გრძნობის მათხოვარი... 5

-მე კლინიკაში უნდა შევიდე, ძლივს ვთქვი
-ნინა, თვალს არ მაშჴრებდა ცოტნე, არ აქ მნიშვნელობა შეხვალ თუ იტყვი რომ რეზისთან გინდა მე მაინც ერთნაირად გავიგებ და იცი რატომაც, თვალებიდან ცეცხლს ისროდა ცოტნე.მეშინოდა მას რო ვუყურებდი.
-ნინა ნუთუ ასეთ ავადმყოფთან შეგიძია ცხოვრება, რეზიც გაბრაზებული ჩანდა.
-ნინა დამიყვირა ცოტნემ, სწრაფად. ვერაფერზე ვფიქრობდი, ცხოვრებაში ასეთ სიტოაციაში არ ვყოფილვარ, და ეს ცოტნეს ბრალი იყო, საშჳნლად გაცოფებული ვიყავი, მაგრამ ვიცოდი რომ ამ მომენტში ვწყვეტდი ჩემი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვან საკითხს, ცოტნე მეორე შანს არ მომცემდა და არც მჭჳრდებოდა, არ მჭჳრდებოდა დაფიქრება, იმიტომ რომ არავინ იყო დედამიწის ზურგზე ვინც ცოტნესავით შემოვიდოდა ჩემ სულშჳ და სამუდამოდ გაიდგავდა ფესვებს, არავინ წარმომედგინა რომ მის გვერძე დამეყენებინა და მაშჳნ ვიგრძენი რომ მე მიყვარდა ისეთი, ზუსტად ისეთი როგორიც იყო, მისი ნაკლი მხიბლავდა, მომწონდა როგორი შეუვალი იყო როგორ იბრძოდა ყველაფრისთვის, სიტყვის თქმა ვერ მოვახერხე, მარტო ის შევძელი რომ ცოტნეს ჩავხუტებოდი და გულზე მივკრობოდი მესმოდა როგორი ბაგაბუგი გაქონდა მის გულს, ცრემლები თავისით მომდიოდაა. ვტიროდი ყველაფრის გამო მისი ხასიათის გამო, იმის გამო რომ არ შემეძლო ამის მიუხედავად თავი დამენებებინა მისთვის და მასზე ფიქრისთვის, მეშჳნოდა მისი, მაგრამ მაინც მასთან მინდოდა. რეზი უხმოდ ჩაჯდა მანქანაშჳ და წავიდა, ვიგრძენი რო სამუდამოდ.
-მაპატიე, მითხრა ცოტნემ
-ასე ოდესღაც მაიძულებ შეგიძულო ცოტნე, შენი მძიმე ხასიათის გამო, ისე ვუთხარი არ მოვშორებივარ და ისევ ვტიროდი.
-როცა უკეთ გამიცნობ ყველაფერი დალაგდება ნინა.
-მეშინია შენი ცოტნე, არ ვიცი როგორი ადამიანი ხარ, მეშჳნია რომ ცხოვრებაში ოდნავადაც რო დამიცდეს ფეხი უბრალოდ საშინლად გაბრაზდები და უკანმოუხედავად წახვალ.
-შენ მე საერთოდ არ მიცნობ ნინა
-არ ვიცი, ცოტნე არ ვიცი, ნეტა იცოდე როგორ მინდა რო არ მიყვარდე, ვერ გიგებ, რანაირი ხარ ვერ ვხვდები, ვიცი ასე მე გამანადგურებ.
-მხოლოდ მაშინ წავალ შენი ცხოვრებიდან როცა ფეხი დაგიცდება და ეს შენი ბრალი იქნება, ეს გახსოვდეს. ნინა იმახსოვრე რასაც გეუბნები ხოლმე, ტყუილად არ ვამბობ.
-ავადმყოფი ხარ.
-ყველანი რაღაცით ვართ ნინა ავად.
-ხო მე შენით ვარ ავად, სხვანაირად არ ვიცი რატო მიყვარხარ. გულში კი გავიფიქრ ვნახავ, ცოტნე აუცილებლად გავიგებ როგორი ხარ სინამდვილეში შენი დაკარგვის ფასადაც რო დამიჯდეს.
-ნუ ტირი ნინა გეხვეწები. შენ რო ტირი მაშინაც კი ლამაზი ხარ მაგრამ მირჩევნია სულ მხიარული იყო.
-ხოო შენ ხელში არ ვიცი ეს როგორ გამომივა. სიცილი აუტყდა
-გოგო რა იყო მართლა ბუა ხო არ ვარ
-რა ვიცი ისე გამოდიხარ ხოლმე წყობიდან მგონია თავს ვერ აკონტროლებ
-კარგი ანუ ბუა ვარ?
-არ ვიცი.
-დედამ ისე აგღწერა მეგონა ჩემ აზრებს კითხულობდა, მოულოდნელად სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი. მე გამეღიმა.
-დედაშენი სხვანაირი წარმომედგინა ცოტნე.. გაეცინა
-ხო გითხარი მამას ვგავარ მეთქი. დედა არ ბრაზდება ზოგადად, ძალიან წყნარი და ნაზია, სამაგიეროდ მამა ნამდვილი სვანია, არ მახსოვს ცხოვრებაში ვინმესთის რამე მოეთმინოს
-მიკვირს დედაშენი როგორ უგებს, ეს ვთქვი და მთლიანად გადამივიდა ფერები, რამ მათქმევინა. ცოტნეს გაეცინა
-ისე როგორც შენ მე გამიგებ ამ ცხოვრებაში.
