გრძნობის მათხოვარი... 2
3 362 ნახვა
-ჩემი მანქანა კი არ არის პატარა შენი ფეხები და ენაა გრძელი. ნიშნისმოგებით მივახალე თჳთქოს გრძელი ფეხები სირცხვილი ყოფილიყოს.
-ფაქტია რო მე და შენი მანქანა ვერ ვუგებთ ერთმანეთს.
-ხო და ეგ ფაქტი შენი ბრალია.
-რა ჩემი ბრალია შენ და შენი მანქანა რო პატარები ხართ? გადაიხარხარა.
-რა მევარ პატარა? მე 178 სანტიმეტრი ვარ, ბაღის ბავშვივით კი გამომივიდა, მაგრამ ისე ვიყავი აღარ ვჩჳოდი.
-ხო ხედავ ასაკი და სიმაღლე რა სწრაფად გავიგე, სიცილს არ ეშვებოდა. აუ რა დეგენერატია გულში ვფიქრობდი, და ვბრაზდებოდი ამას რა გონია როცა უნდა მაშჳნ დამანახებს რო რაღაც ინფორმაცია დამტყუა.
-რატო კინკლაობთ ჩემ გარეშე ჩაერია ჩემ გასაბრაზებლად ბექა. ცოტნე არ გირჩევ ეს გოგო მამაჩემის გათამამებულია და იმ სიგრძე ენა აქ მალე გინესების რეკორდს დაამხობს.
-სუპერ ხუმარა ძმა მყავს, რა. დავეჯღანე ბექას.
-ხო და ასე ჩაიწერება პატარა გრძელი ენით, ორივე ხარხარებდა. ბრაზმა დამახრჩო და მანქანა ისე დავამუხრუჭე რო ცოტნე სიდენიიდან გადმოვარდა, ბექას ღვედი არ ეკეთა და თავი ლამის საქარე მინას დაარტყა.
-ხო ცოტნე პატარა გრძელი ენით და ამასთანავე გიჟიც არის, არანორმალური, უვიცი მძღჴლი, რო არც იცის და მაინც არ ეშვება, ბექა მაინც დამცინოდა, ცოტნეს ხმა აღარ ამოუღია. სიდენიაზე გასწორდა ფეხები ისევ მაღლა აწია და რო გავიხედე უკან თალებიც დახუჭული ქონდა. მე და ბექა ისევ პატარა ბავშვებივით ვკინკლაობდით.
-ბექა ტელეფონი მათხოვე, ჩემი სადღაც დამრჩა ალბათ.
-აუ მეც განყოფილებაში დამრჩა, აი ნინასი აიღე და ჩემ უკითხავად მიაწოდა ჩემი ტელეფონი. ისეთი თვალებით შევხედე ნორმალური ადამიანი გაბრაზდებოდა, მაგრამ ბექას სიცილი აუტყდა,
-ისევ ბაღის ბავშვია ეს გოგო გადამრევს. ცოტნე ტელეფონზე რეკავდა.
-ნატა როგორ ხარ? ხო მე კარგად, ტელეფონი დავკარგე და არ ინერვიულოთ კარგად ვარ. ვის? ბებო?აუ იყოს ახლა არ დამალაპარაკო 1საათი გამიბავს, ხვალე მოვალ და ვნახავ, აკოცე ჩემგან. როგორც ჩანს პრინციპული ბებია ყოლია და მაინც დაელაპარაკა, ამაზე გამეცინა.
-ხო ბებო, ბებო კარგადვარ, უკვე ცოტნე ყვოროდა ბებიამის ეტყობა კარგად არ ესმოდა. არა რა ჩხუბი, სამივეს გაგვეცინა, ბებო ხვალე გნახავ მომენატრე კარგად ახლა მეჩქარება.
-მე დამალაპარაკე იწევდა ბექა, ნანი ბებო მეც მომენატრა. დაგენიძლავები ბებიაშენს უკვე ეცოდინება რაც მოხდა, ბექა ხარხარებდა,ცოტნემ მალევე გათიშა.
-კარგი ბექა გაჩერდი ერთი საათი უნდა გელაპარაკოს მერე. ეცოდინება აბა FBI-ის აგენტს ტყვილად კი არ ვეძახი, ცოტნე სიდენიაზე გასწორებულიყო და რამდენიმე წამის შემდეეგ ჩემ ტელეფონს გაოგნებული დაყურებდა,
-მომეცი ჩემი ტელეფონი,ხელი გადავწიე, მალევე მომაწოდა, რო დავხედე რეზის ესემესი იყო მოსული
„ნინა მაპატიე გთხოვ ძალიან მიყვარხარ, მინდა დაგელაპარაკო“ ტელეფონი იქვე დავდე და არაფერი მითქვამს. თუმცა ცოტნეს არ გამოპარვია როგორ გამიბრწყინდა თვალები.
-ცოტნე რა უნდა ვქნათ? მალე ფინალია, დარწმუნებული ვიყავი გავიდოდით, რამდენიმე თამაშიც და გავალთ შენ გარეშე წავაგებთ, ბექა მართლა დასერიოზულებული იყო.
-ერთი მაგათიც რა, მაინც გამოცდები მქონდა და უნდა გადამეტანა, ეს ისე თქვა ყველამ მივხვდით რომ თავის თავს ამხნევებდა ისე კი თამაში უნდოდა.
-რას აიკიდე ამდენი საქმე ერთი ამ პატრულში მუშაობას მაინც დაანებე თავი, ხო ხედავ როგორ იღლები, საყვედურობდა მთელი სერიოზულობით ბექა, რაც მისგან იშვიათჴბას წარმოადგენდა.
-ბექა გეყოფა რა. მე მხოლოდ კალათბურთისთვის თავის დანებებას ვაპირებ. უბრალოდ 1 თით ადრე მომიწია.
-აუ გაჩერდი რა იმ დეგენერატის გამო, რამდენი ვიწვალეთ.
-მე ვუთხარი სანამ ბოდიშს არ მომიხდის და არ შემეხვეწება გამორიცხულია. თანაც ისე მართლა ვეღარ ვთამაშობ როგორც ადრე, აღარც ვარჯიშებზე დავდივარ. და რაც არის არის.
-იმიტო აღარ დადიხარ რო მთელი ღამე მორიგეობ, მერე სწავლასაც არ ეშვები, დაანებე თავი უკვე მართლა ამ პატრულობას დამღალე უკვე.
-კალათბურთელის ხელფასი არაფერში მეყოფა ბექა. ბექა გაოგნებული იყურებოდა და იცინოდა. მე ცოტა გვბრაზდი რა აცინებდა იმაზე რაც ცოტნემ თქვა.
-მართლა სვანი ხარ რა გეფიცები, მართლა სვანი.
-ეგ ხო ისედაც ვიცი ბექა გაეცინა ცოტნეს.
-ბინაშჳ მიდიხარ თუ სახლში?
-ბინაში სახლში ახლა იმხელა აურზაური იქნება მე სამეცადინო მაქ და სხვათა შორის შენც ბექუნა.
-ნუ მახსენებ ერთი, ამ ქალბატონმა ისედაც სისხლი გამიშრო და ხელი თავში ოდანავ წამომარტყა, ამას როგორ შევარჩენდი და მეც გემრიელად ვუთავაზე, მაგრამ ბოლოს ორივე საჭეს ვასწორებდით ლამის რაღაცას დავეტაკე. ცოტნე იცინოდა, ისე მართლა სასაცილო სანახავები ვიყავით.
-აქ გააჩერე მითხრა ცოტნემ, მადლობა.
-პირიქით შენ მადლობა ისეთი ნაზი ხმით ვუთხარი მეც გამიკვირდა, რა ჯანდაბამ დამიწვრილა ეს ხმა. ცოტნემ არაფერი მიპასუხა.
-ვიბლიანი ხვალე გნახავ კლუბში, გადასძახა ბექამ.
-ხვალე ვერა რა, მორიგე ვარ.
-მოგკლავ ვიბლიანი გეფიცები, ბექა ძალიან ბრაზობდა. მე და ბექა სახლშჳ წავედით.
-ბექა რატო ეუბნები რომ სამსახურს თავი დაანებოს? ვუსაყვედურე
-იმიტო რო ვეღარ ასწრებს, უნივერსტეტში ფრიადოსანია, კალათბურთზე ისეთი დაღლილი მოდის ხოლმე იქ ისვენებს.
-იქნებ არ აქვს შესაძლებლობა, მასე არ უნდა ელაპარაკო ადამიანს, შენ რო მამა არაფერს გაკლებს ყველა ეგრე ხო არ არის, ისე ბრაზით ველაპარაკებოდი მეც მიკვირდა, ცოტნეს ქომაგი როდიდან გავხდი. ბექა ხარხარებდა.
-გოგო სვანია ეგ, მამამისისგან არაფერს იღებს ცოცხალი თავით, ის კაცი ლამისაა გადაირიოს, მაგრამ ეს ისეთი ჯიუტია, ბავშვობიდან ასეა არავისგან არ შეუძია დახმარების მიღება, სამაგისოდ ძალიან ამაყია, მამისგანაც კი არაფერს იღებს. გაოგნებული ვუსმენდი,
-ბექა რატოა ასეთი?
-არ ვიცი სულ ასეთი იყო, არავის თავს არ დააჩაგვრინებს, მაგრამ თვითონაც გამორიცხულია ვინმე დაჩაგროს, მოკვდება და რასაც იტყვის არ გადავა, მართლა სულ ჩხუბი აქვს თავისი ხასიათის გამო 3 მწვრთნელი მაგის გამო შეცვალეს, არ უთმენდა არც ერთ ხმამაღალ სიტყვას. ამ დეგენერატსაც ეგ ბედი ელის. ისე არც ერთი ვიქნებით საბოლოოდ კალათბურთელი ეგ იურისტი იქნება ძალიან მაგარი მე ეკონომისტი, ეს საქმე უფრო გვხიბლავს, ახლა უბრალოდ ვერთობით, ამ სიმაღლეები ტყვილად ხო არ ვართ. იცინოდა ბექა.
-უცნაურია, ამ დროში რო მამისგან არაფერს იღებ,
-ხო ჩევნ კი არ გვგავს ხარხარებდა ბექა. ხვალე ფული თუ არ ჩამირიცხა ფეხებით რო დამკიდო არაფერი მაქ.
-შენ სიმღერაზე რას შვები ნინა?
-მინდა კონკურსში უნდა მივიღო მონაწილეობა.
-ხო ესემესები ჩემზე იყოს.
-არ მინდა შენი ესემესები, მინდა რომ მართლა ვიმსახურებდე.
-კარგი მაშინ დაგირეკავ, აბა დამესიჯება არ მინდაო.
-ცანცარა ხარ ბექა.
-ხო მეც მიყვარხარ დაო.
მე და ბექამ როგორც იქნა სახლამდე მივაღწიეთ, იმდენი ხანი ვიკამათეთ გზაშჳ და ზოგადად ეს დღე ისეთი იყო რომ ბალიშზე დავდე თუ არა თავი დამეძინა, რეზის ესემესი აღარც გამხსენებია და დილით რომ ეს აღმოვაჩინე ჩემივე თავის შემეშჳნდა, ნუთუ მართლა არ მიყვარდა ისე რომ ასე მალე დავივიწყე, ან საერთოდ თუ მიყვარდა.. დილით ამაზე ვფიქრობდი ანიმ რო მომწერა.
