ია სუხიტაშვილი: "კიევში სტრიპტიზკლუბიდან გამომაქციეს"

მსახიობმა ია სუხიტაშვილმა მოგზაურობა მაშინ დაიწყო, როცა ჯერ კიდევ საბავშვო თეატრალურ სტუდია "ბერიკებში" დადიოდა. ბევრ ქვეყანაშია ნამყოფი, უამრავი საინტერესო რამ დაათვალიერა და შეიგრძნო, მაგრამ მონაკოში ნანახსა და განცდილს ვერაფერს ადარებს. იქ საოცარი გარემო და საოცარი ხალხი ნახა. ასევე მკვეთრი შთაბეჭდილებით დაამახსოვრდა სტამბული, სადაც ქმარმა, მიშა მესხმა, სიურპრიზი მოუწყო და "იუ თუს" კონცერტზე წაიყვანა. საზღვარგარეთ გასტროლების დროს ია ბევრ უცნაურ სიტუაციაშიც მოხვედრილა. ამ ყველაფერზე მსახიობი ენაწყლიანად გვიამბობს.
– ია, საქართველოს საზღვრებგარეთ პირველად როდის და სად წახვედით?
– მოგზაურობა ადრეულ ასაკში დავიწყე. თეატრალურ სტუდია "ბერიკებში" დავდიოდი და გასტროლებზე წავედით. პირველად მოსკოვში გახლდით, მეორედ – ციმბირში, რომელიც იმდენად ლამაზია, რომ ვისაც საშუალება აქვს, აუცილებლად უნდა ნახოს. მონაკოშიც ვიყავით, რომელიც ჩემთვის ძალიან შთამბეჭდავი აღმოჩნდა.
– გაგვიზიარეთ მაშინდელი შთაბეჭდილებები.
– მონაკო სასწაული რამაა! არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ნიცაში მოხვედრაზე ოცნებობენ. ჩემი აზრით კი, ნიცა მონაკოსთან შედარებით სოფელია. პირველად ჩვენს იქ ჩასვლას დღესასწაული "რედ ენდ უაით" ("წითელი და თეთრი") დაემთხვა. არ ჰქონდა მნიშვნელობა, ტურისტი იყავი თუ ადგილობრივი, წითელი ან თეთრი უნდა გცმოდა. გაზონებიდან თეთრი და წითელი ყვავილები მოვკრიფეთ, გულზე მივიბნიეთ და დღესასწაულში ჩავერთეთ. როგორც ფესტივალის მონაწილეები, რესტორანში დაგვპატიჟეს, სადაც პრინცი ალბერი და პრინცესა კაროლინა პირველად ვნახე. ქეთევან ბაგრატიონი მეუღლესთან, ესპანელ პრინცთან ერთად იყო. პრინცი გიორგი და მისი ქალიშვილებიც იქ გავიცანით. მახსოვს, ქეთევან ბაგრატიონმა მთხოვა, ჩემს ქალიშვილს უნდა, რომ ჩაგეხუტოთ, თუ შეიძლებაო. ისეთი მოწიწებით მითხრა, ამის გახსენებაზე თვალზე ყოველთვის ცრემლი მადგება. ეს ის პერიოდი იყო, როცა პრინცესა დაიანა მონაკოში იმყოფებოდა. შუმახერიც დავინახეთ, ოღონდ შორიდან.
საღამო ტომ ჯონსმა გახსნა და ისე დავიბენი, აზრზე მოსვლა გამიჭირდა. საოცარი ხალხის გარემოცვაში მოვხვდი. ყველაზე საოცრება კი, იცით, რა იყო? რესტორანი მართლაც უზარმაზარ სივრცეს მოიცავდა. მეგობარმა მითხრა, მაღლა აიხედეო. ავიხედე და ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა დავინახე! იმ რესტორნის სახურავი ასე უცებ სად წავიდა, ვერ მივხვდი. მონაკოში მართლაც საოცარი დრო მაქვს ნატარები.
– მაშინ მხოლოდ მონაკო მოინახულეთ თუ სხვა ქვეყნებშიც იყავით?