-არ ვიცი ცოტნე არ ვიხი, როგორ იქნება ჩვენი საქმე.
-ცოდნა რა საჭიროა მთავარია გრძნობდე ნინა, მე ვგრძნობ. მალე ნიკაც მოვიდა კლინიკასთან, ცოტნემ დაბადებისდღე მოულოცა, მეც ენა ძლივს მოვიტრიალე პირში მისალოცად.
-ცოტნე ძალიან მაინტერესებს რა მაჩუქე, იცინოდა ნიკა და ჩემ ძმას მოეხვია, რომელიც ახალი გამოსული იყო კლინიკიდან
-საღამოს გაიგებ მამა
-აი ვკვდები ინტერესით, მერე ბექას მიუტრიალდა, აი ყველაფერს იწუნებს რასაც ვჩუქნი, და მიზეზი, ძვირიანიაო ასე ამბობს, დამღალა საკუთარმა შვილმა, იცინოდა ნიკა, ვნახოთ რას მაჩუქებს, ხელები აათამაშა ნიკამ.
-სვანია ძია ნიკა თქვა ბექამ და ენას კბილი ისე დააჭირა, სახე დაემანჭა, ფერები გადამივიდა, იმდენად აქვს ენა მიჩვეული ჩემ დეგენერატ ძმას რო თვით უფროს ვიბლიანს რა უთხრა. ნიკას სიცილი აუტყდა, გამიკვირდა.
-არა ბექა ეს რაღაც უფრო სხვაა, მეც კი ვერ ვხსნი, ჩემი შვილი უცნაურობის პიკშია, მე მამაჩთან ასეთი დამოკიდებულება არ მქონდა რას ამბობ მანქანა რო ეჩუქებინა სიხარულით ჩავხტებოდი, ამ ვაჟბატონმა კი იაგუარი უკან დამიბრუნდა, დაბადებისდღეზე დიდი სამბით ვაჩუქე
-რააააა? აუ ცოტნეე დებილი ხარ გეფიცები, ბექა ვერ წყნარდებოდა.
-ახლა ვნახავ რას მაჩუქებ, ველოდები მოუთმენლად, ისე რო არც ძვირიანი იყოს, არც იაფი რა ვიცი რა ვიცი იცინოდა ნიკა
-არ ვიცი მოგეწონება თუ არა მაგრამ მე ასე არაფერზე მიწვალია, გაეცინა ცოტნეს.
-კარგი დამაინტრიგე ეხლა, საღამოს ვნახავ, ახლა დედაშენთან შევალ. კლინიკაში შევიდა ნიკა.
-ბექა იცი ახალი ამბავი? დაიწყო ცოტნემ
-რა ამბავი?
-მე და ნინა მალე ვქორწინდებით, გამიღიმა ცოტნემ. ფეხი ისე ძლიერად დავაბიჯე რო მევე შემეცოდა, თჲმცა წარბიც არ შეუხრია, ისევ ისეთი სახე ქონდა და იღიმებოდა. ბექა დაიბნა თავიდან მერე გაიცინა და მოგვილოცა. როცა ბექაც წავიდა, ცოტნეს მივდექი
-არ გაპატიებ
-არც მე
-შენ რას არ მპატიებ, ამ წუთს ისეთი რამ უთხარი ბექას რაზეც არ გვილაპარაკია
-მაგრამ გვიფიქრია, სიცილს არ ეშვებოდა. ფეხი ისე დამადგი ნინა არ გაპატიებ, ესე როგორ გამწირე, სული გამიმწარდა.
-მეტის ღირსი ხარ, არაფერი გემჩნეოდა რო გეტკინა
-აი ძალიან
-ბოდიშჳ არ მინდოდა ასე ძიერად მომსვლოდა, მაგრამ ქუსლის ბრალია, ვეცადე თავი მემართლებინა
-ანუ სანაძლეოს ვიგებ? მომყვები ცოლად?
-სხვა გზა მაქ?
-სიმართლე გითხრა არა, გაეცინა. დღეს მე მიგიყვან სახლში.
-სახლშჳ არ მივდივარ
-აბა სად მიდიხარ, წარბები აწკიპა
-ბებიასთან, პატარა ბავშვივით გავშალე ხელები
-მერე წითელი ქუდი გაქ? ხელები მომხვია
-ის გამომატანს.
-ხო და მეც გამოგყვები, მეშინია მგელი არ შეგხვდეს
-კარგი როგორც გინდა საღამომდე, ბექაც იქ იქნება, თუ გინდა ამოდი.
-ვნახოთ ნინა.
საღამოს მანქანით წავედი ბებოსთან გლდანში, ცოტნე უკან მომყვებოდა, სადარბაზოსთან გადმოვედით.
-არ ამოხვალ?
-არა ნინა არ მცალია, მამას დაბ დღეა და მინდა მასთან ვიყო.
-კარგი, მერე ხო მეტყვი რაც უყიდე.
-კი, მერე გეტყვი, მაკოცა, გაბრუებული ვიდექი.
-ბრავოოოო, უცბად იყვირა
-რა?
-არ გიტირია გესმის, გაკოცე და არ გიტირია, ჩაბჟჳრებამდე იცინოდა
-ნუ დამცინი ცოტნე, მოვეხვიე, ხელებს მთელი ძალით ვუჭერდი.
-ხვალე დედას და მამას გააგცნობ და ჩემ დას, თუმცა იცნობ, ახლა როგორც ჩემ მომავალ ცოლს ისე გაგაცნობ.
-მიყვარხარ ცოტნე.
-მეც, ფრთხილად იყავი, რომელზე ცხოვრობს?
