მოვარჯულებ (20)(21)

მეგონა გაცილებით ადვილი აღმოჩნდებოდა უბრალოდ მისი სახლიდან წამოსვლა და დაშორება.. ნარკოტიკივით მინდოდა ნია მიუხედავად იმისა რომ ჯერ 15 წუთიც არ გასულიყო მას შემდეგ რაც მისი სახლიდან წამოვედი.. ე.წ. ლომკა მქონდა. ჩემ სისხლს სჭირდებოდა ნია და მე მჭირდებოდა.. წამები საუკუნეებად იქცეოდნენ და მე უფრო მაწამებდნენ. ცოცხლად სიკვდილი ამას ქვია. საშინელი სენი ყოფილა ეს სიყვარული თუ რაც ქვია. არა ეს სიყვარული კი არაა რაღაც უფრო სხვაა.. წარმოგიდგენიათ ყოველ წამს გინდოდეს მასთან... სიყვარული არაფერია იმ გრძნობასთან რასაც მე ვგრძნობ.. რაღაც სულ სხვაა.. მინდა ნიასთან... დამიბრუნეთ ნია.. ჯერ 15 წუთი გავიდა და მე რა 15 წელი და უფრო მეტი უნდა გავძლო მის გარეშე. თქვენ რა დამცინით ? არა რა სისულელეა დავრჩები... ჩამოვა დედა და დაველაპარაკები. არანაირი ლონდონი ჩვენ ვრჩებით საქართველოში თუ არადა მარტოც დავრჩები.. ცუდად ვიყავი.. ნარკოტიკი არაფერია ნიასთან შედარებით, უფრო ჟანგბადია არა არა უფრო სხვა არის, ერთდროულად სასარგებლოც და მავნებელიც. საშინელება ხარ ნია !! ვერ გიტან !! ეს ვთქვი და ჩემ თავზე გამეცინა... ვერ იტან არა ლევან ?! მინდა თვალები დავხუჭო და ნია აქ გაჩნდეს.
-ბიჭო რაც მოხვედი ასე გაშტერებული ზიხარ რა გჭირს ლევან ?
-არ ვიცი ძმაო.
-ნია ?
-ხო ნია..
-გასაგებიაა..
ხელი ნიკაპზე მოისვა ბრძნული გამომეტყველება მიიღო და ახლოს ჩამოჯდა და მომცა საშუალება მეფიქრა...
ნია სახელის გარდა არაფერი მიტრიალებდა თავში..
-გიუშ ოდესმე გყვარებია ?
-მყვარებია არა მიყვარს ?
-მერე როგორი გრძნობაა?
-კარგი
-მეტს არაფერს არ მეტყვი. მასთან არ გინდა? არ გინდა ყოველთვის შენთან იყოს?
გაიცინა ჩემ სიტყვებზე და მითხრა
-სენი შეგეყარაა ლევააან.. თავიდან მეც ეგრე ვიყავი.. მინდოდა ყოველ წამს მარისთან ვყოფილიყავი, ყველაფერი ნერვებს მიშლიდა.. თუ ვიცოდი რომ სხვაგან მიდიოდა ძალაუნებურად ვჩხუბობდი რომ ჩემი ეჭვიანობა არ გამემჟღავნებინა მაგრამ ვერ ვახერხებდი.. როცა ვხედავდი ისიც არ მაკმაყოფილებდა სულ მინდოდა რომ ჩამხუტებოდა მეკოცნა მეკოცნა და სულ მეკოცნა... ეს თქვა თვალები მილულა და დივანზე თავი გადააგდო. ალბათ თვალწინ დაუდგა ის ბედნიერი მომენტები..
-და ახლა? ასე აღარ არის? აღარ გიყვარს ისე ?
-როგორ არა უბრალოდ იმ ღელვას შევეგუე და ჩვეულებრივ ემოციად მექცა. მიყვარს ყველანაირი.. ვეგუები ყველანაირს.. მოკლედ რავიცი ძმაო თუ ნამდვილად შეყვარებული ხარ თავადაც მიხვდები..
პასუხი აღარ გამიცია. ჩემთვის დავფიქრდი ისევ. შეყვარებული... რა მაგარი სიტყვაა შეყვარებული.. თუნდაც ცალმხრივად.. შესანიშნავია როცა ხარ შეყვარებული...
-ნიასთან მივდვარ !!
ვუთხარი გიოს და ისე სწრაფად გავჩნდი ნიას სახლთან მე თვითონაც გამიკვირდა.. გიჟივით მოვაქროლებდი მანქანას... წამში ავვარდი მესამე სართულზე და კართან ავეყუდე.. სახელური ჩამოვწიე და დაკეტილი დამხვდა, ან რისი იმედი მქონდა რატომ დამხვდებოდა ღია.. კარი ჩამოვიღე იმდენ ხანს ვაბრახუნე მაგრამ არავინ გამიღოო.. მობილურიც ავიკელი მაგრამ ტყუილად. ყურმილს არ იღებდა, კარს არ აღებდა. იქნებ არც არის სახლში მაგრამ სად არის ?
