გთხოვ რა, იყავი ერთი დღე იმ ბიჭის შეყვარებული [8] დასასრული

ხვალ საღამოს ისევ საქართველოში ვბრუნდებით. ეს იყო ჩემთვის ყველაზე კარგი დღეები, იყო სიყვარულიც იყო სევდაც,იყო ბედნიერი წუთები. ალბათ ეს დღეები ჩემთვის ყველაზე კარგი მოგონებებია.სულ ვცდილობდი რომ რამე ისეთი გამეკეთებინა რომ კარგი მოგონებები დამრჩენოდა,ახლა კი ვხვდები რომ ამაზე კარგს არაფერს გავაკეთებდი.
მე და სანდრო ისევ ისე ვცეკვავდით,ხან დავსხდებოდით და უაზროდ ერთმანეთს ვუყურებდით. თან ჩვენს თავებზე გვეცინებოდა,ასე ერთმანეთს რომ მივშტერებოდით მაგრამ სათქმელიც არაფერი არ იყო.
-სანდრო წავიდეთ რა სასტუმროში,ბარგი მაქვს ჩასალაგებელი და თან ძალიან დავიღალე.
-კარგი წავიდეთ.
-ტაქსით წავიდეთ რა გთხოვ, ფეხით სიარულის თავიც კი აღარ მაქვს.
სანდრომ ტაქსი გააჩერა მისამართი უთხრა და სასტუმროში წავედით. ძალიან მეძინებოდა,მაგრამ არ მინდოდა ჩამძინებოდა,შემდეგ ისევ უნდა გამეღვიძა, ამიტომ თავი შევიკავე. სანდროს მხარზე მედო თავი და ყველაფერს ვიგონებდი რაც პარიზში გადამხდა. უბრალოდ ძალიან მაგარი იყო, გიჟივით მეცინებოდა,სანდროც მიყურებდა და ხვდებოდა ჩემი მხიარულების მიზეზს.ტაქსის მძღოლი სარკეში გამოგვხედავდა და გაგვიცინებდა. ტაქსმა სასტუმროსთან გააჩერა ჩვენ მადლობა გადავუხადეთ და გადმოვედით. სანამ სასტუმროში შევიდოდით მე შევჩერდი კარებთან და გავიხსენე რომ ამ სასტუმროსთან ძალიან ბევრი მოგონება დამრჩება,ზოგი იტყვის უბრალოდ სახლია რომელშიც შეგიძლია დარჩე,მაგრამ ეს ყველაფერი ჩემთვის მე და სანდროს სიყვარულთან ასოცირდება. ლიფტით ავედით ჩვენს სართულზე და ნომერშიც შევედით.
-კარგი მიდი შენ გამოიცვალე მე გავალ ცოტახნით.
-თუ გინდა იყავი.
სანდრო ჩემთან მოვიდა და ნაზად ჩამიხსნა კაბის შესაკრავი.მე ცოტა მომერიდა ამიტომ შევიშმუშნე.
-ნუ ნერვიულობ მე არაფერს არ ვაპირებ უბრალოდ დაგეხმარები კაბის გახდაში.
-სანდრო ყველაზე მეტად მიყვარხარ ! ამის თქმა მილიონჯერ რომ დამჭირდეს გეტყვი.
-არ დაგიჭირდება რადგან შენი ერთი თქმა ჩემთვის მილიონს უდრის.
სანდრო დამეხმარა კაბის გახდაში, მე პიჟამოები ჩავიცვი და საწოლში შევწექი,სანდროც მოვიდა და გვერძე მომიწვა.
-იცი პირველი ბიჭი მინდა.
-რა სულელი ხარ, რა მნიშვნელობა აქვს გოგო იქნება თუ ბიჭი?
-მე ბიჭი მინდა !
-შენზეა დამოკიდებული.
და გავუკრიჭე. 
-იცი ყველაფერს მოვუყვები ჩვენს ბიჭს ჩვენზე,და ალბათ ჩვენით იამაყებს.
-დარწმუნებული ვარ მართლაც იამაყებს რომ ასეთი მამა ეყოლება.
