დარჩი ჩემთან (1)
">ხელი დამავლო და თავისკენ შემომატრიალა
-ამიხსენი რას აკეთებ? რა ხდება ?
- არაფერი გშორდები...
- ასე უბრალოდ? ასე არაფრის უთქმელად???
- ხანდახან ჯობია ასე დაშორდე ვიდრე ბევრი სისულელე ილაპარაკო..
- ფილოსოფოსობას მორჩი შენ ეს არასოდეს გხიბლავდა ,
თვალებში ჩამხედა და ამ დროს ვიგრძენი როგორ მძულდა, როგორ მეჯავრებოდა რო ხელს მკიდებდა, ყველა წუთი როგორ მძულდა...
-ამიხსენი , ანა, გთხოვ, ჩვენ ხო...
-სიტყვა ჩვენ დიდი ხანია აღარ არსებობს , სიტყვა ჩვენ მოკვდა და გაიცრიცა, ფასი დაკარგა, აღარასოდეს ახსენო სიტყვა ჩვენ...
სახეზე ფერი აღარ ედო, გამარჯვება ვიგრძენი, მივხდი რო ის ვთქვი რაც დიდი ხანია ყელში მქონდა გაჩხერილი და მინდოდა მეთქვა..
-მივდივარ და იცოდე აღარასოდეს მოხვიდე ჩემთან, დავიღალე ამ უაზრობით , შენი უაზრობით.... ასე ნუ მიყურებ მე მაქვს თავმოყვარეობა და შენ მას ვერასოდეს შელახავ ეს დაიმახსოვრე , მე ყოველთვის ვიყავი შენზე ამაყი და ყოველთვის ასე იქნება, მე არ ვარ სულით მდაბიო ადამიანი ისეთი როგორიც შენ.
ვგრძნობდი რო მალე ნერვები უმტყუნებდა, ვგრძნობდი როგორ ერეოდა სახე და თვალები- ასეთი მაინც რა დავაშავე მითხარი და წადი......
-სხვასთან ერთად გნახე, ეს ჩემთვის საკმარისია რომ შენგან წავიდე და აღარ მიყვარდე, მეჯავრებიან მოღალატე კაცები.... და იცოდე ერთი მძულხარ ისე როგორც არასოდეს არავინ.....
• * *
ეს დღე ჩემი ცხოვრების დასასრული მეგონა, ხელი მოვკიდე ჩემს ჩანთას და კარები გამოვიხურე, ის კი იდგა ასე შუა ოთახში, არ ვიცი რამდენ ხანს, არც მინდოდა უკან მიხედვა არც მაინტერესებდა, სიცარიელეს ვგრძნობდი შიგნიდან ;სახლში მისულმა ნივთები უწესრიგოდ მივყარე და ლოგინზე დავემხე არ ვიცი არც მახსოვს რამდენი ხანი ვიწექი ასე და რამდენი ხანი მდიოდა ცრემლები თვალებიდან....
ტელეფონის ზარმა გონზე მომიყვანა, ეკრანს დავხედე და მივხდი რო არ ამეღო შეუსვენებლად დარეკავდა ქეთა.
-ანა ცოცხალი ხარ? სად ხარ ? 2 დღეა არ გამოჩენილხარ , არც სამსახურში მოხვედი რა მოხდა ასეთი???
ახლაღა მივხვდი რო 2 დღე ვიყავი სრულ აგონიაში , არ ვიცი ასე არასოდეს დამმართვნია. ქეთას ხმის გაგონებამ რაღაც ძალა დამიბრუნა სიცოცხლის თითქოს.
- ირაკლის დავშორდი, მისგან წამოვედი.....ალბად ხვალ მოვალ შვებულებას ავიღებ და წავალ სადმე მარტო მინდა ყოფნა ქეთ, ამ არაკაცმა გამაანადგურა ქეთ, ძალიან ცუდად ვარ..
--- ---- ---
დაახლოებით 1 საათში კარზე გაბმული ზარის ხმა გაისმა, ზლაზვნით წამოდგა ანა და ჩუმად გავიდა ოთახიდან;
ზღურბლზე ქეთა იდგა პარკებით ხელში.
