დარჩი ჩემთან (5) დ ა ს ა ს რ უ ლ ი
3 157 ნახვა
სახლში გვიან დაბრუნდა ანა. მარტო ყოფნა სჭირდებოდა , უნდა ეფიქტა როგორ მოქცეულიყო.
-ანა მოხვედი??
-კი ქეთ, მოვედი.ჩემო პატარავ დედას სიხარულო, შენ არ გძინავს ? ეფერებოდა ანა ანიტას და ჩუმად ებუტბუტებოდა.-გეფიცები ყველაფერს გავაკეტებ რომ სამივე ერთად ვიყოთ.
-ანა რა გითრა ექიმმა.?
-რა მითხრა????? გიგა აპარატიდან უნდა გათიშონ და დედამისიც თანახმააა. ვეჩხუბე მგონი ზედმეტი მომივიდა , ამხელა ქალს ვუყვირე და დავემუქრე, ქეთ არ ვიცი რა გავაკეთო, გერმანიაში წავიყვან ოღონდ კარგად იყოს და ყველაფერს გავუძლებ თუნდაც წლები დამჭირდეს .
-დამშვიდდი ან...
ქეთამ სიტყვის დამთავრებაც ვერ მოაწრო რომ კარზე ზარის ხმა გაისმა. ვინ უნდა იყოს ასე გვიან? გასაკვირია? დედაჩემი ასე მალე ვერ ჩამოვიდოდა. ქეთა კარის გასაღებად წამოდგა.
-გამარჯობათ. ანა ქართველიშვილი აქ ცხოვრობს??
-დიახ. ვინ ბრძანდებით?
-მე გიგას დედა ვარ, ანას ნახვა მინდა თუ შეიძლება.
-რა თქმა უნდა ქალბატონო მობრძანდებით. ანა ბავშვთანაა ახლავე დავუძახებ თქვენ დაბრძანდით..
საუბრის ხმაზე ანა ოთახიდან გამოვიდა პატარა ანიტა ხელში ეჭირა,
-ქეთ ვინააა? ქალბატონო ნატო თქვენ???
-ხო მე ანა, შენთან სალაპარაკო მაქვს თუ წინააღმდეგი არ იქნები. ნატო ფეხზე წამოდგა და ანასკენ წავიდა. ცრემლები თვალებით აევსო ანიტას დანახვისას..
-შეიძლება ავიყვანო? ღმერთო როგორ გავს გიგას....
-კი რა თქმა უნდა, თქვენ ხომ ბებია ხართ..
-ანა მესმის როგორი რთულია შენთვის გიგაზე ლაპარაკი მაგრამ სიმართლეს თვალი უნდა გავუსწოროთ შვილო,რამდენი ხანი გვეყოლება ასე აპარატზე ჩართული. შენ ხომ კარგად იცი კომაში მყოფი ადამიანი რა რთულ მდგომარეობაშია.
- თქვენ გგონიათ რომ შვილის მოკვლა სიმართლეა? თვალი გავუსწო რას? როგორ მოკვდება ამას? ამას მე არასოდეს შევეგუები არასოდეს. ორი კვირის შემდეგგ როდესაც თქვენ თვითონ გამოუტანთ გიგას სიკვდილის განაჩენს მე მას წავიყვან აქედან და გადავარჩენ გეფიცებით ამას გავაკეთებ რადაც არ უნდა დამიჯდეს. მხოლოდ ერთ რამეს გთხოვთ.
-აზრს არ შეიცვლი ალბად შენ?
-მე მზად ვარ ბოლომდე ვიბრძოლო მისი სიცოცხლის შესანარჩუნებლად.
...მეორე დღეს სააბაზანოდან გამოსულმა ქეთას სთხოვა ანიტასთვის ჩაეცმია.
-ანა სად მიგყავს ანიტა? გარეთ ცივა.
-უნდა სავიყვაო გიგასთან ,უნდა ვაჩვენო ჩვენი პატარა.
არც უფიქრია ქეთის შეპასუხებოდა, იცოდა რომ აზს მაინც ვეღარ შეაცვლევინებდა ამიტომ ანიტას გამზადებაში დაეხმარა და მანქანამდე ჩააყვანინა.
საავადმყოფოში როგორც ყოველთვის ახლაც უამრავი ადამიანი ტრიალებდა. ზოგს ულოცავდნენ ზოგიც პირიქით სევდისგან და ტირილისგან ამოშავებული თვალებით იჯდა და ვინ იცის ისინიც ანასავით ელოდებოდნენ სასწაულის მოხდენას.
-გოგონა სად მიგყავთ ბავშვი ,რეანიმაციაში არ შეიძლება შეყვანა.
-თქვენს უფროს ნიკა თევდორაშვილს უკვე ვესაუბრე ასე რომ შეგიძლიათ მშვიდად იყოს და გამატაროთ ,თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ.
გიგას თავთან მდგარ სკამზე ჩამოჯდა ანა ბავშვით ხელში. და როგორც სჩვევია თბილი და მოსიყვარულე ხმით დაუწყო ლაპარაკი.
- დაბადების დღეს გილოცავ ჩემო სიყვარულო... ჩვენი შვილი მოგიყვანე გიგა. ანამ პატარა გიგას გულზე დააწვინა , თითქოს ანიტას იმედი ჰქონდა,ეგონა მისით დააბრუნებდა გიგა ცხოვრების გზაზე.
გერმანიის ყველაზე ცნობილ საავადმყოფოში გიგას პალატას უამრავი ექიმი დასტრიალებდა თავს.
-პალატაში შესულმა მკურნალმა ექიმმა ანა იკითხა და სთხოვა ცოტა სალაპარაკოდ გაყოლოდა.
-ქალბატონო ანა. საქმე ძალიან რთულადაა. ოპერაცია დაახლოებით 5-6 საათი გაგრძელდება, მე შემიძლიათ მოგცეთ გარანტია იმისი რომ თქვენი მეუღლე შეძლებს სიარულს გამოკვლევამ აჩვენა რომ კუნთოვანი ქსოვილები არააა დაზიანებული ამიტომ სურათი და ანალიზები მაძლევს უფლებას გითხრას დადებითი პასუხი, თუმცა რამდენად შეძლებს მისი ორგანიზმი ამ ოპერაციის გადატანას და შეძლებს თუ არა იგი კომიდან გამოსვლას ამას ვერ გეტყვით.
-სხვა გზა არ მაქვს ,ყველა შემთხვევაში უნდა დავთანხმდე ამ ოპერაციას, ორივე ნაირად შეიძლება დავკარგო გიგა. ოპერაციის გარეშე ის შეიძლება კომაში წლები იყოს, ოპერაციით კი იგი შეძლებს სიარულს კვლავ მაგრამ მაინც შეიძლება დავკარგო.ამიტომ თანახმა ვარ .
