მინდიხარ 1/2/3/4

ვისკის ჭიქას მივშტერებოდი...ჩემი ფიქრები მე აღარ მეკუთვნოდა...თავში საშინელი ქაოსი მიტრიალებდა...ვერაფერს ვარჩევდი. ერთ დიდ ძაფის ბურთულას გავდა რომელსაც ვერც თავს უპოვნიდი და ვერც ბოლოს მოუძებნიდი...უცებ ხმა მომესმა, გოგო იყო,საშინელი ხმის ტემბრი ქონდა გაგონების თანავე გამაღიზიანა...ნელ ნელა გავიხედე მისკენ და ნეტავ არ გამეხედა...
- მაგარია 1 წლის შემდეგ ბრუნდები და ისევ ის ძველი სახეები...ფუი ამის...
თვალები ოდნავ მოჭუდე ისე თითქოს რაღაც აფსურდულს ვხედავდი რისი დანახვაც შეუძლებელი იყო..სინამვილეში სულაც არ იყო შეუძლებელი და ზუსტად ამან გამაგიჟა,რაღაცას გაექცევი, ბრუნდები და თითქოს არაფერი შეცვლილა... გაღიზიანებულმა ხელი დავავლე ვისკის ჭიქას ბოლომდე დავცალე და მაგიდაზე დავდე,ფული ამოვიღე და ჭიქის ქვეშ ამოვდე ისე რომ არც კი შემიხედავს რამდენიანი დავბტოვე...შლემი და გასაღები ავიღე...იმ წამსვე დავტოვე ბარი მოტოციკლეტზე დავღექი და გიჟივით მოვწყდი იმ ადგილს...მთელი გზა ისე ვიარე არაფერი შემიმჩნევია ყველაფერი უფერო და უსუცოცხლო იყო.სანაპიროსთან გავაჩერე შლემი მოვიხსენი და მაშინვე შევიგრძენი ზღვის სურნელება..ცხვირში სასიამოვნოდ შემიღუტუნა სუსტმა სიომ ისე როგორც ბავშვობაში ერთ წამს ბედნიერიც ვიყავი თითქოს....ცივი სიო მთელს ტანზე მომეალერსა,ოდნავ ეკალმაც დამაყარა..უცებ ყველაფერმა გამიარე ყველაფერმა აზრი შეიძინა გულში ბედნიერების წვეტი ჩამეღვარა...მიზეზი ზღვა იყო..ზღვა ასეთი უძირო და მდუმარე...ეს ყველაფერი კი დედაჩემს მახსენებდა.თვალზე ცრემლი მომადგა მარგამ მაშინვე შევიმშრალე რადგან პირობას ვერ დავარღვევდი პირობას რომელიც დედაჩემს მივეცი სიკვდილის პირას მყოფს..მაგრამ მხოლოდ ერთხელ მომიხდა მისი დარღვევა ჩემდა უნებურად აიიი იმის მერე კი ყველაფერი გაცივდა ჩემში არავინ და არაფერი არსებობდა ქვეყნად ვისთვისაც ცრემლს გავიმეტებდი..ქვიშაზე ჩამოვჯექი ცოტა შემცივდა და შიშველ ფეხებზე ხელი სწრაფად გავისვი,ნიავისგან აწეწილი თმა გავისწორე და თვალები ძალიან მაგრად დავხუჭე... მიყვარხარ.მიყვარხარ.მიყვარხარ,ყურში გამუდმებით ჩამესმოდა მისი ტკბილი და თბილი ოდნავ ბოხი ხმა...თავი სწრაფად გავიქნიე თითქოს ვცდილობდი აზრი გამეფანტა მაგრამ სად გავექცეოდი მასზე ფიქრებს...ღმერთო რატომ რატომ ვერ ვივიწყებ.უცებ ტელეფონის ხმამ გამომაფხიზლა და აი დავუბრუნდი ამ დაწყევლილ სამყაროს და რეალურ ცხოვრებას..დავხედე და ანი იყო....აღება არც მიფიქრია მაგრამ ვიცოდი არ შეწყვეტავდა...

ანი ძალიან გთხოვ სისულეების გარეშე..ვუთხარი მე..
- დაწყნარდი საყვარელო ჭკუის დარიგებას დღეს არ დაგიწყებ რადგან ძალიან ცუდი ამბავი უნდა გითხრა...
-მითხარი მალე რა მოხდა... ფეხზე წამოვდექი..
- ოღონდ პანიკის გარეშე, ლუკამ გაიგო თბილისში რომ დაბრუნდი და ყველგან გამწარებული დაგეძებს...
ლუკას სახელის გაგონებაზე მაშინვე მუცელში რაღაცამ მომჭრა...ტელეფონი გავთიშე. შუბლზე მომდგარი ცივი ოფლი შევიმშრალე და მაშინვე გამოსავალის ანუ გაქცევის საშვალებაზე დავფიქრდი. უკან უნდა დავბრუნდე..კი უკან აქედან სასწრაფოდ უნდა წავიდე..ყველაფერი ავკრიფე მოტოციკლეტისკენ წავედი უკვე დასაქოქად ვემზადებოდიროცა სანაპიროსთან შავი ჯიპი გაჩერდა...
