ვერ გიტან (2)
-მოგკლავ არ გაცოცხლებ,გავეკიდე სველი ბალიშით და ჩავქოლე,ბოლოს ყვიროდა მიშველეთ ვინმემ მკლავენო,კარგად რომ მივთეთქე აბაზანაში შევედი და დუშის ქვეშ დავეყუდე რომ გაყინული ძვლები მომელღო,რომ გამოვედი ლიზი ისვე ძირს ეგდო და ხვნეშოდა
-რაც მოგივა დავითა ყველა შენი თავითა აეგდე ახლა და ჩავიცვატ თორემ დაგვაგვინადა სკოლაში
-რახადროს სკოლა ოე ბატუშკ 10 საათია
-რაა,?თვალები გამიფართოვდა საათს რომ დავხედე,არ არსებობს დღეს სკოლა ნეტუ?
-ნეტუ,და წამოდგა
-წამო წავიდეთ სადმე თორემ დედაჩემმა სახლში რომ მნახოს დამმარხავს,ჩანთას ავიღებ და წავიდეთ
-და პირსახოცით მოდიხარ?
სულ დამავიწყდა რომ ჩაცმული არ ვიყავი სწრაფად შევირბინე ოთახში კარადა გამოვაღე და რაც ხელში მომხვდა ამოვიცვი და გავედი,
-მე მზად ვარ,ჩანთა მოვიკიდე და გარეთ გავედით,სკოლის პერიოდი პარკში ვისხედით და ზესუმზირას ვაწკაპუნებდით თან გამვლელებს ვათვალიერებდით,დრო რომ გავიდა ისევ სახლისკენ ავიღეთ გეზი, სახლთან რომ მივედით კორპუსთან გიგა იდგა,იდგა რა უნდა სეულიყო რომ დაგვინახა და შეჩერდა
-გიგა?აქ რას აკეთებ?
-დღეს სკოლაში რომ არ იყავი მეგონა ცუდათ იყავი მაგრამ თურმე შატალოზე ხარ
-დამაგვიანდა და აღარ წამოვედი,ჩემთან მოდიხარ?
-არა ამ კორპუსში ერთი გოგო ცხოვრობს ნუცა და იმასთან მივდივარ თუ იცი სახლშია?და გაიკრიჭა
-არ ვიცი,მეც გავიკრიჭე,კაი ხო წამოეთრიე,სამივე ერთად ავუყევით კიბეებს კართან ქოშინით მივედით
-აუ ლიფტი ვინ გააფუჭა,ამოიკვნესა გიგამ
მე არაფერი მითქვამს დავაზარე და კარის გაღებას დაველოდე
-უკვე მოხვედი?
-ხო დე მოვედი არა მოვედით,
-მობრძანდით,ლიზი და გიგა მისაღებში დავტოვე მე კი გამოსაცვლელად ოთახში შევარდი,რომ გამოვედი უკვე მაგიდასთან ისხდნენ და ნამცხვარს შეექცეოდნენ
-დედა რა იდილიაა
-მოდი შენც
-ვაიმე მადლობთ არ შეწუხდეთ
-კაი ნუ ღადაობ თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში
-ვაიმე დიდი პატივია,და ლიზის გვერდით მივუჯექი
-აბა დღეს რა ხდებოდა სკოლაში?