-კარგით, პაციენტს მოვამზადებთ და ოპერაციას დავიწყებთ დაახლოებით 1 საათში..
ანა გიგასთან შევიდა და საწოლზე გვერდით მიუწვა, თან ცრემლები ღაპა-ღუპით ჩამოსდიოდა.
-მაპატიე რომ ასე ვიქცევი.სხვანაირად როგორ მოვიქცე აღარ ვიცი ჩემო სიყვარულო. შენ ერთადერთი ხარ ვინც მჭირდება, უშენოდ ისედაც ბევრი წლები დავკარგე. ანა გიგას ჩაეხუტა და გაინაბა, მაინც გრძნობდა მისი სხეულის სითბოს, როგორ ენატრებოდა მისი ხელის შეხება მისი ალერსი და მისი ტუჩების შეხება.
ექთნის შეხებზე ანა შეკრთა მიხვდა რომ გიგას გვერდით ჩასძინებოდა. უკვე დროა არისო ანას უთხრეს და ნერვიულობის ჟრუანტელმა დაუარა ტანში. ნერვიულობის იყო თუ შიშის ამას უკვე აღარ ქონდა მნიშვნელობა. ეშინოდა ყველაფრის რაც გიგას წაართმევდა.
.... ....
ოპერაცია უსაზღვროდ იწელებოდა.ანა ორმაგად ნერვიულობდა. მან მხოლოდ თბილისსში დარეკვა და ანიტას ამბის გაგება მოახერხა.სთხოვა რომ მისთის არ დაერეკათ თვითონ დარეკავდა როგორც კი სიახლეს გაიგებდა.
ფანჯარასთან იდგა ანა და იხსენებდა მათი სიყვარულის ლამაზ წუთებს .როგორ უყვარდა როგორ ნატრობდა და როგორ აგიჟებდა მისი სიახლოვე და მისი სუნთქვაც კი.გარეთ ცივი ზამთარი იდგა და დიდი ფანტელები ცვიოდა ციდან.გაახსენდა მათი პიერველი სეირნობა თოვლში ზუსტად ამ დღეს მიხვდა ანა როგორ ძალიან უყვარდა თურმე გიგა. თვალები დახუჭა ანამ და მონატრებული წუთები თავისით მოვიდნენ ანას ფიქრებში: როგორც ახლა მაშინაც ძალიან ცივი ზამთარი იდგა თბილისში. ლექციების მერე ანას ფეხით გასეირნება უყვარდა. ქურთუკის ქუდი თავზე დაიხურა და უნივერსიტეტის კიბეებს ფიქრებში გართლი დაუყვა. ცივი ნიავი ესიამოვნა, ანამ ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი და ტაქსის გაჩერება გადაწყვიტა რომ უეცრად ყინულზე ფეხი აუსრიალდა და მოწყვეტით დაცემას აპირებდა რომ უეცრად ვიღაცამ ხელი სტაცა და მაგრამ მიიკრა გულზე. ანამ ორივე ხელი კისერზე მჭიდროდ მოხვია და გაინაბა, გული გამალებით უცემდა.
-ანნა კარგად ხარ?? ხომ არაფერი გეტკინა? მგონი საჭირო ადგილას აღმოვჩნდი შენთან.
-ხო გიგა და რაც მთავარია საჭირო დროს.
-ანნა ამ ლამაზი წუთებით რომ ვისარგებლო ხომ არ მიწყენ??
-მმმ, საინტერესო კითხვაა.
-ანნააა- ჩურჩულით დაუძახა გიგამ ყურთან. გოგონა გაინაბა და სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა ტანში.
-ხო გიგა..
-მიყვარხარ ანნა.
-მე,მე ..
-დაიბენი ხო? მაპატიე ჩათვალე რომ არაფერი მითქვამს. გიგამ ანას ხელები გაუშვა , ზურგი აქცია.. ძლივს მოეგო ანა გონზე და მიხვდა რომ გიგა საკმაოდ შორს წასულიყო ანა მისკენ გაიქცა და ზურგის მხრიდან მოეხვია. - გიგა, მიყვარხარ დარჩი ჩემთან. გიგამ გოგონა გულში ჩაიკრა და ვინ იცის რამდენი ხანი იდგნენ ასე და რამდენი ხანი ათოვდათ თეტღი ქათქათა ფიფქები თავზე.
ანამ ხელის შეხება იგრძნო მხარზე. -ქალბატონო ანა , კაბინეტში გელოდებათ ექიმი კლაუსი და შეგიძლიათ შებრძანდეთ მასთან.ანას ფეხები მოეკვეთა, ცრემლები მოიწმინდა ხელის გულებით და კაბინეტისაკენ აიღო გეზი.
-პალატაში შესულმა მკურნალმა ექიმმა ანა იკითხა და სთხოვა ცოტა სალაპარაკოდ გაყოლოდა.
-ქალბატონო ანა. საქმე ძალიან რთულადაა. ოპერაცია დაახლოებით 5-6 საათი გაგრძელდება, მე შემიძლიათ მოგცეთ გარანტია იმისი რომ თქვენი მეუღლე შეძლებს სიარულს გამოკვლევამ აჩვენა რომ კუნთოვანი ქსოვილები არააა დაზიანებული ამიტომ სურათი და ანალიზები მაძლევს უფლებას გითხრას დადებითი პასუხი, თუმცა რამდენად შეძლებს მისი ორგანიზმი ამ ოპერაციის გადატანას და შეძლებს თუ არა იგი კომიდან გამოსვლას ამას ვერ გეტყვით.
-სხვა გზა არ მაქვს ,ყველა შემთხვევაში უნდა დავთანხმდე ამ ოპერაციას, ორივე ნაირად შეიძლება დავკარგო გიგა. ოპერაციის გარეშე ის შეიძლება კომაში წლები იყოს, ოპერაციით კი იგი შეძლებს სიარულს კვლავ მაგრამ მაინც შეიძლება დავკარგო.ამიტომ თანახმა ვარ .
-კარგით, პაციენტს მოვამზადებთ და ოპერაციას დავიწყებთ დაახლოებით 1 საათში..
ანა გიგასთან შევიდა და საწოლზე გვერდით მიუწვა, თან ცრემლები ღაპა-ღუპით ჩამოსდიოდა.
-მაპატიე რომ ასე ვიქცევი.სხვანაირად როგორ მოვიქცე აღარ ვიცი ჩემო სიყვარულო. შენ ერთადერთი ხარ ვინც მჭირდება, უშენოდ ისედაც ბევრი წლები დავკარგე. ანა გიგას ჩაეხუტა და გაინაბა, მაინც გრძნობდა მისი სხეულის სითბოს, როგორ ენატრებოდა მისი ხელის შეხება მისი ალერსი და მისი ტუჩების შეხება.