-სად ხარ ნინა, შენთან სალაპარაკო მაქ, ის ბიჭი მაღალი იყო ცოტნე? გადავირიე რა კარგი ბიჭია, როგორ დაგიცვა, მაგას ეტყობა რო შენ მიმართ გულგრილი არ არის. დამირეკე უნდა გნახო რო გაიღვიძებ, გკოცნი. პ.ს. შენი იდიოტი ძმა როგორ არის? არ უთხრა რო მოვიკითხე.
ვინ დაგაცდიდა ნორმალურად გაღვიძებას, ბექა ოთახშჳ შემოვარდა, საწოლშჳ ჩამიგორდა და ტელეფონი გამომგლიჯა, იქ მთელი ამბავი ავტეხეთ, თუმცა ამ ესემესის წაკითხვა მაინც მოახერხა.
-მოიცა ცოტნემ გუშინ შენ გამო იჩხუბა?
-არა უბრალოდ გუშინ ძალიან დამეხმარა, და თავშჳ ბალიშჳ ჩავარტყი.
-დაო ყველას არ აქვს ეგ ბედნიერება, რო იცოდე რამდენი გოგო გიჟდება ცოტნეზე, ნუ მთლად იმდენი არა რამდენიც ჩემზე, მაგრამ ბლომად არიან. მაგრამ მისი გული მხოლოდ ერთს ეკუთვნის. ამ სიტყვებზე ისე ვიყავი თითქოს ვიღაცას ურო ჩაერტყა თავში.
-ვის ეკუთვნის, ვითომ უდარდელად ვკითხე, მაგრამ აშკარად მიხვდა ბექა იმას რისი გაგებაც უნდოდა.
-ბებიამისს. ისეთ ხმაზე გავიცინე რო პირზე ხელი ავიფარე მთელი სახლი არ გამეღვიძებინა.
-მართლა გეუბნები, მარტო ბებიამის აკითხებს სად დადის, როგორ რანაირად, ნანი ბებომ ყველაფერი იცის, ჩვენ მთელ გუნდს რა კარგად გვიცნობს იცი, სკოლაშჳ მთელ კლასს იცნობდა
-მერე ცოტნე არ ბრაზდება?
-აუ იცი რა ჯიგარი ქალია, ცოტნეს ერთხელ 7 კლასში ვიღაცამ ქურთუკი მოპარა, ცოტნე დიდად არ დაინტერესებულა ამ ამბით, მაგრამ ნანი ბებო ხმას არც ერთს გვცემდა სანამ ის დეგენერატი არ ჩავალურჯეთ.
-კარგი არ გადამრიო, მართლა ასეთია?
-ხო და მერე გაირკვა რომ იმ საწყალს უჭირდა და იმიტო მოპარა, მერე ნანი ბებომ 5 ქურთუკი სულ ახლები გაგვატანა იმასთან ცრემლმორეულმა. ჩვენი ძამკაცია ახლა ის ბიჭი.
-მოიცადე ანიმ ჩემზეც მოგწერა, ეს დაინახე არადა ისეთი სახით დადის ვითომ არ ვაინტერესებ დაიჯღანა ბექა. მე მოვუვლი მაგას, სიგიჟემდე შევუყვარდები თუ უკვე არ ვუყვარვარ.
-ოხ, ოხ რა თავდაჯერებული ძმა მყავს.
-ნინა შენ ხო კარგად ხარ? სერიოზული სახით მკითხა, ამ დროს ვგრძნობდი რომ შემეძლო ჩემ ძმას დავყრდნობოდი და ვიცოდი რომ ის არასოდეს გამიცრუებდა იმედს. იმ დეგენერატის გამო არ მინდა კიდევ ინერვიულო.
-კი ბექა კარგად ვარ მართლა, ახლა გამოცდები დამეწყება მალე და მაგაზე საფიქრელად აღარც მეცლება.
რამდენიმე დღე ცოტნე არ გამოჩენილა და უკვე ჩემ თავს ვატყობდი როგორ დაეძებდა ჩემი თვალები ქუჩაში მას, თითქოს მე არც მეკითხებოდა ისე ათვალიერებდა ყველა მაღალ ბიჭს ან პატრულის მანქანას. სამაგიეროდ რეზი აქტიურობდა, რამდენჯერმე შევხვდი, მხოლოდ ვილაპარაკეთ, ბოდიშებს მიხდიდა, მაგრამ ჩემზე თითქოს არ მოქმედებდა მისი სიტყვები, მასთან ერთად კაფეში ვიჯექი და ისევ ცოტნეს დავეძებდი თვალებით. ბოლოს მივხვდი რომ ის არ გამოჩნდებოდა და მისი სანაძლეოც რომელზეც ადრე მეცინებოდა და ახლა ოდნავ სერიოზულადაც მივიღე მისთვის უბრალოდ გასართობი იყო.
მე და ანი უნივერსტეტიდან გამოვედით.
-ნინა ცოტნე აღარ გინახავს?
-რას გადაეკიდე ცოტნეს, ანი აღარ მინახავს, და საერთოდ უბრალოდ ეგ ეგეთია და იმიტო მოიქცა ბარშჳ ისე, თორემ არაფერი განსაკუთრებულს არ გრძნობს ჩემ მიმართ.
-ანუ მოგისწრია გაგეგო როგორია, ეშმაკურად გამიღიმა ანიმ და მივხვდი რომ ანის ვერაფერს გამოვაპარებდი.
-ბექას გუნდელია
-რაა? წამოდი ვარჯიშზე მივაკითხოთ.
-ხო არ გადაირიე ეგღა მაკლია სადმე მივაკითხო მაგ თავხედს.
-აუ ნინა მე გამომყევი ბექას ნახვა მინდა
-რაა? შენ და ბექა ნუთუ? უფრთხილდი მექალთანეა ეგ ჩემი ძმა. გულშჳ გავიფიქრე რო მისმენდეს ჩამქოლავდა ალბათ.
-ყველა კაცი მექალთანეა სანამ არ დააბავ, მრავლისმეტყველად ჩამიღიმა ანიმ
-და რით უნდა დააბა ერთი?
-გრძნობით, ნინა გრძნობით. წამოდი ვარჯიშზე. ვიცოდი რომ ცოტნე იქ იქნებოდა ბექამ მახარა რო მწვრთნელი გაუშვიათ და ცოტნე დაუბრუნებიათ.
-ბოდიში ანი, მე არ შემიძია, მაგის სანახავად მოვკვდები და არ მივალ.
-ოკ, მაშჳნ მიმიყვანე მაინც მანქანით ხარ, მე ბექა უნდა ვნახო. ამაზე უარი ვეღარ ვუთხარი და მალე დარბაზთან ვიყავით. თვალები ისევ არ მემორჩილებოდა და ყველა მაღალს ათვალიერებდა მაგრამ იქ ყველა მაღალი შედიოდა და გამოდიოდა იშვიათი გამონაკლისების გარდა. ისე გაფაციცებული ვიყურებოდი კარგად ვერც გავიაზრე როგორ ნაგლად წავართი ერთ მანქანას დასაყენებელი ადგილი და ფარიც შევულამაზე, მაშინღა მოვედი აზრზე ვიღაცის ყვირილი რომ გავიგონე, ანი ისე იყო ლამის სიდენიის ქვეშ შეძვრა, მე ვითომ თავი გავიმხნევე და ანიც გავამხნევე
-მთლად ჩემი ბრალი არ იყო ანი არ ინერვიულო. თუმცა მევე შემრცხვა ჩემი სიტყვების და დავამატე
-ხდება ხოლმე, აუცილებლად შევუკეთებ და შეძლებისდაგვარად თავდაჯერებული სახით შევეცადე გადავსულიყავი, მაგრამ ვიღაცის გინება აშკარად ისე მესმოდა ფეხები უკან მრჩებოდა.
-ამხელა კაცმა ის არ უნდა იცოდე როგორ დააყენო მანქანა? გადასვლისას ეს სიტყვები გავიგონე და დავინახე როგორი გაოცებული მიყურებდა ცოტნე
-შენ? მე არ ვიცი გამიხარდა თუ ძალიან გამიხარდა მისი დანახვა, ლამის სიხარულით მოვეხვიე, ამისგან თავის შეკავება ნამდვილად შევძელი, მაგრამ სიცილისგან ვერა.
-რა გაცინებს? თვითჴნაც სიცილით მკითხა
-მაპატიე, შენი ბრალია
-რა? რა არის ჩემი ბრალი არ გადამრიო, არ მითხრა რო მე დაგეჯახე. მე ეს სიტყვები რომ ვუთხარი ვიგულისხმე რომ მას ვეძებდი და იმიტო ვერ დავინახე მანქანა, ისე კი კარგად ვიცოდი რომ ჩემი ბრალი იყო.
-მაპატიე, გეხვეწები ამას ისეთი გახარებული ვეუბნებოდი გამვლელები იფიქრებდნენ, ბოდიშს კი არა მადლობას უხდის, ან რამეს ულოცავსო.
-მე მაპატიე პირიქით კაცი მეგონე და ცოტა ხმამაღლა მომივიდა ზოგი სიტყვა და თავი დამნაშავესავით ჩახარა.
-ხო მაგ ღრიალის გამო ფეხი ძივს გადმოვადგი მანქანიდან. გამიხარდა შენ რო იყავი და სხვა ვინმე არა.
-ხო აბა რა მე რო დამეჯახე ეს შენთვის ორმაგად სასიამოვნო იქნებოდა. მე გამეცინა იმ სისულელეზე რაც გამომივიდა.
-ეგ არ მიგულისხმია
-იმედია.ისე აქ რა გინდა?
-ანი მოვიყვანე, ანი მანქანის კარებთან იდგა და ღიმილით გვიყურებდა, ისეთი სახე ქონდა რომ მინდოდა ტელეფონი ან რამე ბლაგვი მესროლა, ცოტნე აშკარად მიხვდებოდა ასეთი სინაზით რატოც გვიყურებდა ორივეს.
-კარგი მე უნდა შევიდე ისედაც ძალიან დამაგვიანდა, ცოტნეს სპორტულები ეცვა და დიდი ჩანთა ზურგზე ქონდა გადაკიდებული.
-მეც უნდა წავიდე, ბოდიში, მანქანას აუცილებლად გაგიკეთებ
-ხო მითხარი რო ჩემი ბრალია ამიიტო არ არის საჭირო, ისე მითხრა უკან არც მოუხედავს. მე დებილივით ვიდექი და მივჩერებოდი როგორ მიდიოდა, მერეე ძლივს გამოვერკვიე და მანქანაშჳ სწრაფად ჩავჯექი. ისევ რეზის ესემესი მომივიდა.
-უნდა გნახო ახლავე, ყველაფერს აგიხსნი, ახლა თავისუფალი ვარ და ერთად ბედნიერები ვიქნები, ვეღარავინ ვერაფერს გვაიძულებს. მაშჳნ ვიგრძენი რომ თითქოს ვიღაცამ ურო კიდევ ერთხელ ჩამცხო თავში, გახარებული წავედი იმ ადგილისკენ სადაც რეზიმ დამიბარა. ანის მივახარე.
-არ გინდა ნინა ეგ ბიჭი არ არის შენი შესაფერისი, ეს მითხრა და მოწყენილი გადავიდა მანქანიდან.
