მინდიხარ 11/12

ანის იმდენად უკანკალებდა ხმა რომ საერთოდ არაფერი მესმოდა მისი ნათქვამიდან..
-ანი,ანი დაწყნარდი და წესივრად ამიხსენი რა მოხდა..საწოლიდან ანერვიულებული წამოვდექი და თხელი ხალათი შემოვიცვი...ოთახიდან გავედი,რადგან არ მინდოდა ლუკა გამეღვიძებინა...
-ნუკი...
-ხო ანი გისმენ რა ხდება ნუ მაშინებ მალე მითხარი..სიჩუმე...
-ანი,ანი...სწრაფად ჩავყვირე ტელეფონში მეგონა რომ გაითაშა..
-ხო ნუკი მესმის...
-ანი უკვე ძალიან მაშინებ რა მოხდა მითხარი მალე...უფრო ავნერვიულდი თითქოს გული რაღაც ცუდს მიგრძნობდა..
-ნუკი ძალიან გთხოვ შეეცადე ყველანაირად შეინარჩუნო სიმშვიდე..დილით ჩემს ოთახში შემოვიდა დედაშენი და მკითხა შენი ადგილსამყოფელის შესახებ..მე ვუთხარი რომ წარმოდგენა არ მქონდა სად უნდა ყოფილიყავი...დაიჯერა და ოთახიდან ანერვიულებული გავიდა..მე ჩავიცვი და ოთახიდან გამოსვლისას დავინახე როგორ ათვალიერებდა შენს გარდირობს..სასწრაფოდა დატოვა შენი ოთახი..კოლიდორში შევამჩნიე რომ სახეზე ფერი არ ედო..შემეცოდა ძალიან...აბაზანასი შევარდა..მას მიჰყვა მამაშენიც და რამოდენიმე წამში გავიგე მამაშენის შემზარავი ყვირილი,დავინახე კიბეებზე როგორ ჩაბორდნენ შეშინებული დავიდე და შენი ძმა..აბანოში ვერ შევძელი შესვლა არ შემიშვეს მაგრამ ვხედავდი როგორ უგონოდ იწვა დედაშენი გაფითრებული და გალურჯებული იატაკზე...
-არააააა.დავიყვირე ხმამაღლა.ჩემს ყვირილზე შეშინებული ლუკა გამოვარდა ოთახიდან..წამებში გამკრა დედაჩმის ავადმყოფობამ ტვინში...მას ხომ გულის მანკი ქონდა ღმერთო ჩემო ეს რა გავაკეთე...
-ანი ანი მითხარი რომ გადარჩა,მითხარი რომ კარგად არის...მითხარი გთხოვ ჩუმად ნუ ხარ..ანი რატომ ტირი მითხარი რომ კარგად არის დედაჩემი მითხარი რომ ცოცხალია და ეხლა შეუძლია ტელეფონთან მოვიდეს...უთხარი რომ მასთან ლაპარაკი მინდა უთხარი რომ მისი ხმის გაგონება საშინლად მჭირდება.მითხარი რომ ჩამოვალ ისევ დამხვდება კარებში ხელ გაშლილი და ისევ ისე თბილად ჩამეხუტება როგორც უწინ..
ანი ჩუმად იყო მხოლოდ ტიროდა და აღარაფერს მეუბნებოდაა.ლუკა მომიახლოვდა სწრაფად და გულში მაგრად ჩამიკრა...
-ჩუ,ჩუ ჩემო პატარა ვიცი გტკივა მაგრამ თავი ხელში უნდა აიყვანო...
-გაეთრიე,ნუ მეკარები გაეთრიე,მეზიზღები შენი ბრალია რომ დედაჩემი აღარ არის,შენ მოკალი დედაჩემი შენს გამო მიმატოვა მან...წაეთრიე არ დაგინახოს ჩემმა თვალებმმა..
