ჯერ მაკოცე და მერე ვილაპარაკოთ ... 5 [ დასასრული ]

ვგრძნობდი ხელში თუ როგორ უთრთოდა წელი, წელი რომელიც სიამოვნებისგან კმაყოფილს ინსტიქტურად შეეზნიქა... ნელ-ნელა უფრო და უფრო მაბნევდა და მაგიჟებდა მისი ყოველი ქმედება და ბგერა რომელიც აქა იქ, განთავისუფლებულს, გამოსცრიდა ხოლმე... სხეული მთლიანად აედუღებინა იმ ადრენალინიან სისხლს რომელიც ტვინის უჯრედიდან ფეხის თითებამდე წამში აღმატებული სიჩქარით მოძრაობდა... ნია ნელი მოძრაობით და მძიმედ მოაწვა ჩემ სხეულს და ლოგინზე "დამაგდო", ასე აჟიტირებულად განვლო შემდეგმა 5 წუთმა რომ ნია მოწყდა ისევ ჩემ ტუჩებს და დარცხვენილივით ჩაღუნა თავი...
-არასწორად ვიქცევით დანიელ !
-რატომ ?
-შენ ნინი, მე ის ბიჭი...
"ის ბიჭი"-ამან კიდევ ერთხელ გაუსვა ხაზი ჩემ სუსტ ნერვებს, გიჟივით წამოვენთე და წამოვხტი ლოგინიდან.
-რომ არ მიხსენო ეგ შენი ბიჭი არ შეგიძლია არა ?
ვუყვიროდი ნიას, ჩემ წინ კი იყო ფაქტი_ნინი. რანაირად ვიქცეოდი, რას ვაკეთებდი უკვე გაუაზრებელი ხდებოდა, ჩემთვის... მისაღებში გასვლა ნიამ დამასწრო, მეც უკან გავყევი და დივანზე დავჯექი.
-ყავას დალევ ?-მკითხა რამდენიმეხნიანი დუმილის შემდეგ.
-კი.
-და თან ვილაპარკოთ.
-კაი...
სანამ ნია ყავას ადუღებდა, მე ვცდილობდი ყველაფერი დამელაგებინა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა... საერთოდ რას ვაკეთებდი, არც კი ვუტყდებოდი ჩემ თავს უკვე აღარაფერში. უცებ გამახსენდა ის დანიელი რომელიც არც ისე დიდი ხნის წინ "ნასკებივით იცვლიდა გოგონებს", მაგრამ ერთმა იმედგაუცრებამ უმტყუნა და ააღებინა ყველაფერზე ხელი, რა საზიზღარი და ამავდროულად კარგი იყო მექალთანე დანიელი, მაგრამ როგორც ყველა მექალთანეს ცხოვრებაში ჩემსაშიც დადგა მომენტი ყველაფრის გადასხვაფერებისა, მაგრამ ეს ყოველივე არ გავდა არაფერის, ერთდროულად ორი ?! ეს უკვე რაღაც ამაზრზენია... საშინელებაა და უბრალოდ საცოდაობაა, ამას ისევ მექალთაეობა ჯობს...
ნია ყავასთან ერთად გამოჩნდა მისაღებში და ჩემთან ახლოს დაჯდა...
-იცი დანიელ -დაიწყო მშვიდი და გაწონასწორებული ტონით- მაგრამ არც ის ვიცი რა იცი ან მე რავიცი...
-იქნებ არ ღირს საერთოდ საუბარი
-რატომ ? ყოველ დღე რომ ასე გაგრძელდეს ? სერიოზული არც მე ვარ შენ მიმართ და დარწმუნებული ვარ არც შენ
-რატომ ხარ დარწმუნებული, იქნებ და ვარ სერიოზული... -ნია გაშრა, არ ელოდა ალბათ ჩემგან ამგვარ პასუხს, მაგრამ არც მე ველოდი.
-მშვენივრად ვხვდები რის მიღწევას ვცდილობ.
-ჰ-ჰ. იქნებ მეც მითხრა ?!
-გეყოფა რა დანიელ...
