მინდიხარ 18/19 (დასასრული)
3 568 ნახვა
ლუკასთან აუცილებლად უნდა მელაპარაკა.ამას ესე ვერ დავტოვებდი ვიცოდი რომ ის ამას ჩემს ჯინაზე აკეთებდა და ასე არ უნდა მოქცეულიყო მე ხომ ის მიყვარდა...გადავწყვიტე რომ მასთნ მივსულიყავი...საშინლად წვიმდა...ნაცნობ სახლ მიუახლოვდი თურმე როგორ მომნატებია იქაურობა..ჩვენი პატარა ბაღი დავინახე, რომელიც სუმთლად განადგურებული იყო...ის ძველი შეხედულობა სუმთლად გამქრალა..შევედი ეზოში..ოთახში შუქი არ ენთო არადა და უკვე ბნელოდა..გავიფიქრე იქნებ სულაც არ იყოს სახლში..მიუახლოვდი და დაკაკუნება დავაპირე.მაგრამ რატომღაც გადავიფიქრე და უკან გავმოვიწი..რამოდენიმე ნაბიჯი უკან გადავდგი და კვლავ გავჩერდი..არა რას ვშვები,სადაც აქამდე მოვედი ბარემ შევალ კიდეც,თან ასე ვერ გავუშვებ ჩემს ბედნიერებას ხელიდან..კარზე დავაკაკუნე..ცოტახანი სიჩუმე არავინ,გამიღო,კვლავ დავაკაკუნე ოდნავ ძლიერად...ბოლოს სახელური ჩამოვწიე და კარიც გაიღო..არც მიფიქრია ეგრევე შევედი..ვაიმე ღმერთო ჩემი სახლი,როგორ მომენატრა,,ცრემლნარევმა შევათვალიერე იქაურობა,სულ შეცვილია,ის მხიარული გარემო სადღაც გამქრალა,ჩაბურული გარემო ტრიალებდა,ცოტა მოვიბუზე ამ გარემს დანახვით..ჩვენი ოთახისკენ წავედი,კარი შევაღე და მუხლები მომეკეცა..საწოლზე მძინარე ლუკას დანახვისას ცრემლები ღაპაღუპით წამომივიდა..ახლოს მისვლა ვერ გავბედე..პირზე ხელი ავიფარე რადგან მას ჩემი ტირილის ხმა არ გაეგო...ვხედავდი როგორ პატარა ბავშვივით ეძინა.. მინდოდა მივსულიყავი ახლოს მაგრამ ვერ ვბედავდი მეშინოდა რომ გაიღვიძებდა და მერე საშინელება დატრიალდებოდა არა და როგორ მინდოდა მისი ჩახუტე მისი კოცნა მისი მოფერებო.როგორ ძლიერ მიზიდავდა მისკენ რაღაც უხილივი ძალა.მე ის მთელი არსებით მინდოდა..იქვე კარებთან იატაკზე ჩამოვჯექი,ფეხები მოვკეცე და მისი ყურება გავაგრძელე.უცებ გავიფიქრე რომ გაიღვიძოს რა უნდა უთხრა...მაგრამ რისთვის ვიყავი მოსული აქ თუ მისთვის სათქმელი არაფერი მქონდა?..წამოვდექი და სასტუმრო ოთახში გავედი..იმდენად ვიყავი ემოციებისგან დაღლილი რომ ვიფიქრე ცოტას წამოვწვები თქო..მაგრამ ტანსაცმელი სულ სველი მქონდა მივიხედ მოვიხედე ოთახსი და მხოლოდ ლუკას მაისური დავინახე,გავიხადე სველი ტანსაცმელი და ლუკას მაისური გადავიცვი...საწოლზე წამოვწექი,უკვე ჩაძინების პირას ვიყავი როცა გვერდით ოთახიდა ფეხის ნაბიჯების ხმა შემომესმა,ვიფიქრე მეთქი ლუკა...მესმოდა ნელ-ნელა ოთახოსკენ მოდიოდა...თვალები გავახილე მაინტერესებდა რას აკეთებდა თვითონ თავიდან ვერ მხედავდა რადგან სახლში საშინლად ბნელოდა..შემდეგ კოლიდორში შუქი აანთო.გარდერობში რაღაცა ეძებდა და სულ შემთხვევით ოთახისკენ გამოიხედა მე სწრაფად დავხუჭე თვალები..ღმერთო მგონი დამინახა..მართლაც რომ დამინახა..ჩემსკენ წამოვიდა..მე თვალს არ ვახელდი მინდოდა ეფიქრა რომ ვითომ მეძინა რადგან მაინტერესებდა რას იგრძნობდა ან რას მოიმოქმედებდა..მომიახლოვდა მისი სუნთქვა უკვე ახლოს მესმოდა...