ექთნის შეხებზე ანა შეკრთა მიხვდა რომ გიგას გვერდით ჩასძინებოდა. უკვე დროა არისო ანას უთხრეს და ნერვიულობის ჟრუანტელმა დაუარა ტანში. ნერვიულობის იყო თუ შიშის ამას უკვე აღარ ქონდა მნიშვნელობა. ეშინოდა ყველაფრის რაც გიგას წაართმევდა.
.... ....
ოპერაცია უსაზღვროდ იწელებოდა.ანა ორმაგად ნერვიულობდა. მან მხოლოდ თბილისსში დარეკვა და ანიტას ამბის გაგება მოახერხა.სთხოვა რომ მისთის არ დაერეკათ თვითონ დარეკავდა როგორც კი სიახლეს გაიგებდა.
ფანჯარასთან იდგა ანა და იხსენებდა მათი სიყვარულის ლამაზ წუთებს .როგორ უყვარდა როგორ ნატრობდა და როგორ აგიჟებდა მისი სიახლოვე და მისი სუნთქვაც კი.გარეთ ცივი ზამთარი იდგა და დიდი ფანტელები ცვიოდა ციდან.გაახსენდა მათი პიერველი სეირნობა თოვლში ზუსტად ამ დღეს მიხვდა ანა როგორ ძალიან უყვარდა თურმე გიგა. თვალები დახუჭა ანამ და მონატრებული წუთები თავისით მოვიდნენ ანას ფიქრებში: როგორც ახლა მაშინაც ძალიან ცივი ზამთარი იდგა თბილისში. ლექციების მერე ანას ფეხით გასეირნება უყვარდა. ქურთუკის ქუდი თავზე დაიხურა და უნივერსიტეტის კიბეებს ფიქრებში გართლი დაუყვა. ცივი ნიავი ესიამოვნა, ანამ ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი და ტაქსის გაჩერება გადაწყვიტა რომ უეცრად ყინულზე ფეხი აუსრიალდა და მოწყვეტით დაცემას აპირებდა რომ უეცრად ვიღაცამ ხელი სტაცა და მაგრამ მიიკრა გულზე. ანამ ორივე ხელი კისერზე მჭიდროდ მოხვია და გაინაბა, გული გამალებით უცემდა.
-ანნა კარგად ხარ?? ხომ არაფერი გეტკინა? მგონი საჭირო ადგილას აღმოვჩნდი შენთან.
-ხო გიგა და რაც მთავარია საჭირო დროს.
-ანნა ამ ლამაზი წუთებით რომ ვისარგებლო ხომ არ მიწყენ??
-მმმ, საინტერესო კითხვაა.
-ანნააა- ჩურჩულით დაუძახა გიგამ ყურთან. გოგონა გაინაბა და სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა ტანში.
-ხო გიგა..
-მიყვარხარ ანნა.
-მე,მე ..
-დაიბენი ხო? მაპატიე ჩათვალე რომ არაფერი მითქვამს. გიგამ ანას ხელები გაუშვა , ზურგი აქცია.. ძლივს მოეგო ანა გონზე და მიხვდა რომ გიგა საკმაოდ შორს წასულიყო ანა მისკენ გაიქცა და ზურგის მხრიდან მოეხვია. - გიგა, მიყვარხარ დარჩი ჩემთან. გიგამ გოგონა გულში ჩაიკრა და ვინ იცის რამდენი ხანი იდგნენ ასე და რამდენი ხანი ათოვდათ თეტღი ქათქათა ფიფქები თავზე.
ანამ ხელის შეხება იგრძნო მხარზე. -ქალბატონო ანა , კაბინეტში გელოდებათ ექიმი კლაუსი და შეგიძლიათ შებრძანდეთ მასთან.ანას ფეხები მოეკვეთა, ცრემლები მოიწმინდა ხელის გულებით და კაბინეტისაკენ აიღო გეზი.
ოპერაციამ იმაზე კარგად ჩაიარა ვიდრე ველოდით.ახლა უკვე შემიძლიათ გითხრათ რომ გიგა აუცილებლად შძლებს სიარულს, მთავარია კომიდან მისი გამოყვანა შევძლოთ. მას არ აქვს არავითარი ცვლილება. ამის გარანტიას ვერ გაძლევთ, არ ვიცი ჯერ კიდევ რამდენი ხანი იქნება ასეთ მდგომარეობაში..
აღარ იცოდა ანას გაეკეთებინა, რა ეთქვა ან რა ემოქმედა. ექიმს მადლობა გადაუხადა და დერეფანში წავიდა. უნდოდა ეკითხა როდის დააბრუნებდნენ გიგას პალატაში.
უეცრად ტელეფონმა დარეკა.
-ანა შვილო, სასწრაფოდ უნდა ჩამოხვიდე. ანიტა ცუდადააა.მას დანდაყოლილი მანკი აქვს , სასწრაფო ოპერაცია უნდა ჩაუტარდეს. ექიმმა გვითხრა ორსულობის დროს ნერვიულობა და შოკური მდგომარეობაა მიზეზიო.
ანას მეტი აღარაფერი გაუგონია იდგა დერეფანში და ვერაფერს ხვდებოდა, რა ხდებოდა მის თავს. ჯერ საყვარელი ადამიანი დაკარგა ახლა შვილი. რატომ სჯიდა ღმერთი ასე? განა რა დანაშაული ქონდა ასეთი.
ანა ტირილით შევიდა ექიმთან და მდგომარეობაა გააცნო. გიგასთან შესვლის ნებართვა აიღო და რეანიმაციაში ტირილით შევიდა.
თავი გულზე დაადო და ისე გაინაბა როგორც მაშინ პირველად, ესმოდა მისი გულის ხმა და თითქოს ძალა ემატებოდა.
-გიგა მაპატიე, უნდა წავიდე, არ გეგონოს კიდევ გტოვებდე, ჩვენი შვილის გამო, არ ვიცი ბედი დამცინის თუ მეთამაშება, მაგრამ ძალა აღარ მქვს გიგა, მეტი აღარ შემიძლია..მომეცი ძალა ამ ყველაფრის ასატანად ...ძალიან გთხოვ ჩამხუტე გიგა... ასე არ მიმატოვო ....
1 კვირის შემდეგ...
