გთხოვ რა, იყავი ერთი დღე იმ ბიჭის შეყვარებული [4]
შემდეგ დირექტორმა დაგვიბარა და მოგვილოცა.მე სულ სხვანაირად ვფიქრობდი გუშინ სახლში,მეგონა რომ ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა,მეგონა ხალხი სულ სხვანაირად მიიღებდა ჩვენ გამარჯვებას.მაგრამ ზოგის გოგოს შურიანი თვალებიც შევამჩნიე,ალბათ სანდროზე დაწყდათ გული.არ მინდოდა ასე ყოფილიყო რადგან სანდროს თავისი ცხოვრება აქვს.არ არის საჭირო ვინმეს მსხვერპლი გახდეს ! ალბათ ამაზე დაველაპარაკები სანდროს,რომ გაითვალისწინოს.ორ გაკვეთილზე ყველას დავემშვიდობე,მასწავლებელს დავეთხოვე და სახლში წამოვედი.მაგრამ სანამ სკოლიდან გამოვიდოდი სანდრომ გამაჩერა.
-სად მიდიხარ?
-სახლში.
-გაგაცილებ.
-არა იყოს მადლობ.
-კარგი მაშინ საღამოს შეგვხვდები.
მე არაფერი არ მითქვამს ისე გამოვედი სკოლიდან და სახლისკენ წავედი.გზაში რამდენიმე ჩემი ნაცნობი შემხვდა და მომილოცა,მეც მომიწია მათვის ტყუილი მადლობის გადახდა.ან რა საჭირო იყო ამდენი ტყუილის მოგონება? რომ ჩამოვიდოდით პარიზიდან მერე რას მოიფიქრებენ? არ მინდა სანდროს ცხოვრება დავუნგრიო რაღაც ტყულის გამო,არც მე არ მინდა რამეში ხელი შევიშალო.ალბათ სანდროსთან ლაპარაკი მომიწევს ამ თემაზე.სახლში მივედი თუ არა დედა და მე საყიდლებზე წავედით. რაც მჭირდებოდა ყველაფერი ვიყიდე,რამდენიმე საღამოს კაბა ალბათ იქ დამჭირდებოდა, ისე ჩასაცმელები და ა.შ დედას ბარგის ჩალაგება დაუწყვია ამიტომ სახლში რომ მივედით მთლიანად გავამზადეთ ყველაფერი. სანამ აეროპორტში წავიდოდით ჩემი ბიძაშვილები მოვიდნენ,მომილოცეს და თან დამემშვიდობნენ.მაგრამ იცი რა მიკვირს? ამ ხალხის ვერაფერი ვერ გავიგე. თავი მეგონა ძველ დროში როცა ოჯახი ვაჟსს აცილებდა ჯარში 2 წლით.მე ხომ სულ ერთი კვირა უნდა წავსულიყავი,დედაჩემმა ცრემლებით გამომაცილა.
-დედა ჭკვიანად იყავი,რომ აფრინდები არ შეგეშინდეს,ის არ ჭამო ეს არ დალიო,სანდროს დაუჯერე,თუ რამე დაგჭირდეს დაგვირეკე ეგრევე........
-დედა კიდევ რამდენ ხანს გისმინოთ? რა იყოთ ხალხნო სამუდამოდ ხომ არ მივდივარ? ერთი დიდი გასაცილებელი სუფრა მოგეწყოთ.
-კარგი შვილო აბა შენ იცი.
ძლივს დავაღწიე სახლიდან თავი,აეროპორტში მამამ გამიყვანა,გზაში იმაზეც კი ვფიქრობდი იქნებ არც წავსულიყავი? რაღაცნაირად არ მინდოდა წასვლა,მაგრამ მიზეზეი არ ვიცოდი. მაგრამ ვიცი რატომაც არ მინდა წასვლა იქ ხომ სანდრო იქნება.
-აბა შვილო შენ იცი, ჭკვიანად იყავი,დედაშენივით არ დაგიწყებ თორე შეიძლება იქიდან საერთოდ არც ჩამოხვიდე.
-ჩემი მიხვედრილი მამიკოო.
მე და მამა აეროპორტში შევედით,მაგრამ სანდრო არ ჩანდა.რეგისტრაციის გავლა უკვე დაწყებული იყო ამიტომ მამას დავემშვიდობე და ჩემს რიგს დავუცადე. რეგისტრაცია უკვე მთავრდებოდა მაგრამ სანდრო მაინც არ მოდიოდა,ალბათ გადაიფიქრა წამოსვლა. ან და უნდა ჩემნაირ გოგოსთან პარიზში? მაგრამ მაინც გული მწყდებოდა,რა უნდა მეკეთებინა მარტოს პარიზში? არაუშავს რამეს მოვიფიქრებდი. აი უკვე გამოცხადდა რომ ჩასხდომა დაიწყო მაგრამ ის მაინც არ ჩანს.
