გვანცა დარასელია: "ქმარი მზრდის, მასზე ყველანაირად ვარ დამოკიდებული"
ტელეწამყვან გვანცა დარასელიას და ყოფილი მორაგბის, ახლა ბიზნესმენ ვახო მჭედლიძის ოჯახური ცხოვრება სამ წელიწადს ითვლის. წყვილი მშობლებისგან ცალკე, საკუთარ ორსართულიან სახლში ცხოვრობს ერთი წლის ერეკლესთან ერთად. 23 წლის გვანცა და 30 წლის ვახო ცდილობენ, ყველაფერი მოასწრონ და ერთმანეთს შეუთავსონ – აქტიური მუშაობა, ბავშვის გაზრდა, ოჯახის გაძღოლა და, რაც მთავარია, ერთად ყოფნის სიამოვნება. ვნახოთ, რამდენად გამოსდით ეს ახალგაზრდა ცოლ–ქმარს.
– ვახო, როცა საკუთარ ცოლს ეკრანზე თითქმის ყოველდღე უყურებთ, რას ფიქრობთ, მოგწონთ თუ კრიტიკის სურვილი გიჩნდებათ?
ვახო: თითქმის ყოველდღე ვუყურებ გვანცას, რადგან გადაცემა იმ დროს არის, როცა თავისუფალი ვარ. რაღაც რჩევებსაც ვაძლევ, მაგრამ ცოტ–ცოტას, განსაკუთრებულს არაფერს. ხანდახან ვეუბნები, რომ სხვებსაც დააცადოს ლაპარაკი.
გვანცა: ვახო საერთოდ ძალიან კრიტიკულია. პირველ რიგში, თუ ვინმეს აზრი მაინტერესებს, ეს ვახოა, რადგან ყველაფერს ობიექტურად უდგება. იშვიათად ხდება, რომ ძალიან შემაქოს. მისი შექება კი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.
– ვახო, გვანცას საეთერო იმიჯზე რას ფიქრობთ?
ვახო: გარკვეულ რჩევებს ვაძლევ, მაგრამ არა – მნიშვნელოვანს, რადგან არ სჭირდება. ლამაზი ცოლი მყავს.
– გვანცა, თქვენ რა დოზით ერევით ქმრის საქმეებში?
გვანცა: ნაკლებად ვერევი ვახოს საქმეებში. მე თვითონ რა ამბავსაც მივიჩნევ საინტერესოდ, იმას ვუყვები. ისეთ სფეროში ვმუშაობ, რომ ამბებს ხშირად გავრცელებამდე ვიგებ. ვახოს ახალი ამბები მე ვარ. საღამოს, როცა სახლში მოვდივართ, ძირითადად ბავშვთან თამაშით ვართ დაკავებული. მონატრებულები ვართ ერთმანეთს.
ვახო: თუ რამე ახალი ხდება თბილისში, განვიხილავთ. სამსახურის ამბებზე ერთმანეთს იშვიათად ველაპარაკებით.
– რამდენად კარგია ოჯახური წყვილისთვის, როცა ცოლიც და ქმარიც სახლის გარეთ აქტიურად დაკავებულია? ეს გაუცხოებას არ იწვევს?
ვახო: არა, ეს აუცილებელიცაა. ორივენი ჩვენს საქმეს ვაკეთებთ და საღამოს ყველა ერთად ვართ.
გვანცა: სხვანაირად ვერც წარმომიდგენია. ისიც არ მომწონს, ცოლ–ქმარი როცა ერთად მუშაობენ. გარკვეული ინტერესიც აქვს ამას, რომ ჩვენ ჩვენი საქმე გვაქვს. ვეჯიბრებით ერთმანეთს, ვინ უფრო წარმატებულად გაართმევს თავს დაკისრებულ საქმეს.
– როგორ ეჯიბრებით?
ვახო: ორივე მიზანს დავისახავთ და ვცდილობთ, მივაღწიოთ. ვთქვათ, გვანცას ახალი გადაცემის წაყვანას დაავალებენ. კარგად რომ წაიყვანს და კმაყოფილია, მეც აღფრთოვანებული ვრჩები. მეც რაღაც საქმეს რომ დავისახავ ბიზნესის მხრივ და, როგორც წესი, 90 პროცენტი, გამომდის, გვანცას უხარია.
გვანცა: ერთმანეთს ბევრ რაღაცას ვეკითხებით. მაგალითად, მე თუ რაიმე შემოთავაზება მაქვს, გადაწყვეტილებას ვახოს გარეშე არ ვიღებ.
ვახო: გვანცას გარკვეულ საკითხებზე მეც ვუთანხმდები, გავაკეთო თუ არა. მაინც ქალის აზროვნება, თან დარასელიას შეფასება, საინტერესოა.
