ჯერ მაკოცე და მერე ვილაპარაკოთ ... 2

ჩვეული ტემპით მიდიოდა სტუდენტური ცხოვრება, არაფერი განსხვავებული, არაფერი იდეალური. ისევ მაკა, ისევ შკოლნიკი, ისევ პლანი, ტრასა, ჩხუბი, მაგრამ საბოლოოდ მაინც ნინი რომელიც სახლში ლოგინზე გათხლარშულს თვალიდან არ მშორდებოდა. როგორ მსიამოვნებდა ხოლმე თბილი ჟრუანტელი რომელიც მისი სახის გახსენებისას დამირბენდა ტანში, რა თბილი იყო და რა სასიამოვნო. გამივლიდა ხოლმე და თვალ დახუჭულს წინ დამიდგებოდა მისი მომღიმარი სახე რომელიც ყოველ დილით სითბოთი ეგებებოდა ბიჭებს, მე კიდევ ერთ ცივ გამარჯობას "მომიგდებდა" და როგორც გამოჩნდებოდა ისევე გაუჩინარდებოდა, ხშირად გამიყოლებია ხოლმე თვალი გაშტერებულს მაგრამ გამოჩნდებოდა თუ არა მაკა იქ წყდებოდა ფანტაზია, ქრებოდა გონებაში ყოველგვარი ფიქრი... თავს იხსნილებდა ცეცხლი, ვნება და სასიამოვნო ჟრუანტელი თავს მანებებდა... მაკა იყო გოგო რომელიც ქმედებით გრძნობებს ბევრად აჭარბებდა და თუნდაც ერთი შემოხედვით მაინც ახერხებდა ბორკილების დადებას მაგრამ როგორც ხოჯა იტყოდა "სხვისი ნალოღნი ქალი რად გინდაო" მეც დიდ ინტერესს არ ვიჩენდი მის მიმართ....
* * *
-დანი ბიჭო დღეს ქობულეთში მივდივართ ლუკას ანას პონტში და ჩამოვალთ ხვალ.
-კაი საქმეზე თუ მიდიხართ მე რა პონტში მტოვებთ, ვერ გავიგე ?!
-ჰო ახლა უნივერსიტეტი წავიდეთ ბარემ.
-შე*ემა, მე დანი ვარ დაუნი კი არა, შენ რა გგონია ვერ ვხვდები რატო მტოვებ ?ქალი კი არ ვარ! -რა მიხვედრა მაგას უნდოდა. ვიცოდი კიდეც რომ ანას გამო მიდიოდნენ და მეც უნდა წავყოლოდი, მაგრამ მე რატომ დამტოვებდნენ თბილისში თუ არა ნინის გამო ?! ძნელია ამდენი ხნის ძმაკაცობის შედმეგ რომელიმეს რამე გამოაპარო, ამიტომაც გადაწყვიტეს ყველა წასულიყო მე კი დავეტოვებინე.
-ხო და თუ არ ხარ ჩემო დანი დაუნი აბა შენ იცი. -მითხრა ლევანმა და ყურმილი დამიკიდა...
ქვევით ჩავედი და სანამ მანქანაში ჩავჯდებოდი ჩემი ტელეფონიც აწკრიალდა... დიდად არ გამკვირვებია მაგრამ ნინის ზარს მართლა არ ველოდი.
-გისმენ
-დანიელ მე ვარ.
-ხო ნინი
-ლუკა ქობულეთში წავიდა, ჩემი ძმაც არაა აქეთ და შეგიძლია რო გამომიარო ? მეუხერხულება მაგრამ ლუკამ მაშინ მე დავურეკავო ....
-რა პრობლემააა, მითხარი მისამართი.
მისამართი დავიმახსოვრე და წავედი... როგორც მივხვდი სწორად უნდა მივსულიყავი მანქანა გავაჩერე, მე უბედური ვიყინებოდი ისე მციოდა. დიდი ხანი არც მიცდია რომ კორპუსის სადარბაზოდან გამოვიდა ნინი.... არ მიყვარს ეს გადამეტებული სილამაზის აღწერა და მიკიბ-მოკიბვა, სიტყვა ლამაზი წესით ყველაფერს უნდა ამბობდეს და არც დავიწყებ ნინის სილამაზის აღწერას მაგრამ მაინც უნთა ვთქვა, მუქი თმა რომელიც მხრებამდე სწვდებოდა გაეშალა... ვგიჟდები გოგოს რომ ელასტიკები აცვია ოღონდ რა თქმა უნდა გოგოს რომელსაც უხდება, ნინისაც თითქოს ჩემ ჯინაზეო საყვარელი ლურჯი ელასტიკები ჩაუცვამს... დუტის შავი თბილი ქურთუკი და ტყავის ჩანთა ეჭირა რომელშიც რაღაცას იჩიჩქნებოდა... მალევე მოაღწია ჩემ მანქანამდე. ჩაჯდა და ამდენი ხნის განმავლობაში პირველად შემოტრიალდა და გადამკოცნა
-დილა მშვიდობისა დანი.
რამდენჯერ უსურვებია დილამშვიდობისა დედას დებს მეზობელს მაკას და ა.შ. რამდენჯერ დაუძახია ხოჯას ლევანს გიოს ლუკას ლაშას და ა.შ. დანი. მაგრამ ნინის "დილა მშვიდობისა" და სახელი "დანი" გულს სხვანაირად ჩაწვდა, სასიამოვნო ჟრუანტელმა ხელმეორედ დამირბინა სხეულში. ნაზ კოცნაზე ხომ აღარაფერს ვამბობ, ისე გამაბრუა ძლივს მოვიბრუნე ენა და ვუთხარი
-შენც ასევე ნინი.
