მინდიხარ 13/14
3 115 ნახვა
მივდიოდით მაგრამ წარმოდგენა არ მქონდა სად..ლუკა მთელი გზა ხმას საერთოდ არ იღებდა რამდენიც რაიმეს თქმა დავაპირე იმდენჯერ შემაშრო პირზე სიტყვა..
-ჩუ,ნუკი დაწყნარდი და გთხოვ მენდე...ვგრძნობდი რომ რაღაც სასწაულს მომიწყობდა...როგორც იქნა გაჩერდა მანქანა,უკვე ვფიქრობდი რომ გზა აღარასდროს დამთავრდებოდა..ნელა გადმომიყვანა მანქანიდა..წინ რამოდენიმე გრძელი ნაბიჯი გადამადგმევინა და სახვევი მომხსნა...თუ გამოიცნობთ სად წამიყვანა...?..ძნელი მისახვედრი არ არის..კი ვუყურებდი და ზუსტად ის ადგილი იყო სადაც პირველად შევხვდით ერთმანეთს,სადაც პირველად დავინახე ლუკას შავი და ღრმათვალები..ცრემლნარევი თვალებით მიმოვიხედე..მერე უკან მოვბრუნდი და ლუკა დავინახე ისევ იმ ადგილას იდგა სადაც პირველად...
-ნუკი,წარმოიდგინე რომ ისევ ის დროა და ისევ პირველად მხედავ შენთვის ისევ ის ამაყი და თავდაჯერებული ბიჭი ვარ,რომლის ყურადღების მიქცევას ყველანაირად ცდილობდი...აი ეხლა 1 წლის მერე რომ შეგეძლოს თავიდან დაწყება ყველაფრის რას გააკეთებდი??
ლუკა იდგა და მთელი ინტერესით მიყურებდა წამითაც არ მიფიქრია...
-აი რას გავაკეთებდი....ვთქვი და მისკენ მთელი სისწრაფით გავექანე,კისერზე მოვეხვიე და მის თბილ ტუჩებს დავეწაფე...მკოცნიდა,, ისე მკოცნიდა თითქოს ეს ყოველივე პირველად ხდებოდა...
-ვიცოდი რომ რაიმე მსგავს სიგიჟეს ჩაიდენდი საქმროსთან ერთად რომ არ ყოფილიყავიი..სიცილით მითხრა და ძლიერად დამატრიალაა..ნელ-ნელა ჩამოუყევით ვერონის გზას,ბნელოდა და ცივი ნიავი ნაზად უბერავდა...პირველად ვიყავი საკუთარ დაბადებისდღეზე ასეთი ბედნიერი..ლუკამ აწეწილი თმა უკან გადამიწია და მკითხა...
-ნუკი ხომ არ დაიღალე თუ გინდ სასტუმროში წავიდეთ...მე თანხმობის ნიშნად ოდნავ გავუღიმე და თავი დავუქნიე...კიდევ ერთი სურპრიზის ის იყომ რომ ზუსტად იმ სასტუმროში მიმიყვანა სადაც ლუკა თავდავიწყებით შემიყვარდა..შესვლისთანავე ლუკამ მითხრა ღიმილიღ..
-ეხლა შეგვიძლია წყნარად ვიყოთ ერთმანეთის გვერდით ისე რომ არავის ვემალებოდეთ...მე გავუღიმეე...უკვე ნომერში ვიყავი ასული..ჩანთა საწოლზე დავდე და აბაზანაში შესასვლელად მოვემზადე..ამ დროს აივნის მინაზე კენჭების წკაპა-წკუპი მომესმა..თავიდან შემეშინდა ვიცოდი რომ ლუკა ქვემოთ დარჩა ბარგის ამოსატანად და ვინ უნდა ყოფილიყო..შიშით გავედი და რას ვხედა ლუკა დგას ქვემოთ.გამეცინა..
-რას შვები სულელო მანდ?
-ნუკი ერთი წუთით ჩამოდი გთხოვ...
-არ მითხრა რომ ეხლაც მთვრალი ხარ..სიცილით ვუთხარი..
-არა,მთვრალი არ ვარ ჩამოდი რაა..
-კარგი მოვდივარ...რამოდენიმე წამში ქვემოთ გავჩდი ლუკა ისეთი სიმპატიური იყო...მოვარდისფრო პიჯაკი საშინლად უხდებოდა მის გარუჯურ კანს...ჩასახუტებლად გავიწიე როცა შემაჩერა.
-მოიცა ნუკი...მხოლოდ ამ დროს შევამჩნიე მის უკან გაშლილი პატარ მაგიდა აუზთან ახლოს,რომელზეც ორი პატარა სანთელი ენთო..ხელში წითელი ვარდების დიდი თაიგული ეჭირა,რომელიც იქვე მაგიდაზე დადო..
-ნუკი მისმინე...1 წლის წინ ამ შემოთავაზებაზე უარი მითხარი,და ეხლა მინდა რომ კიდევ ერთხელ ვცადო,დიდი იმედი მაქვს რომ ამ მჯერზე მივახწევ მიზანს...გული ამიჩქარდა მივხვდი რასაც აპირებდა.დავინახე როგორ გახსნა პატარა ყუთი და იქიდან პატარა ნაზი ბეჭედი ამოიღო,მერე მომიახლოვდა და ხელი გამაშლევინა...
-ნუკი ცოლად გამომყვები? თვალს არ მაშორებდა..სიხარულის ცრემლები წამომცვივდა...ჩავეხუტე და ყურში ჩუმად წავჩურჩულე.
-"მიყვარხარ"...უცებ სახე მომიტრიალა და გაოცებულმა მკითხა..
-ნუკი რა თქვი?
-რა,რა მოხდა ლუკა?გაოცებულმა ვკითხე...ხელები სახეზე ოდნავ მომიჭირა და მითხრა..