-ნუკიი?ჩუმად გაკვირვებულმა თავისთვის თქვა..ცოტახანი მიყურა და შემდეგ ფეხზე ვიგრძენი მისი ხელი როგორ შემეხო,ნელ ნელა ზემოთ ამოუყვა,მე ტანზე ჟრუანტელმა დამაყარა..
-ღმერთო როგორ მომენატრა მისი შეხება,ის აგრძელებდა ხმამაღლა ლაპარაკს...ჩემს წინ ჩაიმუხლა და ტუჩზე შემახო თითი,მერე თმა გადამიწია, ლოყაზე გადამისვა ნაზად ხელი...მე შევკრთდი მისი შეხებით და მანაც შეწყვიტა მოფერება.წამოდგა და ოთახიდან გავიდა..მე არ მესიამოვნა ასე რომ მოიქცა და მაშინვე გაბრაზებული წამოვდექი ფეხზე..უკან გავყევი...უცებ ფეხის ხმაზე მოიხედა და გაოგნდა..
-შენ რა გეღვიძა?
-რატომ შეწყვიტე?მე სულ სხვა ვკითხე..
-რა რატომ შევწყვიტე?
-ჩემი მოფერება...პირდაპირ ვუთხარი.ის დაიბნა და თვალი მომაშორა..
-აქ რას აკეთებ??..
-გავიგე ცოლი მოგყავს და ამის გადასაფიქრებლად მოვედი...მან გაიცინა და მითხრა...
-ისევ ის სულელი გოგო ხარ,რომელიც ფიქრობდა რომ მისი ეშმაკური გამოხედვით და სექსუალური ტანით ყველას ყველაფერს დაავიწყებდა და გადააფიქრებინებდა..მაგრამ ნუკი დროა გაიზარდო...მომწონდა მისი კვლავინდებურად ამპარტავნული საუბარი..
-კარგი რა,ასე რომ არ იყოს წეღან ჩემი მოფერების სურვილი არ გაგიჩნდებოდა...
-დამიჯერე ეგ მაგის ბრალი არ არის..ამაყად მითრა და გვერძე გაიხედა..
-აბა რისია?თამამად ვკითხე..
-მაგას მნიშვნელობა აღარ აქვს...ცოთახანი სიჩუმე ჩამოვარდა.ის მიყურებდა,თვალს არ მაშორებდა მე კი მსიამოვნებდა მისი თვალები როგორ მათბობდა..
-არ მინდა რომ ცოლი შეირთო...მოკლედ და თამამად ვუთხარი..მას გაეცინა..
-მაგის სათქმელად მოხვედი აქ?..
-კი ამის სათქმელად მოვედი...ვხედავდი როგორ ენთო მის თვალებში ვნების ცეცხლი,ვხედავდი ერთი სული ქონდა როდის მაკოცებდა და მომეფერებოდა მაგრამ თავს ძლიერად იკავებდა...
-ცოტა აფსურდულად ხომ არ გეჩვენება დღეს შენი აქ სტუმრობა?მკითხა მან...
-აფსურდულად რატომ,ხომ არ გავიწყდება ჩვენ წელიწად ნახევარი ვცხოვრობდით ერთად და სრული უფლება მაქვს ამ სახლში მოსვლის...
-ხო მაგრამ შენ მე მიმატოვე..
-ხო მაგრამ შენ მე მიღალატე..იგივე ტონით ვუთხარი..
.-კარგი რა ნუკი თავიდა არ დაიწყო გთხოვ.
-არაფერს არ ვიწყებ შენ დამნაშავე ხარ მაგრამ მე შენ მაგას გპატიობ და მინდა რომ ის ცოლად არ მოიყვანო...
-მინც და მაინც ეხლა რატომ და არა მანამდე,წინ მთელი 1 წლი გქონდა მაგის საპატიებლდა?
-შენ გგონია იმიტომ ეხლა რომ შენი დაკარგვის შემეშინდა?
-თუნდაც მაგიტომ...ღიმლით მითხრა მან..
-კარგი ვთქვათ მაგიტომაც მაგრამ მთავარი მიზეზი ეგ არ არის..
-ნუკი წადი გთხოვ..
-რატომ ლუკა რატომ მთხოვ მაგას...
-იმიტომ ნუკი,იმიტომ რომ თავის შეკავება საშინლად მიჭირს...უკვე მწყობილებიდან გამოსული მეუბნებოდა ლუკა..
-კი მაგრამ თავის შეკავება რისგან..თავი ისე მოვაჩვენე თითქოს ვერაფერს ვხვდებოდი..
-აი ამისგან..მითხრა და მთელი არსებით დაეწაფა ჩემს ტუჩებს..ღმერთო ჩემო 1წელი მისი კოცნის გარეშე ყოფნა შევძელი არ მჯეროდა..ის მთელი ვნებით მკოცნიდა ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს პირველად ეხებოდა ჩემს ტუჩებს...მაგრამ მან უცებ კოცნა შეწყვიტა,უკან დაიხია და დამაკვირდა...