კარი მოხურა და მეც მანქანა დავძარი.
ხელებში ძარღვი მებერებოდა და სისხლი მეყინებოდა, ჩემ გვერდით ნინი იჯდა, ნინი რომელსაც შეიძლებაც და სულაც არ ეყინებოდა სისხლი ჩემსავით, ნინი.... ნინი....
-ბიჭების გარეშე რას აპირებ ?
-რავიცი მოვიფიქრებ რამეს -ვუთხარი დაუფიქრებლად.
-ტრასაზე არ გავიდეთ?
-ლუკას გადარევა გინდა ხო ?
-კი ცოტა.
-არა ხო არ გაგიჟდი რა ტრასა.
-კაი ხო სხვას ვთხოვ. -მითხრა და მობილური ამოიღო.
-მომეცი აქ -ვუთხარი და თან მობილურის წართმევა ვცადე და არც გამჭირვებია.
-დამიბრუნე მობილური...
-ტრასაზე არა ?
-ეეე დამიბრუნე რაა. მაინც გავალ ძალიან რო მომინდეს რა აზრი აქვს.
-ხოდა შენთვის აჯობებს ძალიან არ მოგინდეს.
-და უკაცრავად შენ ვინ გეკითხება. -ამ კითხვამ გამყინა. ვინ მეკითხება ?! მართლაც და ვინ მეკითხება მე საერთოდ, რა შუაში ვარ... რას ქვია ვინ მეკითხება !!
-ლუკა მეკითხება. -მანქანა ინსტიქტურად გავაჩერე და ნინის გავხედე რომელიც ჩემ მსგავსად თვალებში ჩამშტერებოდა.
-ლამაზი თვალები გაქვს დანიელ !
-ვერ გიშველის ეგ აფერისტობა.
-აფერისტობა ? ვიღაცაში გეშლები.
-ხო ალბათ..
დიდი ჯინიანობის მიუხედავად მობილური მაინც ჩემთან დარჩა. უნივერსიტეტში ჩვენი ერთად მისვლა ზოგს არ მოეწონა ზოგს გაუკვირდა ზოგს გული დაწყდა და რავიცი. მოკლედ დერეფანში შესულებს ყველა ჩვენ გვიყურებდა. დღეს რა თქმა უნდა შესასვლელში არ გავჩერდებოდი, ბიჭები მაინც არ იყვნენ და რა აზრი ქონდა.

* * *
-დანიელ მთელი დღე უნდა მსდიო ?
-თუ ეს ტრასაზე არ გასვლის სანაცვლოდ უნდა დამჭირდეს მაშინ კი.
-მე ხომ ვიყავი უკვე ტრასაზე
-მართვის მოწმობის გარეშე როგორც მახსოვს არა ?
-კაი არ გავალ
-გენდო?
-ო-ო ჯანდაბა შენ თავს რა უნდა მენდო.
-მეც ეგრე ვიფიქრე.

* * *
უნივერსიტეტის წინ სკამებზე ვისხედით მე და ნინი, მე მის მობილურს ვათამაშებდი ის კი ჩემ წინ გაბუსხული ბავშვივით იჯდა. უამრავი ესემესი მოვიდა, ზოგი ვიღაც ნიკასგან, ზოგი ვიღაც ზურასგან... და რავიცი...
-ეს ყველას ახლა გაახსენდი თუ რა იყო ?
-ჭორიკანა ! -მითხრა და თავი გაატრიალა.
ესემესების შინაარსი მსგავსი იყო "აუ შემხვდი რაა" "გეხვეწები უკანასკნელად გნახავ" "მომწონხარ ნინი" "შენი გაცნობა შეიძლება?".. გასაკვირი არც იყო მსგავსი ტექსტები ამიტომ არც გავუკვირვებივარ დიდად...
-გინდა ნინი კაფეში წავიდეთ?
-არა მადლობა.
-კაი მაშინ წამო ტრასაზე.
-რა ?! -გაუკვირდა ცოტა არ იყოს.
-ჩემ გვერდით იჯდები.
-აზრი ?
-კაი მაშინ არ წავიდეთ.
-არ წავიდეთ ! მაგრამ სახლში წასვლის უფლებაც არ მაქვს.
-კი წადი.
-მობილური?
-ჩემთან რჩება.
-რაში გჭირდება ჩემი მობილური.
-თამაში დავამუღამე და...
ვხვდებოდი უკვე რომ იდიოტივით ვიქცეოდი მაგრამ დაბრუნებაც არ მინდოდა, არც ის მინდოდა ნინი წასულიყო მაგრამ რას ვიზამდი...


ნინი უკვე ფეხზე იდგა და წუწუნს აგრძელებდა რომ მობილური დამებრუნებინა, მე კიდევ მობილური ჯიბეში ჩავიდე და ადგილიდან არ გავქანებულვარ...
-დანიელ მობილური დამიბრუნე !
-არა-მეთქი !
-ზედმეტის უფლებას ხომ არ აძლევ საკუთარ თავს? -მითხრა მომთხოვნი და მრძანებლური ტონით.
-არც ისე -ვუპასუხე ძალიან მშვიდად და აუღელვებლად...
