გრძნობის მათხოვარი ... 4

-რეზი აქ რა გინდა?
-ნინა ბოდიში, რაღაც უნდა გკითხო, მითხარი ის ბიჭი გიყვარს?
-რა? რომელი? ვითჴმ ვერ მივხვდი
-აი ბარში რო დამალურჯა.
-არა რეზი საიდან მოიტანე, გადი გთხოვ აღარ შემოხვიდე რა. მის სახეზე მივხვდი რომ გაიგო ის რაც უნდოდა.
-ძალიან გიყვარს ნინა, მაგრამ მე არ გავჩერდები, ბრძოლას არ შევწყვეტ, მე მართლა მიყვარხარ და მზად ვარ ყოველდღე ეს დაგიმტკიცო, გაიხსენე რა ბედნიერები ვიყავით, როგორ ვოცნებობდით ოჯახზე, ნუთუ ეს ყველაფერი შენთვის გაუფერულდა.
-მაპატიე, რეზი მაპატიე, შენი მრცხვენია უკვე ასე რო გაწვალებ, მაგრამ არ შემიძია სიტყვა პატიების მეტი რამე გითხრა.
-იცოდე რომ მე შენთვის ვიბრძოლებ, ნინა. ისევ სიტყვა მაპატიე მედგა ენაზე, მაგრამ აღარაფერი ვთქვი, რეზი გავიდა და ისევ ტირილი დავიწყე. კალათბურთს ვუყურებდი ხოლმე, ცოტნეს თამაშს, ვერასოდეს ვიფიქრებდი თუ ამას გავაკეთებდი, რა სასაცილოები იყვნენ, ბექა რა ბედნიერი იყო. ცოტნე არავის არაფერს არჩენდა და თითქმის ყოველთვის თამაშს მაგის გამო პერონალურებით დატვირთული ვეღარ აგრძელებდა. როცა ეს ვიდეოები ბოლომდე შევისწავლე მერე სხვა თამაშების ყურება დავიწყე იმ ფიქრით რომ ცოტნეც ამას უყურებდა. წელიწადნახევარი ისე გავიდა რო სახლში სულ მოწყენილები ვიყავით. ბექა ისევ მხიარული იყო, მაგრამ ისეთი არა როგორიც ადრე, ორივეს გვენატრებოდა ცოტნე თანაც საშინლად, მაგრამ სიამაყე იყო ჩვენ შორის და ეს უფრო დიდი დაბრკოლება იყო ვიდრე მანძილი საქართველოდან ამერიკამდე.
მე კლინიკაში დავიწყე მუშაობა, ჩემი ოცნება იყო ექიმი ვყოფილიყავი და მის მისაღწევად თავდაუზოგავად ვშრომობდი. მუსიკალურ კონკურსშიც ქასთინგზე ამიყვანეს, ძალიან მოვეწონე ჟჳურის, სახლშჳ გახარებულები იყვნენ, მარტო ბექა იყო დაღვრემილი.
-იცი ცოტნეს საშინლად არ ესიამოვნებოდა ნინა.
-ხო და კიდევ ერთი მიზეზი რო მონაწილეობა მივიღო.
-ბევრი ბიჭი აგეკიდება და მაგის გამო.
-ბექა შენ იმდენი ხანი უძახე სვანი ხარ სვანიო რო შენც რაღაც სიმპტომებს გატყობ.
-დედამისიც მღეროდა და მამამისის გამო თავი დაანება.
-რა საშინელებაა, ვითომ უდარდელად ვთქვი.
-გოგო უყვარდა და იმიტო დაანება თავი, იცი რა ბედნიერები არიან, ერთმანეთს ახლაც ისე უყურებენ როგორც 25 წლის წინ
-შენ გოგო რო იყო მარტო შენ გაუგებდი ცოტნეს, სამწუხაროდ მე ეს არ შემიძლია.
-ხო და იყავი ეგრე.
-მაინც როგორ
-როგორც ხარ კარგად იცი, გიყვარს და ვერ ივიწყებ განა ვერ გატყობ, რეზის ზედაც არ უყურებ მიუხედავად იმისა რო უკვე მეც ვფიქრობ რო ჯობს ცოტნე დაივიწყო და რეზის ცოლად გაყვე. მართალა უყვარხარ და არც ეჭვიანია, არც ფსიხი, არც იმპულსური შენთვის ზედგამოჭრილია ნინა.
-ხო და გავყვები, მართალი ხარ, სულელურად ვიქცევი რეზისაც ვტანჯავ. ბექამ ხმა აღარ გამცა ოთახში შევიდა.
კლინიკაში მივედი ექიმმა მითხრა რო მძიმე პაციენტი იყო და საოპერაციო სასწრაფოდ უნდა მოგვემზადებინა, ქალი იყო ავარიაში მძიმედ მოყოლილი, სისხლის გადასხმა ესაჭჳროებოდა აუცილებლად, ოღონდ ახლობლის უნდა ყოფილიყო, რომ ყველანაირი რისკი შემცირებულიყო. ქმარი ისეთ დღეში იყო რო ლამის მეც ავტირდი, მთასავით კაცი ბავშვივით საბრალო თვალებით გვიყურებდა რომ იქნებ რამე გვეშველა, როცა ექიმმა უთხრა რომ ფეხს აუცილებლად დაკარგავდა, და ნებართვა აიღო ფეხის მოკვეთის ამ კაცის სახეზე ცრემლები უმოწყალოდ წამოვიდა, ექიმი ვერაფერ დასამშვიდებელს ვერ ეუბნებოდა იქნებ მოვახერხოთ და სხვა კიდურები შევინარჩუნოთო. ეს თქვა და კაცი ჩაიკეცა. ძლივს თქვა
-ნებისმიერი თანხა, ნებისმიერ ქვეყანაში თუ რამე ეშველება გთხოვთ ექიმო არ არის პრობლემა, მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში თუ შესაძლებელია შველა მზად ვარ, სიცოცხლესაც კი გავყიდი. ცრემლები ვეღარ შევიკავე, ნუთუ შეიძლება კაცს ქალი ასე უყვარდეს ამ ასაკში,ასე შემაშფოთებლად რომ ყველაფრისთის მზად იყოს, რა ბედნიერია ალბათ ის ქალი რო ხედავდეს მისი ქმარი ასე განიცდის სიკვდილს ვერც კი შეძლებდა, როცა უკვე შვილიშვილიც ყავთ. იქვე ისხდნენ ახალგაზრდა გოგო პატარა 5 წლის ბავშვით როგორც ჩანს მათი შვილი იყო. ნუთუ შესაძლებელია ასეთი სიყვარული
-ბატონო ნიკა სისხლი გვჭჳრდება, შვილები გყავთ ხომ?