გვანცა: გამოცდილებამ გვაჩვენა, რომ ერთმანეთს ყველაფერი უნდა გავუზიაროთ. ყოფილა შემთხვევა, მიფიქრია რაღაცაზე, ვახოს აზრის მოსმენის მერე კი მივმხვდარვარ, რომ მნიშვნელოვან დეტალს არ ვაქცევდი ყურადღებას და შეცდომას ვუშვებდი. არავინ თქვას, რომ ყველაფერი კარგად იცის. ხშირად ვახოც დაფიქრებულა ჩემი ნათქვამის მერე და რაღაც ნაბიჯისგან თავი შეუკავებია.
– ყველა ოჯახში ჩნდება პრობლემა და ყველა წყვილი მას თავისებურად უმკლავდება. თქვენს შემთხვევაში როგორ ხდება?
ვახო: რა თქმა უნდა, ასეთი პერიოდები არსებობს. გვანცა ისე დამდგომია ასეთ დროს გვერდით, რომ ბევრ ძმაკაცს გაუჭირდებოდა.
გვანცა: მთავარი ის არის, რომ ძალიან გულახდილები ვართ ერთმანეთთან. შემიძლია 100 პროცენტით გულწრფელად ვთქვა, რომ ვახოს არაფერს ვუმალავ. უსიამოვნოა, როცა სხვისგან იგებ რაღაცას. გახსნილი ურთიერთობა ცოლ–ქმარს ბევრ პლუსს მატებს.
– როგორი დამოკიდებულება აქვს ვახოს თქვენი პრობლემების მიმართ?
გვანცა: ვახოს რადიკალური დამოკიდებულება აქვს, თუ იგებს, რომ ვინმე მანერვიულებს.
ვახო: მორაგბე ვარ!
გვანცა: იმას ნამდვილად არ მეტყვის, რომ დავწყნარდე და მოვითმინო. ეგრევე შეტევაზე გადასვლა უნდა და ასეთ დროს მე მიწევს მისი დამშვიდება. იშვიათად ვუყვები მას პრობლემების შესახებ. თუ რაიმე დისკომფორტია სამსახურში, ვცდილობ, თავად მოვაგვარო და ვახოს ყურამდე სანერვიულოდ არ მივიტანო.
– სამსახურიდან სახლში მისულები როგორ ატარებთ საღამოს?
ვახო: ბავშვთან ვერთობით ან სამზარეულოში ვართ. გვანცამ კერძების კეთება ისწავლა.
გვანცა: რაც მთავარია, გადაცემა "შუადღის" შედეგად დღის რეჟიმი უკეთესობისკენ შემეცვალა. უფრო კარგად მძინავს და მეტად ენერგიული ვარ.
ვახო: დილის გადაცემაში რომ მუშაობდა, დილის 5 საათზე გადიოდა სახლიდან და ღამის 3 საათზე ბრუნდებოდა. ძალიან არეული დრო იყო. ძნელია, როცა მეუღლე დილის 5 საათზე გადის სახლიდან, მით უმეტეს – ზამთარში, როცა ბნელა, ცივა და ა.შ. თავიდან სულ ვდგებოდი და ვაცილებდი, მერე გამიჭირდა.
გვანცა: ვახოს ვეცოდებოდი, ასეთ რეჟიმში რომ მხედავდა. თუმცა ის პერიოდი მაინც ძალიან მენატრება. მეგონა, ყველას მე ვაღვიძებდი.
– ამ ერთი წლის განმავლობაში, რაც ერეკლეს ზრდით, როგორ მშობლებად ჩამოყალიბდით?
ვახო: გვანცა კარგი დედაა. თუ ერეკლე ტირის, არავის გააკარებს. ჰგონია, რომ მარტო თავისია. ბავშვი რომ დაწყნარდება, მერე მეც მიმიშვებს. ამ მხრივ, ორივე ეგოისტები ვართ. ორივეს გვინდა, ბავშვთან დიდი დრო გავატაროთ. გვანცა შვილს კარგად უვლის. ერეკლეს ჩემზე მეტად დედა უყვარს. თუ ტირის, ჩემთან იშვიათად მოდის. გასართობადაც დედა ურჩევნია.
გვანცა: ყველა ბავშვი ასეთია. რამე რომ უჭირთ, დედასთან მიდიან. ვახო ძალიან კარგი მამაა. ერეკლე თვეების რომ იყო და ტიროდა, ვახო ხელში თუ აიყვანდა, მაშინვე წყნარდებოდა. ახლა ვაკვირდები, რომ ბავშვი ყველას სხვადასხვანაირად ეთამაშება. მამასთან განსაკუთრებით მშვიდდება. ნელ–ნელა მამას თქმა დაიწყო.
ვახო: მანამდე დედას და ბაბუს ამბობდა. ძლივს მამა ვათქმევინეთ.
– მართალია, ერეკლე ერთი წლისაა, მაგრამ მაინც გარკვეული პრინციპულობა მასთან უკვე გჭირდებათ?
