მინდიხარ 8/9/10
-ლუკა,შენ მთვრალი ხარ,არ იაზრებ იმას რასაც ეხლა მეუბნები,მოდი ჯობია ყველაფერი დავივიწყოთ ,ასე ჯობია დამიჯერე..
-ძალიან გთხოვ სისულეების ლაპარაკს მოეშვი და მიპასუხე კითხვაზე..
-მოდი ნომრებში ავიდეთ...
-მიპასუხე გთხოვ!!მის ხმაში მუდარა იგრძნობოდა..
-მაგას რატომ მთავაზობ..?
-რას ქვია რატომ,ნუკი შენ ხვალ მიდიხარ,ჩვენ ერთმანეთს ვეღარ ვნახავთ,და უარესი ის რომ შენ მომავალ კვირას თხოვდები ისეთ პიროვნებაზე რომელიც სართოდა არ გიყვარს,მის მიმართ არაფერს გრძნობ,უბრალოდ ვერ ვხვდები ამის გაკეთებას რა გაიძულებს?
-მე მას პირობა მივეცი...ხმა დაბლა ვუპასუხე..
-მოეშვი ამ უაზრო ლაპარაკს,აცადე გულმა გიკარნახოს რისი გაკეთება გინდა,და რა აჯობებს შენთვის,შენი მომავლისთვის,შენც იცი რომ მის შეყვარებას ვერასდროს მოახერხებ და ორივემ კარგად ვიცით რომ შენ ჩემთან გინდა ყოფნა...განწირული თვალებით მიყურებდა...
-მე ვალდებული ვარ ეს გავაკეთო,ჩემი მომავლისთვის ასე აჯობებს დამიჯერე...გვერდულად გაიცინა...
-სულელი გოგო ხარ ნუკი!! განებივრებული და ფულზე დახარბებული.აი ეს არის შენი პასუხი ჩემს კითხვაზე..
-არა შენს კითხვაზე პასუხი არის “არა”!ეს ვუთხარი და სწრაფად შემოვბრუნდი რადგან არ მინდოდა მისი სახე დამენახა.ვიცოდი რომ გულს ვტკენდი,მეც მტკიოდა გული მაგრამ სხვა გზას ვერ ვხედავდი...
***
მგზავრობისგან დაღლილი სახლში მისულმა მაშინვე დავიძინე,მინდოდა დამეძინა და აღასდროს გამეღვიძა,,გული საშინლად მქონდა დაფლეთილი..მენატრებოდა ლუკა,სულ ის მომენტი მახსენდებბოდა როცა პირველად დავინახე და როცა პირველად შეეხო ჩემს ბაგეებს..არ მეჯერა რომ მას ვეღარასდროს ვნახავდი... ეს კითხვა მჭამდა, თუ ვიცოდი რომ ჩვენი ურთიერთობიდან არაფერი გამოვიდოდა რატომ ვაძლევდი მას ჩემთან სიახლოვის უფლებას?მაგრამ პასუხი მეთვითონაც არ ვიცოდი..3 დღის შემდეგ ანი ჩამოვიდა ჩემთან ქორწილისთვი.ის მეზობელ ქალაქში ცხოვრობდა დედასთან ერთად..ვერც წარმოიდგენთ რა დამემართა მის დანახვაზე...სრული სიმშვიდე მომგვარა მისმა თბილმა თვალებმა.მისკენ გავექანე და ძლიერად მოვხვიე ხელები.გული ამიჩუყდა და საშინლად ავტირდი...
-რა მოხდა ნუკი?რატომ ტირი? ანიმ კითხვები ერთმანეთის მიყოლებით დამაყარა...ცრემლები მოვიწმინდე და ჰამაკში ჩავჯექი..ანიც გვერდით მომიჯდა..ჩემი საიდუმლო რომანის მოყოლა ძალიან მრცხვენოდა ამიტომ თავიდან ცოტას ვყოყმანობდიი.ამბის დასრულებისას ანის სახე უნდა გენახათ ისე მიყურებდა რომ საკუთარი თავი მეზიზღებოდა..კი მეზიზღებოდა რადგან სულ რაღაც 16 წლის ვიყავი და უკვე ოჯახს ვქმნიდი იმ პიროვენბასთან ერთად რომელიც საერთოდ არ მიყვარდა და ამ ყველაფერს დედაჩემის გამო ვაკეთებდი...
