დარჩი ჩემთან (4)
სვეტიცხოვლის ტაძრის კარები დახურული იყო, შესულს სანთლების და საკმევლის სუნი ესიამოვნა. ღვთისმშობლის ხატის წინ მუხლი მოიყარა და დაბალი ხმით დაიწყო ლოცვა:
-მან უნდა იცოცხლოს ჩვენი შვილის გამო, ღმერთი მოწყალეა ასე არ წამართმევს, ასე არ დამინგრევს ცხოვრებას, დატოვებს ჩემთან..
ანა სირბილით გაიქცა მანქანისკენ , რულზე თავი დადო და ტირილი დაიწყო...
მანქანა თბილისის ქუჩებს გასცდა, უკვე კარგად მოსაღამოვებული იყო, ქუჩებს მბჭუტავი ლამპიონები ანათებდნენ. ანამ მანქანა გააჩერა და გადმოვიდა, მიხვდა რომ თბილისიდან კარგად შორც წამოსულიყო.
სვეტიცხოვლის ტაძრის კარები დახურული იყო, შესულს სანთლების და საკმევლის სუნი ესიამოვნა. ღვთისმშობლის ხატის წინ მუხლი მოიყარა და დაბალი ხმით დაიწყო ლოცვა:
-„აი ისევ აქ მოვედი, ხომ ხედავ ღმრთო, უშენოდ არაფერი ვარ, მომეცი ძალა რომ შევძლო ვილოცო მისთის, დამეხმარე რომ ამ ტკივილის გავუძლო. ღმერთო გადამირჩინე გთხოვ. მიეცი ძალა რომ იცოცხლოს, ძალიან გთხოვთ არ წამართვათ, მომეცი საშუალება რომ ვიყო ბედნიერი ღმერთო.“
კარგა ხანს იჯდა ანა ეკლესიაში დაწარსულის დღეებს იხსენებდა, მობილური აწკრიალდა. ანა ტაძრიდან გამოვიდა და ტელეფონს დახედა:
-ხო ქეთა რა მოხდა?
- ანა სად ხარ ამდენი ხანი, ბავშვი ტირის ვეღარ ვაჩუმებ მოდი ანა.
-ღმერთო ჩემო ანიტა, სულ დამავიწყდა, ჩემი პატარა.მოვიდვარ ქეთ. 15 წუთში ვიქნები....
ანამ ანიტა გულში და მწარედ აქვითინდა.. მაპატიე პატარავ რომ ასე მოგექეცი, მაპატიე..
-ანა რა მოხდა მითხარი, ნახე გიგა შეურიგდი?
-ქეთ, საშინელებააა, ვერ ვნახე ქეთა, გიგას ოპერაცია გაუკეთეს, სხეულმა ვერ გაუძლო და კომაშია, გადარჩენის შანსები ძალიან ცოტააო ქეთა, რა მეშველება მის გარეშე, რა სულელი ვარ, რომ არ მოვუსმინე, ჩემს თავს არასოდეს ვაპატიებ ამას ქეთა.
-ძალიან გთხოვ ანა დამშვიდდი.
-გთხოვ დარჩი ჩემთან, მეშინია ამ ტკივილის ქეთ.
დილა ნათელი და სასიამოვნო გათენდა, როგორ უნდოდა გაღვიძებოდა ანას და ეს ყველაფერი სიზმარი ყოფილიყო, ძალა აღარ ქონდა ამ ტკივილთან შებრძოლების. ცხოვრებამ ერთხელ უკვე წაართვა საყვარელი ადამიანი და მეორედ ამას ვეღარ გადაიტანდა.
საათს დახედა ანამ ისრები 9 საათს უჩვენებდნენ.ლოგინიდან ჩუმად წამოიდგა. უშფოთველად მზინარე ანიტას და ქეთას გადახედა და სააბაზანოში შევიდა.
-ვაი, ქეთ რო არ გაგაღვიძე?? ვცდილობდი ჩუმად მემოქმედა. ყავა დაადგი გთხოვ რა.
-შენ საით გაგიწევია???