-რა დაგემართა რატომ შეწყვიტე? გაოცებულმა ვკითხე.
-ასე არ შემიძლია.
-ასე როგორ?
-შენ სხვა გყავს და მისგან მითუმეტეს ბავშვი არ მინდა რომ შენ მეხებოდე,არ მინდა რომ აქ იყო წადი ნუკი წადი ჩემი ცხოვრებიდან,შეწყვიტე ჩემი ტანჯვა გთხოვ...
ვუყურებდი და ვხედავდი ლუკა ამ სიტყვებს მეუბნებოდა მაგრამ თვალებით მემუდარებოდა რომ არ წავსულიყავი,რომ არ მიმეტოვებინა...
-ლუკა მინდიხარ..მხოლოდ ეს სიტყვები ვუთხარი და ვიგრძენი კვლავ მისი ტუჩები...
-ეხლა კი ვეღარ შემაჩერებ...ეს მითხრა და ხელში ამიყვანა საწოლზე დაწვინა.თვითონ ზემოდან მოექცა და სხეულის მთელი ვნებით კოცნა დამიწყო.მე ავტირდი მთელი ხმით ავტირდი..ის გაჩერდა და მკითხა.
-ნუკი თუ არ გინდა შევწყვიტავ..გატკინე რამე? პატარა ბავშვივით შეშინებული მეკითხებოდა..
-არა ლუკა,არ მინდა რომ გაჩერდე პირიქით მინდა რომ გააგრძელო..
-მაშინ რატომ ტირი?
-იმიტომ რომ ძალიან ბედნიერი ვარ,მაპატიე გთხოვ რომ მიგატოვე,მაპატიე გთხოვ ეს შეცდომა.მთელი გულით ვთხოვდი პატიებას..ის კი სიხარულისგან აგრძელებდა ჩემს კოცნას...
-ნუკიი?ჩუმად გაკვირვებულმა თავისთვის თქვა..ცოტახანი მიყურა და შემდეგ ფეხზე ვიგრძენი მისი ხელი როგორ შემეხო,ნელ ნელა ზემოთ ამოუყვა,მე ტანზე ჟრუანტელმა დამაყარა..
-ღმერთო როგორ მომენატრა მისი შეხება,ის აგრძელებდა ხმამაღლა ლაპარაკს...ჩემს წინ ჩაიმუხლა და ტუჩზე შემახო თითი,მერე თმა გადამიწია, ლოყაზე გადამისვა ნაზად ხელი...მე შევკრთდი მისი შეხებით და მანაც შეწყვიტა მოფერება.წამოდგა და ოთახიდან გავიდა..მე არ მესიამოვნა ასე რომ მოიქცა და მაშინვე გაბრაზებული წამოვდექი ფეხზე..უკან გავყევი...უცებ ფეხის ხმაზე მოიხედა და გაოგნდა..
-შენ რა გეღვიძა?
-რატომ შეწყვიტე?მე სულ სხვა ვკითხე..
-რა რატომ შევწყვიტე?
-ჩემი მოფერება...პირდაპირ ვუთხარი.ის დაიბნა და თვალი მომაშორა..
-აქ რას აკეთებ??..
-გავიგე ცოლი მოგყავს და ამის გადასაფიქრებლად მოვედი...მან გაიცინა და მითხრა...
-ისევ ის სულელი გოგო ხარ,რომელიც ფიქრობდა რომ მისი ეშმაკური გამოხედვით და სექსუალური ტანით ყველას ყველაფერს დაავიწყებდა და გადააფიქრებინებდა..მაგრამ ნუკი დროა გაიზარდო...მომწონდა მისი კვლავინდებურად ამპარტავნული საუბარი..
-კარგი რა,ასე რომ არ იყოს წეღან ჩემი მოფერების სურვილი არ გაგიჩნდებოდა...
-დამიჯერე ეგ მაგის ბრალი არ არის..ამაყად მითრა და გვერძე გაიხედა..
-აბა რისია?თამამად ვკითხე..
-მაგას მნიშვნელობა აღარ აქვს...ცოთახანი სიჩუმე ჩამოვარდა.ის მიყურებდა,თვალს არ მაშორებდა მე კი მსიამოვნებდა მისი თვალები როგორ მათბობდა..
-არ მინდა რომ ცოლი შეირთო...მოკლედ და თამამად ვუთხარი..მას გაეცინა..
-მაგის სათქმელად მოხვედი აქ?..
-კი ამის სათქმელად მოვედი...ვხედავდი როგორ ენთო მის თვალებში ვნების ცეცხლი,ვხედავდი ერთი სული ქონდა როდის მაკოცებდა და მომეფერებოდა მაგრამ თავს ძლიერად იკავებდა...