-ანა საყვარელო, და ანას კისერზე ჩამოეკიდა, ნახე ყვავილები მოგიტანე,
-ქეთ ჯერ ცოცხალი ვარ, და არ ვაპირებ მოვკვდე იმის ჯინაზე. შემოდი ეხლა მანდ იდგები თუ რა ვქნათ??
ცოტა ხანში გოგოები სამზარეულს მაგიდას ესხდნენ და გამალებით საუბრობდნენ..
- კი მაგრამ თქვენ ხო სულ ახლახან აპირებდით ერთად ცხოვრებას, ასეთი რა მოხდა ანა, რა გააკეთა , მითხარი?
-ეს დიდი ხნის ამბავია ქეთა, მე კი სულელმა ახლახანს გავიგე, ეხლა შევამჩნიე რომ მატყუბდა რო არაკაცი იყო, , გვიყვარდა ერთმანეთი, არა ვცდები ალბად მე მიყვარდა მისთვის კი მხოლოდ ფულიანი თოჯინა ვიყავი. არაკაცია როგორ მძულს , რო იცოდე.... 1 კვირის წინ კაფეში დავინახე ვიღაც გოგოსთან ერთად, ვიფიქრე ალბად სამსახურის საქმეზე თუ არის თქო, გულმა არ მომისვენა, იქვე ოფიციანტს ვკითხე, და მითხრა, - ესენი ყოველ დღე დადიან აქ, ბატონი ირაკლი აქ საპატიო სტუმარია ეს ლამაზი გოგონა კი მისი ცოლია მალე პატარასაც ელოდებიანო.... მეგონა გული გამისკდებოდა, არ მახსოვს როგორ მივედი სახლამდე, რამდენჯერ გადავურჩი სიკვდილს იმ დღეს არ ვიცი ქეთუშ....
ბევრი რო არ გელაპარაკო , ეს ყვეფაერი კარგად გამოვიკვლიე, უკან ავედევნე ყველაფერი ჩემით დავადგინე და პირში მივახალე რო მძულდა რო ვერ ვიტანდიი, განადგურებული ვარ ნინ, გული ძალიან მტკივა...
-არ მეგონა ასეთი არაკაცი თუ იყო, ისე იქცეოდა აშკარად ჩანდა რომ უყვარდი, არ ვიცი რააა, ასეთი ნაგავი კაცები რატომ იბადებიან ...
ზარი დავრეკე , კარები ქ-ნა ნუნუმ გამიღო, თვალებს არ უჯერებდა, თან მეხუტებოდა, თან ათასგვარ კითხვას მისვამდა....
საღამოობით მხოლოდ ქუჩებში სეირნობით ვივიწყებდი დარდს, ხან უფრო მეძალებოდა და ვგრძნობდი იმ გრძნობის შემოტევას რაც ჯერ კიდევ დამიტოვა სიყვარულმა გულში....
საღამოს რაღაც ხასიათი შემეცვალა, ხომ გითხარით ეს ქალაქი ჩემნაირია თქო.
გამოვეწყვე და გეზი სანაპიროსკენ ავიღე, დიდი ასოებით გაკეთებულ აბრაზე გულიანად გამეცინა „ ღამით ბანაობა აკრძალულია, ზვიგენები არიან“....
აქ უეცრად ჩემი ფილოსოფიურობა ჩაერთო და ხმამაღლა ამიტყდა სიცილი....ნეტა ერთი მანახა ბათუმში მოცურავე ზვიგენი, ჩემთვის ჩავილაპარაკე და ის იყო წასვლას ვაპირებდი რომ ზურგს უკნიდან ხმა შემომესმა..
- ერთი მათგანი თქვენს ზუგრს უკანა და გეშინოდეთ...
რაღაც ელდამ გადამიარა მთელს სხეულში, ხელი მაგრად მოვუჭირე ტელეფონს და გულში ჩემს ბედს დავუწყე გინება რო ყველა ავადმყოფი და მანიაკი მე როგორ უნდა გადამყროდა. სწრაფად შევტრიალდი და ლამპიონის შუქზე თითქოს ნაცნობი სახე დავლანდე...
- მოიცა, შენ ???? შენ აქ რა გინდა???? გაფართოებული თვალებით შევხედე და გულზე მომეშვა რო მანიაკს გადავურჩი..
- შენ დაგდევ 3 დღეა გაკვირდებოდი შენ იყავი თუ არააა, სიცილზე გიცანი ანნა..