-8 ზე.
-კარგი მოგწერ. გაბრწყინებული თვალებით შევედი სადარბაზოში, არაფერი მაინტერესებდა, არც ცოტნეს მძჳმე ხასიათჳ არც მისი გადაკარგვა წელიწადნახევრით, უბრალოდ მიყვარდა ისეთი როგორიც იყო. ლიფტთან გავჩერდი, როცა ვიგრძენი ჩემ წელზე ხელი როგორ შემომეხვა, ცოტნე მეგონა და გავიღიმე, მაგრამ მალევე ალკოჰოლის მჭახე სუნმა საშჳნელი შჳშჳ მომგვარა, ყვირილი უნდა დამეწყო როცა პირზე ხელი ამაფარა და კედელზე მიმანარცხა, ეს იყო ყველაზე საშჳნელი მომენტი ჩემ ცხოვრებაში, ტანსაცმელი სულ შემომახია, ჩემი გული გამელებით ცემდა, ჩემ სულშჳ რევოლუცია ხდებოდა მაგრამ საკმარისი ძალა არ მქონდა ამას შევწინააღმდეგებოდი, ტელეფონს ვერ მივწვდი რო ცოტნესთვის დამერეკა, ვერც ვყვიროდი, უაზროდ ვსლუკუნებდი, როცა კარებთან გაოგნებული ცოტნე დავინახე, ისეთი სახე ქონდა ბრაზისგან მეგონა ბოლი ადიოდა,მე სისხლშჳ ვიყავი ის კი შარვალს ისწორებდა, მეგონა რომ დედამიწა გაჩერდა, ამ წამზე შეწყვიტა ყველა სულიერმა არსებობა, სუნთქვა, მაგრამ ჩემი გული ისევ ცემდა და მე ეს მიკვირდა, ამის ნახვის და განცდის მერე კიდევ რომ შეეძლო ფეთქვა.



ცოტნე სულ გაწითლებული იყო, თვალები ჩასისხლიანებული ქონდა. სუნთქვა უჭირდა ბრაზისგან, ის კი ღიმილით დამცქეროდა და შარვალს ისწორებდა სანამ ცოტნეს არ მოკრა თვალი, ცოტნე საშჳნელი სახით მიუახლოვდა და თავი მთელი ძალით ჩაარტყა, კედელზე არტყმევინებდა თავს და მოკლავდა რომ არა ბექა რომელმაც ხელიდან ისე გამოგლიჯა როგორც ნადირს შესაჭმელად გამზადებული ლუკმა. ცოტნე ისეთი განრისხებული, არეული, გაცოფებული არ ვიცი ვერ აღვწერ როგორი სახე ქონდა, ცოფებს ყრიდა, მე კუთხეშჳ ვიყავი მიყუჟული და ვცდილობდი შიშველი ადგილების დაფარვას.
ცოტნე მიახლოვდებოდა, თვალებშჳ ჩამდგარი რისხვა ცრემლებით ეცვლებოდა, ხელი უკანკალებდა, ძლივს მოახერხა მისი ქურთუკის ჩემთის შემოცმა, თავზე ხელის გადასმა უნდოდა როცა გავაცალე, არ მინდოდა შემხებოდა და ასე დიდ ხანს ეყურებინა ჩემთის ასეთ მდგომარეობაში.
-ნინა, ეს გავიგონე და მეგონა სხვა მელაპარაკებოდა, ხმა ისე შეცვლილი ქონდა. ნინა საავადმყოფოშჳ წაგიყვან, მითხრა და არც მკითხა ხელშჳ ისე ამიყვანა
-არ მინდა, დამსვი ცოტნე ნუ მეხები, უღონოდ ვიძახდი, საავადმყოფოშჳ არა გთხოვ.
-მაშჳნ სადაც შენ გინდა, წამოდი ჩემთან
-ცოტნე თავი დამანებე გთხოვ, მინდოდა მეღრიალა ტკივილისგან
-ჩემთანა არავინაა ნინა, ექიმს იქ დავურეკავ, სადაც გინდა იქ წაგიყვან, გთხოვ მაგას ნუ მეუბნები, თავს ვერასოდეს დაგანებებ, გთხოვ ნინა. მეგონა მუცელშჳ დრელი მიტრიალებდა, ისე მტკიოდა სული, ცოტნეს ხმის გაგონებაზე, მის სახეზე, მის ტკივილზე მის თვალებშჳ დიდი დაკვირვების გარეშეც რომ ჩანდა.
-არ მინდა რომ ოდესმე კიდე გნახო ცოტნე, ეს ვუთხარი და ბექასკენ მივიწიე. ბექა ხმას ვერ იღებდა უბრალოდ ცრემლები თავისით მოდიოდა, ფეხზე ძლივს ვიდექი. ცოტნემ ისევ ამიყვანა ხელშჳ და მანქანაში ჩამაჯინა.
-ბექა გთხოვ ცოტა ხანი დაველაპარაკები ცალკე, უთხრა ბექას, რომელიც მალევე გამოგვყვა უკან. ცრემლები ღაპაღჲპით ჩამომდიოდა, ცოტნემ ხელი მუხლზე დამადო და კისერშჳ მაკოცა.
-ნინა, ჩემი თავი ხელებშჳ მოიქცია და თვალებში მიყურებდა, ვერ ვხვდები რატო მეუბნები ამას, რატო მექცევი ისე თითქოს უცხო ვიყო.
