გრძნობის მათხოვარი... 3

ახლა ვნახავ როგორ უყურებთ ფეღბურთს, ჩემი გული სიხარულისგან მეგონა დახტოდა.
-ბექა მე სხვა რამ მაინტერესებს, მშვიდად ვუპასუხე.
-ფინალია, მითხრა ცოტნემ და პულტი წამართვა.
-დამიბრუნე პულტი, გესმის დავიწყე პატარა ბავშვივით ყვირილი, იმან კი არც შეიმჩნია ფეხები გაშალა და ბატიბუტის ჭამა დაიწყო.
-არა მგონია აქ ფეღბურთისთის ყოფილიყავი ჩამოსული დავგესლე.
-რა შენი საქმეა მე რისთვის ვიყავი ჩამოსული, მთავარია რო ახლა მცალია და ფეღბურთია.
-მართალი ხარ ჩემი საქმე არ არის და დამიბრუნე პულტი, არ მინდა ეს ოხრადასარჩენი ფეღბურთი.
-თუ გინდა წამართვი, ჩაიცინა ცოტნემ.
-შენ თუ გგონია შენთან ჭიდაობას დავიწყებ, როგორ შეცდი რო იცოდე, ავდექი და ანტენა ისე გამოვგლიჯე ტელევიზორიდან მე ვე გამიკვირდა ჩემი ვანდალურობა საკუთარ სახლში. ცოტნე წამოხტა რაღაცები უჩხიკინა და მაინც შეაერთა და გამარჯვებული სახით დაჯდა. მე გარეთ გავარდი მაშჳნვე და დიდი პოლისჯოხით თეფშის მოტეხვა განვიზრახე, მთელი ძალით ვურტყავდი მაშინღა გავჩერდი უკნიდან სუნთქვა და სასიამოვნო სურნელი რო ვიგრძენი.
-უკვე გააფუჭე, მეტს ნუღა ურტყავ,
-კარგი მაშინ შევალ და სახლისკენ წავედი როცა ვიგრძენი რო ხელი დამიჭირა და ძალიან ახლოს მოვიდა.
-შენ სულ ასეთი ბრაზიანი ხარ ნინა?
-უნდა შევიდე.
-სახლი არ გაიქცევა.
-რამე ახალი მითხარი ეგ ისედაც ვიცი. ისე დაბნული ვიყავი უკვე ყველაფერზე შემეძლო ლაპარაკი გარდა იმისა რაც ცოტნეს უნდოდა.
-ახლა ძალიან მინდა რომ გაკოცო, მაგრამ მეშინია არ გაწყენინო.
-ხელი გამიშვი თავხედო. ცოტნემ თავი ახლოს მომიტანა, მერე ჩამიხუტა, სუნთქვა შემეკრა იმ მომენტში ყველაზე მეტად მინდოდა მოვხვეოდი, მაგრამ საკუთარი თავისთვის პირობა მქონდა მიცემული.
-სითბო დაგაკლო იმ ქერამ და ცდილობ სანაცვლო ჩემგან მიიღო.? ცოტნე გველნაკბენივით მომშორდა. ვერაფერი მიპასუხა, ხვდებოდა რო მართალი ვიყავი მისი საქციელის გამო რო ვსაყვედურობდი.
-შენ რა ეჭვიანობ? სიცილით მკითხა.
-არა უბრალოდ ვერ ვხსნი მე მბრძანებლურად მიყვირიხარ რო ის არ შემეხოს და შენ კიდევ ჩემ სახლში მოდიხარ და იმათთან ერთობი.
-შენ რა უფრო გეწყინა, მე რო ვერთობი თუ შენ სახლში რო ხდება ეს?
-არც ერთი არ მწყენია, პირველი შენი საქმეა და მეორეზე გავბრაზდი, რა უფლებით ერთობი ჩემ სახლში მსუბუქი ყოფაქცევის ქალებთან.
-ვისთან? სიცილი აუტყდა.
-შენ სიცილს რო მორჩები შეგიძლია შემოხვიდე, და სახლისკენ წავედი. ისევ წინ ამესვეტა
-გოიმი ხარ ნინა. ნერვები ისე მომეშალა მინდოდა მეტირა, ხმა არ გავეცი.
-შენ ხო არ გითქვამს რო მე არ შემეძლო ასეთ ქალებთან ყოფნა და შენ ეს გეწყინებოდა. მითხრა და თმაზე ხელი ჩამომისვა
-ხელწერილიც ხო არ დაგიწერო? თუ შენსავით ვიღრიალო.
-მიდი იყვირე.
-აქ ცოტა ხალხია შუა რუსთაველზე უნდა ვიყვირო, გიყვირო შენ ხო ეგრე მოიქეცი.
-თავისუფლებაზე იყო ეგეც არ გახსოვს.
-ყველა კაცი ბაბუაჩემის გარდა ერთნაირები ხართ. ჩემი ძმაც ანი შეყვარებულია მისი და როგორ ექცევა.
-ბექას მართლა უყვარს ანი.
-არ გადამრიო, რო უყვარდეს არ უღალატებდა.
-მოგატყუე
-რა?
-ანტენა არ გაფუჭებულა, გეხვეწები მაყურებინე რა ფეღბურთს ისე სასაცილოდ მთხოვა რო ღიმილისგან თავი ვერ შევიკავე და რო დამეფარა სახლში შევედი.
-გავამზადე რაღაცები მოდით დაიყირა ბექამ.
-შენ საფლავი გაიმზადე გირჩევნია, დაემუქრა ცოტნე, მისი ესემესი გამახსენდა.
-დაივიწყე ცოტნე რა, ახლა მაგრად გავერთობით ფეღბურთი, ღვინო, სიმღერები და რავიცი ანეგდოტები არაო და რა ვიცი. ქირქილებდა ბექა. ნინა შენ სვავ ბოლომდე იცოდე.