დავინახე ლუკას შეშლილი სახე ჩემს სიტყვებზე ვხდეავდი მის რეაქციას როგორ ტკიოდა ჩემი თითოეული ნათქვამი სიტყვა..ისევ ანის მივუბრუნდიი..
-ანი სად არის.?როგორ არის?ცოცხალია?სავადმყოფოშია თუ სახლში?მარტოა თუ ვინმესთან ერთად..?..მითხარი გთხოვ ყველაფერი მითხარი გემუდარები მარტო არ დატოვო თუნდაც მკვდარი ჩემს ჩამოსვლამდე არ მიატოვო, მარტოკა ძალლიან გაუჭირდებაა.
მთელი ხმით ვტიროდი მთელი არსებით ვიყავი განადდგურებული..სულით ხორცამდე შეძრწუნებული..არ მჯეროდა არ შემეძლო ამის წამოდგენაც კი...ანიმ როგორც იქნა ხმა ამოიღო..
-ნუკი ! მომისმინე დაწყნარდი...ყველაფერს ისე გავაკეთებ როგორც შენ მეტყვი დაწყნარდი ოღონდ თავი ხელში აიყვანე ეხლა უნდა გავთიშო და კიდევ დაგირეკავ..მიყვარხარ..ანიმ გათიშა და მთელი ჩემი ცხოვრებაც მასთან ერთად გაითიშა...ჩავიკეცე,თავი მუხლებში ჩავრგე და ბოლო ხმაზე ავტირდი..ლუკას ნაბიჯების ხმა გავიგე მიახლოვდებოდა..თავი ავწიე და მთელი ზიზხით ვუთხარი..
-არ მომეკარო მკვლელო...!! მისი ცრემლები მხოლოდ მაშინღა შევამჩნიე სასოწარკვეთილი მიყურებდა და თვალებით მემუდარებოდა ამას ნუ მეუბნები გთხოვო...მაგრამ მე მთელი გული ზიზღით და ბოღმით მქონდა სავსე...არ ვიცი ზუსტად რამდენი ხანი ვიჯექი ასე უგონოდ იატაკზე მომტირალი...ლუკა მეორე ოთახში იჯდა და იქიდან ჩუმად მადევნდებდა თვალს..უცებ ადგა და ჩემსკენ წამოვიდა..
-ნუკი შენი ტელეფონი რეკავს არ უპასუხებ?ნუკი!
მისი ხმა ბუნდოვნდა მესმოდა სიტყვებს ვერ ვარკვევდი რა უნდოდა ჩემგან..
-გისმენთ...
-ლუკა შენხარ?
-კი ანი მე ვარ..თქვა და ოთახიდან გავიდე...
-კარგია შენ რომ მიპასუხე..თქვა ანიმ და ისევ ტირილი დაიწყოო.
-ანი რა ხდება ნუკი არაფერს მეუბნება ახლოსაც არ მიკარებს მაგრამ ვხედავ რომ რაღაც უბედურება დატრიალდა..
-ნუკის დედა გარდაიცვალა დღეს დილით.მოკლედ უპასუხა ანიმ...ლუკას თავზარი დაეცედა და სიბრალურით აღსავსე თვალებით შემომხედა...
-ლუკა მომისმინე მთავარი ეგ არა არის..ნუკის მამამ გადაწყვიტა რომ საერთოდ არ მისცეს ნუკის არც დაკრძალვაზე და არც პანაშვიდზე მოსვლის უფლება და ნუკის ძმაც სრულიად ეთანხმებაა.არ ვიცი ეს საშინელი ამბავი როგორ ვუთხრა ნუკის გაგიჟდება ჭკუიდან გადავა...
-ანი დაწყნნარდი,შევეცდები ნუკი არ ჩამოვიდეს იტალიაში..
-მართალი ხარ ასე აჯობებს,ეგ რომ აქ დაბრუნდეს კიდევ ერთი საშინელი ტრაგედია დატრიალდება...მეც ხვალვე გამოვფრინდები,ასეთ მომენტში ნუკის მარტო ყოფნა არ შეიძლება.ეს თქვა და გათიშა.ფეხზე წამოვდექი და ოთახში შევვარდი თანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე..
