მოვარჯულებ (დასასრული)

სახლში ასვლისთანავე ჩემ ოთახში შევედი და ფანჯარასთან ახლოს მდგომ სავარძელში მძიმედ დავეშვი.. დამძიმებული ფიქრებით, გრძნობებით, აზრებით, ემოციებით, ყველაფრით... ვუყურებდი ფანჯრის მინას და ვტკბებოდი წვიმის წვეთების ყურებით რომლებიც ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ და სწრაფად ეშვებოდნენ მინის ბოლოსაკენ.. ქარიც უბერავდა, წვიმის წვეთებს ხან მარჯვნივ დააქროლებდა ხან მარცხნივ.. ვინ იცის რამდენ ადამიანს ცივა ახლა.. რამდენი იყინება ამ წვიმაში.. როგორც ყოველთის, გრძნობებით სავსე ნია სენტიმენტალური ხდება.. აჰჰ.. ხვალინდელი დღე. საშინელი დღეა ხვალ.. დარჩება?? ალბათ კი.. არ მინდა რომ წავიდეს, მაგრამ იქნებ იმიტომ ვღელავ და იმიტომ მიყვარს რომ მიდის. იქნებ რომ არ წავიდეს აღარ იფეთქოს გულმა ისე როგორც ახლა ფეთქავს.. ალბათ ხვალ მოვა ჩემთან თვითმფრინავის აფრენიდან რამდენიმე წუთის შემდეგ და ჩამეხუტება, ან კიდევ რეგისტრაციიდანვე მობრუნდება, ან თვითმფრინავში ასული უკან გამობრუნდება.. თავში მიტრიალებდა ყოველგვარი იდეა რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო ხვალ იმის გარდა რომ შეიძლება ლევანს უბრალოდ რეგისტრაცია გაევლო თვითმფრინავში ჩამჯდარიყო და ლონდონში გაფრენილიყო.. ეს რა თქმა უნდა გადახაზული იდეა იყო.. ასე არ უნდა მომხდარიყო.. მაგრამ ეს მე მინდოდა რომ ასე არ მომხდარიყო.. მისმენდა ვინმე? როგორ არა 4 კედელი.. პირველად ვინატრე რომ კედლებს ყურები ჰქონოდა, ესმინათ მაგრამ ხმა არ ამოეღოთ. არ მინდა რჩევა, არ მინდა ლაპარაკი უბრალოდ მომისმინეთ. იგრძენით, განიცადეთ, იფიქრეთ, ისმინეთ.. არაფერი არ მითხრათ... სულ არაფერი !! როგორც ვფიქრობდი და ვვარაუდობდი ისე მოხდა მთელი ღამე არ დამეძინა სულ რაღაც 1 საათით ჩამთვლიმა და ისევ გამეღვიძა.. 6 იყო საათი. მისაღებ ოთახში უხმაუროდ გავედი და ყავა მოვიდუღე.. შედმდეგ ისევ ჩემ ოთახში დავბრუნდი და იმ სავარძელზე დავჯექი რომელზეც მთელი ღამე გავატარე ფიქრებში.. ძალიან დიდი ყლუპი მოვსვი და პირიც დავიწვი.. ესღა მაკლდა აბსოლიტური ბედნიერებისთვის.. ბედნიერებამდე 1 ნაბიჯიღა მაკლდა და არც დააყოვნა. მაინც სიამოვნებით გავაგრძელე ყავის დალევა.. წვიმას გადაეღო, ცა მოწმენდილიყო მაგრამ ეტყობოდა მაინც სუსხი იყო.. მინდოდა ახლა გარეთ მაგრამ არა ეს უფრო გააღვიძებდა ჩემში სენტიმენტალიზმს.. კანში ვერ ვეტეოდი, მინდოდა გავმძვრალიყავი და მეყვირა მაგრამ უფალს არ უბოძებია ამის ნიჭი და რა უნდა ვქნა.. 2 საათი რჩებოდა ლევანის თვითმფრინავის აფრენამდე.. აფრინდება კი ლევანი ?! ყველანაირ გზას ვებღაუჯებოდი რომ გამოსავალი მეპოვნა მისი ქმედებიდან მაგრამ არა... წუთები მაინცდამაინც ახლა მისდევდნენ ერთმანეთს როცა ყველაზე ძალიან მინდოდა რომ გაწელილიყო...
1:30... ვღელავ
1:10...
სულ ცოტაც და
1:00... აღარ შემიძლია
სამზარეულოში გავედი, დედა უკვე ახმაურებულიყო, ისიც ყავას იდუღებდა თავისთის თან ისე ჩაეცვა მივხვდი წასვლას აპირებდა სადღაც, ხოდა სად წავიდოდა თუ არა აეროპორტში?
-სად მიდიხარ დედა ?
-ლელა და ლევანი უნდა გავაცილო... შეიძლება საერთოდ ვეღარ ვნახო.. და ცრემლი მოადგა თვალზე
-კარგი რა დედა დამშვიდდი არ იტირო.. ცრემლი შეიწმინდა და მითხრაა
-შენ არ წამოხვალ ნიაკო ?
-არა დედა.. -ვუთხარი ყრუდ და ფინჯანი ნიჟარაში ჩავდე.. დედამ ყავა ერთ ყლუპზე ჩაამთავრა ჩანთას ხელი სტაცა და მთხოვა მანქანით გამეყვანა...
-დედა ტაქსით წადი რაა ძალიან გთხოვ.
-ნია წამიყვანე შვილო. არ მინდა მარტო მისვლა
-მანქანაში დაგელოდები მაშინ.
-კარგი..