-შენ რა მართლა არ გესმის? იმ ტიპმა ახლა გამაუპატიურა, ნუთუ ვერ აღიქვი ეს ცოტნე, არ მინდა რომ შენ გააკეთო ეს ჯერ შენ მითხრა რომ შენი ცხოვრებიდან გავქრე, კარგად გიცნობ როგორიც ხარ, ის ვერ აიტანე რომ რეზი მომეხვია, ახლა იმას შეეგუები რომ ვიღაც ჩემთან იწვა ეს მთელი რისხვით გავუმეორე და თვალებში მივაშტერდი. შენნაირი კაცი ამას არასოდეს შეეგუება, არასოდეს მოიყვანს ისეთ ქალს ცოლად ვისაც ასეთი ლაქა ამჩნევია, იცი რატო? იმიტომ რომ თოვლით დაფარული მწვერვალივით სუფთა აღარასოდეს ვიქნები, როგორც შენ ამბობდი და ტყუილად არ მინდა გული მეტკინოს, ამიტომ მირჩევნია რომ ამ წამიდან ამოგშალო ჩემი ცხოვრებიდან. ამით შენც გაგიადვილებ საქმეს, და სინდიდი არ შეგაწუხებს. როცა შევხედე სიტყვა გამიწყდა, ტიროდა ცოტნე ტიროდა და არც ცდილობდა ამის დაფარვას, ცხოვრებაშჳ ვერ წარმოვიდგენდი რო მას ასე ვნახავდი. მერე შუბლზე ხელი მოისვა და ნერვიულად მთელ სახეზე ჩამოისვა. ვიგრძენი რო ეძებდა ძალას რო სიტყვა ეთქვა, მაგრამ გრძნობდა რომ ხმას ვერ იღებდა, აუკანკალდებოდა და ამას ვიბლიანი არ დაუშვებდა, ისიც საკმარისი იყო რომ მისმა თალებმა უკვე გაყიდეს და სხვას დაანახეს მისი ცრემლი. საქმე გავუადვილე, ბექას დავუძახე და ჩემ მანქანაში გადავჯექი. ცოტნე სწრაფად გადმოვიდა
-ახლა არ გინდა ცოტნე, უთხრა ბექამ
-სად წაიყვანე ის? ისევ რისხვანარევი ხმა დაუბრუნდა და ჩემი თვალები ისევ წყლით აივსო
-არ აქ მნიშვნელობა ცოტნე, თავისას მიიღებს ბექა ძლივს აჩერებდა
-მე უნდა ვნახო გესმის, ყვიროდა ცოტნე, სად წაიყვანე? ბექა ის არაკაცი სად არის? გამაგებინე. მოულოდნელად გაჩერდა, როცა მეგონა ყველაფერს დალეწავდა, მანქანის მინაშჳ თალს არ მაშჴრებდა. ბექა, მხარზე ხელი დაადო, სად მიგყავს ნინა?
-ჯერ არ ვიცი, ასე სახლშჳ ვერ მივიყვან
-ჩემთან წავიდეთ არავინაა
-არა ცოტნე, მაპატიე, მაგრამ ჩემი დაა და შენ ამ შემთხვევაში უცხო ხარ.
-შენ ხო არ გააფრინე, ნორმალური ხარ საერთოდ? მე ვარ უცხო? შენ წარმოდგენა არ გაქ როგორ მიყვარს, შენ წარმოდგენა არ გაქ რას ვგრძნობ.
-უნდა წავიდე ცოტნე. ცოტნე საყელოშჳ წვდა ბექას
-გამაგებინე სად მიიყვან, სად იქნება, როგორ იქნება თორემ გეფიცები ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ და ეგრე ნაგლურად ნუ მელაპარაკები გესმის, უღრიალა ცოტნემ
-ასე ჯობია რო აღარ ნახო ცოტნე, ბექამ უთხრა და მანქანის კარი გამოაღო. ცოტნეს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ნერწყვი ძლივს გადაყლაპა, ისევ არ ქონდა ძალა რამე ეთქვა. თვალს არ მაშჴრებდა და მისი მზერა ცუდად მხდიდა, თავი შევაბრუნე რომ აღარ დამენახა



უხმოდ ვიჯექით როცა ტელეფონის ხმა გავიგე, ცოტნეს ესემესი იყო
-სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ, მინდა რომ სულ გახსოვდეს. ტელეფონი გამოვრთე და გარეთ გადავაგდე. სოფელში ავედით, ჯერ სახლიდან ბექამ ტანსაცმელი გამომიტანა ჩუმად, მშობლებს უთხრა რომ ცოტა ხნით მივდიოდით ისე დასასვენებლად. სოფელშჳ რო მივედით მეგონა სახლიდან ამოსული კვამლი მელანდებოდა. ოღონდაც არავინ იყოს სახლში გულში ვნატრობდი, მაგრამ მალე ცოტნეს მანქანაც დავინახე, სახლში რო შევედით ცოტნეს ბუხარი დანთებული ქონდა და გაღიმებული გვიყურებდა
-ბექა მწვადის შესაწვავად ვერაფრით ვერ ვიპოვე შამფურები, ბექა გაოცებული უყურებდა, ჩემზე რო არაფერი ვთქვათ. ზემოდ გავიქეცი რო ოთახშჳ ჩავკეტილიყავი, როცა ცოტნეს ხმა გავიგონე
-ყველა ოთახის გასაღები აქ მაქ, დაა ააჩხაკუნა, სამაგიეროდ მანქანის გასაღები მქონდა და სწრაფად გავვარდი გარეთ, ვიგრძენი როგორ შემომეხვა ძლიერად წელზე ხელი და თითქმის ჰაერშჳ ვიყავი, მერე მსუბუქად დამსვა
-უნდა გელაპარაკო ნინა
-დამანებე თავი რატო არ გესმის, დამანებე, ტყეში გავიქეცი, ცოტნე არ მაჩერებდა, მერე ვიგრძენი რო უნდოდა შეგ შევსულიყავი და უცბად გავჩერდი, რო შემოვტრიალდი, მას ავეკარი ისე ახლოს იყო მოსული.