-ღმერთო ეს ხომ ლუკაა..ტუჩზე სიმწრისგან ვიკბინე.. ზურგით მისკენ შევბრუნდი და სანაპიროს ნელ ნელა გავუყევი იმის იმედით რომ ლუკა ვერ მიცნობდა..მაგრამ ვცდებოდი.- ნუკი! ტანში შემაჟრჟოლა..-ნუკი! კვლავ გაბრაზებული ხმით მეძახდა...მოვბრუნდი მას ვერ ვხედავდი მხოლოდ მის სილუეტს ,რადგან ცრემლი მისი დანახვის საშუალებას არ მაძლევდა.ის სწრაფა მიახლოვდებო გონზე მხოლოდ მას შემდეგ მოვედი როცა სახეზე რაგაც მწარედ მომხვდა...მისი გამწარებული თვალები რომ დავინახე მაშინ მივხვდი რომ სილა გამარტყა.
- შენ რა გაგიჟდი?! ზიზღიანი ხმით ვკითხე...
-ააააა...დაიღრიალა და თითქოს ამით ყველაფერი ამოიღო...
-მე არა და შენ?! განაგრძო ისევ გაბრაზებულმა...
-ხელი რატომ დამარტყი ველურო...თან ნელ ნელა ხელს ვისვამდი აწითლებულ ლოყაზე..
-შე სულელო გოგო თავი ვინ გგონია? ეხლა ყველაფრის ახსნა მოგიწევს!!!
-არაფრის ახსნას არ ვაპირებ!გაბრაზებულმა ვთქვია და ჩამოვჯექი ქვიშაზე...
-ცდები აპირებ და თან როგორ..ისიც ჩამოჯდა...სასწაულია ისეთი საუბარი და საერთოდ შეხვედრა გვქონდა თითქოს უკანასკნელად 1 საათის წინ ვნახე..
-ამიხსენი რატომ მიმატოვე?რატომ გამიმეტე ამდენად ნუთუ იმის მერე ნამუსი არ გაწუხებს?
-ამას შეხედეთ ნამუსზე ვინ ლაპარაკობს..საერთოდ იცი ნამუსი რა არის? ირონიული სახით ვკითხე და თვალი თვალში გავუყარე.მაგრამ თვალებში რომ ჩავხედე საშინლად მეტკინა გული...ის ლუკას თვალები არ იყო, არა ის ლუკა, ძველი ლუკა ვერ დავინახე....ისევ მოვაშორე თვალი ის კი აგრძელებდა ჩემს ყურებას..
-მიზეზი არსებობს ჩემი მიტოვების? და ხმაში ოდნავ სისუსტე შეეერია...შევხედე და გავოცდი,მის მუქ შავ თვალებზე პატარა ცრემლი ჩამოღოღდა..მე ამას ვერ ვუყურებ წამოვდექი თითქოს წასვლა დავაპირე....ისიც წამოდგა ნაბიჯი გადავდგი თუ არა დიდი სისწრაფით თავისკენ შემომაბრუნა,წელზე ხელი მომხვია და თავისკენ მაგრად მიმიზიდა...გული ამიჩქარდა...მასთან ძალიან ახლოს ვიყავი ეს პირველად არ ხდებოდა მაგრამ 1 წლის განმავლობაში აშკარად ძალიან მენატრებოდა ამ სიტუაციაში ყოფნა.ხმადაბლა დაიწყო..- ყოველ დილით ცარიელ საწოლში შენს სილუეტს ვხედავდი..კი აშკარად ვხედავდი რომელიც ოდნავ ჩემი შეხებისას ქრებოდა ისე როგორც შენი მონატრების ცრემლები ყოველ ღამეს ძილის წინ...ისე ახლოს იყო მისი გულის ცემა მესმოდა...
- ვიხსენებდი როგორ გაყრიდა მთელს ტანზე ეკალი როცა საწოლში შემოგიწვებოდი და ცივ ხელებს ცხელ სხეულზე შეგახებდი...ყოველი ჩემი შეხებისას ვრძნობდი როგორ გითრთოდა პატარა სხეული...
ვუყურებდი ლუკას და ვგრზნობდი სადაც იყო ჩემს ბაგეებს შეეხებოდა მე ამსა ვერ დავუშვებდი კიდევ ერთხელ თავს ვერ მოვატყუებინებდი და შევეცადე მისი თბილი მკლავებისთვის თავი დამეხწია მოვახერხე კიდეც....მაგრამ მან კვლავ მიმიზიდა თავისკენ უფრო და უფრო მჭიდროდ...ყურილს ბიბილოზე მისი ქვედა ტუჩი შემეხო და გახშირებულმა სუნთქვამ ყურში სასიამოვნოდ შემიღიტინა...ძალიან ნელა და მთელი არსებით წამჩურჩულა "მინდიხარ" თავი დავკარგე....

