ვანიკო თარხნიშვილს კრიტიკოსი ცოლი ჰყავს

მსახიობი ვანიკო თარხნიშვილი არც ისე დიდიხნის წინ დაქორწინდა. ამ მართლაც დროული ნაბიჯით ოჯახი – მშობლები, და თათია და ძმა შოთიკო, ძალიან გაახარა. მისი ცოლი, სოფო გელავა, თარხნიშვილებმა თბილად მიიღეს. მაშინვე, როგორც კი სოფო პირველად ესტუმრა მათ ოჯახს, დის გულმა იგრძნო, რომ მის ძმას ამ გოგონასადმი განსაკუთრებული დამოკიდებულება ჰქონდა და ის მისთვის უბრალოდ მეგობარი არ იყო. ასეც აღმოჩნდა. რძალ–მულმა ერთმანეთს კარგად გაუგეს, განსაკუთრებით ვანიკოზე ზრუნვის საკითხში. ორივემ კარგად იცის, რა სწყინს, რა უხარია, როდის უნდა მოეფერონ ან როდის არ უნდა შეაწუხონ ძვირფასი ადამიანი ზედმეტი კითხვებით.
სოფო ამბობს, რომ დაოჯახების შემდეგ ის და ვანიკო ერთმანეთისთვის ნამდვილი მეორე ნახევრები გახდნენ, თუმცა ეს ხელს არ უშლის ქმრის მიმართ ობიექტურობა და კრიტიკულობა შეინარჩუნოს.
– თათია, როგორც ვიცი, ვანიკო ოჯახში ნაბოლარაა. ბავშვობაში როგორი დაძმობა გქონდათ?
თათია: ვერ ვიტყვი, რომ ჩვენი დაძმობა რამით იყო განსაკუთრებული, მაგრამ ჩვენ შორის ჩხუბი და დაპირისპირება არ ყოფილა. ეს ალბათ იმით იყო გამოწვეული, რომ ჩემსა და ვანიკოს შორის 5 წელია ასაკობრივი სხვაობა. ახლა ჩვენ შორის ეს სხვაობა აღარ იგრძნობა, მაგრამ, როცა პატარები ვიყავით, ვცდილობდი, ვანიკოზე მეზრუნა.
მე და ჩემს უფროს ძმას, შოთიკოს, საერთო მეგობრები გვყავდა, უფრო მეტად ვუგებდით ერთმანეთს, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ბალიშების სროლაც იყო. მე და ჩემს ძმებს ძირითადად თბილი ურთიერთობა გვქონდა, რაც დღემდე გრძელდება. ვიცი, რომ ორივეს განსაკუთრებულად ვუყვარვარ და მეც, რასაკვირველია, ორივე უზომოდ მიყვარს.
ამას წინათ შოთიკო იხსენებდა, როგორ ეჭირა პატარა ვანიკო ხელში და მე როგორ ვაჭმევდი. ორივე სულ მასზე ვზრუნავდით. ვცდილობდი, გამეგო, გაკვეთილები თუ ჰქონდა ნასწავლი. ბიჭებს განსაკუთრებული კონტროლი გარდატეხის ასაკში სჭირდებათ. ამ შემთხვევაში ეს მისია ჩემმა მშობლებმა იკისრეს. ბევრი გააკეთეს იმისთვის, რომ ჩემი ორივე ძმა სწორ გზაზე დაეყენებინათ. ვერაზე ვიზრდებოდით, სადაც სულ ჩხუბი იყო. სწორედ ჩემი მშობლების დამსახურებაა, რომ დღეს სამივე სწორ გზას ვადგავართ.
– ვანიკოს პირადად ადევნებდით თვალყურს, იცოდით მისი გატაცებების შესახებ?
თათია: ყოველთვის ვიცოდი. ძმები ყველაფერს მიყვებიან, მაგრამ დეტალურად, რა თქმა უნდა, არ მახედებდნენ პირად ცხოვრებაში და ამისი არც სურვილი მქონია. ორივე ძმა ჩემთან ძალიან გახსნილია, მე – უფრო ნაკლებად.
სოფო: თათია მედიატორია. როცა რაღაც უჭირთ, ძმები თათიასთან მიდიან.
– თათია, ალბათ ისიც იცოდით, ვანიკო რომ სოფოზე იყო შეყვარებული.
თათია: რასაკვირველია, ვიცოდი. ვანიკო და სოფო საკმაოდ დიდი ხნის განმავლობაში იცნობდნენ ერთმანეთს. მხოლოდ მე კი არა, მთელმა ოჯახმა ვიცოდით, რომ ერთად იყვნენ. სოფო ჩვენს სახლში ხშირად მოდიოდა.
– სოფო, როგორ დაიწყო თქვენი და ვანიკოს სიყვარულის ისტორია?
სოფო: ბევრი საერთო მეგობარი გვყავდა და ამიტომ ხშირად გვიწევდა შეხვედრა. ჩვენი ურთიერთობა თავისთავად აეწყო, დავმეგობრდით, მერე ძალიან ახლო მეგობრები გავხდით და ბოლოს მითხრა, მიყვარხარო, მეც იმავე გრძნობით ვუპასუხე.
– თათია, დარწმუნებული ვარ, სოფოს მაშინ სულ სხვა თვალით უყურებდით, როცა ვანიკოს მეგობარი გეგონათ.
თათია: სოფოს ვანიკოს მეგობრის სტატუსით არც არასოდეს ვიცნობდი. თავიდანვე ვიცოდი, რომ ვანიკოს მის მიმართ სიმპათია ჰქონდა. ის კი არ ვიცოდი, ჩემი ძმის მიმართ სოფო რას გრძნობდა.
– გულწრფელად მითხარით, რა მოთხოვნები გქონდათ ვანიკოს მომავალ ცოლთან, როგორი უნდა ყოფილიყო სარძლო?