ახლა ვიცოდი რომ ეს ზუსტად ის იყო, ასე მხოლოდ ის მეძახდა , ადამიანი რომელიც ერთ დროს ტკივილისთვის გავიმეტე, ჩემი ახირების გამო დავკარგე და სინანულიც არ მიგრძვნია... ეს იყო გიგა, ჩემი პირველი ბავშური სიყვარული რომელიც ბაღიდან დაიწყო, სკოლაში გაგრძელდა და ჩემი სისულელით უნივერსიტეტში დავამთავრე..
- როგორ დავაჟკაცებულა, უფრო სიმპატიური გამხდარე. გამაღლებულა, თმები ისევ ისე ქონდა შუბლზე ჩამოშლილი , როგორც ადრე.. გულში სითბო ჩამეღვარა, ვიდექი და გაოცებული ვუყურებდი ....
- ანნა კარგად ხარ??? გიგამ ხელი მომკიდა მკლავზე და შემანჯღრია...
მეტის ძალა აღარ მქონდა გიგას მაგრად მოვეხვიე და თვალზე ნაკადულად დამედინა ცრემლები... არ მახსოვს რამდენი ხანი იდგა ასე გიგა და რამდენი ხანი ვტიროდი მის მხარზე თავდადებული.. მისი სხეულის სითბო ისე მითბოდა გულს. აღარ მქონდა ტკვილი , მქონდა სინანული და მქონდა შურისძიების განცდა....
თავი ავწიე და თვალებში ჩავხედე... მან ისევ ისე გამიღიმა , ისე როგორც ადრე და მკითხა:
-მორჩი ტირილს?? მეგონა ჩემი ნახვა გაგიხარდებოდა იმდენი წელია არ გინახივარ და შენ კიდევ იტირე....
-გამეღიმა და ცოტა არ იყოს შემრცვხა კიდეც. ამდენი წელი გავიდა და ისევ ისეთი სულელი დავრჩი მგონი. ხო დიდი ხანი გავიდა გიგა, 4 წელი დიდი დროა.
- გიგამ ხელკავი გამომდო და სანაპირო ზოლს ერთად გავუყევით
-როდის ჩამოხვედი ანნა?? ერთხელ მაინც არ უნდა დაგერეკა??
-1 წელია ჩამოვედი , მაგრამ ჯობდა არასოდეს დავბრუნებულიყავი..
- არ მოგენატრე ანნა?
არ კითხვას არ ველოდი შევკრთი , ეს შეკრთომაც ხო ვერ ვისწავლე წესიერად, აშკარად იგრძნო ჩემი სისუსტე და გაეღიმა..
-მე იქ ყველა მენატრებოდა გიგა, ყველაზე მეტად კი ეს ზღვა და სანაპირო...
გიგამ იმ საღამოს კაფეში დამპატიჟა და თავს უფლება მივეცი გული გადამეყოლებინა და აღარ მეფიქრა ტკივილზე რომელიც აღარც მახსოვდა გიგას სიახლოვის გამო... ის საღამო ერტად გავატარეთ არ მინდოდა ჩემს დარდზე მეფიქრა ჩემი ტკივილი თითქოს სითბომ შეცვალა, მთელი კვირა არ გვეყოფოდა იმ ლამაზი წუთების გასახსენებლად რაც ჩვენს გრძნობას ახლდა ყოველთვის თან.
დღეები ისე მიყვებოდნენ ვერც კი ვამჩნევდი როგორ ღამდებოდა და თენდებოდა გიგასთან ერთად... დილით უთენია გავახილე თვალები მინდოდა მზისთვის დამესწო ამოსვლა და ჩემს სანაპიროზე მარტოს მესეირნა. იქვე შორიახლოს ვიღაც შევნიშნე ვიფიქრე ჩემნაირი გიჟი ყოფილა ასე დილაუთენია რომ გამოსულა თქო, საათის ისრები ჯერ მხოლოდ 5 საათს უჩვენებდნენ. გაოცებული დავრჩი როდესაც ჩემს წინ გიგა დავინახე.
- ანნა შენც აქ ხარ? არ ვიცი უეცრად ჩემს ფიქრებთან და გრძნობებთან დარჩენა მომინდა, დაფიქრება ყველაფერზე . შენ რაღას აკეთებ აქ ასე ადრე? თანაც მარტო???
