სადამდე დავმალავთ!!1
დღეს, სამსახურში პირველი დღე მაქვს.როგორც იქნა მუშაობა დავიწყე,ჯერ ოცი წლის ვარ, თუმცა დარწმუნებული ვარ არ გამიჭირდება მუშაობა.დილას ადგომა არ მიყვარს, მითუმეტეს "ზაფხულში, თვალებში მზე რომ მანათებს, ეს უფრო ძილს მგგვრის"მაგრამ დღეს ადრე ავდექი. ვგრძნობდი რომ, დღეს კარგი რამ მოხდებოდა, რაღაც აუღწერელი ხდებოდა ჩემს გულში.მუშაობას L G-ის ფირმაში ვიწყებ, კონსულტანტათ,ეს თანამდებობა კი აქტიურობას მოითხოვს,მეც მაქსიმალურად შევეცდები. თუმცა ბავშვობაში მაინც და მაინც აქტიური არ ვიყავი.ლამაზად ჩავიცვი, თანამშრომლებისთვის თავის მოსაწონად.უფროსისთვის კი სერიუზული სახე მივიღე.და სახლიდან გამოვედი,უფროსწაორად გამოვკაკუნდი მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელებით.უნდა ვაღიარო, მიხდება.ნაბიჯებს თამამად ვადგამ დრო და დრო ჩემს ლამაზად გაფორმებულ სარკეს ამოვიღებ და ჩავიხედები ხოლმე.ჩანთა მკლავზე მაქვს გადაკიდული,თან ისე მომწონს ესე კარგად რომ გამოვეწყვე,აქთ იქით ვიყურები და ვიღიმი მეზობლებს ვუღიმი და ვესალმები.
–პრივეტ სოფია!(ანა)
–პრივეეტ აან!(მე)(სოფია)
–საით?(ანა)
–სამსახურშიიი!(მე)ღიმილით და თავდაჯერებულად ვთქვი
ჩემმა მეზობელმა ანამ, თავი უხალისოდ დამიქნია და მესიჯობა გაგრძელა.ეგ სულ მესიჯობს. ჩემს მაღლა ცხოვრობს, ანა და მესმის დედამისის ჩხუბი და ხვეწნა (იქნებ ცოტახანი დაისვენოო შვილოო!) მაგრამ ვის ესმის.(=
ისევ,თავდაჯერებული გავაგრძელე სიარული.უეცრად, რაღაც სიცივე ვიგრძენი.გაკვირვებულმა გამოვიხედე,ვიღაც მანქანას რეცხავს და ეს წყალიც ამის იყო
–ეიი!ხომ არ გაგიჟდი!(მე)(სოფია)
–თეთრხალათიანებს, ვერსად ვხედავ!!!(გიორგი)
–მე, სულაც არ მეხუმრება!(მე)(სოფია)
–უი, ახლა მთელი დღე ვიდარდებ.(გიორგი)
–შენ, იდარდებ თუ არა ვიცი მაგრამ ტანსაცმელი დამისველე !!და კიდევ აქეთ მეჩხუბები.(სოფია)
–შენი, აზრით შენნაერ წიკვინასთან, ჩხუბის ვიდზე ვარ?(გიორგი)
–შენთან, ჩხუბს აზრი არ აქვს.გეტყობა რომ გოგოებს პატისვ არ ცემ!(სოფია)მე, შებღვერილმა ვუთხარი.მან კი ისევ ირონიულად, შემომხედა და გაიღიმა მე უფრო გავბრაზდი და გზა გავაგრძელე.
ტანსაცმელეზე,აღარ ვნერვიულობდი ვიცოდი რომ ეს მცხუნვარე მზე გააშრობდა შარვალს.თუმცა ისევ, იმ ბიჭზე ვიყავი გაბრაზებული.