ანა ყოველ დღე რეკავდა გერმანიაში და გიგას ამბავს იგებდა. ამასობაში პატარა ანიტას ოპერაცია გაუკეთეს და მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა. იჯდა ანა ანიტას საწოლთან და ცრემლებს ვეღარ იკავებდა. მისი გული ორ ნაწილად იგლიჯებოდა. უნდოდა გიგას გვერდით ყოფნა, მაგრამ ვერც შვილს ტოვებდა. იმედით ცოცხლობა რომ ერთ მშვენიერ დღეს ყველაფერი კარგად იქნებოდა. ასეირნებდა ანიტას სუფთა ჰაერზე და უყვებოდა მისი და გიგას სიყვარულის ამბავს. უხაროდა და სწყინდა შვილთან ერთად.
პატარა ანიტას საბოლოდ გამოჯამრტელებას ერთი თვე დასჭირდა. ანამ გადაწყვიტა რომ გერმანიაში დაბრუნებულიყო და საბოლოო განაჩენი გამოეტანა გიგას სიცოცხლისათვის. სტკიოდა გული, სული ეხუტებოდა როდესაც ფიქრობდა რომ შეიძლებოდა გიგა აღარ ყოლოდა გვერდით...
-ქალბატონო ანა გამარჯობათ. გერმანიის სავადმყოფოდან გიკავშირდებით, გიგა ქავთარაძის შესახებ. სამწუხაროდ იგი დღეს დილით გარდაიცვალა.
ანას ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა და უგონოდ დაეცა იატაკზე.
აღარ იცოდა ანას გაეკეთებინა, რა ეთქვა ან რა ემოქმედა. ექიმს მადლობა გადაუხადა და დერეფანში წავიდა. უნდოდა ეკითხა როდის დააბრუნებდნენ გიგას პალატაში.
უეცრად ტელეფონმა დარეკა.
-ანა შვილო, სასწრაფოდ უნდა ჩამოხვიდე. ანიტა ცუდადააა.მას დანდაყოლილი მანკი აქვს , სასწრაფო ოპერაცია უნდა ჩაუტარდეს. ექიმმა გვითხრა ორსულობის დროს ნერვიულობა და შოკური მდგომარეობაა მიზეზიო.
ანას მეტი აღარაფერი გაუგონია იდგა დერეფანში და ვერაფერს ხვდებოდა, რა ხდებოდა მის თავს. ჯერ საყვარელი ადამიანი დაკარგა ახლა შვილი. რატომ სჯიდა ღმერთი ასე? განა რა დანაშაული ქონდა ასეთი.
ანა ტირილით შევიდა ექიმთან და მდგომარეობაა გააცნო. გიგასთან შესვლის ნებართვა აიღო და რეანიმაციაში ტირილით შევიდა.
თავი გულზე დაადო და ისე გაინაბა როგორც მაშინ პირველად, ესმოდა მისი გულის ხმა და თითქოს ძალა ემატებოდა.
-გიგა მაპატიე, უნდა წავიდე, არ გეგონოს კიდევ გტოვებდე, ჩვენი შვილის გამო, არ ვიცი ბედი დამცინის თუ მეთამაშება, მაგრამ ძალა აღარ მქვს გიგა, მეტი აღარ შემიძლია..მომეცი ძალა ამ ყველაფრის ასატანად ...ძალიან გთხოვ ჩამხუტე გიგა... ასე არ მიმატოვო ....
1 კვირის შემდეგ...
ანა ყოველ დღე რეკავდა გერმანიაში და გიგას ამბავს იგებდა. ამასობაში პატარა ანიტას ოპერაცია გაუკეთეს და მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა. იჯდა ანა ანიტას საწოლთან და ცრემლებს ვეღარ იკავებდა. მისი გული ორ ნაწილად იგლიჯებოდა. უნდოდა გიგას გვერდით ყოფნა, მაგრამ ვერც შვილს ტოვებდა. იმედით ცოცხლობა რომ ერთ მშვენიერ დღეს ყველაფერი კარგად იქნებოდა. ასეირნებდა ანიტას სუფთა ჰაერზე და უყვებოდა მისი და გიგას სიყვარულის ამბავს. უხაროდა და სწყინდა შვილთან ერთად.
პატარა ანიტას საბოლოდ გამოჯამრტელებას ერთი თვე დასჭირდა. ანამ გადაწყვიტა რომ გერმანიაში დაბრუნებულიყო და საბოლოო განაჩენი გამოეტანა გიგას სიცოცხლისათვის. სტკიოდა გული, სული ეხუტებოდა როდესაც ფიქრობდა რომ შეიძლებოდა გიგა აღარ ყოლოდა გვერდით...
-ქალბატონო ანა გამარჯობათ. გერმანიის სავადმყოფოდან გიკავშირდებით, გიგა ქავთარაძის შესახებ. სამწუხაროდ იგი დღეს დილით გარდაიცვალა.
ანას ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა და უგონოდ დაეცა იატაკზე.
მისი ცხოვრება ერთ მთლიან ტკივილად გადაიქცა, ღამეები თავზე ათენდებოდა,ხოლო დღეები ღამეებივით ბნელი იყო ...
იცოდა რომ ჰყავდა შვილი რომელიც უნდა გაეზარდა რომელსაც სიტბო და ყურადღება სჭირდებოდა, მაგრამ არ ქონდა ამისი ძალა. ტკივილი ამის საშუალებას არ აძლევდა .ყოველი წუთი გაუსაძლისი ხდებოდა მისი სიცოცხლისათის.. არ სჯეროდა რომ აღარ ისუნთქებდა იმ ჰაერით რომელსაც გიგას სუნთქავდა, არ სჯეროდა რომ ვეღარასოდეს ნახავდა მის მწვანე თვალებს.... ერთადერთი მისი შვება ღამით სიარული იყო რომელიც ტკივილს უმსუბუქებდა, ღამით ვერავინ ამჩნევდა მის დარდს და ტირილისგან ამოწითლებულ თვალებს. მისი სიმშვიდე ეკლესიაში სანთლებთან საუბარი იყო...
2 თვის შემდეგ.
გაზაფხულის საამო დარი იდგა, წვიმას სულ ახლახან გადაეღო და ცაზე შვიდფერა ცისარტყელა იღიმებოდა. ანამ ანიტა ძიძას ჩააბარა და თითონ გარეთ გავიდა.. როგორც ყოველთის გეზი ახლაც სხვეტიცხოვლისაკენ აიღო. ტაძარი გადაჭედილი იყო ხალხით, უამრავი ბედნიერი სახეები ირეოდნენ ხატების წინ.იქვე მდგარ სკამზე ჩამოხდა ანა და მექორწილეების სიხარულის დანახვაზე ცრემლები უნებურად მოადგა თვალზე.