რა აკლდა ამ მდგომარეობას თუ არა ვიღაც მურმანის ეკალის გამოჩენა, არც არავინ და მაკაც გამოჩნდა უნივერსიტეტის კართან... შევკრთი უცებ მის დანახვაზე, უკვე წინასწარ მქონდა გაანალიზებული რა შეიძლება მომხდარიყო, ნინის უკმაყოფილო და უსიამოვნო გამომეტყველება, მაკას გამარჯვებული სახე და ჩემი დაბნეული და გაუცნობიერებული ქმედება, მინდოდა უცებ გავმქრალიყავით იქიდან მე და ნინი და სხვა ადგილას გავჩენილიყავით, მაგრამ ღმერთს ამის უნარი არ მიუნიჭებია ადამიანებისთვის... მაკამ მოგვკრა თუ არა თვალი ნაბიჯი ჩვენკენ გადმოდგა და ჩვენკენვე აიღო გეზი. მე უკვე მეტყობოდა სახეზე დაბნეულობა, ნინი კი ზურგით იდგა ამიტომ მაკას დანახვა არ შეეძლო... რამდენიმე ნაბიჯიც და მაკა მოვიდა
-დანიიი როგორ ხარ ? -მითხრა და მუხლზე ჩამომისკუპდა... ნინის როგორც ვეჭვობდი უკმაყოფილო და უსიამოვნო სახე არ დარჩენია პირიქით გაუღიმა მაკას მაგრამ რამდენად წრფელი იყო ეს ღიმილი ამას ვერ გეტყვით.
-მაკა იქნებ გვერდით დამიჯდე -ვუთხარი და მძიმედ წამოვწიე მისი უკანალი ჩემი ფეხიდან... მაკაც ადგა და გვერდით მომიჯდა.
-უი ეს გოგონა ის ახალია არა? -უთხრა მაკამ ცინიკური სახით ნინის. -მე მაკა -უთხრა და ხელი გაუწოდა
-ნინი -უთხრა ნინიმ ისე რომ გაწვდილი ხელისთვის არც დაუხედავს და რა თქმა უნდა ხელიც არ ჩამოურთმევია.
-უხეშობაც უსწავლიათ.. -თქვა იმედგაცრუებულმა მაკამ...
-დანიელ მემგონი შენც ხვდები რომ არ გცალია და იქნებ დამიბრუნო მობილური !! -თქვა ნინიმ და ხელი გამომიწოდა...
რომ არ დამებრუნებინა უკვე სისულელეც იქნებოდა ამოვიღე მობილური და დავუბრუნე, მაშინვე მოწყდა ადგილს რამდენიმე წუთში თვალსაც მიეფარა. მერე მაკას მივუბრუნდი და ვუთხარი
-გაგიჟდი?
-არ მინდა მაგ ცინგლიანთან ერთად რო იყო.
-და ვინ არის, ყველასთან ასე უნდა მოიქცე ?
-რატომაც არა.
-კაი რაა.. -ხელი რომელიც წელზე მოეხვია მოვიშორე და მანქანისაკენ წავედი მანქანაში ჩავჯექი და ლუკას დავურეკე
-რა ქენით ბიჭო ?
-აუ რავიცი რააა...
-მაგასთან ერთად ხარ ხო?
-ხო რა.
-კაი მერე დაგირეკავ მაშინ.
-კაი დანი კარგად.
ყურმილი დავუკიდე და ჩემ პატარა დას ბაღში გავუარე, ჯერ არ დამთავრებულიყო მაგრამ ადრე გამოვიყვანე, საქმე მაინც არაფერი მქონდა ამიტომ გასასეირნებლად წავიყვანე... მთაწმინდაზე წავიყვანე, ითამაშა გაერთო მერე მოშივდა და მაკდონალდში წამაყვანინა თავი, მერე კიდევ პატარა ქალივით მომადგა და კაფეში წამიყვანე ყავები უნდა დავლიოო.... ყავა არც მე მაწყენდა ამიტომ ჩემი 4 წლის დაიკო ნანუკი ჩემ საყვარელ კაფეში წავიყვანე, წინ დავისვი და ნამხვარი მოვატანინე მისთვის ყავის მაგივრად ცხელი შოკოლადი დავალევინე და მოტყუვდა კიდეც... ცოტა ხანი ვისხედით რაღაცას მეტიტინებოდა რომ კაფეში ნინი შემოვიდა, მან ვერ შემამჩნია ისე დაჯდა ჩემ უკან ოდნავ მოშორებით მაგიდაზე სადაც უკვე იჯდა ბიჭი. დაიწყეს ლაპარაკი და როგორც მივხვდი ნინი ამ ბიჭს მანქანის თხოვებას თხოვდა... ბიჭიც დათანხმდა და მანქანის გასაღები მისცა, მერე ის ბიჭი წავიდა და ნინის რომელიც მარტო დარჩა მაგიდასთან ყავით ხელში გვერდით მივუსკუპდი
-თვალთვალზეც გადმოხვედი ?
-არა გეშლება.
-კარგი კარგად -ადგა და წასვლა დააპირა, მეც ნანუკის დავავლე ხელი და უკან გავყევი
-დამელოდე ნინი ერთი წუთით. -ნანუკი ვეღარ ეწეოდა უკვე ჩემ ჩქარ ნაბიჯებს ამიტომ სირბილი მოუწია და ქშენით მოვიდა ჩემამდე...
-დავიღალე დანი. -მითხრა სუნთქვა გახშირებულმა ნანუკიმ
-კაი მიდი მანქანაში ჩახტი -და მანქანა გავუღე. ნინის პატივი დაედო ჩემთვის და გაჩერებულიყო.
-მაინც გადიხარ ტრასაზე ?
