"მამის ღალატმა კაცებისადმი ნდობა სამუდამოდ დამიკარგა"

"კაცები ძმაკაცის ღალატს არაკაცობას უწოდებენ, მაგრამ ცოლს თუ უღალატებენ, ამას ღალატს არ არქმევენ – მათ ლოგიკას ვერაფრით ვხვდები", – ამბობს ჩვენი რესპონდენტი, შუახნის ქალბატონი ლელი. ის ერთადერთი არ არის, ვინც ასე ფიქრობს. მამაკაცებმა არ იციან ან არ სურთ გაიგონ, რომ ქალების უმრავლესობისთვის ღალატი სამყაროს დანგრევას ნიშნავს. მამის მიერ ჩადენილმა დაუფიქრებელმა საქციელმა ლელის ბავშვობაში მოუშუშებელი იარა დაუტოვა, მამაკაცების მიმართ ნდობა დაკარგა, საბოლოოდ სიყვარულზე უარი თქვა და მარტოობა არჩია. იქნებ ამ შემთხვევამ ცოტათი მაინც დააფიქროს ის მამაკაცები, რომლებიც ცოლ–შვილის ღალატს არაფრად აგდებენ.
ლელი:
– ჩემს თავს ბავშვობიდან შთავაგონე, რომ მამაკაცები მოღალატეები არიან და მათი ნდობა არ შეიძლება. ამგვარი დამოკიდებულება კი მათთან ურთიერთობაში ხელს მიშლიდა. თუ ვინმე მომეწონებოდა და მისი მხრიდანაც ვიგრძნობდი სიმპათიას, ვცდილობდი, თავი შორს დამეჭირა – სერიოზულ ურთიერთობას გავურბოდი. ასე გავუშვი ხელიდან რამდენიმე ვარიანტი, ჩემი მეგობრების თქმის არ იყოს, არცთუ ურიგო ბიჭები. თავად სიყვარულიც ხელიდან გამიფრინდა.
– კაცების მიმართ თქვენი უნდობლობა რამ გამოიწვია?
– პატარა ვიყავი, მამაჩემის ღალატის შესახებ რომ შევიტყვე. დედაჩემის აცრემლებული სახე ახლაც თვალწინ მიდგას. თავის მეგობართან ერთად ოთახში ჩაიკეტებოდა და საათობით ბჭობდნენ. ვხვდებოდი, რომ რაღაცას მიმალავდნენ. ცნობისმოყვარე ბავშვი ვიყავი და ერთი სული მქონდა, გამერკვია, რა ხდებოდა. მამამ სახლში დაგვიანება დაიწყო, ზოგჯერ საერთოდაც არ მოდიოდა. ხან ვითომ სტუმრები ჰყავდა სამსახურში, ხანაც "მივლინებაში" აგზავნიდნენ... მამა რომ შინიდან წავიდოდა, დედაჩემი თავის მეგობარ ნატოს დაუძახებდა და რაღაცას ფუთფუთებდნენ. ერთ საღამოსაც თავი მოვიმძინარე. დედამ ჩემს საძინებელში გულმშვიდად დამტოვა, სამზარეულოში გავიდა და ნატოსთან ლაპარაკში გაერთო. ვერც კი გრძნობდნენ, რომ ხმამაღლა საუბრობდნენ. ფეხაკრეფით გამოვედი ჩემი ოთახიდან, კართან დავდექი და ყური მივუგდე. ხშირად ახსენებდნენ სახელს "ლენა", თითქმის ყველა ბრუნვაში... თურმე მამა ვიღაც ლენას ხვდებოდა. მას შემდეგ ეს სახელი შემჯავრდა, მამაჩემის მიმართ კი ნდობა დავკარგე.
მიუხედავად იმისა, რომ მამა ძალიან მიყვარდა, მის მიმართ გაუცხოების გრძნობა დამეუფლა. მეგონა, ეს ის ადამიანი არ იყო, ვისაც მამაჩემი ერქვა. სერიოზულად ვეჭვობდი, რომ მამა გამომიცვალეს. უსაშველოდ განვიცდიდი.
– ოჯახში, ცოლთან, შვილთან როგორ იქცეოდა მამათქვენი?