რეზი გარეთ მელოდებოდა, რო მივედი მანქანის კარი გამიღო და ჩვეული მზერით გამიღიმა, უბრალოდ ცხვირი გატეხილი ქონდა და თალიც ჩალურჯებული, ამაზე ისევ ცოტნე გამახსენდა, მაგრამ მერე მივხვდი რომ ისედაც სულ მახსოვდა.
-მიხარია ნინა რო მოხვედი, შევიდეთ.
-იყოს რეზი აქ მითხარი და მეც მაქ შენთან სათქმელი.
-აქ ვერ გეტყვი გრძელი ისტორიაა.
-მაშინ მე ორი სიტყვით გეტყვი რაც მინდა, რეზი მიხვდა რომ მე გაბრაზებული ვიყავი და მოლბა.
-ისე როგორც გავიგე ის ბიჭი პატრულის თანამშრომელი ყოფილა, ეტყობოდა ნავარჯიშები ძაღლი რო იყო ზიზღით გადააფურთხა.
-შენ შენ თავს მიხედე, სხვების ლანძღვას თავი დაანებე.
-ხო კარგი, ნინა, მე ხო იცი ბანკის პრეზიდენტი ვარ, და ისე მოხდა რო, ბევრი შეცდომა გამეპარა, მილიონებზე იყო საუბარი, მემუქრებოდნენ, რომ სამუდამოდ ჩამსვავდნენ არ მინდოდა გამეუბედურებინე.
-მადლობა რეზი
-რა?
-მადლობა რომ ცოლად არ მომიყვანე, მართლა გულწრფელად გეუბნები.
-ნინა გთხოვ შეგვიძლია თავიდან ვცადოთ ახლა უკვე ვიცი რომ არაფერი მემუქრება, ხო იცი რომ მიყვარხარ, ვიცი შენც გიყვარვარ.
-არა რეზი, არ მიყვარხარ, სრულიად უემოციოდ ვუთხარი ყოველგვარი შურისძჳების გარეშე, მართლა ესე იყო, არც არასოდეს მიყვარდი.
-აბა რა ერქვა იმას რასაც შენ გრძნობდი? რისხვით მითხრა
-აკვიატება, ტვინშჳ სწრაფად ვიპოვე ეს სიტყვა, რომელიც აშკარად შეესაბამებოდა სინამდვილეს.
-აკვიატება? შენ რა მეკაიფები? ახლა სამაგიეროს მიხდი? ნინა არ გინდა გთხოვ ჩემი გრძნობებით ნუ ითამაშებ.
-რეზი გთხოვ რა, მართლა გამიხარდა რომ დღეს მომწერე, იმიტო რო დღეს ვიგრძენი რომ რო გიყვარს ამას უფრო მეტად მალავ, გინდა არავინ დაინახოს და გაგიგოს თითქოს დანაშაულს ჩადიოდე სანამ არ მიხვდები რომ ისიც იმავეს გრძნობს, სიამაყე არ მოგცემს უფლებას გამოუტყდე რომ გიყვარს. მე კი შენთან ისე ვიქცეოდი როგორც მონუსხული აკვიატების იდეით შეპყრობილი, და არა როგორც თავისუფალი ადამიანი.
-შენ რა სხვა შეგიყვარდა? ხელები მკლავებში ჩამავლო.
-არა რა სხვა, ხომ გითხარი არ მიყვარდი მეთქი და თუ ვინმე შემიყვარდება ეს იმას ნიშნავს რომ პირველად მეყვარება.
-ნინა შენჩემი გრძნობებით თამაშობ, ხელები მაგრად მომიჭირა
-მე ცხოვრებაში არავის გრძნობებით მითამაშია და არც შენით ვაპირებ, მიუხედავად იმისა რო იმსახურებ.
-ნინა გთხოვ
-მართლა გულწრფელად გიხდი მადლობას რო ცოლად არ მომიყვანე, ვერასოდეს ვიფიქრებდი თუ ამის გამო მადლობელი ვიქნებოდი შენით. ეს ვუთხარი და გავუღიმე, როცა თვალი მოვკარი როგორ გაჩერდა ცოტნეს მანქანა, არ გადმოსულა, ანი გვერძე ეჯინა მივხვდი რომ ანიმ უთხრა სადაც მივდიოდი. უცებ მივხვდი რომ რეზი მკლავებზე იყო ჩაჭიდებული და მე ვუღიმოდი, შორიდან შეყვარებულ წყვილს ვგავდით და სწორედ ეს დაინახეს ცოტნემ და ანიმ. მე მანქანაშჳ სწრაფად ჩავჯექი და სახლისკენ წავედი.
რაც უნდა ის იფიქროს, მე რაში მანაღვლებს რას იფიქრებს, არა რატო მოვიდა, ეს ანი რა მეტიჩარაა, ცოტნეს რატო უთხრა, მეც რა იდიოტივით ვუღიმოდი, რა ვქნა ახლა რაც უნდა ის იფიქროს, თავს ძლივს ვიმშვიდებდი ამ ფიქრებით, რამდენიმე საათი ქალაქში დავეხეტებოდი მანქანით სრულიად უმისამართოდ, მერე უკან დავინახე რო ვიღაც ფარებს მინთებდა, სანამ არ მივხვდი რომ ცოტნე იყო მეგონა რომ ისევ რაღაც დავაშავე. მანიშნებდა რო გამეჩერებინა. მანქანა გავაჩერე და გადმოვედი, ისიც გადმოვიდა არ ჩქარობდა ნელა მოდიოდა.
-რა მოხდა ცოტნე? ხმას არ იღებდა უბრალოდ თვალებშჳ ისე მიყურებდა მეგონა ვიღაცამ ერთ ადგილს ლურსმებით მიმაჭედა. უფრო ახლოს მოვიდა, მანქანას ავეკარი.
-რა გინდა ვერ გავიგე?
-ერთხელაც რომ შეგახოს თავისი დორბლიანი ტუჩები გეფიცები რომ შენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გავქრები, თუნდაც სიცოცხლის ფასად რო დამიჯდეს. გაოგნებული ვიდექი მანქანასთან ატუზული ის კიდევ თვალებშჳ მიყურებდა, ვგრძნობდი რომ ყველა კუნთი დაძაბული მქონდა.
-ცოტნე ვერ ვხვდები ასე რატო მელაპარაკები.
-კარგად ხვდები, ესეთები ხართ გოგოები სანამ არ დაგიმარცვლავენ რომ უყვარხარ, მანამ ვითომ ვერაფერს ვერ ხვდები.
-ცოტნე მართლა ასე ნუ მელაპარაკები მაშინებ.
-რა გაშინებს ერთი, იმ იდიოტს დადევ კუდში, მაგრამ შენ რას გეუბნები მე თითონ ვის დავდევ, ან ახლა აქ რა მინდა, ან რატო გელაპარაკები, ან რატო გიხსნი რამეს მეც ვერ ვხვდები. უბრალოდ იმ თავხედს არ ვიცი დღეს როგორ მოვითმინე რო არ მოვკალი ცემით. არ მოგეკაროს იცოდე, უკვე ღრიალებდა შუა ქუჩაში ცოტნე.
-რა გაღრიალებს, ვერ ვხვდები, რა გინდა? შენ თვითონ არ იცი.
-ხო არ ვიცი.
-გოიმი ხარ. მივახალე პირში.
-გოიმი რატო ვარ? ისეთი სახე მიიღო თითქოს სიტყვაზე გამომიჭირა.
-კარგად ხვდები რატომაც, უბრალოდ ასეთები ხართ ბიჭები უნდა დაგიმარცვლოთ. თავი ჩაღუნა და ალბათ ჩაიღჳმა.
-გოიმი ვარ იმიტომ რომ მინდა მარტო მე მეკუთვნოდეს ის რაც მიყვარს? განა სულელი არ ვიქნები სხვანაირად რო მინდოდეს?
-მაგრამ ყვირილით და ჩხუბით გგონია რამეს მიაღწევ? ან რა უფლება გაქ, ცხოვრებაში მამაჩემსაც კი არ უყვირია ჩემთვის, შენ კი რამდენიმე დღეა გიცნობ და უტიფრად მიყვირიხარ შუა ქუჩაში. თავი ისევ ჩაღუნა დამნაშავესავით.
-მთავარია სათქმელი გაიგო. ბოდიში. ეს მითხრა და მანქანაში ჩაჯდა. მე კი გაოგნებული დამტოვა. თვითონაც გაოგნებული ჩანდა თავისი საქციელით აშკარად იმპულსურად მოქმედებდა.
სახლში რო მივედი არაფრის თავი არ მქონდა, ვტიროდი გაუჩერებლად, მაგრამ მეც ვერ ვხვდებოდი ასე რა მატირებდა. როგორ გაბედა რო მიყვირა რა დეგენერატია, მე კიდე რა მატირებს, ოხ ანი რას მერჩოდი, ვითომ გამიწია დახმარება. აუ ეგ რა ეჭვიანი იქნება, საშინელი ეჭვიანი, ჯერ ნორმალურად არ ვიცნობ და რა სცენები გამიმართა. გულს არ მივაკარებ გადავწყვიტე. გადავწყვიტე, მაგრამ რამდენად გამომივიდოდა არ ვიცოდი, მაგრამ აუცილებლად უნდა ამომეგდო გონებიდან, ეს რამდენიმე თვე ჩემთის ნამდვილად საშჳნელება იყო და აღარ მინდოდა კიდევ უფრო მეტად დამეტანჯა ჩემი თავი. რა მინდოდა რას ჩამოვდიოდი დავრჩენილიყავი ესპანეთში, კარიერასაც უკეთესად ავიწყობდი და ასეთი სცენების მომსწრეც არ ვიქნებოდი. მორჩა ცოტნე შენ გაჩვენებ სეირს როგორ უნდა მიყვირო, იდიოტოოოოო! ჩემი შინაგანი ხმა ბოლო ხმაზე კიოდა ამ სიტყვებს, მერე მუსიკას ბოლომდე ავუწიე და ისევ შევიკეტე იმ სამყაროში სადაც თავს ყველაზე კომფორტულად ვგრძნობდი. შუა ღამე ესემესი მომივიდა.
-მაპატიე, არ ვიცი რა დამემართა, დამიჯერე აღარ შეგაწუხებ, თუ შეძლებ დაივიწყე, თუ ვერა შეგიძია მლანძღო გულში, თუმცა დარწმუნებული ვარ ამას ისედაც აკეთებ.
-მეორე.
-მშვიდი ძილი.
