გრძნობის მათხოვარი ... 6 [ დასასრული ]
4 640 ნახვა
მეორე დღეს ცოტნე მანქანით მოვიდა, ბექასთან უკვე შეთანხმებული იყო და მე ბევრი არაფერი მკითხეს ისე ამოვყავი თავი სვანეთში. მანქანაში ხმა არ ამომიღია, ცოტნე ვხედავდი სარკეშ ხზშრად მიყურებდა და მეორე მხარეს გადავედი, მაგრამ სარკე შეატრიალა სიცილით, შემეშინდა არაფერი მოგვსვლოდა და ისევ დავბრუნდი უკან.
–ჭკვიანი გოგო ხარ ნინა, გამიცინა. სასტუმროში მივედით, მართლა ისეთი სილამაზე დამხვდა დავმუნჯდი, მესმოდა რაზე ლაპარაკობდა ხოლმე ცოტნე, საოცრება იყო, ვერც კი წარმოვიდგენდი ასეთი სილამაზე რომსაქართველოში იყო და არ მენახა. ჰაერის ჩასუნთქვამ გუნება გამომიკეთა
–რა ლამაზია, ისე ვთქვი მთებისთვის თვალი არ მომიშრებია
–ჯერ სად ხართ ქალბატონო, ჩამჩურჩულა ცოტნემ, თხილამურებზე სრიალის დროს ყველაფერი უფრო საოცარია, მოემზადე და გავიდეთ. ცოტა მეწყინა სასტუმროში რო მივედით და არა ცოტნეს სახლში.
–ცოტნე სასტუმროში არ მეგონა რო მოვიდოდით, თითქმის ჩურჩლით ვუთხარი
–ეს ჩემი სასტუმროა,ამიტო ნუ ეძებ მიზეზებს რო რამეზე გამიბრაზდე და სხვათა შორის თქვენ ჩემს ოთახში დაიძინებთ.
–რა?
–ჩემ გარეშე, სწაფადვე დააყოლა ღიმილით.
–ცოტნე ჯობს დავიძინებ დავიღალე მგზავრობით
–ნუ მეურჩები, ვერ ავიტან სწრაფად ჩაიცვი თბილად კომბინიზონი და თხილამურებს დაბლა ჩაგაცმევ, რაღაცის თქმა მინდოდა, მაგრამ გამაჩერა
–ჩემი სიტყვები არ საჩივრდება, მით უმეტეს სვანეთში აქ რომ ვინმემ დაინახოს რო მეურჩები არ ვიცი რა დაგემართება
–ნუ მაშაყირებ ცოტნე
–შენ ეგრე გგონია?
–არა?
–ნწუ, კარგი ხო გეხუმრე მიდი ჩაიცვი გელოდები. სინდისის ქენჯნა არ მასვენებდა, ბექა უკვე კარგად შეჟუჟნებულიყო და გოგოებში ჩამჯდარიყო, იმდენი ტურისტი იყო თვალი ამიჭრელდა, რო ჩამოვდიოდი დავინახე ცოტნეს როგორ გამომწვევად ესაუბრებოდა, თუმცა საუბარი არ ერქვა უფრო კისერზე ეკიდებოდა ერთ ერთ, მეგონა თვალთ მიბნელდებოდა, ცოტნეს გაეღიმა ჩემი სახე რო დაინახა, ალბათ სახეზე მეწერა რო ეჭვიანობისგან ვიწვოდი, თუმცა არაფერი მითქვამს.
–ბოდიში სალომე უნდა გავიდე, უთხრა ცოტნემ იმ გოგოს
–კარგი ცოტნე გამიხარდა შენი ისევ ნახვა, იმედია საღამოს გნახავ, ტვინში მეგონა სისხლი ჩამექცა
–არა არ მეცლება, ჩემ საცოლესთან ერთად ჩამოვედი და ხელი მე მომხვია, სალომეს სახე სულ გაუწითლდა , მე კი ვგრძნობდი რო მეტის გაძლება არ შემეძლო
–ცოტნე უნდა გითხრა, რო გამოვედით დავიწყე
–ჯერ ვისრიალოთ და მერე, მისი ნათქვამი არ საჩივრდებოდა და რაღა გზა მქონდა
–იცი მამას საჩუქარი ვერ მივეცი,აქ წამოვიღე
–რა აჩუქე მართლა?
–რაღაც ჩანაწერია, რო დავბრუნდები მერე მივცემ. ნინა რა კარგად სრიალებ დამიყვირა და მაინც გამისწრო. მთელი ჩემი ცოდნაამ სფეროში და გამოცდილება ერთად შევკრიბე და დავეწიე, კარგად ვსრიალებდი, რო გავუსწარი და ვაჯობე სულ გადაირია
–მოგკლავ იცოდე, თავიდან დავიწყოთ იცინოდა
–გაჯობე და ენა გამოვუყე პატარა ბავშვივით
–მეგონა ვერ ისრიალებდი და თავი აღარ შემიწუხებია აბა ვნახოთ თავიდან. ასე მეგონა რაღაც ჩემპიონატს მოვიგებდი რო ვაჯობებდი ამიტო მთელი მონდომებით ვიყავი,მაგრამ არაფერი გამომდიოდა ბევრით მისწრებდა, მის ყურებაში ტრამპლინი ვეღარ შევამჩნიე და ბეჭებში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, ცოტნეს სახეში გარტყმამ მომიყვანა გონს,
–ნინა, ნინა, შემომხედე, კარგად ხარ?
–მაპატიე ცოტნე ტირილი ამიტყდა, ბავშვივით ვტიროდი და ვსლუკუნებდი, ეს ტკივილი ისე დაგროვდა რო არ მეტირა გული გამისკდებოდა. ხელში ამიყვანა და სასტუმროსკენ წამიყვანა
–რა გაპატიო გაფიცებ? გაეცინა არ უნდა შეგჯიბრებოდი, მე მაპატიე ხო კარგად ხარ
–არა, ძალიან ცუდად ვარ, ძალიან რო არ გითხრა გული გამისკდება, მოვკვდები ასეც და ისეც. ოთახშ ღიმილით შემიყვანა ფეხზე გამხადა
–იყოს მე გავიხდი
–კარგი ერთი გამიცინა, მე მისკენ წავიწიე და მთელი გრძნობით ვაკოცე, თთქოს ბოლოჯერ ყოფილიყოს და მინდოდა რო მთელი არსებით მეგრძნო, დაიბნა არ ელოდა ჩემგან ასეთ თამამ ნაბიჯს წამოიწია და ვნებიანად მკოცნიდა, მეგონა რომ არაფერი არსებობდა ამ ქვეყნად მის გარდა, მისი შეხების გარდა, თანდათან კისერზე გადავიდა, ვერც ერთი ვჩერდებოდით მისი კოცნა, შეხება სასიამოვნო ჟრუამნტელს მგვრიდა ამავე დროს ტკივილსაც ვგრძნობდი, ღილების გახსნა დავუწყე, მაგრამ მალევე გავჩერდი
–ცოტნე გთხოვ მაპატიე, ცოტნე ძლივს გამოერკვა ვიგრძენი როგორ გაუჭირდა თავის შეკევება, მომეხვია და ყურში ჩამჩურჩულა
–მაპატიე, რა დამემართა არ ვიცი, მკლევები მთელი ძალით მოვხვიე
–როგორ მინდა შეგეძლოს პატიება
–არ დაიწყო ახლა ნინა გთხოვ
–ცოტნე შეიძება რასაც ახლა გეტყვი ამის გამო შემიძულო, მაგრამ არ შემიძლია ვერ გავჩუმდები, გული ლამისაა გამისკდეს, ვიგრძენი სახე როგორ გაუმკაცრდა
–მე არ გავუპატიურებივარ არავის, რეაქცია არ ქონდა ისევ ისე მიყურებდა, რამდენიმე წამი ასე იყო, მერე მითხრა
–ამიხსენი
–შენი რეაქცია მაინტერესებდა, ტკივილი მთელ სხეულში გამიჯდა
–მერე გაიგე? ასევე მშვიდად მკითხა
–ცოტნე
–მითხარი გამოცდა ჩავაბარე?, ისეთი მშვიდი იყო მივხვდი რომ ქარიშხალი მიახლოვდებოდა
–კი ჩააბარე და ნუ მექცევი ასე ცოტნე
–სამაგიეროდ შენ ჩაიჭერი თანაც სამუდამოდ, ამას ხვდები? ასე მშვიდად გამომიცხადა ის რისიც ყველაზე მეტად მეშნოდა. თანდათან სახეზე წამოწითლდა სისხლი თვალებშ მოაწვა, როცა ამ ყველაფრის გაანალიზება დაიწყო. ფეხზე წამოხტა, რამდენიმე წამი გაშეშებული იდგა
–შენ ხვდები რა გააკეთე? ნინა? გესმის? ხვდები რა გააკეთე, ნორმალური ხარ? მოიცადე ,ჯანდაბა, შენ გინდოდა მე შეგემოწმებინე? არ მენდობოდი? ცხოველი გეგონე და გაინტერესებდა ასეთთან ცხოვრება თუ შეგეძლო? ღრიალის ხმაზე ბექა შემოვარდა შენ იცი ცხოვრებაში ასეთი შეურაცყოფა არავის მოუყენებია ჩემთის, სულ გააფრინე? ხვდები მაინც რა გადავიტანე? ხვდები ეს ჩემთვის რა იყო? გგონია გარეგნულად რაც მემჩნეოდა შინაგანადაც ასე მშვიდად ვიყავი? გოგოოო გამაგებინე ეს როგორ გამიბედე, შენ მე ვინ გგონივარ, რეზი? რომელსაც რასაც გინდა და როცა იმას ეტყვი? და რომელიც შენს ერთ შემოხედვაზე ყველაფერს დაივიწყებს? შენ მე საერთოდ არ მიცნობ როგორც გეტყობა, ასეთი შეურაცყოფა არავის მოუყენებია და არც არავისთვის მომითმენია რამე. ჯანდაბა ნინა ამას ვერასოდეს გესმის ვერასოდეს ვიფიქრებდი. შენ რო ესეთ მდგომარეობაშ დაგინახე ლამის მოვკვდი, შენ რა იცი რა გადავიტანე, შენ რა იცი შენ რა გესმის, იმ არაკაცს მაინც ვეძებდი და მალე ვიპოვიდი, შენ გგონია ამას ასე დავივიწყებდი? ვინ იყო მსახიობი დაიქირავე?
–ცოტნე დამშვიდდი, ბექამ ხელი დაადო, უცებ ცოტნე სწრაფად შეტრიალდა
–იცოდი? ბექა მიპასუხე? მუდარა ისმოდა ცოტნეს ხმაში, თუმცა ბექას თვალებში ამოიკითხა რაც აინტერესებდა. ოთახში ყველაფერი დალეწა, ვერც ერთი ვინძრეოდით ცოტნეს ლანძღვას და ღრიალს ვისმენდით, მეგონა გული გამისკდებოდა ასეთ მდგომარეობაშ რო დავინახე.
