გრძნობის მათხოვარი ... 1

ყვავილები, კაბა, დარბაზი, ჯვრისწერა უამრავი საქმეა ქორწილისთვის და ნინა ამაზე საშჳნლად ნერვიულობდა, ის ხომ ისეთ გოგოებს მიეკუთვნებოდა ხშირად რომ ოცნებობდნენ ქორწილის დაუვიწყარ შთაბეჟდილებებზე და მთელი 1 კვირის განმავლობაშჳ ნორმალურად არ ეძჳნა ნერვიულობის გამო. აი ეს დღეც დადგა.
დღეს ჩემი ქორწილია, ულამაზესი თეთრი კაბა მაცვია, უამრავმა დიზაინერმა იმუშავა ამ კაბაზე, მაგრამ საბოლოოდ მაინც პარიზიდან ჩამოვატანინე, რა მექნა ქორწილი ადამიანს ერთხელ აქვს და ყველაფერი უზადოდ უნდა ყოფილიყო. რაც მთავარია მივყვები იმას ვინც ყველაფერზე მეტად მიყვარს. სულ იმაზე ვფიქრობ როგორი იქნება ქორწილის დღეს რეზი. ალბათ ძალიან სიმპატიური, რომ დავინახავ ნაბიჟის გადადგმაც კი გამიჭირდება არა და ეს კაბაც რამ სიმძჳნეა, უამრავი თლებით არის მოჭედილი, და ყველაფერი ეს ძალიან გემოვნებით, კოლოსარული თანხა გადაიხადა რეზიმ ამ კაბაში და ვგრძნობდი რომ ჩემი ცხოვრებაც ამ კაბასავით ულამაზესი იქნებოდა. პირველად ხელი უნდა მოგვეწერა და მერე ჯვრისწერა იქნებოდა, ვნერვიულობდი საშჳნლად, როცა რეზი დავინახე, რამდენიმე წამს მეგონა ვერაფერს ვხედავდი. ღმერთო რა სიმპათიურია, მაგრამ როგორი სახე აქვს ალბათ ისიც ნერვიულობს.
-ნინა უნდა გელაპარაკო
-რა მოხდა რეზი. ცოტა მეწყინა არ უთქვამს რა კარგად გამოიყურები, ბოლო ბოლო ქორწილის დღე იყო და მართლა ძალიან ლამაზი ვიყავი, ხალხი თვალს ვერ მწყვეტდა ულამაზეს კაბაში გამოწყობილს.
-ვიცი რომ ვერასოდეს მაპატიებ, მაგრამ მე ცოლად ვერ შეგირთავ. ყველაფერმა ზანზარი დაიწყო, თვალებს ვაფახულებდი, რომ იქნებ გამომღვიძებოდა სიზმარი მინდოდა ყოფილიყო.
-რეზი რას ამბობ, საყვერელო ხო იციო როგორ მიყვარხარ, ესე ნუ ხუმრობ.
-მაპატიე ნინა, თვალები ცრემლით აევსო რეზის მაპატიე, საშჳნელი ადამიანი ვარ, მაგრამ ახლა უნდა წავიდე ბოდიშჳ. მიმავალ მანქანას დიდ ხანს ვუყურებდა. ბეჭები მეწვოდა სტუმრების მზერით. რამდენ წორს, რამდენ სიბინძურეს ვხედავდი. მთელ ქალაქს ეყოფოდა 1 თვე ეს ამბავი, რომ როგორმე თავი შეექციათ და ეს ყველაფერი კი ჩემ უბედურებაზე ხდებოდა.
პირველი ერთი კვირა სრული დეპრესია, მქონდა საწოლიდან არ ავმდგარვარ. მთელი ოჯახი გამწარებული იყო, მამაჩემი და ჩემი ძმა მოსაკლავად დადევდნენ რეზის, და მარტო იმიტო არ კლავდნენ რო მე ვყვიროდი ან მას გავყვები ცოლად ან თავს მოვიკლავ მეთქი, სხვა კაცი ჩემ ცხოვრებაშჳ არასოდეს იარსებებდა. ყოველი ტელეფონის ზარზე გიჟივით წამოვხტებოდი იქნებ რეზი ყოფილიყო, მაგრამ ამაოდ. მხოლოდ 1 თის მერე მთხოვა რეზიმ შეხვედრა და მეც დაუყოვნებლივ დავთანხმდი, მზად ვიყავი მუხლებშჳ ჩავვარდნოდი, 10 ჯერ რომ დავეტოვებინე საკურთხეველთან 10 ჯერვე გავყვებოდი ცოლად. მე ის მიყვარდა.