სახლის ტანსაცმლითვე ჩავირბინე ქვევით მანქანაში ჩავჯექი და დედა აეროპორტში წავიყვანე.. რაც უფრო მცირდებოდა მანძილი აეროპორტსა და ჩვენი მანქანის გავლილ მანძილს შორის მით უფრო ძლიერად ფეთქავდა გული.. მეშინოდა რეაქციის რომელიც შეიძლება თუნდაც მასზე თვალის მოკვრას გამოეწვია.. ვხვდებოდი რომ მტკიოდა მაგრამ არ ვიცი როგორ, სად, რანაირად ? არსებობს კითხვა რომელსაც პასუხს ვერ გასცემ... მანქანა გავაჩერე დედამ კიდევ ერთხელ შემომთავაზა მასთან ერთად გამოვმშვიდობებოდი ლელას და ლევანს მაგრამ უარი განვუცხადე.. დედა სწრაფი ნაბიჯით წავიდა შესასვლელისკენ. ჩემ წინ ლევანის მანქანა გაჩერდა.. გულმა ფეთქვა უფრო ძლიერად განაგრძო. სუნთქვა გამიხშირდა. ყურები დამეჭიმა... ლევანი რაღაცაზე აწერდა ხელს... სავარაუდოდ როგორც მივხვდი მანქანის გადაყვანაზე საუბრობდნენ რადგან ფორმაში გამოწყობილ კაცს გასაღები ჩაააბარა და ის ის იყო უნდა შეტრიალებულიყო რომ თვალი მომკრა.. თავი სწრაფადვე გამოატრიალა და მზერა შემაჩეხა... გამიჭირდა თვალის არიდება.. არის მომენტი როცა ქმედება და საერთოს სიტყვები ზედმეტია, უბრალოდ ხვდები რისი თქმა უნდა მას და ის ხვდება შენს სათქმელს.. იდგა ისე რომ არც კი გაქანებულა.. ბოლო ტუჩები დავჭიმე და ლოყებისკენ სწორი ხაზივით გავწიე, თავი დავუქნიე 2ჯერ იმის ნიშნად რომ მესმოდა მისი წასვლის მიზეზი და ამით ვანიშნე რომ წასულიყო.. გაბრუნდა წავიდა ისე რომ ნაბიჯი არ შეუნელებია და თვალი აქეთ არ გამოპარვია.. მესმოდა მისი წასვლის მიზეზი ? ვის ვატყუებ, საკუთარ თავს ? რისი მესმოდა რომ მიდიოდა? რომ ვხედავდი ამ ყველაფერს? საშინელებაა... ხედავდე მიდიოდეს და არაფერს აკეთებდე, არც შენ და ის ხომ საერთოდ... რამდნიმე წამში იგი აღარც კი ჩანდა.. მიეფარა თვალს ალბათ საჭირო პროცედურები უნდა გაევლო.. თვითმფრინავი რომელიც მშვენივრად მოჩანდა ჩემი მანქანიდან ჰორიზონტისკენ იცქირებოდა და ელოდებოდა პილოტის ნიშანს რომ აფრენილიყო და ცაში ღრუბლებს შერკინებოდა.. ისე ადვილად მექცეოდა ტვინში სისხლი რომ საკუთარი თავის მიკვირდა... მინდოდა მეყვირა, მეკივლა, მეტირა... არ შემეძლო.. სადღაც ნახევარი საათი ვიცადე ასე მანქანაში ბოლოს როგორც იქნა დედაჩემიც გამოჩნდა... ჩანთას ჩაბღაუჯებოდა და ნელი სვლით მოდიოდა მანქანისაკენ... როგორც იქნა მოაღწია ჩემამდე, მანქანაში ჩაჯდა აეროპორტისკენ გაიხედა მეც გავიხედე და თვითმფრინავიც აფრინდა.. აფრინდა ისე რომ კვალი სამუდამოდ დატოვა ჩემ ცხოვრებაშიი.. ლევანი არ მობრუნებულა..
-გაფრინდნენ არა ?
ვიკითხე ისე უიმედოდ
-კი..
-ლევანს ხომ არაფერი უთქვამს ? თავი გავატრიალე რომ დედას ჩემი ცრემლები არ შეემჩნია..
-კი, ჩემ მაგივრად დაემშვიდობეო..
"ჩემ მაგივრად"_რა საშინელებაა. აქვე იდგა რამდენიმე ნაბიჯით იქით და დედას თხოვა რომ მის მაგივრად დამმშვიდობებოდა? საბოლოოდ ჩამიწყდა უკანასკნელი იმედი რომელიც შემაგულიანებდა ხოლმე რომ ლევანი აუცილებლად მობრუნდებოდა და საქართველოში დარჩებოდა.. გულში რაღაც გამიქრა.. გამიქრა ისე რომ ვერც კი ვხვდებოდი სად დაიკარგა.. დაიკარგა ისე რომ მისი პოვნა ადვილი აღარ იქნებოდა.. როგორ მინდოდა ახლა მეტირა.. ემოციებისგან დავცლილიყავი მაგრამ არა არ გამომივიდა... მთელი გზა ვისმენი დედაჩემის ტირილს რაც უფრო მთრგუნავდა და წინასწარ მახედებდა მომავალში.. ჯერ კიდევ ცაშია ლევანი და როგორ გული მტკივა.. იქნებ მაინც დაბრუნდეს.. იქნებ ვერ გაუძლოს ლონდონში და დაბრუნდეს.. მენატრება.. მე ხომ ასე არასოდეს მყვარებია. არა ეს სიყვარული აღარაა ეს ტკივილიანი სიგიჟეაა.. მინდა ლევანთან...