-არა რა ტრასაზე.
-აბა რაში გჭირდება მანქანა ?
-ნუ ტრასაზე არ გავდივარ და დანარჩენს რა მნიშვნელობა აქვს...
-მპირდები ?
-შენ?
-ხო მე.
-არა შენ არ გპირდები.
-რატომ ?
-რა რატომ? არა და იმიტომ.
-კაი კარგად -ვუთხარი განზე გაწეული ტუჩებით და მანქანას დავუბრუნდი. მე რომ მანქანაში ჩავჯექი ნინი კიდევ იქ იდგა და იყურებოდა. მანქანა დავძარი და გავქრი.
სახლში მისულს ლუკას სიტყვები მიტრიალდება "რამე რომ მოსვლოდა რა უნდა მექნა ან ექნა ან გვექნა?" "მოვკლავ"... მართვის მოწმობა არაა აქვს, თუ არ მპირდება გავა კიდეც.... ბნელდებოდა უკვე როცა გასაღებს ვეცი და ტრასისკენ წავედი. რავიცი ალბათ კაცებს გვაქვს რაღაც წინათგრძნობის მსგავსი, გზაში იმაზე ვფიქრობდი თუ რა უნდა მეთქვა იქ მისულს ნინი რომ დამხვედროდა, როგორ უნდა ამეხსნა რომ ეს არ უნდა გაეკეთებინა... ნინის მივწერე
-სად ხარ?
-სახლში.
-გადავამოწმო?
-როგორც გინდა.
ვითომ ამ დამარწმუნებელმა ესემესმა მე უფრო დამარწმუნა იმაში რომ ტრასაზე აუცილებლად გავიდოდა... ტრასას მივუახლოვდი და შევნიშნე კიდეც ერთადერთი მანქანა, რომელიც უბრალოდ გაჩერებულიყო... ახლოს მისულს უფრო მეცნო ის მანქანა და ვისი იქნებოდა თუ არა ნინის მანქანა... გაიგონა ალბათ ხმაური რომელიც ჩემ მანქანას გამოეწვია ამიტომ მანქანა დაძრა და ტრასაზე ადგილს მოწყდა.
-ფუ ამის
მეც დავაჭირე გაზს ფეხი და უკან ავედევნე, რამდენჯერ დავუყვირე მანქანიდან რომ გაეჩერებინა, მაგრამ არაფერიც უფრო უმატებდა სიჩქარეს და წინ მიდიოდა... მალევე გავაანალიზე რომ მანქანა რომელზეც ნინი იჯდა არ გამოდგებოდა ტრასისთვის, ნებისმიერ დროს შეიძლებოდა მოსრიალებოდა ან კიდევ ტორმუზს ემტყუნა... არც შესაბამისი საბურავები... ჯანდაბა...
-ნინი გააჩერე !! -დავიღრიალე მანქანიდან.
ის კი არ ჩერდებოდა აჭერდა ძლიერად გაზს და უფრო სწრაფად მიდიოდა.
კი არ მიდიოდა მიქროდა...


რა თქმა უნდა ჩემი მანქანის სიძლიერემ გადააჭარბა ნინის მანქანისას და მოვახერხე მისი მანქანის წინ მოვხვედრილიყავი, ნელ ნელა ვანელებდი სვლას და ისიც იძულებული იყო დამყოლოდა რადგან წინააღმდეგ შემთხვევაში ჩემ მანქანას კოხტად შემოაჯდებოდა. როგორც იქნა მანქანა იქამდე მივიყვანე რომ გავაჩერე და მანქანიდან გადმოვედი. ნინიც გადმოვიდა
-სახლში ხარ არა ?
-შემეშვი რა... -ალკოჰოლის სუნიც ასდიოდა...
-შენ რა ნასვამიც ხარ ?
-კი თან ძალიან -და სიცილი ატეხა. გარეგნულად დიდად არაფერი ეტყობოდა ნასვამის მაგრამ აშკარა იყო რომ დიდი დოზით მიეღო.
არ ვიცი რატომ მაგრამ გონება ამემღვრა, არ ვიცოდი რა უნდა მექნა, როგორ მოვქცეოდი როგორც ბიჭი თუ როგორც უფროსი ძმა... ვერაფერს ვუბრძანებდი, ვერაფერს დავაძალებდი რადგან მისთვის მნიშვნელოვანს არაფერს წარმოვადგენდი...
-კაი ტრასაზე რო გადიხარ ეგ ერთი მაგრამ მანქანა რო არ ვარგა ტრასისთვის ?!
-აუ შენც კიდე რაა დიდი ამბავი...
-ნორმალური თუ ხარ ?! რო ემტყუნა რას შვრებოდი ?
-შენ რო არ მოსულიყავი შეიძლება არც დამექოქა მანქანა.
-ან დაგექოქა.
-ხო ეგეც შეიძლება...
-დაგეტყო ხო ლუკას წასვლა...
-ოპ-ოპ ლუკას ნუ ახსენებ...
-ჩაჯექი მანქანაში. -მიბრუნდა და ისევ გააღო მანქანის კარი. -არა მანდ კი არა ჩემ მანქანაში.
-და ეს აქ დავტოვო ?
-ხო. -წინააღმდეგობა არ გაუწევია, მივიდა და ჩემ მანქანაში ჩაჯდა. მეც ჩავჯექი და სანამ მანქანას დავძრავდი მანამ თვითონ მითხრა
-დანიელ
-რა ?! -ვუთხარი გაბრაზებული ხმით...