-ნინა როგორ ხარ? მე გავარდიდა კისერზე ჩამოვეკიდე, ძლივს მომიშჴრა.
-ერთი წამი ნინა, გთხოვ, თვალებშჳ დიდი სევდა ქონდა ჩამდგარი.
-რეზი არ მაინტერესებს, ყველაფერს დავივიწყებ ოღონდ ჩემთან ერთად იყავი.
-ეგ ყველაზე მეტად მინდა ნინა, მაგრამ სამწუხაროდ, მაპატიე გთხოვ.
-უკვე გაპატიე უშენოდ არ მინდა სიცოცხლე გთხოვ რეზი, თუ ცოლად არ მომიყვან შემიძლია შენი საყვარელი ვიყო, ამ სიტყვის ხმარებამ მეც კი შემაკრთო რეზიზე აღარაფერს ვამბობ. სიმწრით გაიცინა.
-ნინა შენ? შენ ხოომ ქორწილამდე ერთხელაც არ გიკოცნია და ახლა შენ სხეულს მთავაზობ? გაოგნებული იყო რეზი. მე არ შემიძლია ვიცი რომ ასე შემიძულებ. ახლა საღად ვერ აზროვნებ.
-მოკეტე გესმის ოღონდ შენთან ვიყო და ყველაფერზე თანახმა ვარ. შენ საყვარლობაზეც.ვგრძნობდი რომ ჩემი ენა თავისით ლაპარაკობდა ამ სისულელეებს და ვიგრძენი როგორ გავხდი გრძნობის მათხოვარი.


არ ვიცი რა დამემართა რამ მათქმევინა ეს სისულელე, ახლა რომ ამას ჩემი მოძღვარი ისმენდეს არ ვიცი რა მოხდებოდა, მაგრამ ვთქვი ეს იმიტომ რომ ძალიან მიყვარდა რეზი. ცრემლები თავისით მომდიოდა, მე ხომ ისეთი ამაყი ვიყავი ამას ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ ასეთ მდგომარეობაში ჩავვარდებოდი.
-მაპატიე ნინა უნდა წავიდე.
-შენი ბოდიშჳ არაფერშჳ მჭჳრდება, მე შენთან ყოფნა მინდა. რეზი ადგა და კაფიდან გავიდა. მე ფეხები არ მემორჩილებოდა. ვგრძნობდი ვიღაცის დაჟინებული ლურჯი თალები როგორ მიყურებდა, ეს გამომეტყველება მის სახეს ახირებულობასა და სიმშვიდეს სძენდა.
-რატო მიყურებ? მივახალე. უცნობი არ განძრეულა თითქოს ჩემი ნათქვამი არც გაეგონოს. მერე გამოსასვლელად ადგომა დავაპირე.
-შენ ის კაცი არ გიყვარს
-რა? შენ ვინ ხარ? ყველაფერს ისმენდი?
-სულ, თავიდან ბოლომდე. ბოდიშჳ ასეთი პროფესია მაქ.
-შენ რა ჭორიკანა ხარ პროფესიით?
-მიყვარს გოგოს რომ იუმორის გრძნობა აქვს, არა იურისტი. და შენდა სამწუხაროდ სმენა ძალიან კარგი მაქ
-მეტი საქმე არ გაქვს შემეშვი რა. და წამოვდექი.
-შენ ის არ გიყვარს მეთქი. დაჟჳნებით გამიმეორა.
-შენ რა იცი მე მიყვარს თუ არა, თუ ეგეც შენ პროფესიაში შედის?
-რო გიყვარდეს იმას არ შეთავაზებდი რაც შეთავაზე, მით უმეტეს თუ ქორწილამდე ერთხელაც არ გიკოცნია. სიცხემ და სირცხვილმა ერთიანად დამიარა.
-ხვდები მაინც რომ ცხვირს იქ ყოფ სადაც არ გეკითხებიან?
-ცხვირს იქ ვყოფ სადაც არ იციან სიყვარული რა არის და გრძნობებით მათხოვრობენ.