-გთხოვ კიდევ ერთხელ გაიმეორე,მინდა რომ კიდევ მითხრა,იცი რამდენი ხანი ველოდი მაგ სიტყვას შენგან მითხარი კიდევ გთხოვ..ლუკა სასოწარკვეთილი მემუდარებოდა რომ კიდევ და კიდევ გამემეორა ის სიტყვა..მეც სულელივით მისი გულისთვის ვიმეორებდი და ვიმეორებდი...ის მთელი არსებით მიკრავდა გულში სიხარულით მთელ სახეს მიკოცნიდა...მერე მაგიდასთან დავჯექით და ტორტის ჭამა დავიწყეთ რომელიც ვითომ ლუკას გამომცხვარი იყო...სულელი თავის ჭკუაში მატყუებდა რომ მან გამოაცხო ჩემთვის და მთელი გზა ისე ატარა არ გაფუჭებულა...რამდენჯერაც შემომხედავდა იმდენჯერ სულს მიფორიაქებდა....მისი თვალების შემყურე თავი უბედნიერეს ადამიანად მიმაჩნდა...უცებ ტელეფონის ხმა გაისმა ავიღე და ანი იყო..
-ნუკი...მთელიდღეა გირეკავ ვერ დაგიჭირე სად ხართ?
-რა ხდება ანი?
-არაფერი მე და ლაშას(ლუკას ძმაკაცი) ამოსვლა გვიინდოდა თქვენთან.სახლში ხართ?..
-არა სახლში არ ვართ,მოიცა,შენ და ლაშას ერთად რა გინდათ?გაკვირვებულმა ვკითხე..
-შენ ნუ ხარ პატარა ეშმაკუნა..უბრალოდ გზაში შევხვდით და გადავწყვტეთ ამოსვლა....მაგრამ არაუშავს,მაშინ საჩუქარს ხვალ მოგითანთ..
-კარგი საყვარელო..ანიმ გათიშა...ლუკასაც გაოცებული სახე ქონდა ანი და ლაშა ერთად?...გვიანობამდე ვიჯექით ეზოში...
ნომერში დაბრუნებული უშედეგოდ ვცდილობდი ჩემი კაბის ზმეიკის გახსნას,მიჩირდა რადგან უკან იყო და ვერ ვწვდებოდი..ლუკა ჩემი საცოდავობით იწვოდა მაგრამ მოხმარებას არ ცდილობდა..ნელ ნელა გაიხადა პიჯაკი და მისი დაკუნთული ტანის დანახვისას ტანში გამაჟრიალა თითქოს პირველად ვხედავდი...დავიბენი..ლუკამ შეამჩნია და გამიღიმა...თითქოს შემრცხვა და ზურგი შევაქციე...კვლავ უშედეგოდ ვცდილობდი მის გახსნა როცა მისი ძლიერი და ცივი ხელები შემეხო...უკნიდა წელზე ხელები შემომხვია და ტუჩები კისერზე მომადო.უფრო მეტად ავნერვიულდი როცა კოცნა ჩემი კისრიდან დაიწყო და ნელ ნელა წელამდე ჩაყვა..თვალები ნელა დავხუჭე და მთელი სხეული მოვადუნე..მსიამოვენბდა მისი ტუჩები ნელ ნელა რომ ეალერსებოდნენ ჩემს კანს,მისი ცხელი სუნთქვა მთელ სხეულს მითბობდა..შემდეგ თავისკენ მომატრიალა ყურის ძირში მაკოცა...თავის შავი თვალები შემომანათა და მითხრა...
-" მინდიხარ" თვალს არ მაშორებდა მე კი მთელი სხეული მიცახცახებდა მის ყოველ შეხებაზე...საწოლზე დამაწვინა,მე გაუნძრევლად ვიწექი,ეს პირველა არ ხდებოდა მაგრამ როცა ის მეხებოდა არ შემეძლო რაიმეზე ან რეაქცია მქონოდა ან რაიმე მომემოქმედა...მთელი სხეულით და მთელი სულით მიმორჩილებდა...კოცნა შეწყვიტა და საოცრად ვნებიანად წამჩურჩულა "ნუკი მიყვარხარ"...გამეღიმა ბედნიერებისგან..გულში გავიფიქრე "აი სიტყვა რომელსაც მისგან დაახლოებით წელიწად ნახევარი ველოდი..
-ჩუ,ნუკი დაწყნარდი და გთხოვ მენდე...ვგრძნობდი რომ რაღაც სასწაულს მომიწყობდა...როგორც იქნა გაჩერდა მანქანა,უკვე ვფიქრობდი რომ გზა აღარასდროს დამთავრდებოდა..ნელა გადმომიყვანა მანქანიდა..წინ რამოდენიმე გრძელი ნაბიჯი გადამადგმევინა და სახვევი მომხსნა...თუ გამოიცნობთ სად წამიყვანა...?..ძნელი მისახვედრი არ არის..კი ვუყურებდი და ზუსტად ის ადგილი იყო სადაც პირველად შევხვდით ერთმანეთს,სადაც პირველად დავინახე ლუკას შავი და ღრმათვალები..ცრემლნარევი თვალებით მიმოვიხედე..მერე უკან მოვბრუნდი და ლუკა დავინახე ისევ იმ ადგილას იდგა სადაც პირველად...
-ნუკი,წარმოიდგინე რომ ისევ ის დროა და ისევ პირველად მხედავ შენთვის ისევ ის ამაყი და თავდაჯერებული ბიჭი ვარ,რომლის ყურადღების მიქცევას ყველანაირად ცდილობდი...აი ეხლა 1 წლის მერე რომ შეგეძლოს თავიდან დაწყება ყველაფრის რას გააკეთებდი??
ლუკა იდგა და მთელი ინტერესით მიყურებდა წამითაც არ მიფიქრია...
-აი რას გავაკეთებდი....ვთქვი და მისკენ მთელი სისწრაფით გავექანე,კისერზე მოვეხვიე და მის თბილ ტუჩებს დავეწაფე...მკოცნიდა,, ისე მკოცნიდა თითქოს ეს ყოველივე პირველად ხდებოდა...
-ვიცოდი რომ რაიმე მსგავს სიგიჟეს ჩაიდენდი საქმროსთან ერთად რომ არ ყოფილიყავიი..სიცილით მითხრა და ძლიერად დამატრიალაა..ნელ-ნელა ჩამოუყევით ვერონის გზას,ბნელოდა და ცივი ნიავი ნაზად უბერავდა...პირველად ვიყავი საკუთარ დაბადებისდღეზე ასეთი ბედნიერი..ლუკამ აწეწილი თმა უკან გადამიწია და მკითხა...
