მოვარჯულებ (18)(19)

ბაგე ბაგეს აწყდებოდა. გრძნობა გრძნობას. ნერვი ტოკდებოდა და გული ზღვასავით ღელავდა. საოცარ გრძნობებში ღრმად ჩაძირულს მისმა ქცევამ მომცა საშუალობა რეალობას დავბრუნებოდი. მოწყდა ჩემ ტუჩებს ისე როგორც ჩვევია. ცრემლნარევი ხმით თითქოს თავის გასამხნევებლად ჩაიცინა მერე გამომხედა მითხრა
-შენ კი ამბობ რომ არაფერი დაგრჩენია..
ლოგინისაკენ წავიდა პირქვე დაემხო და ამგვარი საქციელით მანიშნა გაეთრიე ჩემი ოთახიდანო.. მეც ავდექი სკამი ძველ ადგილს დავუბრუნე და ოთახიდან ჩქარი სვლით გავეთრიე. "უნამუსო, იდიოტი..." მისი სიტყვები ჯერ კიდევ ჩამესმოდა ყურში. მაღელვებდა ყოველი ფიქრი, მზერა, ღერი თმა.. ყველაფერი კი რაც ნიას ოდნავ მაინც უკავშირდებოდა მაფორიაქებდა. ლოგინზე წამოვწექი და ფიქრებს მივეცი საშუალება ჩემი გონებ თავდაყირ დაეყენებინათ. ასე დაილია ის ღამეც. ფიქრებში... გრძნობებში...
როგორც იქნა, გათენდა მეორე დღე. ოდნავ ნაბახუსევზეც ვიყავი ამიტომ თავი მისკდებოდა ისე მტკიოდა. ოთახში გავედი თუ არა მაცივარს ვეცი და მინერალურ წყალს დავაფრინდი... ოდნავი შვება ვიგრძენი და თავზე ხელ შემორტყმული დივანზე წამოვწექი რომ თვის ტკივილს გაევლო... რა უძლურია ადამიანი სასმელთან. ცოტა ხანში ცისფერ თბილ ხალათში "კაპიშონ" წამოცმული ნია ოთახიდან გამოვიდა და მომბაძა.. წამოწვა და ჩემთან ერთად დაწყო წუწუნი..
-ვაიმე თავი როგორ მტკივა !! გაისმოდა მხოლოდ მსგავსი შინაარსის ფრაზები და დრო და დრო გვეცინებოდა კიდეც ჩვენ წუწუნზე.. ისეთი კარგი იყო მომენტი როცა არც ერთს არ გვახსოვდა ლონდონი.. გამგზავრება.. სიყვარული.. მხოლოდ ნაბახუსევი ფიქრები და არეულ დარეული გონება... მაგრამ ორივე არც თუ ისე გვიან მოვეგეთ გონს და დიალოგიც სასიამოვნოდ დაიწყო
-მე ხომ დილა მშიდობისა არ მითქვამს, თქვა ნიამ.
-თუ თავის ტკვილზე წუწუნს დილა მშვიდობისად არ ჩავთვლით მაშინ არა არ გითქვამს
-არ შეგეძლო უბრალოდ გეთქვა ნია, არ გითქვამს ?
-არა არ შემეძლო..
-არადა ძალიან მარტივია..
ყველაფერს ვაფუჭებ და არც ამ დიალოგს დასწერია ბედნიერება
-ნუ ღელავ ნია 2 დღეც მოითმინე.
საზიზღარი სიჩუმე როგორც ყოველთვის ახლაც ჩამოვარდა. საშინელება იყო მხოლოდ მანქანების სიგნალების მოსმენა... ნია კი ისე ჩუმად იყო გეგონა ოთახში არც ყოფილიყოს. ძლივს წამოდგა..