–ბექა, შენ შენ რამ გაგაკეთებინა? შენ ხო მიცნობდი შენ ხო იცოდიი, ჯანდაბა როგორ გაგინოოოოო? ხო იცი ცხოვრებაშ არავისთვის შემიგინებია და არც არავისთვის მომითმენია მაგრამ ყველაფრის ღირსი ხარ, ყველაფრის, როგორ დათანხმდი ბიჭო როგორ? არ ხართ ნორმალურები არც ერთი. ცოტნეს მუშტი მძიმედ დაეცა ბექას სახეს, მთელი ძალით ურტყავდა, მეგონა მოკლავდა, გაშველება ვცადე
–არ შემეხო, დამიღრიალა, ბექა არ ინძრეოდა, არ შეწინააღმდეგებია, როცა მუშტების რტყმას მორჩა ისევ ლანძღვაზე გადავიდა
–არაკაცი ხარ ბექა, არაკაცი, ყველაზე ახლო ძმაკაცი მეგონე და გამყიდველი ნაძრალა ხარ, ჩვეულებრივი ახვარი, მეტი არაფერი, ზიზღს მგვრი აქამდე როგორ შემეძლო შენი მეგობარი ვყოფილიყავი, მაგრამ გამოვასწორებ შენ ხო მიცნობ? თუმცა ამან ხელი არ შეგიშალა ეს გაგეკეთებინა, ბიჭო ეს როგორ გამიკეთე, ცოტნეს ხმაში გაოგნება და განრისხება ერთად იყო. გარეთ გავარდა უკან გავყევით
–ცოტნე გთხოვ ხელზე ჩავეჭიდე, უცებ შემოტრიალდა თვალები აწყლიანებული ქონდა და მშვიდად მითხრა ეს სიტყვები რომელიც ექოსავით ჩამესმოდა
–შენ იცოდი რო ყველა შემთხვევაში მკარგავდი და მაინც გააკეთე
–რა?
–ორივე შემთხვევაში, მაშნაც როცა უნამუსოდ მოვიქცეოდი და ახლაც, განსხვავება მარტო იმაშ იქნებოდა თუ ვინ გამოვიდოდა გაბრაზებული.
–გთხოვ ცოტნე
–იშვიათად ვიფიცებ რამეს, მაგრამ ჩვენ სვანები თუ ვიფიცებთ, მოვკვდებით და მაინც შევასრულებთ, ორივემ კარგად დაიმახსოვრეთ ცხოვრებაში არასოდეს გაპატიებთ, უბრალოდ არ შემიძლია, თქვენ არჩევანი გააკეთეთ. ორივემ იცოდით რაზე მიდიოდით. თქვენ ჩემთვის ორი ცარიელი ადგილი ხართ და დაასე იქნება ტკივილისგან რომც გავგიჟდე.
არ ვიცი მთელ სხეულში რაღაცები ჩამწყდა, დაიღვარა, სისხლის მოძრაობას ვგრძნობდი სხეულში, მეწვოდა ყველა ადგილი და ვიცოდი რომ სულ ასე ვიქნებოდი. ვოტნე ვიბლიანი მკაცრი იყო, შეუვალი, უცნაური, საშნლად პატიოსანი, სუფთა, ფიცხი, სამართლიანი მაგრამ მე ვერ შევძელი მისი დაფასება და შენარჩუნება. მის თვალებს ვუყურებდი და ვხედავდი როგორ შორს იყო ჩემგან. ფეხით წავიდა იმ ყინვაში, გული ლამის გამისკდა, რამე რო მოსვლოდა მოვკვდებოდი, როგორც სასტუმროში გვითხრეს 2 კილომეტრის იქით იყო მამამისის სასტუმრო და იქ იქნებოდა. დილით გადავწყვიტე მივსულიყავი და დავლაპარაკებოდი, ვიცოდი რო აუცილებლად გაციებული იქნებოდა თხლად ჩაცმულმა ფეხით იარა ამ ყინვაში. როცა სასტუმროში მითხრეს რო მართლა იქ იყო, სასიამოვნო გრძნობა ჩამეღვარა გულში ოთახში ავედი, კარი სალომემ გამიღო ნახევრად შიშველმა, ცოტნე აბაზანიდან გამოდიოდა ხველებით. სალომემ გესლიანად ჩამიღიმა, ეს ვიგრძენი ისე თვალი ცოტნესთვის არ მომიშორებია, ის კი ისე იყო თითქოს არ დავუნახივარ, კართან მოვიდა და მთელი ძალით სახესთან მიმიჯახუნა, დიდ ხანს მესმოდა მისი ხველების ხმა, ბუნდოვნად თითქოს შორიდან, ვერ ვინძრეოდი კარებთან ვიყავი გაშეშებული თითქოს იქ იატაკს მივეყინე.
დიდი ხანი არ მენახა მას მერე, წელიწადი გადიოდა, მხოლოდ ის ვიცოდი რო კალათბურთს უთმმობდა მთელ დროს. ესპანეთში გადავწყვიტე წასვლა, საქართველოში მუსიკალურ კონკურსშ გავიმარჯვე და იქ წავედი მუსიკალური კარიერის გასაგრძელებლად, უფრო კი იმის გამო რო ცოტნესთან ასეთი სიახლოვე და ასევე ასეთი სიშორე ჭკუიდან მშლიდა, მეგონა წასვლის დროს აეროპორტში იქნებ მოსულიყო, იქნებ რამე მაინც მოეწერა, არ ვიცი ყველაფერს ვფიქრობდი რისი ჩაჭიდებაც შემეძლო როგორც ფილმებში და წიგნებშია, მაგრამ აქაც შევცდი, აქაც ვერ გამოვიცანი ცოტნე, ის ხომ არავის გავდა სულ სხვა იყო, ხომ დაიფიცა და შეასრულებდა. ჯანდაბა ვიბლიანი რა ჯიუტი ხარ, შორიდან ვიგებდი მის ამბებს, გავიგე რო ევროპაშ გადავიდა სათამაშდ და მალე შეიძლებოდა ამერიკაშ წასულიყო, ბექა როგორც ამბობდა ძმაკაცებისგან იცოდა რო დაცემამდე ვარჯიშობდა, მთელ ენერგიას ნებისყოფას სპორტს ახმარდა. ბექა ესპანეთში თამაშბდა და რამდენჯერმე მოუწიათ ერთმანეთთან დაპირისპირება, მაგრამ ცოტნე ისეთი გაკერპებული იყო ხელიც არ ჩამოურთმევია.
ერთხელ ბექამ აიტეხა კალათბურთის საყურებლად წასვლა და მეც სულ ძალით გამიყოლა, კალათბურთს ვეაღარ ვუყურებდი სულ ცოტნეს მახსენებდა და ტკივილი უფრო მწველი ხდებოდა, უამრავ ხალხში ძლივს შევედი ბექა მალე თვალს მიეფარა გასაგლეჯად მინდოდა სად დაწანწალებდა მარტო დამტოვა ძლივსმივაგენი ადგილს, რამდენიმე წუთშ ვიღაცამ ინგლისურად დამიძახა
–უკაცრავად თქვენ ჩემ ადგილას ზიხართ, მეგონა მომესმა ეს ხმა, სწრაფად მივტრიალდი და ცოტნე იყო, სახე მყისიერად შეეცვალა არ მელოდა ამან გული საშინლად დამწყვიტა, ნუთუ ჩემ გამო არ მოსულა, მაგრამ ასეთი დამთხვევა ნუთ შეიძლება, ცოტნე გვერძე დაჯდა და დავინახეთ წინა რიგებიდან ბექა ყურებამდე გაღიმებული როგორ გვიქნევდა ხელს ცოტნეს მამასთან ერთად. მთელი თამაში არც არაფერი დამინახავს არც არაფერი გამიგონია, მეგონა ის გვერდი მეწვოდა რომელი მხრიდანაც ცოტნე იჯდა, ისიც არ ინძრეოდა რეაქცია არ ქონდა არაფერზე, თამაშ რო დამთავრდა ცოტა ხანი ვიყავით არ ვდებოდით რომ ხალხი გასულიყო, ბექა და ნიკა მაშნვე ჩვენკენ წამოვიდნენ, ვიგრძენი ცოტნე არ მიდიოდა სანამ ბექა არ მოვიდა მარტო არ უნდოდა დავეტოვებინე, მოვიდნენ თუ არა უხმოდ დააპირა წასვლა, როცა ნიკამ ხელი მოკიდა
–ცოტნე რანაირად იქცევი
–ნიკოლოზ როდიდან დაიწყე მაჭანკლობა? თთქმის დაიყვირა ცოტნემ, ხელი უხეშად გამოაცალა და გარეთ გავარდა. ნიკას სახეზე ეტყობოდა რო ცოტნესგან ამას არ მოელოდა, მამას ასე უხეშად არასოდეს მოქცევია. ნიკა სსახე წამოუწითლდა შეეტყო რო საშნლად გაბრაზდა, ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა. იქიდან ბარში წავედით ნიკამ აიტეხა, მივხვდი რომ უნდოდა სასტუმროშ გვიან გაგვეყვანა ბექა მანქანით იყო რომ იქნებ ცოტნე ისევ შეგვხვედროდა. რო მივედით სასტუმროსთან ნინო დაბლა იყო ჩამოსული და ნერვიულობდა. მანქანიდან გადავედით
–ნინო რა მოხდა? შიშთ კითხა ნიკამ
–ცოტნე არ მოსულა, ტელეფონზე არ პასუხობს არ ვიცი არც მისი მეგობარი იღებს ტელეფონს
–კარგი მალე მოვა არ ინერვიულო, მხარზე ხელი მოხვია ნიკამ ცოლს. როგორც მივხვდი ცოტნე ისე წამოიყვანეს ესპანეთში რო არ უთხრეს მე რო შემხვდებოდა, ეს ყველაფერი ბექასთან ერთად დაგეგმეს, მაგრამ ეს ხო ვიბლიანი იყო და მის ხასიათს ვინ გამოიცნობდა ყველაფერი უარესად აეწყო, მალე ტაქსი გაჩერდა და ცოტნე მისმა მეგობარმა გიგამ ძლივს გადმოიტანა მანქანიდან, ისეთი მთრალი იყო ვერ დადიოდა, თუმცა რო გადმოვიდა ისეთი თვალები ქონდა მივხვდი რომ ფეხზე სიმთვრალის გამო კი არა სხვა რამის გამო ვერ იდგა, ვიგრძენი როგორ ვტკიოდი და ვიგრძენი რო მანაც იგრძნო მე როგორ მტკიოდა, როგორ მინდოდა მოვხვეოდი თუნდაც ერთხელ და ამისთვის სიცოცხლესაც დავთმობდი.
–ცოტნე რა გჭირს კითხა ნიკამ, ცოტნე მალევე გასწორდა
–არაფერი მამა, დედამის ხელი გადახვია და სასტუმროშ შესვლა დააპირა როცა ნიკამ დაუძახა
–ცოტნე მოდი აქ, მინდა გელაპარაკო
–ცალკე რო იქნები მაშინ მამა, მაგ ორთან სუნთქვაც არ მინდა
–ცოტნე მოდი
–ნუ მიწვევ, თითქმის დაიყვირა ცოტნემ
–ჩვენ წავალთ, მტკიცედ ვთქვი, ზოგს შეიძლება არ მოწონს ჩვენი დაბინძურებული ჰაერი
–დამავალებ თუ წახვალ, საერთოდ თუ წახვალ და აღარ დამენახები დამიყვირა ცოტნემ, ნინო ძლივს აკავებდა, არც ერთი გაიგეთ ორივემ, რა ჯანდაბა მინდოდა რო ჩამოვდიოდი, მამა რატო ერევი ჩემ ცხოვრებაშ გამაგებინე, რა ჯანდაბად გინდოდა ეს სპექტაკლი? შენ ცხოვრებას მიხედე
–ჩემ ცხოვრებას რომ ვხედავ იმიტო ვაკეთებ ამას, ხმამაღლა უთხრა ნიკამ. გული მელეოდა ესენი ერთმანეთს რო შეასკდნენ დახოცავენ.