ამაზე მე და ლიზი გავშრით მაგრამ გიგა დამეხმარა
***
რაც სკოლა დავამთავრე ორი წელი გავიდა უკვე დიდი გოგო ვარ ვეხუმრები ხოლმე დედას მეორე კურსის სტუდენტი ვარ ლიზიც ჩემი კურსელია ერთ განხრაზე ჩავაბარეთ აი გიგგაზე რა გითხრათ რაც სკოლა დავამთავრე არ მინახავს,შერიგების შემდეგ ჩვენ საუკეთესო მეგობრები ვიყავით და ძალიან კარგადაც ვერთობოდით,როგორ მომენატრა ეგ საზიზღარი(ეს შესავალი)
***
დილა ისევ ავდექი გავემზადე ოღონდ ამჯერად უნივერსიტეტისთვის საშინელებაა მაგრამ რას ვიზამთ, სახლიდან გამოვედი და ლიზის გავუარე როგორც ყოველთვის
-დილამშვიდობის ქალბატონო იურისტო
-დილამშვიდობის,და გავიკრიჭე,წამო ახლა თორემ დავაგვიანებთ,გიჟებივით ავხტით ავტობუსში და უნივერსიტეტისკენ გავსქურეთ(გზაში
-მოდი ეს ვიხაც წამოვაგდოთ რა ფეხები მომენტვრა დგომისგან
-სირცხვილია გოგო
-რა არი სირცხვილი წამოსკუპულა ამხელა ბიჭი ან მანდილოსანი არ იცის ან მოხუცი?და უეცრად ერთი სკამი განთავისუფლდა ლიზი ეგრევევ მიახტა და შვებით ამოისუნთქა,ავტობუსმა რომ გააჩერა მოხუცი ამოვიდა და ლიზის გვერდით დაუდგა თან თვალებით უბღვერდა ნეტა გენახათ რა სახე ჰქონდა,ლიზი კი ვითომც არაფერი პატარა ბავშვივით ფეხებს აბარტყუნებდა,მოხუცი რომ დაიღალა დგომით დაიწყო
-რა თაობა მოდის უზრდელები თავხედები დათმობა არ იციან ამხელა ქალი ვდგავარ
ლიზი დაიღალა მისი საყვედურებით და ადგილი დაუთმო თან მიაძახა
-დაჯექით დაჯექით უფრო მალე მიხვალთ
-შე ენა მწარე
-ენა მწარე კიარა ვანახებ უფროს უმცროსს რა წესია ვერ გავიგე რაღაი უფროსია ესეიგი მარტო ეგ იღლება?იზრდელი თვითონაა ამხელა პროფესია ქალი წამომაგდო
-კაი ხო ნუ აუშვი აფრები
-დაბრძანდით,მოგვესმა უცნობი ხმა უკნიდან,ლიზის ის ყმაწვილი სკმამს სთავაზობდა
-ვაიმე არა იყოს ბრძანდებოდეთ
-მე მალე ცავდივარ ასე რომ დაბრძანდით
-მადლობა,და სკამზე შემოსკუპდა უცნობი კი მე დამიდგა გვერდით,ძალინ ნაცნობი სახე ჰქონდა,ხმაც ძლაინ საყვარელი იყო,მაგრამ დიდხანს ტკბობა არ მაცალეს მალევე ცავიდა ,მეორე გაჩერებაზე ჩვენც ჩავედით,და კაპაკუპით ავუყევით უნივერსიტეტის კიბეებს და სხვა სტუდენტებს შევუერთდით
გამოსაფხიზლებლად,გვერძე მაგიდასთან ნაცნობი შევნიშნეთ მანაც შეგვამჩნია და ჩვენთან გადმოჯდა
-გამარჯობატ გოგოებო
-გაგიმარჯოს,ცუთხარით ერთხმათ
-რა დამთხვევაა
-ხო რავი,და თავი გვერძე გადავიქნიე
-გავეცნოთ,მე ანდრო
-სასიამოვნოა ანდრო მე ტასო
-მე კი ლიზი,და გაიკრიჭა
სასიამოვნო გარეგნობის საშვალო სიმაღლის,მწვანე კაშკაშა თვალებით და აპრეხილი ცხვირით,პირდაპირ აღფრთოვაენული დავრჩი,რომ დავაკვირდი გიგას გაჭრილი ვაშლივით გავდა მაგრამ,ის რომ არ იყო ნათელია,კაფედან რომ გამოვედით ისიც გამოგვყვა ვითომ ვერ ვამჩნევდით უკან მიხედვისას იმალებოდა, რატომ გვითვალთვალებდა არ მესმის მაგრამ სანამ კორპუსში არ შევედი მანამ მოგვყვებოდა,ეს ცოტა მეუცნაურა მაგრამ მალევე გადამავიწყდა,ვივახშმე და დასაძინებლად წავედი.
