ვინ უპირებდა კოლჰოტის გახდას ირინა ბაირამაშვილს

21 თებერვალს ისრაელში იქაური კულტურის სამსახურის ორგანიზებით ქალთა და ოჯახის დღის აღსანიშნავი კონცერტი გაიმართა, რომელიც ქართველმა მომღერლებმა იქ მცხოვრები ქართველებისთვის ჩაატარეს. ამ დღისთვის საქართველოდან ისრაელში ნოდიკო ტატიშვილი, დათუნა მგელაძე, სოფო გელოვანი, ირინა ბაირამაშვილი, ოთო ბერიშვილი და ნუკი კოშკელიშვილი გაფრინდნენ. ნუკი კონცერტის წამყვანი გახლდათ, დანარჩენები კი ქართულ განწყობას უქმნიდნენ მშობლიურ ჰანგებს მონატრებულ საზოგადოებას.

ვოიაჟის ოფიციალური ნაწილის მიღმა, ქართულმა დელეგაციამ საკმაოდ სახალისო და ხმაურიანი ხუთი დღე გაატარა ზღვისპირა ქალაქ აშდოდის ერთ-ერთ ხუთვარსკვლავიან სასტუმროში. ამ დღეებზე დღეს ირინა ბაირამაშვილი და "საქართველოს ვარსკვლავის" მონაწილე ოთო ბერიშვილი გვიამბობენ.

- ვინ იყო ამ გასტროლის ორგანიზატორი და როგორ შეირჩნენ მომღერლები?

ირინა:
- არსებობს ასეთი ღვთისნიერი ადამიანი, ქეთი ნოზაძე, რომელიც ორგანიზებას უკეთებს ქართველი მომღერლების პოპულარიზაციას სხვა ქვეყნებში. ისრაელში 21 თებერვალს ქალთა და ოჯახის დღეს აღნიშნავენ. სწორედ ამ დღესთან დაკავშირებით მიგვიწვიეს. ქეთიმ გააგზავნა მომღერლების მონაცემები იქაურ კულტურის სამინისტროში და რამდენიმე აგვარჩიეს. კონცერტი ისრაელის მერიამ ჩაატარა.

- როგორ იმგზავრეთ, ვის ეშინოდა თვითმფრინავში ყველაზე მეტად?

ოთო:
- ჩვენ ორს არ გაგვჭირვებია ეს ამბავი, მაგრამ ვიღაც-ვიღაცებმა კბილები მოიმტვრიეს.

ირინა:
- დათუნას ეშინოდა ძალიან, ნუკი კოშკელიშვილმა დამამშვიდებელი წამლები დალია.

- კარგი ამინდები დაგემთხვათ, გავიგე...
- ჩვენ აქედან ჩაფუთნილები ჩავედით და იქ ზაფხული დაგვხვდა. იქიდან რომ ჩამოვფრინდი, ფაქტობრივად, შიშველი ვიყავი, კოლჰოტის გარეშე, შიშველ ფეხზე მეცვა კაბა. ჩვეულებრივ გიჟს ვგავდი, "შლოპანცები" მაკლდა. ჩემი და გაშტერებული მიყურებდა აეროპორტში.

- როგორ ჩაიარა კონცერტმა?
- არ გაგიკვირდებათ, თუ გეტყვით, რომ ჩვენი მაყურებლები იქაური ქართველები იყვნენ. ისეთი თბილი შეხვედრა მოგვიწყვეს, ცრემლების გარეშე ვერ ვიხსენებ იმ საღამოს.

- რა სიმღერები შეუსრულეთ ქართულ ჰანგებს მონატრებულ ქართველებს?

ოთო:
- მაგას რა მათქმევინებს (იცინის).

- მოგიწევს.
- "წითელი ბასანოშკები" ვიმღერეთ მე და ირინამ დუეტში. ვიმღერე "წყაროზე", "თუშური სატრფიალო".

- ავტოგრაფებისა და თქვენთან ფოტოების გადაღების მსურველებიც იყვნენ?

ირინა:
- კი, იყვნენ. ჩემი ისეთი სიმღერები ახსოვდათ, თვითონაც რომ დავიწყებული მქონდა. გაოცებული დავრჩი.

ოთო:
- გაგიკვირდებათ და ქუჩაშიც გვცნობდნენ. კლუბში ვიყავით მე და დათუნა და გვიცნეს. მოგვესალმნენ, გამოგველაპარაკნენ.

ირინა:
- ეგ ცალკე თემაა, როგორ დაბრუნდნენ ხუთ წუთში ჩვენი ბიჭები კლუბიდან. ეგ მე უნდა მოვყვე. ზღვისპირა ქალაქში ვიყავით, აშდოდში, სადაც კლუბი და მსგავსი ობიექტი ძალიან იშვიათია.

ოთო:
- ქართული ქობულეთის პონტია რა.