-საავადმყოფოში მივდივარ.ექიმს უნდა გავესაუბრო გიგას მდგომარეობის შესახებ. სიმართლე უნდა ვიცოდე. შეიძლება ყველაფერი ასც ისე ცუდადაა და უბრალოდ ის საწყალი ქალი ვეღარ ხვდება ვერაფერს, ამდენი ტკივილისგან. მაგრამ მე ხომ ექიმი ვარ?!
ქეთ გთხოვ ანიტას დღესაც მიმიხედე და ხვალ ძიძას ავიყვან.უბრალოდ ძალიან პატარაა და მეშინია თან ეხლა საამისოდ დრო არ მაქვს ხო იცი.მინდა ჩემს კლინიკაში გადმოვიყვანო თუ არის ამისი შესაძლებლობა, ან გერმანიაში წავიყვან. ყველაფერს გავაკეთებ ოგონდ გადარჩეს ქეთ.
ანამ ტანზე ჩაიცვა , ყავა მოსვა და თითქმის დაულეველი ჭიქა მაგიდაზე დატოვა. პატარა ანიტას აკოცა და ქეთას დაუძახა გავდივარო..
შავი მერსედესი ღუდუშაურის საავადმყოს მანქანების სადგომზე გააჩერა და გეზი მთავარი შესასვლელისაკენ აიღო. როგორც ყოველთვის ახლაც უზადოდ ლამაზი იყო.
მიმრებში მთავარი ექიმი ტრამვატოლოგი იკითხა და კარებზე დიდი ასოებით წაიკითხა სახელი და გვარი. „მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორი ნიკოლოზ თევდორაშვილი“.
დააკაკუნა ანამ და კარები რთხილად შეაღო, -შეიძლება ბატონო ნიკა???
-მობრძანდებით, რით შემიძლიათ დაგეხმაროთ???
-მე ანა ვარ,ანა ქართველიშვილი.თქვენს ერთ-ერთ პაციენტზე მინდა გაგესაუბროთ.
-ანა ქართველიშვილი????რატომღაც მეცნობაა გოგონათქვენი სახელი და გვარი. შემთხვევით ბატონ დავითს ხომ არ იცნობთ გინეკოლოგს????? ერთად ვმუშაობდით ჩვენ ერთ კლინიკაში.
-დიახ, ის მამაჩემია ბატონო ნიკა, მაგრამ ახლა მამაჩემსე სასაუბროდ არ ვარ მოსული.
-გისმენ, ანა რა გაინტერესებდა აბა მითხარი.
-მინდა გამაცნოთ გიგა ქავთარაძის მგდომარეობა, ის ხომ თქვენი პაციენტია???
-დიახ, მაგრამ არ შემიძლია პაციენტის პირადი ინფორმაციის გაცემა.
-შეგიძლიათ ბატონო ნიკა, ის ჩემი შვილის მამაა,ის ერთადერთია ვინც გამაჩნია. ვიცი რომ მძიმე მგდომარეობაა მინდა გერმანიაში წავიყვანო თუ არის ამისი საშუალება, თუ ფრენა საფრთხეს არ შეუქმნის მის სიცოცხლეს.
-ანა შვილო, გიგა ძალიან რთულ მდგომარეობაშია. მე მას ავუხსენი რომ წამალი რომელსაც ის მანამდე იღებდა , უკუ ჩვენებას მისცემდა ნარკოზს, თუმცა მან თვითონ მოაწერა ხელი ოპერაციას და მე სხვა გზა არ მქონდა. გიგა ნარკოზიდან ვეღარ გამოვიდა კომაშია, არ ვიცი რამდენი ხანი გაგრძელდება მისი ასეთი მდგომარეობა.
-გადარჩენის შანსი რამდენია???მე თვითონ ექიმი ვარ ბატონო ნიკა, ძალიან გთხოვთ ნუ დამიმალავთ.
-ანა,კარგად დაფიქრდი და თავად მიხვდები რამდენი ხანი შეეძლება გიგას სიცოცხლე..