-კი ორი და ახალგაზრდა ქალისკენ ხელი გაიშვირა რომელიც მაშჳნვე ადგა ნამტირელევი თვალებით და მამას მიეკრო.
-კარგით მაშინ შევამოწმებთ, რომლის გამოდგება.
-ჯანდაბა თქვა ნიკამ ნატას ჩემი ჯგუფის სისხლი აქვს, ბიჭი ახლა საქართელოში არ არის და მალევე ჩამოვა. ძალიან ხო არ დაგვიანდება შიშით იკითხა ნიკამ.
-სწრაფად ბატონო ნიკა შეიძლება ვერ გაუძლოს. ნიკა ტელეფონზე რეკავდა მაგრამ არაფერი ისმოდა. მალე საავადმყოფოშჳ მამაჩემი და ჩემი ძმა მოვიდნენ.
-აქ რა გინდათ? შჳშჳთ ვკითხე ვინმეს რამე ხო არ მოუვიდა.
-ნიკასთან მოვედით, მითხრა ბექამ, როგორ არის ნინო დეიდა?
-ვინ არის ბექა ის ქალი?
-ცოტნეს დედაა, მუხლები ლამის მომეკვეთა.
-ბექა შვილო ცოტნეს ვერაფრით ვუკავშირდები, სასწრაფოდ უნდა ჩამოვიდეს პირველივე რეისით, სისხლი უნდა გადავუსხათ ნინოს. ღელავდა ნიკა.
-ძია ნიკა არ ვიცი როგორ დავუკავშირდე, ბიჭებს ვკითხავ იქნებ რამე იცოდნენ.
-ბატონო ნიკა დარწმუნებული ხართ რომ თქვენი შვილის სისხლი შესაბამისი იქნება? კითხა ექიმმა
-კი ცოტნე ადრე პატარა იყო და მოიწამლა დედამისის სისხლს პირდაპირ უსხავდნენ თითქმის იდენტური აქვთ. ნიკა ძალიან ნერვიულობდა მამაჩემი ძივს ამშვიდებდა.
-ძია ნიკა გახარებული მოვარდა ბექა, ცოტნე საქართველოშია, თჲრმე ხვალე თქვენი დაბადებისდღისთვის სურპრიზის მოწყობა უნდოდა, ბათუმშია და იქიდან უნდა ჩამოვიდეს. თვითმფრინავით ვერ ჩამოვა რეისები არ არის და მანქანით უკვე წამოვიდა.
-ხო არ უთხარი რაც მოხდა?
-ბოლომდე არა.
-აუ ეგ ახლა ისე სწრაფად ივლის არაფერი მოუვიდეს, დაურეკე გთხოვ დამალაპარაკე.
-ცოტნე მამა ვარ, მომისმინე იცოდე ნელა იარე 3 საათზე ადრე რო აქ დაგინახო მოგკლავ გეფიცები, არ ინერვიულო ისეთი არაფერია, კარგი აბა შენ იცი ნელა იარე. ნიკა საშჳნლად ნერვიულობდა ახლა უკვე ცოტნეზეც. მამაჩემმა ჩუმად თქვა
-პირველად ვხედავ ნიკა ტიროდეს, ქვა და რკინაა, მაგრამ ცოლი როგორ ყვარებია, ასე ბავშვივით არის. გული საშჳნლად მიცემდა ცოტნე ვიცოდი რო მოვიდოდა, როგორ ვნერვიულობდი, რამე რო მოუვიდეს სწრაფად რო იაროს, ჩემი გულის ხმა მესმოდა. საათნახევარში ცოტნე შემოვარდა, დავინახე თვალი მომკრა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია სისხლი სასწრაფოდ ჩააბარა. რო გამოვიდა მე და ბექა გადამგვკოცნა, მეგონა გული წამოვიდოდა მის შეხებაზე, უფრო მეტად სიმპატიური იყო, გარუჯული, თმები ოდნავ გაზრდილი ქონდა და ლურჯი თვალები წყლით ქონდა სავსე.
-მამა როგორ ხარ?
-ხო გითხარი 3 საათი ცოტნნე, საათნახევარში როგორ ჩამოხვედი გააფრინე რამე რო მოგსვლოდა. ნიკა მოეხვია შვილს. კიდევ კარგი ჩამოსული იყავი თორემ ვერ მოუსწრებდი.
-ხო შენი დაბადებისდღისთის ჩამოვედი. დედა როგორაა შიშით იკითხა. ვერ ვნახავ.
-ცოტნე დაჯექი. მძიმედაა,
-მაინც როგორ, მინდა ვნახო, ჯანდაბა მომენატრა ხმას აუწია ცოტნემ.