– დიდი ტურნე გვქონდა. მონაკოდან პარიზში წავედით. ამ მოგზაურობას ჩემი დაბადების დღე დაემთხვა. რა თქმა უნდა, აღვნიშნეთ, შოკოლადი "მოცარტი" მაჩუქეს და დამლოცეს, ამ ადამიანის ბედს არ გისურვებთო, მოცარტის ნიჭი კი დამანათლეს. ლუვრმა და ნიკეს ქანდაკებამ ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. ჯოკონდას დანახვაზე ხომ გავშეშდი! ეს ისეთი საოცრებაა, ადამიანი ისე არ უნდა მოკვდე, რომ იქ ერთხელ მაინც არ მოხვდე. ერთ დღეში იმდენი რამის ნახვა მოვინდომეთ, რომ გამოვედით, მახსოვს, თავი საშინლად მტკიოდა. ქვისგან გაკეთებული სავარძელი ვნახე, რომელიც ნამდვილი მეგონა. აქეთ–იქით ვიყურებოდი, არავინ დამინახოს–მეთქი და ხელით ვეხებოდი. ქვისგან ასეთი "ცოცხალი" ნიმუშის შექმნა მართლაც ხელოვნების ზეიმია! ვფიქრობ, ჯერ პარიზში უნდა ჩავსულიყავით და მონაკო მერე უნდა გვენახა.
მონაკოში კაქტუსების ტყეშიც კი ვიყავით, სადაც მუხისხელა კაქტუსები იზრდებოდა. სპეციალურ აკვარიუმშიც აღმოვჩნდით, სადაც ფეხშიშველი უნდა შეხვიდე. შენ გარშემო თევზები არიან და გგონია, რომ მათთან ერთად ცურავ.
ახლა ძალიან უცნაურ რამეს გეტყვით: არ ვიცი, რის ხარჯზე, მაგრამ პარიზში ბევრად ნაკლები ემოცია დამეუფლა. ეიფელის კოშკი უფრო სხვანაირი მეგონა და სულ სხვა აღმოჩნდა. ალბათ ღამით უნდა მენახა.
– რუსთაველის თეატრთან ერთად გასტროლებს როგორ იხსენებთ?
– კიევი ძალიან ტკბილად მახსენდება. მაშინ 20 წლის ვიყავი. 10 დღიან გასტროლზე 3 სპექტაკლი წავიღეთ. პირველად "ჰამლეტი" ვითამაშეთ და ამ სპექტაკლის ბრიგადას სხვა საქმე რომ აღარ გვქონდა, გართობაზე დავიწყეთ ფიქრი. დუტა სხირტლაძეს და დათო დარჩიას გული შევუჭამე, დისკოთეკაზე წამიყვანეთ–მეთქი. სხვა რა გზა ჰქონდათ? მოძებნეს რაღაც ბარი და მთელი "ჰამლეტის" ბრიგადა წავედით. ამდენ ბიჭში ერთი გოგო ვიყავი. ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი თავს, ვფიქრობდი, ვიცეკვებ, თავზე დავიმხობ ყველაფერს–მეთქი. რაღაც უცნაური გარემო კი იყო, მაგრამ არ შევიმჩნიე.
უცებ შეწყდა მუსიკა და მექსიკური ქუდით ხელში გოგო გამოვიდა. გათამაშება იყო და მოვიხიბლე. ქუდიდან ბილეთი ამოვიღე და რაღაც ციფრები ეწერა. ვიღაცამ შამპანური მოიგო, ვიღაცამ – სხვა რაღაც. ჯერ გახდილი ქალი გამოვიდა, შემდეგ შუქი ჩაქრა და ფანტასტიკური გარეგნობის, ტანგაჩაცმული ბიჭი გამოვიდა, რომელსაც ჩემზე ანიშნეს. მოვიდა ეს ტანგიანი ბიჭი და სტრიპტიზი მიცეკვა. ჩვენი ბიჭები უკვე ნასვამები იყვნენ და იმ სიტყვებს არ გავიმეორებ, რა სიტყვებითაც ის შიშველი მამაკაცი ლანძღეს, რომ ჩემამდე არ მოსულიყო. ასე ამოვყავი თავი სტრიპტიზკლუბში. ჩემი ბრალი ნამდვილად არ ყოფილა, ბიჭებს ვთხოვე, წამიყვანეთ–მეთქი და გაუგებარ ადგილას აღმოვჩნდი. ბოლოს მომკიდეს ხელი და გამომაქციეს, სტრიპტიზს ბოლომდე არ მაყურებინეს.
– ოდესმე უცაბედ, დაუგეგმავ მოგზაურობაში თუ წასულხართ?
– როგორ არა! მიშამ (მიხეილ მესხი, იას ქმარი. ავტ.შენ.) ერთ ზაფხულს ფანტასტიკური სიურპრიზი გამიკეთა. დამირეკა და მითხრა, რომ დაბრუნდები, ჩაალაგე ჩემოდანი, მივდივართო. სად, არ მითხრა. ჩავბარგდით და ჯერ ბათუმში წამიყვანა, სადაც ჩვენი მეგობრები დაგვხვდნენ. მეორე დღეს კი სტამბულში გადავფრინდით. ჯგუფ "იუ თუზე" ვგიჟდები და აღმოჩნდა, რომ მიშას მათ კონცერტზე ჩამიყვანა. არაჩვეულებრივი დრო ვატარეთ, რომელიც "იუ თუს" კონცერტით დაგვირგვინდა. ცხოვრებაში ვერ წამოვიდგენდი, თუ ამ ჯგუფის ცოცხალ კონცერტს დავესწრებოდი. ეს ჩემთვის ყველაზე შთამბეჭდავი გასეირნება იყო.