ახლა იმაზე მეტად სტკიოდა გული ვიდრე აქამდე. ახლა იგრძო რა დაკარგა. სიკვარული რომელიც აღარასოდეს განმეორდებოდა მის ცხოვრებაში. შურდა მათი ისინი ხომ ბედნიერები იყვნენ , ხოლო მან კი სულ ცოტა ხნის წინ დაკარგა აზრი ცხოვრებისათვის.
ფეხზე წამოდგა და გასასვლელისაკენ გაემართა. გაუხარდა რომ მანქანა ტაძრიდან მოშორებით იდგა, შეძლებდა ფეხით გავლას . მანქანის საქარე მინაში თეთრი ქაღალდი იყო ჩადებული. წედ დიდი ასოებით ეწერა:
„ცოლად გამომყვები-?“
ანა შეკრთა და მანქანის კარები სწრაფად მიიხურა. რა უზნეო ხუმრობააა. ასეთი ავადმყოფები კიდევ არსებობენ რა..
სახლში მისულს ანიტა დაძინებული დახვდა ხოლო ძიძამ კი წერილი და წეთელი ვარდი გადასცა რომელიც მისი წასვლისთანავე მოეტანათ.
-ანამ ხელის კანკალით გახსნა წერილი და მხოლოდ სამი სიტყვა ამოიკითხა.:
„ანნა ,დარჩი ჩემთან“
ანას სახეზე ფერი დაეკარგა, იკვე მდგარ სკამზე დაეყრდნო რომ არ დაცემულიყო...
-ეს წერილი ვინ მოიტანა???-აკანკალებული ხმით იკითა ანამ.
-ვიღაც ბიჭმა გადმომცა მთხოვა თქვენთის გადმომეცა.. ცუდად ხომ არ ხართ? მოხდა რამე????
-ვაიმე მგონი ვგიჟდები, ალო, ქეთა, როგორ ხარ??? კი მოხდა ძალიან გთხოვ მოდი ჩემთან მალე. მგონი გავგიჟი ქეთა.
-ქეთ ცუდად ვარ. ვიღაც მაგიჟებს ან მე ვაგიჟებ ჩემს თავს. ვიღაც მწერს გიგას სიტყვებით მელაპარაკება ქეთა, მწერს არ ვიცი რა მჭირს.
-ანა დამშვიდდი, შენც ხომ კარგად იცი რომ ასეთი რამე ხდება საყვარელი ადამიანის დაკარგვის შემდეგ.
-კი მაგრამ მე გიჟ არა ვარ , ძიძამაც ნახა წერილი და ყვავილი. აი ნახე ყვავილი იმ ლარნაკში ჩავდე. . გუშინ მანქანის საქარე მინაში წერილი დამხვდა , ცოლად გამომყევიო. .
-დაწყნარდი , მიდი ცივი შხაპი მიიღე და მერე ანიტა გავასეირნოთ სადმე. მიდი მიდი, ნუ მიყურებ ასეთი თვალებით. მე ბავშვთან ვიქნები .
ანა აბაზანიდან გამოვიდა და საწოლზე წამოწვა . თვალები დახუჭა , გული გამალებით უცემდა. გრძნობდა როგორ გიჟდებოდა თანდათან. სული სტკიოდა ,უნდოდა ხმამაღლა ეყვირა რომ უყვარდა, რომ მასზე ფიქრები აძლევდა ძალას სიცოცხლისათის.
ქეთას ანიტა უკვე გაემზადებინა სასეირნოდ წასაყვანად.ანა მზად ხაარ?? ჩვენ უკვე ჩავიცვით დედიკო?? -მოვდივარო დაუძახა ანამ და მანქანის გასაღები ჩანთაში ჩაიგდო. მთელი გზა ხმა არ ამოუღია ქეთა კი გაუჩერებლად ლაპარაკობდა, ცდილობდა ანა ხასიათზე მოეყვანა. როდესაც მის შეკითხვაზე თუ სად აპირებდა დაბადების დღის გადახდას ანას პასუხი არ გაუცია და მაშინ გააანალიზა რომ ანა სულ სხვა ფიქრებში იყო გართული.
-ანაააა
-რა ქეთა რა გაყვირებს?
-არ მისმენ????
-რამე მითხარი? მაპატიე არ გისმენდი მაპატიე, სხვა რაღაცეებზე ვფიქრობდი. ქეთ
-ვიცი რომ სხვა რაღაცეებზე ფიქრობდი. ანა მოეშვი გიგაზე ფიქრს ის აღარ დაბრუნდება..
-იქნებ ცოცხალია, იქნებ დაბრუნდეს ქეთა, მე ის არ მინახავს გარდაცვლილი. მისი სხეული არ მინახავს ცივი არ შევხებივარ.
- და შენ გგონია რომ გიგა ცოცხალი? და ასე გაგიჟებს? კარგი რა ანა, შენ მგონი მართლა შეიშალე.
-მართალი ხარ.მის გარეშე ცხოვრება მაგიჟებს , რატომ ვერავინ იგებთ ამას რა. არ მინდა ეს დღეები სახლსში მარტო ყოფნა, ჩემებთან წავალ, ისინიც მარტოები არიან გულს გადააყოლებენ ანიტას. თანაც მალე მიდიან უკან ლონდონში. იქნებ ჯობია ქეთა მეც წავიდე მათთან ერთად?
-მართალი ხარ ანა ჯობია წაყვე მშობლებს.. ასე ჯობია, აქ მარტოობა გაგაგიჯებს..
საღამოს ანა მშობლების სახლში მივიდა. იქ თავს დაცულად გრძნობდა არავისი და არაფრის ეშინოდა. პატარა ანიტა თავის საწოლში ჩააწვინა და ყავის დასალევად გავიდა სამზარეულოში.
-ანა , დედა ცუდად ხარ? ეს რამდენიმე დღეა ვერარ ვცნობ. ვიცი რა დიდი ტკივილი დაგაქვს გულით მაგრამ ნუ იქნები ეგოისტი შენ ხომ გყავს შვილი რომელსაც ძალიან სჭირდები, მან ხომ სულ ახლახან გადაიტანა ურთულები ოპერაცია.
-მართალი ხარ დე, ასე მგონია ამ ტკივილმა მიწასთან გამასწორა . აზრი დამეკარგა , მაგრამ მე ხომ შვილი მყავს რომელსაც ვჭირდები, მე ეს უნდა გავაკეთო, ვალდებული ვარ ჩემს შვილზე ვიზრულო...
ანა ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა მეორე დღეს დილით სამსახურში წავიდა. მანამდე ყველა გააფრთხილა რომ არავის ეხსენებინა გიგას სახელი. კაბინეტშ შევიდა და მაგიდაზე მდგარ თავის და გიგას სურათს გადახედა. ცრემლები მოაწვა. მაგრამ ამჯერად აჯობა ტკივილს ....