-ფეხს ვერ ინარჩუნებენ, იქნებ გადაარჩინონ. ცოტნეს სახეზე ფერები გადაუვიდა. ნიკა ძლივს ყვებოდა.
-კარგი მამა არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება, ფეხი არაფერია მთავარია იცოცხლოს. ცოტნეს ხმა აკანკალებული ქონდა.
-ნატა სად არის?
-აქ იყო ეტყობა ტაძარში ჩავიდა. მე აქეთ იქით დავდიოდი საქმე მქონდა რამდენი მათთან გავლამ მომიწია ცოტნე და ნიკა უძრავად ისხდნენ. ექიმი რო გამოვიდა ფეხზე წამოვარდნენ, ექიმს მშვიდი სახე ქონდა.
-ყველაფერი კარგადაა, სისხლი ისეთი მსგავსია რო პრობლემა საერთოდ არ ყოფილა. მალე გამოკეთდება, სამწუხაროდ ფეხი ვერ შევინარჩუნედ. ცოტნეს თვალები გაუბრწყინდა
-შეიძლება ვნახოო?
-ჯერ არა, რამდენიმე საათში შეგეძლებად.
-მადლობა ექიმო, ცოტნე გახარებული იყო, ნიკა კედელზე იყო აყუდებული და პირჯვარს იწერდა.
ბექა ისე მორიდებით იდგა, მეც გამიკვირდა მისგან, ცოტნეს ისე ერიდებოდა თითქოს შორეული ნაცნობები იყვნენ. მამაჩემი და ნიკა რააცაზე მხიარულად ლაპარაკობდნენ. ცოტნე მოულოდნელად წამოხტა ფეხზე და ბექას გადაეხვია. ბექა არ განძრეულა
-მიხარია რო ნინო დეიდა კარგადაა, მარტო ეს უთხრა ხელი მომკიდა გადამხვია და ისე გამოვედით.
-ბექა მაპატიე გთხოვ, ცოტნეს ეს ხმა მოგვესმა. ბექამ არაფერი უპასუხა. როგორ შემეცოდა ამ მომანტში ბექა. ორ ცეცხლ შუა იყო, მე და ცოტნე თითქოს მისთვის ორ სხვადასხვა კუნძჲლზე ვიდექით და მხოლოდ ერთთან ყოფნა შეეძლო, მანაც მე მომკიდა ხელი და მაშინ ვიგრძენი რას ნიშნავს როცა შეგიძლია საიმედო ადამიანს დაეყრდნო, ასეთი იყო ჩემთის ჩემი ძმა, ჩემი მხიარული და არასერიოზული, მაგრამ ამინც ყველაზე საიმედო.
-ძმა ხარ ბექა, (ჟარგონულად ვუთხარი)
-ვიცი, გამიცინა
-მე არ მეწყინება ცოტნესთან თუ იგივე იურთიერთობა გექნება, ჩემ გამო ნუ ხარ ასე მორიდებული, ვიცი რომ ძალიან გენატრებოდა. მე კარგად ვარ, ეგ შენი ძმაკაცია და შენი პრობლემაა მისი მძიმე ხასიათი, მე აგერ რეზის გავყვები მალე ცოლად. უკან გავიგონე როგორ ჩაახველა ვიღაცამ და ელვის სისწრაფით მოვბრუნდით. ვიგრძენი რო ცოტნე იყო.



-მართალს გეუბნება ბექა, გაიცინა ცოტნემ, მისმა ამ გულგრილობამ ცუდად ლამის გამხადა, ამას ისევ ის მერჩივნა ეყვირა ცოლად ვის მიყვებიო, და დაამატა თან მე აღარსად მივდივარ.
-მიხარია რო აქ ხარ გადაეხვია ბექა.
-მეც იქ სუნთქვაც მიჭირდა სწავლაზე ხო ლაპარაკი ზედმეტია, ნამვილი ხალტურა ვიყავი.
-შენ და ხალტურა ცოტნე გაეცინა ბექას.
-ამერიკა ცვლის ხალხს ბექუშ,
-არა ეგ გამორიცხულია შენ ვერავინ შეგცვლის, იცინოდნენ ორივე, მე მეტი აღარ შემეძლო
-მე წავალ ბექა, კარგად საქმე მაქვს, ბექამ შუბლზე მაკოცა და ვიგრძენი როგორ აუთამაშდა თვალები, თითქოს ისევ ისეთი ბექა დაბრუნდა.
საღამოს გამოსვლისას ისევ რეზი დამხვდა გარეთ, მე ახლა უფრო ცივი ვიყავი მის მიმართ, ჩემი თავისვე მიკვირდა, ვცდილობდი მის შეყვარებას, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა სულ ცოტნე მედგა თალწინ, მერე ცოტნე დავინახე მანქანიდან ტკბილეული გადმოქონდა დედისთვის. არ ვიცი რა დამემართა რეზის თბილად გავუღიმე და მოვეხვიე, მინდოდა უფრო მეტად გამემწარებინა ცოტნე, მთელი ამ წელიწადნახევრის გამო. ცოტნე ახლოს მოვიდა, რეზის მიესალმა და კლინიკაში შევიდა მეც დამიძახეს და მიბრუნებამ მომიწია. ცოტნე ლიფტთან იდგა, მეც იქ მომიწია მისვლა.
-მადლობ ბექას რაც უთხარი, ისე მითხრა არც შემოუხედავს.
-რაც უნდა მეთქვა ის ვუთხარი. მტკიცედ ვუთხარი, რომ ეგრძნო ძალიან გაბრაზებული ვიყავი.
