"მაქვს იმის ამბიცია, რომ კარგად ვიმღერო" + ფოტო
ამჯერად ნინო ჩხეიძის ფსიქოპორტრეტს გთავაზობთ. მხიარული, ცოტა ზარმაცი, კომუნიკაბელური, ზოგჯერ გულჩვილიც - ასე ახასიათებს საკუთარ თავს მომღერალი. ამბობს, რომ იდეალური არ არის, მაგრამ ცდილობს, კარგი ცოლი იყოს. თუმცა ვერც ამ სიტყვას და ვერც მის ქართულ შინაარსს ვერ იტანს. ქართველ ცოლებს აკრიტიკებს, რჩევებსაც აძლევს.
როგორია ნინო ჩხეიძისეული სიტყვა "ცოლის" "ქართული შინაარსი" და როგორი უნდა იყოს ნამდვილი ქალი, ნინო თავად გაგანდობთ.
- როცა ინტერვიუს იღებენ შენგან, ცდილობ, იმაზე უკეთ გამოჩნდე მკითხველის ან მაყურებლის თვალში, ვიდრე სინამდვილეში ხარ?
- თუ ფოტოს ვიღებ ამა თუ იმ ჟურნალისთვის, რა თქმა უნდა, ვცდილობ, კარგად გამოვჩნდე, მაკიაჟი გავიკეთო, ლამაზად ჩავიცვა, მაგრამ ინტერვიუს დროს ყოველთვის გულწრფელი ვარ და არასდროს ვთამაშობ. ვცდილობ, ჟურნალისტთან კონტაქტში შევიდე, ისეთი გარემო შევქმნა, რომ არც ის იყოს დაძაბული და არც - მე.
- კომუნიკაბელური ხარ?
- საკმაოდ. ოღონდ უნდა მომეწონოს ადამიანი, რომ მასთან ურთიერთობა მომინდეს. არიან ადამიანები, რომელთაც მხოლოდ ვესალმები, მაგრამ არიან ადამიანები, რომლებთანაც ძალიან გულახდილი ვარ...
- რის მიხედვით არჩევ, ვის უნდა ენდო?
- აურის მიხედვით. მაშინვე ვგრძნობ, ვის როგორი აურა აქვს. შეიძლება, ცუდი აურის ადამიანმა მხოლოდ სალმით "დამანგრიოს". იმასაც ვგრძნობ, თუ როგორაა ესა თუ ის პიროვნება ჩემ მიმართ განწყობილი. შეიძლება, მან სიკეთეც კი გამიკეთოს, მაგრამ ჩემ მიმართ ზოგადად კეთილგანწყობილი არ იყოს. ამას კარგად ვგრძნობ. უაზრო და ამბიციურ ადამიანებთან ვერ ვურთიერთობ.
- თვითონ არ ხარ ამბიციური?
- გარკვეული დოზით ამბიცია აუცილებელია. საქმეში ეს კარგია, მაქვს იმის ამბიცია, რომ კარგად ვიმღერო და ამისთვის ბევრს ვმუშაობ, მაგრამ ადამიანებს ზემოდან არ ვუყურებ. მაგალითად, მაღაზიის გამყიდველს ზემოდან არასდროს დავხედავ, მის თანასწორად მიმაჩნია თავი.
- რა არ მოგწონს შენს ხასიათში?
- პერიოდულად სიზარმაცე მძლევს ხოლმე; შემიძლია, რომ მეტი გავაკეთო და არ ვაკეთებ.
- როგორ ხვდები კრიტიკას?
- თუ ჯანსაღი კრიტიკაა, სიამოვნებით მივიღებ და მის ავტორს მადლობასაც გადავუხდი. მაგრამ თუ კრიტიკა მხოლოდ კრიტიკისთვისაა ანუ ის ადამიანი საერთოდ ვერ ერკვევა იმ სფერიში, რასაც აკრიტიკებს, რა თქმა უნდა, არ მსიამოვნებს.
- ოჯახში როგორი ხარ?
