მინდიხარ 5/6/7

დავიდე მშვენიერი ბიჭი იყო მაგრამ მე ის არ მიყვარდა,მთელი არსებით ვცდილობდი რომ გრძნობაზე გრძნობითვე მეპასუხა მაგრამ ვერაფრით მივედი მიზნამდე...მტანჯავდა იმაზე ფიქრი რომ სულ რამოდენიმე დღეში მისი ცოლი გავხდებოდი და მე ის არც კი მიყვარდა..თუმცა მას არასდროს უკითხავს ჩემი გრძნობების შესახებ და არც მე შემიწუხებია თავი..ლუკა უკვე ორი დღის განმავლობაში არ მინახია ვფიქრობდი რომ უკვე გაემგზავრნენ და ეს ფიქრი ცუდად მხდიდა.სულ რაღაც 4 დღე ვიცნობდი ლუკას და უკვე მასზე ფიქრები ჩემთან ერთად ატარებდა მთელს დროს.არ მანაღვლებდა კარგად ვიცნობდი თუ არა მას,მაღვლებდა მხოლოდ ის რომ საშინლად მინდოდა მისი ნახვა კვლავ და კვლავ..მისი კოცნა,მისი ხშირი სუნთქვა და ამპარტავნული საუბარი თავს საშინლად მანატრებდა..სასტუმროს ბაღში მარტოკა ვიჯექი როცა წელზე კვლავ ვიგრძენი თბილი ხელი,თვალები გამიბრწყინდა..
-აქ მარტო რას აკეთებ საყვარელო?ვერ წარმოიდგენთ რა დამემართა როცა შემობრუნებულს დავიდე შემხვდა ხელში.
-არაფერს,უბრალოდ ეს ნიავი მსიამოვნეს..და ოდნავ გაუღიმე..გულში საშინელი ცეცხლი მიგიზგიზებდა რომელიც შიგნიდან მწვავდა.
-საყვარელო გინდა კინოში წავიდეთ?? განაგრძო დავიდემ..
-პასუხი სწრაფად ვუთხარი..-არა დღეს არა რაღაც დაღლილი ვარ და სასტუმროში დარჩენა მირჩევნია..
-კარგი როგორც შენ გინდა..და შუბლზე მაკოცა...ნომრამდე მიმაცილა და თავის ნომრისკენ წავიდა...ოთახში შესულმა მაშინვე ტანსაცმლის გახდა დავიწყე..თხელი სარაფანი გავიხსენი და საწოლზე მივაგდე..ხელები ნელ ნელა წავიღე უკან რომ ლიფი შემეხსნა და ნანატრი შეხება ვიგრძენი,გული სიხარულით ამევსო,ის კვლავ ჩემთან იყო..ოდნავ შევიშმუშნე როცა ლიფის გახსნა დაიწყო..
-დაწყნარდი,ვიცი რასაც ფიქრობ მაგრამ გპირდება ეგ არ მოხდება...გამიხსნა ლიფი და საწოლზე მიაგდო...მე პიჟამოს ასაღებად დავიხარე მაგრამ მან დამასწრო..
-მე დავიწყე და მევე გავაგრძელებ..წინააღმდეგობა არ გამიწევია..ნელ ნელა შემომაცვა პიჟამო და წინიდან მომიბრუნდა.სახე ძალიან ახლოს მქონდა მასთან,უცებ იმანაც გამკრა ტვინში რომ მეკოცნა მაგრამ როგორღაც თავი შევიკავე..ნაზად და ფრთხილად გააგრძელა ერთი მეორეს მიყოლებით პიჟამოს ღილების შეკვრა..სული მეკვროდა როცა ჩემს სხეულს ეხებოდა,ტანზე ეკალმაც დამაყარა...
-შეიძლება შენთან დავრჩე?? მკითხა და მაშინვე შემომხედა..მე ცოტა ვიყოყმანე..
-გპირდები ჩვენს შორის არაფერი მოხდება..დაამატა მან..
-და ჩემთან დარჩენა რატომ გინდა?? ინტერესით ვკითხე..
-გაგიკვირდება და საშინლად მინდა შენთან სიახლოვე.თქვა და საწოლზე წამოწვა..
-უკაცრავად და მე სად მომიწევს დაწოლა?
-აი აქ.. და ხელით თავის გვერძე მიმითითა..ნელ ნელა მივედი და ისე დავუწექი გვერძე რომ საერთოდ არ ვეხებოდი..