-ნუკი რას შვები?...ხმა არ გამიცია..ნუკი რას შვები თქო?!
-რას ვშვები ვერ ხედავ? მივდივარ...
-რას ქვია მიდიხარ?ასე ვერ დამტოვებ.. რა გამოდის რომ ყველაფერი რაც კი რამე მოხდა ჩვენს შორის არაფერია შენთვის და შეგიძლია ასე ადვილად დამტოვო?
ანერვიულებული ოთახში გადი გამოდიოდა..
-მკვდარ დედას ვჭირდები...ის მე მოვკალი და იმის ნამუსი უნდა მქონდეს რომ მკვდას მაინც ვცე პატივი...
ლუკა გაბრაზდა და მომვარდდა...ხელები მომიჭირა მკლავებზე..
-მომისმინე ეხლა, შენც მშვენივრად იცი რომ დედაშენი არც მე და არც შენ არ მოგიკლავს.შენი ბრალი არ არის რაც მას დაემართა..ეს უბედური შემთხვევა და მორჩი საკუთარი თავის დადანაშაულებას გესმის??
ლუკა ნერვებისგან უკვე ყვიროდა და მთელი სხეული უცახცახებდა....
-მტკივა გამიშვი!! მე არ მაინტერესებს შენ რას ფიქრობ მე გადავწყვიტე წასვლა და ასეც მოვიქცევი...მოვბრუნდი და გავაგრძელე ჩალაგება..ლუკა ოთახიდან გავიდა და სავარძელში მძიმედ ჩაეშვა...რამოდენიმე წამში მზად ვიყავი..უკვე კარებს ვაღებდი როცა ლუკამ მომაძახა..
-"ეხლა თუ წახვალ ვეღარადსროს დაბრუნდები"...
კარები იმ წამსვე გამოვიხურე ისე რომ არცერთი სიტყვა არ მითქვამს…

იმ დილაუთენია ქუჩაში საერთოდ არავინ მოძრაობდა,მხოლოდ მე მივაბიჯებდი გზაზე მარტო...გული ტკივილს ვეღარ გრძნობდა,ვეღარც ტირის ვახერხებდი...დედაჩემის ცხოვრების უკანასკნელმა წუთებმა ერთ წამში ჩამირბინეს თვალწინ...გამახსენდა ბავშვობა,,ტკიბილი ბავშვობა რომელიც აღარასდროს დაბრუნდება, აღარასდროს დაბრუნდება ის ბედნიერი წუთები რომელიც ერთ დროს მომხდარა მას ხომ წარსული ამიტომ ქვია გვახსენდება მაგრამ მის დაბრუნებას ვერასდროს ვერ მოვახერხებთ რაც არ უნდა გულით ვეცადოთ....ძალა იმდენად გამოცლილი მქონდა რომ ჩანთის ტარება საშინლდა მიჭირდა..გავიხედ გამოვიხედე,იქვე პატარა სკვერი დავინახე შევედი და პირველივე შემხვედრ სკამზე დავაგდე ჩანთა,უაზროდ მოვბრუნდი და ჰორიზონტს გავხედე,მზე უკვე ნელ-ნელა ამოსვლას იწყებდა..ეტყობოდა რომ მზიანი და ცოცხალი დღე გველოდა წინ მაგრამ ჩემთვის ნაკლებად მნიშვნელოვანი...მუხლებზე დავიჩოქე თავი მიწისკენ დავხარე და მთელი ტკივილით წავიჩურჩულე "მაპატიე,მაპატიე,ყოველივე ის ტკივილი რაც შენთვის მომიყენებია,ყოველი ცრემლი რაც ჩემთვის ერთხელ მაინც წამოგსვლია,,ვიცი,ვიცი რომ ეხლა ჩემი გესმის და მინდა რომ გითხრა,ძალიან მომენატრები,დარწმონებული ვარ ბევრჯერ ვინანებ ამყველაფერს მაგრამ გპირდები რომ აღარასდროს ვიტირებ.."ცრემლები მოვიწმინდე და ჩანთას ხელი დავავლეე...ტაქსი გავაჩერე..