თათია: არანაირი მოთხოვნა არ მქონდა. დარწმუნებული ვარ, ჩემი ძმები ცუდ არჩევანს არასოდეს გააკეთებენ, ორივეს ძალიან ვენდობი.
– რძალ–მულის თუ რძალ–დედამთილის ურთიერთობა უმეტესწილად პრობლემურია. სოფო, თქვენ ახერხებთ ამ სირთულეს გვერდი აუაროთ?
სოფო: როცა ორი განსხვავებული ადამიანი ერთად ცხოვრებას იწყებს, თავიანთი განსხვავებული შეხედულებებით, სოციალური მდგომარეობით, რთულია ამ ყველაფრის კარგად აწყობა, მაგრამ თათია ჩემთვის თავიდანვე ძალიან მისაღები იყო. ვანოს დაც, ძმაც, მშობლებიც და ნათესავებიც ჩემთვის საყვარელი ადამიანები არიან.
თათია: დედაჩემსა და მის დედამთილს შორის იდეალური ურთიერთობაა. ბებია დედას ყოველთვის ისე მოიხსენიებს, როგორც თავის ქალიშვილს.

სოფო: მათგან ცუდი დამოკიდებულება არ მიგრძვნია და მეც, რა თქმა უნდა, ყველა მიყვარს. ჩემი მეგობრები არიან და იმის განცდა არ მქონია, რომ ჩემთვის მული, დედამთილი, მამამთილი არიან. ეს ჩემი ოჯახია, ჩემი ოჯახის წევრები არიან.
– როგორია დის და ცოლის თვალით დანახული ვანიკო თარხნიშვილი?
თათია: ვანიკოს ბევრი პლუსი აქვს, მაგრამ ამასთანავე ძალიან ფიცხია, ამაში ალბათ სოფოც დამეთანხმება. ბავშვობიდან ასეთი ხასიათი ჰქონდა. ამ მხრივ, დედაჩემს ჰგავს, ალბათ მასში გურული ხასიათი ჭარბობს. ამავდროულად ძალიან თბილი და მოსიყვარულეა. ვთვლი, რომ ბოლომდე ერთგული ადამიანია.
სოფო: მართლაც ძალიან ერთგულია, რაც და ვინც უყვარს, მას ბოლომდე უერთგულებს.
თათია: რასაც აკეთებს, იმ საქმეში ბოლომდე იხარჯება, უყვარს. შეიძლება ვიღაცაზე ნაწყენი იყოს, მაგრამ არ არსებობს, დააღალატოს, ბოლომდე უერთგულებს.