-უკვე ქვეყანაში იმდენი იურისტია რომ ასე უსაქმურად დადიხართ და იდიოტებივით ხალხს უსმნენთ.
-ხო მე ცოტნე ვარ პატრულის თანამშრომელი და მაგისტრატურის სტუდენტი, ასე რომ საკმაოდ დაკავებული ვარ, იქნებ ოდესმე მეც ისეთივე წარმატებული გავხდე როგორც ის ვაჟბატონი, ისე ღმერთმა დამიფაროს მაგისნაირობისგან, ცნობისთვის აქ ერთი იდიოტი იყო თავის თავში დაჯერებული ვითომ თავისი საქმის პროფესიონალი და ახლახან გავიდა.
-შენ რა უფლება გაქვს იდიოტს რომ უწოდებ?
-ვის რეზის? რეზი ერთი იდიოტი ეკონომისტია, რომელსაც მთელი დღე რიცხვებში აქვს თავი ჩარგული და ერთმანეთს ადარებს, მერე ოფისიდან ისე გამოდის თითქოს მთელი ქვეყანა ხელში ეჭიროს სინამდვილეში კი ჭუჭყიანი ფურცლების მეტი არაფერი უჭირავს ხელში.
-შენ რა იცი რეზი რო ეკონომისტია?
-მე ვიცი რომ რეზი იდიოტი ეკონომისტია. შორიდან გამიგია, ისე პირადად არ ვიცნობ, მე ვინ მომცა მაგისი ბედი და გაიცინა.
-ხო თქვენ პატრულები ისეთი დაკავებულები ხართ სხვა საქმით რო ჭჲჭყიანი ფურცლებისთვის სად გცალიათ, გშურს რეზის და ხალხი რაზე ლაპარაკობს ხო უნდა გაიგოთ და დრო გაიყვანოთ.
-ჯერ ერთი მე არ მშურს ადამიანების მით უმეტეს უნამოსო და უსირცხვილოების, ვითომ თავისი საქმის პროფესიონალები რო არიან მეორეც დროის გასაყვანად კი არა გასართობად გისმენდით.
-ხო და ჯობს სხვა წყვილს მიაპყრო ეგ შენი კარგი სმენა.და გვერძე მჯდომებისკენ მივუთითე.
-ეგ ბაბუა არ გიყვარს დამიჯერე, მალე შენც მიხვდები ამას და ღმმერთს მადლობაე ეტყვი რომ ცოლად არ მოგიყვანა
-რა ბაბუა 28 წლის არის.
-შენთან შედარებით ბაბუაა.
-მე 21 ის ვარ ამიტო შეცდი.
-ანუ 21 ის არ მეგონა ასე ადვილად თუ გავიგებდი ასაკს.და გადაიხარხარა. გაბრაზებისგან ცუდად ლამის გავხდი.
-მე წავედი ბატონო ცოტნე, ვერ გეტყვით რომ სასიამოვნო იყო თქვენთან საუბარი.
-ეგ კაცი არ გიმსახურებს, სიყვარული უფრო ძლიერ ადამიანად გვხდის კი არ გვამონებს და გრძნობის მათხოვრად გვაქცევს. ამ სიტყვაზე ბრაზმა ლამის დამახრჩო.
-თუ გინდა დაგენიძლავები რომ მე მისი ცოლი გავხდები ბატონო ცოტნე.
-მაგას ჯობს დამენიძლავო რომ კლდიდან გადახტები დამიჯერე შენთვის ეს უფრო აჯობებს. მაგრამ კარგი დაგენიძლავები რომ შენ მისი კი არა ჩემი ცოლი გახდები, თვალები გამიფართოვდა და პირი ღია დამრჩა მის სიტყვებზე. გაცოფებული ვუყურებდი. ფეხზე წამოდგა, იმ სიმაღლე და ისეთი ძლიერი იყო თვალი ვერ მოვაშჴრე, ჩემთან მოვიდა ნიკაპზე ხელი დამადო და ლოჱაზე ნაზად მაკოცა, საოცრად გემოვნებით შერჩეული სუნამო ესხა.
-როგორ ბედავ ასე ახლოს მოსვლას იდიოტო.