-რა მეყოფა ნია ? უცებ გამოჩნდი, გადმოხვედი იტალიიდან, არც არავისგან აგიღია ნებართვა ისე შემოიჭერი ყველას ცხოვრებაში, მერე მოულოდნელად ვიგებ რომ ჩემთან ერთად უნდა იცხოვრო 1 წელი მარტო სახლში და კიდე მეყოფა ?!
-გადავალ. ხვალვე.
-დაეტიე აქ. გადავა ქალბატონი თურმე.
-აბა რა ვქნა ?!
-არაფერი. იქნები აქ. მოვიფიქრებთ რამეს.
ჩემი სიმტკიცე სტიმულს მაძლევდა, იმისა რომ ჩემ გრძნობებში თავადვე გავრკვეულიყავი...
-და რაიმე რომ მოხდეს ?!
-და შენი აზრით ახლა არ ხდება ?
ჩემი პასუხის გაგონებისას სახე აელეწა, წამოწითლდა და მოულოდნელი აღიარებით თქვა -რა თქმა უნდა ხდება...
-რა?! -არ მეგონა თუ ამ პასუხს ნიასგან მოვისმენდი.
-იდიოტი გოგო ვარ, მიყვარხარ.


მოულოდნელობისგან აღსავსე პასუხმა აგრეთვე მოულოდნელად თავში ურო ჩამცა. რეტი დამესხა, კიდევ კარგი ვიჯექი თორემ თავბრუ დახვეული უეჭველად დავებერტყებოდი ძირს, გაბრუებული აზრებს ვეღარ ვალაგებდი, შევნიშნე კიდეც როგორ აემღვრა თვალები ცრემლით ნიას, ცდილობდა კიდეც რამდენიმე წამი თვალები არ დაეხამხამებინა რომ ცრემლი არ წასკდომოდა მის დიდრონ თვალებს, მაგრამ დამძიმებული ქუთუთუები მაინც შეეხნენ ერთმანეთს და მისი თბილი ცრემლებიც თვალებს მოსწყდა... ფსიქოლოგიურად აიხსნება ადამიანის ცრემლიც, თუ იგი პირველად მარჯვენა თვალიდან მოდის მაშინ ის ბედნიერებისაა, ხოლო თუ მარცხენა თვალიდან-უბედურების... ვერც კი მოვახერხე ამის დანახვა, ისე მოსდიოდა ცრემლები ნიას, უხმოდ... უხმოდ იჯდა და მიყურებდა მისი ამღვრეული თვალებით... რა უნდა მეთქვა საპასუხოდ -მეც?!!!! არა,არა მგონია ეს ნამდვილი პასუხი ყოფილიყოს, მაგრამ რას მივაღწიე იმით რომ ასე მოვიქეცი, ნიას არ იყოს რის მიღწევას ვცდილობდი ამ ყველაფრით, იქნებ და ამ სასურველი პასუხის მოლოდინში ვიყავი... ხოდა ხომ მოვისმინე, ახლა რა უნდა ვქნა ?! კარგი ამ უცნობი გრძნობის ავტორს ნიას პასუხადვე იგივე თუ ვუპასუხე, ნინი ?! ნინი ვიღაა ჩემთვის ?! ისიც ხომ მიყვარს ?! თუ ეს უბრალოდ აკვიატებაა ?!
მივხვდი... მე უბრალოდ იგივე ვარ, არაფერი შეცვლილა. მე დახვეწილი მექალთანე ვარ დ-ა-ხ-ვ-ე-წ-ი-ლ-ი !!! მაგრამ რაღაცას რომ ვგრძნობ ეს რაღას ნიშნავს ?! ალბათ ამაშივე დახვეწილი მექალთანის იდეა. სწორედ ეს არის ალბათ მისი არსი, მაგრამ ეს უბრალოდ მინდა რომ ასე იყოს, მე ხომ ასეთი აღარ ვარ, მე ხომ შევიცვალე, მე ხომ შემცვალა ნინიმ და ნიამაც, იმ იმედგაცრუებამაც...