-აქ კარგად ვილაპარაკებთ, მთვარის შუქზე
-მე შენთან არაფერი მაქ სალაპარაკო, ვიცი რომ ჩემ დანახვაზე გული გერევა, ვიცი რო ასეძთი ხარ ვიცი რო ვერ ამოიგდებ მაგ თავიდან რომ ოდესღაც ვიღაცის დორბლიანი ტუჩები ჩემსას ეხებოდა, ვიღაც ჩემთან იყო, ასეთი ბნელი ხარ ცოტნე, აქამდე შემეძლო გამეგო და შენთან ვყოფილიყავი, მაგრამ ახლა მე ისეთივე ბინძური ვარ შენთვის როგორც ბორდელის ქალები რომელსაც უამრავს იცვლიდი, თავი ჩავღუნე შეიძლება მოვკვდე ეს სიტყვები შენგან რო გავიოგონო. ეს ბოლო გულშჳ გავიფიქრე.
-როგორ მინდა რომ ვიყვირო, ვიღრიალო გავგიჟდები ნინა
-ვიცი და მაგიტომაც გიადვილებ საქმეს, გახსოვს რა გითხარი რო მეშჳნია ფეხი ოდნავადაც რო დამიცდეს რომ სამუდამოდ მიმატოვებ მეთქი
-შენ შენ ნინა, გაოცებული ლაპარაკობდა შენ მე არ მიცნობ, შენ მე უკანასკნელი ნაძჳრალა გგონივარ, გულისამრევი ჩვარი, რომელიც სამყაროს ბნელად აღჳქვავს, უგრძნობია? შენ გგონია რო ცხოველი ვარ? გამაგებინე? რას მელაპარაკები ხვდები მაინც გოგო? აი თჲრმე ჩემზე რას ფიქრობ, და მაინც მეუბნებოდი რო გიყვარვარ, როგორ შეიძება გიყვარდეს კაცი რომელიც ცხოველი გგონია? გამაგებინე? უკვე ყვიროდა
-ცოტნე
-შენ მე ვინ გგონივარ? მე შენი სული მჭჳრდება სუფთა და არა სხეული ნუთუ ეს ვერ გაიგე? ნუთუ ჩემი სიტყვები როომელიც ასე დაგიმახსოვრებია ასე გაიგე? ნუთუ ვერ გაიგე რო მიყვარხარ, მიყვარხარ გესმის, ყვიროდა, ცხოვრებაშჳ ერთადერთ ქალს შენ გეუბნები ამ სიტყვებს და ვიცი რომ უკანასკნელი ხარ გესმის, შენ მეყვარები სიცოცხლის ბოლომდე, ნუთჲ არ გესმის როგორ მტკენ გულს? მე რომ გითხარი რეზიზე არ მოგეკაროს მეთქი მე ვგულისხმობ შენ სულს, შენი სული მინდა იყოს ჩემთის სუფთა ისევე როგორც ჩემია შენთან მიუხედავად იმისა რომ უამრავი ქალი მყოლია, მე ვერ გაპატიებ როცა შენი სული მიღალატებს, მაგრამ მე ნადირი არ ვარ ასეთ დროს გრძნობები შემეცვალოს, მე უფრო მეტად მიყვარხარ ახლა როცა ის ცხოველი ასე მოგექცა, როგორ მეუბნები ამ სიტყვებს ნინა, როგორ მიბედავ? მე ისიც გითხარი რომ მარტო მაშჳნ წავალ შენი ცხოვრებიდან როცა ფეხი შენი შეცდომის გამო დაგიცდება, შენ მე არ მისმენ, შენ მე არ მიცნობ, ჯანდაბა ნინა, ჯანდაბა, ყვიროდა. ცრემლები მახრჩობდა, თავბრუ მეხვეოდა, საკუთარ თავზე გული მერეოდა და ვგრძნობდი რომ იმ მომენტში ცოტნე მართლა დავკარგე და მხოლოდ მე ვიყავი დამნაშავე როცა ის ვერ დავაფასე, ვერ წავიკითხე მისი სული და მხოლოდ ბნელ, მძჳმე ხასიათს ვამჩნევდი, თუმცა მაინც მიყვარდა.
-ცოტნე
-ხო
-არაფერი.
-ნინა, გეხვეწები არ მიმატოვო, როგორ არ გესმის როგორ მიყვარხარ და როგორ მწყინს ასე რომ ფიქრობ ჩემზე. ახლოს მოვიდა და მომეხვია, მეგონა ძვლები დამემტვრეოდა ისე ძიერად მიჭედა მკლავებს.
-მაპატიე ნინა, ჩემი ბრალია
-რა გაპატიო ცოტნე გეხვეწები, ცრემლები ბდინარესავით მომდიოდა
-უნდა ამეცილებინე, უნდა ამოგყოლოდი, ასე არ უნდა დამეტანჯე. გეხვეწები ამაზე არასოდეს ინერვიულო, გთხოვ არ იფიქრო, გეფიცები ჩემთის ეს არაფერს ნიშნავს, მთავარი ჩემთის შენი სულია გესმის, სული და არა სხეული, მე ვერასოდეს გაპატიებ ერთ კოცნას სხვისთის როცა ეს შენი ნებით იქნება, მაგრამ ახლა ერთი მიზეზი კიდე მაქ რო გაგიფრთხილდე, თუმცა ისე მიყვარხარ მიზეზები აღარ მჭჳრდება. ვხედავდი ცოტნეს დატანჯულ სახეს მთვარის შუქზე, მის სიყვარულს ვგრძნობდი და უფრო და უფრო მეშჳნოდა, ვიცოდი რომ ყოველი სიტყვა სიმართლე იყო, ის არასოდეს იტუუებოდა, ისეთი სუფთა და პატიოსანი იყო მეშჳნოდა მე თუ ვიმსახურებდი მას.