– ძალიან ვუყვარდი და ბავშვობიდან მანებივრებდა. ალბათ დედაც უყვარდა, მაგრამ რატომღაც მაინც ღალატობდა. გაღიზიანებული მოდიოდა შინ, ხმამაღლა ლაპარაკს გვიკრძალავდა, ფეხაკრეფით სიარულს გვთხოვდა. დედა მეუბნებოდა, სამსახურში პრობლემები აქვს და უნდა გავუგოთო. თურმე პირადში ჰქონია. მერე დედასთან ისაუბრა (არ ვიცი, რა თემაზე) და ერთბაშად დამშვიდდა – ალბათ რაღაცაზე მორიგდნენ.
– დედათქვენს ქმრის ღალატზე რა რეაქცია ჰქონდა?
– უზომოდ განიცდიდა და ითმენდა, დარდს გულში იკლავდა, ნატოსთან საუბარში კი გულს იჯერებდა. მეგობარი ეუბნებოდა, ასე უმოქმედოდ ნუ ხარ, ზომები მიიღეო. სთავაზობდა, იმ ქალთან წამოგყვები და პასუხი გავცეთო, მაგრამ დედა თავს იკავებდა, მამა ძალიან უყვარდა და არ უნდოდა, თავზე გადახტომოდა – ამას ქმარი არ აპატიებდა. მისი დაკარგვის ძალიან ეშინოდა. ამიტომ სულ ლოცულობდა, ღმერთს სთხოვდა დახმარებას. მე ძალიან მგრძნობიარე ბავშვი ვიყავი და დედას სულის ყოველ რხევას ვგრძნობდი. ამიტომ ორმაგად ვიტანჯებოდი – ჩემ გამო და დედის გამოც. ჩუმად გადმოვიღებდი მშობლების ალბომს, სადაც მათი სიყვარულის ამსახველი ფოტოები ინახებოდა, ვათვალიერებდი და ვტიროდი.
– მშობლები ვერ ხვდებოდნენ, რომ მამას ღალატის შესახებ იცოდით?
– არა, რაკი დედა მალავდა, მის საიდუმლოდ ვთვლიდი და ვფიქრობდი, ამის აღიარებით მას გავთქვამდი. თან მეგონა, დედა დამსჯიდა, ჩუმად რომ მოვუსმინე. ამიტომ ამის შესახებ კრინტსაც არ ვძრავდი.
– საბოლოოდ ეს ამბავი რით დასრულდა?
– ერთხელ მამა შინ ნასვამი მოვიდა, პიჯაკი გაიძრო და გულისჯიბიდან საბუთები ამოუვარდა. მათ შორის იყო ფოტო, რომელიც კომოდის ქვეშ შეცურდა. დედამ საბუთები აკრიფა და მაგიდაზე დადო, ფოტოს კი თვალი მხოლოდ მე შევასწარი. დედამ მამა საძინებლისკენ გააცილა, მე ფოტოს დავწვდი. სურათზე მამა ვიღაც ქალთან ერთად იყო – სავარაუდოდ, ლენა უნდა ყოფილიყო, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე ჩავთვალე. ფოტო ჩემს ოთახში შევიტანე, არ მინდოდა, დედას ენახა და გული სტკენოდა. მერე იმ ქალის სურათი დავსერე, უკან კი წავაწერე: "ასე მოგექცევი, თუ მამაჩემს თავს არ დაანებებ. იცოდე, რომ გავიზრდები, მოგკლავ!". მერე ეს ფოტო პიჯაკის ჯიბეში ჩავუდე. რატომღაც მეგონა, მამა ფოტოს იმ ქალს წაუღებდა (აბა, სახლში ხომ ვერ შეინახავდა?) და ერთი სული მქონდა, ჩემს "მესიჯს" ის ქალბატონი როდის მიიღებდა. მეორე დღეს მამამ ეს ფოტო ნახა.
– საინტერესოა, როგორი იყო მისი რეაქცია.
– რამდენიმე დღე სახლში მდუმარედ დადიოდა. ეტყობა, დაფიქრდა. ერთ საღამოსაც შინ რომ დაბრუნდა, გულში ჩამიკრა და მითხრა: "ნუ გეშინია, ლელ, არასდროს დაგტოვებ, შენ და დედაშენი ძალიან მიყვარხართ!". იმ დღიდან ისევ ისეთი მამა გახდა, მზრუნველი და ხალისიანი – აღარც სამსახურში აწუხებდნენ "სტუმრები" და აღარც "მივლინებებში" სიარული უწევდა. ეტყობა, გონს მოეგო და თავის თავს დაუბრუნდა. დედა დამშვიდდა, მაგრამ იმ ნერვიულობამ მძიმე კვალი დაუტოვა: ჰიპერტონია დასჩემდა და ხშირად შეუძლოდ იყო.