-მეტი საქმე არ მაქ. დავეჯღან ბექას.
-კი გაქ, კარტოფილი შეწვი გთხოვ რა დაო.
-კიდე რამე ხო არ გინდა? ირონია ჩავაქსოვე ამ სიტყვებში.
-კი ისე შეწვი როგორც მე მიყვარს, პატარ პატარები, ბევრი მარილით, დაბრაწულები მე ამომიღე ჯერ და მერე დანარჩენებს.
-არა მგონია ბექუშ ისეთ მდგომარეობაშჳ იყო რამეს მავალებდე, ჯობს შენ დაბზრიალდე, თუ ანის დავურეკო?
-შენ შემწვარ კართოფილს როგორ დავაკარებ პირს, ახლავე გაჩვენებთ კლასს. წამოფრინდა ბექა. მოემწადეთ ბექა შემოქთავაზებთ საოცრად საშინელ კერძს, თუმცა იყოს არც ერთს არ გვშია ისე, რაც არის გვეყოფა. და მოცელილივით ისევ დაეშვა სკამზე.
-მეტის ღირსი ხარ ბექა, დაცინა ცოტნემ. მართლა კარგი დრო გავატარეთ, ბექა ბოლომდე მაიძულებდა რო დამელია, ამან ისეთ ხასიათზე მომიყვანა, ფეღბურთი ბალეტად მეჩვენებოდა თუ რა იყო არ ვიცი, მაგრამ გემრიელად კი ვუყურე. ვიყვირეთ, რამდენიმე ჭიქა შეეწირა რამდენიმე გოლს, მე ჩემი თავის მიკვირდა ისეთი ინტერესით ვუყურებდი თამაშს.
-მეტი არ შემიძია ბექა ნუ მაძალებ. უკვე ფეხზე ძლივს ვიდექი და ვგრძნობდი რო გული მერეოდა.
-ეს ერთიც, იცოდე შენ იქნები სლაბი გოგო თუ ამას ვერ დალევ. ჩვენ როგორ უნდა გაჯობოთ და ცოტნეს ხელი მხარზე გადახვია, ეს ისე თქვა თითქოს მე ვიყავი 2 მეტრიანი.
-მე მიკეთებ ამას ბექა? ხვალე მოგკლავ იცოდე, მეტი არ შემიძია.
-თუ თავი გქონდა ადგომის ჩაიცინა ბექამ.
-რითი ვარ ერთი თქვენზე ნაკლები წინ დავუდექი ორივეს, ორივე დამყურებდა ისე სასაცილოდ ვეჭიმებოდი. მერე სკამზე ავედი რომ როგორმე მათჳ სიმაღლე ვყოფილიყავი.
-აიღე ნინა დალიე მაძალებდა ბექა.
-არ მინდა.
-სლაბი ხარ დაო.
-ბექა ნუ აძალებ, უთხრა ცოტნემ და ხელი მომკიდა რო არ გადმოვარდნილიყავი ისე ვბარბაცებდი.
-ცუდი ძმა ხარ, დამტუქსავი ხმით ვუთხარი. ბექა სიცილით მოვიდა მომეხვია და ჩამომსვა,.
-ხო კარგი მაპატიე, ისე მართლა რამდენი დაგალევინე ცუდად არ გახდე.
მე გული მერეოდა და ბაბუ გამყვა, ცუდად გავხდი და გულში ბექას ვლანძღავდი.
-ბაბუ ვკვდები, თუ რამე მომივიდა იცოდეთ რო ყველა მიყვარს.
-ნუ ნერვიულობ კაცების უმრავლესობა ყოველდღე ეგრეა, მომესმა ცოტნეს ხმა.
-მაზოხისტობას სწამებ კაცთა მოდგმას?
-ბორჯომი ან რამე ხო არ გინდა ნინა?
-ჩამაყოლეთ რო მოვკვდები, ასე ცუდად არასდროს ვყოფილვარ.
-რა ბორჯომი ჩაგაყოლოთ? გაეცინა ცოტნეს
-არა ჩემი იდიოტი ძმა. ცოტნეს გაეცინა.
-ბაბუ მიშველე ვკვდები, დედას და მამას დაურეკე, მოვიდნონ. ბაბუას ჩემი თავი ეჭირა და ლამის უფრო ცუდად გავხდი ხარხარისგან თავს მიქანავებდა. ცოტნეს სიცილის ხმაც მესმოდა.
-ნუ მანჯღრევ ბაბუ გთხოვ, ნუ იცინი ვკვდები. სახლშჳ შემომიტანეს და დამდეს მდივანზე, ფეხზე ავდექი და ბუხარში დანთებულ ცეცხლს წყალი შევასხი.
-რას აკეთებ ნინა? გაოგნებულმა ცოტნემ მკითხა.
-მცხელა და რა ვქნა. შეგცივდება. ეს სიტყვებიღა გავიგონე და ჩამეძინა, შუა ღამისას გულის რევის შეგრძნებამ გამაღვიძა.
-დებილო ცუდად ვარ, ვიყინები დაბლა ჩამოდი და მომხედე. გავუშანშალე ბექას ესემესი.
-ბექას ძინავს, თუ გინდა მე ჩამოვალ მომწერა ცოტნემ.
-არა იყოს. მივწერე განაზული ესემესი.
-კარგი. ყინვამ უფრო ამიტანა ვითომ ბუხრის ანთება ვცადე, მაგრამ სულ სველი იყო ყველაფერი წყალი რო შევასხი, ჯირკებს ძლივს მივათრევდი და დავბრახუნობდი. თავი მისკდებოდა, გული მერეოდა, ბრაზი მახრჩობდა. ვეღარ მოვითმინე სულ გავლურჯდი სიცივისგან. და ესემესი გავუგზავნე ისევ ბექას,
-არ გაიღვიძე?