-იდიოტი უკეთესია ვიდრე მათხოვარი, გრძნობების მათხოვარი. მერე ტუჩებისკენ საკოცნელად გამოწია თავი, იმხელა ვიკივლე ყველამ ჩვენ შემოგვხედა. შუბლზე მაკოცა გასვლისას კი მითხრა.
-ნუ გააკეთებ ისეთ რამეს რასაც ვერასოდეს გაპატიებ, უბრალოდ ისეთი იყავი როგორიც შინაგანად ხარ. სანაძლეო არ დაგავიწყდეს, რაღაც წიგნი ედო მაგიდაზე აიღო და გავიდა, ხელი ისე დამიქნია არც შემოტრიალებულა. გაცოფებული წამოვხტი სათვალე გავიკეთე და ჩემი მანქანისკენ წავედი.


იდიოტი, არა მაინც როგორ გაბედა, ვინ ეკითხებოდა, რას გამომელაპარაკა, რა მაგისი საქმე იყო, სულ ეს აზრები მიტრიალებდა თავშჳ და ბოლოს ჩემი თავი გამოვიჭჳრე რომ რეზიზე პირველად ამ ერთი თვის გამავლობაშჳ აღარ ვფიქრობდი. სულ იმ დეგენერატის ბრალია. იმედია აღარასოდეს შევხვდები. თუმცა თითქმის ყოველ დღე მხვდებოდა. უნივერსტეტში წასვლი სდროს, ძირითადად პატრულის მანქანით ვხედავდი, ზოგჯერ წამით მოვკრავდი თვალს, გამიღიმებდა და გაივლიდა.
-რატო დამდევ ცოტნე? ერთხელ ვერ მოვითმინე
-მე დაგდევ? მე აქ მიწევს მუშაობა და აბოდიშჳ შენ გამო თავს ვერ დავანებებ. ისე კარგია სამედიცინოზე სწავლობ, ბებია სულ მეუბნებოდა ექიმი ცოლი მინდა გყავდესო.
-ხოო? ნეტავ შემეძლოს საბუთებს სადმე გადავიტანდი.
-ჩემ გამო მაგას ნუ იზავ ნინა მე მაინც შენ მოგიყვან ცოლად ვეტერინარიც რო იყო.
-სულ ასეთი თავხედი და ხუმარა ხარ? თავი ვერ შევიკავე და ირონიით ვკითხე.
-კი, მე სულ ასეთი ვარ როგორიც ვარ, სხვებივით არ ვირგებ სხვადასხვა ნიღაბს, მაგალითად შეყვარებული კაცის, ბანკირის, ამპარტავნის, მონის.
-ნუთუ ეს ყველა რეზიზე თქვი?
-ჩემი ბრალი არ არის ყველა მოერგო.
-ადამიანს არ იცნობ და ისე ლაპარაკობ.
-მე არც შენ გიცნობ მაგრამ ვიცი როგორი ხარ. შენი გვარიც კი არ ვიცი.მითხრა ღიმილით, რომელიც საოცრად უხდებოდა, მაგრამ მაგას მოვკვდებოდი და არ ვაგრძნობინებდი, იმ სიმაღლე იყო კისერი მეტკინა მაღლა ყურებით, არც მე ვიყავი დაბალი, მაღალი ითქმოდა ჩემზე მაგრამ ის იმსიმაღლე იყო კალათბურთელი გეგონებოდა, თუმცა მეც მიჩვეული ვიყავი ამ სიმაღლე დეგენერატებთან ლაპარაკს ჩემი ძმა კალათბურთელი იყო, და ყველაზე კარგად ეხერხებოდა ჩემი ნერვების მოშლა, თუმცა უნდა ვაღიარო რომ ცოტნემ აჯობა.
-საიდან იცი როგორი ვარ?
-მიყვარს ადამიანების კითხვა ნინა.
-და როგორი ვარ?
-თავისნაირი.
-ეგ რას ნიშნავს გამეცინა.
-გულწრფელს, სუფთას, მგრძნობიარეს, კეთილს, გონიერს და მიმნდობს. სახტად დავრჩჳ ესენი რო მითხრა.
-და მათხოვარი? გრძნობების მათხოვარი ვერ წაიკითხე რო ვარ?
-ეგ მიმნდობს ნიშნავს, შენ იმ დეგენერატს ისე ენდობი რომ სამწუხაროდ სიამაყეს ივიწყებ.
