დარჩი ჩემთან (3)

კარზე ზარის ხმამ გამოაღვიძა მაშინვე საათს დახედა..
-რა უნედურებაა ასე ადრიანად მოსვლა , უი არც ისე ადრეა 11 საათი ყოფილა.. თავის თავს ეუბნებოდა ანა და სიცილით წამოიმართა საწოლიდან, იქვე მიგდებული ხალათი მოიწოდა და კარის გასაღებად წავიდა..
-ანა, როგორ ხარ?
-კარგად ქეთა რა მოხდა?? ასე დილაუთენია რამ მოგიყვანა?
-გოგო 2 კვირა გავიდა ერთხელ არ დამირეკე, ზარებზე თავად არ მპასუხობ ქალბატონო, ვიფიქრე რამე მოგივიდა.
-კაი რა ქეთ. რეებს ბოდიალობ. უბრალოდ მარტი მინდოდა ყოფნა.
-კაი ხო მიდი ჩაიცვი გარეთ უნდა გავიდეთ საქმე მაქვს.

ანა ოთახში შევიდა და ქეთაც პატარა ბავშვივით უკან გაყვა. კარებში უეცრად შეყოვნდა და ანას ცრემლიანი თვალებით შეხედა..
-მოიცა, შენ რა წასვლას აპირებ და მე არაფერი მითხარი?
-ქეთ მისმინე, ჯერ ხო აქ ვარ არსად წავსულვარ, და მეორეც აბა დაფიქრდი ისე როგორ წავიდოდი რომ შენთვის არ მეთქვა?
-....
-კარგი ხო, მაპატიე .მისმინე ქეთა, სხვა გზა არ მაქვს უნდა წავიდე , როგორმე უნდა დავივიწყო ეს ყველაფერი, თუმდა ვიცი რომ ჩვენი შვილი ამის საშუალებას არ მომცემს. ვიცი რომ მამამის დაემსგავსება რომ ყოველი მისი შემოხედვა ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასი იქნება. არ შემიძლია მისი დავიწყება, ვეცადე ქეთა, ეს გრძნობა ჩემზე ძლიერია..
-ანა დამშვიდდი კარგი? ზედმეტი მომივიდა, შენთვის ხო იცი არ შეიძლება ნერვიულობა...ქეთა ანას წინ დაიმუხლა და ცრემლები მოწმინდა.
-როდის მიდიხარ?
- 2 დღეში. ჩემები დამხვდებიან.
-იციან რომ ბავშვს ელოდები??
-არა მაგრამ გაიგებენ. ეს ბავშვი ჩემია და ჩემი ცხოვრებაც ჩემია. უკვე დიდი ვარ და ვიცი რასაც ვაკეთებ. ამ ბავშვს ვერავინ წამართმევს ქეთა.
-რამდენი ხნით მიდიხარ ანა, მერე საავადმყოფოს რას უზავ??
-სანამ წასული ვიქნები შენ გიტოვებ.
-ქეთ შეგიძლია რასაც გადმოგცემ გიგას მიუტანო? გთხოვ უარი არ მითხრა.

--ალო, გიგა ქეთა ვარ ანას მეგობარი. შენთვის რაღაც მაქვს ანამ დამიტოვა შეგიძლია შემხვდე??
-......................
-სახლში მოვიდე შენთან???
-......................
-კარგი მოვალ შენ როგორც გინდა....

..........
იდგა ქეთა და თვალებს არ უჯერებდა, გიგა შენ რა.... გიგაააა..... ხვდებოდა რომ უნდა გაცლოდა იქაურობას, აღარ უნდა დაენახა გიგას სახე თორე ცრემლებს ვერ მოერეოდა და ატირდებოდა პატარა ბავშვივით....
- ხო ქეთ მე .. გიკვირს? ცხოვრებაში არაფერია გასაკვირი, ის ხომ ჩვენზე თამაშობს. ჩვენს გულებზე ,ნერვებზე.. ახლა ასეა ყველაფერიი.
- კი მაგრამ ანაა.
- ანნამ არაფერი უნდა იცოდეს. დამპირდიი . არ მინდა უბედური იყოს, ის იმსახურებს ბედნიერებას , მე მისთის დავთმე ყველაფერი ქეთა... არ მომცა საშუალება ერთხელ მაინც ამეხსნა რომ ის ბავშვი ჩემი არ იყო. უბრალოდ ასეთი სპექტაკლის დადგმა მომიწია. მეგობრისთვის ყველაფერს გააკეთებ შენც ხომ ასე იქცევი ახლა, თუმცა არ ინდომა ჩემი მოსმენა
- მე ვეტყვი მე ყველაფერს ვეტყვი. გიგა , ეს უსამართლობააა გიგა, ოღონდ შენ არააააა....
- არა ქეთა ,. დამპირდი რომ არაფერს იტყვი, დამპირდი რომ შემინახავ ამ ტკივილს საიდუმლოდ... არ მინდა თავი დამნაშავედ იგრძნოს....
- გპირდები გიგა....
ეს ბოლო სიტყვა იყო რისი თქმაც მოახერხა ქეთამ და ოთახიდან გიჟივით გავარდა..
გიგა მაგიდაზე დაგდებულ წერილს მიაშტერდა.ხელები უკანკალებდა.წერილი აიღო და ღრმად ჩაისუნთქა ქაღალდის სუნი...“მისი სურნელი დაყვება- გაიფიქრა გულში და თავისი ინვალიდის ეტლი ფანჯარასთან მიაგორა წერილის წასაკითხად:
„ვიცი ეხლა შენც ისევე გტკივა როგორც მე. არც კი ვიცი რა გითხრა და რა დავწერო, მაშინ როცა თავიდან გიპოვე დავიფიცე რომ შენთან შეხვედრის იმ დღეს მივიჩნევდი ცხოვრების ათვლის სათავედ. ეხლა ასათვლელიც არაფერი მაქვს-მხოლოდ ტკივილი დამიტოვე. მე ხომ ყველაფერი მოგიძღვენი. ეს სიყვარული ჩემზე ძლიერია, რომ არ წავსულიყავი ვიცოდი რომ ერთ დღეს მოვიდოდი შენთან, გული ვერ გაუძლებდა ამ გრძნობას, მერე რა მეთქვა ჩვენი შვილისთვის ? როგორ მეთქვა რომ ოჯახი დავუნგრიე მამაშენს თქო. მაპატიე რომ შემიყვარდი.. მაპატიე გიგა, მხელი ცხოვრება ერთი ადამიანი მიყვარდა და მთელ დარჩენილ სიცოცხლესაც შენ მოგიძღვნი. გნატრობდი წასვლის წინ. ვიცოდი რომ გეთხოვა დავრჩებოდი შენთან მაგრამ არ მოხვედი. მშვიდობით გიგა.“
გიგამ ცრემლები მოიწმინდა და წერილი გულში ჩაიხუტა.
-მაპატიე ანნა, მაპატიე რომ ვერ გთხოვე ჩემთან დარჩენა, ასეთი ადამიანი არავის ჭირდება , მე აღარ ვარ ის გიგა შენ რომ გიყვარდა ანნა.