– მამამ თქვენი ნდობის დაბრუნება ვეღარ შეძლო?
– ეს ძალიან რთული საქმეა. ღალატს ერთხელ რომ ჩაიდენ, მერე ნდობაზე უკვე ლაპარაკი ზედმეტია. საქმე ისაა, რომ იმ ფაქტმა ცხოვრებაში ლაქა დამიტოვა – ყველა კაცის მიმართ უნდობლად განვეწყვე. მამაკაცებმა რომ იცოდნენ, ღალატით რა მოუშუშებელ იარას უტოვებენ ცოლ–შვილს, მათ ამ ტკივილს არასოდეს მიაყენებდნენ.
– მამაკაცები, რომლებიც ცხოვრების გზაზე გხვდებოდნენ, არ იმსახურებდნენ თქვენს ნდობას თუ ეს მხოლოდ თქვენი ფსიქოლოგიური პრობლემა იყო?
– მათ შორის კარგი ადამიანებიც იყვნენ, მაგრამ ზოგადად კაცებთან სიახლოვის მეშინოდა. დედა ჩემზე ბევრად ლამაზი ქალი იყო და მას თუ უღალატეს, მე რატომ დამინდობდნენ? ეს აზრი კაცებთან ურთიერთობაში მაბრკოლებდა.
– კი, მაგრამ ყველა კაცი ხომ ერთნაირი არ არის?
– შეიძლება, მაგრამ საკუთარ თავს ვერ გადავაბიჯებდი.
– ალბათ არავინ შეგიყვარდათ ისე, რომ ეს დაბრკოლება გადაგელახათ.
– ვერ ვიტყვი, რომ არავინ მყვარებია, მაგრამ შიში სიყვარულზე ძლიერი აღმოჩნდა.
– თქვენს სიყვარულზეც გვიამბეთ.
– ჩემი მეგობრის, ანას, ძმას ვუყვარდი. საბა ერქვა. საკმაოდ დადებითი პიროვნება იყო. მეც ძალიან მომწონდა, თუმცა თავს არ ვუტყდებოდი. საბა ჩემზე ბევრად უკეთესი იყო – ფიზიკურად, ინტელექტით, ოჯახიშვილობითაც. ბევრი თაყვანისმცემელი გოგონა ჰყავდა. ბოლომდე არ მჯეროდა, რომ მე ვუყვარდი, სულ მეგონა, თავს შემაყვარებს და ერთ მშვენიერ დღეს სხვაში გამცვლის–მეთქი.
– ამის საფუძველს თავადაც ხომ არ გაძლევდათ?
– რაც შევუყვარდი, როგორც ვიცი, სხვისკენ არ გაუხედავს. ძალიან წესიერი ბიჭი იყო. ანასაც უნდოდა, ჩვენი სიყვარული შემდგარიყო, თავის ძმას ჩემთან შუამდგომლობდა, მაგრამ კაცების მიმართ იმხელა უნდობლობა მქონდა, რას გააწყობდა?! ბოლოს მათ ოჯახში აღარ მივდიოდი, და–ძმა – ორივე დავკარგე.
– მერე არ ინანეთ?
– როცა ადამიანს კარგავ, მაშინ ხვდები მის ფასს. მეც ასე დამემართა. მერე გავაცნობიერე, რა ძვირფასი იყო ჩემთვის საბა. მთელი მისი ოჯახი და საგვარეულო ძალიან მიყვარდა. თავის დროზე ახლო ურთიერთობა გვქონდა. საინტერესო ისტორია იყო, თუმცა, მომიტევეთ, ვრცლად ვერ ვისაუბრებ... რომ დავკარგე, გული მტკივა.
– დღესდღეობით საბაც მარტოა?
– ცოლი ახლახან მოიყვანა. ახლობლები მეუბნებიან, რომ ის გოგო ჩემზე ბევრად ნაკლებია, ძალიან უბრალოა... ჩემი კომპლექსები რომ არა, დღეს საბას ცოლი ვიქნებოდი. ჩვენს ბუდეში ბავშვებიც იჟღურტულებდნენ. წესით, კარგი ოჯახი უნდა შეგვექმნა.