-შენ არავინ გეკითხება, საშჳნლად გავბრაზდი მის ჭკუის დარიგებაზე. არ ვიცი რეზი როგორია, მაგრამ შენ რო მილიონჯერ გჯობია ეს ვიცი, შენნაირი თავხედი მაინც არ არის, ეს მივახალე და მანქანაში ჩავჯექი.მხოლოდ ჩემ მეგობარ ანას ვუყვებოდი ცოტნეს შესახებ.
-რას გადამეკიდა, გეფიცები ვერ ვხვდები ანი.
-არაფერს გეუბნება?
-არა ზოგჯერ გამარჯობას, მაგრამ ისიც იშვიათად.
-ანი დავანებოთ მაგ იდიოტს თავი, გაარკვიე რეზი დღეს სად იქნება?
-კი ნინა იმ ბარშo სადაც დადის ხოლმე, ვიღაც გოგოს ხვდება, მგონი დაქორწინებას აპირებენ, დაანებე რა თავი ნინა არ არის ეგ კაცი შენი ღირსი. ეს სიტყვები ძალიან მეწყინა, მაგრამ მაინც არ ვაპირებდი გაჩერებას. საღამოსთვის განსაკუთრებულად მოვემზადე, იტალიიდან ჩამოტანილი ტანსაცმელი ჩავიცვი, რომლის ყიდვაზეც მთელი ამბები გადავიტანე ვიღაც იტალიელს ძლივს ავუხსენი ინგლისურად რომ მე ვაპირებდი ყიდვას და მაღაზიაში დიდი ჩოჩქოლი ავტეხეთ, მაგრამ საბოლოოდ გამარჯვებული მე გამოვედი და ამაყად დავტოვე მაღაზია. მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე, მაღალ ქუსლებზე შევხტი და ჩემი მანქანით ბარისკენ წავედი, ანი იქ დამხვდებოდა, მართალია ჩემი საქცილი არ მოწონდა, მაგრამ მეგობარი იყო და მეხმარებოდა.
რო მივედი რეზი ვიღაც გოგოს ელაპარაკებოდა თან ლოყაზე ეფერებოდა, მინდოდა მივსულიყავი და გამელანძღა ისე მომეშალა ნერვები, მაგრამ რაღაც მაკავებდა და გულში იმედი მქონდა რო რეზი აუცილებლად დამიბრუნდებოდა. ჩემი თავის მიკვირდა როგორ დავკარგე სიამაყე, უკვე ვეღარ ვხვდებოდი ახირება იყო თუ სიყვარული ის რასაც მე ვაკეთებდი. რეზიმ დამინახა და ჩემკენ წამოვიდა, აშკარად მივხვდი რომ ფიქრობდა რა ლამაზი ვიყავი ისეთი თვალებით მიყურებდა.
-ნინა როგორ ხარ? გადასაკოცნად წამოვიდა, მე თავი გავწიე. ვიგრძენი როგორ ესიამოვნა რო მიხვდა მის გამო ვიყავი მისული, ამან გამაბრაზა.
-კარგად რეზი შენ?
-ნინა მაშინდელზე უნდა დაგელაპარაკო.
-რაზე?
-აი რაც შემომთავაზე, ისეთი ლამაზი ხარ უარს ვერ გეტყვი, მეც ძალიან მინდა ჩემი საყვარელი იყო. რისხვამ მთელ სხეულში დამიარა, მეგონა ბოღმისგან გული გამისკდებოდა, იქვე მდგომი ვისკის ჭიქა სახეში შევასხი, მერე ძივს გაახილა თალები ეწვოდა და ფორთოხლის წვენიც მივაყოლე.
-შენ თავი ვინ გგონია? ერთი ავადმყოფი ხარ. ისეთი გამწარებული ვიყავი მთელი ხმით ვუყვიროდი, ხალხმა ჩვენკენ გამოიხედა და თვალებს არ ვუჯერებდი ცოტნეს მოვკარი თვალი, მაგრამ ისიც ისეთი გაკვირვებული იყო ჩემი დანახვით, რომ მივხვდი ჩემ გამო არ იყო ბარში მოსული.
-როგორ მიბედავ წამოხტა ფეხზე, სულ სველი იყო. და განრისხებული თვალებით მიყურებდა. ჩანთას ხელი დავავლე და ადგომა დავაპირე, მაჯაში რო მეცა.


