სინათლე(თავიდან ბოლომდე)
3 197 ნახვა
ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი, სკოლაში კარგად ვსწავლობდი, მშობლებსაც ვუჯერებდი, მაგრამ ბედი ცოტა უცნაურად მომექცა, ყველაფერი 9წლის ასაკში დაიწყოო. ბავშვები ეზოში ბურთს ვთამაშობდით.
– მეც მესროლეთ ბურთი მეც მინდა, მეც
– ჰა მიდი დაეწიეე
ბურთის დასაჭერად გავიქეცი, ბურთი გზაზე გადავარდა და მეც გავეკიდე, ამ დროს მოსახვევიდან მანქანა გამოვარდა და დამეტაკა, წავიქეცი, ხალხი ჩემს ირგვლივ შეიკრიბა, მათი ხმა მესმოდა, მაგრამ მე ვერ ვლაპარაკობდი ვერც ვინძრეოდი.
– ნამი, ნამი
– სასწრაფოში დარეკეთ დროზეე
– ცოცხალია სუნთქავს, იმედია გადარჩებაა
– ვინმემ მისი მშობლების ნომერი იცით?
– ჩვენ ვიცით მისი ამხანაგები ვართ
– მშობლებთან დარეკეთ
სასწრაფო მოვიდა და სავადმყოფოში წამიყვანა, საოპერაციოში შემიყვანეს და მერე არაფელი აღარ მახსოვს. გონს პალატაში მოვედი
– ვაიმეე როგორ არის ჩემი გოგონაა? რა დაემართა? ექიმოო ხო იცოცხლებს?
– ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარაა, ნამი იცოცხლებს თუმცა დაბრმავდა, ძალიან ვწუხვარ
– ჩემი საბრალოო გოგონაა
– თვალებზე სახვევი რატომ მიკეთიაა – სახვევის მოხსნა დავიწყე – ახლავე მომაშორეთ - რაც შემეძლო ბოლო ხმაზე ვყვირე. უკვე ვხვდებოდი რაც დამემართა
– ნუ გეშინია საყვარელოო მთლიანად რომ გამოკეთდები მოგხსნიან - მიპასუხა კატიმ (დედაჩემს ასე ერქვა)
– ხო ყველაფერი კარგად იქნებაა - გამოექომაგა მამაჩემიც
ამის შემდეგ გავითიშე და ორი დღის განმავლობაში ასე გათიშული ვიყავიი. სიმართლე მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ მითხრეს, ამასთან შეგუება ძალიან გამიჭირდა(მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი ესე რო მოხდებოდა). სახლში ჩავიკეტე და აღარსად გავდიოდიი ასე გაგრძელდაა ათი წელი, მერე ყველაფერს შევეგუეეე. თავიდან სადმე რომ მივდიოდი ყოველთვის ვიღაც მიმყვებოდა, ყველაფერში ვიღაც მეხმარებოდა, ერთი წლის შემდეგ თითქმის ყველაფერს დამოუკიდებლად ვაკეთებდი.
ერთხელ სასეირნოდ გავედიი. მიყვარდა სეირნობა მიუხედავად იმისა რომ ვერაფელს ვხედავდიი.
– დე ცოტას გავისეირნებ და მოვალ
– კარგი საყვარელოო, ფრთხილად იყავი
– კარგი, მიყვარხარ - ლოყაზე ვაკოცე და წამოვედი
ქუჩაში მივაბიჯებდი, სიო ნაზად მელამუნებოდა. ყურში ჩამჩურჩულებდა, წყნარად და ნაზად ღიღინებდა. ეს მსიამოვნებდა და იმ მომენტში საოცრად ამაყი გავხდი, ყველფერი დამავიწყდა, აღარავის და აღარაფლის ხმა აღარ მესმოდა. სრულ ჰარმონიაში გადავეშვი, მაგრამ ვინ მაცადა, ვიღაც შემეჯახა და წავიქეცი ჩემი ჰარმონიაც დავკარგე.
– უკაცრავად დიდი ბოდიში ძალით არ მინდოდა - მიპასუხა ვიღაც ბიჭმა და ფეხზე წამომაყენა
– არაუშავს ყველაფერი რიგზეა
– ძალიანაც კარგი. მე რიკი მქვია თქვენ?