– მოგზაურობის დროს თქვენთვის ყველაზე კომფორტული თანამგზავრი ვინ არის?
– ნურავის ეწყინება და ასეთი მხოლოდ ბექა ელბაქიძეა. მასთან ერთად ვენეციის კინოფესტივალზე ვიყავი, სადაც ფილმი "გაიღიმე" გვქონდა წაღებული. ბექას იტალიელის სისხლი ურევია და იქაურობას გადასარევად იცნობს. კუნძულ ლიდოზე მოვხვდით. ბექა არის ადამიანი, რომლთან ერთადაც სადმე წასვლა ფანტასტიკურია! უამრავი რამ იცის, ფენომენია. ასეთი უნდა დაიბადოს ადამიანი. თუკი რაიმე ღირსშესანიშნაობის დათვალიერება გინდა, მასთან ერთად უნდა წახვიდე.
– რა ხდებოდა ვენეციის კინოფესტივალზე?
– ფესტივალის განრიგი ძალიან უცნაური იყო. სამჯერადი ჩვენებაა. პირველ ჩვენებას დიდი რეჟისორები, პროდიუსერები და ძალიან მნიშვნელოვანი ხალხი ესწრება. მეორე ჩვენება პირველი ჩვენების წარმატებას განსაზღვრავს. ფილმის რეჟისორი, რუსუდან ჭყონია, ძალიან ნერვიულობდა. მითხრა, ძალიან კარგი ფრანგული ფილმი ვნახე დარბაზში, სადაც 3000 კაცი ეტევა და ფილმს სულ 50 კაცი ესწრებოდაო. ხვალ ჩვენი ფილმის ჩვენებაზეც ეს რომ მოხდეს, ესე იგი ჩვენი ფილმი... მე და ბექა ცენტრალურ ქუჩაზე გავედით, სადაც წითელი ხალიჩა იყო დაფენილი. ხალხი გვაჩერებდა, "იუ არ გვანცა?" (ინგლ. შენ გვანცა ხარ?) – მეკითხებოდნენ. ფილმში გვანცა მქვია. ჩემთან ერთად ბევრი ფოტოც გადაიღეს. ფილმის ჩვენება ნახევარი საათის დაგვიანებით დაიწყო, დარბაზი გადაივსო, რამაც უსაზღვროდ გაგვახარა.
საქართველოში სურათი მოეწონებათ თუ არა, მაინც გილოცავენ. ეს აფერისტობა არ მიყვარს, რადგან მსახიობმა ყველაზე კარგად იცის, როდის ითამაშა კარგად და როდის – ცუდად. ვენეციის კინოფესტივალზე კი, რაც მოეწონათ, კონკრეტულად გეუბნებოდნენ. იტალიელებზე არანაკლებად ემოციურები ვართ და გული მწყდება, ქართულ კინოში ემოციას რომ არავინ იყენებს და ერთფეროვანი გახდა. კინოფესტივალებზე კი ისეთი ფილმები იმარჯვებენ, სადაც შენი ქვეყნის ტემპერამენტი გაქვს გადმოცემული.
– ვენეციის არხებში ისეირნეთ?
– იმდენი ფული არ გვქონდა, რომ ტრანსპორტით გვესეირნა, მაგრამ ცენტრალურ მოედანზე გავედით. წყლის ტაქსებით ვენეცია შორიდან დავათვალიერეთ. საბოლოო ჯამში, საინტერესო მოგზაურობა გამოგვივიდა. საქართველოში არც ერთ ნაკრძალში ვყოფილვარ, ბექამ კი იქაურ ნაკრძალში წამიყვანა. ეს ერთგვარი ირონიაა, რადგან ასეთი რამ ორჯერ დამემართა. იმას, რაც ჩვენს ქვეყანაში გვაქვს, სხვაგან ვნახულობ. ერთხელ თეატრი გასტროლზე ბრატისლავაში ვიყავით და იქაურმა ქართველებმა იქაურ რაჭაში დაგვპატიჟეს. "რაჭა ჩემი სიყვარული" იმ დრომდე ლეგენდა მეგონა. აქ არ ვარ რაჭაში ნამყოფი და იქ ვიყავი. მცხვენია ამის თქმა, მაგრამ რა ვქნა, ასე მოხდა.