სანამ გონებას საშუალებას ვაძლევდი თავის მხრივ ეფიქრა და ემსჯელა, ნია წამოდგა და ოთახისაკენ გაიქცა, ვიცი რომ ჩემმა დუმილმა უფრო ააღელვა, თან ბურტყნებდა "საერთოდ რატომ ჩამოვედი, რა მინდოდა ?!"... ინსტიქტურად მეც წამოვხტი დივნიდან და სანამ ოთახში შევიდოდა წელზე მოვხვიე ხელი და შევაჩერე, ისევ თავისი ამღვრეული თვალებით გამომხედა და ძლივს ამოილუღლუღა
-რა ?! უნდა დამცინო არა ?!
ისეთი ლამაზი იყო ასეთი მომტირალიც, პატარა ბავშვივით რომ ფლუკუნებდა, უბრალოდ მოვეხვიე, ჩავიხუტე...
-არაფერს მეტყვი არა ?! -მითხრა და ამომხედა...
-გეტყვი, გეტყვი. ოღონდ დრო რომ დადგება შესაფერისი...
-და რომ არ დადგეს...
-ჰმმ, დადგება და ყველაფერს გეტყვი...
გული ისევ ჩემ მკერდს მოადო და ასე გააგრძელა ტირილი დაახლოებით 10 წუთი, ჩვენი ეს თბილი მომენტი კარის ზარმა დაარღვია... ნია ოთახში შევიდა რომ ვინც არ უნდა ყოფილიყო ასეთი არ ენახა, მე კი კარისკენ წავედი, ლუკა იყო.
-ვაა დანი, რას შვრები, რა ცხვირ-პირი ჩამოგტირის, ტარიელი ხარ ?!
-წამო. -ვუთხარი და ჩემი ოთახისკენ გავუძეხი. ლუკა იყო მეგობარი რომელსაც პირველ რიგში ვერ დავუმალავდი და აუხსნელად ვერ დავუტოვებდი ამ ამბავს, რატომ ? თავადაც მიხვდებით რატომ...
-რა მოხდა შე*ემა ?
-დაჯექი და მომისმინე...
ლუკა დაჯდა და ყურადღება მოიკრიბა...
მოკლედ მოვუყევი ის რაც მისი წასვლის შემდეგ მოხდა და რამაც 20 წუთის წინ გონება დამიბინდა, ლუკა ამ ყველაფერს გაოგნებული ისმენდა და თან სიგარეტს აბოლებდა, როცა მოყოლა დავამთავრე და ლოგინზე პირაღმა დავეგდე ლუკამ მითხრა
-შენ ბიჭო ძველობას იხსენებ თუ რა გჭირს ?!
-მთელი დღეა მეც მაგაზე ვფიქრობ.
-ცხვირ-პირი რო დასანაყი გაქ ორივე პონტში ხო ხვდები ?
-ნინის გამო უეჭველად ვიცი რო მომხვდება ამიტომ შემზადებული ვარ.
-არაფერიც არ მოგხვდება... ჯერ არაფერი დაგიწყიათ და სანამ რაიმე მომხდარა მოაგვარეთ, თორე მერე მართლა რო მოგხვდება ეგ უკვე .... !!
-აუ შენ ძმობას ვფიცავარ ქალივით ვარ დაბნეული, ვერ ვხვდები რა უნდა ვქნა.
-ქალი ხარ შე*ემა და აბა რა იქნები...
-კაი რაა, დამეხმარე მაინც თუ შეგიძლია.
-რა ვქნა შე*ემა მე ავუხსნა სიყვარული ნიას თუ ნინის და მე დავშორდე რომელიმეს თუ რა გავაკეთო ?
-აუ რაა.
-წამო ბიჭო ლალისთან გავიდეთ.
-ლალი ?
-ფსიქოლოგთან, ეგებ მაგან მაინც გიშველოს.
მომეწონა ლალისთან წასვლის იდეა, სხვა თუ არაფერი დამამშვიდებდა მაინც, გამოვიცვალე ნიას ოთახში თავი შევყე ვუთხარი გავდივარ მეთქი და ლუკასთან ერთად ლალისთან წავედით, რომელიც მიუხედავად კვირის ნებისმიერი დღისა თავის კაბინეტში იჯდა და ხალხს ღებულობდა... ლალისთან მარტო შევედი, ლუკა გარეთ დარჩა, ჩემი დანახვა ძალიან გაუხარდა და დიდი სითბოთი მომიკითხა კიდეც...
