მინდიხარ 15/16/17
-ფუი ამის,ანის ხომ შევპირდი ადრე ამოვალ თქო..მაშინვე წამოვდექი და ჩაცმა დავიწყე ტელეფონის ზარმაც არ დააყოვნა..
-ხო ანი მოვდივარ უკვე...
-მალე ანი,ლაშაც აქაა და შენი ნახვა უნდა...ლაშას ხსენებაზე უცებ ლუკა გამახსენდა..
-მოიცა,ანი ისიც მანდაა?.
-არა გოგო გაგიჟდი,უბრალოდ ლაშას მოენატრე და შენი ნახვა მთხოვა...
-კარგი კარგი მოვდივარ...გავუთიშე და სახლიდან გავედი...კიბეები ჩავირბინე და მოტოციკლეტი დავქოქე...რამოდენიმე წამში ანისთან ვიყავიი..ოთახში შესვლისთანავე დავინახე ლაშას გაკვირვებული სახე...ნელ ნელა მიუახლოვდი,მან მთელი ძალით ჩამიკრა გულში..
-ნუკი,შენ ხარ არ მჯერა რამდენი ხანი გავიდა უკვე რაც არ მინახიხარ...მომენატრე ძალიან..ლაშა აღარ ჩუმდებდა...
-მეც ლაშა მეც მომენატრე..და ოდნავ გავუღიმე...მდივანზე ჩამოვჯექი ისიც ჩემს წინ ჩამოჯდა...დიდი ხანი უსიტყვოდ მაკვირდებოდა და ბოლოს როგორც იქნა დაიწყო...
-ნუკი,როგორ შეცვლილხარ,ის პატარა ნაზი გოგო აღარ ხარ რომლესაც ადრე ვიცნობდი...მე გავიცინე და ვუთხარი...
-კარგი რა ლაშა..სისულელეა..
-არა მართლა,სულ სხვა ხარ გაზრდილი,თმაც შეგიჭრია უფრო გამხდარხარ და გალამაზებულხარ...ლაშა დიდი მონდომებით მათვარიელებდა...მე ანის ვუთხარი რომ წყალი მოეტანა ჩემთვის..
-რას შვები ლაშა შენ რას საქმიანობ?..
-რავი რასაც ადრე,უსაქმურად გამყავს დღეები....გაგვეცინა ორივეს...ცოტახანი სიჩუმე ჩამოვარდა..
-იცი როგორ იტანჯებოდა?..დაარღვია სიჩუმე..მე არც კი შემიხედავს..-რატომ წახვედი ასე,რატომ მიატოვე ასე უგულოდ ნუთუ არ გიყვარდა?...
-ლაშა შენ არ იცი რაც მოხდა და ნუ ლაპარაკობ გთხოვ,თან ეგ ჩვენი საქმეა და ჩვენვე მოვაგვარებთ თუ საჭიროა..
-მესმის თქვენი საქმეა,მაგრამ ლუკა ჩემი ძმაკაცია და ვხედავ რას ემსგავსება დღითი დღე შენი წასვლის შემდეგ...
-დამიჯერე,ტყუილად არ არის ასე...ლაშა გაჩუმდა..
-იმან გამოგაგზავნა?
-არა,ნუკი მართლა ჩემით მოვედი,მან არც კი იცის აქ რომ ვარ..
-კარგი,კარგი რა მნიშვნელობა აქვს ,ჩემთვის სულ ერთია მაინც..ვთქვი და წყალი მოვსვი...დავინახე ლაშას ჩემს ნათქვამზე როგორ შეეცვალა სახეზე ფერი და ანის გულ ნატკენმა გადახედა ანიმაც თავი დაღუნა..ამ დროს ტელეფონის ხმა გაისმა..ანიმ უპასუხა..
-გისმენთ..ხო დე როგორ ხართ?..ეს თქვა და ოთახიდან გავიდა...