-შეგიძლია ცოტა ახლოს მოიწიო?? მკითხა მან..
-რატომ?
-ასე უკეთ ვიქნები..
-კარგი..და მისკენ მივიწიე ცოტათი..მთელი ღამის განმავლობაში ხმა არცერთს არ ამოგვიღია უბრალოდ ასე გვერდი გვერდ ვიწექით ორი ერთმანეთისთვის უცხო ადამიანი...დილით გაღვიძებულმა ვიგრძენი წელზე რაღაც მძიმედ მაწვებოდა დავიხედე და ლუკას ხელი მედო.გამეცინა და ჩუმად წავიჩურჩულე..ღმერთო ჩემო რამსიმძიმეა.მოშორება არ მიცდია პირიქით მისკენ სახით გადავბრუნდი და დავინახე როგორ პატარა ბავშვივით ეძინა..კოცნის სურვილი უკვე მიმძაფრდებოდა,თავი ვეღარ შევიკავე მის ქვედა ტუჩს ოდნავ შევეხე,მერე დავაკვირდი, დამაინტერესა იგრძნო თუ არა,სახეზე რეაქცა არ ქონდა და კვლავ გავიმეორე იგივე ოღონდ ეხლა ზედა ტუჩზე,აქ კი მანაც მიპასუხა კოცნით... ისე ვნებიანად მკოცნიდა რომ მუცელში პეპელები დაფრიალებდნენ არ მინდოდა ეს წუთი დამთავრებულიყო არ მინდოდა კოცნა შეეწყვიტა..ამ ვნების ცეცხლში გახვეულს კარებზე კაკუნმა და დავიდეს ძახილმა გამოგაფხიზლა..ჩემგან პასუხირომ ვერ მიიღო,კარის სახელური ჩამოწია და უცებ ყველაფერი გამიშეშდა..



მძაფრმა გრძნობამ მთელს სხეულში დამიარა..
-ღმერთო ჩემო ეხლა რა უნდა ვქნათ..შეშინებული სახით ლუკას შევხედე რომელიც უაზრო გამომეტყველებით მიყურებდა, ვერაფრით შევძელი ამომეკითხა ის ფიქრი ან გრძნობა რომელიც მის მზერაში იმალებოდა..
-დაწყნარდი გუშინ კარი ჩაკეტილი დავტოვე..ეს თქვა და ფეხზე წამოდგა..
-რას შვები.? გაკვირვებილმა ვკითხე..
-კარს გავუღებ..
-შენ რა გაგიჟდი?რა კარს გაუღებ,გინდა ადგილზე მოვკვდე??
დავიდე კაკუნს არ წყვეტდდა..ბოლოს გავძახე.
-დავიდე ერთი წამით ვიცვლი და გაგიღებ..
-კარგი,ხმას რომ არ მცემდი მეგონა რაღაც გიჭირდა,მაშინ რესტორანში ჩავალ და იქ დაგელობი საყარელო..
-კარგი დავიდე,5 წუთში შემოგიერთდები..
დავიდე წავი და ცოტა ამოვისუნთქე..ლუკა საერთოდ ვერ გრძნობდა შიშს...
-შენ რატომ არ ეძახი საყვარელს?
-არ მინდა და მაგიტომ..მოკლედ ვუპასუხე..
-იქნებ ცოლად გაყოლაც არ გინდა აბა დაფიქრდი? და თვალებში დაჟინებით ჩამხედა...კითხვა არ მომეწონა რადგან სიმართლეს შეესაამებოდა,ამიტომ გადაცწყვიტე არ მეპასუხა..
-უკაცრავად უნდა ჩავიცვა და იქნებ გახვიდე ოთახიდან?
-რატომ?დავრჩები ,უბრალოდ ზურგით შევბრუნდები..
-გადი!! და კარისკენ თითით მივანიშნე...
- თურმე დილით უფრო აუტანელი ხარ..ღიმილით მითხრა.
-აუტანელი? გავიკვირვე..
-კი.. და ოდნავ თავი დამიქნია.
-გადი!! კიდევ გაუმეორე...
-კარგი წავედი,ვიცი ეხლა ჩემს გამოსამშვიდობებელ კოცნას ელოდები მაგრამ არ მოხდება...ღიმილით მითხრა..