-ნუკი ხომ არ დაიღალე თუ გინდ სასტუმროში წავიდეთ...მე თანხმობის ნიშნად ოდნავ გავუღიმე და თავი დავუქნიე...კიდევ ერთი სურპრიზის ის იყომ რომ ზუსტად იმ სასტუმროში მიმიყვანა სადაც ლუკა თავდავიწყებით შემიყვარდა..შესვლისთანავე ლუკამ მითხრა ღიმილიღ..
-ეხლა შეგვიძლია წყნარად ვიყოთ ერთმანეთის გვერდით ისე რომ არავის ვემალებოდეთ...მე გავუღიმეე...უკვე ნომერში ვიყავი ასული..ჩანთა საწოლზე დავდე და აბაზანაში შესასვლელად მოვემზადე..ამ დროს აივნის მინაზე კენჭების წკაპა-წკუპი მომესმა..თავიდან შემეშინდა ვიცოდი რომ ლუკა ქვემოთ დარჩა ბარგის ამოსატანად და ვინ უნდა ყოფილიყო..შიშით გავედი და რას ვხედა ლუკა დგას ქვემოთ.გამეცინა..
-რას შვები სულელო მანდ?
-ნუკი ერთი წუთით ჩამოდი გთხოვ...
-არ მითხრა რომ ეხლაც მთვრალი ხარ..სიცილით ვუთხარი..
-არა,მთვრალი არ ვარ ჩამოდი რაა..
-კარგი მოვდივარ...რამოდენიმე წამში ქვემოთ გავჩდი ლუკა ისეთი სიმპატიური იყო...მოვარდისფრო პიჯაკი საშინლად უხდებოდა მის გარუჯურ კანს...ჩასახუტებლად გავიწიე როცა შემაჩერა.
-მოიცა ნუკი...მხოლოდ ამ დროს შევამჩნიე მის უკან გაშლილი პატარ მაგიდა აუზთან ახლოს,რომელზეც ორი პატარა სანთელი ენთო..ხელში წითელი ვარდების დიდი თაიგული ეჭირა,რომელიც იქვე მაგიდაზე დადო..
-ნუკი მისმინე...1 წლის წინ ამ შემოთავაზებაზე უარი მითხარი,და ეხლა მინდა რომ კიდევ ერთხელ ვცადო,დიდი იმედი მაქვს რომ ამ მჯერზე მივახწევ მიზანს...გული ამიჩქარდა მივხვდი რასაც აპირებდა.დავინახე როგორ გახსნა პატარა ყუთი და იქიდან პატარა ნაზი ბეჭედი ამოიღო,მერე მომიახლოვდა და ხელი გამაშლევინა...
-ნუკი ცოლად გამომყვები? თვალს არ მაშორებდა..სიხარულის ცრემლები წამომცვივდა...ჩავეხუტე და ყურში ჩუმად წავჩურჩულე.
-"მიყვარხარ"...უცებ სახე მომიტრიალა და გაოცებულმა მკითხა..
-ნუკი რა თქვი?
-რა,რა მოხდა ლუკა?გაოცებულმა ვკითხე...ხელები სახეზე ოდნავ მომიჭირა და მითხრა..
-გთხოვ კიდევ ერთხელ გაიმეორე,მინდა რომ კიდევ მითხრა,იცი რამდენი ხანი ველოდი მაგ სიტყვას შენგან მითხარი კიდევ გთხოვ..ლუკა სასოწარკვეთილი მემუდარებოდა რომ კიდევ და კიდევ გამემეორა ის სიტყვა..მეც სულელივით მისი გულისთვის ვიმეორებდი და ვიმეორებდი...ის მთელი არსებით მიკრავდა გულში სიხარულით მთელ სახეს მიკოცნიდა...მერე მაგიდასთან დავჯექით და ტორტის ჭამა დავიწყეთ რომელიც ვითომ ლუკას გამომცხვარი იყო...სულელი თავის ჭკუაში მატყუებდა რომ მან გამოაცხო ჩემთვის და მთელი გზა ისე ატარა არ გაფუჭებულა...რამდენჯერაც შემომხედავდა იმდენჯერ სულს მიფორიაქებდა....მისი თვალების შემყურე თავი უბედნიერეს ადამიანად მიმაჩნდა...უცებ ტელეფონის ხმა გაისმა ავიღე და ანი იყო..
-ნუკი...მთელიდღეა გირეკავ ვერ დაგიჭირე სად ხართ?
-რა ხდება ანი?
-არაფერი მე და ლაშას(ლუკას ძმაკაცი) ამოსვლა გვიინდოდა თქვენთან.სახლში ხართ?..
-არა სახლში არ ვართ,მოიცა,შენ და ლაშას ერთად რა გინდათ?გაკვირვებულმა ვკითხე..
-შენ ნუ ხარ პატარა ეშმაკუნა..უბრალოდ გზაში შევხვდით და გადავწყვტეთ ამოსვლა....მაგრამ არაუშავს,მაშინ საჩუქარს ხვალ მოგითანთ..
-კარგი საყვარელო..ანიმ გათიშა...ლუკასაც გაოცებული სახე ქონდა ანი და ლაშა ერთად?...გვიანობამდე ვიჯექით ეზოში...
ნომერში დაბრუნებული უშედეგოდ ვცდილობდი ჩემი კაბის ზმეიკის გახსნას,მიჩირდა რადგან უკან იყო და ვერ ვწვდებოდი..ლუკა ჩემი საცოდავობით იწვოდა მაგრამ მოხმარებას არ ცდილობდა..ნელ ნელა გაიხადა პიჯაკი და მისი დაკუნთული ტანის დანახვისას ტანში გამაჟრიალა თითქოს პირველად ვხედავდი...დავიბენი..ლუკამ შეამჩნია და გამიღიმა...თითქოს შემრცხვა და ზურგი შევაქციე...კვლავ უშედეგოდ ვცდილობდი მის გახსნა როცა მისი ძლიერი და ცივი ხელები შემეხო...უკნიდა წელზე ხელები შემომხვია და ტუჩები კისერზე მომადო.უფრო მეტად ავნერვიულდი როცა კოცნა ჩემი კისრიდან დაიწყო და ნელ ნელა წელამდე ჩაყვა..თვალები ნელა დავხუჭე და მთელი სხეული მოვადუნე..მსიამოვენბდა მისი ტუჩები ნელ ნელა რომ ეალერსებოდნენ ჩემს კანს,მისი ცხელი სუნთქვა მთელ სხეულს მითბობდა..შემდეგ თავისკენ მომატრიალა ყურის ძირში მაკოცა...თავის შავი თვალები შემომანათა და მითხრა...