ირინა:
- თან ისეთი დღესასწაულები დაემთხვა, დაკეტილი იყო ყველაფერი. იქ მორწმუნეები ყოველ პარასკევს სახლებში იკეტებიან, სინათლეს აქრობენ, ერთმანეთს არ ელაპარაკებიან, საჭესთანაც არ სხდებიან, ტელეფონსაც არ პასუხობენ, მუშაობაზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი. და ამათ ზუსტად პარასკევს გადაწყვიტეს გართობა.

ოთო:
- დიდი კითხვა-კითხვის მერე გავიგეთ, რომ სადღაც იყო კლუბი. გავემზადეთ მე და დათუნა და წავედით. აღმოჩნდა, რომ დახურული ღონისძიება, იქაური "ჰელოუინის" მსგავსი იყო და არ შეგვიშვეს.

ირინა:
- ფეისკონტროლი ვერ გაიარეს, დარჩნენ პირდაღებულები (იცინის).

ოთო:
- ქართველი ვიპოვეთ ვიღაც და იმანაც ვერ შეგვიყვანა კლუბში, წამოვედით იქიდან და ვიპოვეთ ადგილი, სადაც ოთხი კლუბი ერთად იყო. ვიდექით ერთსაათიან რიგში, არც იქ მოგვეწონა. მესამე კლუბში ჩვეულებრივი ბორდელი დაგვხვდა. გამოვედით უკან. კიდევ ერთ კლუბში შევედით, სადაც 16 წლის ბავშვები დაგვხვდნენ და ვერც იქ გავჩერდით. რა უნდა გვექნა, დავბრუნდით სასტუმროში და ამათ დაგვცინეს.

ირინა:
- აბა, რა უნდა გვექნა, ისეთი ელეგანტურები წავიდნენ, თან დაიბარეს, შეიძლება, დღეს არ მოვიდეთ, დილით დავბრუნდებით ნომრებშიო (იცინის).

- ნომრებზე გამახსენდა, როგორ გადანაწილდით სასტუმროს ნომრებში?
- ოთო, დათუნა და ნოდიკო იყვნენ ერთ ოთახში, ნუკი და სოფო - ერთ ოთახში, მე, ქეთი და მისი შვილი თიკო - ერთად.

- ღამით გეძინათ თუ "პასტავდით" ერთმანეთს?

ოთო:
- მაფიოზობანას ვთამაშობდით, ბურას. ნუკი მაფიოზია, მსგავსი არ მინახავს, ხელები ამიწევია. აუ, რა გამახსენდა, ახლა მოვყვები. ეს რომ გვაბანძებს მარტო, ეგრე კი არაა, მე და ნოდიკომ ვითამაშეთ ბურა ბაირამაშვილის კოლჰოტის გახდაზე, სხვათა შორის, ვიდეომასალაც მაქვს, შემიძლია, "იუთუბზე" აგიტვირთო.

ირინა:
- თორემ გამხადეთ რა, ვერაფერიც ვერ გამხადეთ...

ოთო:
- ახლა გაჩერდი, მომაყოლე... წააგო ნოდიკომ.

ირინა:
- მე უარზე ვიყავი, რატომ არ მკითხეთ, რომ იწყებდით თამაშს-მეთქი.

- ე.ი. ნოდიკო "გაფუფლოვდა"?

ოთო:
- არა, ბოლოს და ბოლოს, სანამ გაუპატიურებამდე მივიდოდა საქმე, მე თვითონო, თქვა ირინამ და მორჩილად ჩაიწია კოლჰოტი (იცინიან).

ირინა:
- ხალათი მეცვა ზემოდან, ეგეც თქვი. ესენი ისეთი ახლო მეგობრები არიან ჩემთვის, ძმებივით ვუყურებ, ამათი მართლა არ მრცხვენია.

- ირინა, არ სვამდნენ ბიჭები?
- ოთო და დათუნა სვამდნენ, კარგი სიმთვრალე აქვს ოთოს, სულ იცინის და მღერის. ოთო არის კარგი თბილისელი ბიჭი! ხედავ, რას ვამბობ შენზე, შენსავით კოლჰოტის ამბებს კი არ ვყვები.

- იქაურ სამზარეულოზე რას იტყვით?

ოთო:
- საშინელება იყო. მე ისედაც პრეტენზიული მჭამელი ვარ და დილიდან საღამომდე ბალახს ვჭამდი მარტო, ვბალახობდი.

ირინა:
- ჩვენ, ქართველი ხამები ხომ მწვადებს ვართ მიჩვეული. იქ ეგ პრივილეგიები არ იყო. დათუნამ შაურმა ჭამა, ისეთი მწარე გააკეთებინა, დღესაც პირი ეწვის. თუ გინდა, დაურეკე და გადაამოწმე.

ოთო:
- პური არ გვქონდა არასდროს. ძალიან ცოტა მოჰქონდათ და სულ გვითავდებოდა. გაგიჟებულები გვიყურებდნენ, რამდენ პურს ჭამენო.

