მოვარჯულებ (22)

ხალხო რო არ დაიბნეთ შეგახსენებთ!!! მე თხრობა დავიწყე ნიას პიროვნებით და მერე ლევანით გავაგრძელე, მოთხრობას ანუ ბოლოს და ბოლოს წინა (ანუ ამ) თავს ვამთავრებ ისევ ნიას პიროვნებით..
.... იდგა ჩემი მანქანის კართან და ჩემი პასუხის მოლოდინში თვალები გაშტერებოდა..
-ესე იგი ბოლო დღე არა ?
-ხო ბოლო.
არა მგონია ბოლო დღე იყოს, არა მგონია წასვლა მოუნდეს. შესანიშნავი შანსია გამოვიყენო იმისთვის რომ თავი უფრო შევაყვარო.
-კარგი.
ვუთხარი და მანქანიდან გადავედი. ჩემი მანქანა იქვე დვტოვე. ვანიშნე რომ მისი მანქანით წავიდოდით. პირველი მე ჩავჯექი მანქანაში ოღონდ საჭესთან.. ღვედი შევიკარი მერე ჩემ გვერდით მჯდომ ლევანს გადავხედე თვალი ჩავუკარი და გაზს ისე ძლიერად დავაჭირე ფეხი, რომ მთელი ტანით სავარძელს მივეკარი..
-ცოტა ნელა რო იარო არაა?
-არა !!
-ნელა ნია !
-ხომ თქვი ბოლო დღეაო ხოდა დამაცადე..
კიდევ დავაჭირე გაზს ფეხი და ტრასაზე სადაც მანქანაც კი არ ჩანდა თითქმის გავფრინდით. ბოლოს მოზღვავებული ადრენალინისგან სავსემ მანქანა გავაჩერე და კაპოტს დავეყრდენი ლევანიც გვერდით მომიდგაა, არ მინდოდა რაიმე უხერხული ეკითხა ამიტომ ვუთხარი
-ლამაზია არა ლონდონი ?
-შენ როგორ გგონია ?
-შენი პასუხი მაინტერესებს
-კი ლამაზია
-როგორია ?
-ნისლიანი -და გაიცინა..
-ეგ მეც ვიცი რომ ნისლიანია..
-აბა რა გითხრა, მშვენიერია.
-თბილისს გირჩევნია?
-კი. -ეს თქვა თუ არა წარბაწეულმა გავხედე და როცა მიხვდა რომ გავბრაზდი დაურთო. -ხალხს კი არ მირჩევნია.
-რა მნიშვნელობა აქვს ხომ გირჩევნია ?!
-ნუ დაგავიწყდება რამდენი ხანი ვცხოვრობ იქ. ამის გამო ნუ ვიჩხუბებთ. ერთი დღე მაინც ჩავათავოთ მშვიდად.
-ჰა ეხლა მითხარი სად წავიდეთ.
-შენ სად გინდა ?
-ჩემზეა არა?
-კი კი..
ზანტად წამოვდექი და ისევ მანქანაში ჩავჯექი, ლევანიც ჩაჯდა და მეც არაჩვეულებრივი თამაში დავიწყე
-მოდი დავიწყოთ თავიდან. რა გქვია?
-დამცინი ?
-რა გქვია ?
-ლევანი.
-მე ნია. სასიამოვნოა და ხელი გავუწოდე.
მერე ისე რომ ხმა არ ამოეღო საჭეს მივუბრუნდი და კაფეში წავიყვანე, სადაც არაჩვეულებრივი ბლუზის შეგრძნება ჰქონდა ხალხს, ოფიციანტებს, მზარეულებს და საერთოდ ყველაფერს... შევედით თუ არა ყავა შევუკვეთე... სკამზე დავჯექი ხელებზე თავი დავდე და თვალების სწრაფი ხამხამით ლევანს ჩავაშტერდი
-რატომ მიყურებ ასე ?
-როგორ ?
-..... -უბრალოდ თავი გააქნია და გაიცინა..
-მოგენატრები ნია ?
-რატომ აფუჭებ ყველაფერს? გინდა რომ ისევ კამათისკენ წავიდეთ. სულ რამდენიმე წამით დავივიწყე რომ ხვალ მიდიოდი და მაშინვე წამომაძახე.
-კარგი უკაცრავად.
გავბრაზდი.. ვიცოდი რომ იცოდა რომ მე მომენატრებოდა, მაგრამ უნდოდა ეს ჩემი პირით მოესმინა, არამც და არამც. არ არის ღირსი. ფეხებზე მიკიდებს და მიდის.
... უმნიშვნელოდ ჩაიარა კაფეში ყოფნამ.. წამოსვლისას საჭესთან ჯდომის თავი აღარ მქონდა და მას დავუთმე ადგილი.. თავი მინა ჩამოწეულ კარში გავყე. ნიავი მშვენივრად ეფერებოდა ჩემ სახეს. თმა ქარს აეფრიალებინა... ლევანს სიტყვა არ დასცდენია... მიმიყვანა სახლთან, სადარბაზოსთან ისე ახლოს რომ ერთი ნაბიჯიც არ დამჭირდებოდა შესვლაში..