-ცოტა აფსურდულად ხომ არ გეჩვენება დღეს შენი აქ სტუმრობა?მკითხა მან...
-აფსურდულად რატომ,ხომ არ გავიწყდება ჩვენ წელიწად ნახევარი ვცხოვრობდით ერთად და სრული უფლება მაქვს ამ სახლში მოსვლის...
-ხო მაგრამ შენ მე მიმატოვე..
-ხო მაგრამ შენ მე მიღალატე..იგივე ტონით ვუთხარი..
.-კარგი რა ნუკი თავიდა არ დაიწყო გთხოვ.
-არაფერს არ ვიწყებ შენ დამნაშავე ხარ მაგრამ მე შენ მაგას გპატიობ და მინდა რომ ის ცოლად არ მოიყვანო...
-მინც და მაინც ეხლა რატომ და არა მანამდე,წინ მთელი 1 წლი გქონდა მაგის საპატიებლდა?
-შენ გგონია იმიტომ ეხლა რომ შენი დაკარგვის შემეშინდა?
-თუნდაც მაგიტომ...ღიმლით მითხრა მან..
-კარგი ვთქვათ მაგიტომაც მაგრამ მთავარი მიზეზი ეგ არ არის..
-ნუკი წადი გთხოვ..
-რატომ ლუკა რატომ მთხოვ მაგას...
-იმიტომ ნუკი,იმიტომ რომ თავის შეკავება საშინლად მიჭირს...უკვე მწყობილებიდან გამოსული მეუბნებოდა ლუკა..
-კი მაგრამ თავის შეკავება რისგან..თავი ისე მოვაჩვენე თითქოს ვერაფერს ვხვდებოდი..
-აი ამისგან..მითხრა და მთელი არსებით დაეწაფა ჩემს ტუჩებს..ღმერთო ჩემო 1წელი მისი კოცნის გარეშე ყოფნა შევძელი არ მჯეროდა..ის მთელი ვნებით მკოცნიდა ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს პირველად ეხებოდა ჩემს ტუჩებს...მაგრამ მან უცებ კოცნა შეწყვიტა,უკან დაიხია და დამაკვირდა...
-რა დაგემართა რატომ შეწყვიტე? გაოცებულმა ვკითხე.
-ასე არ შემიძლია.
-ასე როგორ?
-შენ სხვა გყავს და მისგან მითუმეტეს ბავშვი არ მინდა რომ შენ მეხებოდე,არ მინდა რომ აქ იყო წადი ნუკი წადი ჩემი ცხოვრებიდან,შეწყვიტე ჩემი ტანჯვა გთხოვ...
ვუყურებდი და ვხედავდი ლუკა ამ სიტყვებს მეუბნებოდა მაგრამ თვალებით მემუდარებოდა რომ არ წავსულიყავი,რომ არ მიმეტოვებინა...
-ლუკა მინდიხარ..მხოლოდ ეს სიტყვები ვუთხარი და ვიგრძენი კვლავ მისი ტუჩები...
-ეხლა კი ვეღარ შემაჩერებ...ეს მითხრა და ხელში ამიყვანა საწოლზე დაწვინა.თვითონ ზემოდან მოექცა და სხეულის მთელი ვნებით კოცნა დამიწყო.მე ავტირდი მთელი ხმით ავტირდი..ის გაჩერდა და მკითხა.
-ნუკი თუ არ გინდა შევწყვიტავ..გატკინე რამე? პატარა ბავშვივით შეშინებული მეკითხებოდა..
-არა ლუკა,არ მინდა რომ გაჩერდე პირიქით მინდა რომ გააგრძელო..
-მაშინ რატომ ტირი?
-იმიტომ რომ ძალიან ბედნიერი ვარ,მაპატიე გთხოვ რომ მიგატოვე,მაპატიე გთხოვ ეს შეცდომა.მთელი გულით ვთხოვდი პატიებას..ის კი სიხარულისგან აგრძელებდა ჩემს კოცნას...
დაახლოებით რამოდენიმე ხნის შემდეგ გამომეღვიძა,საათს დავხედე და 5 იყო დაწყებული...ლუკას გადავხედე და ბედნიერებისგან გამეღიმა...ხელი ფრთხილად ავაწევინე და თავი მკერდზე დავადე..ხელი ძლიერ მოვხვიე და ვაკოცე..კოცნაზე გამოეღვიძა..
-უკვე გღვიძავს?..თბილი და ჩუმი ხმით მკითხა...
-კი..მოკლედ ვუპასუხე და თავი მისკენ მივაბრუნე..მან მაკოცა და ხელი წელზე მომხვია...
-არ მინდა ეხლა ეს მომენტი გავაფუჭო მაგრამ უნდა გკითხო..ამის მერე რა იქნება?მკითხა ლუკამ.
-რას ქვია რა იქნება?
-ხო ამის მერე რას იზავ?