-" მინდიხარ" თვალს არ მაშორებდა მე კი მთელი სხეული მიცახცახებდა მის ყოველ შეხებაზე...საწოლზე დამაწვინა,მე გაუნძრევლად ვიწექი,ეს პირველა არ ხდებოდა მაგრამ როცა ის მეხებოდა არ შემეძლო რაიმეზე ან რეაქცია მქონოდა ან რაიმე მომემოქმედა...მთელი სხეულით და მთელი სულით მიმორჩილებდა...კოცნა შეწყვიტა და საოცრად ვნებიანად წამჩურჩულა "ნუკი მიყვარხარ"...გამეღიმა ბედნიერებისგან..გულში გავიფიქრე "აი სიტყვა რომელსაც მისგან დაახლოებით წელიწად ნახევარი ველოდი..
მე და ლუკამ გადავწყვიტეთ რომ ქორწილი გაზაფხულზე გაგვეკეთებინა,რადგან გაზაფხული ჩვენთვის იმ ოთხი წელიწადის დროდან ყველაზე განსაკუთრებულია...ზუსტად გაზაფხულზე ხდება ყველანაირი ცვლილება,ყველაფერი ახლად იღვიძებს, ყველაფერი ცოცხლდება და თავიდა იწყებს სიცოცხლეს,გარშემო ყველაფერი გადამწვანებული და გახალისებულია...არც ძალიან გადამეტებულად არის გამთბარი გარემო ისე როგორც ზაფხულის ცხელ დღეებში..ზუსტად ამიტომ გადავწყვიტეთ გაზაფხულთან ერთად დაგვეწყო ჩვენც სულ თავიდან ყველაფერი,ახალი ცხოვრება ახალი ძალებით და შემართებით.ზაფხულამდე ზუსტად 2 თვე იყო..სრულიად საკმარისი მზადებისთვის...გადავწყვიტეთ რომ პატარა ქორწილი გადაგვეხადა ჩვენი პატარა სახლის ეზოში...ჩვენი ბედნიერების დღე ჩვენს ბედნიერ და პატარა ოჯახში მოხდებოდა...სამზადისში თითქმის მთელი დღე ვიყავით ჩართული მე და ანი..რა თქმა უნდა ლუკა და ლაშაც გვეხმარებოდნენ მაგრამ ხშირად გაგვირბოდნენ...ლუკა სულ იმას იძახდა
-"ქორწილის მზადება ქალის საქმეა და არა მამაკაცისო"ლაშაც უსიტყვოდ დაუქნევდა თავს ხოლმე...საშინლად ვბრაზდებოდი ასე რომ იძახდა და გაბრაზებული მეც თავს დავანებებდი მზადებას...ლუკა ჩემს დანახვაზე სიცილით კვდებოდა მე უფრო და უფრო მემატებოდა სიბრაზე..იცოდა რომ ვერ ვიტანდი როცა მასე მექცეოდა მაგრამ ძალით მიკეთებდა რადგან უყვარდა როცა გაბრაზებული ვიყავი..დაახლოებით 2 საათის განმავლობაში ხმას არ ვცემდი...არც ვუყურებდი..მაგრამ მეტს ვერ ვძლებდი და სულ მოუთქმელი ველოდებოდი როდის შემოაღებდა ოთახის კარებს და მეტყოდა..
-"ნუკი,კარგი სულელო ხომ იცი რომ ვხუმრობ,ხომ იცი როგორ მიყვარს გაბრაზებულ ტუჩებს რომ დაბერავ და ისე იქცევი თითქოს არ ვარსებობ შენთვის..." მე გული ამიჩუყდებოდა ხოლმე და აცრემლებული ჩავეხუტებოდი ძალიან ძალიან მაგრად..ის ხელებსწელზე მომიჭერდა და მეტყოდა..
-"ნუკი უშენოდ მოვკვდები.." მე მოვბრუნდებოდი და დაუფიქრებლად ვნებიანად ვაკოცებდი..ასე ვრიგდებოდით ანი და ლაშა ჩვენს შემომხედვარე უკვე ცუდად იყვნენ..
"სულ იმას იძახდნენ თქვენ ერთმანეთის გარეშე ვერც ერთი გაძლებთო..ლუკა ამაყი თვალებით შემომხედავდა და პასუხს დაუბრუნებდაა..
-"ჩვენ ერთმანეთის გარეშე ყოფნა არც მოგვიწევს..."მაგრამ ერთ დღეს ეს ზღაპარა დამთავრდა ისე როგორც სხვა რომანტიკული ზღაპრები მთავრდება..მაგრამ ერთი განსხვავებით ჩვენსას საშინელი ფინალი ქონდა...2 კვირის განმავლობაში საშინლად ვიყავი ცუდად სულ მაღებინებდა,თავბრუ მეხვეოდა საჭმლის სუნზეც კი ცუდად ვხვდებოდი....მაგრამ იმდენად ვიყავი ჩართული საქორწინო მზადებაში დიდი ყურადღებას არც კი ვაქცევდი...ლუკა ბიძამისთან იყო წასული საძღვარგარეთ შვებულების აღება უნდოდა საქორწინოდ და ამიტომ ზედმეტად იმუშავა რამოდენიმე კვირა...ჩემთან ანი რჩებოდა ხოლმე და ხანდახან ლაშას ამოივლიდა...მათ არაფრს ვეუბნებოდი ჩემი ცუდად ყოფნის შესახე...არ მინდოდა შემეწუხებინა ისედაც უამრავს აკეთებდნენ ჩემთვის და ლუკასთვის...საღამოს 8 საათი იყო უკვე ლუკა უნდა დაბრუნებულიყო,სახლში მე და ანი ველოდებოდით წესით ლაშა უნდა დახვედროდა მაგრამ ლუკა მარტო დაბრუნდა სახლში...რომ დავინახე თვალები გამიბრწყინდა,მისკენ გავექანე და მაგრად ჩავეხუტე...საშინლად მყავდა მონატრებული ჩემი სიმპატიური ბიჭი...ლუკამ თითქოს ცივად მიმიღო მხოლოდ ჩამეხუტა და უღიმღამოდ მაკოცა შუბლზე...ანის გადაკოცვა და საძინებელ ოთახში შევიდა...ანიმ გაკვირვებულმა შემომხედა მივხვდი რომ მანაც შეატყო ლუკას უცნაურობა...მეც შევყევი ოთახში...