-შენც. დილით ხელახლა რო წავიკითხე ლამის გადავირიე, აღარ შეგაწუხებ რო მომწერა, თუმცა მალევე გამახსენდა ჩემი თავისთის მიცემული პირობა. შენ გიჩვენებ სეირს ცოტნე. და ჩემმა გულმა ხარხარი დაიწყო, პატარა ბავშვივით მიხაროდა თითქოს რაღაც ახალი აღმოვაჩინე. ცხოვრებაშჳ იმის კადრება დავიწყე რაც არასოდეს მიკადრია, ბექას ტელეფონი ჩემი იარაღი გახდა. ცოტნე მას შემდეგ არ მინახავს, მაგრამ ყველაფერი ვიცოდი ბექა რასაც წერდა. ფინალზეც კი არ წავედი რომ არ ეფიქრა რომ შეიძლებოდა მის სანახავად მივდიოდი. მოიგეს და მეც გამიხარდა, ბექა აჟჳტირებული იყო და იმდენად ტელეფონსაც აღარ აქცევდა ყურადღებას, მეც მეტი რა მინდოდა. სულ გავარკვიე ბიჭების აღვირახსნილი ცხოვრება, ცოტნე გასაგლეჯად მინდოდა იმდენს დაეთრეოდნენ აქეთ იქით, მერე იმასაც ვიგებდი რომელ გოგოზე რას ფიქრობდნენ, იცოცხლე ორივეს ქონდათ გემოვნება, მაგრამ მთელი ამ ხნის განმავლობაშჳ ხელჩასაჭიდი ვერაფერი ვნახე სანამ ბექას ერთმა გენიალურმა(რა თქმა უნდა ჩემთის გენიალურმა) იდეამ არ დაარტყა თავში. სოფელში სახლი გვქონდა სადაც არავინ ცხოვრობდა, საკმაოდ კეთილმოწყობილი იყო, ყოველშემთხვევაშჳ ბიჭებისთის ზედ გამოჭრილი. ჩემმა საოცარმა ძმამ საოცარი ჭკუით მოიფიქრა რომ ეს ადგილი შესანიშნავი იქნებოდა გოგოების დასაპატიჟებლად და იქ ღამის გასატარებლად, და ამას ცოტნეს გარეშე ხო არ გააკეთებდა ამიტო დაპატიჟა, იმან უნდა ვაღიარო იუარა თავიდან
ცოტნეს ეუხერხულებოდა აშკარად ჩვენს სახლში ბექას გენიალური იდეის განხორციელება, მაგრამ ბექა რო ადამიანს შეუჩნდება იქ გამორიცხულია სხვა აზრმა გაიხაროს.
-ბექა სირცხვილია სახლში, რომელიმე სასტუმრო და ეგაა რა, რად გინდა სოფელში ასვლა?
-აუ მოიცადე რა ცოტნე არავინ ცხოვრობს, მხოლოდ ბაბუა ჩამოდის ხოლმე ბებიაჩემის საფლავი აქაა და ჯერ არ აპირებს, მარტონი ვიქნებით დიდი სახლია, კომფორტული, მერე ბუხარი დავანთოთ, ცოტა შეიძლება ციოდეს, ღვინო ქალები და ეგაა რა, რა სასტუმრო შეედრება ამას.
-ბექა ანიმ რო გაიგოს? რა ჯიუტი ხარ, ვინმე რო მოვიდეს.? ვინმეში ალბათ მე მიგულისხმა, მაგრამ ეგ ჯერ სად იყო მე არ მიცნობდა.
-ანის არავინ ეტყვის, მაცადე რა სანამ თავისუფალი ვარ ცოტა მოვილხინო. ისე თუ არ გინდა უშენოდ წავალთ მედა ქერა.
-არ გაბედო, მოგკლავ.
-მაშინ ხვალამდე, გოგოებს დავურეკავ.
-კარგი, იცოდე ვინმე რო მოვიდეს შენი ხელით გაითხრი საფლავს, ხო ბებიაჩემმა მოგიკითხა.
-ჩემგანაც მოიკითხე, თუ მანდაა გადმოვრეკავ და დამალაპარაკე.
-ოღონდაც ახლა თქვენ თქვენებურად ერთ საათს იჭორავებთ, მეჩქარება მორიგე ვარ, სხვა დროს ამო ჩემთან და იქ ეჭორავე ნანის.. ბექა მთელი დღე დაფრინავდა სულ ტელეფონზე ეკიდა, მე კი ჩემ გეგმას ფრთას ვასხავდი. ამისთის კი ბაბუასთან საქმის ჩაწყობა დამჭჳრდა.
-ბაბუ გთხოვ წავიდეთ სოფელშჳ, ოღონდ ისე რო ვითომ შენ აიტეხე რა.
-ნინა რას მერჩი, ბაბუ თბილად მიღიმოდა
-ბაბუ გთხოვ, აი ძალიან თუ გიყვარვარ, სულ ცოტაზე ბაბუ, მივეტუზე და კალთაში ჩავუჯექი და თეთრ თმებზე თამაში დავუწყე როგორც ყოველთვის როცა რამეს ვთხოვდი.
-კარგი შენ ხო უარს არ ათქმევინებ ადამიანს.
-მსოფლიოში საუკეთესო კაცი ხარ ბაბუ.
თქვენ გიჩვენებთ სეირს, დამაცადეთ როგორ უნდა გართობა, რო დაგადგებით თავზე, სახეებს რო წარმოვიდგენდი ისტერიკული სიცილი მიტყდებოდა. ბატიბუტი, სიმღერები, თბილი ჩუსტები, მე და ბაბუ ,სოფლის გზა და უხერხულობა, მაგრად გავერთობი. ცოტაც დამაცადეთ ბიჭებო მალე ჩამოვალ. სახლთან რო მივედით ღამე იყო შუქები ზოგ ოთახში ენთო, გასაღები მქონდა და პირდაპირ შევედით,
ცოტნე ოთახიდან გამოდიოდა პირსახოცშემოხვეული და მის უკან ქერა ლამაზი გოგო მოყვებოდა მათ დანახვაზე მივხვდი რომ ჩემი მხიარულება დასრულდა, ეჭვიანობამ მთლიანად დამიბინდა გონება, ლამის ტირილი დავიწყე არადა მეგონა ვიხალისებდი, ბექა კიბეებზე იყო გადმოყუდებული და გაოცებისგან პირი ღია ქონდა დარჩენილი. ბაბუაჩემს მუჯლუგუნი წავარტყი რომ გამორკვეულიყო ამ ლამაზი გოგოების ყურებაში სულ მთლად დაკარგა ფერი, მეგონა ამათ ეჩხუბებოდა მაგრამ შენც არ მომიკვდე ძლივს დავაჯინეთ მდივანზე. ხმას ვერ იღებდა.
-გოგო აქ რა გინდა? შემომიბღვირა ბექამ.
-ბაბუას უნდოდა წამოსვლა და უარი ვერ ვუთხარი, მეგონა მე უნდა მეკითხა თანაც ისეთ ფორმაშჳ დამხვდით და ცოტნეს შევხედე, რომელიც როგორც ჩანს ბექას ტუჩების მოძრაობით ემუქრებოდა და რო შევხედე სწრაფადვე გაჩერდა.
-ბაბუ ესენი ჩვენი მეზობლები არიან დაიწყო ბექამ. ამაზე ფხუკუ რო დავიძახე წყალი გადამცდა სიცილისგან, ბექა მთელი ძალით ბეჭებში ხელს მირტყავდა რომ როგორმე ამომესუნთქა. მერე იმიტო ვეღარ ვსუნთქავდი ბექა იმხელას მირტყავდა.
-ბაბუ, დავუწყე ვითომ ახსნა, ესენი ჩვენი მეზობელი პავლიკას გოგოები არიან, უბრალოდ ერთი ქერაა მეორე შავგვრემანი გამოვაჯავრე ბექა, ვხარხარებდი უკვე, ბექა სუპერ კრეატიული ძმა ხარ. ეგ რამ მოგაფიქრა, მეზობლებიო, ვაიმე მეტი აღარ შემიძლია, მართლა გულით ვიცინოდი, თან გოგოებს ისე ეცვათ, უფრო სწორად თითქმის არ ეცვათ, ნამდვილად არ გავდნენ სოფლის მცხოვრებთ. მერე ისევ გავაგრძელე.
-ბექა რად უნდა ახსნა ბაბუ ისედაც მიხვდა ჩაცმულობაზე რო მეზობლები არიან. ენა გამოვუყე ბექას, ბექა გამომეკიდა და კიბის შუა საფეხურებზე უკვე მომასწრო და ფეხი დამიჭირა, ლამის დამაგორა ცუდად კი დავეცი, მაგრამ ღატუნს არ წყვეტდა, მე კიდე ისტერიკულად ვიცინოდი. ცოტნეს ხმამ გამოგვარკვია.
-მეზობლები უნდა გავაცილო თქვა ცოტნემ, რომელსაც ტანსაცმელი გამოეცვალა. გულშჳ რაღაც ჩამწყდა რო წარმოვიდგინე რ მათთან ერთად უნდა გასულიყო.
-ცოტნე რა გაცილება უნდა აქვე ცხოვრობენ კარის ძირის მეზობლები არიან, ბექაც ხარხარებდა უკვე, უბრალოდ ტაქსი გამოვუძახოთ, შენ ცოტნე დარჩი რა, მაინც კარგად გავერთობით, ბაბუაჩემი ანეგდოტების მამა და თან სულ სვანებზე იცის, გამოაჯავრა ბექამ.
-ბექა ნუ მაბრაზებ.
-კარგი სვანებზე არა სხვა რამეს მოვიფიქრებ, ბაბუ ცოტნე სვანია და დღეს ანეგდოტებს არ ვართ. იღრიჯებოდა ბექა. დარჩი მართლა რა რას ბავშვობ.
-არა უნდა წავიდე! სირცხვილია ამათი ასე გაშვება,მტკიცედ გაუმეორა ცოტნემ, როგორ მინდოდა მეთხოვა დარჩი მეთქი, მაგრამ ამას როგორ ვიზავდი, ბაბუას შევხედე მუდარის თვალებით. ბაბუამ თითი დამიქნია ღიმილით და წამოდგა.
-გამორიცხულია ცოტნე, ამ ოჯახიდან ჩემი ღვინის დალევის გარეშე ვერავინ ვერ გავა. ფერებმა გადამირია თუ ამ გოგოებსაც ღვინოს თავაზობდა, მაგრამ მოგვიანებით ბაბუამ დააყოლა კაცი ვერ გავა.
-ისე გოგოებიც დარჩნონ ბექამ წრიპინით თქვა.
-კი დარჩნონ, კარგი იქნება გავიცინე, თან ანიც მალე მოვა და გავერთობით. ბექას ხელშჳ წყლის ჭიქა ეჭირა და გაუვარდა.
-რაა? ანის აქ რა უნდაა? ისეთი სახე ქონდა შემეცოდა რო მოვატყუე. გოგოები უკვე მიდიან, ტაქსს გამოვიძახებ. ცოტნე უკვე სიცილს ვერ იკავებდა და ჩაკუზული იცინოდა. ბექას ისეთი სახე ქონდა გავიდნენ თუ არა გოგოები ვუთხარი.
-მოგატყუე ანი არ მოვა, არ იცის რო ღალატობ, ბოლო სიტყვა დავუმარცვლე რო ყველასთვის გასაგები ყოფილიყო.
-ნინა გეხვეწები, ეგ რო უთხრა გავაფრენ.
-შენ არ იცი ის რას იზავს, გაგიჟდება.
-ხო ვიცი და მაგიტო, შენი ლამაზი ტუჩები გეხვეწები მაგის სათქმელად არ აამოძრაო, გთხოვ დაო. ასე რო მეძახდა სულ მეცინებოდა.
-კარგი არ ინერვიულო დებილო. ბაბუას უკვე ღვინო ამოეტანა. სუფრის გაშლა არც მიფიქრია ბიჭებმა დაიწყეს რაღაცების ვითომ გამზადება. ტელევიზორთან დავჯექი ჩუსტები ჩავიცვი, ბატიბუტი ამოვიღე და სიმღერა დავიწყე, განზრახ არასწორ ბგერებს ვიღებდი, რომ უფრო მეტად გამაღიზიანებელი ვყოფილიყავი.