-არაფერს მე ჩემი შვილის მამას დავუბრუნდები,აი შენ კი ცოლად ლიზიკოს მოიყვან..
ჩუმი ხმით ვუთხარი..ლუკა ცოტახანი გაჩუმდა და მერე თქვა..
-მართალი ხარ..მე ლიზიკოს ცოლად მოვიყვან..გავბრაზდი და საწოლზე წამოვიწიე..
-შენ რა გაგიჟდი?გავიხუმრე სულელო...გაბრაზებული ტონით ვუთხარიი..
-რა სულელი ხარ ნუკი ამის მერე ფიქრობ რომ ლიზიკოს ცოლად მოვიყვან??
-არ ვიცი ლუკა,მეშინია,შენი დაკარგვის მართლა მეშინია...ცოტა მოვიბუზე და მოწყენილმა ტუჩები წინ გამოვბრიცე,ის წამოდგა და მითხრა..
-ვაიმე ეს მომენტი იცი როგორ მენატრებოდა?..
-ხო და რას მიყურებ მერე მაკოცე.მას გაეღიმა და მაკოცა...მიკვირდა ის ბავშვზე არაფერს მეკითხებოდა,არც მე ვეუბნებოდი არაფერს მაინტერესებდა ჩემს მიმართ რამდენად დიდი გრძნობა ქონდა შვილიანს თუ მიმიღებდა,მაგრამ ისე ჩანდა რომ უკვე მიღებული ვყავდი..სიხარულით ამევსო გული და ჩავეხუტე შიშველი ტანით,შიშველ ტანზე..მისი შეხებისას ტანში ჟრუანტელმა დამიარა..ძილი დილის 9 საათამდე გავაგრძელე..დილით გაღვიძებულს ლუკა საწოლში აღარ დამხვდა..წამოვდექი ისევ ლუკას მაისური გადავიცვი და სამზარეულოში გავედი,მაგიდაზე საუზმე დავინახე.გამეღიმა,საშინლად მქონდა მონატრებული ლუკას მომზადებული საუზმე..მივედი ყავა მოვსვი და გავიფიქრე..
-ისევ ისეთ ტკბილს ადუღებს...დავიხედე მაგიდაზე და დავინახე ფურცელი..
-"ნუკი,მალე დავბრუნდები გთხოვ არ წახვიდე...მიყვარხარ.."ამ სიტყვებმა უდიდესი ბედნიერება მომგვარა..მოვბრუნდი და მობილურის ძებნა დავიწყე..
-ანი როგორ ხარ?
-კარგად ნუკი შენ?შენზე ძალიან ვნერვიულობდი სად იყავი,ტელეფონი გამორთული რატომ გქონდა?
-ანი რომ გნახავ მერე მოგიყვები..ეხლა მითხარი ანასტასია როგორ არის?
-კარგად ჯერ ისევ სძინავს...
-კარგი ნინა მომიკთხე და მერე აუცილებლად ამოგივლით.მიყვარხარ...გავუთიშე და კმაყოფილმა კვლავ ყავა მოვსვი..უცებ ხელზე დავიხედე და ლუკას საქორწინოდ ნაჩუქარი ბეჭედი მეკეთა,გამიკვირდა საიდან აქ თქო და გამახსენდა ის ხომ წასვლის წინ დავუტოვე..ვაიმე ეს რას ნიშნავს ხმამაღლა ვთქვი...
-რას ნიშნავს და შენ ისევ ჩემი ხარ.ოთახში შემოსულმა ლუკამ მითხრა და ხელში ამიყვანა,მთელი ძალით დამატრიალა და მაკოცა..
-ლუკა ანუ?...?..
-ანუ ის რომ ჩვენ რაც შეიძლება სასწრაფოდ დავიწერთ ჯვარს და შემდეგ ქორწილიც გვექნება რა თქმა უნდა ისევ თუ არ გაიქცევი,რაღაც ძალიან დაგჩემდა საკუთარი ქორწილიდან ჩუმად გაპარვები..სიცილით მითხრა და ყავა დაისხა თავისთვის...
-კარგი ერთი მართლა?..ეშმაკურად გავიღიმე..მე რატომ არ მეკითხები იქნებ არ ვარ თანახმა?ისევ მე ვკითხე..
-შეიძლება შენ არა მაგრამ შენი სხეული ვიცი რომ თანახმააა.
-ცუდოო,ვუთხარი და დავეჭყანე..
-ხო მართლა სად იყავი..?
-ერთი პატარა საქმე მოვაგვარე,რაც დიდი ხნის წინ უნდა გამეკეთებინა...მივხვდი რაზეც ამბობდა..ალბათ თქვენც ხომ?..ვუყურებდი და ვხედავდი რამხელა სიყვარულს გრძნობდა ჩემს მიმართ,ბედნიერი ვიყავი მისით,ის ჩემს გვერდით იყო კვლავ...