* * *
როგორც იქნა მივედით სახლში.. დედა სადილის გაკეთებას შეექცა მე კი შევედი ოთახში და ლოგინზე ისე წამოვწექი რომ ხელებსა და ფეხებს ვეღარ ვამოძრავებდი.. მტკიოდა ყველაფერი:ფიზიკურადაც და სულიერადაც.. ყველაფერი... ცუდად მხდიდა იმის გაფიქრება რომ ლევანი აღარ მოვიდოდა სახლში ან რაიმე მსგავსი.. ვცადე თემის გადატანა ჩემ დაქალებსაც დავურეკე, მაგრამ უარესად გავხდი... ვხვდებოდი რომ ასეთი საქაციელით დავცინოდი საკუთარ თავს.. როგორ შეიძლება გაერთო მაშინ როცა ძალიან გტკივა.. ძვირფასი კედლებიდან ერთ-ერთს ლევანის დახატული ჩემი პორტრეტი ამშვენებდა.. ვუყურებდი პირდაპირ მას და ვხვდებოდი რომ მას ვეღარ ვნახავდი. რა მარტივია ალბათ სათქმელად "მერე წადი ლონდონში".. მას რომ არ უნდოდეს? რომ სდომოდა ხომ დარჩებოდა... მოკლედ ასე უნდა დავუბრუნდე ძველ ცხოვრებას მაგრამ როგორ.. როგორ უნდა დავუბრუნდე როცა ამდენი რაღაც შეიცვალა.. შუა დღე დგებოდა როცა დედაჩემის ტელეფონი აწკრიალდა.. დედა აბაზანაში იყო და მთხოვა მე ამეღო... დავხედე და ლელა ეწერა... ალბათ რეკავადა იმიტომ რომ ეთქვა "მაია კარგად ვიფრინეთ" ავიღე:
-ალო.
-გამარჯობათ მაია დეიდა..
ამის გაგონებამ სხეულში წამიერად სისხლი გამიჩერა. ეს ლევანის ხმა იყო.. ხმა რომლის მოსმენა ღმერთმა იცის კიდევ როდის მეღირსებოდა.
-გისმენ ლევან
-ნია..
ხმა გაუწყდა, ალბათ ისიც დაიბნა..
-ხო ნია ვარ დედა აბაზანაშია
-კარგი მერე დავრეკავ და გამითიშა
საშინელება ყოფილა მისი ხმის გაგონება. უფრო დავმძიმდი, უფრო ჩავფიქრდიი.. ოთახში შევედი და დავიძინე...