-ნია საით ? ვკითხე აფორიაქებულმა
-რა გჭირს ლევან, გათბობა უნდა ჩავრთო.. ვიღაცებივით კი არ მივდივარ.. თქვა ეს და ჩემ გულსაც მარტივად დაასო დანა. ხმა აღარ გამიღია. მრცხვენოდა, მრცხვენოდა ნიასი რომელსაც ასე ერთი ხელის მოსმიმთ ვტკენდი გულს. შეიცვალა, მაგრამ შეიცვალა ალბათ ამ წამისთვის. იგი აღარ არის ისეთი როგორიც იყო. მისია შესრულებულია:ქერა მორჯულებულია... ჩემი პირობა შევასრულე. რაღა მრჩება.. სიყვარული... რა სიყვარული. მე არ მიყვარს. მიჭირდა ამის აღიარება, მაგრამ საკუთარ თავთან რატომ? არ მესმოდა.. გავგიჟდები... არა ნამდვილად გავგიჟდები. 2 დღეღა დარჩა. ალბათ სხვისთვის რა ადვილია სათქმელად მერე და დარჩეს საქართველოშიო იტყვიან ალბათ. მესმის თქვენი ვინც ამას იტყვის მაგრამ მერწმუნეთ, ეს იმაზე ძნელი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა... საშინელებააა.. საშინელებააა. არავის ვუსურვებ... არა გისურვებთ... ყველას გისურვებთ იმ მომენტს... როცა ხვდები რომ გიყვარს მაგრამ უფრო გიყვარდება. როცა შენ თავს ებრძვი, რომ არა არ გიყვარს, მაგრამ გრძნობა გერევა. უფრო ძლიერია და უფრო ჯანსაღი. ახალი და სასიამოვნო..
-ლევან ლევაან, გამოფხიზლდი ლევაააან !! ჩემ გაშტერებულ თვალებს რომელიც ერთი უბრალო ყვავილის ფოთოლს დაშტერებოდა ნიას სახე აესვეტა წინ და ყველაფერი დაავიწყა. რა ლამაზია, ვფიქრობდი ჩემთვის, მეღიმებოდა როცა ვუყურებდი. ოღონდ ეს არა. მე არ მიყვარს, უფრო სწორად მე არ უ ნ დ ა მიყვარდეს, მაგრამ რატომ ? რატომ არ მაქვს უფლება მიყვარდეს. მიყვარდეს ერთხელ და ასე უიმედოდ? მაგრამ რა შემიძლია? არაფერი.. პირობის ჩამორთმევაც კი არ ღირს რომ ჩემი ერთგული იყოს. დრო და მანძილი ყველაფერს შვრება...
-ლევან რატომ ხარ ასეთი გაშტერებული..
-ვფიქრობ ნიაკო ვფიქროობ. სახე შემეშმუშნა და ძლივს დავბრუნდი ამ ქვეყანას
-ალბათ აწყობ გეგმებს როგორ გაერთო ლონდონში. რას გააკეთებ მაშინ როცა ჩახვალ იქ და ა.შ.
-მოდი შენ მითხარი რას გააკეთებ აქ ჩემი წასვლის შემდეგ. დაუბრუნდები ისევ ძველ ცხოვრებას ?
-არ ვიცი.. ალბათ იცი რას ვიზამ?
-რას?
-დაველოდები ზაფხულს, წავალ ბათუმში და იქნებ ბედმა უკვე მეორედ შემახვედროს პლიაჟზე ბიჭს რომელიც.... შეჩერდა, სიტყვა გაწყვიტა და აღარც მე არ დამიძალებია მისი დამთავრება. რომ დამეძალებინა რას მივიღებდი? მე ხომ ისედაც ვიცოდი რომ არ იყო გულგრილი. არ მინდოდა იმედები, გრძნობები, ფიქრები, იდეები, ცრემლები და ა.შ. სუსტი ვარ მაშინ როცა ვხედავ ცრემლს.
-მართლა კარგი იყო ბათუმში პლიაჟზე
-ხო ბიჭუნავ პლიაჟიდან, ხომ გაგიგია უმიზეზოდ არაფერი ხდება.. ჯერ კიდევ რა იცი რა მოხდება.. ნიას თავისი მომავალი ეტყობოდა ბედისთვის მიენდო და სულაც არ აპირებდა მასში ჩარევას. მიყვარდა ასეთიც, ნაზიც, უხეშიც, თავხედიც, მშვიდიც, ყველანაირი.. ამას კი ვერ ვაღიარებდი...