-აბა დანიელ რა გჭირს ?!
-რა ეჭირვება ჩემნაირ ბიჭს, გოგო!
-ოოო და რაში მდგომარეობს ეგ შენი პრობლემა "გოგო" ?
-ორნი არიან და ვერ ვხვდები რომელთან მინდა ყოფნა.
-და რაფერის თვალები აქვს ?
-ლურჯი... და რომელზე მეკითხები
-უკვე მიპასუხე რომელზეც, რომელს აქვს დიდი და ლურჯი თვალები ?!
-ნიას.
-პასუხი გაცემულია, თავისუფალი ხარ, დანარჩენზე თავად იფიქრე.
კარი ისევე გავიხურე როგორც შესვლამდე გავაღე, მხოლოდ იმ განსხვავებით რომ ასე თუ ისე პასუხი გაცემულია, გულს უხაროდა, გონებას არა.
-რა გჭირს ბიჭო ? -გამომაფხიზლა ლუკამ
-ნიაო.
-ოოო, ძალიან არ გამხარებია მაგრამ მაინც გილოცავ. -მითხრა და მანქანაში ჩასკუპდა.
ისეთი მოშლილი ვიყავი, ლუკას შეთავაზების მიუხედავად მაინც არ წავსულვარ ბიჭებთან ერთად, ისევ სახლში მისვლა და ფიქრი ვარჩიე.
კარი მძიმედ შევაღე, იმ იმედით რომ ნიას დაველაპარაკებოდი, არ ვიცოდი რას ვეტყოდი მაგრამ უნდა დავლაპარაკებოდი. შევედი თუ არა ოდნავ ხმამაღლა დავიძახე
-ნია !
მაგრამ პასუხი არავის გაუცია, მის ოთახში შევედი, ისიც ცარიელი დამხვდა რომ ესემესი მოვიდა: "დანიელ საღამოს მოვალ, ცოტა განტვირთვა მჭირდება, ალბათ შენც საღამომდე არ მოხვალ . :|" იმედგაცრუებული ჩამოვჯექი მის საწოლზე და ჩართულ ლეპტოპსაც მოვკარი თვალი... თავიდან ვიფიქრე რომ უნამუსობა იქნებოდა მისი გაჩხრეკა, მაგრამ ადამიანი სულსწრაფია და არც მე ვარ გამონაკლისი... ლოგინზე მოვკალათდი და მუხლებზე ლეპტოპი დავიდე, არ ვიცი ალბათ გამიმართლა, fეისბუქი დარჩენია ჩართული, მეც ჭორიკანა ქალივით ინტერესიანად ჩავიჭყიტე ჩახურულ ჩატში.


ბანალიზმია მანამ სანამ თავად არ გადაგხდება და თავად არ განიცდი ყველაფერს, მეც მსგავსად დამემართა ყოველივე... ნიას ლეპტოპში საყვარელი მუსიკა ჩავრთე და ჩატი გავხსენი, ვიღაც მარიშკას წერდა... როგორც ჩანს ჩატი მარიშკას წამოეწყო
-გოგო რა ქენი ?
-რავიცი რააა. ჯერ არი ისე მუდოსავით.
-რა უნდა მაგ ბიჭის დაკერვას რაა, ერთი ორი ჩაკოცნე და ეგ არი ":დ"
-გოგო მეორე თვეა უკვე ამ სახლში ვარ და ერთი არაფერი დაცდენია, გამოვშტერდი, ლამის ტრუსიკით ვიარო რო ყურადღება მომაქციოს.
-რავიცი რავიცი, გეის არაფერი ეტყობოდა მაგ ბიჭს და რატო არ გაქცევს ყურადღებას ვერ გეტყვი ":დ" ალბათ არ ევასები ":დ"
-დღეს ვუთხარი მიყვარხარ-მეთქი და ტიპი შოკში ჩავარდა, მერე სადღაც წავიდა... ალბათ საღამოს რო მოვა წინ წაიწევს რაა.