-ხვალ დილით ადრე მივფრინავ..
-მერე? გაგაცილო ?
ეს სიტყვები "ხვალ მივფრინავ" გულს მიკლავდა. არ მინდოდა წასულიყო, მაგრამ იმედი მქონდა რომ გადავიტონდი. ყველაზე იდიოტი ბიჭის შტაბეჭდილებას ტოვებდა მაგრამ მე იდიოტიც მიყვარდა, იდიოტსაც ვგრძნობდი... დარჩეს !!!
-რავიცი რავიცი. როგორც გინდა...
-ხოო როგორც მინდა.. ღვედი მოვიხენი სადარბაზოში შევედი მაგრამ გავჩერდი და შემოვტრიალდი ლევანმაც ღვედი მოიხსნა მანქანიდან გადმოვიდა და ჩემთან ახლოს დადგა. მისი სურნელი, მისი სუნთქვა, სისხლს მიდუღებდა სხეულში. სისხლი რომელის ძარღვებს ეხეთქებოდა უფრო დუღდებოდა და მოძრაობას წამში წყვეტდა და ისევ აგრძელებდა. რაც არ უნდა შევჩვეულიყავი მის ასე სიახლოვეს მუდამ ასეთი გრძნობა მქონდა.. მინდოდა ახლოს ყოფნა მაგრამ მეშინოდა რომ პირველად მე დავარღვევდი კანონს და უთქმელად გადავაბიჯებდი ყოველგვარ ზღვარს.. თავი უნდა შევიკავო ! ის მე მტოვებს ! მიდის ისე რომ არც კი მიხნის ამგვარ საქციელს. იდიოტი !!
-ნია.. -არც კი ვაცალე სიტყვის დასრულება:
-რა ?
-ხვალ..
-გავიგე რომ მიდიხარ მერამდენედ უნდა გამიმეორო ?
-შეიძლება...
აღარ შემეძლო. მისი სხეული რომელიც ჩემსავით დუღდა მისი ხორბლისფერი კანი რომელიც ლამპიონის სინათლეზე აქა-იქ ჭრელდებოდა, სახე რომელსაც არც ისე კმაყოფილი გამომეტყველება ჰქონდა, ტუჩები რომელიც კრთოდა და დასველებას ითხოვდა. ნესტოები რომელიც იბერებოდა გახშირებული სუნთქვის შედეგად... თვალები რომლებიც წუთში მხოლოდ ერთხელ ეხებოდნენ ერთმანეთს და ხელები რომლებიც გირებ ჩამოკიდებულნი ქვევით მძიმედ დაშვებულიყვნენ. თვალები წამით დავხუჭე და არც დაყოვნებულა.. სურვილმა მოუღო ყველაფერს ბოლო. ცენზურას, გრძნობას, ემოციას, აზრს და ყოველივეს რაც თუ იმ წამისთვის საერთოდ არსებობდა.. ვიგრძენი ხელი რომელიც მძიმედ ეხებოდა კისერს და ნელი მოძრაობით იხლართებოდა ჩემ თმაში, თავს ძლიერად ეკვროდ და გრძნობით ხლართავდა თითებს.. ტანი რომელიც ჩემ მკერდს ეკვროდა და სულაც არ ლამობდა გაშორებას. გაქრა ყვველაფერი, თითქოც წვიმას ჩვენი ემოციის გასალამაზებლად წამოსულიყო. თითქოს ლამპიონებით ჩვენი სირცხვილის დასაფარად ჩამქვრალიყო... ხალხიც ჩვენი სიმყუდროვის არ დარღვევის გამო დაძინებულიყო და ა.შ. ვგრძნობდი ყველაფერს, იმასაც კი რომ ამ სიამოვნებით დიდ ტკივილს ვაყენებდი სულს.. ხვალ წავა, წავა და დამტოვებს მარტო... დავავიწყდები 1 კვირაში, მაგრამ არა არ უნდა დავავიწყდე.. ხელი წელზე მოვხვიე მაისურს ქვევით შევუცურე და ისე შემოვეხვიე... ხელი რომელიც ჩემ თმაში ახლართულიყო, გრძნობებს აძლევდა საშუალებას გამომჟღავნებულიყო... ყველაფერი მშვენიერია მაგრამ ბედნიერება მაშინღა ფასდება როცა ხანმოკლეა... ლევანი ისევ ისეთი უკმაყოფილო სახით მოშორდა ჩემ ტუჩებს და მანქანაში ისე ჩაჯდა სიტყვაც არ გაუღია. მივხვდი რომ ეს გამოსამშვიდობებელი კოცნა იყო ამიტომაც არ ვისურვე რაიმეს თქმა...