-დედაჩემი გისმენდეს, მითხრა ცოტნემ
-რა რო მისმენდეს, დაბნეულად ვიკითხე
-დააფასებდა ჩემ სიმღერას და გამიცინა. როგორ მინდ
-ფაქტია რო მე და შენი მანქანა ვერ ვუგებთ ერთმანეთს.
-ხო და ეგ ფაქტი შენი ბრალია.
-რა ჩემი ბრალია შენ და შენი მანქანა რო პატარები ხართ? გადაიხარხარა.
-რა მევარ პატარა? მე 178 სანტიმეტრი ვარ, ბაღის ბავშვივით კი გამომივიდა, მაგრამ ისე ვიყავი აღარ ვჩჳოდი.
-ხო ხედავ ასაკი და სიმაღლე რა სწრაფად გავიგე, სიცილს არ ეშვებოდა. აუ რა დეგენერატია გულში ვფიქრობდი, და ვბრაზდებოდი ამას რა გონია როცა უნდა მაშჳნ დამანახებს რო რაღაც ინფორმაცია დამტყუა.
-რატო კინკლაობთ ჩემ გარეშე ჩაერია ჩემ გასაბრაზებლად ბექა. ცოტნე არ გირჩევ ეს გოგო მამაჩემის გათამამებულია და იმ სიგრძე ენა აქ მალე გინესების რეკორდს დაამხობს.
-სუპერ ხუმარა ძმა მყავს, რა. დავეჯღანე ბექას.
-ხო და ასე ჩაიწერება პატარა გრძელი ენით, ორივე ხარხარებდა. ბრაზმა დამახრჩო და მანქანა ისე დავამუხრუჭე რო ცოტნე სიდენიიდან გადმოვარდა, ბექას ღვედი არ ეკეთა და თავი ლამის საქარე მინას დაარტყა.
-ხო ცოტნე პატარა გრძელი ენით და ამასთანავე გიჟიც არის, არანორმალური, უვიცი მძღჴლი, რო არც იცის და მაინც არ ეშვება, ბექა მაინც დამცინოდა, ცოტნეს ხმა აღარ ამოუღია. სიდენიაზე გასწორდა ფეხები ისევ მაღლა აწია და რო გავიხედე უკან თალებიც დახუჭული ქონდა. მე და ბექა ისევ პატარა ბავშვებივით ვკინკლაობდით.
-ბექა ტელეფონი მათხოვე, ჩემი სადღაც დამრჩა ალბათ.
-აუ მეც განყოფილებაში დამრჩა, აი ნინასი აიღე და ჩემ უკითხავად მიაწოდა ჩემი ტელეფონი. ისეთი თვალებით შევხედე ნორმალური ადამიანი გაბრაზდებოდა, მაგრამ ბექას სიცილი აუტყდა,
-ისევ ბაღის ბავშვია ეს გოგო გადამრევს. ცოტნე ტელეფონზე რეკავდა.
-ნატა როგორ ხარ? ხო მე კარგად, ტელეფონი დავკარგე და არ ინერვიულოთ კარგად ვარ. ვის? ბებო?აუ იყოს ახლა არ დამალაპარაკო 1საათი გამიბავს, ხვალე მოვალ და ვნახავ, აკოცე ჩემგან. როგორც ჩანს პრინციპული ბებია ყოლია და მაინც დაელაპარაკა, ამაზე გამეცინა.
-ხო ბებო, ბებო კარგადვარ, უკვე ცოტნე ყვოროდა ბებიამის ეტყობა კარგად არ ესმოდა. არა რა ჩხუბი, სამივეს გაგვეცინა, ბებო ხვალე გნახავ მომენატრე კარგად ახლა მეჩქარება.
-მე დამალაპარაკე იწევდა ბექა, ნანი ბებო მეც მომენატრა. დაგენიძლავები ბებიაშენს უკვე ეცოდინება რაც მოხდა, ბექა ხარხარებდა,ცოტნემ მალევე გათიშა.
-კარგი ბექა გაჩერდი ერთი საათი უნდა გელაპარაკოს მერე. ეცოდინება აბა FBI-ის აგენტს ტყვილად კი არ ვეძახი, ცოტნე სიდენიაზე გასწორებულიყო და რამდენიმე წამის შემდეეგ ჩემ ტელეფონს გაოგნებული დაყურებდა,
-მომეცი ჩემი ტელეფონი,ხელი გადავწიე, მალევე მომაწოდა, რო დავხედე რეზის ესემესი იყო მოსული
„ნინა მაპატიე გთხოვ ძალიან მიყვარხარ, მინდა დაგელაპარაკო“ ტელეფონი იქვე დავდე და არაფერი მითქვამს. თუმცა ცოტნეს არ გამოპარვია როგორ გამიბრწყინდა თვალები.
-ცოტნე რა უნდა ვქნათ? მალე ფინალია, დარწმუნებული ვიყავი გავიდოდით, რამდენიმე თამაშიც და გავალთ შენ გარეშე წავაგებთ, ბექა მართლა დასერიოზულებული იყო.
-ერთი მაგათიც რა, მაინც გამოცდები მქონდა და უნდა გადამეტანა, ეს ისე თქვა ყველამ მივხვდით რომ თავის თავს ამხნევებდა ისე კი თამაში უნდოდა.
-რას აიკიდე ამდენი საქმე ერთი ამ პატრულში მუშაობას მაინც დაანებე თავი, ხო ხედავ როგორ იღლები, საყვედურობდა მთელი სერიოზულობით ბექა, რაც მისგან იშვიათჴბას წარმოადგენდა.
-ბექა გეყოფა რა. მე მხოლოდ კალათბურთისთვის თავის დანებებას ვაპირებ. უბრალოდ 1 თით ადრე მომიწია.
-აუ გაჩერდი რა იმ დეგენერატის გამო, რამდენი ვიწვალეთ.
-მე ვუთხარი სანამ ბოდიშს არ მომიხდის და არ შემეხვეწება გამორიცხულია. თანაც ისე მართლა ვეღარ ვთამაშობ როგორც ადრე, აღარც ვარჯიშებზე დავდივარ. და რაც არის არის.
-იმიტო აღარ დადიხარ რო მთელი ღამე მორიგეობ, მერე სწავლასაც არ ეშვები, დაანებე თავი უკვე მართლა ამ პატრულობას დამღალე უკვე.
-კალათბურთელის ხელფასი არაფერში მეყოფა ბექა. ბექა გაოგნებული იყურებოდა და იცინოდა. მე ცოტა გვბრაზდი რა აცინებდა იმაზე რაც ცოტნემ თქვა.
-მართლა სვანი ხარ რა გეფიცები, მართლა სვანი.
-ეგ ხო ისედაც ვიცი ბექა გაეცინა ცოტნეს.
-ბინაშჳ მიდიხარ თუ სახლში?
-ბინაში სახლში ახლა იმხელა აურზაური იქნება მე სამეცადინო მაქ და სხვათა შორის შენც ბექუნა.
-ნუ მახსენებ ერთი, ამ ქალბატონმა ისედაც სისხლი გამიშრო და ხელი თავში ოდანავ წამომარტყა, ამას როგორ შევარჩენდი და მეც გემრიელად ვუთავაზე, მაგრამ ბოლოს ორივე საჭეს ვასწორებდით ლამის რაღაცას დავეტაკე. ცოტნე იცინოდა, ისე მართლა სასაცილო სანახავები ვიყავით.
-აქ გააჩერე მითხრა ცოტნემ, მადლობა.
-პირიქით შენ მადლობა ისეთი ნაზი ხმით ვუთხარი მეც გამიკვირდა, რა ჯანდაბამ დამიწვრილა ეს ხმა. ცოტნემ არაფერი მიპასუხა.
-ვიბლიანი ხვალე გნახავ კლუბში, გადასძახა ბექამ.
-ხვალე ვერა რა, მორიგე ვარ.
-მოგკლავ ვიბლიანი გეფიცები, ბექა ძალიან ბრაზობდა. მე და ბექა სახლშჳ წავედით.
-ბექა რატო ეუბნები რომ სამსახურს თავი დაანებოს? ვუსაყვედურე
-იმიტო რო ვეღარ ასწრებს, უნივერსტეტში ფრიადოსანია, კალათბურთზე ისეთი დაღლილი მოდის ხოლმე იქ ისვენებს.
-იქნებ არ აქვს შესაძლებლობა, მასე არ უნდა ელაპარაკო ადამიანს, შენ რო მამა არაფერს გაკლებს ყველა ეგრე ხო არ არის, ისე ბრაზით ველაპარაკებოდი მეც მიკვირდა, ცოტნეს ქომაგი როდიდან გავხდი. ბექა ხარხარებდა.
-გოგო სვანია ეგ, მამამისისგან არაფერს იღებს ცოცხალი თავით, ის კაცი ლამისაა გადაირიოს, მაგრამ ეს ისეთი ჯიუტია, ბავშვობიდან ასეა არავისგან არ შეუძია დახმარების მიღება, სამაგისოდ ძალიან ამაყია, მამისგანაც კი არაფერს იღებს. გაოგნებული ვუსმენდი,
-ბექა რატოა ასეთი?
-არ ვიცი სულ ასეთი იყო, არავის თავს არ დააჩაგვრინებს, მაგრამ თვითონაც გამორიცხულია ვინმე დაჩაგროს, მოკვდება და რასაც იტყვის არ გადავა, მართლა სულ ჩხუბი აქვს თავისი ხასიათის გამო 3 მწვრთნელი მაგის გამო შეცვალეს, არ უთმენდა არც ერთ ხმამაღალ სიტყვას. ამ დეგენერატსაც ეგ ბედი ელის. ისე არც ერთი ვიქნებით საბოლოოდ კალათბურთელი ეგ იურისტი იქნება ძალიან მაგარი მე ეკონომისტი, ეს საქმე უფრო გვხიბლავს, ახლა უბრალოდ ვერთობით, ამ სიმაღლეები ტყვილად ხო არ ვართ. იცინოდა ბექა.
-უცნაურია, ამ დროში რო მამისგან არაფერს იღებ,
-ხო ჩევნ კი არ გვგავს ხარხარებდა ბექა. ხვალე ფული თუ არ ჩამირიცხა ფეხებით რო დამკიდო არაფერი მაქ.
-შენ სიმღერაზე რას შვები ნინა?
-მინდა კონკურსში უნდა მივიღო მონაწილეობა.
-ხო ესემესები ჩემზე იყოს.
-არ მინდა შენი ესემესები, მინდა რომ მართლა ვიმსახურებდე.
-კარგი მაშინ დაგირეკავ, აბა დამესიჯება არ მინდაო.
-ცანცარა ხარ ბექა.
-ხო მეც მიყვარხარ დაო.
მე და ბექამ როგორც იქნა სახლამდე მივაღწიეთ, იმდენი ხანი ვიკამათეთ გზაშჳ და ზოგადად ეს დღე ისეთი იყო რომ ბალიშზე დავდე თუ არა თავი დამეძინა, რეზის ესემესი აღარც გამხსენებია და დილით რომ ეს აღმოვაჩინე ჩემივე თავის შემეშჳნდა, ნუთუ მართლა არ მიყვარდა ისე რომ ასე მალე დავივიწყე, ან საერთოდ თუ მიყვარდა.. დილით ამაზე ვფიქრობდი ანიმ რო მომწერა.