-არა მარტო მამით.
-კარგი დედითაც.
ასე ვლაპარაკობდით,სანამ მე არ ჩამეძინა. ვლაპარაკობდით ყველაფერზე,ალბათ სხვას რომ მოესმინა იტყოდა გიჟები არიანო ისეთ თემებზე ვლაპარაკობდით,მაგრამ იმ დროს ერთმანეთის გვესმოდა.აი ეს იყო ყველაზე მთავარი. 
დილით რომ გამეღვიძა სანდრო ჩემს გვერდით აღარ იყო, მაგრამ უცებ აბაზანიდან გამოვიდა.
-დილამშვიდობის.
მოვიდა და შუბლზე მაკოცა.
-არ მინდა აქედან წასვლა.
-თუ გინდა არ წავიდეთ.
-ნეტა შეიძლებოდეს რომ აქ კიდევ დავრჩეთ მაგრამ საქართველოში უნდა დავბრუნდეთ.
-მესმის შენი,ალბათ პირველ რიგში შენებს უნდა ვუთხრათ ჩვენი ამბავი.
-ყველაზე ცუდი ის არის რომ არ ვიცი ამას როგორ მიიღებენ.
-მაგრამ ჩვენ ხომ იცი რომ მუდამ ერთად ვიქნებით.
-ვიცი,ვიცი.
მუხლებზე წამოვჯექი და სანდროს ვაკოცე. შემდეგ ავდექი აბაზანში შევედი მოვწესრიგდი და ბარგის ჩალაგება დავიწყე.ნელა ვაკეთებდი ამ ყველაფერს რადგან არ მინდოდა აქედან წასვლა,არ მინდოდა ეს მოგონებები დამეტოვებინა ! მე ვერაფერს შევცხვლიდი საქართველოში ცუდი სიტუაცია მელოდა !


-ყველაფერი კარგად იქნება.
არ ვიცი მაგრამ შიში მქონდა რომ სანდროს არ მიიღებდნენ, იმის შიში მქონდა რომ მე მასთან ურთიერთობას დამიშლიდნენ. წინასწარ არაფრის თქმა არ ღირს მაგრამ გული ცუდს მიგრძნობდა.
აი უკვე ჩვენი მშობლებიც ჩანან, მე და სანდრო მივედით და გადავკოცნეთ.იყო უამრავი კითხვა, თავს მევლებოდნენ,მკოცნიდნენ. გეგონება საუკუნეა რაც წასული ვარ.ისე მათვარიელებდნენ გეგონება იქიდან დასახიჩრებული უნდა ჩამოვსულიყავი.
აქ თქმაც აზრი არ ქონდა რადგან ყველას თავისი გასაჭირი ჰქონდა,ამიტომ გადავწყვიტე მშობლებისთვის ხვალ მეთქვა ეს ამბავი.
მამაჩემმა სანდროს მადლობა გადაუხადა რადგან სანდრომ იქ მიპატრონა, არ მესიამოვნა ეს ნათქვამი ! იმიტომ რომ ესე გამოდის სანდრო იქ მხოლოდ საყარაულოდ წამოვიდა რომ არაფერი არ დამეშავებინა.როგორც იქნა მორჩა ხვევნა კოცნა და სახლებისკენ წავედით.
-სანდრო კარგად.
-ხვალ გნახავ.
მოვიდა გადამკოცნა,და შეუმჩნევლად მითხრა. ძალიან მიყვარხარ,არაფერზე ინერვიულო.ხვალ შენთან უნდა ამოვიდე და შენებს დაველაპარაკო.
მე საპასუხოდ გავუღიმე და მანქანაში ჩავჯექი,სანამ შემეძლო სანდროს ყურებდა იქამდე თვალს არ ვაშორებდი მაგრამ როცა უკვე ძალიან შორს იყო აზრი არ ჰქონდა თვალების ცეცებას.
-დეე,ყველაფერმა კარგად ჩაიარა?
-და რატომ არ უნდა ჩაევლოო?
-უბრალოდ ისე გკითხე.
-ალბათ ძალიან კარგი შთაბლეჭდილების ქვეშ ხარ.