-ნუკი ამის გაკეთება როგორ შეგეძლო.გაოგნებულმა მკითხა..მე წამოვდექი ფეხზე,წინ და უკან დავიწყე სიარული,ნერვიულობისგან სულ გამიოფლაინდა ხელები.მერე ის ფურცელი ამოვიღე ლუკამ კარის ქვეშ რომ შემომიცურა და ანის გავუწოდე..
-ეს რა არის?
-ნახე!!
-ეხლა რა უნდა ქნა? თვალებ გაფართოებულმა მკითხა ანიმ..მე ბალახზე დავჯექი ფეხები მოვიკეცე და ნერვიულად წინ და უკან დავიწყე რწევა.ანი მომიახლოვდა..
-ვაიმე რა დღეში ხარ ნუკი..გული საშინლად მტკიოდა ,ისტერიკული ტირილი ამიტყდა...ანი თმაზე ხელს სწაფ სწრაფად მისმევდა და ჩემს დაწყნარებას ცდილობდა...
-ჩუ, ჩუ ნუკი დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება,ყველფერი გაგივლის აი ნახავ...გული უფრო და უფრო ამტკივდა რადგან ვხვდებოდი რომ არაფერი იქნებოდა უკეთ,მე ხომ ის მიყვარდა,კი მიყვარდა მთელი არსებით მიყვარდა.
-შემოდით ღიაა...ოთახში დედაჩემი შემოვიდა, რომელსაც სიხარულისგან იმხელაზე ქომნდა ღია პირი რომ 32-ვე კბილი უჩანდა...გვერდით მომიჯდა და დაიწყო.
-ჩემი პატარა,ჩემი დამჯერი გოგო,ხვალ უკვე შენი ბედნიერების დღეა,მიხარია რომ ჩემს რჩევას დაუჯერე და დავიდეს შეყვარება შეძელი,ხომ იცი ის რა კარგი პიროვნება,ხელის გულზე გატარებს არაფერს მოგაკლებს..და თან პატარა ბავშვივით თავზე ხელს მისმევდა..ამ დროს ლუკას სიტყვები გამახსენდა:"განებივრებული და ფულზე დახამებული გოგო ხარ შენ ნუკი"თვალები ცრემლით კვლავინდებურად ამევსო..დედაჩემს ვუყურებდი და არ მეჯერა რომ ამის გაკეთებას მაძალებდა..მოკლედ ჩემს ტანჯვას ბოლო არ უჩანდა მაგრამ როგორც არის ნათქვამი.."სჯობს გვიან ვიდრე არასდროს"...ყველანი მაგიდასთან იყვნენ შეკრებილები სავახშმოდ, მე კი ოთახში ვიყავი,როცა კარზე კაკუნი გავიგე.გამიკვირდა ყველანი სახლში იყვნენ და ვინ უნდა ყოფილიყო...რამოდენიმე წამის შემდეგ კიბეებზე ფეხის ხმა მომესმა რაღაცნაირად ავფორიაქდი,გული ამიჩქარდა და ტვინში სისხლი მომაწვა...ოთახში ანი გაციებული შემოვიდა...
-ანი რა ხდება რა სახე გაქვს..? ვკითხე და საწოლიდან წამოვდექი...მხოლოდ ამ დროს შევამჩნიე ხელში რაღაც თეთრი ფურცელი ეჭირა,მისი სახის გამომეტყველებიდა მივხვდი რომ ეს ის იყო,სასწრაფოდ მივარდი და ხელიდან გიჟივით გამოვგლიჯე ფურცელი..."ნუკის" გარეკანზე მხოლოდ ეს ეწერა,არ ჩანდა რომ წერილი ლუკასგან იყო მაგრამ ვგრძნობდი რომ ეს ესე იყო...ტუჩზე მწარედ ვიკბინე და გასახსნელად მოვემზადე..
-მოიცა! ანიმ დაიყვარა და ხელი დამიჭირა..