-სად ხარ ნინა, შენთან სალაპარაკო მაქ, ის ბიჭი მაღალი იყო ცოტნე? გადავირიე რა კარგი ბიჭია, როგორ დაგიცვა, მაგას ეტყობა რო შენ მიმართ გულგრილი არ არის. დამირეკე უნდა გნახო რო გაიღვიძებ, გკოცნი. პ.ს. შენი იდიოტი ძმა როგორ არის? არ უთხრა რო მოვიკითხე.
ვინ დაგაცდიდა ნორმალურად გაღვიძებას, ბექა ოთახშჳ შემოვარდა, საწოლშჳ ჩამიგორდა და ტელეფონი გამომგლიჯა, იქ მთელი ამბავი ავტეხეთ, თუმცა ამ ესემესის წაკითხვა მაინც მოახერხა.
-მოიცა ცოტნემ გუშინ შენ გამო იჩხუბა?
-არა უბრალოდ გუშინ ძალიან დამეხმარა, და თავშჳ ბალიშჳ ჩავარტყი.
-დაო ყველას არ აქვს ეგ ბედნიერება, რო იცოდე რამდენი გოგო გიჟდება ცოტნეზე, ნუ მთლად იმდენი არა რამდენიც ჩემზე, მაგრამ ბლომად არიან. მაგრამ მისი გული მხოლოდ ერთს ეკუთვნის. ამ სიტყვებზე ისე ვიყავი თითქოს ვიღაცას ურო ჩაერტყა თავში.
-ვის ეკუთვნის, ვითომ უდარდელად ვკითხე, მაგრამ აშკარად მიხვდა ბექა იმას რისი გაგებაც უნდოდა.
-ბებიამისს. ისეთ ხმაზე გავიცინე რო პირზე ხელი ავიფარე მთელი სახლი არ გამეღვიძებინა.
-მართლა გეუბნები, მარტო ბებიამის აკითხებს სად დადის, როგორ რანაირად, ნანი ბებომ ყველაფერი იცის, ჩვენ მთელ გუნდს რა კარგად გვიცნობს იცი, სკოლაშჳ მთელ კლასს იცნობდა
-მერე ცოტნე არ ბრაზდება?
-აუ იცი რა ჯიგარი ქალია, ცოტნეს ერთხელ 7 კლასში ვიღაცამ ქურთუკი მოპარა, ცოტნე დიდად არ დაინტერესებულა ამ ამბით, მაგრამ ნანი ბებო ხმას არც ერთს გვცემდა სანამ ის დეგენერატი არ ჩავალურჯეთ.
-კარგი არ გადამრიო, მართლა ასეთია?
-ხო და მერე გაირკვა რომ იმ საწყალს უჭირდა და იმიტო მოპარა, მერე ნანი ბებომ 5 ქურთუკი სულ ახლები გაგვატანა იმასთან ცრემლმორეულმა. ჩვენი ძამკაცია ახლა ის ბიჭი.
-მოიცადე ანიმ ჩემზეც მოგწერა, ეს დაინახე არადა ისეთი სახით დადის ვითომ არ ვაინტერესებ დაიჯღანა ბექა. მე მოვუვლი მაგას, სიგიჟემდე შევუყვარდები თუ უკვე არ ვუყვარვარ.
-ოხ, ოხ რა თავდაჯერებული ძმა მყავს.
-ნინა შენ ხო კარგად ხარ? სერიოზული სახით მკითხა, ამ დროს ვგრძნობდი რომ შემეძლო ჩემ ძმას დავყრდნობოდი და ვიცოდი რომ ის არასოდეს გამიცრუებდა იმედს. იმ დეგენერატის გამო არ მინდა კიდევ ინერვიულო.
-კი ბექა კარგად ვარ მართლა, ახლა გამოცდები დამეწყება მალე და მაგაზე საფიქრელად აღარც მეცლება.
რამდენიმე დღე ცოტნე არ გამოჩენილა და უკვე ჩემ თავს ვატყობდი როგორ დაეძებდა ჩემი თვალები ქუჩაში მას, თითქოს მე არც მეკითხებოდა ისე ათვალიერებდა ყველა მაღალ ბიჭს ან პატრულის მანქანას. სამაგიეროდ რეზი აქტიურობდა, რამდენჯერმე შევხვდი, მხოლოდ ვილაპარაკეთ, ბოდიშებს მიხდიდა, მაგრამ ჩემზე თითქოს არ მოქმედებდა მისი სიტყვები, მასთან ერთად კაფეში ვიჯექი და ისევ ცოტნეს დავეძებდი თვალებით. ბოლოს მივხვდი რომ ის არ გამოჩნდებოდა და მისი სანაძლეოც რომელზეც ადრე მეცინებოდა და ახლა ოდნავ სერიოზულადაც მივიღე მისთვის უბრალოდ გასართობი იყო.
მე და ანი უნივერსტეტიდან გამოვედით.
-ნინა ცოტნე აღარ გინახავს?
-რას გადაეკიდე ცოტნეს, ანი აღარ მინახავს, და საერთოდ უბრალოდ ეგ ეგეთია და იმიტო მოიქცა ბარშჳ ისე, თორემ არაფერი განსაკუთრებულს არ გრძნობს ჩემ მიმართ.
-ანუ მოგისწრია გაგეგო როგორია, ეშმაკურად გამიღიმა ანიმ და მივხვდი რომ ანის ვერაფერს გამოვაპარებდი.
-ბექას გუნდელია
-რაა? წამოდი ვარჯიშზე მივაკითხოთ.
-ხო არ გადაირიე ეგღა მაკლია სადმე მივაკითხო მაგ თავხედს.
-აუ ნინა მე გამომყევი ბექას ნახვა მინდა
-რაა? შენ და ბექა ნუთუ? უფრთხილდი მექალთანეა ეგ ჩემი ძმა. გულშჳ გავიფიქრე რო მისმენდეს ჩამქოლავდა ალბათ.
-ყველა კაცი მექალთანეა სანამ არ დააბავ, მრავლისმეტყველად ჩამიღიმა ანიმ
-და რით უნდა დააბა ერთი?
-გრძნობით, ნინა გრძნობით. წამოდი ვარჯიშზე. ვიცოდი რომ ცოტნე იქ იქნებოდა ბექამ მახარა რო მწვრთნელი გაუშვიათ და ცოტნე დაუბრუნებიათ.
-ბოდიში ანი, მე არ შემიძია, მაგის სანახავად მოვკვდები და არ მივალ.
-ოკ, მაშჳნ მიმიყვანე მაინც მანქანით ხარ, მე ბექა უნდა ვნახო. ამაზე უარი ვეღარ ვუთხარი და მალე დარბაზთან ვიყავით. თვალები ისევ არ მემორჩილებოდა და ყველა მაღალს ათვალიერებდა მაგრამ იქ ყველა მაღალი შედიოდა და გამოდიოდა იშვიათი გამონაკლისების გარდა. ისე გაფაციცებული ვიყურებოდი კარგად ვერც გავიაზრე როგორ ნაგლად წავართი ერთ მანქანას დასაყენებელი ადგილი და ფარიც შევულამაზე, მაშინღა მოვედი აზრზე ვიღაცის ყვირილი რომ გავიგონე, ანი ისე იყო ლამის სიდენიის ქვეშ შეძვრა, მე ვითომ თავი გავიმხნევე და ანიც გავამხნევე
-მთლად ჩემი ბრალი არ იყო ანი არ ინერვიულო. თუმცა მევე შემრცხვა ჩემი სიტყვების და დავამატე
-ხდება ხოლმე, აუცილებლად შევუკეთებ და შეძლებისდაგვარად თავდაჯერებული სახით შევეცადე გადავსულიყავი, მაგრამ ვიღაცის გინება აშკარად ისე მესმოდა ფეხები უკან მრჩებოდა.
-ამხელა კაცმა ის არ უნდა იცოდე როგორ დააყენო მანქანა? გადასვლისას ეს სიტყვები გავიგონე და დავინახე როგორი გაოცებული მიყურებდა ცოტნე
-შენ? მე არ ვიცი გამიხარდა თუ ძალიან გამიხარდა მისი დანახვა, ლამის სიხარულით მოვეხვიე, ამისგან თავის შეკავება ნამდვილად შევძელი, მაგრამ სიცილისგან ვერა.
-რა გაცინებს? თვითჴნაც სიცილით მკითხა
-მაპატიე, შენი ბრალია
-რა? რა არის ჩემი ბრალი არ გადამრიო, არ მითხრა რო მე დაგეჯახე. მე ეს სიტყვები რომ ვუთხარი ვიგულისხმე რომ მას ვეძებდი და იმიტო ვერ დავინახე მანქანა, ისე კი კარგად ვიცოდი რომ ჩემი ბრალი იყო.
-მაპატიე, გეხვეწები ამას ისეთი გახარებული ვეუბნებოდი გამვლელები იფიქრებდნენ, ბოდიშს კი არა მადლობას უხდის, ან რამეს ულოცავსო.
-მე მაპატიე პირიქით კაცი მეგონე და ცოტა ხმამაღლა მომივიდა ზოგი სიტყვა და თავი დამნაშავესავით ჩახარა.
-ხო მაგ ღრიალის გამო ფეხი ძივს გადმოვადგი მანქანიდან. გამიხარდა შენ რო იყავი და სხვა ვინმე არა.
-ხო აბა რა მე რო დამეჯახე ეს შენთვის ორმაგად სასიამოვნო იქნებოდა. მე გამეცინა იმ სისულელეზე რაც გამომივიდა.
-ეგ არ მიგულისხმია
-იმედია.ისე აქ რა გინდა?
-ანი მოვიყვანე, ანი მანქანის კარებთან იდგა და ღიმილით გვიყურებდა, ისეთი სახე ქონდა რომ მინდოდა ტელეფონი ან რამე ბლაგვი მესროლა, ცოტნე აშკარად მიხვდებოდა ასეთი სინაზით რატოც გვიყურებდა ორივეს.
-კარგი მე უნდა შევიდე ისედაც ძალიან დამაგვიანდა, ცოტნეს სპორტულები ეცვა და დიდი ჩანთა ზურგზე ქონდა გადაკიდებული.
-მეც უნდა წავიდე, ბოდიში, მანქანას აუცილებლად გაგიკეთებ
-ხო მითხარი რო ჩემი ბრალია ამიიტო არ არის საჭირო, ისე მითხრა უკან არც მოუხედავს. მე დებილივით ვიდექი და მივჩერებოდი როგორ მიდიოდა, მერეე ძლივს გამოვერკვიე და მანქანაშჳ სწრაფად ჩავჯექი. ისევ რეზის ესემესი მომივიდა.
-უნდა გნახო ახლავე, ყველაფერს აგიხსნი, ახლა თავისუფალი ვარ და ერთად ბედნიერები ვიქნები, ვეღარავინ ვერაფერს გვაიძულებს. მაშჳნ ვიგრძენი რომ თითქოს ვიღაცამ ურო კიდევ ერთხელ ჩამცხო თავში, გახარებული წავედი იმ ადგილისკენ სადაც რეზიმ დამიბარა. ანის მივახარე.
-არ გინდა ნინა ეგ ბიჭი არ არის შენი შესაფერისი, ეს მითხრა და მოწყენილი გადავიდა მანქანიდან.
რეზი გარეთ მელოდებოდა, რო მივედი მანქანის კარი გამიღო და ჩვეული მზერით გამიღიმა, უბრალოდ ცხვირი გატეხილი ქონდა და თალიც ჩალურჯებული, ამაზე ისევ ცოტნე გამახსენდა, მაგრამ მერე მივხვდი რომ ისედაც სულ მახსოვდა.