-შოკოლადი არ გინდა? გამიცინა ლიფტში, აი აიღე
-არა მადლობა
-კარგი რა მეწყინება იცოდე.
-მეც ბევრი რამე მეწყინა.
-ნინა, ხელი მომკიდა და უცნაურად შემომხედა, არ ვიცი რა იყო მის თვალებში, სრული ქაოსი, არეულობა
-ხელი გამიშვი
-აი ეს ტკბილი აიღე ,მე რაღაც დამრჩა მანქანაში. მითხრა და უკან ჩაბრუნდა.
-უცნაურიო, უცნაური კი არა ზე უცნაურია ეს ბიჭი მაგრამ მე რატო მიყვარს ეს უკვე ზეზე უცნაურია, ჯანდაბა, რამ მჭირს რო ვხედავ, რატო ვარ ასე, არაფერს იმსახურებს. იდიოტი ხმას არ გავცემ. ჯანდაბაააააააააააა!!!! რეზისთან დაბრუნდა, ტკბილეული ხელიდან გამივარდა, ძლივს შევკრიბე ნერვიულად დავფხოტიალობდი იატაკზე, ფანჯარაში სწრაფად გავიხედე და დავინახე რეზის ელაპარაკებოდა.
-ვიბლიანოოოოოოოოოოოოოო, შენ არაფერი შეგცვლის, მინდოდა მეყვირა, როგორ გავბრაზდი, ჯერ არ ჩამოთრეულა და უნდა აქ თავის ჭკუაზე ატაროს ხალხი. კარგა ხანს ილაპარაკეს და ჩემდა გასაკვირად მშვიდად, მეგონა ახლა ჩალეწავს ეს გიჟი ფანჯრებს, მაგრამ ისე დამთავრდა საუბარი ხელი ჩამოართვა ცოტნემ და შემობრუნდა. გულშჳ რაღაც უსაშველოდ ჩამწყდა, აღარ ვუყვარვარ, რო ვუყვარდე ასე მშვიდად არ იქნებოდა, როგორ მინდოდა ეყვირა, ებრძოლა ჩემთვის მაგრამ ისე მშვიდი იყო, გული მეკუმშებოდა. ოთახში შევვარდი და ტირილი გამოვაცხე გემრიელი. თვალებდასიებული რო გამოვდიოდი ცოტნე დამხვდა ასვეტილი, იღიმებოდა.
-რა გინდა ცოტნე?
-მე რა მინდაა?
-აა ბოდიშჳ აი შენი ტკბილეული აქ დავდე
-რა ტკბილეული? აა, მოიცადე რა დროს ეგ არის შენთან სალაპარაკო მაქ.
-მე არა, არ მინდა გხედავდე, გელაპარაკებოდე, ერთი ნევროზიანი, ფსიხი, ეჭვიანი და უზრდელი ხარ. ცოტნე ხარხარებდა.
-ბებიაჩემი, გეფიცები ბებიაჩემი ამ თანმიმდევრობით მამკობს.
-მატყუარა გამომრჩა.
-რა ლამაზი ხარ რო იცოდე ნინა, თავი კედელს მიადო და ოდნავ დაიხარა, უკვე იგრძნო რო მაღლა ყურებით კისერი მეტკინა. თავი დაბლა დავხარე და ცრემლები გადმომცვივდა. უხმოდ შევტრიალდი ოთახში და კარები მივუჯახუნე.
-გააღე თორე ჩამოვიღებ. დამიძახა სიცილით. ეს რო სხვას ეთქვა არც ვიფიქრებდი რო მართლა გააკეთებდა ამას, მაგრამ ცოტნე ვიბლიანი, კარებს შემომიმტვრევდა და მთელ საავადმყოფოს თავზე დაიხვევდა, და ამიტო სწრაფად გავუღე.
-ნინა უნდა გელაპარაკო, გთხოვ
-არა
-მომენატრე
-შემეშვი
-ძალიან
-რა?
-ძალიან მომენატრე.
-არ ხარ ნორმალური
-ვიცი.
-დამანებე ადამიანო თავი
-გინდა? გულით გინდა? რო დაგანებო თავი, მითხარი ნინა. ახლოს მოვიდა, ოთახში როგორ შევედი არ მახსოვს, წელზე ხელი მომხვია, ისე ძლიერად რო ვგრძნობდი ფეხები არ მედგა იატაკზე, თოჯინასავით ვეჭირე ხელში. ლოყაზე მაკოცა, ისე გავბრუვდი მეგონა სხეულს ვერ ვგრძნობდი, მართო ის ასდილი მარტყავდა დენს სადაც ცოტნე მეხებოდა, მის ხელშჳ ვკანკალებდი, მონატრებისგან ლამის ვიყვირე, როგორ მინდოდა მოვხვეოდი, სამუდამოდ ასე ვიქნებოდი, მაგრამ ხელებს ვერ ვამოძრავებდი, თვალები დახუჭჲლი მქონდა, როცა ჩემ ტუჩებს შეეხო, მეგონა სისხლმა თხემიდან ბოლომდე ელვის სისწრაფიდ დამიარა, ადუღდა, სუნთქვა გამიხშჳრდა, გული ამოვარდნას მქონდა, ისევ ცხელმა წვეთებმა გამოაფხიზლა.
-გოგო გადამრევ გაიცინა, რამდენი გაკოცებ ტირიხარ. უკვე მაშინებ ცოლად რო მოგიყვან არ ვიცი რას იზავ, ხმამაღლა გამეცინა.
-არასოდეს გავყვები შენნაირს ცოლად.
-ხოო? ნიძლავი ხო არ დაგავიწყდა.
-მალე მაგ ნიძლავს მოგიგებ და რეზის ცოლი გავხდები. დავგესლე.