- მე დიდი ხანია მივეჩვიე მარტოობას გიგას, შეიძლება გარშემო ბევრი ხალხია მაგრამ გული ცარიელი მაქვს, მეც მარტო მინდოდა ყოფნა მაგრამ შენი გადამეკიდე მარტო ვერ დავრჩი რააა...
ანამ გიგას შეხედა და ორივეს გაეცინა..
ერთი შეხედვით ანას ცხოვრება უდარდელი იყო, თითქოს არაფერი ქონდა სადარდებელი, მას ქონდა ყველაფერი რასაც ინატრებდა ყოველი ქალი , კარგი მანქანა, საკუთარი სახლი, კარგი სამხასური და საკუთარი ბიზნესი. ანას დიდი ბიზნესი ერგო მემკვიდრეობით, ხანდახან ძალიან იღლებოდა მაგრამ თავს ძალას ატანდა არ შეეძლო ეღალატა მამა– პაპის საქმიანობას, ხო მართლა ანას ყოველთვის იტაცებდა სიმღერა თუმცა მამამ ბრძანა ჩემი შვილი ცნობილი ექიმი უნდა გახდესო და ანაც დაყვა მის ნებას, ჯერ თბილისში დაამთავრდა სამედიცინო უნივერსიტეტი წარჩინებით შემდეგ კი სწავლა საზღვარ გარეთ გააგრძელა რამაც დაღუპა მისი სიყვარული..
მშვენიერი საღამო იყო, ისეთ როგორც ბათუმს ჩვევია ხოლმე, ხმაურიანი და ლაღი. ანამ ბულვარში გასაირნება გადაწყვიტა , თავის ფიქრებთან ერთად იყო აწყობდა გეგმებს როგორ უნდა ეძია შური იმ ტკივილზე რომელსაც არ იმსახურებდა, იმ ტყუილზე ასე მწარედ რო გააცურეს.. გულში იფიცებოდა რომ ყოველი თავისი ცრემლის სანაცვლოდ მწარედ დასჯიდა ირაკლის... ფიქრებში გართულს არც შეუმჩნევია როგორ გაუარა გვერდით გიგას.....
–ანნა ანნააა, მოიცა– რა გჭირს ანნა.. გიგამ თავისკენ შემოაბრუნა გოგონა და ახლა შეამჩნია რო ცრემლებს სახე დაენამათ, შენ რა ტირიხარ???
– მე? საიდან მოიტანე???? ანა ახლაღა მიხვდა რომ მის დარდს გზა ეპოვა და ცრემლებად წამოსულიყო....
– ანაა მითხარი რა ხდება, უკვე 1 კვირაა ასე ხარ, დამელაპარაკე გამანდე რა გაწუხებს. გეფიცები დაგეხმარები ანნა....
ანა და გიგა სანაპიროზე იჯდნენ , ეძნელებოდა ანას მოყოლა. ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა მის გულში, ის დარწმუნებული იყო რომ აღარ უყვარდა გიგა და გული მაინც რატო უცემდა ასე გამალებით ვერ ხვდებოდა ამას...
ბოლოს მაინც მოიკრიბა ძალა და დაიწყო.... როცა სასწავლებლად წავედი, თვითმფრინავში გავიცანი ირაკლი, მაშინ რთული სიტუაცია გვქონდა გახსოვს??? არ მემეტებოდი დასაკარგავად მაგრამ ვერც სწავლაზე ვამბობდი უარს..... ცრემლები თავისით მომდიოდა ისე როგორც ახლა, ირაკლი გამომელაპარაკა, დამამშვიდა მითხრა რომ თუ გიყვარდი შემირიგდებოდი.. მერე ნომრები გავცვალეთ და ერთმანეთს ხშირად ვნახულობდით. მოკლედ დავიწყეთ შეხვედრები მე იქ არავის ვიცნობდი ის კი იქ ცხოვრობდა. მათვალიერებინებდა ქალაქს დაბოლოს გამომიტყდა რომ შევუყვარდი.. რომ გითხრა შემიყვარდა თქო მოგაყუებ თუმცა სიმპატია მეც მქონდა, თანაც ამ დროს ჩვენ უკვე დაშორებულები ვიყავით და მინოდა გული ვინმეზე გადამეყოლებინა.. დაიწყო შეხვედრებიიი რომლებიც აქაც გაგრძელდა. ახლა კი სულ 1 კვირის წინ გავიგე რო ცოლი ყოლია და შვილსაც ელოდება...... იცი გიგა იმაზე არ მწყდება გული რომ დავკარგე, ჩემი გრძნობა მისდამი არ იყო სრულფასოვანი, იყო უბრალოდ რაღაც სახელიც არ ვიცი რა დავარქვა... იმაზე ვბრაზობ როგორ მომატყუა მე სულელმა რომ ვერაფერი გავიგე. არადა მეხვეწებოდა ცოლად გამომყევიო....