-მიხარია ნინა რო მოხვედი, შევიდეთ.
-იყოს რეზი აქ მითხარი და მეც მაქ შენთან სათქმელი.
-აქ ვერ გეტყვი გრძელი ისტორიაა.
-მაშინ მე ორი სიტყვით გეტყვი რაც მინდა, რეზი მიხვდა რომ მე გაბრაზებული ვიყავი და მოლბა.
-ისე როგორც გავიგე ის ბიჭი პატრულის თანამშრომელი ყოფილა, ეტყობოდა ნავარჯიშები ძაღლი რო იყო ზიზღით გადააფურთხა.
-შენ შენ თავს მიხედე, სხვების ლანძღვას თავი დაანებე.
-ხო კარგი, ნინა, მე ხო იცი ბანკის პრეზიდენტი ვარ, და ისე მოხდა რო, ბევრი შეცდომა გამეპარა, მილიონებზე იყო საუბარი, მემუქრებოდნენ, რომ სამუდამოდ ჩამსვავდნენ არ მინდოდა გამეუბედურებინე.
-მადლობა რეზი
-რა?
-მადლობა რომ ცოლად არ მომიყვანე, მართლა გულწრფელად გეუბნები.
-ნინა გთხოვ შეგვიძლია თავიდან ვცადოთ ახლა უკვე ვიცი რომ არაფერი მემუქრება, ხო იცი რომ მიყვარხარ, ვიცი შენც გიყვარვარ.
-არა რეზი, არ მიყვარხარ, სრულიად უემოციოდ ვუთხარი ყოველგვარი შურისძჳების გარეშე, მართლა ესე იყო, არც არასოდეს მიყვარდი.
-აბა რა ერქვა იმას რასაც შენ გრძნობდი? რისხვით მითხრა
-აკვიატება, ტვინშჳ სწრაფად ვიპოვე ეს სიტყვა, რომელიც აშკარად შეესაბამებოდა სინამდვილეს.
-აკვიატება? შენ რა მეკაიფები? ახლა სამაგიეროს მიხდი? ნინა არ გინდა გთხოვ ჩემი გრძნობებით ნუ ითამაშებ.
-რეზი გთხოვ რა, მართლა გამიხარდა რომ დღეს მომწერე, იმიტო რო დღეს ვიგრძენი რომ რო გიყვარს ამას უფრო მეტად მალავ, გინდა არავინ დაინახოს და გაგიგოს თითქოს დანაშაულს ჩადიოდე სანამ არ მიხვდები რომ ისიც იმავეს გრძნობს, სიამაყე არ მოგცემს უფლებას გამოუტყდე რომ გიყვარს. მე კი შენთან ისე ვიქცეოდი როგორც მონუსხული აკვიატების იდეით შეპყრობილი, და არა როგორც თავისუფალი ადამიანი.
-შენ რა სხვა შეგიყვარდა? ხელები მკლავებში ჩამავლო.
-არა რა სხვა, ხომ გითხარი არ მიყვარდი მეთქი და თუ ვინმე შემიყვარდება ეს იმას ნიშნავს რომ პირველად მეყვარება.
-ნინა შენჩემი გრძნობებით თამაშობ, ხელები მაგრად მომიჭირა
-მე ცხოვრებაში არავის გრძნობებით მითამაშია და არც შენით ვაპირებ, მიუხედავად იმისა რო იმსახურებ.
-ნინა გთხოვ
-მართლა გულწრფელად გიხდი მადლობას რო ცოლად არ მომიყვანე, ვერასოდეს ვიფიქრებდი თუ ამის გამო მადლობელი ვიქნებოდი შენით. ეს ვუთხარი და გავუღიმე, როცა თვალი მოვკარი როგორ გაჩერდა ცოტნეს მანქანა, არ გადმოსულა, ანი გვერძე ეჯინა მივხვდი რომ ანიმ უთხრა სადაც მივდიოდი. უცებ მივხვდი რომ რეზი მკლავებზე იყო ჩაჭიდებული და მე ვუღიმოდი, შორიდან შეყვარებულ წყვილს ვგავდით და სწორედ ეს დაინახეს ცოტნემ და ანიმ. მე მანქანაშჳ სწრაფად ჩავჯექი და სახლისკენ წავედი.
რაც უნდა ის იფიქროს, მე რაში მანაღვლებს რას იფიქრებს, არა რატო მოვიდა, ეს ანი რა მეტიჩარაა, ცოტნეს რატო უთხრა, მეც რა იდიოტივით ვუღიმოდი, რა ვქნა ახლა რაც უნდა ის იფიქროს, თავს ძლივს ვიმშვიდებდი ამ ფიქრებით, რამდენიმე საათი ქალაქში დავეხეტებოდი მანქანით სრულიად უმისამართოდ, მერე უკან დავინახე რო ვიღაც ფარებს მინთებდა, სანამ არ მივხვდი რომ ცოტნე იყო მეგონა რომ ისევ რაღაც დავაშავე. მანიშნებდა რო გამეჩერებინა. მანქანა გავაჩერე და გადმოვედი, ისიც გადმოვიდა არ ჩქარობდა ნელა მოდიოდა.
-რა მოხდა ცოტნე? ხმას არ იღებდა უბრალოდ თვალებშჳ ისე მიყურებდა მეგონა ვიღაცამ ერთ ადგილს ლურსმებით მიმაჭედა. უფრო ახლოს მოვიდა, მანქანას ავეკარი.
-რა გინდა ვერ გავიგე?
-ერთხელაც რომ შეგახოს თავისი დორბლიანი ტუჩები გეფიცები რომ შენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გავქრები, თუნდაც სიცოცხლის ფასად რო დამიჯდეს. გაოგნებული ვიდექი მანქანასთან ატუზული ის კიდევ თვალებშჳ მიყურებდა, ვგრძნობდი რომ ყველა კუნთი დაძაბული მქონდა.
-ცოტნე ვერ ვხვდები ასე რატო მელაპარაკები.
-კარგად ხვდები, ესეთები ხართ გოგოები სანამ არ დაგიმარცვლავენ რომ უყვარხარ, მანამ ვითომ ვერაფერს ვერ ხვდები.
-ცოტნე მართლა ასე ნუ მელაპარაკები მაშინებ.
-რა გაშინებს ერთი, იმ იდიოტს დადევ კუდში, მაგრამ შენ რას გეუბნები მე თითონ ვის დავდევ, ან ახლა აქ რა მინდა, ან რატო გელაპარაკები, ან რატო გიხსნი რამეს მეც ვერ ვხვდები. უბრალოდ იმ თავხედს არ ვიცი დღეს როგორ მოვითმინე რო არ მოვკალი ცემით. არ მოგეკაროს იცოდე, უკვე ღრიალებდა შუა ქუჩაში ცოტნე.
-რა გაღრიალებს, ვერ ვხვდები, რა გინდა? შენ თვითონ არ იცი.
-ხო არ ვიცი.
-გოიმი ხარ. მივახალე პირში.
-გოიმი რატო ვარ? ისეთი სახე მიიღო თითქოს სიტყვაზე გამომიჭირა.
-კარგად ხვდები რატომაც, უბრალოდ ასეთები ხართ ბიჭები უნდა დაგიმარცვლოთ. თავი ჩაღუნა და ალბათ ჩაიღჳმა.
-გოიმი ვარ იმიტომ რომ მინდა მარტო მე მეკუთვნოდეს ის რაც მიყვარს? განა სულელი არ ვიქნები სხვანაირად რო მინდოდეს?
-მაგრამ ყვირილით და ჩხუბით გგონია რამეს მიაღწევ? ან რა უფლება გაქ, ცხოვრებაში მამაჩემსაც კი არ უყვირია ჩემთვის, შენ კი რამდენიმე დღეა გიცნობ და უტიფრად მიყვირიხარ შუა ქუჩაში. თავი ისევ ჩაღუნა დამნაშავესავით.
-მთავარია სათქმელი გაიგო. ბოდიში. ეს მითხრა და მანქანაში ჩაჯდა. მე კი გაოგნებული დამტოვა. თვითონაც გაოგნებული ჩანდა თავისი საქციელით აშკარად იმპულსურად მოქმედებდა.
სახლში რო მივედი არაფრის თავი არ მქონდა, ვტიროდი გაუჩერებლად, მაგრამ მეც ვერ ვხვდებოდი ასე რა მატირებდა. როგორ გაბედა რო მიყვირა რა დეგენერატია, მე კიდე რა მატირებს, ოხ ანი რას მერჩოდი, ვითომ გამიწია დახმარება. აუ ეგ რა ეჭვიანი იქნება, საშინელი ეჭვიანი, ჯერ ნორმალურად არ ვიცნობ და რა სცენები გამიმართა. გულს არ მივაკარებ გადავწყვიტე. გადავწყვიტე, მაგრამ რამდენად გამომივიდოდა არ ვიცოდი, მაგრამ აუცილებლად უნდა ამომეგდო გონებიდან, ეს რამდენიმე თვე ჩემთის ნამდვილად საშჳნელება იყო და აღარ მინდოდა კიდევ უფრო მეტად დამეტანჯა ჩემი თავი. რა მინდოდა რას ჩამოვდიოდი დავრჩენილიყავი ესპანეთში, კარიერასაც უკეთესად ავიწყობდი და ასეთი სცენების მომსწრეც არ ვიქნებოდი. მორჩა ცოტნე შენ გაჩვენებ სეირს როგორ უნდა მიყვირო, იდიოტოოოოო! ჩემი შინაგანი ხმა ბოლო ხმაზე კიოდა ამ სიტყვებს, მერე მუსიკას ბოლომდე ავუწიე და ისევ შევიკეტე იმ სამყაროში სადაც თავს ყველაზე კომფორტულად ვგრძნობდი. შუა ღამე ესემესი მომივიდა.
-მაპატიე, არ ვიცი რა დამემართა, დამიჯერე აღარ შეგაწუხებ, თუ შეძლებ დაივიწყე, თუ ვერა შეგიძია მლანძღო გულში, თუმცა დარწმუნებული ვარ ამას ისედაც აკეთებ.
-მეორე.
-მშვიდი ძილი.