–ცოტნე მომისმინე არც მე ვიცოდი რო გნახავდი, ბოდიში რო მყუდროება დაგირღვიე, გპირდები რო არ შეგაწუხებ ჩვენ წავალთ, გული ამოვარდნას მქონდა ამ სიტყვებს რო ვამბობდი, ვცდილობდი როგორმე არ ეჩხუბათ.
–წახვალ აბა რას იზავ, გულს მირევ, გამოსცრა ცოტნეს, სახტად დავრჩი, ასეთ შეურაცყოფას ვერ მოვუთმენდი და მთელი ძალით გავარტყი ყველას თვალწინ. ხელები ისე მომიჭირა მხრებზე რომ მეგონა ძვლები დამემტვრა, მთელი ძალით და ზიზღით მიჭერდა
–გაუშვი ცოტნე ბექამ ხელი გაააშვებინა ცოტაც და ვიკივლებდი ტკივილისგან, ცოტნემ ბექას გასცხო, ამჯერად არ მოუთმენია ბექას და სერიოზულად ჩხუბობდნენ ნიკამ ძლივს გააშველა, ცოტნე ილანძღებოდა.
–გამიშვი ხელები, უყვიროდა მამამის, ნიკა არ უშვებდა, მერე მასაც დაარტყა მუშტი, ირგვლივ სიუმე ჩამოწვა, ცოტნეს ხელი უკანკალებდა, როცა გაანალიზა რო მამას დაარტყა, ნიკას სახე შეუვალი ქონდა. ნინომ იკივლა ამის დანახვაზე
–მამა მე არ
–შენ ჩემთის მკვდარი ხარ ცოტნე
–მამა მოიცადე
–გეფიცები ყველაზე წმინდას
–არ გინდა ნიკა, ხმააკანკალებული იყო ნინო
–თუ ნინო ცოტნეს ნახავ ან დაელაპარაკები კიდე ჩათვალე რო ჩემი ცოლი აღარ იქნები, გიკრძალავ მის ნახვას, ამ წამიდან შვილი მოგვიკვდა. ნიკა სასტუმროშ შევიდა და ნინოც გაიყოლა, შვილს თვალს არ აშრებდა ნინო ,მანამ ფეხი არ მოიცვალა სანამ ცოტნემ თავით არ ანიშნა რომ შეყოლოდა და გაუღიმა. შემხარავი სანახავი იყო ეს ყველაფერი, ცოტნემ ტაქსი გააჩერა და გიგასთან ერთად სადღაც წავიდა. არ მახსოვს რამდენი დღე გადაბმულად ვტიროდი. თანდათან ბრაზი მერეოდა და მთელ სხეულს მონატრებისგან მიჩხაპნიდა, მთელი დღეები ვმუშაობდი, სიმღერებს ვწერდი, ასე გადიოდა თვეები წლები მე და ბექა შევიცვალეთ, ის მსაყვედურობდა ჩუმად, უთქმელად, მაგრამ მაინც მსაყვედურობდა. უკვე დავრწმუნდი რომ ცოტნე არ დაბრუნდებოდა, აღარაფერი იქნებოდა ძველებურად, მამამისი არასოდეს აპატიებდა ამ უხეშობას, ის ჩვენ არ გვაპატიებდა და ვგრძნობდი როგორ მძულდებოდა ეს შეუბრალებელი სამყარო სადაც არ იციან პატიება სადაც შეცდომას, არ პატიობენ, სადაც ემორჩილებიან ბრმა კანონებს და არა გულის კარნახს, არ პატიობენ როცა ნანობს. როგორ შეიძლება გწამდეს ღმერთი და პატიება არ შეგეძლოს, როგორ შეიძლება სამუდამოდ დაკარგო ადამიანი პრინციპების გამო. ეს ჩემთვის ყინულის სამყარო იყო სადაც თითქოს ცოტნე იყო შიგნით მოქცეული და მის გამოყვანას ვერ ვახერხებდი და მეც ამ ყინულზე ვიყავი მიკრული, იქნებ როგორმე ის გამელღო, მაგრამ ვგრძნობდი რომ ეს მკლავდა. ცოტნე ამარიკაში გადავიდა ძალიან წარმატებული კალათბურთელი გახდა, მაიამიში თამაშბდა ჩემ საყვარელ გუნდში, მაგრამ ერთხელაც არ მიყურებია, ვგრძნობდი რო მისი დანახვა გამანადგურებდა. ბექაც არაფერს ამბობდა. ესპანეთში ძალიან ცნობილი მომღერალი ვიყავი, ბევრი თაყვანისმცემელი მყავდა, მაგრამ სამყარო ჩემთვის გაფერმკრთალებული იყო ვერავის ვამჩნევდი, ასეთ დიდი ტკივილით ვცხოვრობდი და რის გამო? იმის გამო რომ მის სამყაროში არ იციან პატიება?
მაგრამ მაშნ ვიგრძენი რომ სიყვარული, ნამდვილი სიყვარული უზღვავ სიამაყეს გვაძლევს, არასოდეს ვაგრძნობინებდი ვიბლიანს იმას როგორ მიყვარდა მზად ვიყავი ცოცხლად მომკვდარიყავი მონატრებისგან,მაგრამ თავს არ დავიმცირებდი,არ ვიქნებოდი მისი გრძნობის მათხოვარი, ამიტომ მუდამ გლამურულად ვიცვამდი, წვეულებებზე დავდიოდი, კონცერტებს ვატარებდი და დროს არ ვიტოვებდი რო მეფიქრა, მარტო ცგრძნობდი რო მტკიოდა უიმისობა მტკიოდა, მტკიოდა მისი სამყარო.
ნიკას ჩვენთან ურთიერთბა არ გაუწყვეტია, ისე მხნედ გამოიყურებოდა მიკვირდა როგორ შეიძლება ადამიანმა შვილი დაკარგოს და ოდნავადაც არ განიცდიდეს, მერე მახსენდებოდა მისი სამყარო ეს ხომ ასეთია, დაუნდობელი, შეუწყნარებელი.
5 წლის შემდეგ ისევ მოვხვდით იმ სასტუმროშ სადაც ცოტნეს ვუთხარი რო მოვატყუე, ცოტნეს სასტუმროში, ნიკამ დაგვპატიჟა, სუფრა ისეთ მხიარული იყო რომ თითქოს არაფერი მომხდარა, ის კი ვიცოდი მას მერე ცოტნე და მამამისი არც დალაპარაკებიან დაარც დედასთან ურთიერთობის საშუალებას აძლევდა, ანანო უკვე გაზრდილი იყო რაღაცებს თამაშობდა, სულ ის დღე მახსენდებოდა ჩვენთან რო იტირა, უკვე დიდი გოგო იყო 9 წლის. ნიკა ისეთი მხიარული იყო, მიკვირდა მხოლოდ კარგად დაკვირვების მერე აღმოაჩენდი რამხელა დაღი ქონდა გულზე, ეს მხოლოდ თვალებში, მხოლოდ წამიერად შეიძლებოდა დაგეჭირა როცა ოდნავ მოდუნდებოდა. ანანომ რაღაც დისკი გამოარბენინა და ჩართო, ყველა გავჩუმდით, 5 წლის წინანდელი ვიდეო იყო, ცოტნეს საჩუქარი, რომელიც აქამდე არავის ენახა და ანანომ იპოვა. მამამის რომ დაბადების დღეზე ჩამოუტანა.
ვიდეო ძალიან სახალისო იყო, ცოტნე ბევრს იცინოდა
მამა იმედია ამას მარტო შენ ნახავ, იმედს ვიტოვებ, ბევრი ვიფიქრე შენთვის რა მეჩუქებინა. ვიცი რომ ძალიან გაგიხარდება, ამის გაბო ცხოვრებაშ რაც არ გამიკეთებია და არც არასოდეს გავაკეთებ ის „ჩავიდინე“ ვიცი რომ გაგეცინება მაგრამ 5 დღეა ჯორდანის სახლთან ვარ ჩასაფრებული, გიგა კამერა გაასწორე იცინოდა, ვიცი მამა ყოფილი კალათბურთელისთვის და მით უმეტეს შენთვის რას ნიშნავს ეს კალათბურთელი ხო 5 დღეა არ მძნებია ნორმალურად, გიგაც დავტანჯე, მაგრამ მაინც მოვახერხეთ და ჯორდანისგან მოლოცვა ჩავწერეთ. ვიდეოში ჯორდანი ულოცავდა დაბადებისდღეს, არ ვიცი ვისაც ოდნავ მაინც უყვარს კალათბურთ მიხვდება ეს რას ნიშნავს
–ნიკა ვიბლიანი გილოცავ დაბადების დღეს. აი ეს გაიმეორეთ ცოტნე ცდილობდა ქართულად ეთქმევინებინა და ამაზე ბევრი იწვალეს და ბევრიც იცინეს. მერე ინგლისურად ეკითხებოდა
–ვინ არის ეს კაცი?
–მამაჩემია, მერე ცოტნემ აიტეხა რაღაც გაიმეორეო და თურმე სვანურადაც მიალოცინა, ბოლოს ინგლისურად თქვა ლეგენდამ
–ნიკა შენ შვილს ძალიან უყვარხარ, ცოტნეს გაეცინა და ქართულად გიგას უთხრა
–ამას ამოვჭრით, კამერა ჯანჯღარებდა ეტყობოდა ეცინებოდა გიგასაც. ბოლოს ცოტნემ ჯორდანის ავტოგრაფი დახია, სულგანაბულები ვუყურებდით.