-ე-ე რას მიყვირი ვერ გავიგე ?!
-ბოდიშიც ხო არ მოგიხადო ?
-რა თქმა უნდა.
ნასვამი იყო და აზრი არ ქონდა მასთან საუბარს ამიტომ მანქანა დავძარი და სახლისაკენ წავიყვანე რომ შუა გზაში კვლავ სიტყვით შემაჩერა
-მანქანა გააჩერე თავ-ბრუ მეხვევა.
მეც უპასუხოდ გავაჩერე და ნინის შევხედე რომელსაც ხელი თავზე მიეხალა და თავის გაჩერებას ცდილობდა, თითქოს და ბოლტები რომლითაც კისერზეა დამაგრებული მოეშვაო და ხელებით იჭერსო.
-ცუდად ხარ ?
-არც ისე, ცოტა ხანი დამაცადე.
ვისხედით ასე ცოტა ხანს, ის ბურტყუნებდა მე სიგარეტს ვეწეოდი, ერთი კოლოფი ღერი ღერზე დავცალე ნერვებ მოშლილმა და ნერვებ მოშლილმა ვისზე ? ვისზე თუ არა ნინიზე.
-ნინი მგონი ამაზე უნდა ვილაპარაკოთ.
-რაზე ?
-დღევანდელზე... არ ვერევი შენ საქმეში მაგრამ ლუკა რომ არ იყოს, -ლუკა რომ არ იყოს ? ცუდად მოხვდა ისევ ჩემი ნათქვამი ჩემსავე ყურებს - რა უნდა ქნა ? ყველაფერი რაც თავში გაგირბენს უნდა გააკეთო?
-ლუკა რომ არ ყოფილიყო ტარებასაც ვერ ვისწავლიდი
-სხვა რამეს ხომ გააკეთებდი ?
-მაშინ აღარ ვინქებოდი ასეთი. ვიქნებოდი ტორღიალა გოგო რომელიც ყველა მეორეს კისერზე ეკიდება, სვამს, ეწევა, იჩხერს, ყველაფერი კიდია და ა.შ.
-შენც ხომ ნასვამი ხარ ახლა ?
-მხოლოდ ახლა. მოდი დანიელ იცი რააა
-რა ?
-ჯერ მაკოცე
-და მერე ?
-ვილაპარაკოთ. -არც დამაცადა სიტყვის ამოღება, ისე სწრაფად დაეწაფა ჩემ ტუჩებს და სპირტიანი არომატით დაასველა ჩემი ტუჩები... შემეკრა უცებ სუნთქვა თითქოს მახრჩობდესო ვინმე... ჩემთვის ალკოჰოლი მისი ტუჩები აღმოჩნდა რომელსაც არაჩვეულებრივად შეძლებია სხვისი დათრობა...


სანეტარო იყო ის წუთი ჩემთვის, სასიამოვნო იყო მაგრამ არც იმდენად.... ადვილად მოსაკრეფი ხილი არც ისე გემრიელია. თითქოს ჩვენ გველოდებოდაო ცა... ცაზე რომელზეც უკუნითი გამეფებულიყო, ცაზე რომელზეც 1 ვარსკვლავიც კი არ ჩანდა იმის გამო რომ შავ ღრუბლებს მოეცვათ ყოველივე, მთვარეც კი რომელიც ძლივსღა გამოსჭვიოდა ღრუბლებიდან ჩვენი სირცხვილით სულ მთლად ჩამამალულიყო და გამქრალიყო... ციოდა, მაგრამ ეს სიცივე უფრო დიდ სითბოდ მეჩვენა მაშინ...
ჭექა-ქუხილი. ამ სანეტარო ჟამს, უკუნითმა ცამაც არ დააყოვნა და ჩემთვის საყვარელი წვიმა უხვად გადმოყარა. შეკრთა ნინი ჭექა ქუხილის საზარელი ხმის გაგონებაზე და ინსტიქტურად მოშორდა ჩემ ტუჩებს... დასაფასებელი ის უფროა რასაც კარგავ, მიუხედავად იმისა რომ ეს შეგრძნება კიდევ შეიძლება მრავალჯერ განმეორებულიყო მაინც მეტკინა მისი ტუჩების უკვე სიშორე...
-მეშინია დანიელ. -თქვა აკანკალებულმა ნინიმ და სკამს მაგრად მოეჭიდა.
-რისი ?
-ქუხილის. -მითხრა და შემომხედა. ამ დროს კიდევ გაისმა საშინელი ჭექა და ნინიმაც თვალები მაგრად მოჭუტა მერე ხელები ყურებზე აიფარა და ეცადა ან კიდევ ცდილობდა რომ ყურები დაეხშო...
-კაი ნინი რა გაშინებს -ვუთხარი და გაუაზრებლად მისკენ გადავიხარე და მოვეხვიე, ვიგრძენი მისი სითბო რომელიც ჩემ გაყინულ სხეულს სანთელივით გადმოეღვარა, მის გამხდარ სხეულს ხელები მაგრად მოვხვიე და ჩავეხუტე...
-დანიელ კი არ მცივა, მეშინია. -მითხრა ლამის გაჭყეტილმა ნინიმ და თან გაეცინა, მაგრამ გაიგონა თუ არა ჭექა-ქუხილის ხმა კვლავ აკანკალდა და ახლა უკვე თვითონ მომეკრო ძლიერად.
-ხო რავიცი ვიღაცას არ ციოდა. -ვუთხარი სუნთქვაშეკრულმა.