– რა ახლაც გიგა??? დაასრულე რისი თქმა გინდოდა
– რომელიც მიყვარდა და ახლაც მიყვარს. იმაზე უფრო მეტად ვიდრე მაშინ წლების წინ, ისევ ისე მენატრება მისი ჩახუტება როგორც მაშინ მენატრებოდა როცა უნივერსიტეტის წინ ვიდექი და გელოდებოდი... ანნა, შენი სიყვარული ოდნავაც კი არ გამნელებია ანნა, უფრო მეტად შემიყვარდი, ვერ შევძელი შენი გადაყვარება ანნა, გულმა ვერ შეძლო ეს...
– ერთხელ მაინც რატომ არ დამირეკე გიგა. ერთხელ მაინც რატომ არ მითხარი რო გენატრებოდი, როგორ ველოდი შენგან ამ სიტყვებს გიგა. ღამეებს ტირილში ვატარებდი , შენზე ფიქრში და დარდში. ამდენი დრო გავიდა და შენმა დანახვამ ჩემში გააღვიძა ისევ ის გრძნობა რასაც სიყვარული ქვია. შენამდე არავინ მყვარებია და არც შენს მერე შემიყვარდა ვინმე..
გიგა მიყვარხარ ისევ ისე როგორც ადრე, უფრო მეტად, ახალი გიჟი და გადარეული გრძნობით გიგა..დარჩი ჩემთან კარგი?
ანაა წამოდგა გიგასკენ შებრუნდა და მაგრად ჩაეხუტა გულში. გიგა გრძნობდა ანას ცხელი ტუჩების სიმხურვალეს, მის ცხელ სუნთქვას. გრძნობდა როგორ ეცლებოდა ძალა თავის შეკავების. ხვდებოდა რომ თუ კიდევ ასე გააგრძელებდა თავს ვერ შეიკავებდა . ანამ თვალებში ჩახედა გიგას .
– გიგა მაპატიე ეს ტკივილი, მიყვარხარ, მეტი აღარ გამიშვა არსად გიგაა. და შემდეგ მათი ტუჩები ერთმანეთს დაეწაფნენ.
ეს იყო ის ბედნიერების შეგრძნება რასაც ამდენი წელი ელოდა და მიხვდა რომ ის ის იყო ვინც უყვარდა მთელი გულით და მთელი არსებით….
– ანნა მიყვარხარ რამდენი ხანი გელოდი და როგორც იქნა ისევ ჩემი ხარ, ისევ ისე მიყვარხარ ანნა როგორც ადრე როგორც მაშინ წლების წინ პირველად რომ დაგინახე .....
მათი ბედნიერების წუთები ტელეფონის ზარმა დაარღვია. ტელეფონის ეკრანს დახედა გიგამ და ფერი შეეცვალა..
– გიგა მოხდა რამე??? ვინ არის? უპასუხე..
– ანნა მაპატიე ცოტა ხნით დაგტოვებ და ახლავე მოვალ...
– კარგი აქ ვიქნები და დაგელოდები აი ზუსტად ამ ადგილას რომ მეტი აღარასოდეს დაგეკარგო...
–გიგა რა ხდება???? რამე პრობლემაა?
– არა ანნა არაფერი, ერთი ვიცი რო შენს თავს ვეღარავინ წამართმევს. მარტო ჩემი ხარ გესმის????
– მიყვარხარ გიგა, ძალიან მიყვარხარ....
– იმ ღამით მოხდა ის რაც შეიძლება ყველაზე დიდი შეცდომა ყოფილიყო მათ ცხოვრებაში... მათი ტუჩები ერთმანეთს დაეწაფა და თბილმა ჟრუანტელმა დაურათ ტანში.