- არა ვარ მძიმე. ვცდილობ, არ ვიყო ცუდი ცოლი ანუ არა ვარ ცოლი ქართული გაგებით.
- რას ნიშნავს ცოლი ქართული გაგებით?
- ქართველი ცოლები საკუთარი მეუღლეების მიმართ, მუდმივად უკმაყოფილებას გამოთქვამენ, სულ რაღაცაზე ბუზღუნებენ და ქმრებს აკრიტიკებენ ხოლმე. მიმაჩნია, რომ XXI საუკუნეში ქალისა და მამაკაცის უფლებებიცა და მოვალეობებიც თანაბარია... როგორც მამაკაცს შეუძლია მუშაობა, ასევე - ქალს. თუ მამაკაცისგან სითბოსა და სიყვარულს ითხოვ, სანაცვლოდ, შენც უნდა გასცე.
- მამაკაცების დამცველი და დიდი ქომაგი ყოფილხარ...
- (იცინის) ასეა... ქართველი ქალები არც ცდილობენ, რომ ქმრებს გაუგონ. მიმაჩნია, რომ ქმარს პირველ რიგში, მეგობრობა უნდა გაუწიო. ის ყველაზე კომფორტულად შენთან უნდა გრძნობდეს თავს. დავუშვათ, ქმარი სასმელს ეძალება, ამის გამო მას კი არ უნდა ეჩხუბო, გამომწვევი მიზეზი უნდა დაადგინო... იქნებ შენ გამო სვამს, იქნებ არ მოსწონხარ და ამის გამო იბოღმება. აბა, სცადე, გვერდით მიუჯექი და მასთან ერთად დალიე... იქნებ რა აწუხებს?!
- შენ ასე იქცევი?
- მე პირველ რიგში, გიორგის მეგობარი ვარ. იდეალური არც მე ვარ. ჩემი ქმარიც ძალიან ბევრ რაღაცაში მიგებს, მაგრამ ვცდილობ, არ დავღალო ჩემთან ურთიერთობით. სრულიად გასაგებია ჩემთვის ის, რომ თუნდაც ერთი თვით, გიორგი სხვა ქვეყანაში თავის საქმეებზე წავიდეს. ამაზე ერთ ამბავს არ ავტეხ, გინდა თუ არა, მეც წამიყვანე-მეთქი. ყოველდღე არ დავურეკავ და არ ვკითხავ: - აბა, სად ხარ და რას აკეთებ-მეთქი? მთელი თვე რომ არ დამირეკოს, არ გავბრაზდები, რადგანაც მჯერა მისი და ვენდობი.
- ეს შენი დაკავებული ქმარი, ერთ დღესაც, ლამაზ ქალბატონთან ერთად კლუბიდან გამოსული რომ დაინახო, რა რეაქცია გექნება?
- კი არ ვიეჭვიანებ, მეწყინება: რადგან მან ამის შესახებ არაფერი მითხრა, ესე იგი, მისი მეგობარი არ ვყოფილვარ.
- იქვე მიხვალ და ჰკითხავ - ვინ არის ის ქალი?
- არა, სახლში მოსულს ვკითხავ, მაგრამ არა ჩხუბით. ჩხუბი არ ვიცი.
- არასდროს გიყვირია?
- არა, მაგრამ წყენა ვიცი. თუ მაწყენინა, ძალიან უნდა მოინდომოს, რომ შევურიგდე.
- როგორი დიასახლისი ხარ?
- დიასახლისობით დიდად არ ვიწუხებ თავს, სახლშიც იშვიათად ვარ და კერძების მომზადება არ მიწევს. მე და გიორგი ფაქტობრივად, სახლში არ ვსადილობთ.
- და ეს სულ არ მიგაჩნია შენს ნაკლად?
- მეტიჩრობად მიმაჩნია ის, რომ ამბობენ, კარტოფილს ვერ შევწვავ, ტაფამწვარს ვერ გავაკეთებო. შეიძლება, ხაში არ გამიკეთებია, მაგრამ ჩემმა ქმარმა რომ მთხოვოს, ამ კერძსაც მოვამზადებ და თუ დამჭირდა, ქათამსაც გავპუტავ.