-რაო გუშინ რას ამბობდი შენი ეშმაკური გამოხედვით და სექსუალური ტანით ვეღარაფერს გადამაფიქრებინებო?ღიმილით ვუთხარი და თან თვალი ჩავუკარი...
-მიყვარს ჩემი პატარა გოგონა,მითხრა მან და გულში ჩამიკრა...მე მაშინვე ანასტასია გამახსენდა და დრო იყო მას სიმართლე ცოდნოდა...
-ლუკა, ჩაიცვი ანისთან ავიდეთ,თან რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა გითხრა..ლუკა უსიტყვოდ დამემორჩილა ჩაიცვა და რამოდენიმე წუთში უკვე სახლიდან გავედით...მთელი გზა ლუკასთვის თვალი არ მომიშორებია ვუყურებდი და ბედნიერებისგან მთელი სხეული მიცახცახებდა...ჩემი სიმპატიური ბიჭი ისევ ჩემთან იყო,ისევ ისე ძლიერად უყვარდი როგორც უწინ..ანი სახლს მიუახლოვდით..კიბეებს ავუყევით მე გული ამიჩქარდა ლუკამ შეამჩნია და მკითხა..
-ნუკი ხომ კარგად ხარ?
-კი ლუკა, კარგად ვარ..მან წელზე ხელი შემომხვია და ლოყაზე მაკოცა...კარებზე დავაკაკუნე.ანის სახე უნდა გენახათ ჩვენს დანახვაზე,სიხარულისგან თვალები გაუბრწყინდა..
-ლუკა?ნუკი? თქვენ ერთად?
-კი ანი ჩვენ ერთად..სიცილით უთხრა ლუკამ და სახლში შევიდა..ანი გაშეშებული მიყურებდა..მე მიუახლოვდი და ყურში წავჩურჩულე..
-მე ის დავიბრუნე...ანი სიხარულით მომეხვია..ოთახში შესულმა დავინახე ლუკა და ლაშა როგორ ეხვეოდნენ ერთმანეთს სიხარულით...ლაშა ჩემსკენ წამოვიდა და მითხრა..
-მაინც შენი გაიტანე...მე გავუღიმე..ამ დროს ლუკას ხმა მომესმა..
-ანი,ნუკი ლაშა შენც მოდით ყველანი რაღაც უნდა გითხრათ..ჩვენ გაკვირვებულები მის წინ ჩამოვსხედით..
-ერთი სიტყვით,ანი,ლაშა თქვე ჩვენი პატარა ოჯახის ნაწილი ხართ..თქვენ ჩვენი დაშორების მიზეზი კარგად იცით და ზუსტად ამიტომ მინდა თქვენს წინაშე ანუკის ყველაფრისთვის ვთხოვო პატიება,პატიება იმ შეურაწყოფისთვის რაც ჩემს პატარა გოგოს მივაყენე..ძალიან ვწუხვარ ამ ყველაფერს და თქვენს წინაშე პირობას ვაძლევ რომ მსგავსი აღასდროს განმეორდება..
-ლუკა,მორჩი აღარ ღირს მაგაზე ლაპარაკი,რაც იყო იყო..წამოვდექი და მაგრად ჩავეხუტე...ამ დროს ოთახიდა ანასტასიას ტირილი მომესმა..მაშინვე ოთახში შევედი..რამოდენიმე წამში მასთან ერთად დავბრუნდი...ლუკა მის დანახვაზე ფეხზე წამოდგა..ადგილზე გაშეშდა და რაღაცნაირი თვალებით შემომხედა..თითქოს ნატრობდა რომ ყველაფერს გაიღებდა ოღონდ ეს პატარა მისი ყოფილიყო.მისი ტანჯვით უკვე დავიღალე და ვთქვი...
-ანასტასია,პატარავ გაიცანი აი ეს შენი მამიკოა...ვერ აგიხწერთ ამ სიტყვებზე ლუკას რა დაემართა,სიხარულის ცრემლები წამოუვიდა,ხელები აუკანკალდა,იმდენად აფორიაქდა და ანერვიულდა შემეშინდა მეთქი რამე არ დაემართოს...ლაშას და ანის გადავხედე ბედნიერებისგან ისინიც კი ატირდნენ.შემდეგ ისევ ლუკას მოვუბრუნდი რომელიც ნელ ნელა ჩემსკენ მოიწევდა...გაბრწყინებული თვალებით შემომხედა და მითხრა
-"ეჭვიც არ მეპარებოდა რომ ის ჩემი შვილი იყო.."
-უკვე გღვიძავს?..თბილი და ჩუმი ხმით მკითხა...
-კი..მოკლედ ვუპასუხე და თავი მისკენ მივაბრუნე..მან მაკოცა და ხელი წელზე მომხვია...