თვითმრინავში შევედი,ვცდილობდი ნელა მივსულიყავი ჩემ ადგილამდე,იქნებ მოსულიყო მაგრამ არ მოდიოდა. იქნებ მეც არ წავიდე? მაგრამ ეს ხომ სისულელეა,უკვე აქ ვარ. ჩემი ადგილი დავიკავე, ნაუშნიკები გავიკეთე და ძილი ვცადე მაგრამ ვიგრძენი როგორ მიჩმიტა ვიღაცამ.თავი ნელა მივაბრუნე,უკვე ლანძღვა უნდა დამწყო მაგრამ სანდროო !!
-ჰეე შეყვარებულო გეგონა ამ შანსს ხელიდან გავუშვებდი?
-ვიცი ასეთი ხარბი რომ ხარ.
-ალბათ ძალიან გწყინდა რომ არ მოვდიოდი.
-პირიქით მიხაროდა,უშენოდ კარგად დავისვენებდი !
-ხომ იცი მაგას მაინც არ გაღირსებდი.
-და აქ როგორ შემოხვედი? რეგისტრაცია დამთავრებული იყო.
-ეგ სხვებისთვის,ჩემთვის მაშინ იწყებოდა.
-მამიკოს სახელი მაინც როგორ გშველის.
ამაზე არაფერი უპასუხია,ყურადღებაც არ მოუქცევია ჩემთვის. ნაგლიი !
თვითმფრინავიც აფრინდა,მართალი რომ გითხრათ ძალიან მეშინოდა,აქამდე არასდროს არ ვმჯდარვარ,აფრენა რომ დაიწყო თვალები დავხუჭე. თან არ მინდოდა სანდროს რამე ეგრძნო,მაგრამ ეგ ბიჭი სხვის აზრებს კითხულობს ალბათ. პატარა ბავშვივით გონებაში გავივლე.
-ვაპირი ხომ არ არის?
მაგრამ რომ დავფიქრდი თუ როგორი სისულელე გავიფიქრე გამეცინა,ამას ვინ შეგარჩენდა ეგრევე კითხვები მომაყარა.
-რა გაცინებს?
-არაფერი.
-მითხარი.
-ვამპირი მეგონე.
-რავიცი აბა.
-ალბათ იმის გამო რომ თვითმფრინავის გეშინია.
მე გაოცებულმა შევეხედე,ხან კანის ფერს ვაკვირდებოდი.მაგრამ იმან სიცილი ვეღარ შეიკავა და გულიანად გაიცინა.
-იქ რომ ჩავალთ სამაგიეროს მერე გადაგიხდი !
მართალი რომ ვთქვა მიხაროდა კიდეც სანდრო რომ მოვიდა.არ მქონდა იმის უფლება რომ მისთვის ამეკრძალა წამოსვლა. როგორც ჩემი იყოს ის საგზური ისე მისი. თვითმფრინავში დავიღალე ამიტომ დაძინება ვცადე.გვერძე სანდრო მიჯდა ცოტა უხერხულად ვიყავი მაგრამ მაინც დავიძინე.როცა გამეღვიძა,გამეღვიძა რა სანდრომ გამაღვიძა მის მხარზე მედო თავი.
-დიდხანს უნდა გედოს ჩემს მხარზე თავი? მეტკინა.
-ბოდიში.
-ხო არაუშავს.
რატომ გამაღვიძა? ხომ შეეძლო სხანაირად დამჯდარიყო რომ თავი აღარ დამედო. არაა ! გამაღვიძა უნდოდა გამეგო რომ მის მხარზე მეძინა. ამ დროს გამოაცხადეს რომ უკვე ვეშვებოდით პარიზის აეროპორტში.აქ კი ძალიან მეშინოდა,არ ვიცი რატომ მაგრამ დაშვების მეშინოდა ! იმდენად შემეშინდა რომ სანდროს დავუწყე ლაპარაკი.
-იცი სანდროოო..
-რა იყო?
-ხომ კარგად დავეშვებით?
მას გაეღიმა და ისე მიპასუხა.
-ნუ ნერვიულობ ყველაფერი კარგადაა.
და ხელი მომკიდა. მართლაც რომ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა,მაგრამ არ ვიცი ალბათ აღარასდროს ჩავჯდები თვითმფრინავში ! უკვე გათენებული იყო.ჩვენთან ვიღაც კაცი მოვიდა,შარვალკოსტუმში ჩაცმული.