- პრეზიდენტმა ქართული, ეროვნული, პატრიოტული სიმღერა რომ დაგიკვეთოს, მის თხოვნას შეასრულებს?
- სიამოვნებით, დიდი პატივია, შენს ქვეყანას რომ უნდა უმღერო.
- შალვა ნათელაშვილმა ლეიბორისტების რიგებში გაწევრება რომ შემოგთავაზოს, რა პასუხს მიიღებს შენგან?
- (იცინის) უარს, რა თქმა უნდა: არა ვარ ლეიბორისტების მხარდამჭერი.
- ვისი მხარდამჭერი ხარ?
- "ნაციონალების". თუმცა დიდად ჩახედული პოლიტიკაში არა ვარ. იდეალური არავინაა, მაგრამ ვხედავ, რომ ქვეყანაში ყოველდღე რაღაც კეთდება და ეს მსიამოვნებს.
- პოლიტიკოსობაზე თუ გიფიქრია?
- არა, ღმერთმა დამიფაროს, არასდროს. ძალიან მიყვარს ის საქმე, რასაც ვაკეთებ.
- როგორი სტილის ტანისამოსს არ ჩაიცვამ არასდროს?
- ყველაფერს ჩავიცვამ, რაც მომიხდება და რაც ჩემს საქმეს დასჭირდება. მომღერალი ვარ და შესაბამისად - მსახიობიც. ასე რომ, არაფრის ჩაცმა არ უნდა ვითაკილო.
- ტყუილი გითქვამს?
- რა თქმა უნდა. დიდი ტყუილი არასდროს მითქვამს.
- რაიმე თუ მოგიპარავს?
- არასდროს.
- ხილის მოსაპარად მეზობლის ღობეზეც არ გადამძვრალხარ ბავშვობაში?
- (იცინის) ღობეზე საერთოდ ვერ ვძვრებოდი, ბავშვობაში მსუქანი ვიყავი. ჩემთვის ქურდი ქურდია, სიგარეტის კოლოფიც რომ მომპაროს ადამიანმა, ძალიან მეწყინება.
- სახეზე როდის წითლდები?
- არასდროს.
- მაშინ ასე გკითხავ - როდის ვარდები უხერხულ მდგომარეობაში?
- როცა ყველა ჩემს სადღეგრძელოს სვამს.
- ხშირად ხარ ასეთ სიტუაციაში?
- საკმაოდ. მინდა, რომ მალე დაასრულონ ჩემი სადღეგრძელო.
- თვითონ თუ გეხერხება სადღეგრძელოების თქმა?
- კი, გამომდის (იღიმება).
- სახლის ფანჯრებთან, შენი მისამართით ნამღერმა სერენადამ რომ გამოგაღვიძოთ შენ და შენი მეუღლეც, რა მოხდება?
- გამიხარდება, არც გიორგი გაბრაზდება ალბათ. მაგრამ თუ ამან სისტემატური ხასიათი მიიღო და "კონცერტები" ფანჯრებთან არ დასრულდა, ალბათ მერე უკვე გამოვა მდგომარეობიდან...
- კობა ხაბაზი რომ აღმოჩნდეს მუხამბაზის ავტორ-შემსრულებელი?
- (იცინის) ვაიმე, კობა? ძალიან გამიხარდება, აუცილებლად შემოვიპატიჟებ სახლში.
- სიბერეზე თუ გიფიქრია?
- მიფიქრია... მეშინია კიდეც, მაგრამ არა ნაოჭების გამო. უბრალოდ, რაც 18 წლის ასაკში გახარებს, ის 40 წლის ასაკში ვეღარ გაგაბედნიერებს, რადგანაც ადრე უფრო ქარაფშუტა ხარ, თავისუფალი, მხიარული და ამ სილაღის დაკარგვის მეშინია...
ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი ”გზა”