-არა ისევ ძინავს.
-შენ რატო არ გძინავს ცოტნე?
-იმიტო რო ეს ხვრინავს. ხმამაღლა გამეცინა.
-ამდენი წყალი არ უნდა შემესხა ბუხარში ვეღარ ვანთებ.
-კაი ჩამოვალ. ცოტნე რო ჩამოვიდა, ყველაფერი ზედ მქონდა მოსხმული, ბუხრის წინ ვკანკალებდი.
-როგორ გასუქებულხარ, გაეცინა ცოტნეს.
-ხო რავიცი მეტი ვერაფერი ვიპოვე თორე ისე მცივა კიდე შემოვიხვევდი. არც ერთი დაგვაძინა იმ დეგენერატმა, თვითონ კი ვერც გავაღვიძე ისე ძინავს.ხვალე მოვკლავ ჩემ ძმას.
-შენ ის უნდა ნახო რა ხმაზე ხვრინავს. ცოტნემ ბუხარი დამინთო,მე ლამის შიგ შევვარდი ისე მციოდა თვითონ თხლად იყო ჩამოსული.
-შენ რა არ გვივა?
-არა.
-რატო? აბა მე რატო ვიყინები.
-მიჩვეული ვარ, სვანეთში ასეთჳ ტემპერატურა ზაფხულშია.
-იქ ხშჳრად ჩადიხართ ხოლმე?
-კი, მე და ბებო თითქმის ყოველ შაბათ კვირას, ნუ ყოველთვის ვეღარ ვახერხებთ, მაგრამ არდადეგებზე თითქმის იქ ვიყავი ხოლმე.
-დიდი ხანია წამოხვედით? რატო?
-დედას გამო. უფრო სწორად მაშინ დედა არ იყო გაეცინა ცოტნეს.
-ვერ მივხვდი, ბუხრის წინ ვიჯექით და მის შუქზე ძლივს ვარჩევდით ერთმანეთის სახეებს, ვხედავდი შუქის ანარეკლზე ცოტნეს დიდ და გრძელ თითებს, მერე ჩემი თითებიც რო დავინახე განსხვავება იმხელა იყო გამეცინა, ჩემდაუნებურად ცოტნეს ხელი ავიღ და ჩემსას დავაზომე, მეგონა ხელი მის ხელში ჩამეკარგა, მასაც გაეცინა.
-რა ცივი ხელები გაქ, მითხრა და ორივე ხელი მის თითებში მოიქცია, ძლივს ვამოძრავებდი სიცივისგან, მერე პირთან მიითანა და გათბობა დაუწყო, ვგრძნობდი როგორ ეხებოდა ცოტნეს ცხელი სუნთქვა ჩემ თითებს, მალევე გამოვაცალე ჩემი თავისვე შემეშინდა, რომ თავი ვერ შემეკავებინა.
-მადლობა ცოტნე, მერე?
-მამაჩემი და მისი ოჯახი სვანეთში ცხოვრობდა, მერე ერთხელაც თბილისში იყო რაღაცაზე ჩამოსული და დედა გაიცნო, ერთი ნახვით შეუყვარდა. და მოუწია თბილისში გადმოსულიყო საცხოვრებლად რომ ახლოს ყოფილიყო.
-დედაშენს?
-დედას თავიდან არ უყვარდა, უფრო სწორად გათხოვებაზე არც ფიქრობდა სწავლობდა და მამას ყურადღებას არ აქცევდა, რამდენიმე წელი დია მამამ სანამ თავი არ შეაყვარა, თანაც სიგიჟემდე.
-მართლა?, აღფრთოვანებული ვიყავი, დედას გამო გადმოვიდა მამა საცხოვრებლად თბილისში?
-არა თავიდან რო დაქორწინდნენ სვანეთში ცხოვრობდნენ, მამაჩემისთის წარმოუდგენელი იყო სხვაგან ცხოვრება. დედას უჭირდა იქ მძიმე პირობებია, მაგრამ არაფერს იმჩნევდა, მიატოვა მამას გამო ყველაფერი სამსახური, კარიერა, ოჯახი და გაყვა სვანეთში, მძჳმე პირობებში საშჳნელი სიცივეა იქ დედასთვის ეს გაუსასძლისი იყო მაგრამ არასოდეს უგრძნობინებია ეს მამასთვის. მამა ხედავდა რომ ყველაფერზე უარი ათქმევინა და ერთი საყვედურიც არ მოუსმენია, დედა ეკონომისტია თავის პროფესიაზე გიჟდებოდა ამაზეც უარი ათქმევინა მამამ, .
-მერე? ისეთი ინტერესით ვუსმენდი სუნთქვაც მავიწყდებოდა.
-მერე მამა მიხვდა რომ როცა ადამიანი შენთვის ამდენ რამეს აკეთებს შენც უნდა გაიღო მისთვის მსხვერპლი და თბილისში გადმოვიდნენ, ერთად ბიზნესი ააწყეს, უკვე ჩემი და ყავდათ და მხოლოდ შვებულების პერიოდში ახერხებენ იქ ჩასვლას. ცოტნემ ბუხარს ისევ შეუკეთა.
-შენ სად გირჩევნია ცხოვრება ცოტნე?
-იქ
-რატო?
-იქ ყველაფერი სუფთაა ჰაერით დაწყებული.
-მერე პროფესია, კალათბურთი?
-ხო, მაგიტოც ვარ ახლა მე აქ. კარგი იმედია გათბი, მე ავალ იქნებ დამეძინოს.
-მადლობა ცოტნე, მერე თავი ჩავღუნე და ვუთხარი, იშვიათობაა ასეთი სიყვარული, თითქოს დანანებით ვთქვი
-მაგიტომაც უფრო მეტად ფასობს ნინა.