-ნუკი ხომ იცი ხვალ ქოწილის დღეა ,კარგად დაფიქრდი მისი წაკითხვის მერე რა მოხდება ნუთუ ღირს ამად?თვალებში ჩავხედე და ჩახლეწილი ხმით ვთქვი:
- ღირს და მერე როგორ..ანის ცრემლები წამოუვიდა,შუბლზე მაკოცა და ოთახი დატოვა.სავარძელში ჩავჯექი და წერილი გავხსენი.:
"ნუკი, ჩემო პატარა მეტიჩარა გოგოვ, გადავწყვიტე წერილი მომეწერა შენთვის რადგან ასე უფრო მეტად შემეძლო შენთვის იმ გრძნობის გადმოცემა რომელიც იმ გავლილი 4 დღის განმავლობაში შენს მიმართ გამიჩნდა...შეიძლება არასწორად ვიქცევი რომ გწერ რადგან შენ შეიძლება დღეს ძალიან ბედნიერი ხარ, რადგან ხვალ ქორწილის დღეა..იცი შენი ეშმაკური გამოხედვა,შენი ვნებიანი კოცნა,შენი მომღიმარი თვალები მენატრება,რომელთაც ხშირად ნაზად ძირს ხრიდი თანხმობის ნიშნად...პატარა თითები რომელიც მთელი ღამე ჩემს მუჭაში მქონდა მოქცეული...მთელი ღამე ვაკვირდებოდი როგორ თრთოდა შენი პატარა სხეული ყოველ ამოსუნთქვის და ჩასუნთქვის დროს...შენი ტუჩების გახსენებისას საშინელი ვნება მიპყრობს და მთელ გონებას იმორჩილებს..შენმა გამოჩენამ ჩემს ცხოვრებაში დიდი რევოლუცია მოახდინა,ყველაფერი შეცვალა...მივხვდი რომ შენნაირი ნაზი და სათუთი გრძნობა ჩაისახა ჩემს გულში, რომელიც დღითი დღე იზრდება და ყვავდება...ნუკი მე შენ მჭირდები და გთხოვ ამ სულელურ ნაბიჯს ნუ გადადგავ მხოლოდ იმის გამო რომ დედაშენს ასიამოვნო ან უზრუნველყო შენი ცხოვრება...დამიჯერე შენი ცხოვრება მაშინ იქნება უზრუნველყოფილი როცა შენ ბედნიერი იქნები...ეხლა მინდა რომ აქ მყავდა ჩემთან,სიბრაზისგან ვივსები როცა წარმოვიდგენ რომ ხვალ მისი საკუთრება გახდები თავიდან ფეხებამდე..მიჭირს შენი დათმობა მაგრამ ეს ყოველივე შენზეა დამოკიდებული.არ მისცე ბედნიერებას გაფრენის უფლება..."
მთელი გრძნობით ვტიროდი..ვერ გადმოგცემთ იმ გრძნობას რასაც მაშინ განვიცდიდი.მტკიოდა...მტანჯავდა..მასთან ყოფნა უსაშველოდ მომინდა,გულში უზარმაზარი ცეცხლი აგიზგიზდა...მთლიანად გავხურდი,გრძნობები ყელზე მებჯინებოდა განწირულნი განთავისუფლებას ითხოვდნენ ჩემი უსუსური სულიდან მაგრამ ამას ვერ ვახერხებდი,გონებსი დაკარგვამდე ვტიროდი და ვტიროდი..წერილი ხელიდან გამივარდა და იქიდან კიდევ ერთი ფურცელი გადმოვარდა...სლუკუნით ამოვატრიალე და თვალები გამინათდა...მან კიდევ მომცა ერთი შანსი...ბილეთს დავხედე და ფრენა ზუსტან 1 საათში იყო.არცერთი ზედმეტი სიტყვა მხოლოდ ბილეთი...წამით არ მიყოყმანია მის გამოყენებაში...
ანიიიი ანიიიი...ხმამაღლა ვყვირობდი და ოთახში გავდი გამოვდიოდი.ანი გიჟივით შემოვარდაა.