სასწაულია 1 წელი გავძელი ლუკას სითბოს,სიყვარულის და ალერსის გარეშე...და ეხლა როცა ის ჩემთან ისე ახლოსაა არ შემიძლია თავს ვერ შევიკავებ,ერთი სული მაქვს ჩემს ტუჩებს როდის შეეხება მისი დიდი და თბილი ტუჩები ,რომლის გემოც ძალიან ძალიან მომენატრა და აიიი ის მომიახლოვდა სახით სახესთან კარგად დამაკვირდა, ტუჩემბზე ნაზად თითი გადამისვა,თვალები სასწაულად უბრწყინავდა,თითქოს წელავდა დროს არ ვიცი ამას რატომ აკეთებდა მაგრამ აშკარა იყო რომ მცდიდა უფრო სწორად ჩემს გრძნობებს ცდიდა მე ეს მივუხვდი...
- იცი დღეს ბარში ლიზიკო ვნახე...ისე ახლოს ვიყავით რომ საუბრისას მის ტუჩებს ოდნავ ვეხახუნებოდი...რეაქციას ასეთს არ ველოდი..მაშინვე მომიშორა უკან დაიიხია გაოგნებული სახით დამაკვირდა...მე კი კმაყოფილი სახით ვუყურებდი თითქოს მსიამოვნებდა მისი გაურკვევლობა..მაგრამ ლუკა რისი ლუკაა ის არასდროს დაიბნევა არასდროს შედის გამოუვალ სიტუაციებში..მაგრამ არც ის უკითხავს რა შუაში იყო ლიზიკო ჩვენ ორს შორის მაგრამ აშკარა იყო რომ რაღაცას მიხვდა და მგონი ჩემი წასვლის მიზეზსაც მიაგნო მაგრამ ყველაზე მეტად იმან გამაცოფა რეაქცია ნული ქონდა...მაგრამ მისგან სხვას რას უნდა მოელოდე...ირონიულად გავიღიმე და თავი ოდნავ გავაქნიე.. ეს შეამჩნია...
-თუ გგონია რომ ეხლა მაგის გამო ფეხებში ჩაგივარდები და პატიებას გთხოვ ცდები ნუკი შენც იცი რომ ეგ ჩემს ხასიათში არ ჯდება..
-დაწყნარდი მაგას არც ველოდები და მეტიც არც არაფერში მჭირდება, ისე როგორც შენ...გავიღიმე....მანაც მსგავსად მიპასუხა...თავი ოდნავ ჩაღუნა და მკითხა...
-მაშინ აქ რატომ ხარ?რატომ დაბრუნდი ნუკი??..
-შემიძლია კითვაზე კითხვით გიპასუხო??
-არა !
-ჩემთვის სულერთია მაინც გიპასუხებ...
-ისევ ისეთი ჯიუტი ხარ..გაიცინა.
.-შენ აქ რატომ მოხვედი??
რატომ მომძებნე 1 წლის შემდეგ??
-როგორც კი გავიგე თბილისში შენი ყოფნის შესახებ მაშინვე გადავწყვიტე შენი ნახვა და მოძებნა რაც არ გამჭირვებია..
-ეგ კარგად ვიცი შენთვის მსგავსი შემთხვევები სიძნელეებს არ წარმოადგენს..
-ნუ მაწყვეტინებ მომისმინე! მინდოდა თვალებში ჩამეხედა და პასუხი გამეგო თუ რატომ მიმატოვე ისე რომ ერთი სიტყვაც არ გითქვამს მიზეზი უნდა ყოფილიყო..
.აქ კი ამომასხა.
-მოიც შენ რა კიდევ ვერ მიხვდი ჩემი გაუჩინარების ამბავს? ვერ მიხვდი 1 წლის წინ იმ საგამოს როცა მე შენ მითხარი “ნუკი პატარავ დღეს სახლში გვიან დავბრუნდები დაიძინე საყვარელო არ დამელოდო და როცა დავბრუნდები პირობას გაძლევ ძილის წინ აუცილებლად გაკოცებო”? მეც სულელივით რომ დაგიჯერე გენდე რადგან შენს სიყვარულში დარწმუნებული ვიყავი და სინამდვილეში სად ბრძანდებოდი?ლიზიკოსთან საკუთარი თვალებით გნახე როგორ ეალერსებოდი,,ვერ ძღებოდი მისი ხვევნა კოცნით,და დღეს ვერ ხვდები ხომ კიდევ რატომ მიგატოვე?...
ცრემლები ვეღარ შევიკავე ნერვებისგან სულ გავწითლდი ავკანკალდი..ის კი სულელივით მომშტერებოდა.ჩემმა ნათქვამმა შოკში ჩააგდო თვალები აუცრემლიანდა სიტყვებს ვერ პოულობდა...დიდი პაუზის შემდეგ ჩაიკუზა,თავი ხელებში ჩარგო და ჩუმად წაიჩურჩულა.
.-შენ გადანაშაულებდი და თურმე მე ვყოფილვარ დამნაშევე,ეს რა გავაკეთე...
ამიის ყურება უკვე გულს მირევდა მოვბრუნდი და იქაურობა მივატოვე...