-მანამ სანამ აპარატს არ გაუთიშავთ ასეა ხო? მაგრამ ხომ არსებობს შემთხვევები მედიცინაში როდესაც ძლიერ შოკს მოყავს ავადმყოფი გონს..
-არსებობს ანა, და მეც ამ სასწაულის მჯერა..
-მადლობთ ბატონო ნიკა. შემიძლია ვნახო გიგა??
-რა თქმა უნდა .....
რეანიმაციის ოთახში სიჩუმე სუფევდა როგორს საავადმყოფოს კედლები წამლის სუნით იყო გაჟღენთილი.ფეხაკრეფით შეიპარა ანა რეანიმაციაში, გიგას საწოლთან ექთანი იდგა და ახალ წამალს უმათებდა გადასხმას. ანამ ექთანს სთხოვა მარტო დაეტოვებინა გიგასთან.
თითქოს ძლიერმა ვნებებმა და ემოციებმა ერთად იხეთქეს მის სხეულში, საწოლზე მოკვეთილივით დაეცა. უყურებდა გიგას და ფიქრობდა რა შეცვლივლიყო მის სახეზე ამ 9 თვის მანძილზე. ავადმყოფობას თითქოს მოეტეხა, თუმცა მისი ვაჟკაცური იერისთვის ვერაფერი დაეკლო. შუბლზე ისევ ისე ეყარა თმები როგორც ადრე. ხელი ხელზე მოუჭირა და აკანკალებული ხმით დაიწყო საუბარი :
-გიგა, ვიცი გესმის ჩემი,ალბად გიკვირს რომ მე მოვედი პირველი შენთან , გიკვირს რომ ჩემი სიამაყე დავძლიე და მე პირველი გეუბნები რომ მაპატო ეს ტკივილი..
რად მიღირს ასეთი სიამაყე თუკი შენ არ იქნები ჩემთან, იცი ამაყი მხოლოდ შენს გვერდით ვიყავი, როცა მეუბნებოდი რომ შენთვის იდეალური ქალი ვიყავი და რომ ამაყობდი ჩემით... მინდოდა სულ მინდოდა მეთქვა რომ მთელი ის წლები მიყვარდი, ერთი წუთითაც კი არ დამვიწყებიხარ. ხო ბევრჯერ ვიყავი შენგან შორს მაგრამ გული შენს სითბოს და სიახლოვეს გრძნობდა. ძალიან გთხოვ არ დამტოვო , ჩვენი შვილის ხათრით მაინც, ვიცი გაწყენინე , თუ გინდა ამ მაპატიო ეს ტკივილი.მაგრამ ძალიან გთხოვ ხელი მომიჭირე თუ გესმის ჩემი, თუ გრძნობ ჩემს ტკივილის გიგა. მიყვარხარ .
ანა საწოლიდან წამოდგა და დერეფანში გამოსული იქვე ჩაიკეცა კედელს მიეყრდნო და მანამდე ტიროდა სანამ გული არ იჯერა ტირილით.
-ანა გამარჯობათ. ღუდუშაურის საავადმყოფოდან გირეკავთ ნიკა ვარ თევდორაშვილი.შეგიძლიათ მოხვიდეთ სალაპარაკო მაქვს შენთან..
-დიახ რა თქმა უნდა ახლავე გამოვალ..
-ანა მოხდა რამე??
- არ ვიცი ქეთა გიგას ექიმს ვესაუბრე ეხლა მითხრა რომ მივიდე სასწრაფოდ.. ძალიან მეშინია ქეთა, არ ვიცი როგორ ვიცოცხლებ მის გარეშე.
......
-დედა ,ხო დე მე ვარ.. დედა უნდა ჩამოხვიდე, ცოტა ხნით მაინც კარგი??? შეიძლება გერმანიაში მომიწიოს წასვლა ძალიან გთხოვ რაც შეიძლება მალე წამოდი.
-ანა მოხდა რამე????
-გიგა ძალიან ცუდადაა დე, თვეზე მეტია კომაში,ა გერმანიაში უნდა წავიყვანო , უნდა გადავარჩინო დედა, გთხოვ ჩამოდი, ბავშვს მიმიხედე დე.