ისე მომეშალა ნერვები თავი ვერც კი გავაკონტროლე. გამახსენდა გიოს სიტყვები "ვეჭვიანობდი ყველაფერზე"... სად არის ნეტა ნია.. სად ერთობა ახლა... ბიჭთან ერთად რომ იყოს, მოვკლავ ორივეს... ნიააა.. დავიღრიალე ისე რომ მეზობლების ყურადღება და მათი ლანძღვაც დავიმსახურე... ბოდიში მოვიხადე და ქვევით ჩავედი. მანქანას არც კი გავკარებივარ.. ეზო 100ჯერ ჩავიარ ჩამოვიარე...
ეზოში შავი კაბრიოლეტი შემოვიდა... ბიჭი გადმოვიდა, მეორე კართან მივიდ გააღო და არასასურველ მდგობარეობაში ნია ძლივს გადმოიყვანა მანქანიდან, მივვარდი ვეცი იმ ბიჭს ხელი გაუშვი მეთქი და ნია ჩემ მხარზე გადმოვიწვინე სახლში ავიყვანე გასაღები ჩანთიდნ ამოვუღე, ის ბიჭის შემომყვა მოწმესავით.. ლოგინზე დავაწვინე და მერე იმ ბიჭს მოვუტრილდი
-შეგიძლია წახვიდე, მე მივხედავ.
-რატო უნდა დავტოვო შენთან, გამიშვი მივიდე ახლოს და ხელით იქით გამწია
-და შენ ვინ ხარ საერთოდ ?
-ცუდად რომ არ გამხდარიყო ახლა უკვე ვიღაც ვიქნებოდი.. მაგარი ნაშაა არაა?
-ნაშა?
ამ სიტყვამ ისევე მალე აიარ ჩაიარა ჩემი ტვინი რა სისწრაფითაც მე ვმოძრაობდი ეზოში.
-ხო ძმაო შეხედე რა მკერდი აქვს
ეს უკვე ზედმეტად მეჩვენა. ახლოს მივედი და ერთი ძლიერი დარტყმით სახეში ცხვირი გავუტეხე.. მერე კარგად მივაგინე და გარეთ გავაგდე, არც უცდია უკან მობრუნება. საშინლად ვიყავი ნიაზე გაბრაზებული, ესე იგი მთავარია 1 წამით მოშორდე და ნებისმიერ შემხვედრს შეუძლია ჩაუგორდეს ლოგინში. სულაც არ მინდოდა მისი სახის დანახვა მაგრამ მეტი გზა არ მქონდა... ვერ დავტოვებდი მარტოს.. აბა გაიღვიძოს.. ჯერ სიგარეტის ამბავი უნდა გავარკვიო ჩანთაში რომ უდევს.
1 საათში როგორც იქნა გაიღვიძა... ნელა წამოიწია თავი მაღლა აწია მაგრამ იმდენი დაელია ცუდად გამხდარიყო და ისევ ლოგინზე დადო..
-ლევან აქ რა გინდა ?
-შენ თვითონ რა გინდა აქ? ახლა ხომ იმ ბიჭის ლოგინში უნდა ყოფილიყავი.
-ვინ ბიჭის ?
-სათვალავიც აგერია ხო?
-გაჩუმდი ! თავი მტკივა
-თავი ახლა უფრო აგტკივდება
-რა გინდა ლევან ?
-თუ ის გაფერხებდა პირველივე შემხვედრთან დაწოლისთვის რომ მე ვიყავი აქ გეთქვა... რატომ მოგერიდა
-არ არის ასე.
-ვაა აბა როგორ? მაინტერესებს ახსნა
-არც კი მახსოვს, გოგონებთან ერთად ვიჯექი ბარში..
-გოგონებთან არაა? და მერე ვიღაც ტიპი მოვიდა სასმელზე დაგპატიჟა რაღაც გაურია და გაგთიშა არააა? მსგავსი ზღაპრები დედას მოუყევი
-დედა რა შუაშია იდიოტო !!
-მე ვარ იდიოტი არა? და შენ საქციელს რა ქვია ხო ვერ ამიხსნი?
-არ ვაპირებ იმის ახსნას რაც წესიერად არც მე არ ვიცი
-სიგარეტზე რას იტყვი?
-კარგი რა ლევაან..
-რა კარგი რაა.
მის ჩანთას ვეცი, ამოვიღე ის სიგარეტი და თვალწინ დავუკუჭე.
-არ არის საჭირო
-არ არის საჭირო ? რატომ ეწევი ?
-შენ რატომ ეწევი ?