-შანსი არ არის?..? კვლავ მკითხა ლაშამ..მე ოდნავ ზიზღით გავიცინე და გვერძე გავიხედა არაფერი მითქვამს...-ნუკი ხვალ დედაჩემი და პატარა ბრუნდებია..შეშფოთებულმა თქვა ანიმ...
-რაა ხომ ვთხოვე რომ არ ჩამოეყვანა ბავშვიი...ავნერვიულდი და სულ გადამავიწყდა ოთახში ლაშას არსებობის შესახებ...ანიმ ტუჩზე იკბინა...მე გაფითრებულმა გადავხედე ლაშას,მისმა შეცბუნებულმა სახემ უფრო ამაფორიაქა...
-მოიცათ,მოიცათ,ვინ ბავშვი??
-არავინ!მოკლედ ვთქვი და ოთახიდან გასვლა დავაპირე...ლაშამ ხელი დამიჭირა და თავისკენ მომაბრუნა...
-ეს ის არის რასაც მე ვფიქრობ?
შიშისგან ნერწყვი ძლივს გადავყლაპე...
-და შენ რას ფიქრობ?
-ნუკი! მორჩი თვალთ მაქცობას...ხმამაღლა დამიყვირა ლაშამ...სახე გაფითრებული და წაშლილი ქონდა..
-ხელი გამიშვი და ჩემს საქმეში ნუ ერევიი..მეც იგივე ტონით ვუთხარი..
-შენ გაგიჟდი..ეს ლუკას როგორ გაუკეთე?როგორ უღალატე?რომ გეკითხა გიყვარდა...
-ლაშა მორჩი შენი საქმე არ არის და ნუ ერევი...გაბრაზებულმა ანიმ უპასუხა...
-შენც ამის ნაირი ყოფილხარ,ხედავდი მთელი ერთი წლის განმავლობაში როგორ იტანჯებოდა ლუკა,ხედავდი მის გარეშე რა დღეში იყო და აზრადაც არ მოგსვლია ნუკის რომანის შესახებ გეთქვა რამე??
ლაშა საშინლად ყვირდა.მე და ანი კი დასჯილი ბავშვებივით ვიყავით ატუზული კუთხეში...ის კი გაცოფებული ოთახში გადი გამოდიოდა..
-შენ ლუკას სიყვარულის ღირსი არ ხარ,კარგი ქენი რომ მისგან წახვედი..ეს სიტყვები მითხრა და კარი მაგრად გაიხურა..მეტკინა გული საშინლად მეტკინა..არ ვიცი რატომ თითქოს მეგონა რომ ლუკა აღარ მიყვარდა ,მეგონა რომ ის ჩემთვის აღარ არსბობდა მაგრამ ეხლა სულ სხვას ვგრძნობდი,გამახსენდა რომ ლუკასთან ასე ახლოს ვიყავი და მისი კოცნა,ჩახუტება,მოფერება არ შემეძლო...ცრემლები წამომივიდა...ანი მომიახლოვდა და ჩამეხუტა..
-დაწყნარდი ნუკი...
-ნეტა ეს ოდესმე დამთავრდება??ცრემლნარევი ხმით ვკითხე...
-ნუკი, არ უნდა დაბრუნებულიყავი ხედავ რა მოხდა??...მანაც იგივედ მიპასუხა.
-კი,კი ვხვდები,მაგრამ უკვე გვიანია ის ყველაფერს გაიგებს დარწმუნებული ვარ გაიგებს და მე რა უნდა ვუპასუხო,რა უნდა ვუთხრა...სასოწარკვეთილი ვიყავი ჩამუხლული იატაკზე და სულ ლუკას სახე მედგა წინ,ამ ყველაფერს რომ გაიგებდა,წარმომიდგენია რამდენად ეტკინებოდა გული...ცოტახნის შემდეგ ცოტა აზრზე მოვედი და ანის მივუბრუნდი..
-რომელზე ჩამოდიან ნინა(ანის დედა) და ბავშვი?
-დილით დაახლოებით 10 საათზე...