– ამ შემთხვევამაც არ მოგცათ ბიძგი, თქვენი დამოკიდებულება შეგეცვალათ?
– აბა, რა გითხრათ... აქაურობას განვერიდე და მაღალმთიან რაიონში, ერთ–ერთ სასტუმროში დავიწყე მუშაობა მიმტანად. უმაღლესი განათლება კი მაქვს მიღებული, მაგრამ სხვა ვაკანსია არ იყო, მით უფრო – ჩემი სპეციალობით. მინდოდა, სადმე გადავხვეწილიყავი და განტვირთვა მიმეღო. მთა ამის საუკეთესო საშუალებაა.
– და განიტვირთეთ?
– ეს ნამდვილი ბედის ირონიაა. ამას წინათ ჩვენს სასტუმროში ვიღაც ცოლ–ქმარი დაბინავდნენ, პირადად არ მინახავს. დილით კაცი რესტორანში ჩამოვიდა და ქალისთვის საუზმე შეუკვეთა. ნომერში კერძის ატანა მე დამავალეს. მივედი ლიფტთან ლანგრით ხელში. სტუმარი მამაკაცი ლიფტს ელოდებოდა. მობილურზე ქალს (სავარაუდოდ, ცოლს) ელაპარაკებოდა ასეთი ტექსტით – ახლა არ მცალია, კონფერენციაზე შევდივარ და მოგვიანებით თვითონ დაგირეკავო... რა კონფერენცია, რის კონფერენცია! ცხადია, იტყუებოდა. შევხედე და ჩემი მეზობელი დიტო შემრჩა ხელში. არაჩვეულებრივი ოჯახი აქვს, შესანიშნავი ცოლ–შვილი. მისი ცოლი, მანანა, მშვენიერი ქალია, გარშემო ყველას უყვარს. დედაჩემისთვის ხომ საერთოდ იდეალი, ქალობის ეტალონია. თავად დიტოც სოლიდური, გამტანი და პატივსაცემი კაცია. ოჯახში ერთხანს ფინანსური პრობლემები ჰქონდა. მერე კარგ სამსახურში გადაიყვანეს და ხელიც მოითბო...
დიტოს მივესალმე, გაუკვირდა, ვერ წარმოვიდგენდი, აქ თუ მუშაობდიო. ლიფტში შევედით და ერთსა და იმავე სართულზე ავედით. მისი ცოლ–შვილი მოვიკითხე, გულწრფელად ვუთხარი, თუ როგორ პატივს ვცემ მანანას და რა ბედნიერი კაცია, რომ ასეთი მეუღლე შეხვდა. ესიამოვნა და მადლობა მითხრა. ერთსა და იმავე ნომრისკენ რომ გავწიეთ, დიტო შეცბა და მითხრა, გეთანხმები, მანანა არაჩვეულებრივი ქალია, მაგრამ რას ვიზამთ, ზოგჯერ ცხოვრებაში ასეთებიც ხდებაო. ნომერში ვიღაც "ნაშა" ჰყავდა, რომელსაც სასტუმროში ცოლად ასაღებდა. რომ შევხედე, კინაღამ გული ამერია – განა იმიტომ, რომ ფიზიკურად ურიგო ქალი იყო, არამედ თავად ფაქტმა დამთრგუნა. რას ვეტყოდი?! დელიკატურობის დაცვით დავტოვე საუზმე და უკანმოუხედავად წამოვედი. ამის დანახვაღა მინდოდა?! მას შემდეგ სული მომეწამლა. ახლახან შვებულება ავიღე და თბილისში ჩამოვედი. მომენტს ვეძებ, ერთი სული მაქვს, დიტოს როდის შევხვდები.
– რას აპირებთ?
– არ ვაპირებ, ჭკუა დავარიგო – ეს, ჩემი მხრივ, დიდი სისულელე იქნება. უბრალოდ მინდა შევხვდე, გულითადად ვესაუბრო და ჩემი ისტორია მოვუყვე, ეგებ ჭკუას უხმოს და მსგავსი ქმედებებისგან თავი შეიკავოს. მასაც ქალიშვილი ეზრდება – თანაც ორი. ღმერთმა ნუ ქნას, მისი შვილებიც ისევე დაავადდნენ მამის ღალატის გამო, როგორც თავის დროზე მე დამემართა. მამის საქციელით მიღებული იარა დღემდე ვერ მოვიშუშე.
ნანა კობახიძე