"ციდან სამ მეტრზე"
მიუწვდომელი, ფერდაკარგული, სახე გამკრთალი, თვალებჩაცვენილი... შორი-შორს და სწრაფად დგამდა ნაბიჯებს, თითქოს ეჩქარებოდსეს სადმე...
ჩემი აზრით მეტად ჩაფიქრებული და გულჩათხრობილი გამოიყურებოდა გოგონა, მის ასაკს თუ გავითვალისწინებთ... არადა, მის ასაკში მე რა ლაღი ვიყავი...
მიდიოდა და თითქოს თან მიჰქონდა მთელი სამყაროც... გარშემომყოფებიც მიჰყავდა თავის კარჩაკეტილ სასახლეში... კარი ისე იყო ჩაკეტილი რომ მეეჭვება ამ სიფრიფანა და ფერდაკარგულმა თითებმა მოახერხოს მისი გახსნა...
ცოტა მოშორებით მიდიოდა კაცი, მისი შემხედვარე წყლით სავსე ადუღევული მყვირალა ჩაიდანმის ასოციაცია შემექმნა... ნეტავი თუ გაუღებს კარს... გავიფიქრე ... ეჰ, ნეტავ მე შემეძლოს მისი გაღება მეთქი... სინანულიოთ შევხედე მას...
გოგონა გაზაფხულს ვამსგავსე, სწორედ რომ გაზაფხულს... ხან მოწყენილი მიდიოდა ხანაც მატყუარა ღიმილი დასთამაშებდა მის ბაგეებს, ოდნავ აწითლებულ ლოყებს გაწევ-გამოწევდა და ამით მთავრდებოდა ყველაფერი...
მე ვფიქრობ რომ ისე იყო ფიქრებში გართული ეს გოგონა რომ სულაღ არ აინტერესებდა დროის წინ-სვლა, ასე მგონია მას ეს უკუსვადაც მიაჩნდა... მე მივსდევდი მას აჩრდილივით და თვალს არ ვაშორებდი, თითქოს ის მეორე "მედ" მინდოდა ყოფნა...
ასეთი საოცარი სურვილებით შებყრობილმა თვალებზე თითები მივიფარე, თითქოს ამით წავშლიდი ჩემს ფიქრებსა და სურვილებს, ხაზს გადავუსვამდი... გაინტერესებთ რა გავიფიქრე?! ხო სწორედაც რომ გავიფიქრე... მოვინდომე მისი დაკეტილი კარის გაღება, თითქოს გასაღები უკვე ხელში მეჭირა...
ამ ფიქრებში გართულს სულ დამავიწყდა საით წავიდა ის.. დავკარგეე ფერდაკარგული გოგონა... მივიხედ-მოვიხედე და ვიპოვნე... ან როგორ გამოეპარებოდა ჩემს ძებნაში გამოცდილ მზერას მისი წვრილიც და უსწორ-მასწორო ფეხები...
რომ დავინახე, ღიმილი არ მომშორდა სახეზე,,, მივსდევდი და ვიღიმოდი, ჭკუანაკლული იდიოტივით... ეს არაფერი... მინდოდა შევხებოდი. მისი ხელი ჩემს ხელს ჩასჭიდებოდა და მიმეცა მისთვის ის ნანატრი კარის გასაღები. ან მე თავად გამეხსნა კარი მისთვის...
მივედი, ხელი ჩავკიდე, მივიყვანე ნანატრ კართან... გასაღები მოვარგე კარს,ორჯერ გადავატრიალე და კარიც გაიღო...სწორედ ასეთ ღიმილს ვნატრობდი, ბედნიერს, შეუცვლელს, დაუსაბამოს, ციდან კიდევ 3 მეტრზე რომ ამიყვანდა ზევით, მისი სახე ისე ბრწყინავდა.. როგორც ბრილიანტი მზის სხივების დანახვისას... თუმცა უკვე გვიანი იყო...ოცნებებში და ჩემს ფიქრებში ყოფილა მხოლოდ ეს რეალობა...
რამდენი რამ შეუძლია ადამიანის ფიქრს... გოგონა სახეგამკრთალი, უსწორმ,ასწორო ფეხებით ჩემი ფიქრებიდან ... გაუცინარი, ვითომდა სიყვარულისათვის თავდადებული პიროვნება მის მეორე "მედ" მყოფი არსება ანუ "მე"... ეს ყველაფერი გამოვიგონე...
თუმცა არ ვნანობ ხომ გავუღე კარი, ხომ ვიყავი ერთი გულიდან წამოსული ღიმილის აზრი და მიზეზი... ესეც მეყოფა სასიცოცხლოდ... სანამ სულს განვუტებებდე...
ნინო გოგილაშვილი
ექსკუზიურად ABEZARA.com -ს