-რა ხდება ნუკი??შეშლილი სახით მკითხა...წერილი უსიტყვოდ გავუწოდე...ვიდექი და ანის რეაქციას ვაკვირდებოდი..დავინახე მის თბილ თვალებზე როგორ ჩამოცურდა პატარა ცრემლი...შემომხედა რამოდენიმე წამს მიყურა და მაშინვე გარდირობისკენ გაექანა..
-რას შვები ანი??
-გაინძერი ბევრი დრო არ გვაქვს სულ რაღაც 35 წუთი დაგვრჩა..მე ჩანთას ჩავალაგებ შენ თავს მიწესრიგებ მასე ვერ ნახავ იმ ბიჭს...სიხარულისგან გადავეხვიე ანის და წავჩურჩულე..
-მიყვარხარ ნამცეცავ...მაშინვე მოვშორდი და ტანსაცმლის გამოცვლა დავიწყე...რამოდენიმე წუთში უკვე დანიშნულების ადგილას ვიყავით...უკვე ნერვიულობა თანდათან მემატებოდა ლუკას ვერსად ვხედავდი...უაზრო აზრები მომდიოდა თავში ....მთელი აერეპორტი შემოვირბინეთ მაგრამ უშედეგოდ..სკამზე ჩამოვჯექი,თვალები ცრემლებით ამევსო...ანი გვერდით მომიჯდა და მანაც ჩემთან ერთად დაიწყო ტირილი..
-ვწუხვარ ნუკი...რამოდენიმე წამი ასე გაგრძელდა,უცებ ჩემს წინ ვიღაცა დაიჩოქა და უძლიერესად ჩამეხუტა...
-ლუკა,ლუკა შენხარ შენ...სიხარულით ვამბობდი და უფრო ახლოს ვეკვროდი..
-ხომ მე ვარ სულელო არ გეგონა რომ მოვიდოდი?ღიმილით მეუბნებოდა..
-არ ვიცი უკვე რას აღარ ვფიქრობდი...
-ჩუ,ჩუ მთავარია ეხლა უკვე აქ ვარ დაწყნარდი ჩემო პატარაა...ძალიან ბედნიერი ვარ რომ მოხვედი...მაგრამ სიმართლე რომ გითხრა ვიცოდი უჩემოდ დიდხანს ვერ გაძლებდი.....
თავდაჯერებული ღიმილით მითხრაა.მერე წამოდგა და ანის ხელი გაუწონა.ანიმაც იგივე გაიმეორა..
-ლუკა,ნუკის საქმრო..სულელს თვითონვე გაეცინა თავის ნათქვამზე..
-ანი,ნუკის საუკეთესო დაქალი...ანიმ ოდნავ გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა...ეს იმას ნიშნავდა რომ ლუკა მოეწონა....ის ისეთი სიმპატიური და ისეთი თავდაჯერებული იყო რომ თვალს ვერ ვწყვიტავდიი.
-ნუკი ბარგს ჩავაბარებ და იქვე დაგელოდებიი..შუბლზე მაკოცა და ანის დაემვშიდობა.ანიმ ხელი ჩამკიდა და ბედნიერება მისურვა...
-ანი ეხლა რას იზავ.?..
-რას ვიზავ და შენთან სახლში დავბრუნდები ოთახში ჩუმად შევალ და დავიძინებ..დილით შენს გაუჩინარების ამბავზე თუ რამეს მკითხავენ საშინლად გავიკვირვებ..აი მერე რა მოხდება ეგ აღარ ვიცი მაგრამ ნუ ღელავ ყველა სიტყვას გაგაგებინებ...გადავეხვიე ჩემს ნამცეცას და ლოყაზე მაგრად ვაკოცე...შემობრუნებისას ანიმ ტრაკზე ხელი მომარტყა და თბილად გამიღიმა..მე მთელი სისწრაფით გავექანე ლუკასკენ რომელიც სახე გაბრწყინებული მიყურებდა....
-ულამაზესი ხარ მაგ კაბაში....
