"მეგობრებს ვერ გავუმხელ, რომ ნარკომანი მამა მყავს"
განსაკუთრებული გოგო არ ვარ, ყოველთვის იმას ვაკეთებ, რაც მევალება. ჩემი ოჯახი მატერიალურად ძლიერია, მშობლები არაფერს მაკლებენ. ბევრი ისეთი ნივთი მაქვს, რომელიც ჩემს მეგობრებს ენატრებათ, ტანსაცმელსაც ყოველთვის საუკეთესოს და ძვირფასს ყიდულობენ ჩემთვის. ამ მხრივ კლასში გამოვირჩევი, მაგრამ მშვენივრად ვხვდები, რომ სხვაზე უკეთესი არაფრით ვარ.
ერთ დღეს დედამ მითხრა, რომ მამას მძიმე დიაგნოზი აქვს – ციროზი. მერე დედის და ბებიის ლაპარაკი მოვისმინე, რომ ნარკოტიკების მოხმარების გამო გახდა ავად. იმის გაგება, რომ მამაჩემი ნარკომანი იყო, ჩემთვის მძიმე დარტყმა აღმოჩნდა. ხასიათი შემეცვალა, სხვანაირი გავხდი. სკოლაში კლასელებს აღარ ვეკონტაქტები. თუ ვინმე საუბარს გამიბამს, თავს ვარიდებ. არ შემიძლია, სკოლის ჭორებს ღიმილით ვუსმინო.
ძალიან მეგობრული კლასი გვაქვს, მაგრამ ამ ბოლო დროს სიტუაცია მნიშვნელოვნად შეიცვალა. მეგობრებს ჩემი ასეთი ცვლილება ძალიან გაუკვირდათ, თავიდან მეკითხებოდნენ, რა გჭირსო, დახმარებას მთავაზობდნენ, მაგრამ მერე თავი დამანებეს. უფრო მეტიც, კლასელებმა ამრეზით დამიწყეს ყურება.
თავიდან ვფიქრობდი, ჩემი მოღუშული სახის დანახვა აღარ უნდათ–მეთქი, მაგრამ მერე სიმართლე გავიგე, რამაც მეტად მატკინა გული. ერთხელ, როცა სკოლაში არ ვიყავი, დამრიგებელს გაკვეთილზე ჩემზე ულაპარაკია. ბავშვებისთვის უთქვამს, ამპარტავანია, კლასელებს ზემოდან გიყურებთ და თქვენც რაღას ელაქუცებით, თავი დაანებეთ, ღირსია, რომ მარტო იყოსო. ბავშვები ჩემ წინააღმდეგ განაწყო.
ჩემი აზრით, დამრიგებელს ამის თქმის უფლება არ ჰქონდა. ამპარტავანიც რომ ვიყო, ასეთი რამ მაინც არ უნდა გაეკეთებინა. იმ ქალთან კიდევ 3 წელი მომიწევს ურთიერთობა და არ ვიცი, ამას როგორ შევძლებ. კლასელებს არაფერში ვადანაშაულებ, ოდესმე თავიანთ შეცდომას მიხვდებიან და ინანებენ, რომ ასე მომექცნენ.
აღარ ვიცი, რა ვქნა. მეგობრების თანადგომაც მჭირდება და ამასთანავე, არ შემიძლია, კლასელებს გავუმხილო, რომ მამა ნარკომანი მყავს.