-არსადაც არ წახვალ ნინა!
-ხელი გამიშვი ავადმყოფო, და სილა გავაწანი. მეგონა ხელს მომტეხდა ისე მომიჭირა, სახე ტკივილისგან შემიწუხდა.
-გაუშვი! მომესმა გამყინავი ხმა.
-შენ ვინ ჯანდაბა ხარ? ჭკუას ნუ მასწავლი გაიარე რა? უხეშად უპასუხა რეზიმ.
-ხელი გაუშვი მეთქი, მესამედ ამის გამეორებას, შენი ცხვირი შეეწირება.
-შე თავი ვინ გგონია იდიოტო, რო მასწავლი რა უნდა ვქნა.
-ცოტნე რა ხდება? რამდენიმე ბიჭი წამოიშალა.
-რამე შეუკვეთეთ, მალე მოვალ. ცოტნემ ანიშნა რომ არ წამომდგარიყვნენ. მერე ხელი საყელოშჳ წაავლო და გარეთ ისე გაათრია, რეზიმ წინააღმდეგობის გაწევა ვერ შეძლო.
-გაგაფრთხილე რო შენი ცხვირი შეეწირებოდა, მერე მუშტი სახეში დაარტყა და რეზი მოწყვეტილივით დაეცა. ჩემდა გასაკვირად მე გაშეშებული ვიდექი და ხელს არ ვუშლიდი მის ცემაში, მსიამოვნებდა კიდევაც. გასისხლიანებული რეზი ფეხზე წამოვარდა ტკივილისგან სახე დამანჭვოდა, მაგრამ მალევე მიხვდა რომ მასზე ბევრად მაღალ და ძლიერთან მარტო ვერაფერს გახდებოდა და ვიღაცებს ვისთანაც ერთად იყო დაუძახა. ცოტნე არ ინძრეოდა უბრალოდ იღიმებოდა, როგორ ცდილობდა რეზი მეგობრებისთვის დაძახებას, სასაცილო შესახედი იყო.
-ნინა წადი.
-ცოტნე შენ აქ დარჩენას აპირებ, წამოდი სწრაფად მანქანა აქვე მიყენია. მისმა ხარხარმა გამომარკვია,
-რა? ამ იდიოტისგან გავიქცე? ნუ მაცინებ გეხვეწები. წადი მანქანაში ნუ ნერვიულობ ისეთი არაფერი მოუვა. ეს მითხრა და ისეთი ნაღვლიანი თვალებით შემომხედა, ფეხი ვერ გადავადგი. რეზი რამდენიმე მეგობართან ერთად გამოვიდა, სულ დასისხლიანებული იყო.
-შენ რა გააფრინე მივარდი რეზის. ეს გორილები რას გამოიყვანე? რეზიმ ხელი მკრა და ცოტნესკენ წავიდა. ცოტნემ წამომაყენა.
-კარგად ხარ? წადი მანქანაში, მტკიცედ გამიმეორა. მერე რეზისკენ და მისი მეგობრებისკენ წავიდა.
-ვერ გადამირჩები შე ახვარო, მთელი ძალით ურტყავდა, ვერავინ გაბედა მიკარება. მერე იმის მეგობრებსაც დაერია. გაოცებული ვუყურებდი ისეთი ძლიერი იყო და ისეთი გაბრაზებული, იგინებოდა და წიხლებს ურტყავდა. საშინელი ხმაური იყო, ყველა გარეთ გამოვიდა. ცოტნეს მეგობრები ძივს აკავებდნენ ცოტნეს
-ცოტნე არ გინდა მოკლავ ასე გეხვეწები, ძლივს ვაჩერებდი, სახე სულ დაძარღვოდა, საშჳნლად გაბრაზებული იყო.
-მეორედ ხელი რო დააკარო შუაზე გადაგხსნი, გაიგე? ღრიალებდა ცოტნე. მაგრამ რეზი ისე იყო თვალებს ძლივს ატრიალებდა ვერაფერი გაეგო. მალე პატრული მოვიდა, დაცვას დაურეკავს. მე ცოტნესთან მივედი. როგორც ჩანს პატრულები ცოტნეს ნაცნობები იყვნენ.