იმედია მართლა მარტო შენ ნახავ მამა ამ ჩანაწერს, ამ სიტყვების გამო ხალხმა შეიძლება ჩამქოლოს მაგრამ ჩემი აზრით ამან აქეთ უნდა გთხოვოს ავტოგრაფი, ამ ქვეყნად ერთადერთი ხარ ვისაც მართლა მინდა ვგავდე, სასაცილოა ეს არასოდეს მითქვამს და ახლა ამერიკიდან კამერით ვიღებ ამ სიტყვებს, ჩემი პიროვნება იქიდან გამომდინარეობს რომ არაფერი გავაკეთ ისეთ რაც შენ ოდესმე არ მოგეწონებოდა, მე და შენ ხო ვიცით როგორიც ხარ, ჩემთის შენი ავტოგრაფი ყველა ლეგენდაზე მნიშვნელოვანია, ძალიან გადავიჭერი სიყვარულის ახსნაში ბოდიში გიგა მეჯღანება და მაცინებს, მხოლოდ ის ვერ შევძელი რომ ამერიკის საკალათბურო ლიგაშ მეთამაშა ვიცი ეს შენი ოცნება იყო, მაგრამ რა ვქნა კალათბურთზე მეტად იურისტობა უფრო მაინტერესებს, იქნებ ჩემ შვილს უყვარდეს ძალიან კალათბურთი ვინ იცის. მამა მეამაყები, გილოცავ დაბადებისდღეს და მიხარია რომ არსებობ. გიგა გაჩერდი ნუ იცინი, ხარხარებდა ცოტნე. ისეთ მხიარული ვიდეო იყო, მაგრამ თითქმის ყველა ტიროდა, ნიკას სახე ტკივილისგან ისე ქონდა დატანჯული რომ ვერც მისმა ქვის გულმა გაუძლო და ცრემლები წამოუვიდა. დღეს ხომ ამერიკის საკალათბურო ლიგაშა ცოტნე, ამ ვიდეოს მერე ყველა მივხვდით ასე რატო მიისწრაფოდა სპორტშ წარმატებისთის, მამის გამო, რომელმაც თავისი გაუმტყდარი სიტყვით მთელი ოჯახისთის მკვდრად გამოაცხადა. მე გარეთ გავედი, ძლივს ვსუნთქავდი, მეგონა მონატრება ჭკუიდან შემშლიდა, აქ ამ კედლებშ ვეღარ დავრჩებოდი. რო შევბრუნდი ცოტნეს ხმა მესმოდა ტელეფონშ იყო
–დედა როგორ ხარ? ვერ მელაპარაკები მამა მანდაა? კარგი არაუშავს, მე კარგად ვარ ნაკრებში გამომიძახეს, არ ვიცი რას ვიზავ, მანდ ჩამოსვლა არ მინდა, ხომ კარგად ხართ ყველა? მამაც ხო კარგადაა? მაშინ რო მითხარი წნევა აქვსო რაღაც წამლები რაც ვნახე გამოვაგზავნე, მანდ რო არ იშვებოდა, დედა ხო იცი ეს ჟრნალისტები რაღაც უბრალოდ უხერხულად დავეცი და ცოტა თავი დავარტყი და დაიწყეს გაზვიადება მანდ იქნება ალბათ ტელევიზიით და არ ჩართოთ მამამ არ ნახოს ინერვიულებს ეგ ხო იცი თან არ შეიმჩნევს, როგორ მეცინება. ანანო ხო კარგადაა, ბებო თუ მანდაა უთხარი უნდა ვეჭორაო, უი ახლა მეძახიან გავედი გკოცნი დე.
ნინო ხმას იმიტო ვერ იღებდა რო ტიროდა, წესით ნიკა უნდა გაბრაზებულიყო ამ საუბრით ჩანდა რო ცოტნეს არავისთან გაუწყვეტია ურთიერთობა, მაგრამ ჩაფიქრებული იჯდა და ცდილობდა წამოსული ცრემლი დაეფარა.
ესპანეთში მალე დავბრუნდი, ბექაც ნაკრებში გამოიძახეს, ევროპის ჩემპიონატი ესპანეთშ ტარდებოდა ოღონდ სხვა ქალაქში, ეს მამშვიდებდა რომ ცოტნეს არ შევხვდებოდი და მისგან ახალ შეურაცხყოფას არ მივიღებდი, თუმცა გულის სიღრმეში მთელი ჩემი არსება მისკენ მიიწევდა რო ერთხელ მაინც მენახა და მის თვალებშ ჩამეხედა.
რა დავუშავე ასეთი რო სამუდამოდ გამწირა ტანჯვისთვის, როგორ არ უნა შეგეძლოს ადამიანს პატიება,ნუთუ გული არ უნდა გქონდეს, მისი სამყარო მაშნებდა, ემორჩილებოდა პრინციპებს და არა გრძნობებს, ყველაზე დიდი სიძლიერე არის როცა პატიება შეგიძლია, მაგრამ ცოტნე არ იყო ასეთი, ცხოვრება გამინადგურა და ვიცი თავისიც ასე გაანადგურა პრინციპულობის გამო, როგორ მინდოდა გამელანძღა
–ნინა საყვარელო ჩქარა კონცერტი მალე დაიწყება, დამიძახა ჩემმა მენეჯერმა, მარტინი ამერიკელი იყო, ძალიან კარგი ადამიანი ჩემი სული და გული იყო ამ წლებში, თუმცა ქალები არ აინტერესებდა, და ბევრ ჩემ თაყვანისმცემელს დაადგა თვალი, ამაზე მეცინებოდა ხოლმე.
–ახლავე მარტ, რამდენიმე წუთში სირბილით გავიქეცი სასტუმროს ნომრიდან მანქანა დაბლა მელოდებოდა,დერეფნის კუთხესთან ვიღაცას ისე ძლიერად დავეჟახე რო წავიქეცი
–მაპატიე ჩემი ბრალია, ვიგრძენი როგორ მაყენებდა ძლიერი ხელები წელზე რომ შემომხვეოდა,
–შენ?
–მხოლოდ ახლაღა დამაკვირდა ცოტნე და რო მიცნო სახე შეეცვალა, ისეთ გრიმი მქონდა გაკეთებული ერთი დანახვით ვერ მიცნობდა. მუხლები ამიკანკალდა, წელზე ხელი სწრაფად შემიშვა, თავი ვერ შევიკავე და ჩავიკეცე
ხელი სრაფადვე მომაშველა
–უნდა გავიდე მაპატიე, თავი ჩავღუნე, ფეხზე ძლივს ვიდექი, ვგრძნობდი მაკიაჟი როგორ გამიფუჭდა ცრემლებისგან თავი ისე დახრილი მქონდა რომ ეს არ დაენახა
–ნინა, ხელი მკლავში მომკიდა, შემობრუნება უნდოდა, მაგრამ მიყინული ვიყავი ერთ ადგილს
–მეჩქარება ბოდიშით
–თ, თ–ებით მელაპარაკები? შინაგანად ვგრძნობდი რომ იმას რაც ხდებოდა ვერ გავუძლებდი, ასე როგორ მიყვარდა რომ მის შეხებაზე ყველაერი მეწვოდა.
–ნინა უნდა დაგელაპარაკო
–მეჩქარება, მის ყოველ შეხებაზე ჟრუანტელი მივლიდა და ის 5 წლის ტანჯვა ყელში მეჩხირებოდა
–ნინა, მთელი ძალით შემომაბრუნა, ჩემი სახის დანახვაზე გაშრა, მდინარესავით მომდიოდა ცრემლები სახე კი უმეტყველო მქონდა, არაფრის ამოკითხვა არ შეიძლებოდა გარდა ტკივილისა, გამაბრუებელი ტკივილისა
–სად მიდიხარ?
–კონცერტი მაქ, ავტომატურად ვპასუხობდი
–მაკიაჟი გაგიფუჭდა, სახეზე ხელი მომისვა, ცეცხლს რომ ნავთ დაასხა ისეთ შეგრძნება მქონდა, უფრო მეტად მეწვოდა სხეული.
–უნდა გავიდე
–ნინა, შენ სანახავად მოვედი
–ხო მნახე ახლა კარგად. როგორ მტკიოდა ძვლები
–სალაპარაკოდაც
–მერე შენი სიტყვა? ხო გატყდება? ჰა ცოტნე? პრინციპები მერე? სადაა შენი პრინციები? შენ ხო გირჩევნია მე გავტყდე ვიდრე შენი სიტყვა? მე მოვკვდე მე დავიტანჯო ვიდრე პრინციპებს უღალატო? რას ანაცვალე ყველაფერი? ბედნიერი ხარ ? მოიპოვე სულის სიმშვიდე? შენი წინაპრების ძვლები ტაშს გიკრავენ? გამაგებინე
–მომენატრე. ავკანკალდი, ამ სიტყვის გაგონებაზე, არ ვიცი რა მჭირდა.
–ნუთუ შენ სამყაროში ესეც შეიძლება?
–კიდე ბევრი რამ
–რომ იცოდე როგორ შემაძულე თავი ცოტნე რომ იცოდე, რო გხედავ ცუდად ვარ.
–რო ძულთ ამას ტკივილის გარეშე ეუბნებიან, შენ კი ისეთ სახე გაქ რომ მინდა ვკვდები ისე რომ გაკოცო, ჩემმა სახემ ყველაფერი თქვა.
–არ აქ მნიშვნელობა, მთავარია სიტყვები რასაც გეუბნები.
–ხოო? ვგრძნობდი რომ კიდე ცოტაც და ჩახუტებისგან დავახრჩობდი, ამიტომ ნომრისკენ წავედი. გამაჩერა საკოცნელად წამოიწია, გადავიხარე. ამ დროს მარტინი შემოვიდა
გაეგონა, ჩემი სული კვდებოდა ისე იყო მიჯაჭვული ცოტნეს, ვღრიალებდი კარები ჩავკეტე მუსიკას ავუწიე რომ ჩემი ხმა არ გაეგოთ, მარტინს მივწერე რო ვერ ვიმღერებდი მიზეზი–ვკვდებოდი, მხოლოდ დილით გამოვედი დასიებულთალებიანი თმა აბურდული მქონდა, ნომრის კარი რო გამოვაღე ცოტნე კარებთან იჯდა და ერთ ადგილს თვალს არ აშორებდა.
–აქ იყავი სულ?
–ხო. ისე მითხრა თვალი არ მოუშორებია იმ წერტილისთის
–არ გძინებია?
–არა, არც შენ, რატო ტიროდი?
–გესმოდა?
–ყრუ არ ვარ.
–კონცერტზე ვერ წავედი არ ვიცი ხალხი მელოდა და მაგას განვიცდიდი, არც კი გამხსენებია რო კონცერტს ვაცდენდი გუშინ, ახლა კი მადლობას ვწირავდი ღმერთს რო ეს მიზეზი გამოჩნდა.
–ჩემი ბრალია, მოულოდნელად თქვა. რა მეგონა, ჩაიცინა რომ აიტანდი ჩემ გულგრილობას, სისასტიკეს, არ გათხოვდებოდი, რა სისულელეა ნინა რა სისულელე
–ხო, რაზე ვუთხარი ხო მეც არ ვიცი
–ის მარტინი მომეჩვენა თუ მეარშიყება? გამეცინა ხმამაღლა, ცოტნე ცოცხლად გაგლიჯავდა მარტინს, მისი ხასიათი რო ვიცოდი.
–უნდა ვიეჭვიანო? ვიგრძენი რო არ უნდა მეთქვა, მე ხომ გათხოვილი ქალი ვიყავი.
–იმ შემთხვევაში თუ შენ ქმარსაც ეარშიყება, მითხრა და თავი ჩაღუნა.
–ბოდიში გუშნ რამეზე გინდოდა ლაპარაკი ცოტნე?
–არა, აღარ აქ მნიშვნელობა
–არც თავიდან ქონდა
–მართალი ხარ, ფეხზე წამოდგა, გამიღიმა, სწრაფი ნაბიჯით გავიდა, მე კი ჩავიკეცე იმ ადგილას სადაც მთელი ღამე იჯდა, მისი სურნელი ისევ იდგა.
–ნინაჩკა, მემგონი არ გესიამოვნა ამ სიმპატიურ ბიჭს რო ვუთხარი შენ ქმარზე. ისე პირველად დაინტერესდი ბიჭთ რაც მე გიცნობ და ყველაფერი გავაფუჭე, მაგრამ ისეთი მიმზიდველია.