-ლუკა მოხდა რამე?თბილი ხმით ვკითხე..
-არა,ნუკი რა უნდა მომხდარიყო?
-არა რაღაც უცნაურად იქცევი...და ტანსაცმელს რატომ იცვლი მიდიხარ სადმე?
-ხო არ შეიძლება?ოდნავ უხეშად მითხრა...
-კი როგორ არ შეიძლებ...ვუთხარი და ოთახი დავტოვე..ანის ვუთხარი რომ ტკივილ გამაყუჩებელი მოეცა რადგან მუცელში საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი...სამზარეულოში შევედი წყლის დასალევად,ამ დროს ლუკა გამოვიდა საძინებლიდან და დამინახა გამაყუჩებელს რომ ვსვავდი..
-ნუკი რა გჩირს ცუდად ხარ?-არა უბრალოდ ოდნავ მტკივა მუცელი....მოკლედ ვუპასუხე..
-რაღაც ამ ბოლო დროს ხშირად დაგჩემდა მუცლის ტკივილი...ანიმ უკმაყოფილოდ მითხრა..მე შევბრუნდი და ანის თვალები დავუბრიალე...ისევ ლუკასკენ მოვბრუნდი და მისი გაკვირვებული სახე დავინახე...
-მოიცა,შენ რა ყოველდღე გტკივა მუცელი და ამას ეხლა ვიგებ?
-ლუკა ყოველდღე არ მტკივა,ანი აზვიადებს..
-ხვალვე წავალთ ექიმთან..მკაცრად მითხრა..
-კარგი..თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე...ამ დროს კარებზე ხმამაღალი კაკუნი ატყდა...ლუკა მიუახლოვდა და კარი გააღო..მე ანის გვერდით ჩამოვჯექი მდივანზე..კარებში უგონოდ მთვრალი ლაშა შემოვიდა და მას ვიღაც უცხო გოგო შემოყვა..დავინახე ანის სიბრაზისგან სახე როგორ აუწითლდა..წამოდგა და სამზარეულოში გავიდა...
-ვაა ნუკიიი...
-ლაშა ასე სად დათვერი?..?
-ჩემთან...იმ გოგო მიპასუხა მოკლედ..მე წამოვდექი და ხელი გავუწოდე..
-მე ნუკი ვარ...ცოტა არ იყოს გაუკვირდა ჩემი მხრიდან ასეთი საქციელი,მაგრამ ვერ მივხვდი რატომ....
-მე ლიზიკო...აჰ შენ იქნები ლუკას საცოლე ალბათ...
-კი ჩემი საცოლეა...ჩაერთო საუბარში ლუკა...ლიზიკომ უხეშად გამიღიმა..ვერ ვხვდებოდა ასე რატომ იქცეოდ...ლუკა ლაშას მიუბრუნდა...
-ბიჭო ხომ,გითხარით გამოვიცვლი და მეც ამოვალ თქო რატომ მოხვედით აქ??...
-ძალიან მთვრალი იყო და სხვა გზა არ მქონდა აქ უნდა მომეყვანა..თქვა ლიზიკომ..
-მერე აქ რატომ მოიყვანე სახლში ვერ წაიყვანე?სამზარეულოდან გამოსულმა ანიმ უხეშად იკითხა...
-ესე მითხრა ლუკასთან ამიყვანეო..მანაც იგივე ტონით მიუგოოო.ერთი სიტყვით სიტუაცია უფრო და უფრო იძაბებოდა..ბოლოს ლუმა თქვა..ლაშას დავაწვენ და გავიდეთ...
-ხო მიდი მალე რა გველოდებიან...
-ვინ გელოდებათ? ვიკითხე მე, ლუკას ოთახიდან გასვლის შემდეგ..
-მეგობრები,ლუკას ჩამოსვლის ამბავს ავღნიშნავთ...
-აჰ ლუკას ჩამოსვლის ამბავს...გამიკვირდა საშინლად გამიკვრდა...რამდენჯერ ჩამოსულა ლუკა საზღვარგარეთიდან მაგრამ მისთვის წვეულება არავის მოუწყია,მითუმეტეს ლიზიკოს სახლში...ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა...ანის შევხედე და მასაც გაურკვეველი თვალები ქონდა...
-ანი გთხოვ შედი ლაშა გეძახის...
-ლუკა,მე არსადაც არ შევალ...საშინელი ტონით უპასუხა...
-ჰა,ლუკა რას ვშვებით გავდივართ?.
-კი კი ლიზი მოვდივარ..
-მოიც სად მიდიხარ ახლახანს მოხვედი და რაგაც წვეულებაზე მიდიხარ?..თან მითუმეტეს 3 კვირაა არ გინახივარ..
-ნუკი პანიკას ნუ შექმნი ეხლა ხომ სახლში ვარ უკვე და ყოველდღე გნახავ...ხმა აღარ ამომიღია..სიბრაზისგან სულ ამიცახცახდა სხეული..ცრემლები მომადგა ვერ ვხვდებოდი ამას რატომ მიკეთებდა მე ხომ ის საშინლად მენატრებოდა,ნუთუ მას არა?
ჩემსკენ მოიწია რომ ეკოცნა და მე უკან გავიწიე, ზურგი შევაქციე..ოთახისკენ წავედი ისე რომ ზედაც არ შემიხედავს...ანიმ გააცილა და ისიც ოთახში შემოვიდა...იმდენად ვიყავი ანერვიულებული რომ ხმას ვერ ვიღებდი მუცლის ტკივილი კი მიმძაფრდებოდა.ძლივს შევძელი ჩაძინება როცა ტელეფონის ხმამ გამომაღვიძა...პირველ რიგში საათს დავხედე უკვე 2 იყო დაწყებული...ანიც ჩემს გვერდით იწვა და პატარა ბავშვვით ეძინა..
-გისმენ..
-ნუკი პატარავ არ გძინავს?
-რა გინდა? მოკლედ მითხარი...