-ტკბილ მოგონებად დარჩება..
-არ ვიცი რატომ მაგრამ მინდა რაღაც გითხრა. შეიძლება ?
-კი გისმენ, ღრმად ჩაისუნთქა და დაიწყო
-რომ გითხრა თეთრ რაშზე ამხედრებულ რაშს ველოდებოდი თქო მოგატყუებ. არაფერი მსგავსი. მიყვარდა გართობა, ვცხოვრობდი იმ დღით და არ მაინტერესებდა მომავალი დღე. არც ისე ხშირად მაგრამ მაინც სხვადასხვა შეყვარებულები მყავდა.. მმერე შეჩერდა გამომხედა და გაიცინ.-ალბათ რას ფიქრობ ჩემზე. ეს ბო*ი ესა. ან რაიმე მსგავსი, მაგრამ არა მე მაინც მოგიყვები. სულაც არ მქონდა იმის განცდა რომ შეიძლება ამით ჩემ რეპუტაციას რაიმე დამართვნოდა მაგრამ გავხდი თუ არა 18 წლის თითქოს ჩემ ცხოვრებაში ყველაფერი დასრულდაო და წამში გადატრიალდა ყველაფერიო მართლაც ყველაფერი შეიცვალა. აირ დაირია. მე შევიცვალე ერთის მხრივ უარესობისკენ მეორეს მხრივ უკეთესობისკენ. მაშინებდა ჩემი თავი და უფრო მეტად რეაქციები რაც საერთოდ ჩემ საქციელს მოყვებოდა ხოლმე..
-მერე?
-მერე ის რომ ჩემ ცხოვრებაში ეტაპი მსგავსად ბექას გარდაცვალებისას დამთავრდა, ბექას მიმართ გულგრილი არ ვყოფლვარ მაგრამ არც იმდენად მიყვარდა რომ მისთვის ყველაფერზე მეთქვა უარი.. როცა გარდაიცვალა მაშინ მივხვდი რომ რაღაც ამომგლიჯეს გულიდან ისე რომ მის დაბრუნებას ვეღარ შევძლებდი.. მივხვდი რომ შეიძლებოდა ვინმე უფრო მომწონებოდა და თითოეული ადამიანის ასე დაკარგვას ვერ გადავიტანდი.. ვფრთხილობდი ამ ხნის განმავლობაში რომ არავინ შემყვარებოდა
-მერე გამოგივიდა ?
-შენი აზრით?
-მე არავინ მეკითხება
-აი ესაა პრობლემა.
-რა?
-არ აძლევ თავს უფლებად დაფიქრდე..
აღარ მინდოდა წამემართა დიალოგი ისე რომ ვეღარ მომეთმინა და მისთვის ყველაფერი მეთქვა..
-ნია არ გინდა..
-ვიცი... 2 დღეც...
-ხო 2 დღეც გაუძელი..
-ჰაჰ. გავუძლო? თუ გაგიძლო ?
-უკანასკნელი 2 დღე.
-კარგი აგიტან რადგან ასე მთხოვ...
ნაწყენი იყო. ასე გაიხსნა მე კი ვეცადე ჩამეკეტა და უფრო შემეზღუდა...

მის ადგილას რომ ვიყო, ამ ყველაფრის შემდეგ არც კი ვეცდებოდი რომ რაიმე მეგრძნობინებინა. ცოტაც და გოგო მუხლებში ჩამივარდებდა მე კი რას ვაკეთებდი ? ვიჯექი და ფეხებზე მეკიდა.. არა კი არ მეკიდა .. ასე გამოდის რომ ... ვუთხრა რომ მიყვარს ? და რომ არ მიყვარდეს? ასეთი შემთხვევა არასოდეს მქონია, გოგო მომწონს და ვერაფერს ვეუბნები.. ალბათ იმიტომ რომ მართლა მომწონს... არეული ვარ, სასმელი მჭირდება... ნია ისევ დივანზე იჯდა... სასმელების კარადასთან მივედი და ჯეკ დენიელს ვტაცე ხელი..