-რა მოხდა ცოტნე რა გჭირს? აქედან დარეკეს ჩხუბიაო
-არაფერი დავით ისეთი.
-ცოტნე ხო იცი განყოფილებაში უნდა წამოხვიდე, ბოდიშჳ რა.
-დავით ნუ მებოდიშები, შენ რა შუაში ხარ,ეს იდიოტი საცემი იყო და ვცემე, რამდენჯერაც შემხვდება იმდენჯერ ვცემ კიდევ, გაიგე იდიოტო? სხვა დროს უფრო ძლიერი მეგობრები დაიბარე, დაუყვირა რეზის. ცოტნე პატრულის მანქანაში ჩაჯდა. ნერვიულობისგან ლამის გავგიჟდი ჩემ გამო რომ რამე მოსვლოდა, სამსახურიდან რო გამოეშვათ. რეზის დიდი ძალაუფლება ქონდა ერთ-ერთი ბანკის პრეზიდენტი იყო, ვიცოდი რომ ამას ასე ადვილად არ აპატიებდა.მანქანით მეც გავყევი, როცა განყოფილებაშჳ მიიყვანეს და მე დამინახა ლამის გადაირია
-წადი სახლში რატო არ გესმის?
-ჩემი ბრალი იყო და არ მინდა ჩემ გამო უსიამოვნება შეგხვდეს.
-წადი ნინა, არაფერი უსიამოვნება დაივიწყე. მიკვირს იმ იდოტს რო არ გაყევი საავადმყოფოში.
-არ ინერვიულო მივაკითხავ, დავგესლე.
-ხო ეჭვიც არ მეპარება. ცოტნე სადღაც შეიყვანეს მე გარეთ ველოდებოდი, მალე ჟურნალისტები მოაწყდნენ შენობას. ჩემი ძმა ძლივს შემოვიდა.
-ბექა აქ რა გინდა? დავუძახე
-მე? შენ თვითონ რა გინდა ნინა, ჩემი გუნდელია აქ და მოვაკითხე, ჟურნალისტებმა რომ ეს გაიგონ ცუდადაა ჩვენი საქმე, გვერძე როგორც ჩანს მწვრთნელი ედგა, რომელიც საშჳნლად ნერვიულობდა.
-მე მეგობარმა იჩხუბა და მოვყევი, ძივს ამოვილუღლუღე. ცოტნე მალე გამოუშვეს. ბექა მისკენ გაიქცა.
-აქედან ვერ გავალთ ცოტნე, სვავები მოვიდნენ. გაოცებული ვუყურებდი ნუთუ ეს არის ბექას გუნდელი.
-აუ ეგენი ვინ არიან საიდან გაიგეს?
-იქიდან რომ შენ იმპულსური ხარ და სულ მუშტებზე იყურები, დაუყვირა მწვრთნელმა ცოტნეს, ინგლისურად, ეტყობოდა რო ამერიკელი იყო. ცოტნე გაწითლდა ბრაზმა ლამის დაახრჩო.
-ხმას დაუწიე, ინგლისურად უთხრა და ქართულად შეაგინა, მერე მრისხანედ შეხედა ცოტნემ.
-ცოტნე არ გინდა გაჩერდი აწყნარებდა ბექა. ბექა და ასეთჳ სერიოზული ცხოვრებაშჳ არ მინახავს.
-დაემშვიდობე კაპიტნობას და 2 თვე თამაშს, ისევ დაუყვირა მწვრთნელმა.
-რა ორი თვე 1 თვეშჳ ფინალია ბექა გადაირია და ცოტნეს აკავებდა.