-"არა უბრალოდ იმის თქმა მინდოდა რომ არ დამელოდო მე გვიან მოვალ..მაგრამ გპირდები რომ მოვალ ძილის წინა აუცილებლად გაკოცებ..."..ხმა არ გამიცია მაშინვე გავთიშე...ტელეფონი საწოლზე დავაგდე და ანის დავხედე..ვგრძნობდი რაღაც ისე ვერ იყო..ავნერვიულდი წამოვდექი და ოთახში სიარული დავიწყე...
-შენც ეჭვებში ხარ?უცებ ანის ხმა მომესმა..
-უი შენ არ გძინავს?
-არა,გავიგე ლუკამ რაც გითხრა და რატომღაც მგონია რაღაც უცნაური ხდება...რამოდენიმე წუთის სიჩუმის შემდეგ ანი წამოდგა..
-ნუკი ჩაიცვა ეხლავე დავბრუნდებიი..მივხვდი რასაც აპირებდა და უსიტყვოდ დავემორჩილე რადგან მეც იგივეს ვფიქრობდი..ანი ლაშას ოთახში შევიდა და რამოდენიმე წუთში ხელში რაღაც ფურცლით გამოვიდა...მე უკვე მზად ვიყავი...ლაშას მანქანაში ჩავჯექით და ლიზიკოს სახლისკენ წავედით.დაახლოებით 35 წუთში ადგილზე ვიყავით...მუსიკის ხმა მთელს დასახლებაში ისმოდა ამიტომ სახლის მიგნება არ გაგვიჭირდა...მუსიკა საშინლად ღრიალებდა,გარშემო უამრავი უგონოდ მთვრალი ხალხი ირეოდა,ბიჭები გოგოები ვის სად ეძინა ვერ გაიგებდი..ნამდვილი ჯოჯოხეთი იყო იქაურობა...ვიცნ ყველაზე ნაკლებად მთვრალი მომეჩვენა მასთან მივედი და ვკითხე ლუკა სადმე ხომ არ შეუმჩნევია...მან მითხრა რომ ბოლოს მეორე სართულზე ნახა..მე თავით ვანიშნე ანის მეორე სართულისკენ და ორივე კიეებს აუყევით..უსაშველოდ გრძელი კოლიდორი შეგვხვდეა...ანის ვუთხარი რომ თავის მხარეს ყველა ოთახი შეემოწმებინა..ისიც ასე მოიქცა , მე ჩემს მხარეს ვამოწმებდი...და როგორც იქნეა მივახწიეთ უკვე დასასრულს...არხცერთ საძინებელში არ იყო ლუკა..ბოლოს დავინახეთ კაბინეტის კარი იყო ოდნავ ღია საიდაცან ლუკას ოდნავ ჩუმი და ვნებიანი ხმა გამოდიოდა...კარებისკენ წავიწიე...ანიმ ხელზე ხელი მომკიდა და გამაჩერა..
-დაფიქრდი იქნებ არ ღირს?სისულელე იყო უკან არ დავიხევდი...გავუღიმე და გაღებულ კარებში შეუმჩნევლად შევიხედე..თავიდან ვერაფერს ვხედავდი მაგრამ მერე დავინახე ლუკამ როგორ გადააწვინა მაგიდაზე ლიზიკო..როგორ შემოახია კაბა ტანზე...მთელი ვნებით კოცნიდა..მის ყოველ ადგილს ეხებოდა...რამდენჯერაც კოცნის ხმა მესმოდა იმდენჯერ სიცოცხლე მაკლდებოდა...სიმწრის და ტკივილის ცრემლები ღაპაღუპით წამომივიდა..ვტიროდი საშინლად ვტიროდი..ანიმ ხელი დამავლო და სასწრაფოდ მომაშორა იქაურობას..ვეხვეწებოდი რომ გაჩერებულიყო,ვეხვეწებოდი რომ თახში შესვლის უფლება მოეცა..მაგრამ ის მიმეორებდა რომ ამით მხოლოდ თავს დავიმცირებდი და მეტი არაფერი...იმ წუთას სხვა ვერაფერზე ვფიქრობდი,მხოლოდ იმაზე ვოცნებობდი რომ სადმე შორს წავსულიყავი ლუკასგან და საერთოდ ყველასგა და ასეც მივიქეცი..იმ წუთიდან მივატოვე ლუკა ისე რომ მისთვის არცერთი სიტყვა არ მითქვამს...
(როგორც იქნა შევწყვიტე ჩემს წარსულზე ფიქრი და დავუბრუნდი აწმყოს..ანუ რეალურ სამყაროს..)
-"ქორწილის მზადება ქალის საქმეა და არა მამაკაცისო"ლაშაც უსიტყვოდ დაუქნევდა თავს ხოლმე...საშინლად ვბრაზდებოდი ასე რომ იძახდა და გაბრაზებული მეც თავს დავანებებდი მზადებას...ლუკა ჩემს დანახვაზე სიცილით კვდებოდა მე უფრო და უფრო მემატებოდა სიბრაზე..იცოდა რომ ვერ ვიტანდი როცა მასე მექცეოდა მაგრამ ძალით მიკეთებდა რადგან უყვარდა როცა გაბრაზებული ვიყავი..დაახლოებით 2 საათის განმავლობაში ხმას არ ვცემდი...არც ვუყურებდი..მაგრამ მეტს ვერ ვძლებდი და სულ მოუთქმელი ველოდებოდი როდის შემოაღებდა ოთახის კარებს და მეტყოდა..
-"ნუკი,კარგი სულელო ხომ იცი რომ ვხუმრობ,ხომ იცი როგორ მიყვარს გაბრაზებულ ტუჩებს რომ დაბერავ და ისე იქცევი თითქოს არ ვარსებობ შენთვის..." მე გული ამიჩუყდებოდა ხოლმე და აცრემლებული ჩავეხუტებოდი ძალიან ძალიან მაგრად..ის ხელებსწელზე მომიჭერდა და მეტყოდა..
-"ნუკი უშენოდ მოვკვდები.." მე მოვბრუნდებოდი და დაუფიქრებლად ვნებიანად ვაკოცებდი..ასე ვრიგდებოდით ანი და ლაშა ჩვენს შემომხედვარე უკვე ცუდად იყვნენ..
"სულ იმას იძახდნენ თქვენ ერთმანეთის გარეშე ვერც ერთი გაძლებთო..ლუკა ამაყი თვალებით შემომხედავდა და პასუხს დაუბრუნებდაა..