– საზღვარგარეთ შოპინგისთვის იცლით?
– ასე თუ ისე, ვიცლი. შოპინგი ჩემთვის ერთგვარი ანტიდეპრესანტია. თუ ცუდ ხასიათზე ვარ, საყიდლებზე მივდივარ. ეს საქმე თბილისშიც გადასარევად გამომდის. თბილისში სეილი რა არის, არ იციან. გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა, მაგრამ ნიცაში ფასდაკლებაზე ერთ მაღაზიაში 75 დოლარად ყველაფერი ვიყიდე. ხურდაც კი დამრჩა, იმით მე და ნინო თარხან–მოურავმა შემწვარი წიწილები ვიყიდეთ და სასტუმროში ვივახშმეთ. საზღვარგარეთ ძირითადად სუვენირებს ვყიდულობ, რომელიც ძალიან ბევრი დამიგროვდა. ამასთან დაკავშირებით მონაკოში კურიოზიც შემემთხვა.
მოგეხსენებათ, იქ როგორი სიძვირეცაა. 40 დოლარი მქონდა დარჩენილი და სუვენირების მაღაზიაში შევედით. ზურგჩანთა გავკარი ნივთს და გადმოვაგდე. მაშინვე ჩოჩქოლი ატყდა. მომიხვეტეს, პარკში ჩამიყარეს და იყიდეო, მითხრეს. ფასი ვიკითხე და 45 ევრო ღირდა. კიდევ კარგი, მეგობრებთან ერთად ვიყავი, ავკრიფეთ ფული და გადავიხადეთ. ის დღეები მეგობრები მაჭმევდნენ და მივლიდნენ. სამაგიეროდ, ის პატარა სუვენირი, რომელსაც სახლის ფორმა ჰქონდა, შემრჩა. სახლის საკვამურები ჰქონდა მომტვრეული და პატარა რესტავრაცია დასჭირდა. დღეს ის ჩემს კოლექციაში ყველაზე საყვარელი სუვენირია.
– სცენაზე თუ შეგმთხვევიათ რაიმე კურიოზი?
– ნიცაში "ჯარისკაცი და პრეზიდენტი" გვქონდა წაღებული. სპექტაკლის დასაწყისში ანგელოზები ზევით ვიყავით გამოკიდებული და ნელ–ნელა უნდა დავშვებულიყავით. წინა დღეს ყველამ დავლიეთ და ვერ გეტყვით, როგორი ნაბახუსევები ვიყავით. ორ შვეულზე – მე და ნანუკა ხუსკივაძე, ორზე კი ნინო თარხან–მოურავი და ნინო არსენიშვილი ეკიდნენ. ჩვენი შვეული დაეშვა და მე და ნანუკა ჩამოვედით. იმათი გაიჭედა. მოძრაობებს ნელა ვასრულებდით, რომ ამასობაში ისინიც დაშვებულიყვნენ. გამეცინა, მაგრამ თან ძალიან შემეცოდნენ. ბოლოს ნანუკას რეპლიკა მომესმა. შეხედა ნინო თარხან–მოურავს და უთხრა, ვაიმე, როგორ სასისკივით კიდიხარ, შე საცოდაოო. საოცრად მოწყენილები ეკიდნენ მაღლა და, სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ, რა კომიკური სანახაობა იყო! ბოლოს მუშების ჩარევა გახდა საჭირო და, როგორც იქნა, ჩამოიყვანეს.
– რომელი ქვეყნის სამზარეულო მოგეწონათ ყველაზე მეტად?
– იტალიურმა სამზარეულომ – პიცამ და სპაგეტიმ მომხიბლა. იაპონური სამზარეულოც კარგია. მეგონა, კივის ჩირს ვჭამდი და ლოკოკინას ჩირი აღმოჩნდა. ბაყაყის გასინჯვა ძალიან მინდა, ამბობენ, ქათმის ხორცის გემო აქვსო. არ მაქვს პრობლემა, გველის ხორცსაც სიამოვნებით შევჭამდი.
– დაბოლოს, ხანგრძლივი მოგზაურობისას თქვენი საყვარელი ტრანსპორტი რომელია?
– ჩემთვის ერთადერთი საყვარელი ტრანსპორტი თვითმფრინავია, ტურბულენტური ზონებიც კი მიყვარს. ვიცი, რომ ჯერ არ მოვკვდები და ამის შიში არ მაქვს. არადა ნახევარი თეატრი ფრენის დროს საძილე აბებს ან ალკოჰოლს იღებს.
სოფიო ბოჭორიძე