-თავი ვინ გგონია?მეც იგივე ქცევით ვუპასუხე..მან აღარაფერი მიპასუხა,უსიტყვოთ დატოვა ოთახი..უკვე მეორედ ვხედავდი ის როგორ უსიტყვოდ ტოვებდა ჩემს ოთახს და ცოტა არ იყოს გულში სიცარიელე ვიგრძენი..ჩავიცვი და დავიდესთან ჩავედი..თვალებში შეხედვის გამიჭირდა, მან არაფერი იცოდა ჩემი რომანის შესახებ,მაგრამ მე ხომ ვიცოდი და საკუთარი თავის მრცხვენოდაა.."ლუკა" მისმა სახელმა გამკრა თავში...მის მიმართ გრძნობა უკვე ჩემზე ძლიერი იყო..იმაზე ფიქრი რომ ეს ჩვენი კვირის ბოლო დღე იყო ტვის მიღრღნიდა და მოსვენებას არ მაძლევდა...უკვე საღამოს 8 საათი იყო,წესით უნდა დამეძინა რომ დილით ადრე იყო ჩვენი ფრენა..თქვენი აზრით შევძლებდი ლუკას ნახვის, მისი კოცნის გარეშე დაძინებას?მაგრამ ის არ ჩანდა არსად,ანერვიულებული ოთახში გავდი-გამოვდიოდი როცა დავინახე კარების ქვემოდან თეთრი პატარა ფურცელი ვიღაცამ შემოაცურა.სწრაფად მივვარდი და გადავშალე ფურცელი...მხოლოდ ერთი სიტყვა.სხვას მისგან რას უნდა ელოდე..გამეღიმა,მაგრამ ნაწერმა სულით ხორცამდე შემძრა..ფურცელზე გაკრული ხელით ეწერა: "მინდიხარ"..კარი სწრაფად გამოვაღე იმის იმედით რომ იქ ლუკას დავინახავდი მაგრამ კოლიდორში არავინ იყო, სრული სიცარიელე..შემოვბრუნდი,ვერ მივხვდი რატომ წავიდა ..ეს გაუკვერვლობა დაახლოებით რამოდენიმო წუთი გაგრძელდა,შემდეგ ჩემი ოთახის მინაზე პატარა კენჭების წკაპა-წკუპი შემომესმა, სწრაფად გავარდი აივანზე და ქვემოთ დავინახე ლუკა, რომელიც სიმთვრალისგან თავს ძლივს იკავებდა ,ხან იქით გადაქანავდებოდა ხან აქეთ...გამეცინა ასეთ მდგომარეობაში რომ დავინახე...
-ნუკი ჩამოდი გთხოვ...
-ლუკა მთვრალი ხარ ჯობია ნომერში ახვიდე..
-ჩამოდი თორემ ამოვალ!
-არა, იქნებ....
-ჩამოდი..მკაცრი ტონით შემაწყვეტინა სიტყვა.
-კარგი..გადავიცვი სარაფანი და მასთან ჩავედი..სასმლის სუნი კორიდორშივე ვიგრძენი..
-რა გჭირს რატომ დალიე? ვკითხე და საქანაო სკამში ჩავჯექი..მან არაფერი მიპასუხო ცოტა არ იყოს დრამატულად მომეჩვენა მისი მდგომარეობა..
-ლუკა რამე მოხდა? შეშინებული ხმით ვკითხე...
-ხვალ მიდიხარ??თავის აუწევლად მკითხა..
-კი მივდივარ..
პასუხის გაგებისთანავე გაიღიმა და გვერძე გაიხედა..ამ გაღიმებაში საშინელი სიმწარე და ტკივილი ჩანდა,,არაფერი მითქვია არ მინდოდა გამეღიზიანებინა..
-ამ ყველაფერს ასე ადვილად ივიწყებ?ვიცოდი ამ კითხვას მისგან მოვისმენდი და პასუხს გაცემაც აუცილებლად მომიწევდა, მაგრამ არ ვფიქრობდი რომ ასე გამიძნელდებოდა..
-ხომ იცოდი რომ დანიშნული ვიყავი,რატომ მაკოცე მაშინ ჩემთან ნომერში?
-ეგ რა შუაშია?
-მაქედან დაიწყო ყველაფერი..
-ყველაფერი რა?!.სწრაფად მკითხა და ჩემსკენ შემობრუნდა..დავიბენი ვერ მივხვდი რა მეპასუხა..
-მიპასუხე!!..
-არაფერი! და ავდექი.-არ უნდა ჩამოვსულიყავი...კარებისკენ წავედი გამოვაღე და შესასვლელად მოვემზადე...
-ცოლად გამომყევიი..
მისი ბოხი და დამძიმებული ხმა მომესმა.....