-ყველაფერი ძალიან კარგი და ულამაზესი იყო.
შემდეგ უკვე ''დედის'' კითხვები წავიდა,რას ვჭამდი,ღამე კარგად მეფარა თუ არა საბანი,ხომ არ გავცივდი და ა.შ
სახლში მივედი თუ არა წყალი გადავივლე და ჩემს ოთახში შევედი დასაძინებლად,რადგან ძალიან დაღლილი ვიყავი.თან არც მქონდა იმის თავი რომ ასეთ უაზრო შეკითხვებისთვის მეპასუხა.არ მიყვარდა პატარა ბავშვივით რომ დამაყენებდნენ და მალაპარაკებდნენ,თან ასეთ უაზრობებზე.ამიტომ ისევ ძილი ვარჩიე. 
აი თურმე როგორ მომნატრებია ჩემი ოთახი,ჩემს საწოლს არაფერი არ ჯობია, ჩემი კომპიუტერი, ჩემი დღიური.აი თურმე რა მაკლდა აქამდე. ფიქრის თავიც არ მქონდა დავწექი თუ არა ეგრევე ჩამეძინა.
დილით დედამ გამაღვიძა.
-დედაა ადექი სანდროა მოსული.
-რა უნდა ესე ადრე?
-პირველი საათია.
-კარგი დეე,მოვემზადები და გამოვალ.
ავდექი ჩვეულებრივ სახლის ფორმა ჩავიცვი,თმა გავიკეთე და მისაღებ ოთახში გავედი.სადაც მამა დედა და სანდრო საუბრობდნენ.
-სანდრო როგორ ხარ?
მივედი და გადავკოცნე.
-კარგად შენ?
-მადლობ მეც კარგად.
ჯერ მამაჩემი აზზრზე ვერ მოვიდა,გაშტერებული გვიყურებდა.ჩვენ კიდევ ჩვეულებრივად ვლაპარაკობდით,ბოლოს ისევ სანდრომ გადაუხვია თემას.
-არ მინდა ისე ჩათვალოთ რომ ვითომ პარიზში ყოფნის დროს რამე მოხდა,ან იქ რამე ისეთი დავაშავეთ. მე სალომე დიდი ხანია მიყვარს, მაგრამ მიზეზი არ მომეცა რომ მისთვის მეთქვა,თან არც ვიცოდი როგორ მიიღებდა ამ ყველაფერს.მაგრამ პარიზში ყოფნის დროს გავბედე და ყველაფერი ვუთხარი ჩემს გრძნობებზე. ახლა კი ერთად ვართ. ძალიან დიდ პატივს გცემთ,და მგონი რომ არანაირი პრობლემა არ იქნება.
მამაჩემს ხმა არ ამოუღია,ხუთი წუთი ყველა დუმდა.ბოლოს მამაჩემმა გაიღიმა, მე მეგონა ყველაფერი რიგზეა და ამოვისუნთქე. მაგრამ შევცდი ! მამას რაც ძალი და ღონე ჰქონდა მაგიდას დაარტყა მუშტი და ყვირილი დაიწყო.
-დიახაც რომ იქნება პრობლემა,არ დავუშვებ რომ ჩემი შვილი შენთან იყოს. არ მაინტერესებს ვინ ვის უყვარს და ათასგვარი ასეთი ისტორიები ! მე მინდა რომ ჩემ შვილს მომავალი ჰქონდეს.
-დამიჯერეთ ჩვენ ბედნიერები ვიქნებით,და მომავალიც ექნება.
მამაჩემმა ხელით ანიშნა რომ სანდრო გარეთ გასულიყო. მამაჩემიც გაყვა და არ ვიცი იქ რა ილაპარაკეს როცა მამა შემობრუნდა სახლში სანდრო აღარ გამოჩენილა. 
არც ერთი ცრემლი არ ჩამომვარდია,რადგან ვიცოდი რომ მე და სანდრო ერთად ვიქნებოდით,ვიცოდი რომ ვერავინ ვერ დაგვაშორებდა.
-სალომე არ მინდა გული გატკინო,მაგრამ ბავშვობიდან იცი რომ პირდაპირ მიყვარს ლაპარაკი.