აი გაჩერებაც,არა და როგორ მინდა მანქანა მყავდეს.მაგრამ მე შორეულ ოცნებებში წავედი.ძალიან მეოცნებე ვარ.ეგ იქით იყოს და ავტობუსი 5 წუთში მოვა.საათს დავხედე დრო მაქვს,რათქმაუნდა მექნება დილა ადრეან გამოვიქეცი.
მშვიდათ ჩამოვჯექი გაჩერებაზე და ოცნებები დავიწყე.თავსი ათასი გეგმა მიტრიალებს.
უფროსმა მისკენ მომიწვია და მითხრა,
–შენ შეგიძლია, დაიწყო მუშაობა,რადგან, გადამზადება უკვე გაიარე.–მე თავი დავუკარი,გავუღიმე.მერე თანამშრომლები გავიცანი და მუშობას შევუდექი.
–აბა,! გისურვებ წარმატებულ მუშაობას.(უფროსი)
–გმადლობთ(სოფია)
ძალიან დამღლელი სამუშაოა.ყოველ კლიენტს, უნდა აუხსნა თეკნიკის შესახებ.თან თითქმის სულ ფეხზე ვდგავარ,მაგრამ პირველი დღე, მაინც ძალიან სასიხარულო იყო ჩემთვის.
საღამოსთვის, სახლში ვბრუნდებოდი,7–8–ზე მაგრამ მაინც დღეა.და ისევ ის ბიჭი დილით რომ ვეჩხუბე,როგორ არ მინდოდა მისი დანახვა.ვიღაც ბიჭებთან იდგა ზოგი მეცნობოდა, ზოგი კი არა. ბირჟაზე."ეს ბიჭი ალბათ 19–20 წლის იქნება"გავიფიქრე ჩემთვის.ძალან არ მინდოდა ახლა აქ გავლა.მაგრამ. ყურადღებას არ მივაქცევ ისე გავივლი მეთქი გავიფიქრე.
–აუ ნახე რა გოგოაა..(ბექა)–ჩუმად უთხრეს, ერთმანეთს ჩემზე მაგრამ მე მაინც ყველაფერი გავიგე.
–ხო,მაგრამ მაგან დღეს რა გამიჭედა იციი...(გიორგი) –ეს სიტყვები არ მესიამოვნა.ჩემდაუნებურად, გამეხედა და იმ ბიწს პირდაპირ, თვალებში შევხედე მანაც შემხედა,მერე უცმად გაიხედა.–ვაღიარებ მომეწონა..სიმპატიური ცისფერთვალება ბიჭია,მაგრამ ბიჭი რაც უფრო ლამაზია მით უფრო არ არის ერდგული.ვინმე რომ მომწონდა ბავშვობაშიც,არასდროს არ ვიმჩნევდი.
მივდიოდი,მაგრამ ანა შემხვდა.
–სოფიოო!–გავიხედე(ანა)
–ანა რა არის?(სოფიო)
–როგორ ხარ.როგორი იყო პირველი დღე სამსახურში...თანამშრომლები როგორები იყვნენ...–ანამ, უამრავი კიტხვა დამაყარა მე კი შევაშტერდი.მე კი გაშტერებული ვუყურები და ძლივს დავიწყე.....
–ხო კარგი მერე მომიყევი..(ანა)
–კარგი, როგორც გინდა.წავედიიი!(სოფიო)
–არა რატო?....მოიცა ბიჭებს გაგაცნობ.როგორც ვიცი ცოტახანია რაც გადმოხვედი და თითქმის არავის იცნობ,ამიტომ მე გაგაცნობ.(ანა)–დაღლილი ვიყავი და უარის თქმას, ვაპირებდი მაგრამ ანამ ხელი ჩამავლო და წამათრია, თან იღიმოდა. თითქოს ერთი სული ქონდა როდის გამაცნობდა ბიჭებს.
– მოიცაა!!(სოფია)–თუმცა არ მომისმინა.შუაში ის ბიჭი დავინახე, გული ამიძგერდა.ვიფიქრე ( ახლა ამის დრო იყო მეთქი..!!!)