-არ მინდა ეხლა ეს მომენტი გავაფუჭო მაგრამ უნდა გკითხო..ამის მერე რა იქნება?მკითხა ლუკამ.
-რას ქვია რა იქნება?
-ხო ამის მერე რას იზავ?
-არაფერს მე ჩემი შვილის მამას დავუბრუნდები,აი შენ კი ცოლად ლიზიკოს მოიყვან..
ჩუმი ხმით ვუთხარი..ლუკა ცოტახანი გაჩუმდა და მერე თქვა..
-მართალი ხარ..მე ლიზიკოს ცოლად მოვიყვან..გავბრაზდი და საწოლზე წამოვიწიე..
-შენ რა გაგიჟდი?გავიხუმრე სულელო...გაბრაზებული ტონით ვუთხარიი..
-რა სულელი ხარ ნუკი ამის მერე ფიქრობ რომ ლიზიკოს ცოლად მოვიყვან??
-არ ვიცი ლუკა,მეშინია,შენი დაკარგვის მართლა მეშინია...ცოტა მოვიბუზე და მოწყენილმა ტუჩები წინ გამოვბრიცე,ის წამოდგა და მითხრა..
-ვაიმე ეს მომენტი იცი როგორ მენატრებოდა?..
-ხო და რას მიყურებ მერე მაკოცე.მას გაეღიმა და მაკოცა...მიკვირდა ის ბავშვზე არაფერს მეკითხებოდა,არც მე ვეუბნებოდი არაფერს მაინტერესებდა ჩემს მიმართ რამდენად დიდი გრძნობა ქონდა შვილიანს თუ მიმიღებდა,მაგრამ ისე ჩანდა რომ უკვე მიღებული ვყავდი..სიხარულით ამევსო გული და ჩავეხუტე შიშველი ტანით,შიშველ ტანზე..მისი შეხებისას ტანში ჟრუანტელმა დამიარა..ძილი დილის 9 საათამდე გავაგრძელე..დილით გაღვიძებულს ლუკა საწოლში აღარ დამხვდა..წამოვდექი ისევ ლუკას მაისური გადავიცვი და სამზარეულოში გავედი,მაგიდაზე საუზმე დავინახე.გამეღიმა,საშინლად მქონდა მონატრებული ლუკას მომზადებული საუზმე..მივედი ყავა მოვსვი და გავიფიქრე..
-ისევ ისეთ ტკბილს ადუღებს...დავიხედე მაგიდაზე და დავინახე ფურცელი..
-"ნუკი,მალე დავბრუნდები გთხოვ არ წახვიდე...მიყვარხარ.."ამ სიტყვებმა უდიდესი ბედნიერება მომგვარა..მოვბრუნდი და მობილურის ძებნა დავიწყე..
-ანი როგორ ხარ?
-კარგად ნუკი შენ?შენზე ძალიან ვნერვიულობდი სად იყავი,ტელეფონი გამორთული რატომ გქონდა?
-ანი რომ გნახავ მერე მოგიყვები..ეხლა მითხარი ანასტასია როგორ არის?
-კარგად ჯერ ისევ სძინავს...
-კარგი ნინა მომიკთხე და მერე აუცილებლად ამოგივლით.მიყვარხარ...გავუთიშე და კმაყოფილმა კვლავ ყავა მოვსვი..უცებ ხელზე დავიხედე და ლუკას საქორწინოდ ნაჩუქარი ბეჭედი მეკეთა,გამიკვირდა საიდან აქ თქო და გამახსენდა ის ხომ წასვლის წინ დავუტოვე..ვაიმე ეს რას ნიშნავს ხმამაღლა ვთქვი...
-რას ნიშნავს და შენ ისევ ჩემი ხარ.ოთახში შემოსულმა ლუკამ მითხრა და ხელში ამიყვანა,მთელი ძალით დამატრიალა და მაკოცა..
-ლუკა ანუ?...?..
-ანუ ის რომ ჩვენ რაც შეიძლება სასწრაფოდ დავიწერთ ჯვარს და შემდეგ ქორწილიც გვექნება რა თქმა უნდა ისევ თუ არ გაიქცევი,რაღაც ძალიან დაგჩემდა საკუთარი ქორწილიდან ჩუმად გაპარვები..სიცილით მითხრა და ყავა დაისხა თავისთვის...
-კარგი ერთი მართლა?..ეშმაკურად გავიღიმე..მე რატომ არ მეკითხები იქნებ არ ვარ თანახმა?ისევ მე ვკითხე..
-შეიძლება შენ არა მაგრამ შენი სხეული ვიცი რომ თანახმააა.
-ცუდოო,ვუთხარი და დავეჭყანე..
-ხო მართლა სად იყავი..?
