"საბერძნეთში მოხუცებს ვუვლი, დედაჩემი კი 12 წელია არ მინახავს"

საბერძნეთში მოხუცებს ვუვლი, დედაჩემი კი 12 წელია არ მინახავს. ისე მენატრება, რომ სიმწრისგან ვტირი ხოლმე. უმცროსი ძმა მყავს, მამა ახალგაზრდა იყო, რომ გარდაიცვალა. ამიტომ ძმაზე მზრუნველობა თავიდანვე მე ვიკისრე, ამ შორეულ ქვეყანაშიც სწორედ მის გამო ვარ. სანამ საქართველოდან წამოვიდოდი, მე და ჩემი ძმა არ ვმუშაობდით, თავი დედაჩემის ნაშოვი თეთრებით გაგვქონდა. ერთ დღესაც ძმამ გამოგვიცხადა, რომ ბიზნესის დაწყება უნდოდა და ფული სჭირდებოდა. დაგვიყოლია და სახლი გაგვაყიდვინა. ბიზნესმა არ გაუმართლა და უსახლკაროდ დავრჩით. ნათესავმა, რომელიც საბერძნეთში მუშაობდა, ფული მასესხა და აქ წამომიყვანა. მას შემდეგ ჩვენი ოჯახის მარჩენალი მე გავხდი.
დიდი გაჭირვებით მოვაგროვე ფული და სახლი ვიყიდე. ვფიქრობდი, ამის შემდეგ დავბრუნდებოდი, მაგრამ ჩემმა ძმამ ცოლი მოიყვანა. მუდმივი სამსახური არ აქვს და მე რომ არ დავეხმარო, რა უნდა გააკეთოს? ძმისშვილებს სურათებით და კომპიუტერით ვიცნობ, ისინი ძალიან მიყვარს. გული მწყდება, მათგან ასე შორს რომ ვარ და ახლოს არ მიცნობენ. ხშირად ვფიქრობ ჩემს მომავალზე და საიმედო პროგნოზს ვერ ვაკეთებ. ასაკი მემატება, ოჯახი კი ვერ შევქმენი. ძმას და ძმისშვილებს ისევ აქ ვჭირდები. ვფიქრობ, როცა საქართველოში დავბრუნდები, ჯანგატეხილი და დაღლილი ძმისშვილებს ვენდომები? მომხედავენ? ისინი ხომ ხეირიანადაც არ მიცნობენ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი, საბერძნეთი