–აი გაიცანი...ეს ნიკაა,...დათო,...თაზო,...თენგო,...სანდრო,...ლევანი,...ბექა,...(ანა)–ანამ ჩამომითვალა ბიჭები,მე ყველას ხელი ჩამოვართვი და აი ახლა იმ ბიჭის დროც ველოდებოდი როდის იტყოდა მასზე. თან ვაღიარებ, სახელიც მაინტერესებდა.
–და გიო...ან გიორგი, შენ როგორც გინდა ისე დაუძახე.(ანა)–ხელი გიორგისაც ჩამოვართვი,მას კი გაეცინა რაღაც ძალიან უცნაურად.მომეწონა მისი ღიმილი თითქოს კეთილი და ამავედროს გაბრაზებული ღიმილი იყო მერე მეც გავუღიმე.
– მე წავალ კარგი...?!(სოფია)
–არა რატო?(ანა)–ანა კეთილი გოგო აღმოჩდა,მართალია! ცოტა ცანცარა მაგრამ კარგი და კეთილი.
–სამსახურიდან, მოდივარ და დავიღალე არ გეწყინოს.(სოფია)
–უიი!მაპატიე ეგ სულ დამავიწყდა. კარგი, წადი და მერე როცა გცლება, გამოდი და ვითმაშოთ ბიჭბთან ერთად.(ანა)
–კარგი თუ მეცლება გამოვალ(სოფია)ვიფიქრე რომ არ მეცლება.რადგან მე ასე მინდოდა, მრცხვენოდა ამდენ ბიჭებთან გართობა. (არ ვარ გახსნილი).
სააბაზანოდან, გამოსვლის თანავე ტელეფონზე ზარი გაისმა.ჩემი მეგობარი მარია მეგონა ანა ყოფილა,არც კი მახსოვდა ნომერი თუ მივეცი.ვუპასუხე...
–სოფია ქცალია?(ანა)
–ახლა არ მოვედი სამსახურიდან!!!(სოფია)
–ხო მაგრამ...(ანა)
–რა მაგრამ.მოკლედ ანა, არ გეწყინოს ვერსად წამოვალ.(სოფია)
–კაი რა სოფიააა.!!დისკოტეკაზე წამოდი, ჩვენთან უბნელები მივდივართ,გოგოებიც ვიქნებით(ანა)–გავბრაზდი, მაგრამ მერე ვიფიქრე ასე სახლში როდემდე უნდა ვიყო, მეთქი და წასვლა გადავწყვიტე.
–კარგი წამოვალ(სოფია)
–აუუ რა კარგი გოგო ხარ.მალე ჩაიცვი,ხო იცი დისკოტეკაზე როგორი ტანსაცმლითაც დადიან.(ანა)
–კი კი ნუ ღელავ(სოფია)
–კარგი ცოტა მალეე!!(ანა)
–კარგი გავიგე...(სოფია)
მალევე ჩავიცვი, გახეული შარვალი,... მოდური ვარდისფერი კოსტუმი,...თეთრი მაიკა და მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელები.ეს ტანსაცმელი სულ 350 დოლარი დამიჯდა. მახსოვს რომ ვიყიდე, როგორ მიხაროდა დედაჩემმა, გამომიგზავნა ფული მე კი მაშინვე მაღაზიებში გავიქეცი და ეს ყველაფერი ვიყიდე.
კიბეებზე ჩავირბინე,ვიღიმოდი და სახეზე ღიმილი შემაშრა იქ მხოლოდ ანა იდგა იმ ბიჭებთან დღეს რომ გავიცანი.გამოვიდა რომ გოგოები მარტო მე და ანა მივდიოდით.
ანა იქით გავიყვანე და ვუთხარი....