-შეიძლება რო გელაპარაკო? ნინა მიპასუხე.
-ჯანდაბა კოცნაც არ შეიძლებოდა მაგრამ მაკოცე, უკვე სათქმელს მეტყოდი ამ დროში რა ჯანდაბა გინდა? ხელი მომკიდა და გარეთ გამიყვანა, მანქანის კარი გამიღო, რო არ ჩავჯექი, ხელშჳ ამიყვანა და ჩამაჯინა.



-ცოტნე დამანებე თავი აქ ვილაპარაკოთ
-აქ არა, წამოდი სადმე დავსხდეთ. მთაწმინდაზე ავედით.
-არ იყო საჭირო ცოტნე აქ ამოსვლა, სხვაგანაც შეიძლებოდა.
-მიყვარს მაღლა ყოფნა, მთაში, როცა ვგრძნობ რომ ჰაერი და ყველაფერი სუფთაა, სვანეთში ვერ წაგიყვანდი და აქ ამოგიყვანე. გაეღიმა, ვიგრძენი რომმ ისევ ისეთი იყო, გული შემეკუმშა ისე მინდოდა მოვხვეოდი.
-სწრაფად მითხარი მაშინ, ძალიან გაბრაზებული ვიყავი ცოტნეზე, იმდენად რომ მზად ვიყავი რეზისთვის ცოლობაზე თანხმობა იმ დღესვე მეთქვა.
-ნინა გიყვარვარ? მკლავებში ხელი მომკიდა და თვალებში ჩამხედა
-რატო მეკითხები მაგას როცა იცი რო ცოლად სხვას მივყვები
-ეგ არაა პასუხი რაც ამ კითხვას აქვს. კი ან არა, ყოველგვარი მიკიბ მოკიბვის გარეშე.
-არა ცოტნე, მტკიცედ ვუთხარი, მადლობა ღმერთს რო ღამე იყო და ჩემ სიწითლეს სახეზე ტყუილისგან გამოწვეულს ვერ შეამჩნევდა.
-კარგი, მითხრა თავჩაღუნულმა
-მაშინ დავბრუნდეთ სახლში მინდა.
-მისმინე ნინა,შენი პასუხი ჩემთვის არაფერს ნიშნავს, მით უმეტეს რომ ვიცი ტყუილია
-როგორ ბედავ
-დამამთავრებინე, მე შენ დანახვის მომანტიდან, წამიდან მიყვარხარ, არსებობს რაღაც რაც სუნთქვასაც კი მავიწყებს შენ რო გხედავ, არ ვიცი იმ მომენტში რა ვიგრძენი, ცხოვრებაში პირველად შევხედე შენნაირ ლამაზ ქალს და თავში ბილწი აზრი არ მომსვლია, ცხოვრებაშჳ პირველად ვიგრძენი რომ ჩემშჳ რაღაც ჩემზე ძლიერი იყო, და ამიტომაც გავიქეცი ვიცოდი რო მაჯობებდა, გრძნობა რასაც შენ მიმართ ვგრძნობ მონად მაქცევდა გესმის, მათხოვრად გრძნობის მათხოვრად, ჩემნაირისთვის ეს სასიკვდილო განაჩენია დიაგნოზი გესმის, გიყვარდეს სიამაყეზე, პატივმოყვარეობაზე, სიცოცხლეზე მეტად. ამიტომ სანამ არ ვიქნებოდი ბოლომდე დარწმუნებული შენ სიყვარულში ამ ყველაფერს ვერც გეტყოდი და ვერც გაგრძნობინებდი. ვიცი ნინა ვიცი, უცნაური ვარ, სხვანაირი, არანორმალური, მაგრამ მე ასეთი ვარ, ასეთს მიყვარხარ და ასეთი მინდა გიყვარდე, ყოველგვარი ნიღბების და მასკარადების გარეშე.
-ნდობის გარეშე არაფერია სიყვარული ცოტნე ბოდიში
-ვიცი რო არაფერი მომხდარა შენსა და რეზის შორის არც მაშინ და არც მერე რაც მე წასული ვარ
-საიდან იცი?
-რეზიმ მითხრა, ხმა ჩამივარდა, გავოგნდი.
-შენ რა კითხე?
-ველაპარაკე, იცი კარგი ადამიანია, მართლა მითხრა რატოც მიგატოვა ქორწილის დღეს, გადავამოწმე და მართალს გეუბნება, ჩემზე ბევრად უკეთესია, არც ეჭვიანია არც ფსიხი, არც ნევროზიანი, არც უცნაური ერთი სიტყვით კარგი სასიძოა. რაც მთავარია პატიოსანია, მითხრა რო მთელი ამ ხნის განმავლობაში გვერდიდან არ მოგშორებია, მაგრამ შენ არ გაგიკარებია, სხვა გიყვარს. სახე წამეშალა
-არ უთქვამს ვინ, სიცილით დააყოლა რო დავემშვიდებინე.
-შენი სიტყვები მაფიქრებინებს რომ ცოლობაზე უნდა დავთანხმდე რეზის.
- ხო ისიც მითხრა რო შენთვის იბრძოლებს, მართლა უყვარხარ. გაოგნებული ვუსმენდი.
-ანუ შენც რეზისკენ ხარ? გამეცინა სიმწრისგან.
-შენ ვერ ხვდები როგორც ჩანს როგორ მიყვარხარ, ამ დღიდან მოყოლებული დედამიწაზე არც ერთ სულიერს შენ თავს არ დავუთმობ გესმის, წმინდანიც რომ იყოს, შენ ჩემი ცოლი გახდები, ჩემი მეორე ნახევარი, ჩემი ნაწილი, ჩემი სუნთქვა გესმის. დღეს ტვინშჳ სისხლი ლამის ჩამექცა როცა ბექას ამ სიტყვებს ეუბნებოდი, მერე ჩემ გასაბრაზებლად რო მოეხვიე, სულ გადავირიე.