-კარგი ეხლა სახლში წავალ და ხვალ ერთად დავხვდეთ...ანის თავზე ვაკოცე და გამოვედი სახლიდან..გულში გავიფიქრე ჩემი პატარა სულ რაღაც 3 დღე არ მინახია და უკვე საშინლად მენატრება...მთელი გზა ლუკაზე ვფიქრობდი,რა პასუხი უნდა გამეცა მისთვის..ვნერვიულობდი საშინლად ვნერვიულობდი..თავს ვიიმედებდი რომ ლუკას ახლო მომავალში ვერ ვნახავდი და მანამდე კი რაღაცას მოვიფიქრებდი..თურმე მწარედ ვცდებოდი..სახლთან მოტოციკლეტი გავაჩერე და გადმოვედი,სადარბაზოსკენ წავედი და შენზარავი ხმა მომესმა..ვაიმე ღმერთოო..ცივმა ოფლმა დამასხა სხეული ამიკანკალდა.
-უნამუსო და მოღალატე ხარ..შემოვბრუნდი და ლუკას ზიზღიანი თვალები დავინახე...
ლუკა გაგიჟებული მთელი ხმით ყვიროდა..
-ლუკა დაწყნარდი გთხოვ მეზობლებს შევაწუხებთ...წყნარად ვეუბნებოდი..
-შენ სულ გაგიჟდი თუ რა მოგივიდა,ფეხებზე არ .... მეზობლები რას იფიქრებენ,რაში მაინტერებს ამის მერე ვინ რას იტყვის ჩემზე..გოგო რომელიც მიყვარდა,რომლის გამოც ყველაფერს დაუფიქრებლად გავაკეთებდი,დღეს ჩემს გვერდით აღარ არის,მეტიც მას უკვე შვილი ყავს სხვისგან..და ეხლა შენი აზრით მაინტერესებს სხვა რას იფიქრებს?
ლუკას სიტყვებში მთელი მისი ტკივილი იგრძნობოდა..ვხედავდი როგორ ტკიოდა ყველა სიტყვაში როგორ აქსოვდა მთელი ამ 1 წლის ნაგროვ ტკივილს.მე ვიდექი სადარბაზოს კარებზე მიყუდებული და არაფერს ვაკეთებდი რომ მისთვის ტკივილი შემესუბექინა მეტიც მეთქვა რომ."ლუკა დაწყნარდი მე შენთვის არასდროს მიღალატია,ლუკა ის შენი შვილია,,შენი საკუთარი..მაგრამ ამას არ ვამბობდი,არ ვიცი რატომ.იქნებ იმიტომ რომ მან მე მიღალატა..შემდეგ კიბეზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო...
-ნუკი აღარ გიყვარვარ?...ამ კითხვამ მთელს ტანში დამაჟრიალა..გული უფრო ტკივილით ამევსო...
-ლუკა ამას ეხლა რა მნიშვნელობა აქვს...?ხმადაბლა ვკითხე..
-მიპასუხე გთხოვ მიპასუხე მჭირდება მე ეს მჭირდება...მთელი მუდარით მითხრა მან..
-ნუთუ იმ ყველაფრის შემდეგ რაც ლიზიკოსთან მოხდა მაგას როგორ მეკითხები?..მე მთელი ზიზღით მივუგე..ამ დროს ფეხზე წამოიჭრა გაცოფებული და მითხრა...
-შენ მაგას როგორ მეუბნები...შენც მიღალატე ნუკი,ხომ არ დაგავიწყდა ბავშვიც რომ გყავს..
-მითუმეტეს,დღეს ეგ კითხავ ცოტა არ იყოს უადგილოა უკვე...