დილით ისევ გამოვეწყე და უნივერსიტეტში წავბრაცუნდით მე და ლიზი, ისევ ავტობუსით მაგრამ, ერთი განსხვავებით ის ბიჭი არ შეგვხვედრია დღე ისე გავიდა, არაც არავინ გვითვალთვალებდა,მაგრამ კართან წერილი დამხვდა:
’ვიცი არ მიცნობ, კარგად არც მე გიცნობ მაგრამ,ჩემი ძმის ხათრით მინდა კარგად გაგიცნო”
ანდრო
წერილიმა გამაოცა რა ხდებოდა არ მესმოდა ან ეს ანდროს ძმა ვინ იყო ან თვითონ რას წარმოადგენდა,ცოტა შიშიც შემომეპარა მაგრამ ყურადღება დიდად არც ამას მივაქციე,კონვერტი ჩანთაში ჩავიდე და სახლსი შევედი,
ცოტახანში ტელეფონი აწკრიალდა ლიზი იყო
-ხო ლიზი
-გოგო მოდი რა ცოტახნით ჩემთან
-რატომ,რა მოხდა?
-ისეთი არფერი მაგრამ მაინც
-კაი მოვდივარ,სწრაფად ჩავიცვი ისევ და ლიზისთან გავარდი
-გო რა მოხდა ხომ მშვიდობაა?
-კი კი,ეს ნახე,და კონვერტი გამომიწოდა,რომ გავხსენი თითქოს წეხანდელს ვკითხულობდი ყველაფერი იგივე კალიგრაფიაც ერთი და ტექსტის შინაარსიც
-რა ხდება ამისხნი?
-რავი ანდრო გვეკაიფება,მაგას ვაკაიფებ კარგად დამაცადოს
მაგრამ არც სახლი ვიცოდი არც არფერი რა უნდ მექნა უნდა დავლოდებოდი როდის მოიმოქმედებდა რამეს და ფაქტზე დამეჭირა
-გამარჯობა,ანდრო ვარ როგორ ხარ?
-კარგად შენ?დავუბრუნე პასუხი
-მეც კარგად,მინდა სადმე შვხვდეთ და ყველაფერი აგიხსნათ
-კარგით სად?
-თქვენ უნივერსიტეტთნ მოვალ და მის გვერდით რომ ხეობაა იქ
-ოკ,მივწერე და ტელეფონი გავთიშე
უნივერსიტეტის სემდეგ რომ გამოვდიოდი,მოშორებით ანდრო დავლანდე,მასთან მივედი გადამკოცნა და კიდევ ერთხელ მოვიკითხეთ ერთმანეთი,შემდეგ ხეობაში შევედით
-გისმენ რატო დამიბარე ან ის წერილები რას ნიშნავს?
-მოდი დავხსდეთ ჯერ კარგი?და ხეობაში მდგომ სკამზე მიმითითა,მეც დავყევიდა სკამზე ჩამოვსხედით
-არ ვიცი ამას როგორ მიიღებ მაგრამ უნდა იცოდე
-გისმენ
-მე გიგას ტყუპისცალი ძმა ვარ,ამან არ გამაკვირვა რადგან ისინი ერთმანეთს ძალიან გავდნენ,
ის ცოცხალი აღარაა,ამის თქმაზე ნაღველი მოაწვა და პატარა ცრემლი გადმოუგორდა უმანკო სახიდან,მეც ვერ შევიკავე და ავტირდი,მამშვიდებდა მაგრამ თვითონაც ეტყობოდა ამის მოყოლა უმძიმდა
-გახსოვს ბოლოს როდის ნახე?