ირინა:
- საოცარი რაღაცები მოჰქონდათ. მაგალითად, ცხვრის ხორცი ვაშლით, ჰამუსი, რომელიც ჩვეულებრივ მოზელილ გაჯს ჰგავდა. არადა, ხუთვარსკვლავიან სასტუმროში ვიყავით. ქათმის მწვადმა გვიხსნა შიმშილისგან, მაგას ვჭამდით გემრიელად.

ოთო:
- წმინდა გიორგის საფლავზე რომ მივედით, ქალაქ ლოდში, იქაურმა ქართველებმა ფურშეტი დაგვახვედრეს. ფურშეტი უძახე შენ და ხაჭაპური გაიჩითა. ისეთი გემრიელი იყო, ერთი ფენოვანი ხაჭაპური არ დაგვიტოვებია მაგიდაზე.

ირინა:
- საელჩომ გვაჩუქა ის ერთი დღე, ქალაქ ლოდში არის ქართული სახლი, სადაც ბერები ჩადიოდნენ ხოლმე. დღეს საქართველოდან ჩასულ სტუმრებს მასპინძლობს ეს სახლი და ისეთი თბილი დახვედრა მოგვიწყვეს, სცენაზე არ იყო ასეთი სითბო, რაც იქ ვნახეთ. სხვათა შორის, ბევრი იქაური მცხოვრები გვეპატიჟებოდა თავისთან სახლში, მაგრამ დრო გვქონდა ცოტა, ხუთი დღე ძალიან ცოტაა იმისთვის, რომ ის სიწმინდეები მოილოცო, რაც იქ არის. ვიყავით იერუსალიმში, ლოდში. ვნახეთ ისტორიული ქალაქები.

ოთო:
- კონცერტის დღეს დასიებული და დასისხლიანებული რომ მოხვედი, ისიც თქვი (იცინიან).

ირინა:
- მე ხომ ხიფათიანი ადამიანი ვარ. ერთადერთი დღე გავედი გარეთ მარტო და ისიც დასისხლიანებული დავბრუნდი. ბოტები მეცვა, ზონრებიანი. ერთი ფეხი მეორე ფეხის ზონარს გამოედო და დავეცი.

ოთო:
- მე რომ დამცინის, საკუთარ ფეხს წამოჰკრა ფეხი, დაბდურა!

ირინა:
- კოლჰოტი მეცვა, მუხლზე გამომეხა. შუა მოედანზე კაბაწამოხდილი და გაგლეჯილი კოლჰოტით ვიწექი. კიდევ კარგი, გარშემო არავინ იყო. ავდექი და ამაყად შევედი სასტუმროში, ვითომც არაფერი, არადა სისხლი მდიოდა მუხლიდან, ხელი მქონდა გადაღლეტილი, სიმწრის ღიმილი მეფინა სახეზე.

ოთო:
- რომ უნდა გამოვფრენილიყავით, წინა საღამოს სასტუმროში დაღლილები მივედით. ირინა დაწვა, დაიძინა. ორ საათში წამოხტა, უნდა ჩავალაგო, ვერ ვასწრებთ ვერაფერსო. ჩაალაგა, შეკრა ჩემოდანი, თან გვეჩხუბება, რას უყურებთ, წავედითო. დილა ეგონა, მეორე დღეს უნდა გამოვფრენილიყავით. სიბნელესაც ვერ ამჩნევდა ფანჯრებში.

ირინა:
- კი ვიფიქრე, ეს რანაირი დილაა, როგორი ღრუბლიანია-მეთქი. აქ გვიან თენდებაო, მეღადავებოდნენ ესენი.

- ირინა, 8 მარტი მოდის, ხომ არავინ გამოჩნდა შენს ცხოვრებაში ისეთი, ვისგანაც ამ დღეს საჩუქარს ელოდები?
- იცი რა, ახალი მეგობრები შევიძინე, მაგალითად, ოთო ბერიშვილი...

ოთო:
- ელოდება ჩემგან სუნამოს, ალბათ (იცინიან).

ირინა:
- ნოდიკო ტატიშვილი, დათუნა მგელაძე. აბა, ვნახოთ, რას მაჩუქებენ.

ოთო:
- მეგობრებზე არ უკითხავთ შენთვის, სხვა რამ გკითხეს.

ირინა:
- აა, სერიოზული არავინ გამოჩენილა ჯერჯერობით.

- ოთო, შენ რა დამოკიდებულება გაქვს ამ დღესასწაულთან?
- საქმიანი. კონცერტი მაქვს 8 მარტს და ჩემს სიმღერებს ვაჩუქებ მანდილოსნებს.

- ამასობაში ახალი სიმღერა ხომ არ დაწერე?

ირინა:
- მე დავწერე. დუეტს ვწერთ მე და მეგი გოგიტიძე. მუსიკა ჩემია, ტექსტი - მეგისი. აბსოლუტურად განსხვავებული მომღერლები ვართ ორივე, ვნახოთ, რა გამოვა.

ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი "რეიტინგი"