-ერთი პატარა საქმე მოვაგვარე,რაც დიდი ხნის წინ უნდა გამეკეთებინა...მივხვდი რაზეც ამბობდა..ალბათ თქვენც ხომ?..ვუყურებდი და ვხედავდი რამხელა სიყვარულს გრძნობდა ჩემს მიმართ,ბედნიერი ვიყავი მისით,ის ჩემს გვერდით იყო კვლავ...
-რაო გუშინ რას ამბობდი შენი ეშმაკური გამოხედვით და სექსუალური ტანით ვეღარაფერს გადამაფიქრებინებო?ღიმილით ვუთხარი და თან თვალი ჩავუკარი...
-მიყვარს ჩემი პატარა გოგონა,მითხრა მან და გულში ჩამიკრა...მე მაშინვე ანასტასია გამახსენდა და დრო იყო მას სიმართლე ცოდნოდა...
-ლუკა, ჩაიცვი ანისთან ავიდეთ,თან რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა გითხრა..ლუკა უსიტყვოდ დამემორჩილა ჩაიცვა და რამოდენიმე წუთში უკვე სახლიდან გავედით...მთელი გზა ლუკასთვის თვალი არ მომიშორებია ვუყურებდი და ბედნიერებისგან მთელი სხეული მიცახცახებდა...ჩემი სიმპატიური ბიჭი ისევ ჩემთან იყო,ისევ ისე ძლიერად უყვარდი როგორც უწინ..ანი სახლს მიუახლოვდით..კიბეებს ავუყევით მე გული ამიჩქარდა ლუკამ შეამჩნია და მკითხა..
-ნუკი ხომ კარგად ხარ?
-კი ლუკა, კარგად ვარ..მან წელზე ხელი შემომხვია და ლოყაზე მაკოცა...კარებზე დავაკაკუნე.ანის სახე უნდა გენახათ ჩვენს დანახვაზე,სიხარულისგან თვალები გაუბრწყინდა..
-ლუკა?ნუკი? თქვენ ერთად?
-კი ანი ჩვენ ერთად..სიცილით უთხრა ლუკამ და სახლში შევიდა..ანი გაშეშებული მიყურებდა..მე მიუახლოვდი და ყურში წავჩურჩულე..
-მე ის დავიბრუნე...ანი სიხარულით მომეხვია..ოთახში შესულმა დავინახე ლუკა და ლაშა როგორ ეხვეოდნენ ერთმანეთს სიხარულით...ლაშა ჩემსკენ წამოვიდა და მითხრა..
-მაინც შენი გაიტანე...მე გავუღიმე..ამ დროს ლუკას ხმა მომესმა..
-ანი,ნუკი ლაშა შენც მოდით ყველანი რაღაც უნდა გითხრათ..ჩვენ გაკვირვებულები მის წინ ჩამოვსხედით..
-ერთი სიტყვით,ანი,ლაშა თქვე ჩვენი პატარა ოჯახის ნაწილი ხართ..თქვენ ჩვენი დაშორების მიზეზი კარგად იცით და ზუსტად ამიტომ მინდა თქვენს წინაშე ანუკის ყველაფრისთვის ვთხოვო პატიება,პატიება იმ შეურაწყოფისთვის რაც ჩემს პატარა გოგოს მივაყენე..ძალიან ვწუხვარ ამ ყველაფერს და თქვენს წინაშე პირობას ვაძლევ რომ მსგავსი აღასდროს განმეორდება..
-ლუკა,მორჩი აღარ ღირს მაგაზე ლაპარაკი,რაც იყო იყო..წამოვდექი და მაგრად ჩავეხუტე...ამ დროს ოთახიდა ანასტასიას ტირილი მომესმა..მაშინვე ოთახში შევედი..რამოდენიმე წამში მასთან ერთად დავბრუნდი...ლუკა მის დანახვაზე ფეხზე წამოდგა..ადგილზე გაშეშდა და რაღაცნაირი თვალებით შემომხედა..თითქოს ნატრობდა რომ ყველაფერს გაიღებდა ოღონდ ეს პატარა მისი ყოფილიყო.მისი ტანჯვით უკვე დავიღალე და ვთქვი...
-ანასტასია,პატარავ გაიცანი აი ეს შენი მამიკოა...ვერ აგიხწერთ ამ სიტყვებზე ლუკას რა დაემართა,სიხარულის ცრემლები წამოუვიდა,ხელები აუკანკალდა,იმდენად აფორიაქდა და ანერვიულდა შემეშინდა მეთქი რამე არ დაემართოს...ლაშას და ანის გადავხედე ბედნიერებისგან ისინიც კი ატირდნენ.შემდეგ ისევ ლუკას მოვუბრუნდი რომელიც ნელ ნელა ჩემსკენ მოიწევდა...გაბრწყინებული თვალებით შემომხედა და მითხრა
-"ეჭვიც არ მეპარებოდა რომ ის ჩემი შვილი იყო.."
|
ავტორი the Last GoodbYe
|
