"ჩემი ბიჭუნას ცხედარი ძაღლმა დაიტირა, გამოეთხოვა და გადაიკარგა"

ცხოვრება მშვენიერია, როდესაც გარს ერთგული ადამიანები გახვევია და შენს სიხარულს იზიარებენ. ზოგჯერ ისეთივე ემოციას იწვევს ცხოველების ერთგულება... ძალიან მიყვარს ძაღლები, ამიტომ ჩემმა მეუღლემ ერთ დღეს როტვეილერის ორი თვის ლეკვი მომიყვანა, სახელად ბალუ დავარქვი. ისეთი უსუსური იყო, რომ ჩემს კალთაში ეძინა, ბავშვივით ვუვლიდი.
ერთი წლის შემდეგ შვილი შეგვეძინა. ბალუს იმდენად უყვარდა ჩვენი პატარა, რომ მის საწოლს არ შორდებოდა, იქვე იძინებდა. ჩემ გარდა ბავშვთან ახლოს არავის უშვებდა, თვითონვე ეთამაშებოდა. ასე გავიდა ბედნიერების ორი წელი, მაგრამ ეს ყველაფერი ერთმა დღემ თავდაყირა დააყენა.
ნოემბრის თვე იყო, გიორგობის აღსანიშნავად რაიონში ნათესავთან გავემგზავრეთ. იქ კარგად ვიმხიარულეთ. ვერც კი წარმოვიდგენდით, მეორე დღეს რა უბედურება გველოდებოდა. იქიდან რომ ვბრუნდებოდით, ავტოავარია შეგვემთხვა. მე უგონო მდგომარეობაში საავადმყოფოში გადამიყვანეს, ჩვენი შვილი, ჩვენი ბიჭუნა კი ადგილზე გარდაიცვალა.
გონზე რომ მოვედი, ბავშვი მოვიკითხე, მითხრეს, კარგად არისო. საერთოდ, ცუდი ამბის დაჯერება ადამიანებს ყოველთვის გვიჭირს და მეც დავიჯერე, რომ ყველაფერი კარგად იყო. ათი დღის შემდეგ შემთხვევით მოვისმინე საუბარი, ყურებს არ ვუჯერებდი, რომ შვილი ცოცხალი აღარ მყავდა. თითქოს რაღაც ჩამწყდა, გული ორად გაიყო, იმ წუთიდან ჩემმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა, სიცოცხლე აღარ მინდოდა, სიკვდილს ვნატრობდი. ჩემს შვილთან ყოფნა, მასთან წასვლა მინდოდა, მაგრამ ვერაფერს გავაკეთებდი, საწოლიდან ვერ ვდგებოდი, თავზემოთ ძალა არ მქონდა.
ახალი წელი ახლოდვებოდა. ხალხი სიხარულით ელოდა ამ დღესასწულს. მე კი ვიწექი და ცრემლებად ვიღვრებოდი. ვტიროდი, რომ ჩემი შვილი ვერ შეიგრძნობდა იმ სიხარულს, რაც ახალი წლის დადგომას ახლავს თან. ასე ჯოჯოხეთურად გავიდა ოთხი თვე.
სახლში რომ დავბრუნდი, ჩემი შვილის გარეშე ყველაფერი დაცარიელებული მომეჩვენა, ყველაფერი მის თავს მახსენებდა და მაშინ უფრო მწარედ შევიგრძენი ის საშინელება, რასაც შვილის დაკარგვა ჰქვია. რამდენიმე დღის შემდეგ ძაღლი მოვიკითხე და მაშინ მიამბეს, თუ როგორ განიცდიდა ჩვენი ბიჭის დაღუპვას და ჩემს იქ არყოფნას. თურმე სამი დღის განმავლობაში საჭმელს არ ჭამდა, არავის უყეფდა. არადა ადრე ეზოში არავის უშვებდა, მაგრამ ამ ტრაგედიის შემდეგ აღარავის ერჩოდა. თურმე ბავშვის გასვენების დღეს ოთახში შევიდა. ხალხი გაოცებით უყურებდა ძაღლს. ბავშვის ცხედარს მიუახლოვდა, ცრემლები ჩამოსდიოდა, ხელები და სახე გაულოკა, თითქოს დაიტირა, გამოეთხოვა და ოთახიდან გავიდა. მას შემდეგ ბალუ აღარავის უნახავს, გადაიკარგა. მარტო მესაფლავემ შეამჩნია, ორი დღის შემდეგ ბავშვის საფლავზე როგორ იდგა შავი ძაღლი და საფლავს დასცქეროდა.
მას შემდეგ რვა წელი გავიდა. როდესაც საფლავზე მივდივარ, ჩამოვჯდები და ჩემი შვილის სურათს დავცქერი, ასე მგონია, იქვე ახლოს ჩემი ძაღლიც დგას და ჩემი ბიჭის საფლავს დაჰყურებს. ყოველთვის, როცა როტვეილერის ძაღლს დავინახავ, მასში ჩემს ბალუს ვხედავ და თითქოს მის სითბოსა და სიყვარულს ვგრძნობ.
ამბობენ, დრო ყველაფრის მკურნალიაო, მაგრამ ასე არ არის. შვილის დაკარგვის ტკივილს ვერანაირი დრო ვერ კურნავს, უბრალოდ, ადამიანები ამ ყველაფერს ვეგუებით და მეც შევეგუ ჩემი პატარას გარეშე ცხოვრებას. თუმცა რამდენი წელიც უნდა გავიდეს, ჩემი ბიჭი ჩემი სულის მარადიული ტკივილი იქნება. ანგელოზი იყო და ანგელოზად წავიდა... სული მტკივა და უსაშველოდ მენატრება ჩემი პატარა ლუკა.
სოფიკო