–ანა ეს რას ნიშნავს?(სოფია)
–აუუ გთხოვ არ მეჩხუბო(ანა)–მე მართლაც ჩხუბი მინდოდა,მაგრამ ანამ ისე საყვარლად შემომხედა...მახსოვს მედა დედა რომ მივდიოდით. გზაში პატარა ლეკვი დავინახე, მანაც ასეთი თვალებით შემომხედა მე კი დედას ჩხუბის მიუხედავად ხელში ავიტაცე და წამოვიყვნე. (წამიყვანეო)
–ხო კარგი.მაგრამ იცოდე, მეორედ ესე არასდროს მოიქცე.(სოფია)
–კარგი წავედით?!....(ანა)
–წავედით!(სოფია)–მერე, ბიჭებსაც მივესალმე და დისკოეკისკენ წავედით.დისკოტეკაზე პირველად მივდივარ.
–აი ეს დისკოტკაა!(ანა)
-ანააა?(სოფია)–მე ხელზე მოვქაჩე ანას და ჩუმად ვკითხე.
–ხო რა არის?(ანა)
–აქ face kontrol–არ უნდა გავიაროთ?
–სულელო რა face kontrol–ი ჩქარა შედი...(ანა)–ბიჭები შევიდნენ მერე ანაც,მე კი ნელ ნელა მივდიოდი.ანამ ხელი წამავლო და ისე შემიყვანა.
ყველა ცეკვავდა,დიდი ხმაური იყო.ბიჭებმაც დაიწყეს ცეკვა,მერე ვიღაც გოგოებს დაკერვა დაუწყეს. ანაც ცეკვავდა მე კი ვიდექი,მერე ანამ ხელი მტაცა და ისევ და ისევ ანამ ამაცეკვა. მერე რიტმში შევედი და ანას გარეშეც ვცეკვავდი ოღონდ ნელა.
მერე ვიღაც ბიჭი გამომეცეკვა,მე კი ისე შევუბღვირე... შეტრიალდა,მეკი გავიფიქრე რომ არასწორად მოვიქეცი.იმ ბიჭზე უნდა გამომეცეკვა,ანა კი ხან ვისთან ცეკვავდა და ხან ვისთან, ხან ჩვენს, უბნელებთან და ხანაც სხვებთან.
ხანდახან, ანასი მშურდა კიდეც, მისი გახსნილი და მხიარული ხასიათის ოღონდ კეთილი შურით.ძალიან მომწონდა მისი ხასიათი,კეთილი მხიარული მაგრამ ვატყობდი, რომ არც ჩემზე და არც სხვაზე, არასდროს არ იჭორავებდა.უბრალოდ მხიარული გოგონააა.
მე ბართან მივედი,გიორგიც იქ იჯდა და რაღაც კოქტეილს სვამდა.გამიკვირდა,.. მეც დამპატიჟა.ალბათ მთვრალია მეთქი ვიფიქრე და ასეც იყო.
–რომელი კოქტეილი გინდა?მე გპატიჟებ(გიორგი)–მე დავიბენი რადგან კოქტეილი არსდროს არ მმქონია დალეული.
–ეგ რასაც შენ სვამ...(სოფია)–მე ისე თავდაჯერებულად, ვუპასუხე თითქოს იმ კოქტეილის, რამე გამეგებოდა.
–კარგი, მაგრამ ბევრი ალკოჰოლი რომ აქვს.(გიორგი)მე გავჩუმდი..პასუხი ვერაფერი ვთქვი, მაგრამ ერთი გავიფიქრე ეს რა შარში გავყავითავი მეთქი.მერე რმეშველე როგორც იქნა,გიორგიმ თავის კითხვას თითონ გაცა პასუხი.
–აა..!! ალბათ, მიჩვეული ხარ დისკოტეკებზე ამის სმას არაა?(გიორგი)
–კი კი როგორ არა.–მე ცივი ღიმილით ვთქვი. რა დამალევინებდა იმ კოქტეილს.მაგრამ ეს ნაკლებად მადარდებდა მთავარია სირცხვილს გადავრჩი რომ არცერთი, ქოკტეილის სახელი არ ვიცი,დალევა კი მაინც მომიწევდა.
ავტორი jeni-eni♥