-აუ რა დაემართება შენ რო სიცილი აგიტყდება წარმომიდგენია ":დდდ" აჰაჰაჰაჰ
-ეგ არაფერი, გაგეღადავე შენ მართლა ხო არ გეგონა მეთქი რო ვეტყვი ":დ"
-საწყალი ":((((" წინასწარ მეცოდება უკვე.
-აუ ეგღა მაკლია თბილისელი სიმპათიური დანიელი დაუკერავი დამრჩეს რაა.
-კაი გამოეთრიე ახლა ჩემთან, მოვიდნენ.
-კაი მოვდივარ.
სიმღერაც უკანასკნელი სიტყვის წაკითხვისას დასრულდა, დასრულდა და თან გულშიც ჩამიწყვიტა რაღაც... გაინტერესებთ ჩემი გრძნობები არა ?! იცით რა მოხდა ? არაფერი, უბრალოდ ისევ ისე ჩემთვის ვიწექი ნიას საწოლზე და ვეღარაფერზე ვფიქრობდი, ლამის გოგო შემყვარებოდა, ლამის დამეჩოქა და სიყვარული ამეხსნა, ლამის გონება დამეკარგა ისე მაგიჟებდა და უცებ.... -დაუკერავი ! -საშინელებაა არა წარმოსადგენადაც კი... არა საშინელებაზე მეტია. საზიზღრობაა, არა საზიზღრობაც არაფერია ამასთან... საცოდაობაა უფრო, მაგრამ რომელი იკისრებს ამ სტატუსს მე თუ ნია ეგ უკვე საკითხავია, რა უნამუსოდ მოვიქეცი, ნინიზე მაინც როგორ შევწყვიტე ფიქრი, ნინიზე მაინც როგორ ვიფიქრე რომ არ მიყვარდა, ადამიანის ცხოვრებაში რაღაც უნდა დასრულდეს რომ სამაგიეროდ დაკარგული დააფასოს, მაგრამ მე არაფრის დაფასება არ შემეძლო, არაფერი არ მინდოდა იმ წამს, უბრალოდ მინდოდა რომ ნიასთვის მაგრად გაემრტყა სახეში, კიდევ კარგი აქამდე არაფერი ვთქვი... კიდევ კარგი დასაცინად არ გავუხადე საქმე... ამ ყველაფერს ვფიქრობდი სიჩუმეში ისეთ სიჩუმეში რომ ყურებში სისხლის ბაგა-ბუგი მესმოდა, ლეპტოპი უგრძნობლად გადავდე გვერდით მე წამოვდექი და მისაღებში დივანზე პირქვე დავემხე რომ ცოტა წამეძინა...
თვალი რომ გავახილე ჩემ წინ სავარძელში უკვე მოეკალათებინა თავი ნიას თავი რომელიც უკვე ვითომ დაღვრემილი თვალებით მიცქერდა, არ ვაპირებდი თვალთმაქცობას, წამოვჯექი დივანზე და თვალები მოვიფშვნიტე...
-როგორ ხარ ? -ვკითხე სრულიად ბუნებრივად
-მეე?!
-შენ გარდა ხედავ ვინმეს კიდევ აქ ?
-კი შენ
-ჯერ ისე არ გავგიჟებულვარ რომ ჩემ თავს ასე ხმამაღლად ველაპარაკო -გამოვავლინე უკვე სიუხეშე და სახეზე ცინიკური ღიმილი გადამეკრა.
-არამიშავს, შენ ? -თქვა და თითქოს დაიმორცხვაო თავი დაბლა ჩაღუნა...
-რავიცი მეც. რაო რა მითხარი ხვალვე გადავალო ?! -ისე შემომხედა თითქოს შეჭმას აპირებსო
-დანიელ ?!
-გისმენ ნია, ხომ არ დაგრჩა რაიმე სათქმელი ?! -ფეხზე წამოვდექი და სამზარეულოში გავედი რომ წყალი დამელია და სხეულში ანთებული ცეცხლი ჩამექრო, ნიაც უკან მომყვა და კარს დაეყრდნო...