-ცოტნ ე რაღაცას დამპირდები?
-მითხარი
-გეხვეწები ის არ მოძებნო, არ მინდა გესმის
-ნინა ნუ გეშჳნია, მე მკვლელი არ ვარ, რაც არ უნდა გაგიკვირდეს და გაეცინა, მემგონი ჩემზე ისეთი წარმოდგენა გაქ ამასაც კი იფიქრებ
-ანუ არ მოძებნი?
-მოვძებნი
-ცოტნე
-ნინა მე სულ ცოტა ხნის წინ პატრული ვიყავი, ასეთ ხალხს ვიჭერდი, და ამას კიდე გავაკეთებ სხვანაირად არ შემიძია, წარმოიდგინე ხომ შეიძება სხვასაც გაუკეთოს ეს, რატო უნდა იყოს გარეთ მითხარი. ვგრძნობდი რო მართალი იყო, ვგრძნობდი რომ ვიწვებოდი
-მაგრამ მე არ მინდა ეს ამბავი ვინმემ გაიგოს, რაც მე დამემართა, ძლივს ვიპოვე გამოსავალი. გთხოვ ცოტნე
-კარგი არ გვინდა ახლა ამაზე, მითხარი რომ გიყვარვარ გთხოვ ნინა, ან მაკოცე ან ორივე რთად, გამიცინა.
-შენ ყველაზე ყველაზე საოცარი იმედგაცრუება ხარ ჩემ ცხოვრებაში,
-რა?
-იმედგაცრუება ბრჭყალებში, მეც გამეცინა, საოცრება ხარ, უცნაური და მოულოდნელი ცოტნე და მეშინია მეშჳნია რო დაგკარგავ.
-მეც რო იგივესი მეშინია? მაგრამ მინდა იცოდე რომ ყველასთან მთელი ჩემი ცხოვრება ვცდილობ გულწრფელი ვიყო, მირჩევნია ცხოვრება გავიუბედურო ვიდრე ვინმეს რამე მოვატყუო, ასე მგონია ამით ჩემ შჳნაგანს ვუღალატებ ეს სვანისთის იცი რა არის? გაეცინა ჩემნაირისთის, სიკვდილი, ამიტო მინდა გთხოვო რო ჩემთან ერთმანეთის მიმართ ვიყოთ ყოველთის გულწრფელები და პირობას გავძლევ სადაც არ უნდა ვიყოთ ერთმანეთს აუცილებლად ვიპოვით. ვგრძნობდი გული როგორ დარბოდა მთელ სხეულშჳ და სიამოვნებანარევი შიშისგან როგორ მაჟრჟოლებდა. სახლისკენ წავედით.
-ნინა ხვალე, ან როცა გინდა ჩემებს გაგაცნობ როგორც ჩემ მომავალ ცოლს
-ჯერ არა ცოტნე



–აბა როდის ნინა?
–არ ვიცი ცოტნე, ახლა არ შემიძლია, დრო მჭირდება, უნდა დავფიქრდე,
–მესმის, მაგრამ არც იფიქრო რო თავიდან მომიშორებ, ახლა წამო ჩემი შემწვარი მწვადები ვჭამოთ ნინა თან ბექა გველოდება
–არ მინდა
–აპ, აპ შენ ისეთ რამეზე ამბობ უარს, სულ კი არ გექნება ბედნიერება მე შევწვა მწვადი, შენ უნდა იფიქრო ჩემ კვებაზე, რომ იცოდე რამდენს ვჭამ და სასაცილოდ გაიცინა
–არაფერი გეტყობა თან ბექას მერე ვინ გამაკვირვებს, სახლშ საჭმელს რო ვაკეთებთ ქვაბზე იძახის ჩემი თეფშიაო
–შენ არ იცი მე რამდენს ვჭამ, უბრალოდ არ მეტყობა, პირველ რიგში ჩემ კვებაზე უნდა იზრუნო ქალბატონო, თორე შენ არ იცი ჩემი ხასიათი რო მშია, საშინლად საზიზღარი ვარ. ამაზე სიცილი ამიტყდა
–ხო მე კიდე ცოტა ზედმეტი რო შევჭამო ეგრევე მეტყობა
–მერე უნდა ივარჯიშო, ერთად თუ გინდა ჩემთან
–ნუ ცდილობ შენთან წამიყვანო
–მაშინ მე წამოვალ შენთან, ჯანდაბა რას ვამბობ, ნინა ცხოვრებაშ ვერ ვიფიქრებდი რო მე სიმამრთან და ცოლისძმასთან ვიცხოვრებდი, ჯანდაბა რას მიშვები ნინა
–სიდედრი გამოგრჩა, გამეცინა
–ოოოოო, ეგ არ უნდა გამომრჩენოდა
–მართლა იცხოვრებდი?
–ნუ მაცინებ ნინა
–მართლა მართლა
–შენ არ იცი სვანი რო ჩაგესიძებათ სამყაროს სხვანაირ აღქმას დაიწყებთ.