რა სასიამოვნო იყო ის წუთი ვერ აღვწერ.... მანქანაში... ჩვენ ორნი... სითბო, გრძნობა, ემოცია....
მანქანის საქარე მინას ჩანჩქერივით ეღვრებოდა წვიმა, წვიმა რომელიც არ ჩერდებოდა და დედამიწას გუბედ აქცევდა და ნინი რომელიც კანკალებდა და ცას ეხვეწებოდა, რომ მეტჯერ აღარ გაემეორებინა... მე კიდევ ნინის საქციელზე სიცილს უკვე ვეღარ ვიკავებდი და ვბჟირდებოდი ისე მეცინებოდა... ნინი კი გამწარებული სახით შემომხედავდა და მიბღვერდა ნუ დამცინი მართლა მეშინიაო, როგორ შეიძლება ადამიანს გეშინოდეს ჭექა ქუხილის, ალბათ არის მასშიც რაღაც საშიში, ან არაბუნებრივი, არადა პირიქით რა სასიამოვნოა მისი ხმის გაგონება, ვგიჟდები წვიმაზე.
წვიმა კი უფრო და უფრო უმატებდა დინებას, გამწარებული და გაგულისებული თითისოდენა წვეთები გაშმაგებით ეძგერებოდნენ მიწას და მათი სიძლიერით კვალსაც ტოვებდნენ თითქოს. ხეები რომლებსაც გრძელი ტოტები მაღლა ცისკენ აეშვირათ მოდრიკეს, თავად კი არა, წვიმამ, წვიმამ მოადრეკინა... დაღვრემილიყო უკვე ყველაფერი ჩვენ გარდა.
-ნინი დიდხანს უნდა იკანკალო ?
-სანამ ქუხილი არ შეწყდება მანამ.
-და მთელი შემოდგომა ზამთარი და გაზაფხული ასე ხარ ?
-კი.
რა უნდა მექნა. წვიმას ხომ არ შევაჩერებდი ან ჭექა ქუხილს ხომ ვერ შევებრძოლებოდი მეტჯერ აღარ იჭექო მეთქი, რომც შემძლებოდა მაინც არ შევეწინააღდეგებოდი, რადგან ასე ხომ ამ წუთებს დავკარგავდი... ნინი მანქანიდან გადახტა ხელები განზე გაშალა და დაიღრიალა
-ცაო გაჩერდი !!!!
მაგრამ დაიქუხა თუ არა კიდევ ერთხელ, შეშინებული ნინიც მანქანაში დამფრთხალი თაგვვივით ჩახტა...
-არა შენც კიდე რაა, რო ეხვეწებოდი ცას რა გეგონა -ვუთხარი ისევ სიცილით.
-წავიდეთ რაა.
-შენ რა გგონია გზაში ვერ დაგვეწევა ქუხილი ?
-მაინც წავიდეთ.
მეც მანქანა დავქოქე და გზას გავუყევი... წვიმის წვეთებს უკვე ვეღარაფერი ერეოდა და სვლაც მიძნელდებოდა, ვერაფერს ვხედავდი, მხოლოდ ცენტრალურ გზაზე გასულს უკვე წვიმისგან დაბუნდოვნებულ მინაზე წინ მიმავალი მანქანაების ფარების ბჟუტვა თუ მიმინიშნებდა გზისკენ... ჭექა ქუხილი უკვე შეწყდა მაგრამ წვიმა მაინც არ ჩერდებოდა, ჩართული რადიო რომელიც ამინდის გაუარესების გამო მოძრაობას დროებით კრძალავდა თავისთვის ტიტინებდა... ჩვენ კიდევ ვიბრძოდით იმისთვის რომ თავი როგორმე გაგვეღწია... წვიმდა ისე გაცხოველებული თითქოს მთელი წელი არ უწვიმია და მოთმინების ფიალა აევსოო... როგორ მიყვარს წვიმა, ასეთი გაველურებულიც კი... მანქანა უკვე ვეღარ ერეოდა ჩემ გაყინულ სხეულს რომელსაც ვეღარაფერი ათბობდა, ნინი უკვე დამშვიდებულიყო და გზას ინტერესით ავლებდა თვალს მაგრამ ვერაფერს ხედავდა.
-დანიელ არაფერი ჩანს და გავჩერდეთ ჯობს !
-მთელი ღამე რომ ასე იწვიმოს ?
-მთელი ღამე მანქანაში ვიყოთ. -მითხრა დამაჯერებლად. -ან ფეხით წავიდეთ.
-ფეხით წასვლას დაველოდოთ მირჩევნია... -ვუთხარი, მანქანა გავაჩერე და ხელები ჟაკეტის ჯიბეებში ჩავიწყე რომ ცოტათი მაინც გამეთბო...
მანქანაში სიჩუმე ჩამოვარდა, ისეთი სიჩუმე რომ ყურში საკუთარი სისხლის მოძრაობის ხმა მესმოდა და სხეულში გულის ბაგა-ბუგს ვგრძნობდი. ნინი კი ჩემ გვერდით უკან გადაგდებული თავით იჯდა და თვალები დაეხუჭა... ისმოდა მანქანაში გამეფებულ სიჩუმესთან ერთად წვიმის წვეთების დინების ხმა... კარი რამდენჯერმე შევაღე იმის გამო რომ შემემოწმებინა იქნებ ფეხით მაინც მოგვეხერხებინა გასვლა მაგრამ ისეთი წვიმა იყო მივხვდი არ ღირდა.