-არაფერი გეტყობოდა
-ხოო? შენ არ იცი შიგნიდან ბრაზისგან ვკანკალებდი. ჩემ თავზე ვბრაზობდი. ნინა იცი რატო მიყვარხარ, თოვლით დაფარულ მწვერვალს მაგონებ, უმანკოს და სპეტაკს, ადრე გითხარი რო ადამიანების კითხვა მიყვარს, სინამდვილეშჳ კი ამ ცხოვრებაშჳ მარტო შენი წაკითხვა მოვახერხე, და გავოგნდი ისეთი სუფთა ხარ. გეფიცები რო არასოდეს, არასოდეს მყვარებია ასე, გატყუებ არც არასოდეს მყვარებია და ჩემი სულიც ისე განიცდის და კანკალებს როგორც შენ როცა პირველად გაკოცე, ჩემთის ეს გრძნობა არის პირველი და ვიცი რომ სულ ასე იქნება, სულ შენ მეყვარები და შენ თავს არავის დავუთმობ. მაგრამ ისიც იცოდე რომ მე არავის ვეჯიბრები გესმის შენ სიყვარულში, თუ ვიგრძენი რომ შენ მართლა ფიქრობ რომელი არჩიო მე თუ რეზი თავს დაგანებებ, თუ ვიგრძნობ რო არჩევანის წინ ხარ ამას ვერ შევეგუები, იმიტო რო მე ისე მიყვარხარ რო ვერავის გვერძე ვერ დაგაყენებ და შენგანაც ამას ვითხოვ, უბრალოდ შენ ფიქრობ ისევ ჩემი ხასიათის გამო, მე ისევ ჩემ თავს უნდა ვებრძოლო და არა რეზის.
სისხლი გამეყინა მის სიტყვებზე, როგორ მინდოდა ჩავხუტებოდი, მეთქვა როგორ მენატრებოდა, მაგრამ არ შემეძლო, ცოტნე ვიბლიანო ჯერ სასტიკი გამოცდის ჩაბარება მოგიწევს, გავიფიქრე, მზაკვრული აზრი ღიმილში გამიკრთა და ვეცადე არაფერი შემემჩნია.
-სახლში მიმიყვან ხო? გავუღიმე
-ფრიად მოხიბლული ვარ თქვენი მრავლისმთქმელი სიტყვებით. როგორც ჩან სსოლომონ ბრძენს თქვენს გასაგონად უთქვამს რომ დუმილი ოქროა.
-ნუ მაცინებ ცოტნე, კალათბურთია ხვალე მართლა უნდა ვუყურო
-რა? არ გადამრიო ახლა? მაიამი ბოსტონზე ამბობ
-ხო აბა იცი როგორ ველოდები.
-შენ რა როდიდან უყურებ? მე როგორც ვიცი ისე ვერ იტანდი ამ თამაშს ბექას საყურებლადაც არ მოდიოდი.
-იქიდან როცა შენ წახვედი, ვიცოდი რო შენც აუცილებლად უყურებდი თამაშებს და მეგონე რო რაღაცნაირად შენთან ახლოს ვიყავი. სულელი ვარ. ცოტნე გაოგნებული მიყურებდა.
-მაპატიე! ეს სიტყვა ისე თქვა ვიგრძენი რომ მისნაირი ადამიანი იშვიათად ხმარობს მას და უფრთხის ბოდიშის მოხდას.
-ნინა მე იშვიათად ვიხდი ბოდიშს, არ იფიქრო რო მერიდება ან სიამაყე არ მაძლევს საშუალებას. უბრალოდ როცა ვამბობ მართლა გულით ვითხოვ პატიებას. ვცდილობ ისე ვიცხოვრო რო იშვიათად მომიწიოს ამ სიტყვის თქმა, მაგრმ შენგან მართლა ვითხოვ პატიებას. იცი ათასჯერ რო გეთქვა ჩემთის მიყვარხარ უფრო არ დავიჯერებდი, როცა მითხარი რო კალათბურთის ყურება დაიწყე ვიგრძენი რომ ხელს რომელიც ახლა ჩაგჭჳდე არასოდეს გაგიშვებ.
ვნახოთ ვიბლიანო ვნახოთ, როგორ ჩააბარებ გამოცდას, გული სიხარულით ამიძგერდა, აუცილებლად სანამ ცოლად გამოგყვები ბოლომდე შეგამოწმებ. სიცილი ამიტყდა ამის გაფიქრებაზე. მაღალი ქუსლები მეცვა ძლივს ჩამოვდიოდი. ცოტნემ ხელშჳ ამიყვანა, თოჯინასავით დამატარებდა, ისე ვიყავი მის ხელში მეგონა სიმსუბუქისგან ფრენა შემეძლო.
-არ მიპატიებია
-ვიცი
-საიდან?
-ამ წუთას არ მითხარი, სიცილი ამიტყდა.
-მართლა გეუბნები.
-მეც, ვიცი რომ შენ ეშმაკუნა ხარ. არ გინდა ხვალე სადმე ჩავსხდეთ ლუდით ბექასაც ვუთხრათ და კალათბურთს ვუყუროთ? აათამაშა თვალები
-არავითარ შემთხვევაში, ბატონო ცოტნე, სახლში მიმიყვანეთ და სადაც გინდათ ჩასხედით შენ და ჩემი ძმა.
-უჟმური ხარ, საავადმყოფოში ვიქნები ხვალე ადრე მოდი.