-კარგი,მაშინ უადგილოა ხომ,ძალიან კარგი,მაგრამ ერთი დაიმახსოვრე..."აი ამ წამს ცხოვრების ბოლომდე ინანებ.."მითხრა და წავიდა..ის წავიდა..გული მატკინა მისმა სიტყვებმა,მაგრამ მე ეს დავიმსახურე რადგან მას 1 წლის განმავლობაში ვატყუებდი,ალბათ საკუთარი შვილის არსებობის შესახებ როგორ გაიგებს არასდროს მაპატიებს..მე ყველაფერს შევეცდები რომ ლუკამ,პატარა ანასტასიას შესახებ ვერაფერი გაიგოს....განადგურებული ავედი სახლში და მაშინვე დასაძინებლად დავწექი..დილით რომ გავიღვიძე უკვე 9 საათი იყო..ჩავიცვი და ჩავედი ქვემოთ..მანქანაში ჩავჯექი და ნამცეცას ლოყაზე თბილად ვაკოცე...
-ნუკი,შემთხვევით ლუკა ხომ არ გინახავს?...გამეცინა და უსიტყვოდ გავიხედე მანაქანის ფანჯრიდა..საშინელი ამინდი იყო...ეს წვიმა უფრო და უფრო მიმატებდა სევდას..სულ ლუკას სახე მედგა თვალწინ მისი სევდიანი თვალები..ვერ ვივიწყებდი,მასთან ასე ახლოს ვიყავი და ასე შორს...მხოლოდ ის მახარებდა რომ სულ მალე ჩემს პატარა ანასტასიას ჩავიხუტებდი გულში..მომენატრა ჩემი თმა ხუჭუჭა პატარა გოგო...ანასტასია მხოლოდ იმიტომ დავარქვი რომ ლუკას ძალიან მოწონდა ეს სახელი..ანასტასია მხოლოდ 3 თვიის იყო როცა შევამჩნიე მისი თვალები როგორ წააგავდა ლუკას სევდიან და შავ თვალებს,მაშინ უსაშველად მომინდა მის გვერდით ყოფნა,სულ იმას მეუბნებოდა ფეხმძიმედ რომ იქნები სულ ხელისგულზე გატარებ და პატარა ბავშვივით მოგივლიო..მაგრამ სინამდვილეში ფეღმძიმობის დროს საერთოდ მარტო ვიყავი,მხოლოდ ნინა (ანის დედა),მხოლოდ ის მეხმარებოდა,ის რომ არა დღეს პატარა ჩემს გვერდით არ იქნებოდა..უკვე ფიქრებისგან შორს ვიყავი წასული როცა ანი შემაფხიზლა..
-ნუკი,მოვედით...ჩამოვედით და შიგნით შევედით,სულ რაღაც 20 წუთი ველოდეთ და აი ჩემი სიცოცხლის აზრიც გამოჩნდა...დავინახე ჩემი ლამაზ თვალება და საერთოდ ყველაფერი დამავიწყდა..მისკენ წავედი,ხელში ავიყვანე ჩემი ფუმფულა გოგო და მთელი სიყვარულით ჩავიხუტე გულში..მთელ სახეს გიჟივით ვუკოცნიდი როცა ანი მომვარდა,
-დამანახე ჩემი ნათლული ერთი წამით ხომ შეიძლება..წაიწუწუნა..
-კი როგორ არა სულელო..ვუთხარი და ნინას მიიბრუნდი..ყველაფრისთვის მადლობა გადავუხადე და ჩავეხუტე..ნინა როგორც ნამდვილი დედა ისე მექცეოდა,დედა რომელიც ძალიან მენატრებოდა..სახლში დავბრუნდით,მგზავრობისგან დაღლილ ნინას მაშინვე ჩააეძინა,მე და ანიმ ანასტასიას ვაჭამეთ და ღორმუცელა საწოლს გავაგორეთ.ანი წამით არ ასვენებდა სულ აწვალებდა..მე კი შეწუხებული სულ ვეჩხუბებოდი რომ დაენებებინა ჩემი გოგოსთვის თავი...ასე გაიარა 4 დღემ.ლუკასგან არაფერი მესმოდა,აღარც ანის ურეკავდა ლაშა...რაზეც ანი ძალიან ნერვიულობდა..ვუყურებდი და ვხედავდი როგორ ნერვულობდა მის გამო,ვხედავდი როგორ განიცდიდა..არ მინდოდა ანის ასე რომ მენახა..ის ყოველთვის მეხმარებოდა როცა რამე მიჭირდა სულ ჩემს გვერდით იდგა,,ამიტომ გადავწყვიტე რომ ლაშასთან მელაპარაკა...ანასტასიას ჩავაცვი და ისიც თან წავიყვანე..ლაშას სახლში სულ 2ჯერ ვიყავი და ამიტომ სახლის მიგნება საშინლად გამიჭირდა,ბოლოს კითხვა კითხვით მივაგენი კარზე ნელა დავაკაკუნე და ლაშამაც გაღება არ დააყოვნა...