ნინი შეიშმუშნა და თვალები ჭყიტა. მოიფშვნიტა, ეტყობა ალკოჰოლი რომელიც ვინ იცის რამდენი ხნის წინ მიეღო ნელ ნელა ორგანიზმს თავს ანებებდა... ჯიბიდან რეზინა ამოიღო და თმა უცებ წაიკოსა... მე კიდევ შტერივით ვუყურებდი თვალს არ ვაშორებდი. ახლა უკვე გონს მოსული ნინი ცოტა უხეშადაც მექცეოდა, უხეშობაში კი იმას ვგულისხმობ რომ აღარ იყო ისეთი თბილი როგორიც რამდენიმე წუთის წინ... შეიძლება ნანობდა კიდეც რომ მაკოცა, მე კი სულაც არ მიმაჩნდა სანანებლად ის წუთები.
-დანიელ ახლა უკვე დროა -მითხრა და ინტერესიანი თვალებით გამომხედა, მისი გამხდარი თეთრი ყელი.... მოცუცქნული ცხვირი.... დიდრონი თვალები.... მოწკუპული ტუჩები.... გამხდარი ლოყები.... : თოჯინა.
-დავძრა უკვე მანქანა ? -ვუთხარი და გასაღებს ვწვდი გადასაწევად
-არა რა უნდა დაძრა -მითხრა და გასაღებისკენ წაღებულ ხელზე მწვდა რომ შეეჩერებინა ჩემი ქმედება. ისე ეამა ჩემ გაყინულ ხელს მისი სითბოთი სავსე თითები რომ ლამის გადნა. აი ისე ყინულს რომ ადუღებულ წყალს დაასხამ.
-აბა ?
-ხომ გითხარი მერე ვილაპარაკოთ-მეთქი.
-აღარ ღირს მგონი.
-რატომ ?
-მოიცა ნინი, ნახე ისევ იქნება ჭექა-ქუხილი. ერთი ო-ო-ო-რი-ი-ი-ი- და სა-ა-ა-ა-ა სა-ა-ა-ა- საააამი. -და მართლაც საშინელმა გრუხუნმა თითქოს დააყრუა ყველაფერიო ნინიც შეშინებული შეიჭმუხნა და თვალები როგორც წინათ ისე მოჭუტა. მეც სიცილი წამსკდა და ამ ყველაფერმა გამეფებული სიჩუმის სასიამოვნოდ დარღვევა შეძლო.
როგორც იქნა ბოლოს ისევ მიწყდა გრუხუნი და ისევ წვიმამ იწყო ჩანჩქერივით დენა. ნინიმ ფრთხილად დაიწყო ყურებიდან ხელების მოშორება და მე გამომხედა, მეც ვუთხარი რომ შეწყდა ქუხილი და მანაც თამამად მოიშორა ხელები.
-დანიელ
-ხო...
-ვილაპარაკოთ ?
-რაზე უნდა ვილაპარაკოთ
-რაზეც აპირებდი.
-და ახლა უკვე აღარ ხარ ნასვამი
-და ხელს შემოგიბრუნებ თუ რა არის ვერ გავიგე ?! რადგან მთვრალი არ ვარ არ უნდა მითხრა ?
-არა არა ეგ რა შუაშია უბრალოდ მინდოდა მეთქვა რომ ასე არ შეიძლება.
-აუ-ჰჰ, ეგ რა მითხარი, მე ხო ვერ ვხვდებოდი. -მითხრა და წარბები ზევით აზიდა.
-ხოდა მითუმეტეს სალაპარაკო არაფერია.
-და მთავარ თემას რა ვუყოთ ?
-რომელ მთავარ თემას ? -მივხვდი უკვე საითაც მიჰყავდა საუბრის თემა, მაგრამ არა მგონია ან მე ან თავად ამაზე სალაპარაკოდ მზად ვყოფილიყავით. ნინი არ იყო ისეთი გოგო რომ რაღაცას ვერ მიმხვდარიყო, ან კიდევ მიმხვდარიყო, მაგრამ დაემალა. ყოველთვის ყველაფრის გარკვევას მოისურვებდა ხოლმე და ამიტომაც ახერხებდა ადამიანებთან ადვილად დაახლოვებას.
-ე-ე კაი რა ვითო ვერ ხვდები. -მითხრა და ნახევრად თვალებ დახუჭულმა თავი განზე გააქნია.
-რა უნდა ვუყოთ უნდა ვუყოთ რამე ?
-არაფერი არ უნდა უ ყ ო?
-მეე?
-აბა მეე?
რაღაც ისეთი უნდა მეთქვა რომ სისულელედ არ ჩაეთვალა მაგრამ რა უნდა მეთქვა აზრზე არ ვიყავი, ფიქრადაც კი არ მომდიოდა აზრი. ის მომენტი იცით რას ჰგავდა ? რამდენიმე დღე რომ გეგმავ რაღაცის თქმას და პირისპირ რომ დაუდგები და მაინც სხვა რამეს რომ ეტყვი, მართალია დიდი ხანი ფიქრისთვის არ მქონია მაგრამ რამდენიმე წამი რომელიც ჩემ ხელთ იყო საფიქრელად მაინც მეყო მაგრამ სათქმელად მაინც სხვა რამ ვუთხარი.
-შენც იცი და მეც, მაგრამ ჯერ არაფერი, ასე რომ... მოკლედ არ ვიცი რა...
-ბარემ ეხლა ისიც მთხოვე დრო მომეციო და ეგ არის რა...
-დრო მომეცი
-5 წუთი
-5 წუთი რისთვის ?