–მარტინ მას აქამდეც ვიცნობდი
–მიკვირს რო არ გათხოვილხარ მაშინ, მე ხელიდან არ გავუშვებდი თანაც როგორ უყვარხარ, აშკარად
–ჭკვიანი გოგო ხარ ნინა, გამიცინა. სასტუმროში მივედით, მართლა ისეთი სილამაზე დამხვდა დავმუნჯდი, მესმოდა რაზე ლაპარაკობდა ხოლმე ცოტნე, საოცრება იყო, ვერც კი წარმოვიდგენდი ასეთი სილამაზე რომსაქართველოში იყო და არ მენახა. ჰაერის ჩასუნთქვამ გუნება გამომიკეთა
–რა ლამაზია, ისე ვთქვი მთებისთვის თვალი არ მომიშრებია
–ჯერ სად ხართ ქალბატონო, ჩამჩურჩულა ცოტნემ, თხილამურებზე სრიალის დროს ყველაფერი უფრო საოცარია, მოემზადე და გავიდეთ. ცოტა მეწყინა სასტუმროში რო მივედით და არა ცოტნეს სახლში.
–ცოტნე სასტუმროში არ მეგონა რო მოვიდოდით, თითქმის ჩურჩლით ვუთხარი
–ეს ჩემი სასტუმროა,ამიტო ნუ ეძებ მიზეზებს რო რამეზე გამიბრაზდე და სხვათა შორის თქვენ ჩემს ოთახში დაიძინებთ.
–რა?
–ჩემ გარეშე, სწაფადვე დააყოლა ღიმილით.
–ცოტნე ჯობს დავიძინებ დავიღალე მგზავრობით
–ნუ მეურჩები, ვერ ავიტან სწრაფად ჩაიცვი თბილად კომბინიზონი და თხილამურებს დაბლა ჩაგაცმევ, რაღაცის თქმა მინდოდა, მაგრამ გამაჩერა
–ჩემი სიტყვები არ საჩივრდება, მით უმეტეს სვანეთში აქ რომ ვინმემ დაინახოს რო მეურჩები არ ვიცი რა დაგემართება
–ნუ მაშაყირებ ცოტნე
–შენ ეგრე გგონია?
–არა?
–ნწუ, კარგი ხო გეხუმრე მიდი ჩაიცვი გელოდები. სინდისის ქენჯნა არ მასვენებდა, ბექა უკვე კარგად შეჟუჟნებულიყო და გოგოებში ჩამჯდარიყო, იმდენი ტურისტი იყო თვალი ამიჭრელდა, რო ჩამოვდიოდი დავინახე ცოტნეს როგორ გამომწვევად ესაუბრებოდა, თუმცა საუბარი არ ერქვა უფრო კისერზე ეკიდებოდა ერთ ერთ, მეგონა თვალთ მიბნელდებოდა, ცოტნეს გაეღიმა ჩემი სახე რო დაინახა, ალბათ სახეზე მეწერა რო ეჭვიანობისგან ვიწვოდი, თუმცა არაფერი მითქვამს.
–ბოდიში სალომე უნდა გავიდე, უთხრა ცოტნემ იმ გოგოს
–კარგი ცოტნე გამიხარდა შენი ისევ ნახვა, იმედია საღამოს გნახავ, ტვინში მეგონა სისხლი ჩამექცა
–არა არ მეცლება, ჩემ საცოლესთან ერთად ჩამოვედი და ხელი მე მომხვია, სალომეს სახე სულ გაუწითლდა , მე კი ვგრძნობდი რო მეტის გაძლება არ შემეძლო
–ცოტნე უნდა გითხრა, რო გამოვედით დავიწყე
–ჯერ ვისრიალოთ და მერე, მისი ნათქვამი არ საჩივრდებოდა და რაღა გზა მქონდა
–იცი მამას საჩუქარი ვერ მივეცი,აქ წამოვიღე
–რა აჩუქე მართლა?
–რაღაც ჩანაწერია, რო დავბრუნდები მერე მივცემ. ნინა რა კარგად სრიალებ დამიყვირა და მაინც გამისწრო. მთელი ჩემი ცოდნაამ სფეროში და გამოცდილება ერთად შევკრიბე და დავეწიე, კარგად ვსრიალებდი, რო გავუსწარი და ვაჯობე სულ გადაირია
–მოგკლავ იცოდე, თავიდან დავიწყოთ იცინოდა
–გაჯობე და ენა გამოვუყე პატარა ბავშვივით
–მეგონა ვერ ისრიალებდი და თავი აღარ შემიწუხებია აბა ვნახოთ თავიდან. ასე მეგონა რაღაც ჩემპიონატს მოვიგებდი რო ვაჯობებდი ამიტო მთელი მონდომებით ვიყავი,მაგრამ არაფერი გამომდიოდა ბევრით მისწრებდა, მის ყურებაში ტრამპლინი ვეღარ შევამჩნიე და ბეჭებში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი, ცოტნეს სახეში გარტყმამ მომიყვანა გონს,
–ნინა, ნინა, შემომხედე, კარგად ხარ?
–მაპატიე ცოტნე ტირილი ამიტყდა, ბავშვივით ვტიროდი და ვსლუკუნებდი, ეს ტკივილი ისე დაგროვდა რო არ მეტირა გული გამისკდებოდა. ხელში ამიყვანა და სასტუმროსკენ წამიყვანა
–რა გაპატიო გაფიცებ? გაეცინა არ უნდა შეგჯიბრებოდი, მე მაპატიე ხო კარგად ხარ
–არა, ძალიან ცუდად ვარ, ძალიან რო არ გითხრა გული გამისკდება, მოვკვდები ასეც და ისეც. ოთახშ ღიმილით შემიყვანა ფეხზე გამხადა
–იყოს მე გავიხდი
–კარგი ერთი გამიცინა, მე მისკენ წავიწიე და მთელი გრძნობით ვაკოცე, თთქოს ბოლოჯერ ყოფილიყოს და მინდოდა რო მთელი არსებით მეგრძნო, დაიბნა არ ელოდა ჩემგან ასეთ თამამ ნაბიჯს წამოიწია და ვნებიანად მკოცნიდა, მეგონა რომ არაფერი არსებობდა ამ ქვეყნად მის გარდა, მისი შეხების გარდა, თანდათან კისერზე გადავიდა, ვერც ერთი ვჩერდებოდით მისი კოცნა, შეხება სასიამოვნო ჟრუამნტელს მგვრიდა ამავე დროს ტკივილსაც ვგრძნობდი, ღილების გახსნა დავუწყე, მაგრამ მალევე გავჩერდი
–ცოტნე გთხოვ მაპატიე, ცოტნე ძლივს გამოერკვა ვიგრძენი როგორ გაუჭირდა თავის შეკევება, მომეხვია და ყურში ჩამჩურჩულა
–მაპატიე, რა დამემართა არ ვიცი, მკლევები მთელი ძალით მოვხვიე
–როგორ მინდა შეგეძლოს პატიება
–არ დაიწყო ახლა ნინა გთხოვ
–ცოტნე შეიძება რასაც ახლა გეტყვი ამის გამო შემიძულო, მაგრამ არ შემიძლია ვერ გავჩუმდები, გული ლამისაა გამისკდეს, ვიგრძენი სახე როგორ გაუმკაცრდა
–მე არ გავუპატიურებივარ არავის, რეაქცია არ ქონდა ისევ ისე მიყურებდა, რამდენიმე წამი ასე იყო, მერე მითხრა
–ამიხსენი
–შენი რეაქცია მაინტერესებდა, ტკივილი მთელ სხეულში გამიჯდა
–მერე გაიგე? ასევე მშვიდად მკითხა
–ცოტნე
–მითხარი გამოცდა ჩავაბარე?, ისეთი მშვიდი იყო მივხვდი რომ ქარიშხალი მიახლოვდებოდა
–კი ჩააბარე და ნუ მექცევი ასე ცოტნე
–სამაგიეროდ შენ ჩაიჭერი თანაც სამუდამოდ, ამას ხვდები? ასე მშვიდად გამომიცხადა ის რისიც ყველაზე მეტად მეშნოდა. თანდათან სახეზე წამოწითლდა სისხლი თვალებშ მოაწვა, როცა ამ ყველაფრის გაანალიზება დაიწყო. ფეხზე წამოხტა, რამდენიმე წამი გაშეშებული იდგა
–შენ ხვდები რა გააკეთე? ნინა? გესმის? ხვდები რა გააკეთე, ნორმალური ხარ? მოიცადე ,ჯანდაბა, შენ გინდოდა მე შეგემოწმებინე? არ მენდობოდი? ცხოველი გეგონე და გაინტერესებდა ასეთთან ცხოვრება თუ შეგეძლო? ღრიალის ხმაზე ბექა შემოვარდა შენ იცი ცხოვრებაში ასეთი შეურაცყოფა არავის მოუყენებია ჩემთის, სულ გააფრინე? ხვდები მაინც რა გადავიტანე? ხვდები ეს ჩემთვის რა იყო? გგონია გარეგნულად რაც მემჩნეოდა შინაგანადაც ასე მშვიდად ვიყავი? გოგოოო გამაგებინე ეს როგორ გამიბედე, შენ მე ვინ გგონივარ, რეზი? რომელსაც რასაც გინდა და როცა იმას ეტყვი? და რომელიც შენს ერთ შემოხედვაზე ყველაფერს დაივიწყებს? შენ მე საერთოდ არ მიცნობ როგორც გეტყობა, ასეთი შეურაცყოფა არავის მოუყენებია და არც არავისთვის მომითმენია რამე. ჯანდაბა ნინა ამას ვერასოდეს გესმის ვერასოდეს ვიფიქრებდი. შენ რო ესეთ მდგომარეობაშ დაგინახე ლამის მოვკვდი, შენ რა იცი რა გადავიტანე, შენ რა იცი შენ რა გესმის, იმ არაკაცს მაინც ვეძებდი და მალე ვიპოვიდი, შენ გგონია ამას ასე დავივიწყებდი? ვინ იყო მსახიობი დაიქირავე?
–ცოტნე დამშვიდდი, ბექამ ხელი დაადო, უცებ ცოტნე სწრაფად შეტრიალდა
–იცოდი? ბექა მიპასუხე? მუდარა ისმოდა ცოტნეს ხმაში, თუმცა ბექას თვალებში ამოიკითხა რაც აინტერესებდა. ოთახში ყველაფერი დალეწა, ვერც ერთი ვინძრეოდით ცოტნეს ლანძღვას და ღრიალს ვისმენდით, მეგონა გული გამისკდებოდა ასეთ მდგომარეობაშ რო დავინახე.