-ეგ 20 წლისააა, მამაჩემის კოლექციიდაანააა...
-უი უკაცრავად უკან დადება დავაპირე მაგრამ..
-არა აიღე, მამას კარგი სტუმრებისთვის არ დაენანებოდა..
-ანუ მე კარგი სტუმარი ვარ ?
რა უაზრო კითხვა დავსვი... რამდენიმე ჭიქა დავლიე თუ არა მაშინვე გავიხსენი და სუბარიც დავიწყე
-ძალიან გყვარებია ?
-არ ვიცი.. ალბათ არა.
-რატომ ?
-არ მწვევია სიყვარული აქამდე.. გაჩერდა... აქამდე?
-აქამდე ?
-ჰო
-ახლა ?
-ლევან იდიოტი ხარ თუ თავს მაჩვენებ იდიოტად.
-ვცდილობ მოგაჩვენო.
-რატომ?
-რაში გჭირდება ნია ასეთი დიალოგი
-ხომ არ დაგავიწყდა რომ შენ დაიწყე, გაბრაზებული წამოხტა და ოთახში შევარდა, მაგრამ კარი ღია დატოვა და ხალათი გაიხადა... პიჟამოებში გამოწყობილ ნიას შიშველი ფეხები თბილ წინდებში ჩაეფუთა.. თმა სასწრაფოდ მაღლა აიწია და გახდას შეუდგა.. ვიცოდი რომ ცდუნებას ვერ გავუძლებდი მითუმეტეს მაშინ როცა ნასვამი ვიყავი მივედი კარი გამოვხურე და ისევ დივანზე ჩამოვჯექი
-რაო ლევან გეშინია ?
-რისი ?
-რისი არა ვისი ?
-ვისი?
-ჩემი...
-კი.
კარი გააღო მომიახლოვდა დივანს ორივე ხელით დაეყრდნო სუნამო რომელიც ახლახანს დაესხა საშინლად მაბრუებდა და სხეულში არაჩვეულებრივ სიამოვნების გრძნობას მგვრიდა..
-მივდივარ...
-სად ?
-შენ არავინ გეკითხება...
მოსწყდა დივანს და ნელი სვლით ჯერ მაცივართან მივიდა გამოაღო წვენი მოსვა და შემდეგ კარისაკენ აიღო გეზი
-ნია საით?
-.....
-დარჩი ნია...
ეს ისე ვთქვი გაუცნობიერებლად.. ნასვამ კაცს გონება არ მოეკითხება.. ნია მობრუნდა, თავზე დოინჯშემორტყმული დამადგა და მითხრა
-რატომ ლევან ? გინდა რომ გავგიჟდე არა ?
-არა არ მინდა..
-მე დავრჩები მაგრამ შენ ?
-არც მე არ მინდა წასვლა
-ვინ გაძალებს?
-ოჯახი..
-ოჯახი ყველაფერს გაიგებს.
-არ უნდათ მეორე შვილის დაკარგვაც, დამიჯერე ნია ვერ გაიგებს..
-და შენ რა გინდა ?
-შენთან მინდა..
-არ გინდა !!
-მინდა !!
-არ ცდილობ !
-არ შემიძლია..
-სწორედ ეგ არის პრობლემა რომ არ შეგიძლია.. არ შეგიძლია იმიტომ რომ ვერ გრძნობ... აი მე კი ვგრძნობ. ჩემთვის არ ნიშნავს არაფერი იმაზე მეტს რამდენიც გრძობა.. ასეა ლევან..
კვლავ გატრიალდა და კარისკენ წავიდა. ვეღარ მოვითმინე. ვეღარ ავიტანე და სანამ კარს გააღებდა უწონასწორო სირბილით მივირბინე ნიასთან... გაღებული კარი კვლავ მივუხურე რაც შემეძლო მივიკარი და ვკითხე
-გრძნობ ?
-რას ?
-მიპასუხე გრძნობ ?
-ვერა.