-მეგონა გასაგებად აგიხსენი როგორ უნდა მელაპარაკო, შენ მე იმათშჳ ხო არ გეშლები თავში ხელს რო ურტყავდი იმ შენ დასააწვავ ქვეყანაში, ჯანდაბაშიც წასულხარ, თუ გგონია შენი მუქარით მუხლებშჳ ჩაგივარდები ცდები. 2 თვე კი არა საერთოდ არ ვითამაშებ შენ გუნდში, სანამ არ შემეხვეწები და თუ ახლა მაგ უადგილო სიფათს არ მოიშლი სახეს გაგიერთიანებ ღრიალებდა ცოტნე, ბექა ძლივს აკავებდა. გაოგნებული ვიყავი ეს ვინ ყოფილა, არავის არაფერს არჩენდა, ცოტნეს თანამშრომელმა ცოტნე რასაც ქვია გამოაპარა რომ კიდევ არ დაეკავებინათ და ჟჲრნალისტებსაც გადარჩენოდა. ცოტნე არ ჩერდებოდა, მთელ განყოფილებაშჳ ყვიროდა და უკვე ინგლისურად აგინებდა მწვრთნელს, რომელსაც წარბები შუბლზე ასვლოდა გაკვირვებისგან. მე უკან გავეკიდე და თავს აშკარად უარესად ვგრძნობდი ცოტნე ასეთ მდგომარეობაშჳ რო იყო.
-არა როგორ გამიბედა, უნდა მივტრიალდე, ყვიროდა ცოტნე. ბექა ძლივს აკავებდა.
-ცოტნე დაიცადე, ცოტა დამშვიდდი და ისე დაელაპარაკე.
-მაგ იდიოტს არ დაველაპარაკები ან ვცემ ან არ ვნახავ.
-ბიჭო გააფრინე ძივს მოვედიძთ ფინალამდე, რამდენი ვიწვალეთ.
-იქნებ დამშვიდდე ცოტნე, თავი ვეღარ შევიკავე.
-შენ ხო გითხარი სახლში წადი მეთქი.
-თქვენ რა ერთმანეთს იცნობთ? გაოცებულმა შემოგვხედა ბექამ.
-ხო სამწუხაროდ, ღიმილი ძლივს შევიკავე.
-დაო სულ 3 თვეა რაც ჩამოხვედი და ხო ხედავ უკვე ყველაფერი თავდაყირა დააყევე, თვალები მომოჭუთა ბექამ და ისევ ის არასერიოზული ბიჭი გახდა.
-და ძმა ხართ? გაუკვირდა ცოტნეს.
-ხო, მაქვს მაგის ბედნიერება, ჩაიცინა ბექამ და თავზე ხელი გადამისვა. ცოტნე ჩემი კლასელი იყო და გუნდელია.
-ხო მსგავსება იგრძნობა ჩამეცინა, და მანქანისკენ ვანიშნე.
-შენ არ გაბედო დაჯდომა.
-ბექა გაჩერდი ახლა, ჩემი მანქანაა, გამეცალე ნუ მეჯაჯგურები.
-არა არ ჩავჯდები შენ გატარებულში.
-ხო და კარგად იყავი. უკვე ძალიან მეცინებოდა ბექა მიღუტუნებდა. როგორც იქნა მანქანაშჳ ჩავჯექი, ბექამ ხელი დამავლო და გადმომსვა,
-დამსვი დებილო, გიჩივლებ ჩემი მანქანაა და მე ვჯდები.
-არა მე ვჯდები ქალბატონო, მე სიცოცხლე მწყურია.
-მამას ვეტყვი, პატარა ბავშვივით დავემუქრე, და ფეხები ისე დავაბაკუნე ჩემი მაღალი ქუსლები ლამის შეეწირა.უკვე ისე ვიყავით მე და ბექა როლშჳ შეჭრილები რო აღარც გვახსოვდა ცოტნე რო იქ იდგა და სიცილისგან იგუდებოდა.
-კარგი ერთი მე დედას ვეტყვი, გუშინ ის დედას საყვარელი ვაზა შენ რო გაგიტყდა. და ენა გამომიყო.
-ხო და ანის ვეტყვი სად დაწანწალებ ხოლმე, ვითომ ერთგული რო ხარ. ამაზე აშკარად შეეტყო რო შერცხვა და გასაღები მომაწოდა.
-მაინც დავიღალე საჭესთან დაჯდომა მეზარებოდა, ვითომ იხტიბარი არ გაიტეხა. ცოტნე უკვე მანქანაშჳ იჯდა, უფრო სწორად იწვა, უკანა სიდენიაზე და ფეხები ფანჯარაში გამოეყო.
-ნუ მისვრი მანქანას, თავი ვეღარ შევიკავე მის უზრდელობაზე.
-გოგო ნერვები არ მოუშალო გამიცინა ბექამ.
-სხვანაირად ფეხებს ნორმალურად ვერ ვტევ ამ პატარა მანქანაში, გადაიხარხარა .