-რა გჭირს დანიელ ?!
-რა მჭირს ?! -უკვე ვეღარ მოვითმინე მხეცივით ვეცი მკლავზე მის ოთახში შევათრიე და ლეპტოპისკენ მივუთითე...
-მისმი -აღარც კი დავასრულებინე, ისე იფეთქა ჩემში იმ ბოღმამ და იმ საშინელმა მოთხოვნილებამ რომ ნიას სახეში ხელი დაუფიქრებლად გავარტყი, თანაც ისე რომ ლოგინზე დაებერტყა.. იმ წამს სიამოვნების გარდა არაფერი მიგრძვნია, ვხედავდი როგორი თვალებით მიყურებდა ნია და როგორ ცდილობდა რაიმე ეთქვა მაგრამ ყველაფერი ახსნილი იყო, სათქმელი კი აღარაფერი დარჩენოდა. გამწარებულს სიმწრის სიცილიც წამსკდა უფრო კი ნესტოები მებერებოდა ნერვებისგან...
-დღესვე გადაეთრევი სადაც გინდა, იმის იქითაც წათრეულხარ ბო*ო, უნივერსიტეტში მე მოვაგვარებ რომ აღარ იცხოვრებ ჩემთან.
-კი მაგრამ დანიელ ?! -მითხრა უკვე თხოვნით
-ხმის ამოღების უფლება სხვის სახლში ნებით უნდა აიღოს შენნაირმა ბო*ებმა, სახლში რო მოვალ ცარიელი დამხვდეს ეს ოთახი და ეგ შენი ნიანგის ცრემლები უღვარე იდიოტ ბიჭებს. -კარი გამოვიჯახუნე ხმამაღლა მივაძახე "შენი დედაც" და ლუკასთან წავედი... ჩემი ძმაკაცებისთვის არც არაფერი დამიმალავს ოდესმე და არც არაფერი იმალება, ლუკას მოუყოლია ყველაფერი ბიჭებისთვის რომლებიც შეკრებილიყვნენ და რაღაცაზე ხუმრობდნენ...



ლუკას მოუყოლია ყველაფერი ბიჭებისთვის რომლებიც შეკრებილიყვნენ და რაღაცაზე ხუმრობდნენ...
-ვაა დანი მოსულააა. რა იყო ბიჭო კიდე ტირი ?! -მითხრა ხოჯამ
-არ გამახსენოთ.
-დანი ბიჭო საქმე მაქვს შენთან -მითხრა ლუკამ და ოთახში წამოსვლა მთხოვა...
ბიჭებმა როგორც ჩანს იცოდნენ რაზეც უნდა ელაპარაკა ჩემთან ლუკას, ამიტომ დიდი ინტერესი არ გამოუხატავთ და იმ ოთახშივე დარჩნენ.
-ხო ლუკა ?! რამე წესიერი მითხარი თორე ისე ვარ ნერვებ მოშლილი ვერ წარმოიდგენ...
-კაი ჯერ მე გეტყვი და მერე შენ მითხარი...
-კაი გისმენ.
-მოკლედ, ბიჭო თავიდან ნინი რო გავიცანი შემიყვარდა, ხოდა მერე ისეთი პონტი იყო რო რაღაც არ გამოგვივიდა და რაღაცები და დავშორდით, 1 2 თვის მერე მაგრად დავდაქალდძმაკაცდით და სულ ერთად დავდიოდით და რაღაც... ეს ბოლო დროა მე რო ანისთან ვარ და შენ ნინისთან ძალიან დავიწყე ეჭვიანობის პონტში რაღაცები და ნინისაც ეტყობოდა... ნუ მოკლედ ისევ მიყვარს და აეროპორტში რო იყო მაშინ ვუთხარი და მე ახლა დანიელთან ერთად ვარო და მაგას მე ვერ ვეტყვიო. ძაან ცუდი პონტი გამოდიოდა მე რო მოვსულიყავი და მეთქვა ნინი მიყვარს მეთქი მაგრამ ახლა რო გავიგე რო ნია გიყვარს, კაროჩე მე და ნინი ერთად ვართ დღეიდან რაა.