სოფო: ერთგული რომ არ იყოს, მასთან ვერაფრით გავჩერდებოდი. შრომისმოყვარეა, თავისი საქმე უზომოდ უყვარს. ძალიან თბილია და როცა რაღაცას იწყებს, იმას ბოლომდე მიჰყვება.
– მისი მონაწილეობით ტელეგადაცემებს, სპექტაკლებს, კინოს ოჯახში ერთად განიხილავთ?
თათია: ვანიკოს პრემიერაზე დასწრების უფლება მხოლოდ სოფოს და მშობლებს აქვთ, რადგან მათგან ყოველთვის ობიექტურ შენიშვნებს იღებს, კრიტიკას არც ერთი იშურებს. სოფო სულაც არ თვლის, რომ რადგან ქმარია, მისი ყველაფერი უნდა მოსწონდეს.
– სოფო, რთული არ არის საყვარელი ადამიანის მიმართ ობიექტურობის შენარჩუნება?
სოფო: არა, მე ყოველთვის ობიექტური ვარ. თუ ადამიანი გასაკრიტიკებელია, არ არსებობს, დავუმალო, ქება–დიდებით და თავზე ხელის გადასმით დათვურ სამსახურს არავის გავუწევ, მით უმეტეს, ჩემს ქმარს. თუ ვანიკოს მიმართ რაიმე შენიშვნა მაქვს, ყოველთვის ვეუბნები და ისიც ითვალისწინებს. მელოდება ხოლმე, როდის შევაქებ და როდის გავაკრიტიკებ. ოღონდ, კარგს რომ ვეუბნები, ცოტა უკვირს.
– ეტყობა, საკუთარი თავის მიმართაც კრიტიკულია.
სოფო: კი, თვითკრიტიკულია და ეს ბევრი რამის გამოსწორების საშუალებას აძლევს. საკუთარ თავზე ყოველთვის ძალიან ბევრს მუშაობს.
თათია: ტელევიზიით სულ ვუყურებ და ეთერში მისი გამოჩენისთანავე ნერვიულობას ვიწყებ, ძალიან ვღელავ. როცა პირდაპირი ეთერი აქვს, ემოციურად ძალიან ვიტვირთები, სულ ვფიქრობ, რამე არ შეეშალოს. ძმის მიმართ მე ნაკლებად კრიტიკული ვარ.
– სოფო, როგორ ფიქრობთ, ვანიკო სად უფრო კარგად გრძნობს თავს, თეატრის სცენაზე, გადასაღებ მოედანზე თუ ტელეკამერის წინ?
სოფო: ყველგან კომფორტულად გრძნობს თავს. არის რაღაცეები, რაც არ მოსწონს, მაგრამ მაინც აკეთებს. ტელევიზიაშიც, თეატრშიც და კინოშიც ერთნაირად კარგად გრძნობს თავს.
– თავად რას საქმიანობთ?

თათია: მე ერთ–ერთ უნივერსიტეტში კლასიკური ფილოლოგიის განყოფილებაში ვმუშაობ და ლექციებს ვკითხულობ. ჩემი ძირითადი სამსახური ესაა.
სოფო: მე არ ვმუშაობ, პროფესიით კინომცოდნე ვარ, ერთი პერიოდი ჟურნალისტადაც ვმუშაობდი.
თათია: ალბათ ამიტომაცაა ასეთი კრიტიკული.
სოფო: ძალიან მინდა, ჩემი საქმე ვაკეთო, რაღაცეებს ველოდები და ვნახოთ, რა იქნება.
– თავად ვანიკო რა რჩევებს გაძლევთ ხოლმე ცოლს და დას?
თათია: მისი აზრი ყოველთვის მაინტერესებს. სწორედ იმით ვარ ბედნიერი, რომ შემიძლია, ძმებს დავეყრდნო. მათ რჩევებს ყოველთვის ვითვალისწინებ. ისინი არიან ის ადამიანები, რომლებიც ყველაზე კარგად მიცნობენ, ყოველთვის უხარიათ ჩემი ბედნიერება. ძმების რჩევას ჩემთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს და ალბათ სოფოს შემთხვევაშიც ასეა.
სოფო: ვანოს ძალიან კარგი ინტუიცია აქვს, ამიტომ ყოველთვის ვენდობი. როცა რაღაც მაქვს გადასაწყვეტი, ვეკითხები და ზუსტ რჩევებს მაძლევს.
– როდესაც ვანიკო სამსახურიდან გადაღლილი ბრუნდება, ოჯახის წევრებისგან როგორ მოპყრობას საჭიროებს?
სოფო: როცა დაღლილია, სწორედ მაშინ უნდა განტვირთვა. ამიტომ თვითონ მთავაზობს სადმე წასვლას, მაგრამ ყოველთვის ვერ მივყვები. მთავარია, ვანო ბევრი შეკითხვით არ შეაწუხო, ისედაც ძალიან იღლება – თეატრი, ტელევიზია. სამსახურს მისი მთელი ენერგია მიაქვს. ზოგჯერ შევუჩიჩხინებ ხოლმე, ცოტა აზრზე მოდი–მეთქი. ძალიან უყვარს სიმშვიდე, თბილ გარემოში ყოფნა და ამ დროს თავს ბედნიერად და კომფორტულად გრძნობს.