მაგიდაზე თავი დადო ფიქრებს მიეცა. ხვალ მისი დაბადების დღე იყო. მაგრამ რად უნდოდა ასეთი ტკივილიანი დაბადების დღე? ცრემლებში გაატარებდა მთელს ღამეს..
ანა ნაღვლიანი დაბრუნდა სახლში და პირდაპირ ოთახში შევიდა. მშობლებოსგან ნებართვა აიღო ხვალინდლ დღეზე. ანიტას დატოვება სთხოვა მათ.
-კი მაგრამ მე მეგონა ამ დღეს ერთად გავატარებდით დედა.
-მარტო მინდა ყოფნა დედა. გთხოვ. ანიტას მიმიხედე და ძალიან გთხოვ შენ რომ იცი მილიონჯერ არ დამირეკო.
ანამ პატარა ანიტა გულში ჩაიკრა და მაგრად აკოცა გაბურთულ ლოყებზე.
-ჩემო პაწაწინავ დედა სულ მალე მოვა შენთან. .
წავედიო დაიძახა და კარები გაიხურა. გზად მაღაზიაში შევიდა,პირველად მოუნდა მარტოს დაელია, ისე დაელია როგორც ლოთი კაცები სვავენ. არაყი და ცოტაოდენი ტკბილეული იყიდა..
სახლში მისულს ლიფტი გაფუჭებული დახვდა. საათზე დაიხედა უკვე რა დროს იყო გასული. ღამის პირველი საათი ხდებოდა. კიბეებს ნელა აუყვა, თან სათითაო კიბეს ითვლიდა, არასოდეს დაინტერესებულა რამდენი საფეხური იყო მის სახლამდე. 90 საფეხური და სახლში ვარ გაიფიქრა ანამ , ცალი ხელით ჯიბეში გასაღები მოძებნა და კარების საკეტში გადაატრიალა.
კარი ღია დახვდა, ახსოვდა რომ კარები ნამდვილად დაკეტა და მოსინჯა კიდეც. არყის ბოთლი მოიმარჯვა და სახლში ფეხაკრეფით შევიდა. ხელ-ფეხი უკანკალებდა. სუნთქვა გაუხშირდა , მისაღებ ოთახში შუქი ენთო, მაგიდაზე ყვავილების დიდი კონა და ანას საყვარელი შოკოლადი იდო.. ანა ყვავილებს მიუახლოვდა და წერილი ამოიღო ისევ იგივე წარწერით
-ანა დამშვიდდი, შენც ხომ კარგად იცი რომ ასეთი რამე ხდება საყვარელი ადამიანის დაკარგვის შემდეგ.
-კი მაგრამ მე გიჟ არა ვარ , ძიძამაც ნახა წერილი და ყვავილი. აი ნახე ყვავილი იმ ლარნაკში ჩავდე. . გუშინ მანქანის საქარე მინაში წერილი დამხვდა , ცოლად გამომყევიო. .
-დაწყნარდი , მიდი ცივი შხაპი მიიღე და მერე ანიტა გავასეირნოთ სადმე. მიდი მიდი, ნუ მიყურებ ასეთი თვალებით. მე ბავშვთან ვიქნები .
ანა აბაზანიდან გამოვიდა და საწოლზე წამოწვა . თვალები დახუჭა , გული გამალებით უცემდა. გრძნობდა როგორ გიჟდებოდა თანდათან. სული სტკიოდა ,უნდოდა ხმამაღლა ეყვირა რომ უყვარდა, რომ მასზე ფიქრები აძლევდა ძალას სიცოცხლისათის.
ქეთას ანიტა უკვე გაემზადებინა სასეირნოდ წასაყვანად.ანა მზად ხაარ?? ჩვენ უკვე ჩავიცვით დედიკო?? -მოვდივარო დაუძახა ანამ და მანქანის გასაღები ჩანთაში ჩაიგდო. მთელი გზა ხმა არ ამოუღია ქეთა კი გაუჩერებლად ლაპარაკობდა, ცდილობდა ანა ხასიათზე მოეყვანა. როდესაც მის შეკითხვაზე თუ სად აპირებდა დაბადების დღის გადახდას ანას პასუხი არ გაუცია და მაშინ გააანალიზა რომ ანა სულ სხვა ფიქრებში იყო გართული.
-ანაააა
-რა ქეთა რა გაყვირებს?
-არ მისმენ????
-რამე მითხარი? მაპატიე არ გისმენდი მაპატიე, სხვა რაღაცეებზე ვფიქრობდი. ქეთ
-ვიცი რომ სხვა რაღაცეებზე ფიქრობდი. ანა მოეშვი გიგაზე ფიქრს ის აღარ დაბრუნდება..
-იქნებ ცოცხალია, იქნებ დაბრუნდეს ქეთა, მე ის არ მინახავს გარდაცვლილი. მისი სხეული არ მინახავს ცივი არ შევხებივარ.
- და შენ გგონია რომ გიგა ცოცხალი? და ასე გაგიჟებს? კარგი რა ანა, შენ მგონი მართლა შეიშალე.
-მართალი ხარ.მის გარეშე ცხოვრება მაგიჟებს , რატომ ვერავინ იგებთ ამას რა. არ მინდა ეს დღეები სახლსში მარტო ყოფნა, ჩემებთან წავალ, ისინიც მარტოები არიან გულს გადააყოლებენ ანიტას. თანაც მალე მიდიან უკან ლონდონში. იქნებ ჯობია ქეთა მეც წავიდე მათთან ერთად?
-მართალი ხარ ანა ჯობია წაყვე მშობლებს.. ასე ჯობია, აქ მარტოობა გაგაგიჯებს..
საღამოს ანა მშობლების სახლში მივიდა. იქ თავს დაცულად გრძნობდა არავისი და არაფრის ეშინოდა. პატარა ანიტა თავის საწოლში ჩააწვინა და ყავის დასალევად გავიდა სამზარეულოში.
-ანა , დედა ცუდად ხარ? ეს რამდენიმე დღეა ვერარ ვცნობ. ვიცი რა დიდი ტკივილი დაგაქვს გულით მაგრამ ნუ იქნები ეგოისტი შენ ხომ გყავს შვილი რომელსაც ძალიან სჭირდები, მან ხომ სულ ახლახან გადაიტანა ურთულები ოპერაცია.
-მართალი ხარ დე, ასე მგონია ამ ტკივილმა მიწასთან გამასწორა . აზრი დამეკარგა , მაგრამ მე ხომ შვილი მყავს რომელსაც ვჭირდები, მე ეს უნდა გავაკეთო, ვალდებული ვარ ჩემს შვილზე ვიზრულო...