-კი ბოლო ზარზე მაგრამ ბანკეტზე არ გამოჩენილა
,ვუთხარი ნამტირალევი და აღელვებული ხმით
-მაშინ მე აქ არ ვცხოვრობდი,მაგრამ ბანკეტისთვის ჩამოვედი მინდოდა ჩემი ძმის გვერდით ვყოფილიყავი,მე უცხოეთში დავამთავრე სკოლაც და ახლაც იქ ვსწავლობ,ბანკეტის დღეს გიგა ძალიან ბედნიერი იყო, მწუხარედ ამოიოხრა და ისევ განაგრძობდა ამბის თხრობას
მე გამოვაწყე ამერიკიდან სპეციალური სამოსი ჩამოვუტანე,იმ დღეს ბრწყინავდა ბედნიერებისაგან, ამბობდა:
ერთ გოგოს სიყვარუი უნდა ავუხსნა და ცოლობა ვთხოვოო,მაგრამ სამწუხაროდ ვერ მოასწრო,ბანკეტის დღეს ავარიაში მოყვა და მძიმედ დაშავდა ექიმებმა მისი გადარჩენა ვეღარ შეძლეს,სიკვდილამდე ჩემთან ლაპარაკი ისურვა და შენზე მითხრა, გადმომეცა რომ მას მეგობარზე მეტად და სიცოცხლეზე მეტად უყვარდი,შენი ცოლად მოყვანა უნდოდა მაგრამ სამწუხარო ფაქტი მოხდა
არ ვიცოდი რა მეთქვა ცრემლების ზღვა მდიოდა გული საშინლად მტკიოდა ყველაფერი გაუფერულდა ხმაც ჩამივარდა,დიდი ლოდი დამაწვა და ლაპარაკის საშვალებას არ მაძლევდა,თვალები ჩამიწითლდა ტირილისგან,ანდრომ მაგრად მიმიხუტა და დამშვიდებას მთხოვდა მაგრამ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი,მას რომ ვუყურებდი გიგა მიდგებოდა წინ და უფრო ვიტანჯებოდი
ამ ამბავმა დიდი ტრამვა მოგვაყენა მე და ლიზის მაგრამ ცხოვრება ისევ ჩვეულ რიტმში განვაგრძეთ,ერთი განსხვავებით,ყოველდღე ავყავდით მის საფლავზე ადნროს და ყვავილები მიგვქქონდა,იქიდან წამოსვლა ძალიან მიჭირდა მაგრამ ანდრო ხელს მხვევდა და მაწყნარებდა მერე მანქანამდე მივყავდი და ასე გრძელდებოდა.
***
ისევ დილა ისევ უნივერსიტეტი,
-აეგდე დავაგვიანეთ
საწოლში მყოფს ლიზი დამადგა თავზე
-მეზარება
-რა გეზარება წამოეთრიე დროზე,ფეხებში მტაცა ხელი და საწოლიდან გადმომაგდო,აბანომდე თრევით მიმიყვანა და ცივი წყალი შემასხა,მერე გავაგდე მეთვითონ,და რომ გამოვედი ტანსაცმელი აერჩია და გამომიწოდა დღეს ამას იცმევო და ტვალები დამიბრიალა
-კაი ხო მომე
სწრაფად ჩავიცვი ჩანთა მოვიკიდე და უნივერსიტეტში გავსქურეთ,შუა ლექციაზე ტელეფონი აწკრიალდა და ლექტორმა ლამის ტვალებით გადამყლაპა,ანდრო იყო
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?მივწერე
-არამიშავს რას შვები
-ახლა უნივერსიტეტში ვარ ლექციაზე და მერემოგწერ
-კაი გინდა ლექციების მერე გამოგივლით და სახლში მე წაგიყვანთ
-არა არ შეწუხდე
-კაი რა შეწუხებაა როდის გიმთავრდება?
-3 ზე მადლობა,კაი ახლა უნდა გავთიშო მობილური ლექტორი მეჩხუბება დროებით
-კაი დროებით,დამემშვიოდბა და ტელეფონი გამოვრთე,ლექციების შემდეგ ანდრო მანქანით გველოდებოდა,რომ გამოვედით გადმოვიდა მოგვიახლოვდა გადაგვკოცნა მოგვიკიტხა და მანქანაში ჩავსხედით
სახლში რომ მივედით მივიპატიჟე და დიდი უარის მერე მე და ლიზიმ ხელები მოვკიდეთ და რასაც ქვია შევათრიეთ ძალით,დედაჩემს მისი ნახვა ძლაინ გაუხარდა ,პატარა ტკბილი სუფრა გააწყო და სამივე შემოვუსხედით მაგიდას,მე და ლიზი ვიხსენებდით სკოლის დროინდელ ამბებს მე და გიგას დავიდარობას და ასე შემდეგ ამაზე ანდრო გასკდა სიცილით
-რა გაჩხუბებდათ თქვე ბატებო
-ისე მართლა ნეტა იმ დროის უკან დაბრუნება ნეტა შემეძლოს,დამწუხრებულმა თავი დავხარე,ანდრო მიხვდა რომ კარგად ვერ ვიყავი ხელი გადამხვია
-კარგი დაწყნარდი არაუშავს ყველაფერი წინაა,ამან ცოტა შვება მომგვარა,მხრებიდან სიმძიმე მომეხსნა,გულიც დამიმშვიდდა და ვიმედოვნებდი რომ ის ის მშვიდათ იყო და მიხაროდა რომ ბოლოს კარგი მეგობრები ვიყავით