-მიხარია რო დედა კარგად არის, მართლა საოცრად უყვარს მამაშენს დედაშენი
-შენ არ იცი დედას როგორ უყვარს, ყველა ნაკლის მიუხედავად, მივხვდი რო ჩემ გასაგონადაც თქვა ეს სიტყვები. მიუხედავდად იმისა რომ მამაჩემს უამრავი ნაკლი აქვს.
-მაინც რა ცოტნე?
-მე ძალიან ვგავარ მამას. გამიღიმა. სახლში მიმიყვანა, ბექა გამოენთო მანქანაში ჩაუხტა და არ გადმოდიოდა.
-ბექა საავადმყოფოშჳ მივდივარ
-მეც გამოგყვები, იმდენი რამე მაქვს მოსაყოლიიიიი, ბექა ჭკუაზე არ იყო
-გამოგვაგდებენ იქ თავზე დავიმხობთ ყველაფერს, იცინოდა ცოტნე
-კარგი მაშჳნ ხვალე ჩემთან მოდიხარ და კალათბურთს უნდა ჩავუსხდეთ, ნინა ისეა ჩართჲლი ამ თამაშში ლამისაა მეც მაჯობოს.
-ხო გავიგე უკვე, შემომხედა ცოტნემ, ხვალე მამას დაბადებისდღეა, შენ წამოდი ჩემთან
-აუ მოიცა რა გეხვეწები, სხვა დროს, მამაშენი მაინც საავადმყოფოდან არ გამოვა და შენ აქ წამო
-კარგი ვნახოთ. ცოტნე დაგვემშვიდობა. ბექამ წლზე ხელი მომხვია და ჩამჩურჩულა
-დაფქვი ახლა რა მოხდა.
-ბექა სანამ ვაპატიებ რაღაცაშჳ მინდა გამოვცადო და დამეხმარე გთხოვ
-აუ შენ რა ხარ, კარგი შემოდი დედამ ისეთი სალათები კააკეთა აღარ დარჩა სულ შევსანსლე,
-არაფერი მინდა ოთახში ავალ
-რომც გინდოდეს აღარ არის, ახარხარდა ბექა.
-ქუცუნა ხარ
-ჩემ სხეულს დიდძალი საკვები ესაჭიროება, აბა შენ რო ხარ პატარა რა გგონია.
-ნუ მეძახი ეგრე, ფეხსაცმელი ვესროლე. ადი ახლა დაიძინე თორე შენ ოთახში შემოვალ და აღარ დაგაძინებ. სიცილით ავედი ოთახშჳ დილით ადრე უნდა ავმდგარიყავი კლინიკაშჳ მისასვლელი ვიყავი. ცოტნეს დედის მდგომარეობა გაუმჯობესდა, გადასხმა დავუყენე, ვნერვიულობდი, ბოლო ბოლო ცოტნეს დედა იყო მომავალი დედამთილი, მის გახსენებაზე მეცინებოდა, უცბად თვალები გაახილა, ახლაღა დავაკვირდი რა ლამაზი ქალი იყო, ცოტნე დედას გავდა ლურჯი თვალები უელავდა, მე შეშჳნებული ვუყურებდი თან გამიხარდა გონს რო მოვიდა, მკაცრი სახე ქონდა, მუხლები ამიკანკალდა.



გული საშინლად მიცემდა, ჩემ თავს ვუმეორებდი
-უცნაური ხალხია ნინა, უცნაური, რაც არ უნდა გითხრას ამ ქალმა არ აყვე. ცოტნეს დედა ისეთი წარმომედგინა რო ყველაფერზე ყვირილს დაიწყებდა, მერე რო გაიგებდა ფეხი მოკვეთეს შეიძებოდა ის გადასხმის სადგომი თავში ჩაერტყა, ასე რომ მშვიდი სახე მივიღე და ნაზად გავუღიმე. წარბები მოკუშტული ქონდა, უცბად სახე გაეხსნა და, ვიგრძენი მის ღიმილში რამხელა სითბო წამოვიდა.
-როგორ ხართ ქალბატონო? ღიმილით ვკითხე.
-რა ლამაზი ხარ შვილო მეგონა მოვკვდი და ანგელოზი იყავი, ისეთი სასიამოვნო ხმით მითხრა და ისეთი ნაზი იყო თვალების ფახული დავიწყე, დებილივით ვიდექი მეგონა მომესმა.
-მიხარია რო კარგად ხართ, თქვენებს ახლავე დავუძახებ. კარი მალე გაიღო და ნატა შემოვიდა, ტირილისგან თვალები დასიებული ქონდა, თბილად მოეხვია დედას.
-დედა როგორ ხარ იცი როგორ ვინერვიულეთ?
-კარგად, ნატა ნიკა სადაა, ქალი თვალებით დაეძებდა ქმარს. ნატა გეხვეწები ცოტნეს არ უთხრათ ეს ამბავი იქ არ ანერვიულოთ, სევდიანად უთხრა ნინომ შვილს
-ცოტნე უქვე აქ არის დედა, სისხლიც გადაგისხა, და ახლა ყვავილების საყიდლად არიან და მთელ დღეს მოუნდებიან ეგ და მამა ხო იცი, ქალს სახე გაუნათდა,
-აქ არის? ვაიმე როგორ მომენატრა, დაურეკე ნატა ჩქარა მოვიდეს ცოტნე, სიხარულით ეუბნებოდა ნინო. ამ დროს კარი გაიღო და სიცილის ხმა ისმოდა მარტო, არავინ ჩანდა იმხელა თაიგული მოქონდათ.
-მამა ეს რა არის რამსიმძიმეა, რამ გაყიდინა, იცინოდა ცოტნე, შენ დაიჭირე
-გეჭიროს ცოტნე მე დედაშენი უნდა ვნახო.