ანა ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა მეორე დღეს დილით სამსახურში წავიდა. მანამდე ყველა გააფრთხილა რომ არავის ეხსენებინა გიგას სახელი. კაბინეტშ შევიდა და მაგიდაზე მდგარ თავის და გიგას სურათს გადახედა. ცრემლები მოაწვა. მაგრამ ამჯერად აჯობა ტკივილს ....
მაგიდაზე თავი დადო ფიქრებს მიეცა. ხვალ მისი დაბადების დღე იყო. მაგრამ რად უნდოდა ასეთი ტკივილიანი დაბადების დღე? ცრემლებში გაატარებდა მთელს ღამეს..
ანა ნაღვლიანი დაბრუნდა სახლში და პირდაპირ ოთახში შევიდა. მშობლებოსგან ნებართვა აიღო ხვალინდლ დღეზე. ანიტას დატოვება სთხოვა მათ.
-კი მაგრამ მე მეგონა ამ დღეს ერთად გავატარებდით დედა.
-მარტო მინდა ყოფნა დედა. გთხოვ. ანიტას მიმიხედე და ძალიან გთხოვ შენ რომ იცი მილიონჯერ არ დამირეკო.
ანამ პატარა ანიტა გულში ჩაიკრა და მაგრად აკოცა გაბურთულ ლოყებზე.
-ჩემო პაწაწინავ დედა სულ მალე მოვა შენთან. .
წავედიო დაიძახა და კარები გაიხურა. გზად მაღაზიაში შევიდა,პირველად მოუნდა მარტოს დაელია, ისე დაელია როგორც ლოთი კაცები სვავენ. არაყი და ცოტაოდენი ტკბილეული იყიდა..
სახლში მისულს ლიფტი გაფუჭებული დახვდა. საათზე დაიხედა უკვე რა დროს იყო გასული. ღამის პირველი საათი ხდებოდა. კიბეებს ნელა აუყვა, თან სათითაო კიბეს ითვლიდა, არასოდეს დაინტერესებულა რამდენი საფეხური იყო მის სახლამდე. 90 საფეხური და სახლში ვარ გაიფიქრა ანამ , ცალი ხელით ჯიბეში გასაღები მოძებნა და კარების საკეტში გადაატრიალა.
კარი ღია დახვდა, ახსოვდა რომ კარები ნამდვილად დაკეტა და მოსინჯა კიდეც. არყის ბოთლი მოიმარჯვა და სახლში ფეხაკრეფით შევიდა. ხელ-ფეხი უკანკალებდა. სუნთქვა გაუხშირდა , მისაღებ ოთახში შუქი ენთო, მაგიდაზე ყვავილების დიდი კონა და ანას საყვარელი შოკოლადი იდო.. ანა ყვავილებს მიუახლოვდა და წერილი ამოიღო ისევ იგივე წარწერით
ზურგზე ხელის დადება იგრძნო მამაკაცის ნაცნობი სუნამო ეცა ცხვირში. უნდოდა შემოტრიალება მაგრამ გული ისე უცემდა ძალა აღარ ქონდა...
-ანნა, -მოესმა უკნიდან ხმა.
-სწრაფად შეტრიალდა ანა , ბოლო ხმაზე დაიყვირა და ორივე ხელი სახეზე აიფარა, მეტი აღარაფერი ახსოვს მის გონებას, მხოლოდ ის იგრძნო რომ ვიღაცამ ხელში აიტაცა და საძინებლისაკენ ხელში აყვანილი გაიყვანა. შემდეგ ცივი წყლის შეხებაზე თვალები გაახილა და ფეთიანივით მიეკრა კედელს..
-ღმერთო ნუთუ ვგიჟდები, რა მემართება, ამას ვეღარ გადავიტან. ბალიშზე დაემხო ანა და ხმამაღლა ატრდა.
-ანნა, ძალიან გთხოვ დამშვიდდი...
ეს უკვე აღარ ეჩვენებოდა ეს სინამდვილე იყო, რეალობა რომელიც აშინებდა...
თვალები ნელა გაახილა და მის წინ საწოლზე მჯდარი გიგა დაინახა..
- ანნა, მე ვარ გიგა. ძალიან გთხოვ ნუ გეშინია, მაპატიე ,ვიცი რომ შეგაშინე...ანნა , შემომხედე ცოცხალი ვარ .
- კანკალით გასწია ანამ ხელი გიგასკენ, ჯერ სახეზე შეეხო , შემდეგ თვალებზე, ის ნამდვილად ცოცხალი იყო, გულში მთელი ძალით ჩაეხუტა და ბავშვივით დაიწყო სლუკუნი.
- ეს რატომ გამიკეთე გიგა??? რატომ გამანადგურე ასე ძალიან, დაგიშავე რამე????
- ანნა ყველაფერს აგიხსნი მომისმინე ანა.. გიგამ ანას სახე ხელებში მოიქცია და აკანკალებულ ტუჩებზე აკოცა.
როდესაც გონზე მოვედი ექიმმა ამიხსნა რამდენი ხანი ვიყავი ასეთ მდგომარეობაში, და მითრხა გოგონა რომელიც თავზე გედგათ ნამდვილად იმსახურებს შენს სიყვარულსო.. შემეშინდა რომ კიდევ ერთხელ მოგაყენებდი ტკივილს თუ ვერ შევძლებდი გავლას ანა, არ მინდოდა ისეთი გიგა გენახა, უსუსური და უძლური, მინდოდა შენს წინაშე ისევ ისეთი ძველი გიგა დავბრუნებულიყავი. ისეთი შენ რომ შეგიყვარდა . თითქმის 2 კვირა ვეხვეწებოდი ექიმს რომ დამეყოლიებინა ამ ტყუილზე. ვიცი რომ უდიდესი ტკივილი მოგაყენე. ვიცი რამდენი ღამე გაატერე ცრემლებში..
გიგა კედელზე იყო მიყუდებული და ანას რეაქციას აკვირდებოდა.
ანა წამოდგა გიგას წის აისვეტა და რაც ძალა ჰქონდა გიგას სახეში გაარტყა. მერე ჩანთას ხელი დაავლო და კიბეებზე სირბილით დაეშვა. ცდილობდა გიგა მის მობრუნებას , ეძახდა მაგრამ ანას მისი დანახვაც არ უნდოდა, გარბოდა ნახევრად ჩაბნელებულ ქუჩაში და თან ტიროდა.. უეცრად ფეხი რაღაცას წამოარტყა და ტროტუარზე მოწყვეტით დაეცა, იგრძნო როგორ დაარტყა თავი რაღაც მაგარს. გიგა მივარდა და სწრაფი მოძრაობით აიყვანა ანა ხელში. გოგონა ეწინააღმდეგებოდა, ურტყავდა ხელებს , კიოდა გამიშვიო მაგრამ მთელი ძალით იხუტებდა გიგა გულში. ბოლოს დაიღალა ანა მოეშვა. ან უბრალოდ ესიამოვნა საყვარელი ადამიანის სითო. თავი დაადნო გიგას მხარზე და გაინაბა როგორც ბეღურა.