იცით რა დამემართა ?! დღეს ზედიზედ ასეთი ამბავი... ვერაფერი ვეღარ ვიგრძენი. სისხლი გამეყინა, ეგოისტობა იქნებოდა ახლა რომ მეთქვა ნია არ მყვარებია და ნინი მიყვარს მეთქი. არა მართლა რა ხდებოდა ჩემ თავს, ვინ მიყვარდა რა მინიდოდა ვერაფერი ვეღარ გავიგე ?!
-წარმატებებს გისურვებთ ძმაო -ვუთხარი და ჩავეხუტე,
-მადლობა მადლობა და შენ რატო გაქ ნერვები მოშლილი ?
-არაფერი ისეთი...
ბიჭებთან გავედი ცოტა ხანი მოჩვენებითი ხასიათით ვიჯექი მერე კი სახლში წავედი. ერთადერთი რაც არასდროს მტოვებდა მძიმე წუთებში მარტო წვიმა იყო, წვიმა რომელიც თქეშად მოდიოდა ახლა ციდან. რა მოხდა დღეს ? დავკარგე არსებული და ამავე დროს არარსებული გრძნობები... რა მოხდა ამ 2 თვეში ? ყველაფერი საუკეთესო და ამავე დროს საშინელი...
ვინ ვარ მე? -ხომ გითხარით დახვეწილი მექალთანე.
სახლში მისულს რა თქმა უნდა ნია აღარ დამხვედრია და მეც თავისუფლად ვიგრძენი თავი... გული გამომიცარიელდა, აღარაფერი დამრჩენოდა შიგნით. მორიგი იმედგაცრუება...
ორი კურდღლის მადევარმა ვერც ერთი ვერ დავიჭირე...
ძველი დანიელი დაბრუნდა... ან კიდევ სად იყო წასული ?! ან სად ქონდა წასასვლელი... რაც ბედს არ ურგუნებია თავადაც ვერ ირგუნებ.
* * *
-გისმენ.
-მაკა სად ხარ?
-დაგჭირდი არა ?
-რა წამოვიღო ?
-რაც გინდა.
-10 წუთში შენთან ვარ.
* * *
დილით მზის სხივების ნაცვლად რომელიც უკვე რამდენი ხანია არ მენახა მაკას ნაზმა თითების ალერსმა გამაღვიძა... დიდი სიამოვნებით ვინატრებდი რომ ახლა მის ადგილას ჩემი მეუღლე და ჩემი შვილების დედა ყოფილიყოს მაგრამ არა, ასეთ კეთილ და ბედნიერ ნატვრასაც დამსახურება უნდა.
-მაკა დამაცადე ძილი.
-არ ვილაპარაკოთ ?
-რაზე ?
-დღეს რას აპირებ ?
-დღეს თიკუნასთან ავდივარ...
-და მე ?
-მაკააა !
-რაა?
-დამაცადე ძილი.
-მაშინ ჯერ მაკოცე და მერე ვილაპარაკოთ...
უცებვე წამოვენთე, საშინლად გავბრაზდი, ჩემი მოდუნებული თვალები მაშინვე ვჭყიტე და მაკასკენ გადავტრიალდი მის გაფართოებულ და ოდნავ შეშინებულ სახეს შევხედე და ვუთხარი
-მეორეჯერ ეგ აღარ გაიმეორო გაიგე ?!
-ცოტა სინაზე არ გაწყენდა -მითხრა და ჩემი ნიკაპზე წავლებული ხელი მძიმედ მოიშორა.
-უხეშობითაც არ მომიწყვეტია ციდან ვარსკვლავები... -გულში ისევ სიცარიელე ვიგრძენი...
-დამშვიდდი დანიელ ! -მითხრა და ისევ განაგრძო ჩემ სხეულზე თამაში.
-მხოლოდ ორს ეკუთვნის -ვთქვი გულგატეხილმა.
-რა ? -თქვა და ჩემი მკერდიდან წამოიწია მაკა.
-ლაპარაკამდე კოცნა. -ვუთხარი და ცრემლით სავსე თვალები მოვიფშვნიტე.