-ნუკი?..გაკვირვებულმა მკითხა..-აქ რა გინდა, რატომ მოხვედი?..
-ლაშა გთხოვ მომისმინე უნდა ვილაპარაკოთ...
-კარგი შემოდი...შევედი და პატარა ხალიჩაზე დავსვი...ლაშას ბავშვისთვის არც კი შეუხედია პირდაპირ მითხრა..
-მოკლედ მითხარი და ძალიან გთხოვ მალე წადი აქედან..
მეწყინა მისი ასეთი ნათქვამი მაგრამ არც გამიკვირდა..
-ბევრი არაფრის თქმა არ მინდა,უბრალოდ მინდა გთხოვო რომ ანის დაურეკო ის არაფერ შუაშია..
-თუ მაგის სათქმელად მოხვედი შეგიძლია ეხლა წახვიდე და გეტყვი რომ თავიც ტყუილად შეგიწუხებია...მოკლედ და უხეშად მითხრა..
-ლაშა მე გთხოვე რომ მოგესმინა და ძალიან გთხოვ დამამთავრებინე...
-რა უნდა დაგამთავრებინო...ანი საკუთარი თვალით ხედავდა ლუკას მდგომარეობა როგორ უარესდებოდა შენი წასვლის შემდეგ და სიტყვა არ დაცდენია იმაზე რომ შენ იტალიაში რომანი გქონდა და მითუმეტეს ბავშვიც გყავდა..და ამის მერე ეს ყველაფერი ან შენ ან მაგას უნდა გაპატიოთ..ძალიან გთხოვ წადი.
-ბავშვი ლუკასია..მოკლედ და გარკვევით ვუთხარი...ლაშას სახე რომ დაგენახათ ტირილს დაიწყებდით იმდენად ბედნიერი და თან გაკვირვებული ქონდა..
-რა?რა თქვი ნუკი?..
-ლაშა ეს ბავშვი ლუკასია...
ამ სიტყვებზე ლაშა ჩაიმუხლა და ანასტასია თავისკენ ფრთხლიდა მოაჩოჩა..
-რა ქვია...? თბილი ხმით მკითხა..
-ანასტასია...მივუგე მე..
-ლუკას როგორ უყვარს ეს სახელი...
-ხო და მაგიტომც ატერებს ჩემი შვილი მაგ სახელს.
-მარტო შენი არა..ოდნავ გაბრაზებული ხმით შემისწორა მან..
-არა ჩემია.კოკრეტულად და მკაფიოდ ვუთხარი..
მან ბავშვი ხელში აიყვნა და მჭიდროდ მიიკრა..
-ვაიმე რა თბილი და საყვარელია..მამიკოს ნაირი თვალები აქვს,მაგრამ დედიკოს ნაირი ტუჩები და ხუჭუჭა თმები..ლაშა მთელი სიყვარულით ახასიათებდა ანასტასიას...
-ლუკას უკვე უთხარი?მკითხა და თან დაჟინებით შემომხედა..
-არა გაგიჟდი მაგას არასდორს გაიგებს.მკაცრად ვუთხარი და ბავშვი გამოვართვი..