–ბექა, შენ შენ რამ გაგაკეთებინა? შენ ხო მიცნობდი შენ ხო იცოდიი, ჯანდაბა როგორ გაგინოოოოო? ხო იცი ცხოვრებაშ არავისთვის შემიგინებია და არც არავისთვის მომითმენია მაგრამ ყველაფრის ღირსი ხარ, ყველაფრის, როგორ დათანხმდი ბიჭო როგორ? არ ხართ ნორმალურები არც ერთი. ცოტნეს მუშტი მძიმედ დაეცა ბექას სახეს, მთელი ძალით ურტყავდა, მეგონა მოკლავდა, გაშველება ვცადე
–არ შემეხო, დამიღრიალა, ბექა არ ინძრეოდა, არ შეწინააღმდეგებია, როცა მუშტების რტყმას მორჩა ისევ ლანძღვაზე გადავიდა
–არაკაცი ხარ ბექა, არაკაცი, ყველაზე ახლო ძმაკაცი მეგონე და გამყიდველი ნაძრალა ხარ, ჩვეულებრივი ახვარი, მეტი არაფერი, ზიზღს მგვრი აქამდე როგორ შემეძლო შენი მეგობარი ვყოფილიყავი, მაგრამ გამოვასწორებ შენ ხო მიცნობ? თუმცა ამან ხელი არ შეგიშალა ეს გაგეკეთებინა, ბიჭო ეს როგორ გამიკეთე, ცოტნეს ხმაში გაოგნება და განრისხება ერთად იყო. გარეთ გავარდა უკან გავყევით
–ცოტნე გთხოვ ხელზე ჩავეჭიდე, უცებ შემოტრიალდა თვალები აწყლიანებული ქონდა და მშვიდად მითხრა ეს სიტყვები რომელიც ექოსავით ჩამესმოდა
–შენ იცოდი რო ყველა შემთხვევაში მკარგავდი და მაინც გააკეთე
–რა?
–ორივე შემთხვევაში, მაშნაც როცა უნამუსოდ მოვიქცეოდი და ახლაც, განსხვავება მარტო იმაშ იქნებოდა თუ ვინ გამოვიდოდა გაბრაზებული.
–გთხოვ ცოტნე
–იშვიათად ვიფიცებ რამეს, მაგრამ ჩვენ სვანები თუ ვიფიცებთ, მოვკვდებით და მაინც შევასრულებთ, ორივემ კარგად დაიმახსოვრეთ ცხოვრებაში არასოდეს გაპატიებთ, უბრალოდ არ შემიძლია, თქვენ არჩევანი გააკეთეთ. ორივემ იცოდით რაზე მიდიოდით. თქვენ ჩემთვის ორი ცარიელი ადგილი ხართ და დაასე იქნება ტკივილისგან რომც გავგიჟდე.
არ ვიცი მთელ სხეულში რაღაცები ჩამწყდა, დაიღვარა, სისხლის მოძრაობას ვგრძნობდი სხეულში, მეწვოდა ყველა ადგილი და ვიცოდი რომ სულ ასე ვიქნებოდი. ვოტნე ვიბლიანი მკაცრი იყო, შეუვალი, უცნაური, საშნლად პატიოსანი, სუფთა, ფიცხი, სამართლიანი მაგრამ მე ვერ შევძელი მისი დაფასება და შენარჩუნება. მის თვალებს ვუყურებდი და ვხედავდი როგორ შორს იყო ჩემგან. ფეხით წავიდა იმ ყინვაში, გული ლამის გამისკდა, რამე რო მოსვლოდა მოვკვდებოდი, როგორც სასტუმროში გვითხრეს 2 კილომეტრის იქით იყო მამამისის სასტუმრო და იქ იქნებოდა. დილით გადავწყვიტე მივსულიყავი და დავლაპარაკებოდი, ვიცოდი რო აუცილებლად გაციებული იქნებოდა თხლად ჩაცმულმა ფეხით იარა ამ ყინვაში. როცა სასტუმროში მითხრეს რო მართლა იქ იყო, სასიამოვნო გრძნობა ჩამეღვარა გულში ოთახში ავედი, კარი სალომემ გამიღო ნახევრად შიშველმა, ცოტნე აბაზანიდან გამოდიოდა ხველებით. სალომემ გესლიანად ჩამიღიმა, ეს ვიგრძენი ისე თვალი ცოტნესთვის არ მომიშორებია, ის კი ისე იყო თითქოს არ დავუნახივარ, კართან მოვიდა და მთელი ძალით სახესთან მიმიჯახუნა, დიდ ხანს მესმოდა მისი ხველების ხმა, ბუნდოვნად თითქოს შორიდან, ვერ ვინძრეოდი კარებთან ვიყავი გაშეშებული თითქოს იქ იატაკს მივეყინე.
დიდი ხანი არ მენახა მას მერე, წელიწადი გადიოდა, მხოლოდ ის ვიცოდი რო კალათბურთს უთმმობდა მთელ დროს. ესპანეთში გადავწყვიტე წასვლა, საქართველოში მუსიკალურ კონკურსშ გავიმარჯვე და იქ წავედი მუსიკალური კარიერის გასაგრძელებლად, უფრო კი იმის გამო რო ცოტნესთან ასეთი სიახლოვე და ასევე ასეთი სიშორე ჭკუიდან მშლიდა, მეგონა წასვლის დროს აეროპორტში იქნებ მოსულიყო, იქნებ რამე მაინც მოეწერა, არ ვიცი ყველაფერს ვფიქრობდი რისი ჩაჭიდებაც შემეძლო როგორც ფილმებში და წიგნებშია, მაგრამ აქაც შევცდი, აქაც ვერ გამოვიცანი ცოტნე, ის ხომ არავის გავდა სულ სხვა იყო, ხომ დაიფიცა და შეასრულებდა. ჯანდაბა ვიბლიანი რა ჯიუტი ხარ, შორიდან ვიგებდი მის ამბებს, გავიგე რო ევროპაშ გადავიდა სათამაშდ და მალე შეიძლებოდა ამერიკაშ წასულიყო, ბექა როგორც ამბობდა ძმაკაცებისგან იცოდა რო დაცემამდე ვარჯიშობდა, მთელ ენერგიას ნებისყოფას სპორტს ახმარდა. ბექა ესპანეთში თამაშბდა და რამდენჯერმე მოუწიათ ერთმანეთთან დაპირისპირება, მაგრამ ცოტნე ისეთი გაკერპებული იყო ხელიც არ ჩამოურთმევია.
ერთხელ ბექამ აიტეხა კალათბურთის საყურებლად წასვლა და მეც სულ ძალით გამიყოლა, კალათბურთს ვეაღარ ვუყურებდი სულ ცოტნეს მახსენებდა და ტკივილი უფრო მწველი ხდებოდა, უამრავ ხალხში ძლივს შევედი ბექა მალე თვალს მიეფარა გასაგლეჯად მინდოდა სად დაწანწალებდა მარტო დამტოვა ძლივსმივაგენი ადგილს, რამდენიმე წუთშ ვიღაცამ ინგლისურად დამიძახა
–უკაცრავად თქვენ ჩემ ადგილას ზიხართ, მეგონა მომესმა ეს ხმა, სწრაფად მივტრიალდი და ცოტნე იყო, სახე მყისიერად შეეცვალა არ მელოდა ამან გული საშინლად დამწყვიტა, ნუთუ ჩემ გამო არ მოსულა, მაგრამ ასეთი დამთხვევა ნუთ შეიძლება, ცოტნე გვერძე დაჯდა და დავინახეთ წინა რიგებიდან ბექა ყურებამდე გაღიმებული როგორ გვიქნევდა ხელს ცოტნეს მამასთან ერთად. მთელი თამაში არც არაფერი დამინახავს არც არაფერი გამიგონია, მეგონა ის გვერდი მეწვოდა რომელი მხრიდანაც ცოტნე იჯდა, ისიც არ ინძრეოდა რეაქცია არ ქონდა არაფერზე, თამაშ რო დამთავრდა ცოტა ხანი ვიყავით არ ვდებოდით რომ ხალხი გასულიყო, ბექა და ნიკა მაშნვე ჩვენკენ წამოვიდნენ, ვიგრძენი ცოტნე არ მიდიოდა სანამ ბექა არ მოვიდა მარტო არ უნდოდა დავეტოვებინე, მოვიდნენ თუ არა უხმოდ დააპირა წასვლა, როცა ნიკამ ხელი მოკიდა
–ცოტნე რანაირად იქცევი
–ნიკოლოზ როდიდან დაიწყე მაჭანკლობა? თთქმის დაიყვირა ცოტნემ, ხელი უხეშად გამოაცალა და გარეთ გავარდა. ნიკას სახეზე ეტყობოდა რო ცოტნესგან ამას არ მოელოდა, მამას ასე უხეშად არასოდეს მოქცევია. ნიკა სსახე წამოუწითლდა შეეტყო რო საშნლად გაბრაზდა, ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა. იქიდან ბარში წავედით ნიკამ აიტეხა, მივხვდი რომ უნდოდა სასტუმროშ გვიან გაგვეყვანა ბექა მანქანით იყო რომ იქნებ ცოტნე ისევ შეგვხვედროდა. რო მივედით სასტუმროსთან ნინო დაბლა იყო ჩამოსული და ნერვიულობდა. მანქანიდან გადავედით
–ნინო რა მოხდა? შიშთ კითხა ნიკამ
–ცოტნე არ მოსულა, ტელეფონზე არ პასუხობს არ ვიცი არც მისი მეგობარი იღებს ტელეფონს
–კარგი მალე მოვა არ ინერვიულო, მხარზე ხელი მოხვია ნიკამ ცოლს. როგორც მივხვდი ცოტნე ისე წამოიყვანეს ესპანეთში რო არ უთხრეს მე რო შემხვდებოდა, ეს ყველაფერი ბექასთან ერთად დაგეგმეს, მაგრამ ეს ხო ვიბლიანი იყო და მის ხასიათს ვინ გამოიცნობდა ყველაფერი უარესად აეწყო, მალე ტაქსი გაჩერდა და ცოტნე მისმა მეგობარმა გიგამ ძლივს გადმოიტანა მანქანიდან, ისეთი მთრალი იყო ვერ დადიოდა, თუმცა რო გადმოვიდა ისეთი თვალები ქონდა მივხვდი რომ ფეხზე სიმთვრალის გამო კი არა სხვა რამის გამო ვერ იდგა, ვიგრძენი როგორ ვტკიოდი და ვიგრძენი რო მანაც იგრძნო მე როგორ მტკიოდა, როგორ მინდოდა მოვხვეოდი თუნდაც ერთხელ და ამისთვის სიცოცხლესაც დავთმობდი.
–ცოტნე რა გჭირს კითხა ნიკამ, ცოტნე მალევე გასწორდა
–არაფერი მამა, დედამის ხელი გადახვია და სასტუმროშ შესვლა დააპირა როცა ნიკამ დაუძახა
–ცოტნე მოდი აქ, მინდა გელაპარაკო
–ცალკე რო იქნები მაშინ მამა, მაგ ორთან სუნთქვაც არ მინდა
–ცოტნე მოდი
–ნუ მიწვევ, თითქმის დაიყვირა ცოტნემ
–ჩვენ წავალთ, მტკიცედ ვთქვი, ზოგს შეიძლება არ მოწონს ჩვენი დაბინძურებული ჰაერი
–დამავალებ თუ წახვალ, საერთოდ თუ წახვალ და აღარ დამენახები დამიყვირა ცოტნემ, ნინო ძლივს აკავებდა, არც ერთი გაიგეთ ორივემ, რა ჯანდაბა მინდოდა რო ჩამოვდიოდი, მამა რატო ერევი ჩემ ცხოვრებაშ გამაგებინე, რა ჯანდაბად გინდოდა ეს სპექტაკლი? შენ ცხოვრებას მიხედე
–ჩემ ცხოვრებას რომ ვხედავ იმიტო ვაკეთებ ამას, ხმამაღლა უთხრა ნიკამ. გული მელეოდა ესენი ერთმანეთს რო შეასკდნენ დახოცავენ.