–მე უკვე დავიწყე ცოტნე და ბევრ რამეს მივხვდი, მივხვდი რომ ნდობა ყველაზე მნიშვნელოვანია, ჯობია ენდო და შეცდე ვიდრე არ ენდო, და ამ უნდობლობით ყველაფერი გაანადგურო.
–დეპრესიული ქალივით ლაპარაკობ ნინა გეხვეწები,ხელი მომხვია, იცი იქნებ სვანეთში წავიდეთ ცოტა ხნით? მერე ჩემ სახეს რო შეხედა, ბექაც წავიყვანოთ, ჰაა?
–მეშნია რო დაგკარგავ ცოტნე, მთელი ტკივილით ვუთხარი
–ნუ გეშნია სვანეთშ კარგად ვიცი გზები არ დავიკარგები, მომეხვია და თავი ჩემ ყელში ჩარგო
–ცოტნე შეგიძლია ადამიანს აპატიო?
–არა,მყისიერად მიპასუხა, გააჩნია გააჩნია როგორ მაწყენინა,
–თუ ძალიან გიყვარს?
–უფრო ვერ ვაპატიებ, მარტო იმისგან მწყინს ვინც მიყვარს ძალიან, თუ არ არის ახლობელი არ მწყინს ვბრაზდები და მერე შენც იცი რა ხდება, თუმცა ბრაზი ადვილად გადის წყენა არა. ნინა რა დეპრესიულად ხარ, გეხვეწები არ გინდა გამიღიმე და მითხარი რო გიყვარვარ, ან ორივე რთად.
–შენ დეპრესია არ ქგონია?
–კიიი როგორ არააა, მაგიტო სვანეთში მივდივარ ხოლმე იქ ვერ აღწევს ჩემი დეპრესია, იქ ყველაფერი ცუდი ნადგურდება და სილამაზეს ხედავს ჩემი თვალები, ვხედავ თითქოს სამყაროდან გავდივარ და არამიწიერად სუფთა ჰაერს მთელი არსებით ვისუნთქავ.
–სახლში მინდა.
–მე შენთან მინდა, მაგრამ შენი სურვილები ჩემთვის ჩემსაზე მაღლა დგას. სახე ახლოს მომიტანა, მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მელამუნებოდა და უფრო მეტად მტკიოდა გული, ჩემი ტუჩები კი ჩემდა უკითხავად პასუხობდნენ მის შეხებას. სახლში რო შევედით ბექა გაოცებული გვიყურებდა.
–დღეს კალათბურთა და რატო არ იმჩნევთ გაეცინე ცოტნეს, ბექა ტელევიზორს მივარდა
–ღამის 5 ზეა, დაუძახა ცოტნემ, ბექა ისე იყო განერვიულებული აღარაფერი ახსოვდა და მე მკვლელი თვალებით მიყურებდა, ვიგრძენი რომ ბექა საშინლად გაბრაზებული იყო, ჩემზეც და თავის თავზეც.
–აქ არ აჩვენებს და სახლში მინდა, გარეთ გავედი და მანქანაშ ჩვჯექი ცრემლებს ვერ ვიკავებდი. მალე ისინიც გამოვიდნენ, ბუხარი ჩააქრეს, ხმა არავის ამოგვიღია გზაში, ცოტნე მწერდა რაღაცებს ტელეფონზე. მე არაფერი მიპასუხია ვითომ მეძინა. ცოტნე საავადმყოფოშ დავტოვეთ და სახლშ წავედით. ბექა ისე ჩუმად იყო მისგან სასწაული იყო ეს, ხმას არ მცემდა. არც მე მითქვამს რამე, ღამე ვერ დავიძინე 2 საათზე ავდექი ღამის წყლის დასალევად, რო დავინახე ცოტნე რაღაცას ეძებდა, გული ლამის გამისკდა მის დანახვაზე, ვიკივლე, ხელი ამაფარა
–რა გინდა აქ ცოტნე?
–შოკოლადი
–რაა?
–რამე ტკბილი არ გაქ? ვერაფერი ვიპოვე
–აქ რა გინდა მაგას გეკითხები? ვკითხე და კარადა გამოვაღე.
–კალათბურთს უნდა ვუყუროთ მე და ბექამ და შენც შემო ჩვენს ოთახში არ გინდა ეშმაკურად გამიცინა
–ვნახოთ აიღე შოკოლადები მივაწოდე. ბექას ოთახს რო ჩავუარე უცნაური ხმები გამოდიოდა, ცოტნე ეჩხუბებოდა, ბავშვის ხმაც იყო, ოდნავ შევიჭყიტე და ცოტნეს დიშვილი ანანო დავინახე საყვარლად იყო ჩამოსკუპებული საწოლის შუაში და პულტი ეჭირა, ბექამ ფრთხილად გამოაცალა ხელიდან
–ბექა გადაურთე მულთფილმზე დაუყვირა ცოტნემ და ბავშვს შოკოლადი ჩაუტენა პირში, ბექამაც დიდი ლუკმა აიღო პირს ძლივს ამოძრავებდა
–ბექა ნუუჭამ შოკოლადს, ამას რო გამოელიოს ახლა ისეთ ტირილს ატეხავს რო მეზობლების დათვლა მოგვიწევს და ნურავისთან ნუ მაჩხუბებ იცინოდა ცოტნე, ჩემი და მომკლავს გონია ტკბილად ძინავს ანანოს არა ანოო? გაუცინა პატარას,
–მოიცა ცოტნე რა ბავშვს უკვე ბევრს აჭმევ უკან არ იხევდა ბექა.