ცოტნე ზემოდ ავიდა, ისეთი დაღლილი ვიყავი მალე ჩამეძინა. დილით კარგ ხასიათზე წამოვხტი, მეც მიკვირდა თავი რატო არ მისკდებოდა, რაღაცები გავამზადე, ბექა რო ადგებოდა ისეთი მშიერი იქნებოდა შეიძლება მე შევეჭამე არაფერი რო არ დახვედროდა. მთელი დილა ვფუსფუსებდი, ბაბუ შეშას აპობდა ბუხრისთვის. როგორც იქნე ბექამ ადგომა ინება.
-გაიღვიძე მძინარე მზეთუნახავო, დავგესლე.
-მძინარე მზეთუნახავი ცოტნეა ვერ გავაღვიძე მთელი დილაა ვანჯღრევ, იცინოდა ბექა.
-რას გაღვიძებ მთელი ღამე ეღვიძა შენ გამო.
-შენ რა იცი? გადმომიკარკლა თალები და წამში ჩემ გვერდით გაჩნდა.
-გუშინ შემცივდა მოგწერე გეძინა და ცოტნემ დამინთო ბუხარი.
-აჰაა, სად შემიძლია, შეცივდა გოგოს, მერე ვერ დაიყვირე გამაღვიძებდი.
-სხვა დროს წყალს დაგასხავ უფრო გამოცოცხლდები.
-რა გამიკეთე? ტუჩები ააცმაცუნა, ისე მშია შენც კი შეგჭამ.
-კარტოფილი შეგიწვი გუშინ რო გინდოდა, ბუტერბროდებიც.
-ვაიმე რა გული გაქ დაო. დღეს საღამომდე ვიყოთ აქ ტყეში გავისეირნოთ, მომენატრა იცი ბავშვობა აქ გატარებული, თან არ მგონია ცოტნემ მანამდე გაიღვიძოს და მეცოდება ასე ადრ რო წამოვახტუნო ჩემი ბრალია. მე დაბექა სამზარეულოშჳ როგორც ყოველთვის ვჩხუბობდით ყველაფერზე.
-ხელი დავიწვი ნუ მაჩქარებ იდიოტო.
-რა ნელი ხარ ნინა, შენ მკვდარიც გაჯობებს რამის გამზადებაშჳ, ამას რო მეუბნებოდა ტვინშჳ სისხლი მექცეოდა.
-ბაბუას ვეტყვი და გარეთ გავიქეცი, ისე როგორც ბავშვობაში მიმქონდა ხოლმე ენა, ბაბუა კი ბექას აუცილებლად სჯიდა, რამეს ავალებდა ხოლმე მე კი ფეხიფეხზე გადადბული ვუყურებდი და მითითებებს ვაძლევდი. რო გავარდი ყვირილით ცოტნე უკვე ამდგარი იყო და ბაბუას ეხმარებოდა შეშის დაპობაში თან რაღაცაზე იცინოდნენ.
-რა იყო ნინა, ისევ იმან გაგაბრაზა, მოკლედ ეგ ბიჭი არ იზრდება, დამიყვავა ბაბუამ.
-დილამშვიდობისა, მეგონა გეძინა, მივესალმე ცოტნეს.
-ბექამ იმდენი მანჯღრია ძილი ვეღარ გავაგრძელე სიცილით მიპასუხა ცოტნემ.
-ბაბუ მეუბნება ნელი ხარო და ხელი დამაწვევინა, მინდოდა ჩუმად გამომსვლოდა ნათქვამი რო ცოტნეს არ გაეგო, მაგრამ ერთხელ ხო მითხრა კარგი სმენა მაქვსო და ისეთი სახე ქონდა შეეტყო რო გაიგონა.
-აბა აბა ეგ როგორ გითხრა, გაეცინა ბაბუს. ბექა გამოდი შენთან საქმე მაქვს დაუყვირა ბაბუმ.
-რამე რთული დაავალე რა სიხარულისგან დავხტუნევდი, რო დაიღალოს.
-ბექა ზვლაზნით გამოვიდა.
-ღვინოები უნდა გადაასხა, ბაბუმ შეუვალი ხმით უთხრა მაგრამ სიცილს ძლივს იკავებდა.
-ერთი გოგო გაილახება. თქვა ბექამ. მე სიცილი ამიტყდა
-ღვინო გიხმობს ძმაო. შემომხედა და დაიღრიჯა.
-ვა ცოტნე ადექი, წამო დაბლა მარანში ღვინო გვიხმობს. ეს ისეთი ტონით თქვა რომ მივხბდი იქ კარგად გაერთობოდნენ, მე კიდე დასჯა მინდოდა, სიმწრისგან თვალები გამიფართოვდა.
-ცოტა ხანში ბექა, ტყეში მინდა, ლამაზი მთებია.
-მთლად სვანეთს ვერ შეედრება, უპასუხა ბექამ სიცილით.
-ბექა დაბლა ჩადი გაუმეორა ბაბუმ.
-ნინა ჩემთან ერთად წამოდი, აქ არ ვიცი კარგად გზა, მითხრა და ხელი მომკიდა ცოტნემ. ციოდა მაგრამ სიცივეს ვერ ვგრძნობდი მის გვერდით, მთელი სხეული მიხურდა.
-ხო არ გცივა ნინა? როცა ეს მითხრა ვიგრძენი მისი მგზნებარე გამოხედვა, აქამდე არც ერთ კაცს არ შემოუხედავს ჩემთის ესე. აღზრდით გამომუშავებული სიფრთხილე მაიძულებდა მოვრიდებოდი იმ იდუმალ, შემპარავსა და საშიშ ცდუნებას რასაც მაშინ განვიცდიდი, თუმცა რაღაც მაიძულებდა ყველა ზღვარი გადამელახა და მის კისერს მოვხვეოდი. ჩემკენ მოიწია ხესთან ვიყავი აყუდებული და შიშით ვუყურებდი ის კი ჩემკენ მოიწევდა და მზერა უფრო და უფრო მწვავდა.