-სანდრო და სალომე თქვენ ხართ?
გვითხრა ქართულად,მე ცოტა დავიბენი რადგან არ ველოდი აქ ვინმე თუ დაგველაპარაკებოდა ქართულ ენაზე.
-კი ჩვენ ვართ. უპასუხა მშვიდად სანდრომ.
-სასიამოვნოა,მე ირაკლი თურმანიშვილი ვარ ! მე მევალება სასტუმროში დაგაბინავოთ,და თუ რამე დაგჭირდებათ დაგეხმაროთ.
-სასიამოვნოა.ერთად ვთქვით მე და სანდრომ !
-კარგით მაშინ შეგვიძლია სასტუმროში წავიდეთ.
აეროპორტიდან რომ გავედით ორი მანქანა დაგვხდა,ერთში ჩვენ ჩავჯექით მეორეში ირაკლი. აქედან დაიწყო ბედნიერი წუთები,მივდიოდით პარიზის ქუჩებში, მივდიოდით და ვათვალიერებდით ყველაფერს.ეს ყველაფერი ხომ ულამაზესია ! ბავშვობიდან მინდოდა რომ პარიზში მემოგზაურა, და აი ავიხდინე ოცნება ! თურმე რა ადვილი ყოფილა შენი ოცნების ასრულება ! მხოლოდ გულით უნდა გინდოდეს და გჯეროდეს რომის როდესმე მაინც აგისრულდება.თუნდაც იცოდე რომ მას ვერ აისრულებ,შენს ოცნებებში აისრულე ! ასე ვიყავი აქამდე მაგრამ ყველაფერი შეიცვალა. ერთი დიდი შენობის წინ გავჩერდით როგორც მივხვდი ეს იქნებოდა ჩვენი სასტუმრო. ძალიან ლამაზი შენობა იყო გარედან,წარმომიდგენია შიგნიდან როგორი ულამაზესი იენებოდა. მანქანიდან რომ გადავედით ირაკლი მოვიდა ჩვენთან.
-ეს არის თქვენი სასტუმრო,იმედია კარგად მოეწყობით და შეეჩვევით ამ გარემოს,ახლა კი წავიდეთ თქვენ ოთახებს გაჩვენებთ.
კარისკაცემბა გაგვიღეს კარები და შეგვიპატიჟეს. მისაღებში ირაკლიმ ფრანგულად უთხრა მდივანს რაღაც. მდივანდა კი თბილად გაგვიღიმა და ოთახის გასაღები მოგცვა. ლიფტში შევედით,ირაკლიმ 21 ს დააჭირა.ჩვენ კი დაველოდეთ როდის ავიდოდით ამხელა სიმაღლეზე.რამდენიმე წუთში ლიფტის კარი გაიღო.კორიდორი გავიარეთ,ირაკლი ერთ ნომერთან გაჩერდნა,კარები გააღო და ჩვენ მოგვიტრიალდა.
-აი ეს არის თქვენი ნომერი, ბედნიერ დღეებს გისურვებთ. სავიზიტო ბარათი მოგვცა და წავიდა.
ჩვენ ოთახში შევედით მაგრამ უცებ სანდროს დავუძახე.
-სანდრო ერთ ოთახში უნდა ვიცხოვროდ?
-როგორც ჩანს კიი.
-კი მაგრამ მე არ ვაპირდებ შენს გვერძე ძილს.
-მე რატო მეუბნევი ამას? ეს საგზური არ დაგავიწყდეს არის გათვლილი შეყვარებულ წყვილზე.
-და ამით რა გინდა რომ თქვა?
-ის რომ ერთ საწოლში მოგვიწევს ძილი,ნუ გეშინია არ ვიკბინები არ შეგჭამ.
-ნუ მიყვირი.
-არ გიყვირი უბრალოდ გიხსნი რომ სხვანაირად ვერ ვიცხოვრებთ აქ.
-ხო რამენაირად მოვთავსდებით.
ოთახი მოვათვალიერე, ერთი დიდი საწოლი იდგა,პატარა დივანი,მაგიდა,სკამები და ლამაზი სუვენირები.ფანჯრიდან კი სასტუმროს ბაღი ჩანდა.
-სანდრო მე აბაზანაში უნდა შევიდე.
-კარგი შედი,მერე მე შევალ.
-მერე სად წავიდეთ?
-არ ვიცი ჯერ ვისადილოთ,მერე დაბლა ჩავიდეთ და ვიკითხოთ საიდან უნდა დავიწყოთ დათვალიერება.