–ცოტნე მომისმინე არც მე ვიცოდი რო გნახავდი, ბოდიში რო მყუდროება დაგირღვიე, გპირდები რო არ შეგაწუხებ ჩვენ წავალთ, გული ამოვარდნას მქონდა ამ სიტყვებს რო ვამბობდი, ვცდილობდი როგორმე არ ეჩხუბათ.
–წახვალ აბა რას იზავ, გულს მირევ, გამოსცრა ცოტნეს, სახტად დავრჩი, ასეთ შეურაცყოფას ვერ მოვუთმენდი და მთელი ძალით გავარტყი ყველას თვალწინ. ხელები ისე მომიჭირა მხრებზე რომ მეგონა ძვლები დამემტვრა, მთელი ძალით და ზიზღით მიჭერდა
–გაუშვი ცოტნე ბექამ ხელი გაააშვებინა ცოტაც და ვიკივლებდი ტკივილისგან, ცოტნემ ბექას გასცხო, ამჯერად არ მოუთმენია ბექას და სერიოზულად ჩხუბობდნენ ნიკამ ძლივს გააშველა, ცოტნე ილანძღებოდა.
–გამიშვი ხელები, უყვიროდა მამამის, ნიკა არ უშვებდა, მერე მასაც დაარტყა მუშტი, ირგვლივ სიუმე ჩამოწვა, ცოტნეს ხელი უკანკალებდა, როცა გაანალიზა რო მამას დაარტყა, ნიკას სახე შეუვალი ქონდა. ნინომ იკივლა ამის დანახვაზე
–მამა მე არ
–შენ ჩემთის მკვდარი ხარ ცოტნე
–მამა მოიცადე
–გეფიცები ყველაზე წმინდას
–არ გინდა ნიკა, ხმააკანკალებული იყო ნინო
–თუ ნინო ცოტნეს ნახავ ან დაელაპარაკები კიდე ჩათვალე რო ჩემი ცოლი აღარ იქნები, გიკრძალავ მის ნახვას, ამ წამიდან შვილი მოგვიკვდა. ნიკა სასტუმროშ შევიდა და ნინოც გაიყოლა, შვილს თვალს არ აშრებდა ნინო ,მანამ ფეხი არ მოიცვალა სანამ ცოტნემ თავით არ ანიშნა რომ შეყოლოდა და გაუღიმა. შემხარავი სანახავი იყო ეს ყველაფერი, ცოტნემ ტაქსი გააჩერა და გიგასთან ერთად სადღაც წავიდა. არ მახსოვს რამდენი დღე გადაბმულად ვტიროდი. თანდათან ბრაზი მერეოდა და მთელ სხეულს მონატრებისგან მიჩხაპნიდა, მთელი დღეები ვმუშაობდი, სიმღერებს ვწერდი, ასე გადიოდა თვეები წლები მე და ბექა შევიცვალეთ, ის მსაყვედურობდა ჩუმად, უთქმელად, მაგრამ მაინც მსაყვედურობდა. უკვე დავრწმუნდი რომ ცოტნე არ დაბრუნდებოდა, აღარაფერი იქნებოდა ძველებურად, მამამისი არასოდეს აპატიებდა ამ უხეშობას, ის ჩვენ არ გვაპატიებდა და ვგრძნობდი როგორ მძულდებოდა ეს შეუბრალებელი სამყარო სადაც არ იციან პატიება სადაც შეცდომას, არ პატიობენ, სადაც ემორჩილებიან ბრმა კანონებს და არა გულის კარნახს, არ პატიობენ როცა ნანობს. როგორ შეიძლება გწამდეს ღმერთი და პატიება არ შეგეძლოს, როგორ შეიძლება სამუდამოდ დაკარგო ადამიანი პრინციპების გამო. ეს ჩემთვის ყინულის სამყარო იყო სადაც თითქოს ცოტნე იყო შიგნით მოქცეული და მის გამოყვანას ვერ ვახერხებდი და მეც ამ ყინულზე ვიყავი მიკრული, იქნებ როგორმე ის გამელღო, მაგრამ ვგრძნობდი რომ ეს მკლავდა. ცოტნე ამარიკაში გადავიდა ძალიან წარმატებული კალათბურთელი გახდა, მაიამიში თამაშბდა ჩემ საყვარელ გუნდში, მაგრამ ერთხელაც არ მიყურებია, ვგრძნობდი რო მისი დანახვა გამანადგურებდა. ბექაც არაფერს ამბობდა. ესპანეთში ძალიან ცნობილი მომღერალი ვიყავი, ბევრი თაყვანისმცემელი მყავდა, მაგრამ სამყარო ჩემთვის გაფერმკრთალებული იყო ვერავის ვამჩნევდი, ასეთ დიდი ტკივილით ვცხოვრობდი და რის გამო? იმის გამო რომ მის სამყაროში არ იციან პატიება?
მაგრამ მაშნ ვიგრძენი რომ სიყვარული, ნამდვილი სიყვარული უზღვავ სიამაყეს გვაძლევს, არასოდეს ვაგრძნობინებდი ვიბლიანს იმას როგორ მიყვარდა მზად ვიყავი ცოცხლად მომკვდარიყავი მონატრებისგან,მაგრამ თავს არ დავიმცირებდი,არ ვიქნებოდი მისი გრძნობის მათხოვარი, ამიტომ მუდამ გლამურულად ვიცვამდი, წვეულებებზე დავდიოდი, კონცერტებს ვატარებდი და დროს არ ვიტოვებდი რო მეფიქრა, მარტო ცგრძნობდი რო მტკიოდა უიმისობა მტკიოდა, მტკიოდა მისი სამყარო.
ნიკას ჩვენთან ურთიერთბა არ გაუწყვეტია, ისე მხნედ გამოიყურებოდა მიკვირდა როგორ შეიძლება ადამიანმა შვილი დაკარგოს და ოდნავადაც არ განიცდიდეს, მერე მახსენდებოდა მისი სამყარო ეს ხომ ასეთია, დაუნდობელი, შეუწყნარებელი.
5 წლის შემდეგ ისევ მოვხვდით იმ სასტუმროშ სადაც ცოტნეს ვუთხარი რო მოვატყუე, ცოტნეს სასტუმროში, ნიკამ დაგვპატიჟა, სუფრა ისეთ მხიარული იყო რომ თითქოს არაფერი მომხდარა, ის კი ვიცოდი მას მერე ცოტნე და მამამისი არც დალაპარაკებიან დაარც დედასთან ურთიერთობის საშუალებას აძლევდა, ანანო უკვე გაზრდილი იყო რაღაცებს თამაშობდა, სულ ის დღე მახსენდებოდა ჩვენთან რო იტირა, უკვე დიდი გოგო იყო 9 წლის. ნიკა ისეთი მხიარული იყო, მიკვირდა მხოლოდ კარგად დაკვირვების მერე აღმოაჩენდი რამხელა დაღი ქონდა გულზე, ეს მხოლოდ თვალებში, მხოლოდ წამიერად შეიძლებოდა დაგეჭირა როცა ოდნავ მოდუნდებოდა. ანანომ რაღაც დისკი გამოარბენინა და ჩართო, ყველა გავჩუმდით, 5 წლის წინანდელი ვიდეო იყო, ცოტნეს საჩუქარი, რომელიც აქამდე არავის ენახა და ანანომ იპოვა. მამამის რომ დაბადების დღეზე ჩამოუტანა.
ვიდეო ძალიან სახალისო იყო, ცოტნე ბევრს იცინოდა
მამა იმედია ამას მარტო შენ ნახავ, იმედს ვიტოვებ, ბევრი ვიფიქრე შენთვის რა მეჩუქებინა. ვიცი რომ ძალიან გაგიხარდება, ამის გაბო ცხოვრებაშ რაც არ გამიკეთებია და არც არასოდეს გავაკეთებ ის „ჩავიდინე“ ვიცი რომ გაგეცინება მაგრამ 5 დღეა ჯორდანის სახლთან ვარ ჩასაფრებული, გიგა კამერა გაასწორე იცინოდა, ვიცი მამა ყოფილი კალათბურთელისთვის და მით უმეტეს შენთვის რას ნიშნავს ეს კალათბურთელი ხო 5 დღეა არ მძნებია ნორმალურად, გიგაც დავტანჯე, მაგრამ მაინც მოვახერხეთ და ჯორდანისგან მოლოცვა ჩავწერეთ. ვიდეოში ჯორდანი ულოცავდა დაბადებისდღეს, არ ვიცი ვისაც ოდნავ მაინც უყვარს კალათბურთ მიხვდება ეს რას ნიშნავს
–ნიკა ვიბლიანი გილოცავ დაბადების დღეს. აი ეს გაიმეორეთ ცოტნე ცდილობდა ქართულად ეთქმევინებინა და ამაზე ბევრი იწვალეს და ბევრიც იცინეს. მერე ინგლისურად ეკითხებოდა
–ვინ არის ეს კაცი?
–მამაჩემია, მერე ცოტნემ აიტეხა რაღაც გაიმეორეო და თურმე სვანურადაც მიალოცინა, ბოლოს ინგლისურად თქვა ლეგენდამ
–ნიკა შენ შვილს ძალიან უყვარხარ, ცოტნეს გაეცინა და ქართულად გიგას უთხრა
–ამას ამოვჭრით, კამერა ჯანჯღარებდა ეტყობოდა ეცინებოდა გიგასაც. ბოლოს ცოტნემ ჯორდანის ავტოგრაფი დახია, სულგანაბულები ვუყურებდით.