ვახო: მე – კი. არ მომწონს, როცა ფიქრობენ, ბავშვი იტირებს და არ გაეკაროთ, ან ყველაფერი დაუთმეთო. მინდა, თავიდანვე მიხვდეს, რომ ყველაფერი არ ეპატიება.
გვანცა: მაგრამ ერეკლე მაინც იქნება განებივრებული ბავშვი, რადგან სანამ დაიძინებს, მხოლოდ სამი საათით ადრე ვხედავ და მენანება, ამ დროში მხოლოდ შენიშვნები მივცე. პირიქით, მინდა, ვასიამოვნო და გავართო. მაგრამ აუცილებლად ვასწავლი, რისი უფლება აქვს და რისი – არა.
– სამომავლოდ ალბათ ფიქრობთ, რომ გოგონაც გყავდეთ.
ვახო: უკვე არ ვფიქრობ, რა სქესის იქნება მეორე შვილი. პირველი შვილი გოგო მინდოდა, მყოლოდა, ახლა კი სულ ერთია.
გვანცა: აუცილებლად გვეყოლება მეორე შვილი, მაგრამ მოგვიანებით, როცა ერეკლე წამოიზრდება და მას ნაკლები ყურადღება დასჭირდება.
ვახო: თან მინდა, გვანცას კარიერაში ხელი შევუწყო და ამიტომ ცოტა ხანი მეორე შვილისთვის არ სცალია.
– ვახო, გვანცას მშობიარობის მერე, მგონი, გრამიც არ მოუმატია, რასაც თქვენზე ვერ ვიტყვით.
ვახო: მე მოვიმატე და გვანცა გახდა.
გვანცა: შენ რომ მოიმატე, ჩემ მიერ მომზადებული კერძების ბრალი არაა. კი ვთხოვ ვახოს, დიეტა დაიცვას, მაგრამ არ გამოსდის. დრო არ აქვს, ივარჯიშოს. მე ორსულობის მერე თავისით დავიკელი.
ვახო: მინდა, გვანცამ ცოტა მოიმატოს. მე ალბათ ისევ დავიწყებ ვარჯიშს. მოვიმატე იმიტომ, რომ ვარჯიში მივატოვე. თან თვითმფრინავით ფრენის შიში მაქვს და ასეთ დროს სულ ვსვამ. ბოლო დროს ხშირად მიწევს ფრენა და კინაღამ გავლოთდი.
– ვახო, თქვენ თუ იცით, რა ფობია აქვს გვანცას?
ვახო: გვანცას არაფრის ეშინია. პირიქით, ვენაში ვიყავით და იმხელა ატრაქციონებზე ხტუნაობდა, მისი ყურებაც კი მეშინოდა.
გვანცა: ძირითადად ვახოს შიშებს ვებრძვით. კლაუსტროფობია აქვს – დახურული სივრცის ეშინია.
– პატარა ექსპერიმენტი ჩავატაროთ, რამდენად კარგად იცნობთ ერთმანეთს: დაასახელეთ მეუღლის საყვარელი ფერი.
გვანცა: ვახოს საყვარელი ფერი ლურჯია.
ვახო: გვანცასი კი – შავი.
გვანცა: შავი არ მიყვარს!
ვახო: რა ვიცი, ყველა ფერს იცვამ... თეთრი გიყვარს, მგონი.
– ვახო, შეგიძლიათ გვანცას სუნამო შეურჩიოთ? იცით, რა სურნელი მოსწონს?
ვახო: არა, სუნამოს ვერ შევურჩევ.
გვანცა: იმდენად განსხვავებული გემოვნება გვაქვს, რომ შეიძლება არ დაიჯეროთ. ჩაცმულობაზეც ხშირად ვკამათობთ. ვახოს უნდა, რომ ეკრანზე კლასიკურად გამოვიყურებოდე. მე კი ძალიან მიყვარს სპორტული სტილი. საბოლოოდ შეთანხმებამდე მივედით და თავისუფალი სტილი მაცვია, კლასიკური და სპორტული ელემენტებით.
– გვანცა, თანაცხოვრების პერიოდში ვახომ თქვენზე რა გავლენა მოახდინა?
გვანცა: როგორც ჩემს მშობლებთან ვცხოვრობდი, ისევე თავისუფლად ვარ ვახოსთან. მისი მფარველობის ქვეშ ვარ. ხუმრობს ხოლმე, რომ მზრდის. ძალიან ვარ მასზე ყველანაირად დამოკიდებული. თავიდან ისიც არ ვიცოდი, კომუნალური გადასახადები სად უნდა გადამეხადა, იმდენად ცდილობს, ყველაფერი თვითონ გააკეთოს.
ვახო: გულწრფელად ვიტყვი, გვანცა ამდენს მუშაობს, ახალგაზრდა დედაა და ეს ყველაფერი კარგად გამოსდის. ვამაყობ, რომ ასეთი ცოლი მყავს.
მანანა ნოდია