-მადლობა..და ოდნავ გავწითლდი..თვითმფრინავში ასვლისთანავე ჩამეძინა..საერთოდ არ ვფიქრობდი იმაზე რომ საკუთარი ქორწილის დღიდან ჩუმად გამოვიპარე.მხოლოდ იმას ვგრძნობდი ლუკა როგორ ნაზად და თბილად მეფერებოდა თავზე..
თბილისში ჩამოსულებს აერეოპორტში ლუკას ძმაკაცი დაგვხდა ლაშა...სიხარულით გადამეხვია და ცხვირზე თითით წამეთამაშა...ჩემზე ძალიან კარგი შთაბეჭდილება დატოვა ლაშამ..მთელი გზა ჩემს ქება დიდებაში იყო რომ ძალიან ლამაზი და ჭკვიანი გოგო ვაჩანდი..ლუკა კი მთელი გზის განმავლობაში ხელს არ მიშვებდა და ცდილობდა მისკენ უფრო და უფრო ახლოს მივეკარი.საშინლად მსიამოვნებდა მისი სიახლოვე...გულის ძგერა მიჩქარდებოდა და სუნთქვა მიხშირდებოდა...როგორც იქნა მივახწიეთ ლუკას სახლს..სახლი ჩვეულებრი 2 სართულიაი პატარა და მყუდრო იყო, თავის პატარა გადამწვანებული ბაღით,ზუსტად ისეთი როგორზეც ვოცნებობდი..ლუკამ ბარგი ოთახში აიტანა და საწოლზე წამოწვა.მე ლაშა გავაცილე და მასთან ავედი..უკვე გვიანი იყო სადღაც 11 სრულდებოდა...მე ტანსაცმელი ავიღე და აბანოში შესვლა დავაპირე როცა ლუკამ მკითხა..
-რას შვები სულელო?
-უნდა გამოვიცვალო რა იყო რატომ მეკითხები?გაკვირვებულმა ვკითხე...
-და აქ რატომ არ იცვლი??ისევ ღიმილით მკითხა..
-აუ კარგი რა ხომ იცი მცხვენიაა...ოდნავ ჭყანვით ვთქვი...
-მოვითხოვ რომ ჩემს თვალწინ გამოიცვალო..!! ოდნავ მკაცრი ტონით მითხრა...
-ლუკა არა! მეც მსგავსად ვუპასუხე..
-კარგი რა ნუკი,ნუ ხარ ბავშვი.წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა,,დავიძაბე,მთლიანად ავკანკალდი.ის ხედავდა რაც მემართებოდა და ეშმაკურად იღიმებოდა...წელზე ხელი მომხვია და მისკენ მჭიდროდ მიმწია..თმა უკან გადამიწია და ყელში მაკოცა...მერე ნელ ნელა მკერდისკენ წავიდა..მე შევიშმუშნე და თითქოს ოდნავ გამოვიწიეე..
-რა გჭირს? ჩუმად მკითხა...მე არაფერი ვუპასუხე..
-თუ გინდა გავჩერდები...დაამატა მან..
-არა,არა ეგ არ მინდა უბრალოდ ცოტა მეშინია...
-ნუ გეშინია,გპირდები რომ არაფერს გატკენ...მე თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე...მისი ცხელი და ხშირი სუნთქვა უარესად მაფორიაქებდა,სხეული მიცახცახებდა და თავბრუ მეხვეოდა.ნელ ნელა შემიცურა ხელები კაბის ქვემოდან,ხელში ამიყვნა და საწოლზე ფრთხილად დამაწვინა.თვითონ ჩემს ზემოდ მოექცა...მთელს სხეულს ვნებიანად მიკოცნიდა..მე არ ვიცი მაშინ რა მჭირდა საერთოდ ვერ ვინძრეოდი როგორც ქანდაკება ისეთი ვიყავი..ერთი სიტყვით ყველაფერმა შეუდარებლად ჩაიარა.დილით რომ გავიღვიძე და გვერდით ლუკა დავინახე სიხარულის ცრემლები წამომივიდაა.ლუკას ვუყურებდი და სახეზე ნაზად ვეფერებოდი როცაა ჩემი მობილურის ხმა გავიგე ავიღე და ანის საშინელი ხმა მომესმა....წამში შეიცვალა ყველაფერი.