-შენც. დილით ხელახლა რო წავიკითხე ლამის გადავირიე, აღარ შეგაწუხებ რო მომწერა, თუმცა მალევე გამახსენდა ჩემი თავისთის მიცემული პირობა. შენ გიჩვენებ სეირს ცოტნე. და ჩემმა გულმა ხარხარი დაიწყო, პატარა ბავშვივით მიხაროდა თითქოს რაღაც ახალი აღმოვაჩინე. ცხოვრებაშჳ იმის კადრება დავიწყე რაც არასოდეს მიკადრია, ბექას ტელეფონი ჩემი იარაღი გახდა. ცოტნე მას შემდეგ არ მინახავს, მაგრამ ყველაფერი ვიცოდი ბექა რასაც წერდა. ფინალზეც კი არ წავედი რომ არ ეფიქრა რომ შეიძლებოდა მის სანახავად მივდიოდი. მოიგეს და მეც გამიხარდა, ბექა აჟჳტირებული იყო და იმდენად ტელეფონსაც აღარ აქცევდა ყურადღებას, მეც მეტი რა მინდოდა. სულ გავარკვიე ბიჭების აღვირახსნილი ცხოვრება, ცოტნე გასაგლეჯად მინდოდა იმდენს დაეთრეოდნენ აქეთ იქით, მერე იმასაც ვიგებდი რომელ გოგოზე რას ფიქრობდნენ, იცოცხლე ორივეს ქონდათ გემოვნება, მაგრამ მთელი ამ ხნის განმავლობაშჳ ხელჩასაჭიდი ვერაფერი ვნახე სანამ ბექას ერთმა გენიალურმა(რა თქმა უნდა ჩემთის გენიალურმა) იდეამ არ დაარტყა თავში. სოფელში სახლი გვქონდა სადაც არავინ ცხოვრობდა, საკმაოდ კეთილმოწყობილი იყო, ყოველშემთხვევაშჳ ბიჭებისთის ზედ გამოჭრილი. ჩემმა საოცარმა ძმამ საოცარი ჭკუით მოიფიქრა რომ ეს ადგილი შესანიშნავი იქნებოდა გოგოების დასაპატიჟებლად და იქ ღამის გასატარებლად, და ამას ცოტნეს გარეშე ხო არ გააკეთებდა ამიტო დაპატიჟა, იმან უნდა ვაღიარო იუარა თავიდან
ცოტნეს ეუხერხულებოდა აშკარად ჩვენს სახლში ბექას გენიალური იდეის განხორციელება, მაგრამ ბექა რო ადამიანს შეუჩნდება იქ გამორიცხულია სხვა აზრმა გაიხაროს.
-ბექა სირცხვილია სახლში, რომელიმე სასტუმრო და ეგაა რა, რად გინდა სოფელში ასვლა?
-აუ მოიცადე რა ცოტნე არავინ ცხოვრობს, მხოლოდ ბაბუა ჩამოდის ხოლმე ბებიაჩემის საფლავი აქაა და ჯერ არ აპირებს, მარტონი ვიქნებით დიდი სახლია, კომფორტული, მერე ბუხარი დავანთოთ, ცოტა შეიძლება ციოდეს, ღვინო ქალები და ეგაა რა, რა სასტუმრო შეედრება ამას.
-ბექა ანიმ რო გაიგოს? რა ჯიუტი ხარ, ვინმე რო მოვიდეს.? ვინმეში ალბათ მე მიგულისხმა, მაგრამ ეგ ჯერ სად იყო მე არ მიცნობდა.
-ანის არავინ ეტყვის, მაცადე რა სანამ თავისუფალი ვარ ცოტა მოვილხინო. ისე თუ არ გინდა უშენოდ წავალთ მედა ქერა.
-არ გაბედო, მოგკლავ.
-მაშინ ხვალამდე, გოგოებს დავურეკავ.
-კარგი, იცოდე ვინმე რო მოვიდეს შენი ხელით გაითხრი საფლავს, ხო ბებიაჩემმა მოგიკითხა.
-ჩემგანაც მოიკითხე, თუ მანდაა გადმოვრეკავ და დამალაპარაკე.
-ოღონდაც ახლა თქვენ თქვენებურად ერთ საათს იჭორავებთ, მეჩქარება მორიგე ვარ, სხვა დროს ამო ჩემთან და იქ ეჭორავე ნანის.. ბექა მთელი დღე დაფრინავდა სულ ტელეფონზე ეკიდა, მე კი ჩემ გეგმას ფრთას ვასხავდი. ამისთის კი ბაბუასთან საქმის ჩაწყობა დამჭჳრდა.
-ბაბუ გთხოვ წავიდეთ სოფელშჳ, ოღონდ ისე რო ვითომ შენ აიტეხე რა.
-ნინა რას მერჩი, ბაბუ თბილად მიღიმოდა
-ბაბუ გთხოვ, აი ძალიან თუ გიყვარვარ, სულ ცოტაზე ბაბუ, მივეტუზე და კალთაში ჩავუჯექი და თეთრ თმებზე თამაში დავუწყე როგორც ყოველთვის როცა რამეს ვთხოვდი.
-კარგი შენ ხო უარს არ ათქმევინებ ადამიანს.
-მსოფლიოში საუკეთესო კაცი ხარ ბაბუ.
თქვენ გიჩვენებთ სეირს, დამაცადეთ როგორ უნდა გართობა, რო დაგადგებით თავზე, სახეებს რო წარმოვიდგენდი ისტერიკული სიცილი მიტყდებოდა. ბატიბუტი, სიმღერები, თბილი ჩუსტები, მე და ბაბუ ,სოფლის გზა და უხერხულობა, მაგრად გავერთობი. ცოტაც დამაცადეთ ბიჭებო მალე ჩამოვალ. სახლთან რო მივედით ღამე იყო შუქები ზოგ ოთახში ენთო, გასაღები მქონდა და პირდაპირ შევედით,
ცოტნე ოთახიდან გამოდიოდა პირსახოცშემოხვეული და მის უკან ქერა ლამაზი გოგო მოყვებოდა მათ დანახვაზე მივხვდი რომ ჩემი მხიარულება დასრულდა, ეჭვიანობამ მთლიანად დამიბინდა გონება, ლამის ტირილი დავიწყე არადა მეგონა ვიხალისებდი, ბექა კიბეებზე იყო გადმოყუდებული და გაოცებისგან პირი ღია ქონდა დარჩენილი. ბაბუაჩემს მუჯლუგუნი წავარტყი რომ გამორკვეულიყო ამ ლამაზი გოგოების ყურებაში სულ მთლად დაკარგა ფერი, მეგონა ამათ ეჩხუბებოდა მაგრამ შენც არ მომიკვდე ძლივს დავაჯინეთ მდივანზე. ხმას ვერ იღებდა.
-გოგო აქ რა გინდა? შემომიბღვირა ბექამ.
-ბაბუას უნდოდა წამოსვლა და უარი ვერ ვუთხარი, მეგონა მე უნდა მეკითხა თანაც ისეთ ფორმაშჳ დამხვდით და ცოტნეს შევხედე, რომელიც როგორც ჩანს ბექას ტუჩების მოძრაობით ემუქრებოდა და რო შევხედე სწრაფადვე გაჩერდა.
-ბაბუ ესენი ჩვენი მეზობლები არიან დაიწყო ბექამ. ამაზე ფხუკუ რო დავიძახე წყალი გადამცდა სიცილისგან, ბექა მთელი ძალით ბეჭებში ხელს მირტყავდა რომ როგორმე ამომესუნთქა. მერე იმიტო ვეღარ ვსუნთქავდი ბექა იმხელას მირტყავდა.
-ბაბუ, დავუწყე ვითომ ახსნა, ესენი ჩვენი მეზობელი პავლიკას გოგოები არიან, უბრალოდ ერთი ქერაა მეორე შავგვრემანი გამოვაჯავრე ბექა, ვხარხარებდი უკვე, ბექა სუპერ კრეატიული ძმა ხარ. ეგ რამ მოგაფიქრა, მეზობლებიო, ვაიმე მეტი აღარ შემიძლია, მართლა გულით ვიცინოდი, თან გოგოებს ისე ეცვათ, უფრო სწორად თითქმის არ ეცვათ, ნამდვილად არ გავდნენ სოფლის მცხოვრებთ. მერე ისევ გავაგრძელე.
-ბექა რად უნდა ახსნა ბაბუ ისედაც მიხვდა ჩაცმულობაზე რო მეზობლები არიან. ენა გამოვუყე ბექას, ბექა გამომეკიდა და კიბის შუა საფეხურებზე უკვე მომასწრო და ფეხი დამიჭირა, ლამის დამაგორა ცუდად კი დავეცი, მაგრამ ღატუნს არ წყვეტდა, მე კიდე ისტერიკულად ვიცინოდი. ცოტნეს ხმამ გამოგვარკვია.
-მეზობლები უნდა გავაცილო თქვა ცოტნემ, რომელსაც ტანსაცმელი გამოეცვალა. გულშჳ რაღაც ჩამწყდა რო წარმოვიდგინე რ მათთან ერთად უნდა გასულიყო.
-ცოტნე რა გაცილება უნდა აქვე ცხოვრობენ კარის ძირის მეზობლები არიან, ბექაც ხარხარებდა უკვე, უბრალოდ ტაქსი გამოვუძახოთ, შენ ცოტნე დარჩი რა, მაინც კარგად გავერთობით, ბაბუაჩემი ანეგდოტების მამა და თან სულ სვანებზე იცის, გამოაჯავრა ბექამ.
-ბექა ნუ მაბრაზებ.
-კარგი სვანებზე არა სხვა რამეს მოვიფიქრებ, ბაბუ ცოტნე სვანია და დღეს ანეგდოტებს არ ვართ. იღრიჯებოდა ბექა. დარჩი მართლა რა რას ბავშვობ.
-არა უნდა წავიდე! სირცხვილია ამათი ასე გაშვება,მტკიცედ გაუმეორა ცოტნემ, როგორ მინდოდა მეთხოვა დარჩი მეთქი, მაგრამ ამას როგორ ვიზავდი, ბაბუას შევხედე მუდარის თვალებით. ბაბუამ თითი დამიქნია ღიმილით და წამოდგა.
-გამორიცხულია ცოტნე, ამ ოჯახიდან ჩემი ღვინის დალევის გარეშე ვერავინ ვერ გავა. ფერებმა გადამირია თუ ამ გოგოებსაც ღვინოს თავაზობდა, მაგრამ მოგვიანებით ბაბუამ დააყოლა კაცი ვერ გავა.
-ისე გოგოებიც დარჩნონ ბექამ წრიპინით თქვა.
-კი დარჩნონ, კარგი იქნება გავიცინე, თან ანიც მალე მოვა და გავერთობით. ბექას ხელშჳ წყლის ჭიქა ეჭირა და გაუვარდა.
-რაა? ანის აქ რა უნდაა? ისეთი სახე ქონდა შემეცოდა რო მოვატყუე. გოგოები უკვე მიდიან, ტაქსს გამოვიძახებ. ცოტნე უკვე სიცილს ვერ იკავებდა და ჩაკუზული იცინოდა. ბექას ისეთი სახე ქონდა გავიდნენ თუ არა გოგოები ვუთხარი.
-მოგატყუე ანი არ მოვა, არ იცის რო ღალატობ, ბოლო სიტყვა დავუმარცვლე რო ყველასთვის გასაგები ყოფილიყო.
-ნინა გეხვეწები, ეგ რო უთხრა გავაფრენ.
-შენ არ იცი ის რას იზავს, გაგიჟდება.
-ხო ვიცი და მაგიტო, შენი ლამაზი ტუჩები გეხვეწები მაგის სათქმელად არ აამოძრაო, გთხოვ დაო. ასე რო მეძახდა სულ მეცინებოდა.
-კარგი არ ინერვიულო დებილო. ბაბუას უკვე ღვინო ამოეტანა. სუფრის გაშლა არც მიფიქრია ბიჭებმა დაიწყეს რაღაცების ვითომ გამზადება. ტელევიზორთან დავჯექი ჩუსტები ჩავიცვი, ბატიბუტი ამოვიღე და სიმღერა დავიწყე, განზრახ არასწორ ბგერებს ვიღებდი, რომ უფრო მეტად გამაღიზიანებელი ვყოფილიყავი.
-დედაჩემი გისმენდეს, მითხრა ცოტნემ
-რა რო მისმენდეს, დაბნეულად ვიკითხე
-დააფასებდა ჩემ სიმღერას და გამიცინა. როგორ მინდ