-არა
-რა? ძლივს გამოერკვა
-არ მცივა ცოტნე. წელზე ხელი მომხვია და მიმიზიდა, თავბრუ დამეხვა არ შემეძლო ამ ძლიერი სურვილისთვის, რომელიც ცხოვრებაშჳ პირველად გამიჩნდა წინააღმდებობა გამეწია. წამიც და ჩემ ტუჩებს დაწვდა თმაში ხელი შემიცურა, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, არ ვიცოდი ტუჩემი სად წამეღო, პირველად ვკოცნიდი, ხელები მიკანკალებდა, ის აგრძელებდა ვნებით მკოცნიდა, მაშინ შეწყვიტა კოცნა როცა ცხელი წვეთები იგრძნო სახეზე. საპირისპირო განცდებით ვიყავი სავსე, არ მინდოდა მოვშორებოდი, მაგრამ არ მინდოდა ასე მომხდარიყო.
-რა გატირებს ნინა?
-უნდა გეკითხა, მანამ მაკოცებდი. ისე დავტიროდი ჩემ პირველ კოცნას ცოტნეს სახეზე გაოგნება ამოვიკითხე.
-ჩემ ტუჩებს ჩემთვისაც არ უკითხავთ, ვერ დავიმორჩილე გეფიცები არაფერს მეკითხება, მარტო ის ვიცი რომ ძალიან მიყვარხარ. ეს სიტყვა ექოსავით ჩამესმა, და ცრემლები უფრო მეტად წამომივიდა.
-მაპატიე ნინა, ნუ ტირი.
-უნდა გეკითხა, ისევ ჯიუტად ვიმეორებდი.
-და რას მიპასუხებდი?
-ამ კითხვამ ისე დამაბნია, ვიგრძენი როგორ გავწითლდი.
-სახლში მინდა.
-ნუთუ არაფერს გრძნობ ჩემ მიმართ? ისევ ახლოს მოვიდა, ცრემლები თავისით მომდიოდა. იციი რაც არ უნდა მიპასუხო არ აქვს მნიშვნელობა ვერ მომიშორებ, მაპატიე ასეთი ვარ. მე შენ მიყვარვარ და თუ დამჭირდა გაიძულებ შემიყვარო, ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებ. იმ მომენტიდან მიყვარხარ რაც დაგინახე, იმ დღეს კაფეში ტვინში სისხლი ლამის ჩამექცა შენ სიტყვებზე, იმ იდიოტს როგორ ეხვეწებოდი. ნინა ვერასოდეს ვიფიქრებდი მაგრამ გრძნობის მათხოვრად მაქციე. ამაზე ჩამეღიმა.
-შენთვის ალბათ ამის აღიარება კატასტროფაა, და ინანებ ეს რომ მითხარი ალბათ.
-არა, პირიქით, იცი ყველანი რაღაცის მათხოვრები ვართ, ახლა მე ვიცი რისიც და მიღირს გესმის, მიღირს ვიყო შენი გრძნობის მათხოვარი. მთელი ძალით მივეკარი. მეგონა მთელი სხეული ტალღებზე ლივლივებდა, ასეთი რამ არასოდეს მიგრძვნია და იმ მომენტში ვგრძნობდი რა არის სიყვარული, უფრო სწორად ვეხებოდი მე მას.
-სახლში წავიდეთ ცოტნე. ჩემი თავისვე შემეშჳნდა, რომ წინააღმდეგობას ვერ გავუწევდი.
-იმედია მალე ეგ სიტყვა ჩვენთვის საერთო იქნება.
-ბექასი მრცხვენია, აქ არ უნდა გამოგყოლოდი. ცოტნემ თავი ამაწევინა დ თვალებშჳ ჩამხედა.
-მე არასოდეს გავაკეთებ იმას რაც არ მინდა რომ ჩემ დას გაუკეთონ. იცი რომ ადრე სვანები ამის გამომ მთელ გვარს ამოწყვეტდნენ.
-კოცნის გამო გამეღიმა.
-არა კოცნის მერე რაც ხდება ხოლმე, და გამიცინა. ბექამ იცის რო მიყვარხარ, ამიტო ნუ ნერვიულობ.
-რაა?
-როდის უთხარი? გაოცებისგან პირი დავაღე
-როცა გავიგე რო მისი და ხარ.
-როგორ არაფერი შეემჩნა, აფერისტია ნამდვილი.
-შეემჩნეოდა და იცოდა შემომაკვდებოდა. გამიცინა ცოტნემ


სახლში რომ დავბრუნდით ბექა უკვე შეხუჭუჭებული დაგვხვდა, ბლომად ქონდა დალეული, ბაბუაც აეყოლებინა და ახლა ცოტნეს ეპატიჟებოდნენ.
-ცოტნე ბაბუს ცოტა ანეგდოტები მოაყოლე რა სვანებზე, შეეხვეწა ბექა.
-მე გავალ.
-აუჰჰ, შენ რა შეგცვლის ცოტნე.
-ბექა მე უნდა წავიდე სახლში და ბევრს ნუ სვავ. ვუსაყვედურე ბექას.
-გოგო მე ცოლი მაგიტო არ მომყავს და შენ მაინც დამანებე თავი, იცინოდა ბექა.
-ბექა მეც უნდა წავიდე, დაიწყო ცოტნემ. ბექა მიხვდა რომ აზრი აღარ ქონდა და ადგა.