-"ჩვენ ერთმანეთის გარეშე ყოფნა არც მოგვიწევს..."მაგრამ ერთ დღეს ეს ზღაპარა დამთავრდა ისე როგორც სხვა რომანტიკული ზღაპრები მთავრდება..მაგრამ ერთი განსხვავებით ჩვენსას საშინელი ფინალი ქონდა...2 კვირის განმავლობაში საშინლად ვიყავი ცუდად სულ მაღებინებდა,თავბრუ მეხვეოდა საჭმლის სუნზეც კი ცუდად ვხვდებოდი....მაგრამ იმდენად ვიყავი ჩართული საქორწინო მზადებაში დიდი ყურადღებას არც კი ვაქცევდი...ლუკა ბიძამისთან იყო წასული საძღვარგარეთ შვებულების აღება უნდოდა საქორწინოდ და ამიტომ ზედმეტად იმუშავა რამოდენიმე კვირა...ჩემთან ანი რჩებოდა ხოლმე და ხანდახან ლაშას ამოივლიდა...მათ არაფრს ვეუბნებოდი ჩემი ცუდად ყოფნის შესახე...არ მინდოდა შემეწუხებინა ისედაც უამრავს აკეთებდნენ ჩემთვის და ლუკასთვის...საღამოს 8 საათი იყო უკვე ლუკა უნდა დაბრუნებულიყო,სახლში მე და ანი ველოდებოდით წესით ლაშა უნდა დახვედროდა მაგრამ ლუკა მარტო დაბრუნდა სახლში...რომ დავინახე თვალები გამიბრწყინდა,მისკენ გავექანე და მაგრად ჩავეხუტე...საშინლად მყავდა მონატრებული ჩემი სიმპატიური ბიჭი...ლუკამ თითქოს ცივად მიმიღო მხოლოდ ჩამეხუტა და უღიმღამოდ მაკოცა შუბლზე...ანის გადაკოცვა და საძინებელ ოთახში შევიდა...ანიმ გაკვირვებულმა შემომხედა მივხვდი რომ მანაც შეატყო ლუკას უცნაურობა...მეც შევყევი ოთახში...
-ლუკა მოხდა რამე?თბილი ხმით ვკითხე..
-არა,ნუკი რა უნდა მომხდარიყო?
-არა რაღაც უცნაურად იქცევი...და ტანსაცმელს რატომ იცვლი მიდიხარ სადმე?
-ხო არ შეიძლება?ოდნავ უხეშად მითხრა...
-კი როგორ არ შეიძლებ...ვუთხარი და ოთახი დავტოვე..ანის ვუთხარი რომ ტკივილ გამაყუჩებელი მოეცა რადგან მუცელში საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი...სამზარეულოში შევედი წყლის დასალევად,ამ დროს ლუკა გამოვიდა საძინებლიდან და დამინახა გამაყუჩებელს რომ ვსვავდი..
-ნუკი რა გჩირს ცუდად ხარ?-არა უბრალოდ ოდნავ მტკივა მუცელი....მოკლედ ვუპასუხე..
-რაღაც ამ ბოლო დროს ხშირად დაგჩემდა მუცლის ტკივილი...ანიმ უკმაყოფილოდ მითხრა..მე შევბრუნდი და ანის თვალები დავუბრიალე...ისევ ლუკასკენ მოვბრუნდი და მისი გაკვირვებული სახე დავინახე...
-მოიცა,შენ რა ყოველდღე გტკივა მუცელი და ამას ეხლა ვიგებ?
-ლუკა ყოველდღე არ მტკივა,ანი აზვიადებს..
-ხვალვე წავალთ ექიმთან..მკაცრად მითხრა..
-კარგი..თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე...ამ დროს კარებზე ხმამაღალი კაკუნი ატყდა...ლუკა მიუახლოვდა და კარი გააღო..მე ანის გვერდით ჩამოვჯექი მდივანზე..კარებში უგონოდ მთვრალი ლაშა შემოვიდა და მას ვიღაც უცხო გოგო შემოყვა..დავინახე ანის სიბრაზისგან სახე როგორ აუწითლდა..წამოდგა და სამზარეულოში გავიდა...
-ვაა ნუკიიი...
-ლაშა ასე სად დათვერი?..?
-ჩემთან...იმ გოგო მიპასუხა მოკლედ..მე წამოვდექი და ხელი გავუწოდე..
-მე ნუკი ვარ...ცოტა არ იყოს გაუკვირდა ჩემი მხრიდან ასეთი საქციელი,მაგრამ ვერ მივხვდი რატომ....
-მე ლიზიკო...აჰ შენ იქნები ლუკას საცოლე ალბათ...
-კი ჩემი საცოლეა...ჩაერთო საუბარში ლუკა...ლიზიკომ უხეშად გამიღიმა..ვერ ვხვდებოდა ასე რატომ იქცეოდ...ლუკა ლაშას მიუბრუნდა...
-ბიჭო ხომ,გითხარით გამოვიცვლი და მეც ამოვალ თქო რატომ მოხვედით აქ??...
-ძალიან მთვრალი იყო და სხვა გზა არ მქონდა აქ უნდა მომეყვანა..თქვა ლიზიკომ..
-მერე აქ რატომ მოიყვანე სახლში ვერ წაიყვანე?სამზარეულოდან გამოსულმა ანიმ უხეშად იკითხა...
-ესე მითხრა ლუკასთან ამიყვანეო..მანაც იგივე ტონით მიუგოოო.ერთი სიტყვით სიტუაცია უფრო და უფრო იძაბებოდა..ბოლოს ლუმა თქვა..ლაშას დავაწვენ და გავიდეთ...
-ხო მიდი მალე რა გველოდებიან...
-ვინ გელოდებათ? ვიკითხე მე, ლუკას ოთახიდან გასვლის შემდეგ..
-მეგობრები,ლუკას ჩამოსვლის ამბავს ავღნიშნავთ...
-აჰ ლუკას ჩამოსვლის ამბავს...გამიკვირდა საშინლად გამიკვრდა...რამდენჯერ ჩამოსულა ლუკა საზღვარგარეთიდან მაგრამ მისთვის წვეულება არავის მოუწყია,მითუმეტეს ლიზიკოს სახლში...ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა...ანის შევხედე და მასაც გაურკვეველი თვალები ქონდა...