-იმიტომ რომ... კითხვას ნუ მირუნებ !
-კარგი რააა...
-ნერვებს ნუ მიშლი.
-რა გინდა ლევან ვერ გავიგე ?! სახლიდან გაგაგდე მაინც დაბრუნდი, საქმე საქმეზე რომ მიდგება უკანასკნელი იდიოტივით გარბიხარ. გეშინია.. რა ჯანდაბა გინდა ვერ გავიგე.
-და შენთვის ეს არის საჭირო რომ გაიქცე და ვიღაცას ჩაუგორდე ლოგინში არა..
-თუნდაც !
მითხრა ეს და მეც ვეღარ მოვითმინე, სხეული აღარ დამემორჩილა და მარჯვენა გაშლილი ხელი სახეში გავარტყი...

დავარტყი მაგრამ ისე საშინლად რომ მხოლოდ მერე მივხვდი "ნია ხომ გოგოა".. წამოხტა თვალები რომელიც წარბების ადგილას აეზიდა ცრემლებით აევსო და რამდენიმე ჩამოუვარდა კიდეც ლოყაზე.. მიუხედავად იმისა რომ იმსახურებდა იმ გარტყმას მაინც შემეცოდა.
-მაპატიე.
ხმა არ გაუღია, კარისკენ წავიდა და მანიშნა ხელით რომ წავსულიყავი.
-ნია...
-გაჩუმდი და უბრალოდ წადი.
თავი დამნაშავედ არ მიგრძვნია მაგრამ მაინც ვცადე თბილი სიტყვებით შემერიგებინა ის კი კარს არ შორდებოდა და მბრძნებლური ტონით მეუბნებოდა რომ წავსულიყავი.
-ნია 1 დღეც და ლონდონში გავფრინდები..
-ჯანდაბაში რატო არ მიფრინავ.
მითხრა ხელით ძლიერად გამწია იქეთ და კარი მომიჯახუნა. გამწარებულმა კიბის საფეხურს ისე ძლიერად მივარტყი ფეხი რომ 10 წუთი ნაბიჯიც ვერ გადავდგი.. ნიაზე ფიქრი რა თქმა უნდა არ მშორდებოდა.. ჩვენ ხომ მხოლოდ რკინის კარი გვაშორებდა ერთმანეთს. შევიდე ? ვინ შემიშვებს ?! კართან ახლოს მივედი ხელი დასაკაკუნებლად ავწიე მაგრამ მივხვდი რომ ტყუილად უნდა გამერისკა და უკანვე გამოვბრუნდი.. ეზოში ჩასულმა ფანჯარას შევავლე თვალი სადაც მართლაც შემაფეთა მზერა ლოყაზე ყინულ დადებულმა ნიამ და მანქანაში ისე ჩავჯექი თვალი არ მომიშორებია და ისიც არ მაშორებდა... მხოლოდ 1 დღე დარჩა, ხვალ დედა ჩამოვა და მეც ამ ჩხუბის შემდეგ იძულებული გავხდები ლონდონში დავბრუნდე. 1 დღე და ისიც ნიას გარეშე.. ისე მქონდა ნერვები მოშლილი რომ სულაც არ მინდოდა ახლა თბილისში. ნეტავ ახლა ამ წუთას ვიყო თბილისში გულს გადავაყოლებდი მაინც რაიმეს.. ოხ ნია ნია.. საჭეს ხელი მაგრად მივარტყი და მერეღა მივხვდი რომ გიოს სახლს ერთი ქუჩით უკვე გავცდი..
გიოსთან რომ მივედი მის გარდა არავინ იყო სახლში... ყველაფერი მოვუყევი, თან ლუდს ვსვამდი.. არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა.. ტელეფონი აწკრიალდა.. გამაღიზიანებლად მეჩვენა მისი ხმა დავხედე, დედა რეკავდა
-ხო დედა.
-ჩამოვედით ლევან
-მოიცა ხვალ არ ჩამოდიოდით ?
-კი მაგრამ დღეს ჩამოვედით..
-სად ხარ ?
-ნიასთან..
-მანდ რა გინდა?
-მოდი აქ საქმე მაქვს..
-დედა...
-გელოდები მალე.
ყურმილი დამიკიდა, მივხვდი რომ ნია ყველაფერს დაფქვავდა და საჩხუბრად შემზადებული წავედი ნიას სახლში. მთელი გზა ნერვებ მოშლილი ხან ვის ვაგინებდი ხან ვის, როგორც იქნა მშვიდობიანად მივედი ნიას სახლთან.. სახლის ყველა ოთახში შუქი ენთო.. ავედი. კარი ნიამ გამიღო უბრალოდ მომესალმა და საყოფ ოთახში შემიძღვა. დედას და მაიას მივესალმე და სკამზე ჩამოვჯექი თან ნერვებ მოშლილი ახლა უკვე გასაღებს ვატრიალებდი და ისე ვაჩხარუნებდი მისი ხმა უფრო მიშლიდა ნერვებს..