-ანნა მიყვარხარ...
-.....
ანამ თავი დაიძვრინა გიგას მკლავებიდან აუჩქარებელი ნაბიჯით გაუყვა გზას.
-ალბად ჯობდა მართლა მომკვდარიყავი არა???
-ანნა გთხოვ მაპატიე, მიყვარხარ..
-არ შემიძლია- ძლივს ამოილუღლუღა ანამ.
-ანნა თუ ახლა წახვალ გეფიცები ჩვენს შვილს აღარასოდეს მნახავ.
ეს სიტყვები ანას ეკალივით მოხვდა გულში. შეყოვნდა .ტირილს უმატა..
მიტრიალდა გიგა მისგან შორს წასულიყო... გაახსენდა ის პირველი დღე როცა მაშინაც ასე დაეცა და მაშინაც ასე გაუშვა სიყვარული ხელიდან. ცრემლები გაყინული ხელის გულებით მოიწმინდა და სირბილით გაიქცა გიგასკენ.მოეხვია... მისი სითი იგრძნო..... მისი ტუჩების სიმხურვალე... იგრძნო როგორ მჭიდროდ მიეკრა მის სხეულს.....
-ანნა, -მოესმა უკნიდან ხმა.
-სწრაფად შეტრიალდა ანა , ბოლო ხმაზე დაიყვირა და ორივე ხელი სახეზე აიფარა, მეტი აღარაფერი ახსოვს მის გონებას, მხოლოდ ის იგრძნო რომ ვიღაცამ ხელში აიტაცა და საძინებლისაკენ ხელში აყვანილი გაიყვანა. შემდეგ ცივი წყლის შეხებაზე თვალები გაახილა და ფეთიანივით მიეკრა კედელს..
-ღმერთო ნუთუ ვგიჟდები, რა მემართება, ამას ვეღარ გადავიტან. ბალიშზე დაემხო ანა და ხმამაღლა ატრდა.
-ანნა, ძალიან გთხოვ დამშვიდდი...
ეს უკვე აღარ ეჩვენებოდა ეს სინამდვილე იყო, რეალობა რომელიც აშინებდა...
თვალები ნელა გაახილა და მის წინ საწოლზე მჯდარი გიგა დაინახა..
- ანნა, მე ვარ გიგა. ძალიან გთხოვ ნუ გეშინია, მაპატიე ,ვიცი რომ შეგაშინე...ანნა , შემომხედე ცოცხალი ვარ .
- კანკალით გასწია ანამ ხელი გიგასკენ, ჯერ სახეზე შეეხო , შემდეგ თვალებზე, ის ნამდვილად ცოცხალი იყო, გულში მთელი ძალით ჩაეხუტა და ბავშვივით დაიწყო სლუკუნი.
- ეს რატომ გამიკეთე გიგა??? რატომ გამანადგურე ასე ძალიან, დაგიშავე რამე????
- ანნა ყველაფერს აგიხსნი მომისმინე ანა.. გიგამ ანას სახე ხელებში მოიქცია და აკანკალებულ ტუჩებზე აკოცა.
როდესაც გონზე მოვედი ექიმმა ამიხსნა რამდენი ხანი ვიყავი ასეთ მდგომარეობაში, და მითრხა გოგონა რომელიც თავზე გედგათ ნამდვილად იმსახურებს შენს სიყვარულსო.. შემეშინდა რომ კიდევ ერთხელ მოგაყენებდი ტკივილს თუ ვერ შევძლებდი გავლას ანა, არ მინდოდა ისეთი გიგა გენახა, უსუსური და უძლური, მინდოდა შენს წინაშე ისევ ისეთი ძველი გიგა დავბრუნებულიყავი. ისეთი შენ რომ შეგიყვარდა . თითქმის 2 კვირა ვეხვეწებოდი ექიმს რომ დამეყოლიებინა ამ ტყუილზე. ვიცი რომ უდიდესი ტკივილი მოგაყენე. ვიცი რამდენი ღამე გაატერე ცრემლებში..
გიგა კედელზე იყო მიყუდებული და ანას რეაქციას აკვირდებოდა.
ანა წამოდგა გიგას წის აისვეტა და რაც ძალა ჰქონდა გიგას სახეში გაარტყა. მერე ჩანთას ხელი დაავლო და კიბეებზე სირბილით დაეშვა. ცდილობდა გიგა მის მობრუნებას , ეძახდა მაგრამ ანას მისი დანახვაც არ უნდოდა, გარბოდა ნახევრად ჩაბნელებულ ქუჩაში და თან ტიროდა.. უეცრად ფეხი რაღაცას წამოარტყა და ტროტუარზე მოწყვეტით დაეცა, იგრძნო როგორ დაარტყა თავი რაღაც მაგარს. გიგა მივარდა და სწრაფი მოძრაობით აიყვანა ანა ხელში. გოგონა ეწინააღმდეგებოდა, ურტყავდა ხელებს , კიოდა გამიშვიო მაგრამ მთელი ძალით იხუტებდა გიგა გულში. ბოლოს დაიღალა ანა მოეშვა. ან უბრალოდ ესიამოვნა საყვარელი ადამიანის სითო. თავი დაადნო გიგას მხარზე და გაინაბა როგორც ბეღურა.
-ანნა მიყვარხარ...
-.....
ანამ თავი დაიძვრინა გიგას მკლავებიდან აუჩქარებელი ნაბიჯით გაუყვა გზას.
-ალბად ჯობდა მართლა მომკვდარიყავი არა???
-ანნა გთხოვ მაპატიე, მიყვარხარ..
-არ შემიძლია- ძლივს ამოილუღლუღა ანამ.
-ანნა თუ ახლა წახვალ გეფიცები ჩვენს შვილს აღარასოდეს მნახავ.
ეს სიტყვები ანას ეკალივით მოხვდა გულში. შეყოვნდა .ტირილს უმატა..
მიტრიალდა გიგა მისგან შორს წასულიყო... გაახსენდა ის პირველი დღე როცა მაშინაც ასე დაეცა და მაშინაც ასე გაუშვა სიყვარული ხელიდან. ცრემლები გაყინული ხელის გულებით მოიწმინდა და სირბილით გაიქცა გიგასკენ.მოეხვია... მისი სითი იგრძნო..... მისი ტუჩების სიმხურვალე... იგრძნო როგორ მჭიდროდ მიეკრა მის სხეულს.....
დასასრული
ავტორი თუკა