-წამო ბაბუ სახლში ჩავუჯდეთ. ყველანი ჩემ მანქანაში ჩავჯექით, ღამე იყო ბინდდებოდა და ცოტა მეშჳნოდა ტარების, ბექას აზრი არ ქონდა მეთხოვა, ისეთი მთვრალი იყო მანქანაში ვაგონი მიქრის მღეროდა, არადა ფხიზელი თავს იკლავდა ეგ სიმღერა არ ვიციო ტექსტი, მთვრალი კი შეუცდომლად მღეროდა. ცოტნეს ვერ ვეუბნებოდი, თუმცა თითონ მითხრა თუ გინდა მე დავჯდებიო. ბექამ მეც ამიყოლია და მანქანაში ვმღეროდით.
-გოგო გააღე პირი რა თევზივით დადუმდი, მარტო მე რო მამღერებ.
-რა აუცილებლობაა სიმღერის ბექა? როგორც ყოველთვის აზრი არ ქონდა ბექასთან კამათს მით უმეტეს მთვრალთან და გზაში ყველაფერი ვიმღერეთ რაც შეიძლებოდა, ცოტნეც აგვყვა. მერე მკითხა
-ასე კარგად თუ მღეროდი არ ვიცოდი, აბა სახლში ისე რატო იმღერე?
-ეს გოგო არის მაიმუნი, ჩვენ გასამწარებლად, იცინოდა ბექა და ლაპარაკს არავის აცდიდა. მთელი ამდენი ხანი ესპანეთში ბრძანდებოდა იქ მუსიკალურ კონკურსში გაიმარჯვა და მოულოდნელად გამოაცხადა ვბრუნდები საქართველოშჳო. მაშჳნ ტვინში სისხლი ლამის ჩამექცა ამის დაბრუნება რო გავიგე.
-ბექა! დავუყვირე და თმა მოვქაჩე.
-მოიცა ბექა შენ არ იყავი 6 კლასში რო ტიროდი ჩემი პატარა და წავიდაო? უთხრა ცოტნემ
-რააა? ამიტყდა სიცილი, ვაიმე ცუდად ვარ ბექუშ ეს რა გავიგონე, როგორ არ იმჩნევდი არც კი გამაცილე, თურმე როგორ განიცდიდი.
-ცოტნე მოგკლავ, გაუბრაზდა ბექა ამ ქალბატონს თავში აუვარდება ახლა.
-ბექა გეხვეწები რა მეც იცი როგორ მენატრებოდი, დებილი ხარ ტელეფონში სულ მლანძღავდი. ცოტნემ სახლთან მიგვიყვანა.
-შენ რითი წახვალ ცოტნე? ჩემი მანქანით წადი და ხვალე დამიბრუნე.
-რა ეშმაკი ხარ ჩემი ნახვა ხვალაც გინდა ხო? გაეცინა.
-ეგ არ მიგულისხმია თავი ჩავღუნე.
-ვიცი, ნინა ვიცი.იყოს ტაქსით წავალ.
-გვიანია წაიყვანე ჩემი მანქანა.
-ხვალე გნახავ, შუბლზე მაკოცა და მანქანის გასაღები ხელში ჩამიდო.
-ცოტნე დავუძახე
-ხო?
-იცოდე რომ მეწყინება ისეთ ქალებთან რო იყო.
-როგორთან გეხვეწები კიდე გაიმეორე იცინოდა.
-მსუბუქი ყოფაქცევის ქალებთან და თავი ჩავღუნე. და საერთოდ ვინმესთან როგორიც არ უნდა იყოს.
-და მე ვარ ხო ეჭვიანი? გაეცინა ცოტნეს.
-კარგი რა
-ხო კარგი მეცოდინება. და გამიღიმა.
ბედნიერი ვიყავი, ჩემი თავისთვის მიცემული პირობა გავტეხე, ცოტნე ისე მიყვარდა რო მის გვერდით ვერაფერზე ვეღარ ვფიქრობდი, ვერც დადებულ პირობაზე, ღმერთო რისთვის წავედი სოფელში ამათ გასამწარებლად და რა გამოვიდა, მეცინებოდა რა სულელი ვარ, ასე როგორ შემიყვარდა ერთი მწარე სიტყვაც ვეღარ ვუთხარი, ენა რამ დამიბა, არა ბოლოს როგორ პირობები წამოვუყენე, ამით ხომ ვაგრძნობინე რომ მიყვარს. ვაიმე ვმარცხდები, აღარაფერი მიშველის, არ დავურეკავ, არ მივწერ, არ ვნახავ, არ მომენატრება, ტელეფონი რეკავს ვაიმე ის ხო არ არის გიჟივით მივვარდი ტელეფონს. რეზი იყო, არ ვუპასუხე, ლამის ვიტირე დამანებოს თავი მეთქი, ყვალაფერი ნერვებს მიშლიდა რაც კი ოდნავ ცოტნესთან მაშორებდა.
-ნინა შენთვის ვიბრძოლებ, ხო აგიხსენი რატომაც ვერ მოგიყვანე ცოლად, ჩემი დანაშაული მარტო ის არის რომ ძალიან მიყვარხარ და ვერ გაგიმეტე რომ ციხეში მყოფის ცოლი ყოფილიყავი.
მესმოდა რომ რეზი მართალს მეუბნებოდა, ვიცოდი რომ მისი ბრალი არ იყო რაც მოხდა, სხვა შემთხვევაში აუცილებლად ვაპატიებდი ან რა ქონდა საპატიებელი მან ხომ მართლა ჩემ სასიკეთოდ გააკეთა ეს, მაგრამ... მაგრამ ჩემი ტვინი მარტო ცოტნეს აღიქვავდა და ყველაფერი სხვა აღიზიანებდა.
-მაპატიე რეზი, მაგრამ უკვე ყველაფერი აგიხსენი. ეს მივწერე და ტელეფონი გამოვრთე. დილით უნივერსტეტიდან რო გამოვდიოდი ცოტნე მელოდებოდა, სიხარულით გული ლამის ამომივარდა.
-რატო არ მითხარი რომ მელოდებოდი?
-არც მაგხელა ხმა მაქვს რომ ლექციაზე შენთვის ეგ გამეგებინებინა.