-იმისთვის რომ მითხრა "მომწონხარ". განა კი ვიცი მაგრამ მაინც.
-და მერე ამ 5 წუთის შემდეგ რა მოხდება ან რას მეტყვი?
-არაფერს. -გულში ცუდად მომხვდა ეს სიტყვა, ნინი იმ ამაყ გოგოდ წარმოვიდგინე რომელსაც სიამოვნებს თაყვანისმცემლების მთელი ამალის ყოლა. რამდენიმე წამით ვიფიქრე კიდეც მის მიმართ რაღაც მხრივ ზიზღი რომელსაც შეეძლო ყველაფრის გაბათილება მაგრამ გაიღიმა თუ არა ზიზღი კი არა მეხსიერებაც კი წამეშალა. ამის გაანალიზება სულ რაღაც 10 წამში მოვასწარი.. -უბრალოდ გაკოცებ. -თბილმა ჟრუანტელმა ხელმეორედ დამიარა გაყინულ სხეულში. სულაც აღარ მახსოვდა წვიმა, წვიმა რომელსაც ლამის მთელი მანქანა დაესეტყვა და დაელეწა.
-არ მჭირდება 5 წუთი.
-არც მე. -მითხრა და ისევ ისე ძლიერად წვდა ჩემ ტუჩებს როგორც მანამ სანამ გრადუსში იყო და უფრო ძლიერადაც კი. სასიამოვნო იყო იმის შეგრძნება რომ არ დამჭირვებია რამდენიმე თვე იმისთვის რომ საკუთარ გრძნობებში გავრკვეულიყავი ან კიდევ ის რომ სიყვარული ამეხსნა. არც მიყვარდა იგი ალბათ უბრალოდ მსიამოვნებდა რომ ვხედავდი, მსიამოვნებდა ის რომ იმ ჩაძინებულ გრძნობას ასხამდა ცივ წყალს და აფხიზლებდა რომელსაც უმოძრაობისგან ობიც კი მოსდებოდა...
* * *
-რატომ არ გიყვარს ნინი წვიმა ?
-წვიმა როგორ არ მიყვარს, ჭექა-ქუხილის მეშინია უბრალოდ.
-რატომ ?
-რავიცი. -მითხრა ისე თითქოს ამ სიტყვით ამომწურავი პასუხი გამცაო. არ წყდებოდა ჩანჩქერივით წვიმა, არ წყდებოდა და ჩვენც უფრო და უფრო დიდხანს გვიწევდა მანქანაში უმოძრაოდ ყოფნა.
-დანიელ ფეხით წავიდეთ.
-გაგიჟდი ხო?
-მე უნდა წავიდე.
-ხო აბა რა ეგ არის და მარტო გაგიშვებ -ვუთხარი მანქანის გასაღები გამოვაძვრინე და კარი გავაღე, მიუხედავად იმისა რომ ქურთუკი არ მეცვა და ძალიანაც მციოდა მაინც გადავედი და ფეხით გადავწყვიტე წასვლა. ნინიც გადმოვიდა. 2 წუთიც არ იყო გასული რომ სულ მთლად გავიწუწეთ. გაწუწულები დიდხანს მივდიოდით ქუჩებში... ალბათ რამდენს გონია რომ ბედნიერი სახეებით დავხტოდით ქუჩებში, ერთმანეთს ვეხვეოდით და რომანტიკა გვეღვრებოდა გულებში მაგრამ იმედები უნდა გაგიცრუოთ. რომანტიკისთვის არავის ცხელოდა, არც ხტომისთვის და არც ხვევნა-კოცნისთის. უბრალოდ ერთმანეთის ახლო-ახლო მივაბიჯებდით და უფრო და უფრო ვსველდებოდით. რამდენიმე მეტრის გავლის შემდეგ მაღაზიას შევაფარებდით ხოლმე თავს, მე სიგარეტს ვეწეოდი ის კიდევ შოკოლადებს იცუცნებოდა... ზემდეტი იყო აქ ჩახუტება რომელიც არაფრის მთქმელი იქნებოდა....
როგორც იქნა, იმდენს მივაღწიეთ რომ ერთი კვეთაც და ნინის სახლთან ვიქნებოდით. გამომხედა და მითხრა
-მიდი წადი ახლა სახლში.
-არა მადლობა, შენს მერე. -ვუთხარი და ისევ გავაგრძელე მასთან ერთად გზა...
ისევ ისე საშინლად წვიმდა, პატარა ტბებიც კი გაეკეთებინა ქუჩებში, რამდენიმეჯერ ისეც მოგვიწია რომ ამ ტბებში ფეხით გაგვეტოპა... ნინის სადარბაზოში შესულები ორივე გავჩერდით.
-მანქანას რას იზამ ? -მკითხა ნინიმ და თან თმა დაიწურა.
-რავიცი დილით ტაქსით გავალ და წამოვიყვან. ან ლუკას ვთხოვ გამომიაროს, ჩამოვა ალბათ დილისკენ.
-ხო მეც ეგრე მითხრა დილით უკვე მაქეთ ვიქნებიო... კაი წავედი დანიელ და ხვალ გნახავ. -მითხრა და გაბრუნდა ისე ავიდა ლიფტამდე რომ უკან აღარც მოუხედია.
მეც გამოვედი და სახლის გზას დავუყევი. ისევ წვიმდა თან ისევ ისე საშინლად, სხეული ახლა უკვე ამკანკალებდა მაგრამ ვიღა ჩიოდა, მე ხომ რაღაც მათბობდა, თან ასეთი ლამაზი და კარგი...