თათია: იმიტომ იღლება ასე ძალიან, რომ არ არსებობს, თავის სამუშაოს ზერელედ მიუდგეს. საქმის მიღმა ოჯახი აქვს და ეს სულ სხვა პასუხისმგებლობაა. სულ ცდილობს, დრო გადაანაწილოს.
სოფო: როცა დაღლილია, მთავარია, ფისოსავით მოეფერო, თავზე ხელი გადაუსვა და უკვე ძალიან კარგად არის. მხოლოდ ამის შემდეგ გამოდის კონტაქტზე.
– თათია, როცა გაიგეთ, თქვენი ძმა ცოლს ირთავდა, სულ ცოტათი მაინც არ იეჭვიანეთ?
თათია: გულწრფელად გეტყვით, რომ – არა.
სოფო: თათიას რომ ეეჭვიანა, მაშინვე ვიგრძნობდი.
თათია: მინდა, რომ ჩემი ძმა ბედნიერი იყოს. ვხედავ, რომ სოფოსთან ძალიან ბედნიერია და ეს მახარებს. ზოგადად, არც ვარ ეჭვიანი. მიუხედავად იმისა, რომ მისი ყურადღება ახლა სოფოზეცაა გადართული, ჩვენს ურთიერთობაში მაინც არაფერი შეცვლილა, ერთი წუთითაც კი არ მიგრძვნია უყურადღებობა.
სოფო: სითბოს და ყურადღებას ყველას უნაწილებს, მათ შორის, რა თქმა უნდა, მეგობრებსაც. მეც მყავს ძმა, რომელიც დაოჯახებულია. ერთმანეთი ძალიან გვიყვარს, მიხარია, რომ ცოლთან ბედნიერია. არც მე მქონია ჩემი ძმის მიმართ ეჭვიანობის გრძნობა.

– სოფო, თქვენს ქმარს ბევრი თაყვანისმცემელი გოგონა ეყოლება. ამ საკითხს როგორ უყურებთ?
სოფო: ეჭვიანი არ ვარ, მაგრამ ხშირად მიჩნდება რაღაც კითხვები, რასაც შეიძლება ეჭვიანობაც დავარქვათ.
თათია: ვანიკოს ახლა უკვე უფრო დიდი პასუხისმგებლობა აქვს და ეს კარგად აქვს გააზრებული. ამის გარეშე ოჯახი ვერ შედგება. ცალ–ცალკე ვცხოვრობთ და მისი თითოეული ნაბიჯი უკვე აღარ ვიცი. როცა კარგადაა, ყოველთვის მშვიდი, გაწონასწორებული და, რაც მთავარია, ბედნიერია.
– სოფო, თქვენ და ვანიკომ ოჯახური ცხოვრება იოლად ააწყვეთ?
სოფო: ოჯახი სულ სხვა რაღაც არის. თავიდან ცოტა გაგვიჭირდა, მერე ნელ–ნელა კარგად გავაცნობიერეთ პასუხისმგებლობები, საკუთარ თავში რაღაცეები შევცვალეთ, ერთმანეთთან დღემდე მივდივართ კომპრომისებზე და ასე ლაგდება ყველაფერი. მგონი, მე და ვანიკოს კიდევ უფრო შეგვიყვარდა ერთმანეთი. ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ერთნი ვართ, ვანიკო ჩემი მეორე ნაწილია.

ქეთი დინოშვილი