-შენ,მართლა ხომ არ გაგიჟდი,ნუკი ამას როგორ უმალავ..?და იმას გონია რომ შენ უღალატე...
მე თვალებში შევხედე და ამაყად ვუთხარი..
-მაგას გონია რომ ვუღალატე და მე საკუთარი თვალებით ვნახე როგორ მიღალატა,ამიტომ არანაირი უფლება არ აქვს ბავშვის მამა იყოს..
-მაშინ მე რატომ მითხარი...?ხომ იცი რომ ვეტყვი..
-იმიტომ გითხარი რომ ანის უყვარხარ და შენს გარეშე ცუდად არის,მინდოდა მეთქვა რომ ის არაფერ შუაშია და გთხოვ რომ დაურეკო...მე შენ გენდობი და ვიცი ლუკას არაფერს ეტყვი...
ლაშამ რაღაცნარი თვალებით შემომხედა ვერ მივხვდი რა მითხრა...
ლაშას სახიდან წამოვედი.. ანასტასია მთელი არსებით მყავდა გულზე მიკრული.... გადავწყვიტე რომ მაღაზიებში გამეარა.. მინდოდა ჩემი პატარასთვის და ნამცეცასთვის რაიმე საჩუქარი შემერჩია.. ბევრი ბოდიალის შემდეგ როგორც იქნა შევარჩიე. ანასტასიასთვის ღია ვარდისფერი სარაფანა და ანისთვის ჩანთა რომელზეც ერთი კვირის განმავლობაში წუწუნებდა.. ანის სახლს მივუახლოვდი და სადარბაზოში შესვლის თანავე მომესმა მისი ხმა მაღალი ლაპარაკის ხმა.. კარი შევაღე და დავინახე სიხარულისგან მაღლა მაღლა ხტუნაობდა
-ნუკი....
-ნელა ანი ბავშვი არ ჩამაგდებინო სულელო... გაკვირვებული სახით ვუყურებდი.. ამ დროს სამზარეულოდა ნინა გამოვიდა..
-3 წუთის წინ ვიღაცამ დაურეკა მობილურზე და იმის მერე ასე წივის და კივის.. სამზარეულოში შევედი, ნინამ ყავა დამისხა.. ანი მომიახლოვდა და ჩემ ფეხებთან ჩაიმუხლა..
-ნუკი დიდი მადლობა,ძალიან გამიხარდა რომ ეს ჩემთვის გააკეთე..
-კარგი რა ანი შენ ყოველთვის მაქსიმუმს აკეთებდი ჩემთვის და დრო დადგა მეც რაიმე გამეკეთებინა შენთვის...ვუთხარი და თავზე თბილად მოვუსვი ხელი...
-კი მაგრამ ეხლა რომ ყველაფერი გაიგოს ლუკამ?შეწუხებული ხმით მკითხა..
-ვფიქრობ რომ ლაშა არაფერს არ იტყვის..
-მე კი რატომღაც მგონია ყველაფერს ეტყვის..
-გინდაც არ უთხრას როდემდე აპირებ ამ ამბის დამალვას?საუბარში ნინა ჩაერთო...
-არ ვიცი ნინა,თავსგზა მაქვს არეული,შენ მთელი ამ დროის განმვალობაში ჩემთან იყავი და ხედავდი რამდენად მიჭირდა მის გარეშე ყოფნა,არ ვიცი ამდენი ხნის ტკივილი როგორ უნდა ვაპატიო...ვთქვი და ყავა მოვსვი..ანი უცებ ფეხზე წამოხტა და დაიყვირა..
-ვაიმე სულ დამავიწყდა ლაშასთან შეხვედრა,,გოგოებო მაპატიეთ მაგრამ უნდა გავიქცე...
-სად მიდიხარ?მე ვკითხე..
-ლაშას უნდა შევხვდე..მთელი სიხარულით თქვა.