–გადაურთე ბავშვვს მულთფილმზე
–კალათბურთია ცოტნე
–ბავშვია ბექა
–რა ბავშვია 4 წლის ქალია, რაღა დროს ამის მულთფილმია, იცინოდა ბექა.
–წაგართმევ იცოდე
–ცოტნე რა აბეზარი ცოლივით იქცევი, გაჩერდი გეხვეწები მეცინება, რო არ უნდა ბავშვი გაანაწყენოს. იცი რა გამახსენდა ის ლექსი როგორაა ზუსტად არ ვიცი "ამ სახლს სამი კარი აქვს მე შენ და ბავშვი" ჩაბჟრდა ბექა. ცოტნემ პულტის წართმევა ცადა, როცა ანანომ უკვე ტირილი დაიწყო. ორივე თავდაყირა იდგა, ბექას სიჩქარეში პულტი გადაუვარდა, სწრაფად აწოდებდა სადაც შენ გინდა გადართეო. ყველამ გაიღვიძა და ყველა ბექას ხვრეტდა თალებით. ბავშვი არ ჩერდებოდა
–ანო გთხოვ გეხვეწები, მომკლავს დედაშენი ხო იცი რა ბრაზიანია, ცდილობდა ბავშვის გამხიარულებას ცოტნე, ბექა თავდაყირა დგებოდა, მაგრამ უფრო აშინებდა. ბავშვი საყვარლად სლუკუნებდა რო დაიღალა ტირილისგან გული ამოვარდნას ქონდა, ქვედა ტუჩი ჩამოწეული ქონდა და ნიკაპი უკანკალებდა, წამწამები სულ ცრემლით ქონდა დასველებული, მერე რო შეისვენა ისევ ტირილი დაიწყო. ბავშვი ჩემ ოთახში ავიყვანე და იავნანა ვუმღერე, ჩემი თმის თამაშში ჩაეძინა, ბიჭები კარებთან იყვნენ აყუდებულები, ცოტნე შემოვიდა და ანანოს შუბლზე აკოცა, ხელი მომკიდა და ოთახიდან გავედით.
–რა ლამაზად მღერი ნინა
–მადლობა
–იცი რო გიყურებდი, თმაზე ხელი მომისვა, ძალიან კარგი დედა იქნები, ცრემლებმა ისევ წამიჭირეს მთელი ძალიათ, გული შემეკუმშა, და უბრალოდ მივეხუტე რომ ისევ პატარა ბავშვივით არ მეტირა.
–მხოლოდ ჩემი შვილების დედად წარმომიდგენიხარ
–ცოტნე, ცოტნე, ცოტნე,
–რა იყო? გამიღიმა
–ცოტნე იცი როგორ ძალიან მიყვარხარ
–არა, ეშმაკურად გამიცინა
–უსაზღვროდ, მინდა სულ გახსოვდეს და რაც არ უნდა მოხდეს, გესმის რაც არ უნდა მოხდეს გახსოვდეს, შეიძლება ისეთი შეცდომა დავუშვი რომ ცხოვრებაში არ მაპატიო, ვერ ვბედავ რო გითხრა
–კარგი, მაშინ სვანეთში მივდივართ ხვალე, ნინა ნუ ხარ ეგრე დეპრესიულად გთხოვ, დარწმუნებული ვარ რაღაც სისულელეს მეტყვი,
–მოდით კალათბურთია ნუ ჭორაობთ დაიყვირა ბექამ.
მთელი ღამე არ მძნებია, ვტიროდი ხმამაღლა და ბალიშში თავჩარგული ვიყავი, ვიცოდი რომ ცოტნე ასე ახლო იყო და ამავე დროს ასე შორს, ჩემი შტერული საქციელის გამო ვიგრძენი რომ დავკარგე, ისიც და ბექაც რომელსაც ვაიძულე ამ თამაშშ ამყოლოდა და ვიგრძენი ჩემი უნდობლობით, ჩემი გამოცდით დავკარგე ცოტნე, არ მაპატიებდა ამას, არ მაპატიებდა რადგან შეურაცყოფა მივაყენე მისნაირი კი ამას არასოდეს ივიწყებს, ის იმდენად სუფთაა, რომ ამას არ შეეგუებოდა, ასეთ დამცირებას ვერ აიტანდა და როგორც არ უნდა ვყვარებოდი არ მაპატიებდა, მით უმეტეს რომ ვინც უყვარდა მისგან უფრო წყინდა. ვიგრძენი რომ მეც ვერავის ვაპატიებდი ასეთ რამეს რაც მე გავაკეთე და ცოტნესთვის რა უნდა მომეთხოვა, მინდოდა მომკვდარიყავი, სიცოცხლე აღარ მინდოდა, როგორ არ ვენდე? როგორ ვერ ამოვიცანი მისი ბუნება. რამ გამომაშტერა ეს რომ გადავწყვიტე ბექა დიდ ხანს მემუდარა რომ ცოტნე ამას რო გაიგებდა გაგიჟდებოდა და იმას ვისაც უყვარს გამოცდას არ უწყობენ, მე კი დაბრმავებულს მაინტერესებდა ცოტნეს რეაქცია თუ ვინმე გამაუპატიურებდა, ამიტომაც ჩემ ბიძაშვილს და ბექას ვთხოვე დახმარება, ჩემი ბიძაშვილი იყო ის ვითომ მთვრალი ვინც გამაუპატიურა და ეს ყველაფერი ცოტნეს გამოსაცდელად გავაკეთე, არც მე და არც ბექას ამას არ გვაპატიებდა და ბექა კი მე არ მაპატიებდა ამას.