დარჩი ჩემთან (2)

გიგა ძალიან ბედნიერი ვარ ძალიან, მაპატიე რომ გული გატკინე და წავედი, წავედი ასე უხმოდ და არაფერი გითხარი,მიყვარხარ გიგა, ძალიან მიყვარხარ
– ანნა, მისმინე შენთან სალაპარაკო მაქვს ,
– გთხოვ ახლა არააა, გთხოვ. მინდა ახლა შენთან ბედნიერება განვიცადო.ახლა არ მინდა ლაპარაკი , ჩამეხუტე და მითხარი რო გიყვარვარ ისე როგორც არასოდეს არავინ.
– ანნა შენ ხარ ჩემი პირველი და უკანასკნელი სიყვარული...
–გიგა თბილისში უნდა დავბრუნდე, სამსახური მელოდება, 2 კვირაა მივატოვე საქმე და ალბად აურ–ზაურია უკვე. საქმე უჩემოდ არ კეთდება.
–მართალი ხარ, ერთად წავიდეთ დავბრუნდეთ ჩემო სიყვარულო, ერთადერთო, რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ რამდენი ტკივილი გადავიტანე უშენოდ ანნა.
–მიყვარხარ გიგა..მაკოცე რა,ჩამეხუტე.....
......
დღეები ერთმანეთს მიყვებოდა. სადაც იყო ზაფხულიც დასასრულს მიუახლოვდებოდა და შემოდგომა დადგებოდა, თბილი და ლამაზი შემოდგომა რომელიც ძალიან უყვარდა ანას, უყვარდა ფოთლებში ფეხების არევა და შემოდგომის თბილ წვიმაში სეირნობა...
თითქოს მის ცხოვრებაში განგებ ხდებოდა ათასი სასწაული რომელსაც თან ტკივილი მოქონდა ხოლმე.
შემოდგომა ყოველთვის კარგს მოგონებებს უღვიძებდა, ისეთს სითბო და სიყვარული რომ მოქონდა თან.დილით ადრიანად წამოხტა შხაპი მიიღო და სამსახურში წასასვლელად მოემზადა. ფეხით გადაწყვიტა წასვლა, მანქანის გასაღები ჩანთაში ჩაიგდო ფიქრებში გართული მიუყვებოდა გზას და თან ფეხებს ყვითელ ფოთლებში ურევდა .
მხიარულმა შეაბიჯა საავადმყოფოში და ახლა მიხვდა როგორ მონატრებოდა თავისი საქმე.
-ქალბატონო ანა მობრძანდით?? როგორ დაისვენეთ ?
-მადლობა ნინო კარგად. აი ხო ხედავ მოვედი ახალი ძალებით
- ქალბატონო ანა თქვენი ოთახი უკვე მზადაა, სანამ ისვენებდით თავს უფლება მივეცით და დეკორაცია შევცვალეთ..