-მაშინ პაემანზე ახალი ჩანთა აუცილებლად დაგჭირდება..ვთქვი და მისთვის ნაყიდი ჩანთა დავანახე..ვაიმე სიხარულისგან ისევ წივილ კივილი დაიწყო..გიჟივით მომვარდა და კოცნა დამიწყოო.ნინა ფეხზე წამოდგა და ოთახიდან გავიდა..
-მე ამის ყურება არ შემიძლია,ეს გოგო დღითი დღე სულ გიჟდება..მე გამეცინა ნინას ნათვამზე და ანასტასიას გადავხედე რომელიც პატარა შავ თვალებს აქეთ იქით აცეცებდა და ანის კივილზე შისისგან ხტოდა...ანი როგორც იქნა წავიდა და სახლმა ცოტა დაისვენა..მეც ანასტასიას ჩავაცვი და სახლის გზას მოწყენილი გავუუყევი...რაღაც უცნაური გრძნობა დაეუფლა თითქოს ლუკა მომენატრა..თავს ყველაზე მარტოსულად ვგრძნობდი..რაღაც აშკარად მაკლდა..სახლში მივედი პატარას ჩაი დავალევი და საწოლში ჩავაწვინე..მე წყალი გადავივლე და მეც საწოლში ჩვაწექი...შუაღამისას გამომეღვიძა საათს დავხედე 4 საათი იყო..ანასტასიას ოთახში შევედი ისე ტკბილად ეძინა გაღვიძება ვერ გავბედე არადა საშინლად მინდოდა გულში ჩამეკრა..საკუთარ თავზე გამებრაზა..მე შემეძლო ანასტასიას გვერდით ყოფნა და ლუკას არა..თავი დამნაშავეთ ვიგრძენი საშინელი სევდა შემომაწვა..მინდოდა რომ ლუკაც ჩვენს გვერდით ყოფილიყო ისე როგორც პატარა ოჯახი..მაგრამ სამწუხაროდ ასე არ ხდებოდა..ისევ ოთახში დავბრუნდი..საწოლზე წამოვწექი და თვალები დავხუჭე..თითქოს ვგრძნობდი ლუკას ცივ ხელებს სხეულზე,მისი ხშირიდი და ცხელი სუნთქვა მესმოდა,რომლის გაგონებაზეც მთელს ტანში ჟრუანტელი მივლიდა..მისი კოცნა ,მისი მოფერება მენატრებოდა..არ ვიცი იმ ღამით ასე ძლიერ რატომ მომენატრა და მაგრამ გადავწყვიტე რომ მისთვის ყველაფერი მეპატიებინა...დილით ადრე ავდექი განსაკუთრებულად ჩავიცვი მინდოდა ლუკაზე კარგი შთაბეჭდილება მომეხდინა,ანასტასიას ვაჭამე და ანისთან წავედი,მინდოდა პატარა მასთან დამეტოვებინა...სახლში შევედი და მასთან ლაშა დამხვდა გამიხარდა მისი ნახვა..მიუახლოვდი ჩავეხუტე და თბილად ვაკოცე.მანაც იგივედ მიპასუხა და ბავშვი გამომარტვა...
-პატარა,რა ლამაზი ხარ..უთხრა და გულში ჩაიკრა..მე ანის შევხედა და თითქოს უცნაურა მომეჩვენა..
-ანი რა ხდება?
-არაფერი ნუკი რა უნდა ხდებოდეს?
-არა რაღაც გაფითრებული მეჩვენები..მერე ლაშას შვხედე , მანაც თვალები მომარიდა და პატარასთან თამაში გააგრძელა..
-მამამ,რომ იცოდეს როგორი თბილი და საყვარელი ყავხარ...თქვა ლაშამ..
-ხო და ძალიან მალე გაიგებს..დავამატე..
-რაააა? გაკვირვებულმა ანიმ მკითხა..
-ხო,ანი გადავწყვიტე მას ყველაფერი ვუთხრა...დავინახე ამ სიტყვებზე ანის როგორ ეცვალა ფერი და როგორ გაციებულმა გადახედა ლაშას.