-ლევან როდის გადაწყვიტე წასვლა ?
ამ კითხვაზე ნიას გავხედე რომელსაც თვალი აერიდებინა და მაიას ელაპარაკებოდა, მერე მზერა დედაზე გადავიტანე და ვუთხარი
-თუ ყველაფერი მზადაა ხვალ დილითვე წავიდეთ.
-დარწმუნებული ხარ ?
-.....
მერე მეორე ოთახში შემიპატიჟეს სადაც დიდი სუფრა გაეშალათ ყველა ჩემი ნაცნობი იქ ყოფილიყო. გასაცილებელი საღამოს მსგავსი გაკეთებინათ. როცა ვაცნობიერებდი რომ ამ ხალხს შეიძლებაც და უკვე უკანასკნელად ვხედავდი ქალივით ტირილი მინდებოდა... განსაკუთრებით მაბრაზებდა ნიას უდარდელი და კმაყოფილი გამომეტყველება.. თითქოს არაფერზე დარდობდა.. 2 საათი იყო გასული მას შემდეგ რაც მის სახლში მივედი... წამოდგა ბოდიში მოიხადა და მივდივარო თქვა.. სად მიდის ? მე ხომ ხვალ მივდივარ. მტოვებს? რატომ ? ავდექი სწრფად ჩავირბინე კიბე და უკვე მანქანასთან მისულ ნიას გაჩერება ვთხოვე..
-ნია მოიცა..
-რა გინდა ლევან
-ხვალ მივდივარ
-არაუშავს.
-არ შეგიძლია რამდენიმე საათი მაინც გაატარო ჩემთან ?
-რისთვის ლევან ?
-ძალიან გთხოვ..
-არა..
-მაპატიე რა დღევანდელისთვის.. მაგრამ ვეღარ მოვითმინე.
პასუხი აღარ გამცა კარი გააღო და მანქანაში ჩაჯდა. მეც ვეცი ჩემი მანქანის კარს და ნიას უკან გავყევი.. შუქნიშანთან გვერდით ამოვუდექი მინა ჩამოვწიე და ხმამაღლა დავიღრიალე.
-ნია არ წახვიდე...
არც კი გამოუხედავს მუსიკას აუწია თავი ტემპს ააყოლა და მწვანე აინთო თუ არა წინ გაიჭრა... ისევ უკან გავყევი.. ბოლოს როგორც იქნა გაჩერდა, მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდა ჩემი მანქანის წინ დადგა და დოინჯი შემოირტყა როცა მივხვდი რომ მქონდა შანსი დავლაპარაკებოდი გადავხტი და წამში მასთან გავჩნდი
-დიდხანს უნდა მდიო ?
-მაპატიე და შეგეშვები.
-არა და მანქანის კარისკენ წავიდა.
ისევ მივირბინე მასთან კართან ავეტუზე ცალი ხელი კისერში მოვკიდე მეორე ხელი წელზე შემოვხვიე და ვუთხარი
-არც ახლა მაპატიებ ?
-არა.
მითხრა თუ არა "არა" მაშინვე ვაკოცე... თვალები დაეხუჭა, მაგრამ მალევე მოვშორდი მის ვნებიან ტუჩებს.. როგორც ჩანს მოვახერხე, ახლა თვითონ მაკოცა მაგრამ ისიც მსგავსად მალევე მოშორდა ჩემ ტუჩებს.
-კარგია არა? მითხრა და მანქანაში ჩაჯდა
-კი ნამდვილად. ვუთხარი და კარს დავეყრდენი.
-გაიწიე !
-არა ! დარჩი რა დღეს მაინც ჩემთან ერთად, ხვალ ხომ მივდივარ..
-შენ რა იდიოტი გგონივარ თუ ძალიან გინდა რომ ვიყო ?
-თუ ჩემთან დარჩენისთვის იდიოტობაა საჭირო იყავი ერთი დღის იდიოტი. თუნდაც მეგობრულად.
ვთქვი ეს თუ არა სიცილი ამივარდა რა მეგობრულად გოგოს ცოტაც და თვალებით შევჭამ ისე მიყვარს და მეგობრულად... რა სულელი ვარ...
-რატომ დავრჩე ? რომ მერე ისევ რაიმე თემა გაიხსენო და მე მეჩხუბო ? არა არა მადლობ.
-ძალიან გთხოვ !!
მორჩა უკანასკნელადაც რომ ეთქვა უარი ნამდვილად აღარ ვთხოვდი მივბრუნდებოდი სახლში და დავიძინებდი.... მიყვარს, მაგრამ წინააღმდეგობას ვეღარ გავუწევ.....