-აერეპორტში თუ შეიძლება..მანქანა დაიძრა...გზადა გზა ვაკვირდებოდი როგორ იღვიძებდა ქალაქი,როგორ იწყებოდა კიდევ ერთი სიცოცხლით სავსე დღე,მაშინვე რატომღაც ლუკა გამახსენდა და გულში ბედნიერების წვეთი ჩამეღვარა...მივხვდი რომ არასწორად ვიქცეოდი..შეიძლება დედაჩემის სიკვდილის მიზეზი მე ვყოფილიყავი..მაგრამ მას ვეღარაფერს ვუშველიდი და აი ნამდვილ სიყვარულს კი ვკარგავდი...თუ ეს ნაბიჯი გადავდგი ბარემ ბოლომდე უნდა მივყვე...მძღოლს ვთხოვე რომ კურსი შეეცვალაა....მანქანა ლუკას სახლთან ნელა გაჩერდა..გადმოსვლას ვერ ვბედავდი..ყოყმანის შემდეგ როგორც იქნა თავს ძალა დავატანე და გადმოვედი...უცებ დავინახე როგორ გამოვიდა ლუკა სახლის კარიდან...სასოწარკვეთილი და განადგურებული სახე ქონდა...ცრემლები წამომივიდა...ნელ ნელა წავედი მისკენ უკვე ძალიან ახლოს ვიყავი როცა შემაჩერა..
-მოიცა ნუკი! ჩემსკენ თუ კიდევ ერთ ნაბიჯს გადმოდგავ გპირდები რომ მერე აღასდროს გაგიშვებ..ტირილ ნარევი ხმით მითხრა...მე არაფერი მითქვამს მივუახლოვდი და მთელი არსებით ჩავეხუტე..ის უფრო და უფრო ახლოს მიკრავდა...სახე გამისწორა და ჩემს ბაგეებს ვნებიანად დაეწაფა...ყველაფერი დამავიწყა მისმა პატარა შეხებამაც კი...ლუკას ვუყურებდი და მის თვალებში ყველაფერს იმას ვხედავდი რაც ბედნიერებისთვის მჭირდებოდა....მაშინვე მისი სიტყვები გამახსენდა როცა წერილში მომწერა.."უზრუნველყოფილი მაშინ იქნები როცა ბედნიერი იქნები"...ახლა მივხვდი ამ სიტყვების აზრზს...საღამოსკენ უკვე ანი თბილისში იყო აერეპორტში ლუკა დახვდა და ორივე ერთად დაბრუნდნენ სახლში..ანის ოთახში შემოსვლისთანავე შევამჩნიე მისი სიბრალულით აღსავსე თვალები,რომელიც ნელ-ნელა შემომანათა...
-ნუკი...მითხრა და გადამეხვია...დიდი ხანი ვლაპარაკობდით მე მდივანზე ვიყავი წამოწოლილი და ანის კალთაში მედო თავი ისე ნელ ნელა მეფერებოდა თავზე..ფეხებში კი ლუკა მეჯდა და სიყვარულით აღსავსე თვალებით მიყურებდა..ბედნიერი ვიყავი ჩემთვის უსაყვალესი ორი ადამიანი იყო ჩემს გვერდით,რომლებიც ჩემს გამო ყველაფერს გააკეთებდნენ.იმ ღამით ანი ჩვენთან დარჩა..ანის ოთახიდა ჩუმად გამოვედი და ჩვენს ოთახში შევედი...ლუკა აბაზანაში იყო,მე მაშინვე გავიხადე და ჩავწექი საწოლში,ისევ დედაჩემი გამახსენდა,მაგრამ შევეცადე ლუკას არაფერი შეამჩნია..ისიც გამოვიდა აბაზანიდან და საწოლისკენ წამოვიდა...