-რატო სხვანაირადაც შეგეძლო
-კი ტელეფონი რო ჩართული გქონდეს. ახლაღა გამახსენდა რო გამორთული მქონდა და იმის მიზეზიც რატომ მქონდა.
-რატო გაქვს გამორთული ნინა?
-დამიჯდა ალბათ. გუშინ რო მიხვედი რატო არ მომწერე ცოტნე ვნერვიულობდი.
-ბოდიში ისე მეძინებოდა საწოლი დავინახე თუ არა დამეძინა, ფეხზე მდგარს დააყოლა და მეც გამეცინა.
-ხო ბექას ხელში სახლამდე რო მიხვედი ეგეც კარგია.
-ეგ ისე ხვრინავს იზოლირებული უნდა გყავდეთ.
-არის კიდევაც, ორივე ვიცინოდით. ნინა საღამოზე რო გამოგიარო გეცლება?
-კი მგონი. ცოტნე მომეხვია, ფეხისწვერებზე ვიდექი და თვალები დახუჭული მქონდა, მსიამოვნებდა მისი შეხება.
-კარგი საღამომდე.
როცა ტელეფონი ჩავრთე რეზის უამრავი ნარეკი იყო, გული შემიღონდა. სახლში სწრაფად წავედი არსად არ გადამყროდა, მაგრამ ქუჩის შესასვლელთან დამხვდა და მანქანა გამაჩერებინა, მანქანიდან არ გადმოვდიოდი მაგრამ ძალიან მთხოვა, ლაპარაკისას ახლოს რო მიდიოდა მე უკან ვიხევდი.
-გთხოვ ნინა გევედრები, გამიგე არ მინდა დაგკარგო.
-მაპატიე რეზი გთხოვ მისი ხელი ავიღე, მაპატიე ვიცი რომ ძალიან კარგი ადამიანი ხარ რაც შენ გააკეთე ამას ბევრი ვერ გააკეთებდა ქალის გამო, მაგრამ ბოდიშჳ არ შემიძლია, რეზი მიახლოვდებოდა
-რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ
-მაპატიე, მარტო ამ სიტყვის თქმა შემეძლო.
-რეზი მომეხვია, მეც ისე შემეცოდა ვამშვიდებდი. და მოვეხვიე. ამ დროს გავიგონე მანქანის დამუხრუჭების ხმა, რო გავიხედე ცოტნე იდგა სახე მთლიანად წაშლილი ქონდა, გაცოფებული იყო.
-რეზი წადი ვუთხარი. ცოტნე ისეთი სახით იყო ნამდვილად მოკლავდა. ცოტნე მომიახლოვდა. მერე რეზის გახედა.
-წადი სალაპარაკო მაქვს ნინასთან. რეზიმ მანქანა დაქოქა და წავიდა. ცოტნეს სახეზე თანდათან ვამჩნევდი როგორ აწვებოდა თვალებში სისხლი, გაცოფებული იყო, რისხვისგან თავს ვერ იკავებდა,
-ცოტნე, ვცადე რომ რამე მეთქვა.ცოტნემ ორივე ხელი მანქანას დაარტყა, შუაში მე ვიდექი, გული ლამის გამისკდა როცა ვიგრძენი რო მანქანა შეინძრა.
-მე ხო გაგაფრთხილე, მე ხო გითხარი იმ იდიოტთან თუ გნახავდი, შენ ნორმალური ხარ? რატო არ მისმენ რასაც გეუბნები, რა ესაქმებოდა? რატო გელაპარაკებოდა? რატო გეხვეოდა, ცოტნე მთელ ქუჩაზე ღრიალებდა და მანქანას წიხლებს ურტყავდა,
-ცოტნე ერთი წუთი
-შენ როგორც ჩანს მე არ მიცნობ, საერთოდ არ მიცნობ გოგო,
-ამახსნევინე
-ხმა არ ამოიღო არ მაინტერესებს არაფერი, ბრმა არ ვარ, როგორ გაბედე და ეხვეოდი, შენ ნორმალური ხარ, ჯანდაბა რა იდიოტი ვარ რა იდიოტი.
-ცოტნე საშჳნლად ეჭვიანი ხარ
-ხო ვარ, იმაზე მეტად ეჭვიანი ვიდრე შენ წარმოგიდგენია, არ შემიძია პატიება არაა გესმის მე ხო გაგაფრთხილე, ღრიალებდა ცოტნე.
-ნუ მიყვირიხარ და სახეში გავარტყი. მის თვალებშჳ რო ჩავიხედე მივხვდი რო არ უნდა გამეკეთებინა, რისხვისგან სულ ჩასისხლიანებული ქონდა ისე გამწარდა მე ვერაფერი მითხრა თავის მანქანას სულ ხელები ურტყა მერე ფანჯარა ჩაამტვრია ხელები სულ სისხლიანი ქონდა, ცუდად ლამის გავხდი ამის დანახვაზე. ახლოს მივედი რო რამით შემეხვია
-არ მომეკარო გესმის, ცხოვრებაში არავის გარტყმული არ მომითმენია, მარტო იმიტო არ გპასუხობ რომ ქალი ხარ
-ცოტნე ავადმყოფი ხარ
-მე ასეთი ვარ და ადამიანებისგან ვითხოვ რო ასეთი მიმიღონ
-ცოტნე დამშვიდდი
-მე გაგაფრთხილე,რომ არასოდეს გაგეკეთებინა ის რასაც ვერ გაპატიებდი, თჲ ერთხელაც შეგეხებოდა, ჯანდაბა, ცოტნე არ ცხრებოდა ღრიალით მელაპარაკებოდა. აღარასოდეს გნახავ გესმის, აღარ მინდა გხედავდე, მანქანა დაქოქა, სულ სისხლიანი იყო და საშჳნელი სისწრაფით წავიდა. გაოგნებისგან მეგონა მიწა იძვროდა, ყველაფერი ზანზარებდა.