-არ მაინტერესებს !
-მომისმინეეეე !
მე არც მომისმენია ავდექი და გარეთ გამოვვარდი იმ იმედით რომ სანდრო დამხვდებოდა,მაგრამ წასული იყო !


ეს მოხდა ერთ ჩვეულებრივ დღეს,როცა ქალაქი ჩვეულებრივ რიტმში მიექანებოდა,ზოგი იბადებოდა ზოგიც კი კვდებოდა. გონებაში იმ აზრმა კი გამიელვა რომ იმ მკვდრების რიცხვს შევმატებულიყავი. მე ხომ ამ ცხოვრებაზე ყველაფერი გავაკეთე,რაც მთავარია შევიყვარე.ახლა არაფერს აზრი არ ქონდა. ხ-ი-დ-ი ! წ-ყ-ა-ლ-ი ! მხოლოდ ამაზე ვფიქრობდი,როცა მივადექი ერთ ხიდს. არ მენანებოდა ჩემი თავი სიკვდილისთვის,მერე რა რამოდენიმე თვე ილაპარაკებდნენ,იგლოვებდნენ შემდეგ კი ყველას დავავიწყდებოდი,ყველა მორჩებოდა ლაპარაკს. და იმას კი ვერ მივხვდებოდნენ რომ ჯერ სულ ახალგაზრდა გამოეცალათ ხელიდან.მაგრამ ასაკს არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს,მან ხომ ეს ყველაფერი სიყვარულის გულისთვის გააკეთა.
ჩემ თავს ვამხნევებდი და აი ხიდსაც მივადექი, გონება არ მუშაობდა გეგონება ახლა უკვე ცოცხალი აღარ ვყოფილიყავი.ხიდის მოაჯირზე გადავედი და მოვემზადე რომ გადავმხტარიყავი. ბოლოს მხოლოდ ის ვთვი მიყვარხარ მეთქი..

**** 
-სალომე არ გააკეთო ეს ! შენ არ უნდა დაამთავრო ცხვრება.
-სანდრო ადრე თუ გვიან მოხდება ეს ყველაფერი !
-მაშინ გვიან მოხდეს,ახლა კი გადმოდი.
-წადი !
-ხელი მომკიდე.
-არაა.
სანდრომაც გადმოკვეთა მოაჯირი და ჩემს გვერდით დადგა.
-მაშინ შენთან ერთად მოვდივარ.
მე შევხედე და მივხვდი რომ სიკვდილისთვის არ მემეტებოდა,იმდენად მიყვარდა რომ ვერ გავიმეტებდი მომკვდარიყო.
ისევ უკან დავბრუნდი და სანდროს დავუძახე.
-ახლა მე გთხოვ რომ გადმოხვიდე.
-მაშინ დამპირდი რომ ასეთ რამეს აღარ გააკეთებ.
-გპირდები.
სანდრო გადმოვიდა თუ არა ეგრევე ჩავეხუტე,მთელი სახე დავუკოცნე და ვთხოვდი რომ ეპატიებინა.
-გთხოვ დაწყნარდი,ყველაფერი დამთავრდა.
-მითხარი რომ მაპატიებ.
-უკვე გაპატიე.


მე სანდრო ჩემი მეგობარი და სანდროს ძმაკაცი ეკლესიაში წავედით, იქ სამუდამოდ ერთნი გავხდით. იქ ხომ ჯვარი დავიწერეთ.თავიდან მამაო არ გვწერდა ჯვარს მაგრამ ბოლოს ყველაფერი ავუხსენით. ახლა ჩემთვის არაფერს არ ჰქონდა მნიშვნელობა,მე მხოლოდ სანდროსთან ერთად მინდოდა ცხოვრება,არც ის მაინტერესებდა რას იტყვიდა დედა ან მამა ! ალბათ ჩემი ძმა სამოთხიდან ამაყობს ჩემით.

სანდრო ეს არის ჩემთვის დედა,მამა,ქმარი და რაც მთავარია ყველაზე დიდი მეგობარი.