-როგორ ხარ?
-უკეთ..და თბილად გავუღიმე..მან მაკოცა და საწოლში ჩაწვა..მთელი ღამე წელზე მჭიდროდ ქონდა ხელი მოხვეული და წამით არ უფიქრია გაშვება.. დედაჩემის გარდაცვალების შემდეგ უკვე 5 თვე იყო გასული..ტკივილი ნელ-ნელა მიმსუბიქდებოდა..ამაში ლუკა და ჩემი ნამცეცა მეხმარებოდნენ.ანიც თბილისში დაბრუნდა საცხოვრებლად მამამისის ძველ სახლში..ამ ამბავ ძალიან გამახარა...მე და ლუკას შესანიშნავი ურთიერთობა გვქონდა მთელ დღეებს ერთად ვატარებდით,ერთმანეთს უსიტყვოდ ვუგებდით…ლუკა ბიძამისთან საზღვარგარეთ მუშაობდა თვეში მხოლოდ 5 დღე მიდიდოდა და ეს 5 დღე ჩვენთვის კოშმარი იყო...მთელი დღეები სულ ინტერნეტით და ტელეფონით ვლაპარაკობდით,ვითომ სამუშაოდ იყო წასული მაგრამ რა მექნა მისი ხმის გარეშე წამს ვერ ვძლებდი..იყველაზე მეთად ის მომენტი მიყვარდა იქიდან რომ ბრუნდებოდა უამრავი საჩუქარი ჩამოქონდა ჩემთვის...კარებში პატარა ბავშვივით ველოდებოდი ხოლმე ერთი სული მქონდა ჩანთას როდის გახსნიდა...

-ნუკიიიიი,ნუკიიიიი..თითქმის ყოველდღე მესმოდა ლუკას ძახილი სამზარეულოდან...
-ნუკი,შე ზარმაცო გოგო ადექი მალე..!.
-ხო ლუკა მოვდივარ ,აი უკვე ვდგები..
-ზუსტად ეგრე მითხარი 20 წუთის წინ...
-კარგი ეხლა მართლა მოვდივარ...წუწნით გამოვძახე...
-იჩქარე თორემ შენს საუზმესაც მე შევჭამ...სიცილით გამომძახა...
-ოო პირველად მოხდება თუ რა?? მეც სცილით გავძახე..დიდი ხნის ლოდინის შემდეგ ლუკას საუზმე ბოლოს ყოველთვის საწოლში მოჰქონდა ხოლმე...
-ულამაზესი ხარ როცა იცინი....მითხრა და საუზმე საწოლზე დადოო.ჩემთან მოდი თქო თითით ვანიშნე..ისიც მომიახლოვდა , საწოლთან ჩაიმუხლა...სახე ახლოს მოწია და ტუჩებთად ოდნავ შეაჩერა,სუნთქვა გამიხშირდა,თავი ვეღარ შევიკავე და მაშინვე ვაკოცე.მან ხელში ამიყვანა და კარლთაში ჩამისვა,მის ტუჩებს ვერ ვწყდებოდი,არ მინდოდა რომ გაჩერებულიყო,თითქოს ტუჩებით ვეხვეწებოდი არ შეწყვიტო თქო ჩემი კოცნა,ისიც ვნებიანად აგრძელებდა...
-ნუკი ხომ იცი დღეს რა დღეა?ღიმილით მკითხა...
-არა ლუკა, რა დღეა? გავიკვირვე ...
-ოხ, არ იცი ხომ რა დღეა?
-ლუკა არა თქო ხომ გითხარი? და გავიცი..
-ნუკი დღეს შენი დაბადების დღეა ვითომ არ გახსოვდა...
-უიიი მართლა?ისე შევიცხადე ვითომ მართლა არ მახსოვდა და ლუკას მოტანილი ყავა მოვსვი...
-ამ ყავას შენ გემოზე აკეთებ ხოლმე,უამრავი შაქარი აქვს...წუწუნით ვთქვი..