-ანა დამშვიდდი, ყველაფერს გავაკეტებ რომ 2 დღეში მანდ ვიყო. დაწყნარდი.
....
კაბინეტში შესულ ანას ქალბატონი ნატოც იქ დახვდა.
-მოხდა რამე? გიგა როგორაააა? რატომ გაქვთ ასეთი სახეები. მითხარით სიმართლე.
-ანა, შვილო მოდი დაჯექი , და კარგად უსმინე ექიმი რასაც გეტყვის..
ოდნავ ჩახლეჩილი ხმით დაიწყო საუბარი ნიკამ, ემჩნეოდა რომ ძალიან ნერვიულობდა.... ხელებს ნერვიოლად ათამაშებდა..
-ანა , უკვე ერთ თვეზე მეტია რაც გიგა ასეთ მდგომარეობაშია, სასიკეთო არაფერი ეტყობა მის სხეულს და გონებას. გონს რომც მოვიდეს არის შესაძლებდლობა რომ ის აზროვნებას ან სხეულს ახალი დეფექტი ჰქონდეს...
ანა განერვიულებული წამოხტა სკამიდან.-მაგრამ პაციენტების 99% კმოდან გამოსული უდეფექტოდ უბრუნდება ცხოვრებას, და თქვენ რას მთავაზობთ ბატონო ნიკა? რომ გიგა აპარატიდან გავთიშოთ??
-ანა მომისმინე.კარგად დაფიქრდი შენც ხომ ექიმი ხარ და , კარგად გესმის რომ მისი გამოკეთების შანში ძალიან მცირეა. ქალბატონი ნატო თანახმაა , რომ თუ 2 კვირის მანძილზე გიგას არ დაეტყობა უკეთესობა ჩვენ მას აპარატოდან გავთიშავთ..
- და ხვდებით რას ამბობთ?? ის ხომ მოკვდებაა.....ის ხომ ჯერ კიდევ ცოცხალია. იცი რას გეტყვით?? მე არ ვიცი ქალბატონი ნატო თანახმა რაზეა , და თუ ის მზადაა მოკლას თავისი შვილი მე არ ვარ მზად მოვკლა ჩემი შვილის მამა და ჩემი სიყვარული გასაგებია????????? გერმანიაში ერთ-ერთ ყველაზე ცნობილი კლინიკის ექიმს უკვე ვესაუბრე. ის მზადაა მიიღოს გიგა და მკურნალობა იქ გავაგრძელოთ.
მობილურს ნერვიულად ათამაშებდა ანა ხელში . მალი-მალ დაჰყურებდა მის ეკრანს თითქოს ვინმეს ზარს ელოდებაო. მერე უეცრად ჩანთას ხელი დასტაცა და კარისაკენ გაემართა.. გასასვლელში შეყოვნდა კაბინეტისაკენ შეტრიალდა თვალი თვალში გაუყარა ნატოს და მკაცრი ტონით მიაძახა. 2 კვირაში თქვენ საკუთარი ნებით მოკლავთ შვილს, მე კი მას ორ კვირაზე ადრე წავიყვან აქედან და იცოდეთ არც შეეცადოთ შეწინააღმდეგება ჩემსას მაინც გავიტან „ქალბატონო ნატო“. ამ უკანასკნელ სიტყვებში ისეთი ზიზღი იგრძნობოდა რომ თვითონ ანასაც კი ტანში გააჭრჭოლა..
კაბინეტის კარები გამოიჯახუნა და რეანიმაციაში გიგასთან შევიდა... შუბლზე აკოცა ტირილი დაიწყო,ანას თვალებიდან წამოსული ცრემლები გიგას სახეს ეცემოდა და უსასრულობაში იკარგებოდა. გპირდები ჩემო სიყვარულო, წაგიყვან აქედან და თუნდაც მთელი ცხოვრება დამჭირდეს შენი ლოდინი დაგელოდები და არასოდეს დავკარგავ იმედს. შენ ხარ ჩემი იმედი და სანამ შენს სახეს ვხედავ მანამდე მეც ცოცხალი ვიქნები გიგა.