სახლში ბარბაცით შევდი, გაოგნებული ვიყავი, ბექა გამოპრანჭული იყო და ვიღაცას ელოდებოდა.
-რა მოხდა დაო? სიცილით მკითხა, მე პასუხი არ გამიცია და ჩემ ოთახშჳ გავვარდი.
-ნინა რა მოხდა? ხმააკანკალებული შემომყვა ოთახში.
-ის რომ იდიოტი ძმაკაცი გყავს. მასეთი საშინელი ადამიანი ცხოვრებაშჳ არ მინდახავს, ავადმყოფი.
-რა გააკეთა? მკაცრად მკითხა ბექამ. რო მოვუყევი საწოლზე ჩამოჯდა და თავზე ხელი მომისვა.
-ეგ ეგეთია ნინა.
-ვიცი რო ეგეთია, ახლა მივხვდი ავადმყოფი.
-მერე რას ჩაეხუტე შენც ერთი.
-შენ ნორმალური ხარ ბექა? ნუთუ იმასთან ურთიერთობამ შენც გააგიჟა, უკვე ვყვიროდი.
-კარგად მომისმინე ნინა, ცოტნე ვიბლიანი ესეთია, ხშირად იმპულსური, უხეში, ნერვების მოთოკვა უჭირს მაგრამ ჩემთის მაინც საუკეთესო მეგობარია და იცი რატო. არასოდეს გესმის არასოდეს შემპარვია მასში ეჭვი, მას ისე ვენნდობი როგორც საკუთარ თავს უფრო მეტადაც. წარმომიდგენია გადაირეოდა ამის დანახვაზე.
-ერთი სიტყვაც არ მათქმევინა იმ ავადმყოფმა მერე რო არ გაჩერდა სახეში გავარტყი
-რაა? გოგო გადაირიეეე? როგორ გაბედე? დაიყვირა ბექამ , მერე რამე ხო არ გაწყენინა?
-მე არა მანქანა სულ ჩალეწა, ავადმყოფმა, სულ სისხლიანი იყო გაარკვიე მერე როგორ მიეთრა სახლში, ამაზე ბექას გაეცინა.
-ნერვიულობ?
-ბექა ნუ მაგიჟებ, დამანებე თავი დავუყვირე
-კარგი ნინა, იქნებ დაველაპარაკო და ავუხსნა
-არ გაბედო გესმის? არ გაბედო რამე უთხრა ეგეთი არ მჭირდება გვერდით ეგეთი ეჭვიანი, ფსიხი, ავადმყოფი მთელი ქუჩა ჩვენ გვიყურებდა, კარგია ახლა რო გავიგე და მერე არა, ეს ისეთი ხმით ვთქვი ბექა მიხვდა რომ ცოტნე ძალიან მიყვარდა.
-წავა ნინა
-რა?
-ეგ სიტყვას ყოველთვის ასრულებს, თუ მართლა უყვარხარ საქართველოში ვერ გაძლებს ამიტო წავა, თუ ისე ძლიერად არ უყვარხარ მაშინ დარჩება უბრალოდ აღარ გნახავს, მაგრამ მე ეჭვი მაქვს რო ძალიან უყვარხარ ვიცნობ ვიბლიანს.
-ჯანდაბაშიც წასულა, ვთქვი და მევე შემეშინდა ჩემი სასოწარკვეთილი ხმის.
-ნინა მე რატო ცდილობ მომატყუო? ხო იცი რო ისედაც ვხვდები რო ძალიან გიყვარს
-ჯერ რას წავა ვიზას და საბუთებს ქვეყანა ფული უნდა საზღვარგარეთ ცხოვრებასაც. არ მგონია პატრულის ხელფასით ეგ მოახერხოს.
-ნინა ნუ ეძებ გამოსავალს, მამამისი მილიონერია იმ ბანკის მფლობელია სადაც რეზი არის პრეზიდენტი. ახლაღა ამომიტივტივდა ჩვენი პირველი შეხვედრა ცოტნემ იცოდა რეზი ვინ იყო. უბრალოდ ეს არის ასეთი, მამამისი ეხვეწება რომ რამე გამოართვას ეს კიდე სასწაული ჯიუტია. შეეძლო რეზის კარიერა ნაფლეთებად ექცია, ერთი სიტყვაც რო უთხრას მამამის მაშინვე მოხსნის, მაგრამ ამას არასოდეს გააკეთებს ცოტნე.
-ასეთი არავინ გამიგია გეფიცები ბექა რა უცნაური ტიპია, არ მინდა რომ კიდევ ვნახო. ჩემივე ხმა მახვედრებდა რო ვიტყუებოდი.
-იცი ახლა ცოტნეს ველოდებოდი
-შენთან მოდიოდა? მე კიდე მეგონა მე დამდევდა მაგისგან აღარაფერი მიკვირს.
-ხო ერთად უნდა წავსულიყავით ბეჭდის ასარჩევად ცოლობა უნდა ეთხოვა მალე შენთვის. ცრემლები თავისით წამომივიდა. ბექას ჩავეხუტე. არ მინდა ეგეთი ქმარი. ბექამ ცრელმები მომწმინდა თვალებშჳ ჩამხედა და მითხრა
-მასთან უბედნიერესი იქნებოდი, ვიცი ნინა, მე მას კარგად ვიცნობ, ვიცი რომ არავის გავს სხვანაირია, უცნაური მაგრამ მისნაირი ბევრი არ არის ამ ქვეყანაზე, იცი როგორი სხვანაირია, ბექას ლაპარაკი უჭირდა პირველად ვხედავდი რო ტირილის ზღვარზე იყო
-ბექა რა იყო?
-მეც არ დამირეკავს და არც ჩემ ტელეფონს აიღებს
-ბექა