ოთახი მართლაც რომ საოცარ ფერებში მოეწყოთ, ზუსტად ჩემი გემოვნებაა გაიფიქრა ანამ და ახალ ტყავის სავარძელში რბილად ჩაესვენა... როგრო მიყვარს ეს ცისფერი და თეთრი , ძალიან ლამაზია ნინო დიდი მადლობა, მართლად რომ ჩემი ფერები აგირჩევიათ.
-ნინო გეხვეწები ყავა შემომიტანე რა და საბუთები რომლებიც ჩემს აქ არ ყოფნაში გაიწერა.
ანას ეგონა რომ დაისვენა და ის იყო თვალები დახუჭა და ფიქრში წავიდა რო ოთახში სირბილით შევიდა ნინო:
- ანა თქვენი დახმარება სჭირდებათ უბედური შემთხვევაა. გოგონა ორსულია ავარიაში მოყვა უგონოდააა.
ანა უეცრად მოეგო გონე
-სასწრაფოდ ხალათი. საოპერაციო მოამზადეთ ..
ანა სირბილით გაიქცა საოპერაციოში . ოპერაცია თითქმის 1 საათი გაგრძელდა. მოსაცდელ ოთახისთვის გვერდის ავლას ცდილობდა მაგრამ მაინც შეამჩნიეს
-ექიმო გვითხარით როგორაა ჩვენი შვილი? ბავშვი როგორაა? ექიმო რა ხდება??
- დამშვიდდით ქალბატონო, თქვენი შვილი ჯერ გონზე არ მოსულა რეანიმაციაშია , მდგომარება მძიმეა მაგრამ სტაბილურია, ჯერ ჯერობით გართულებებს არ ველოდებით , აი რაც შეეხება პატარას კი არაჩვეულებრივი და ულამაზესი გოგონა გყავთ. ბაშვი კარგადაა , თუმცა დროებით ინკუბატორში მოვათავსეთ . შეგიძლიათ ინახულოთ პატარა. მაპატიეთ ახლა უნდა წავიდე.
ანიმ შვებით ამოისუნთქა თითქოს ტვირთი მოიშორა ზურგიდან. ოთახში შევიდა და კარი გადაკეტა დასვენება უნდოდა და მარტო ყოფნა.
მაგიდაზე დადებული ტელეფონი აწკრიალდა გიგა რეკავდა. უეცრად მოეხსნა დაძაბულობა და მხიარულად უპასუხა :
- ანნა როგორ ხარ? რატო გაქ დაღლილი ხმა?
- გიგააა, როგორ მომენატრე, ურთულესი ოპერაცია ჩავატარე მშობიარე მყავდა და ძლივს გადავარჩინეთ.
- დღეს მნახავ გიგა?
- ანნა ამიტომ გირეკავ 1 კვირით საქართველოდან გავდივარ ბიზნესის საქმეზე და იქიდან დაგირეკავ კარგი????? მაპატიე რომ ვერ გნახე წასვლის წინ
- კარგი გიგა არაუშავს. დროები გიგა. იცოდე რომ მიყვარხარ....
- ანაა შენთან საქმე მაქვს ...
- გიგა მაპატიე მეძახიან მშობიარეს გართულება დაეწყო უნდა გავთიშო..... ანა ოთახში შევიდა და ფიქრებს მიეცა უნდოდა გაერკვია რა ხდებოდა ამ პატარა გოგონას თავს . წარმოიდგინა მის ადგილას თავისი თავი და გული დაეწვა გიგას რო ასე მიეტოვებინა რა მოუვიდოდა , რას იგრძნობდა. თუმცა მაინც საჭირო იყო დალაპარაკება ბავშვის მამასთან რადგან სცოდნოდა მისი შვილის ამბავი როგორმე უნდა ეთქვა რომ ბავშვს მისი დახმარება ესაჭიროებოდა,
ფეხზე წამოდგა და ოთახიდან გავიდა პირდაპირ მოსაცდელი ოტახისაკენ აიღო გეზი. ოთახში სიჩუმე იყო. ახალგაზრდა მაღალი მამაკაცი ფანჯარასთან იყო ატუზული და გზას მიშტერებოდა , ასაკოვანი ქალი კი სავარძელში იჯდა.
ანას დანახვაზე ქალი მაშინვე წამოხტა.
-ექიმო კიდევ რაიმე გართულებააა? რა სჭირს ჩემს შვილს?
- ქალბატონო დამშვიდდით გოგონა კარგადაა უბრალოდ მინდა ბავშვის მამას დაველაპარაკო ჩემი მოვალეობაა გავაცნო რა ოპერაცია გაუკეთდა მის მეუღლეს. ბავშვს მამა სჭირდება. როდესაც დედა გონზე არაა ბავშვს მამა სჭირდება რათა სითბო აიღოს. იქნებ დაურეკოთ მამას რომ მოვიდეს...
ქალი სახეზე გაწითლდა და ანას აღელვებით უპასუხა:
- ქალბატონო ანა, ჩემს შვილს ქმარი არ ყავს , ბავშვის მამა აგერაა და შეგიძლიათ გაესაუბროთ დაგტოვებთ.

ანამ ჩაახველა უნდოდა მოეხედა მამაკაცს რომელიც ასე დაშტერებით უყურებდა რაღაცას. ხმაურზე შემოტრიალდა და ადგილზე გაშრა ორივე. უნდოდა ეთქვა რაღაცა ანას და ხმა არ ქონდა , თვალებში დაუბნელდა გრძნობდა რომ თანდათან ძალა აღარ ქონდა უნდოდა ხელი რაღაცისთვის მოეჭიდა და უეცრად წაბარბაცდა.
მამაკაცი მისკენ გადაიხარა დასაჭერად.
- არ მომიახლოვე. არ გაბედო ხელი მახლო.
- ანნა მომისმინე, ანნა ყველაფერს აგიხსნი ანნა, მინდოდა მეთქვა ყველაფერი მაგრამ ვერ მოვასწარი ანნა,
- გინდოდა გეთქვა? ვერ მოასწარი? დრო არ გქონდა ხო? ჩემს გვერდით დასაწოლად გეყო დრო და სათქმელად არა??????
- ანნა მიყვარხარ აგიხსნი ანნა
- რომელ სიყვარულზე და ახსნაზე მელაპარაკები გიგა, დამივიწყე, აღარასოდეს დამირეკო, შვილს სჭირდები შეგიძლია მიხვიდე და ნახო, ეცადე ეს დღეები თვალში არ მომხვდე თორე არ ვიცი რას გავაკეთებ..
- ანნა გთხოვ ერთხელ მაინც მომისმინე...
- არასოდეს გიგა. მშვიდობით.
ანა ოთახიდან გამოვიდა. გრძნობდა რომ ოთახში უნდა შეესწრო თორემ თვალებიდან ნაკადულად ჩამოსდიოდა ცრემლი. სირბილით გაიქცა ოთახისაკენ. შიგნიდან ჩაკეტა და იქვე ჩაიკეცა. ტირილს ვერ იკავედა. გული საშინლად სტკიოდა. თავზე ექცეოდა ქვეყანა, დაკარგა ის რისი იმედითაც დაიწყო ცხოვრება თავიდან. ყველა კაცი ერთნაირია, შენ მაინც მეგონე სხვანაირი გიგა ბუტბუტებდა და პატარა ბავშვივით დაიწყო ტირილი...