* * *
-ნია არ ადგები ბოლოს და ბოლოოს? -ისე დაიყვირა დედამ გული გამისკდა. საათს დავხედე საღამოს 8საათი იყო..
-რა იყო დედა მღვიძავს უკვე..
-მადლობა ღმერთს.
ჩემ ოთახში შემოვიდა.. დარეცხილი ტანსაცმელი ლოგინზე დამიყარა და მითხრა
-შენ სახელზე ამანათია..
დიდი ხანი ველოდებოდი ამანათს ამერიკიდან... როგორც იქნა ჩამოვიდა... ცოტა მაინც გამამხიარულა ამ ამბავმა...
-აბა სად არის ?
შემომიტანა და მუხლებზე დამიდო მწოლიარეს.. სანამ გავხსნიდი ყვითელ პაკეტზე ჩემი სახელი ამოვიკითხე.. დიდი ინტერესით ჩავიჭყიტე ამანათში და ერთი დიდი თაბახის ფურცელი ამოვიღე...
"ნია. მიუხედავად იმისა რომ მინდოდა ყველაფერი ისე ყოფილიყო და მომხდარიყო როგორც დაგეგმილი მქონდა არ გამოვიდა, მაინც გიგზავნი ამ ამანათს.. მინდოდა უფრო ადრეც, მაგრამ ვერ მოხერხდა.. იცოდე რომ ძალიან მიყვარხარ"
მინდოდა ის ფურცელი დამეხია მაშინვე მაგრამ შევამჩნიე რომ კიდევ ეწერა რაღაც...

"მიმართულება ----- ლონდონი

დღე ----- 17 ნოემბერი

გაფრენა ----- 22:00

ჩაფრენა ----- 00:30

რეისი ----- BA 6598

ავიაკომპანია ----- ბრიტანეთის ავიახაზები

თვითმფრინავი ---- A320

ფრენის ხანგ. ----- 2:30 სთ.
1 ბილეთი. ავიაკომპანია "აირზენა" გისურვებთ ბედნიერ ფრენას.. "
ამანათიდან კიდევ ერთი კონვერტი გადმოცურდა სადაც ერთი ბილეთი ლონდონის მიმართულებით იყო..
დიდი სიყვარულით ლევანი.