-მაშინ შენ რა იცი ჩემ გულში ან თავში რა ხდება. შენ რა იცი მე რას ვცდილობ და რას არა.. გინდა ვეცადო ?
-მინდა.
-შედეგებს მომთხოვ..
-არა..
ამ პასუხისთანავე თითქმის არც დავლოდებივარ, კედელს მივაკარი ცალი ხელით დავეყრდენი მეორე ხელი თმაში მაგრად გავახვიე თავით ჩემკენ მივიზიდე და ხარბად დავეწაფე მის ტუჩებს. მინდოდა ნია მთელი სხეულით. სხეულის შიგნით, გონებაში, გულში, გრძნობაში, ალერსში, ყველაგან... მიყვარდა ნია... მაგრამ ვიცოდი რა უნამუსოდაც ვიქცეოდი..
გრძნობა... ალერსი.... კოცნა... შეხებააა.. ოთახი.... საწოლი.... ნია და მეე.....
როცა გავიღვიძე, ნიას ჩემგან მარცხნიივ საბან შემოხვეულს ეძინა.... ალკოჰოლს უკვე დაენებებინა ჩემთვის თავი. კმაყოფილი და უკმაყოფილო ვიყავი ჩემი თავით.. რატომ გავაკეთე.. ვალდებული ვარ... ვალდებული ვარ მასთან ვიყო იმიტომ რომ მიყვარს მაგრამ უკანასკნელი ლაჩარივით მივდივარ საქართველოდან და ვტოვებ აქ. უნამუსო ვარ. ნაბი*ვარი.. არ დამინანებია არც ერთი სალანძღავი სიტყვა ჩემი თავისთვის.. რა უნდა გავაკეთო? რატომ გავაკეთე ეს? ჯანდაბა... მაგრამ მაინც კმაყოფილი ვიყავი.. ნია შეიშმუშნა ჩემკენ გადმოტრიალდა და დახუჭული თვალები ნელ ნელა დააშორა ერთმანეთს.
-ლევან !!
-არაფერი მითხრა, ძალიან გთხოვ !
-რატომ იქცევი ასე ?
-ხომ გითხარი შედეგებს ნუ მომთხოვ მეთქი
-არა არც მიცდია..
-მადლობა..
-იცი რა ლევაან.. თქვა ეს და წამოჯდა... ზურგით ლოგინს მიეყრდნო. -წადი მაგ შენ ლონდონში.. არ გთხოვ რომ დარჩე, რატომ უნდა დარჩე თუ არ გიყვარვარ ? თუ არ გიყვარვარ ამ სიტყვებმა თვალები დამაჭყეტინა.. -წადი და იპოვე ვინმე ლამაზი გოგო... შეირთე ცოლად.. გააჩინე შვილები..
-ნია გეყოფა...
-რატომ ? ასე არ იქნება ? მერე შვილები გეყოლებათ 1 2 3.
გავცხარდი. ტვინში სისხლი ჩამექცა, თითები პირზე მოვუჭირე და ვუთხარი
-აღარ გააგრძელო !!
-უხეშო !
მითხრა და ხელი მალევე მომაწყვეტინა მისი სახიდან..
-წადი ამ სახლიდან და ეს 2 დღე სხვაგან იცხოვრე..
-ნია კარგი რაა
-რა კარგი რაა ლევან ? მეუბნები რომ ლონდონში მიდიხარ. კოცნაზე უარს არ მეუბნები, მთხოვ რომ შენთან დავრჩე, ჩემთან იწექი და როცა ეს ყველაფერი გააკეთე და საკუთარი სურვილი დაიკმაყოფილე აახლა კარგი ხოოო ?
-მხოლოდ ჩემი სურვილი იყო?
-არ წყვეტს ეგ ყველაფერს...
-რატომღაც მეგონა რომ სხვა გოგონებისგან განსხვავდებოდი თუნდაც ამით რომ სკანდალების მოწყობა არ შეგეძლო... პასუხი აღარ გაუცია მეც ავდექი და ჩემი ტანსაცმლიანად მანქანაში ჩავხტი და ძმაკაცთან წავედი...