იმედია მართლა მარტო შენ ნახავ მამა ამ ჩანაწერს, ამ სიტყვების გამო ხალხმა შეიძლება ჩამქოლოს მაგრამ ჩემი აზრით ამან აქეთ უნდა გთხოვოს ავტოგრაფი, ამ ქვეყნად ერთადერთი ხარ ვისაც მართლა მინდა ვგავდე, სასაცილოა ეს არასოდეს მითქვამს და ახლა ამერიკიდან კამერით ვიღებ ამ სიტყვებს, ჩემი პიროვნება იქიდან გამომდინარეობს რომ არაფერი გავაკეთ ისეთ რაც შენ ოდესმე არ მოგეწონებოდა, მე და შენ ხო ვიცით როგორიც ხარ, ჩემთის შენი ავტოგრაფი ყველა ლეგენდაზე მნიშვნელოვანია, ძალიან გადავიჭერი სიყვარულის ახსნაში ბოდიში გიგა მეჯღანება და მაცინებს, მხოლოდ ის ვერ შევძელი რომ ამერიკის საკალათბურო ლიგაშ მეთამაშა ვიცი ეს შენი ოცნება იყო, მაგრამ რა ვქნა კალათბურთზე მეტად იურისტობა უფრო მაინტერესებს, იქნებ ჩემ შვილს უყვარდეს ძალიან კალათბურთი ვინ იცის. მამა მეამაყები, გილოცავ დაბადებისდღეს და მიხარია რომ არსებობ. გიგა გაჩერდი ნუ იცინი, ხარხარებდა ცოტნე. ისეთ მხიარული ვიდეო იყო, მაგრამ თითქმის ყველა ტიროდა, ნიკას სახე ტკივილისგან ისე ქონდა დატანჯული რომ ვერც მისმა ქვის გულმა გაუძლო და ცრემლები წამოუვიდა. დღეს ხომ ამერიკის საკალათბურო ლიგაშა ცოტნე, ამ ვიდეოს მერე ყველა მივხვდით ასე რატო მიისწრაფოდა სპორტშ წარმატებისთის, მამის გამო, რომელმაც თავისი გაუმტყდარი სიტყვით მთელი ოჯახისთის მკვდრად გამოაცხადა. მე გარეთ გავედი, ძლივს ვსუნთქავდი, მეგონა მონატრება ჭკუიდან შემშლიდა, აქ ამ კედლებშ ვეღარ დავრჩებოდი. რო შევბრუნდი ცოტნეს ხმა მესმოდა ტელეფონშ იყო
–დედა როგორ ხარ? ვერ მელაპარაკები მამა მანდაა? კარგი არაუშავს, მე კარგად ვარ ნაკრებში გამომიძახეს, არ ვიცი რას ვიზავ, მანდ ჩამოსვლა არ მინდა, ხომ კარგად ხართ ყველა? მამაც ხო კარგადაა? მაშინ რო მითხარი წნევა აქვსო რაღაც წამლები რაც ვნახე გამოვაგზავნე, მანდ რო არ იშვებოდა, დედა ხო იცი ეს ჟრნალისტები რაღაც უბრალოდ უხერხულად დავეცი და ცოტა თავი დავარტყი და დაიწყეს გაზვიადება მანდ იქნება ალბათ ტელევიზიით და არ ჩართოთ მამამ არ ნახოს ინერვიულებს ეგ ხო იცი თან არ შეიმჩნევს, როგორ მეცინება. ანანო ხო კარგადაა, ბებო თუ მანდაა უთხარი უნდა ვეჭორაო, უი ახლა მეძახიან გავედი გკოცნი დე.
ნინო ხმას იმიტო ვერ იღებდა რო ტიროდა, წესით ნიკა უნდა გაბრაზებულიყო ამ საუბრით ჩანდა რო ცოტნეს არავისთან გაუწყვეტია ურთიერთობა, მაგრამ ჩაფიქრებული იჯდა და ცდილობდა წამოსული ცრემლი დაეფარა.
ესპანეთში მალე დავბრუნდი, ბექაც ნაკრებში გამოიძახეს, ევროპის ჩემპიონატი ესპანეთშ ტარდებოდა ოღონდ სხვა ქალაქში, ეს მამშვიდებდა რომ ცოტნეს არ შევხვდებოდი და მისგან ახალ შეურაცხყოფას არ მივიღებდი, თუმცა გულის სიღრმეში მთელი ჩემი არსება მისკენ მიიწევდა რო ერთხელ მაინც მენახა და მის თვალებშ ჩამეხედა.
რა დავუშავე ასეთი რო სამუდამოდ გამწირა ტანჯვისთვის, როგორ არ უნა შეგეძლოს ადამიანს პატიება,ნუთუ გული არ უნდა გქონდეს, მისი სამყარო მაშნებდა, ემორჩილებოდა პრინციპებს და არა გრძნობებს, ყველაზე დიდი სიძლიერე არის როცა პატიება შეგიძლია, მაგრამ ცოტნე არ იყო ასეთი, ცხოვრება გამინადგურა და ვიცი თავისიც ასე გაანადგურა პრინციპულობის გამო, როგორ მინდოდა გამელანძღა
–ნინა საყვარელო ჩქარა კონცერტი მალე დაიწყება, დამიძახა ჩემმა მენეჯერმა, მარტინი ამერიკელი იყო, ძალიან კარგი ადამიანი ჩემი სული და გული იყო ამ წლებში, თუმცა ქალები არ აინტერესებდა, და ბევრ ჩემ თაყვანისმცემელს დაადგა თვალი, ამაზე მეცინებოდა ხოლმე.
–ახლავე მარტ, რამდენიმე წუთში სირბილით გავიქეცი სასტუმროს ნომრიდან მანქანა დაბლა მელოდებოდა,დერეფნის კუთხესთან ვიღაცას ისე ძლიერად დავეჟახე რო წავიქეცი
–მაპატიე ჩემი ბრალია, ვიგრძენი როგორ მაყენებდა ძლიერი ხელები წელზე რომ შემომხვეოდა,
–შენ?
–მხოლოდ ახლაღა დამაკვირდა ცოტნე და რო მიცნო სახე შეეცვალა, ისეთ გრიმი მქონდა გაკეთებული ერთი დანახვით ვერ მიცნობდა. მუხლები ამიკანკალდა, წელზე ხელი სწრაფად შემიშვა, თავი ვერ შევიკავე და ჩავიკეცე
ხელი სრაფადვე მომაშველა
–უნდა გავიდე მაპატიე, თავი ჩავღუნე, ფეხზე ძლივს ვიდექი, ვგრძნობდი მაკიაჟი როგორ გამიფუჭდა ცრემლებისგან თავი ისე დახრილი მქონდა რომ ეს არ დაენახა
–ნინა, ხელი მკლავში მომკიდა, შემობრუნება უნდოდა, მაგრამ მიყინული ვიყავი ერთ ადგილს
–მეჩქარება ბოდიშით
–თ, თ–ებით მელაპარაკები? შინაგანად ვგრძნობდი რომ იმას რაც ხდებოდა ვერ გავუძლებდი, ასე როგორ მიყვარდა რომ მის შეხებაზე ყველაერი მეწვოდა.
–ნინა უნდა დაგელაპარაკო
–მეჩქარება, მის ყოველ შეხებაზე ჟრუანტელი მივლიდა და ის 5 წლის ტანჯვა ყელში მეჩხირებოდა
–ნინა, მთელი ძალით შემომაბრუნა, ჩემი სახის დანახვაზე გაშრა, მდინარესავით მომდიოდა ცრემლები სახე კი უმეტყველო მქონდა, არაფრის ამოკითხვა არ შეიძლებოდა გარდა ტკივილისა, გამაბრუებელი ტკივილისა
–სად მიდიხარ?
–კონცერტი მაქ, ავტომატურად ვპასუხობდი
–მაკიაჟი გაგიფუჭდა, სახეზე ხელი მომისვა, ცეცხლს რომ ნავთ დაასხა ისეთ შეგრძნება მქონდა, უფრო მეტად მეწვოდა სხეული.
–უნდა გავიდე
–ნინა, შენ სანახავად მოვედი
–ხო მნახე ახლა კარგად. როგორ მტკიოდა ძვლები
–სალაპარაკოდაც
–მერე შენი სიტყვა? ხო გატყდება? ჰა ცოტნე? პრინციპები მერე? სადაა შენი პრინციები? შენ ხო გირჩევნია მე გავტყდე ვიდრე შენი სიტყვა? მე მოვკვდე მე დავიტანჯო ვიდრე პრინციპებს უღალატო? რას ანაცვალე ყველაფერი? ბედნიერი ხარ ? მოიპოვე სულის სიმშვიდე? შენი წინაპრების ძვლები ტაშს გიკრავენ? გამაგებინე
–მომენატრე. ავკანკალდი, ამ სიტყვის გაგონებაზე, არ ვიცი რა მჭირდა.
–ნუთუ შენ სამყაროში ესეც შეიძლება?
–კიდე ბევრი რამ
–რომ იცოდე როგორ შემაძულე თავი ცოტნე რომ იცოდე, რო გხედავ ცუდად ვარ.
–რო ძულთ ამას ტკივილის გარეშე ეუბნებიან, შენ კი ისეთ სახე გაქ რომ მინდა ვკვდები ისე რომ გაკოცო, ჩემმა სახემ ყველაფერი თქვა.
–არ აქ მნიშვნელობა, მთავარია სიტყვები რასაც გეუბნები.
–ხოო? ვგრძნობდი რომ კიდე ცოტაც და ჩახუტებისგან დავახრჩობდი, ამიტომ ნომრისკენ წავედი. გამაჩერა საკოცნელად წამოიწია, გადავიხარე. ამ დროს მარტინი შემოვიდა
გაეგონა, ჩემი სული კვდებოდა ისე იყო მიჯაჭვული ცოტნეს, ვღრიალებდი კარები ჩავკეტე მუსიკას ავუწიე რომ ჩემი ხმა არ გაეგოთ, მარტინს მივწერე რო ვერ ვიმღერებდი მიზეზი–ვკვდებოდი, მხოლოდ დილით გამოვედი დასიებულთალებიანი თმა აბურდული მქონდა, ნომრის კარი რო გამოვაღე ცოტნე კარებთან იჯდა და ერთ ადგილს თვალს არ აშორებდა.
–აქ იყავი სულ?
–ხო. ისე მითხრა თვალი არ მოუშორებია იმ წერტილისთის
–არ გძინებია?
–არა, არც შენ, რატო ტიროდი?
–გესმოდა?
–ყრუ არ ვარ.
–კონცერტზე ვერ წავედი არ ვიცი ხალხი მელოდა და მაგას განვიცდიდი, არც კი გამხსენებია რო კონცერტს ვაცდენდი გუშინ, ახლა კი მადლობას ვწირავდი ღმერთს რო ეს მიზეზი გამოჩნდა.
–ჩემი ბრალია, მოულოდნელად თქვა. რა მეგონა, ჩაიცინა რომ აიტანდი ჩემ გულგრილობას, სისასტიკეს, არ გათხოვდებოდი, რა სისულელეა ნინა რა სისულელე
–ხო, რაზე ვუთხარი ხო მეც არ ვიცი
–ის მარტინი მომეჩვენა თუ მეარშიყება? გამეცინა ხმამაღლა, ცოტნე ცოცხლად გაგლიჯავდა მარტინს, მისი ხასიათი რო ვიცოდი.
–უნდა ვიეჭვიანო? ვიგრძენი რო არ უნდა მეთქვა, მე ხომ გათხოვილი ქალი ვიყავი.
–იმ შემთხვევაში თუ შენ ქმარსაც ეარშიყება, მითხრა და თავი ჩაღუნა.
–ბოდიში გუშნ რამეზე გინდოდა ლაპარაკი ცოტნე?
–არა, აღარ აქ მნიშვნელობა
–არც თავიდან ქონდა
–მართალი ხარ, ფეხზე წამოდგა, გამიღიმა, სწრაფი ნაბიჯით გავიდა, მე კი ჩავიკეცე იმ ადგილას სადაც მთელი ღამე იჯდა, მისი სურნელი ისევ იდგა.
–ნინაჩკა, მემგონი არ გესიამოვნა ამ სიმპატიურ ბიჭს რო ვუთხარი შენ ქმარზე. ისე პირველად დაინტერესდი ბიჭთ რაც მე გიცნობ და ყველაფერი გავაფუჭე, მაგრამ ისეთი მიმზიდველია.
–მარტინ მას აქამდეც ვიცნობდი
–მიკვირს რო არ გათხოვილხარ მაშინ, მე ხელიდან არ გავუშვებდი თანაც როგორ უყვარხარ, აშკარად