-თუ ჩემი გაკეთებული არ მოგწონს თავად მოიდუღე..წამოდგა უკმაყოფილომ ტრაკზე ოდნავ ხელი მომრტყა....მომწონდა როგორ არ მომწონდა ვგიჟდებოდი ლუკა როცა ჩემთვის რაღაცას ამზადებდა...მიყვარდა ის მთელი არსებით მიყვარდა....ცოტახნის შემდეგ ლუკა სახლიდან ისე გავიდა რომ არ უთქვამს სად მიდიოდა დაახლოებით 1 საათში დამირეკეა..
-ნუკი ჩანთა ჩაალაგე მხოლო ის ტანსაცმელი რაც 2 დღის განმავლობაში დაგჭირდება და 15 წუთში გამოგივლი,,,მიდი მიდი მალე ჩემო ლამაზო..გაოცებულმა გავუთიშე და ჩანთა ჩავალაგე ლუკასაც ჩავუდე რამოდენიმე ხელი ტანსაცმელი და აი ისიც გამოჩნდა...კარი ჩავკეტე და მანქანაში ჩავჯექიი..ჩავჯექი თუ არა ლუკა მაშინვე ჩემს ტუჩებს დაეწაფა..
-ნუკი ეხლა უამრავი კითხვის დასმა არ დამიწყო რომ მივალთ ყველაფერს ნახავ..მაგრამ მე რისი ნუკი ვიყავი კითხვების გარეშე როგორ გავძლებდი...მთელი გზა კითხვებს ვსვავდი ,შემდეგ უკვე როცა თვითმფრინავიდა უნდა ჩამოვსულიყავით ლუკამ თვალები ამიხვია.როგორც კი ჩამოვედი მაშინვე ვიგრძენი ნაცნობი სუნი,ღრმად ჩავისუნთქე და გულზე უსაშველო სევდა მომაწვა...უცებ ვიგრძენი ყურთან როგორ შემეხო ლუკას ტუჩები..
-ვიცი ეხლა რაც გაიფიქრე სწორედ მაგიტომ ვართ აქ...სიხარულით ამევსო გული....ჩანაფიქრს უკვე მიხვედრილი ვიყავი ამიტომ ლუკა თვალებიდან სახვევი მომხსნა და მანქანაში ჩავჯექით..გზაში გული სასწაულად ამიჩქარდა..ლუკამ ხელი მომკიდა და მითხრა..
-დაწყნარდი პატარავ ყველაფერი კარგად იქნება..უკვე საღამო იყო ადგილზე რომ მივედით..ლუკამ ხელი მომკიდა და სასაფლაოზე შევედით ცოტა ვიარეთ და ტკივილისგან მუხლები მომეკეცა,თვალები ცრემლებით ამევსო..ნაცნობ სურათს დავაკვირდი და გული დამიმძიმდა..ვიცანი,ვიცანი,ნელ-ნელა მივუახლოვდი და საფლავის ქვას მთელი არსებით ჩავეხუტე...
-დედა,მოვედი...ტირილით ვუთხარი...დიდიხანი ვაკვირდებოდი დედაჩემის სახეს რომელიც ცივ მარმარილოს ქვაზე გაყინული და გაქვავებული იყო...უმოძრაოდა და ცივად მიყურებდა..ბოლოს ლუკა მომიახლოვდა და მითხარ,
-საყვარელო დროა წავიდეთ..თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და დედაჩემს გამოსამშვიდობებელი თვალებით შევხედე,არაფერი მითქვამს...როცა მანქანას მივუახლოვდით ლუკას გადავეხვიე და ყურში წავჩურჩულე..
-მადლობა..
-არაფრის პატარავ მაგრამ აქ შენი სურპრიზე არ მთავრდება.....ლუკამ კვლავ ამიხვია თვალები და მანქანაში ჩავჯექით..უკვე ვეარ ვხდებოდი შემდეგი რა უნდა ყოფილიყო..