-გამომართვი ჩქარა, ჯერ მე უნდა ვნახო. კარებშჳ ჯაჯგურობდნენ, მაგრამ სახე არცერთს არ უჩანდა და ვერ ხედავდნენ როგორ ვიცინოდით.
-როგორ მოიმატე ცოტნე ვეღარ ეტევი ხო ხედავ
-რა მოვიმატე 3 კილო დავიკელი, უბრალოდ ეს არის დიდი და ვერ ვატევ რამ გაყიდინა ხო გეუბნებოდი
-სიმაღლეში მოიმატე
-ოღონდ ეგ არ გეთქვა მამა,
-ნუ მეჯაჯგურები ცოტნე, ხო ხედავ რომ ვეღარ გერევი
-როდის მერეოდი გაფიცებ,
-5 კლასში გაეცინა ნიკას.
-ცოტნე დაუძახა ნინომ, სიცილით ძლივს თქვა. ცოტნემ მამამის მიაჩეჩა თაიგული თუ რა ვიცი იმხელა იყო რა ეთქმოდა და პალატაში შემოვიდა.
-დეეეე როგორ ხარ? მოეხვია ცოტნე. ნიკაც მალე შემოვიდა ყვავილები სადღაც დერეფანში დატოვა, ვერაფრით შემოატია, მე გამოსვლა დავაპირე ნინომ ხელი მომკიდა
-ეს გოგო ისეთი ლამაზია გადავირიე, ეს რო გამოაცხადა სიცხემ მთელ ტანში დამიარა, ცოტნემ ახლაღა გამოიხედა ჩემკენ. თვალი რო გავახილე ასეთი თეთრი, ოქროსკულულებიანი რო დავინახე მეგონა ანგელოზი იყო, თვალებში თითქოს გასხივოსნებული ზღვა ჩასდგომოდეს, ხშირად უთქვამთ რომ ლამაზი ვარ მაგრამ ახლა მივხვდი რომ ეს ქალი მარტო ჩემ გარეგნობას კი არა სულსაც ხედავდა.
-დე ბექას დაა ნინა, უთხრა ცოტნემ. ქალი გადაირია, ეგ ოხუნჯიი სად დაიკარგა რამდენი ხანია არ მინახავსო.
-გინახულებთ აუცილებლად, ისეთი წვრილი ხმით ვთქვი მევე შემრცხვა ნუთუ ასე ვნერვიულობ მეთქი. გარეთ გამოვედი ძლივს ვსუნთქავდი, რა მანერვიულებს, დამშვიდდი ნინდა, ღმერთო ჩემო მოვეწონე თან ისე რომ არაფერი იცის, აშკარად სიამოვნების ჟრუანტელმა დამიარა და მთელი დღე კარგ ხასიათზე ვიყავი, სანამ შესვენებაზე რეზის მანქანა არ დავინახე. დამანებოს თავი გულში ვტიროდი, რას გადამეკიდა, ახლა ეს ცოტნე არ ააყეფოს, ძლივს დაწყნარდა. რამდენიმე წუთში წინ ამესვეტა რეზი ყვავილებით ხელში.
-მადლობა რეზი ლამაზია
-ახლა თავს დავდებ იმის თქმას აპირებდა რომ შენზე ლამაზი არ არის უკნიდან მომესმა ცოტნეს ხმა. ვაიმე რა დავაშავე, რაა, ჯანდაბა ესენი ვინ არიან, მე რატო გადამეკიდნენ.
-ცოტნე ნუ ერევი, ბრაზით უთხრა რეზიმ
-რეზი წადი. ძლივს ვთქვი. და მუხლები ამიკანკალდა ცოტნეს რეაქციის გამო.
-მეგონა აგიხსენი რეზი, მშვიდად უთხრა ცოტნემ, მაგრამ ვინც იცნობდა მიხვდებოდა რო ეს სიმშვიდე მხოლოდ რამდენიმე წამს გასტანდა.
-ვერ გავიგე რა გინდა? დაუყვირა რეზიმ.
-გარეთ გამოდი, გასასვლელისკენ წავიდა ცოტნე. გარეთ გავყევი მეც, ვკანკალებდი.
-მეგონა რაღაც გაიგე, ნუ მიყვირიხარ თორემ ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ.
-ცოტნე რა გინდა, დაანებე თავი ვემუდარებოდი.
-რა მინდა? არ მინდა ყვევილებით მოდიოდეს შენთან, არ მინდა ასე გიყურებდეს, არ მინდა გეხებოდეს. რამეს რთულად ვამბობ.
-ეგ შენი გადასაწყვეტი არ არის გაიგე, რეზი უკან არ იხევდა.
-ნუ მაღიზიანებ რევაზ, ნინა შედი კლინიკაში, მითხრა ცოტნემ
-შენი პრობლემაც ეგაა, მუშტებზე იყურები, ყველაფერში ცდილობ იჩხუბო, ყვიროდა რეზი. შემეშვი ძმაო და ნინამ გადაწყვიტოს ეგ შენ არ გეხება გესმის.
-მერე გადაწყვიტოს, შემომხედა ცოტნემ. მიდი ნინა ამ წამს გადაწყვიტე, მე არ შემიძლია ამის მოთმენა რომ ამან ყვავილებით ირბინოს შენთან, არ შემიძლია გესმის. ახლა შენ რასაც იტყვი ისე იქნება. ორივე მიყურებდა, საშინლად დავიბენი, უამრავი ხმა მესმოდა რომლებიც ჩემშჳ იყო და ყველა რაღაცას გაჰკიოდა, მე კი ვერაფერს ვამბობდი.