-ანი გთხოვ შედი ლაშა გეძახის...
-ლუკა,მე არსადაც არ შევალ...საშინელი ტონით უპასუხა...
-ჰა,ლუკა რას ვშვებით გავდივართ?.
-კი კი ლიზი მოვდივარ..
-მოიც სად მიდიხარ ახლახანს მოხვედი და რაგაც წვეულებაზე მიდიხარ?..თან მითუმეტეს 3 კვირაა არ გინახივარ..
-ნუკი პანიკას ნუ შექმნი ეხლა ხომ სახლში ვარ უკვე და ყოველდღე გნახავ...ხმა აღარ ამომიღია..სიბრაზისგან სულ ამიცახცახდა სხეული..ცრემლები მომადგა ვერ ვხვდებოდი ამას რატომ მიკეთებდა მე ხომ ის საშინლად მენატრებოდა,ნუთუ მას არა?
ჩემსკენ მოიწია რომ ეკოცნა და მე უკან გავიწიე, ზურგი შევაქციე..ოთახისკენ წავედი ისე რომ ზედაც არ შემიხედავს...ანიმ გააცილა და ისიც ოთახში შემოვიდა...იმდენად ვიყავი ანერვიულებული რომ ხმას ვერ ვიღებდი მუცლის ტკივილი კი მიმძაფრდებოდა.ძლივს შევძელი ჩაძინება როცა ტელეფონის ხმამ გამომაღვიძა...პირველ რიგში საათს დავხედე უკვე 2 იყო დაწყებული...ანიც ჩემს გვერდით იწვა და პატარა ბავშვვით ეძინა..
-გისმენ..
-ნუკი პატარავ არ გძინავს?
-რა გინდა? მოკლედ მითხარი...
-"არა უბრალოდ იმის თქმა მინდოდა რომ არ დამელოდო მე გვიან მოვალ..მაგრამ გპირდები რომ მოვალ ძილის წინა აუცილებლად გაკოცებ..."..ხმა არ გამიცია მაშინვე გავთიშე...ტელეფონი საწოლზე დავაგდე და ანის დავხედე..ვგრძნობდი რაღაც ისე ვერ იყო..ავნერვიულდი წამოვდექი და ოთახში სიარული დავიწყე...
-შენც ეჭვებში ხარ?უცებ ანის ხმა მომესმა..
-უი შენ არ გძინავს?
-არა,გავიგე ლუკამ რაც გითხრა და რატომღაც მგონია რაღაც უცნაური ხდება...რამოდენიმე წუთის სიჩუმის შემდეგ ანი წამოდგა..
-ნუკი ჩაიცვა ეხლავე დავბრუნდებიი..მივხვდი რასაც აპირებდა და უსიტყვოდ დავემორჩილე რადგან მეც იგივეს ვფიქრობდი..ანი ლაშას ოთახში შევიდა და რამოდენიმე წუთში ხელში რაღაც ფურცლით გამოვიდა...მე უკვე მზად ვიყავი...ლაშას მანქანაში ჩავჯექით და ლიზიკოს სახლისკენ წავედით.დაახლოებით 35 წუთში ადგილზე ვიყავით...მუსიკის ხმა მთელს დასახლებაში ისმოდა ამიტომ სახლის მიგნება არ გაგვიჭირდა...მუსიკა საშინლად ღრიალებდა,გარშემო უამრავი უგონოდ მთვრალი ხალხი ირეოდა,ბიჭები გოგოები ვის სად ეძინა ვერ გაიგებდი..ნამდვილი ჯოჯოხეთი იყო იქაურობა...ვიცნ ყველაზე ნაკლებად მთვრალი მომეჩვენა მასთან მივედი და ვკითხე ლუკა სადმე ხომ არ შეუმჩნევია...მან მითხრა რომ ბოლოს მეორე სართულზე ნახა..მე თავით ვანიშნე ანის მეორე სართულისკენ და ორივე კიეებს აუყევით..უსაშველოდ გრძელი კოლიდორი შეგვხვდეა...ანის ვუთხარი რომ თავის მხარეს ყველა ოთახი შეემოწმებინა..ისიც ასე მოიქცა , მე ჩემს მხარეს ვამოწმებდი...და როგორც იქნეა მივახწიეთ უკვე დასასრულს...არხცერთ საძინებელში არ იყო ლუკა..ბოლოს დავინახეთ კაბინეტის კარი იყო ოდნავ ღია საიდაცან ლუკას ოდნავ ჩუმი და ვნებიანი ხმა გამოდიოდა...კარებისკენ წავიწიე...ანიმ ხელზე ხელი მომკიდა და გამაჩერა..
-დაფიქრდი იქნებ არ ღირს?სისულელე იყო უკან არ დავიხევდი...გავუღიმე და გაღებულ კარებში შეუმჩნევლად შევიხედე..თავიდან ვერაფერს ვხედავდი მაგრამ მერე დავინახე ლუკამ როგორ გადააწვინა მაგიდაზე ლიზიკო..როგორ შემოახია კაბა ტანზე...მთელი ვნებით კოცნიდა..მის ყოველ ადგილს ეხებოდა...რამდენჯერაც კოცნის ხმა მესმოდა იმდენჯერ სიცოცხლე მაკლდებოდა...სიმწრის და ტკივილის ცრემლები ღაპაღუპით წამომივიდა..ვტიროდი საშინლად ვტიროდი..ანიმ ხელი დამავლო და სასწრაფოდ მომაშორა იქაურობას..ვეხვეწებოდი რომ გაჩერებულიყო,ვეხვეწებოდი რომ თახში შესვლის უფლება მოეცა..მაგრამ ის მიმეორებდა რომ ამით მხოლოდ თავს დავიმცირებდი და მეტი არაფერი...იმ წუთას სხვა ვერაფერზე ვფიქრობდი,მხოლოდ იმაზე ვოცნებობდი რომ სადმე შორს წავსულიყავი ლუკასგან და საერთოდ ყველასგა და ასეც მივიქეცი..იმ წუთიდან მივატოვე ლუკა ისე რომ მისთვის არცერთი სიტყვა არ მითქვამს...
(როგორც იქნა შევწყვიტე ჩემს წარსულზე ფიქრი და დავუბრუნდი აწმყოს..ანუ რეალურ სამყაროს..)