-მე მეგონა შენ და ანასტასია ისევ უკან დაბრუნებას აპირებდით..მკითხა ლაშამ..ცოტა არ იყოს მისგან ეს კითხვა გამიკვირდა..
-არა ლაშა რატომ უნდა წავიდეთ როცა შეგვიძლია ლუკას გვერდით ვიყოთ ასე არ არის?ღიმილით ვიკითხე მაგრამ სახეზევე შემაშრა,როცა მისი პასუხი მოვისმინე..
-არა ასე არ არის...
-მოიცა მაგით რისი თქმა გინდა?გაფითრებულმა ვიკითხე...სიჩუმე..
-მიპასუხეთ ვინმემ.
-დაგაგვიანდა შვილო..ოთახიდან ნინა გამოვიდა...
-რას ქვია დამაგვიანდაა..გავშრი.
-კი მაგრამ რა სჭრის ლუკას ხომ კარგად არის?..სასოწარკვეთილი შევხედე ლაშას თვალებში.
-კი ნუკი კი ის კარგად არის,დასწყნარდი გთხოვ, ყველაფერს აგიხსნი..მითხრა ლაშამ და ბავშვი ანის მიაწოდა...
-გუშინ ღამით ლუკამ დამირეკა,უგონოდ მთვრალი იყო,მასთან სახლში რომ შევედი მთელი სახლი სასმლის ბოთლებით იყო სავსე...ლუკას საშინელი გამომეტყველება ქონდა,რაღაცეებს ბოდილაობდა,აზრი ვერ გამომქონდა,შიგა და შიგ შენც გახსენებდა მაგრამ რატომ ვერ გავიგე..ბოლოს ვთხოვე რომ ყველაფრი წესივრად და მოკლედ ეთქვა...და მისმა სიტყვებმა შოკშო ჩამაგდო...
-რა გითხრა..სწრაფად ვკითხე...-გუშინ მთვრალს ხელი უთხოვია ლიზიკოსთვის და ისიც დათანხმებულა.ლაშამ ხმადაბლა და სევდიანდა მითხრა...
-რააა?არა ეს შეუძლებელია...დაბნეულმა შევხედე ანის რომელმაც თვალები ძირს დახარა..
-კი მაგრამ ამას ვერ იზავას მას მე ვუყვარვარ,თან ჩვენ შვილი გვყავს,უნდა ვუთხრა ლუკას ყველაფერი ნამტირალევი წამოვდექი და კარისკენ წავედი როცა ლაშამ ხელი დამიჭირა..
-ნუკი დამიჯერე აზრი არ აქვს,მან იცის რომ ბავშვი სხვისგან გყავს,მიეცი მას ბედნიერების უფლება..
-რა ბედნიერების უფლება ლაშა შენც იცი რომ მას მე ვუყვარვარ და მასთან როგორ იქნება ბედნიერი..?
-ლიზიკოს ის უყვარს...ამ სიტყვებზე გული საშინლად დამეწვა.როგორც იქნა გადავწყვიტე რომ მისთვის ყველაფერი მეპატიებინა,გადავწყვიტე რომ ერთად დაგვეწყო ახალი ცხოვრება,ჩვენს პატარასთან ერთად რომელზეც ლუკა სულ ოცნებობდა და მას სხვა მოყავდა ცოლად..არა ამის არ მეჯერა...ვტიროდი საშინლად ვტიროდი და გული მტკიოდა.ბავშვისკენ დავიკუზე რომ ამეყვანა და ანი მითხრა..
-ჯობია ჩემთან დატოვო..გაოცებულმა შევხედე,არაფერი მითქვამს,ანატასიას ხელი გავუშვი და ოთახიდან გამოვედი..მოვდიოდი,მაგრამ არ ვიცოდი სად..მტკიოდა გული საშინლად მტკიოდა.ნუთუ ის ამას ჩემს ჯინაზე აკეთებდა??ამ კითხვამ მთელი ღამე გამათენებინა...
ავტორი the Last GoodbYe |