– ნამი
– სასიამოვნოა
- ჩემთვისაც
– ლამაზი სახელია
– ვიცი - რიკიმ გაიცინა
– საიდან?
– მე ხომ ყველაფერი ვიცი
– მაშინ ისიც გეცოდინება რომ ძალიან ლამაზი ხარ
– აი ეგ არ ვიცოდი
– აკი ყველაფერი ვიციო - გამეცინა - შეიძლება სადმე დაგპატიჟო
– არ ვიცი
– ესეიგი თანახმა ხარ
– არ ვიცი მეთქი
– ძალიან რომ გთხოვო
– კარგი ხო დამპატიჟე
რიკი ძალიან საყვარელი ბიჭი იყო. ამდენი ხნის მანძილზე პირველად გამამხიარულა ადამიანმა ასე. მასთან თავს კარგად ვგრძნობდიი. იმ დღის მერე რიკის ხშირად ვხვდებოდი, დღის უმეტეს ნაწლის ერთად ვადარებდიტ, მართალია, სულ რაღაც ერთი თვის გაცნობილი მყავდა, მაგრამ მან ჩემს გულში საკმაოდ დიდი ადგილი დაიკავა .
– როგორ ხარ? - როგორც ყოველთვის მყუდროება დამირღვია მერიმ
– მშვენივრად
– და ეს რიკის დამსახურებაა
– გარკვეულწილად
– გარკვეულწილად კი არა შენ რიკი გიყვარს - ყველაფერს მიხვდა
– რა? საიდან მოიტანე ეგ სისულელე? - უარყოფა ვცადე, თუმცა არ გამომივიდა
– აღიარე რომ გიყვარს. მე ვერ მომატყუებ. უმეტეს დროს მასთან ატარებ, თუ მასთან არ ხარ სულ მასზე ფიქრობ, ბედნიერი ხარ და აბა რა დავარქვა ამ გრძნობას
– შენ რა იცი მე რაზე ვფიქრობ, და რაც გინდა ის დაარქვი ოღონდ სიყვარული არა
– ნამიი, რიკი მოვიდა შენთან - საუბარი შეგვაწყვეტინა დედაჩემმა
– აი ჯერ არ გათენებულა და უკვე მოგაკითხა, ვერანაირად ვერ დამარწმუნებთ რომ ერთმანეთი არ გიყვართ - მერის კომენტარს ყურადღება აღარ მივაქციე და დედაჩემს გავძახეე
– დეე რიკი ჩემს ოთახში შემოუშვი
– კარგი
– გამარჯობა როგორ ხარ ლამაზო? შენ მერი?
- ორივენი კარგად ვართ. კარგი მე წავალ მარტო დაგტოვებთ, დროებით
- ნამი არ გინდა სადმე წავიდეთ? რაღაც მაქ შენთვის სათქმელი
- რავე წავიდეთ
- მაშინ აქვე ერტი მყუდრო ადგილი ვიცი
მე და რიკი ქვევით ჩვედით
- დეე მე და რიკი გავალთ და მალე მოვალთ
- კარგი საყვარელო
რიკიმ გარეთ გამიყვანა
- სად მივდივართ
- აქვე ახლოს პატარა ტყე ვიცი, როცა სიმშვიდე მინდა იქ მივდივარ ხოლმე.
მგზავრობამ ცოტა დამღალა. მართალია ვერაფერს ვხდედავდი, მაგრამ ვგრძნბდი რომ ძლიან ლამაზი ადგილი უნდა ყოფილიყო
- აი მოვედით, ახლა პატარა ბილიკს გავუყვებით და ტყის შუაგულში მივალთ
ტყეში შევედით, ცოტა ვიარეტ შემდეგ გავჩერდიტ
- რატო გავერდით?
- უკვე მოვედით - რიკიმ პატარა ქვაზე დამსვა
- ნამი არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყოო, მაგრამ ახლა მხოლოდ ერთი რამ ვიცი და აქ იმ ერთი რამის სათქმელად მოგიყვანე
- რის სათქმელად?
- ცოტა არ იყოს მიჭირს ამის თქმა, მაგრამ აუცილებლად უნდა გითხრა. ნამი იცი ძალიან ძალიან მიყვარხარ, ჩემი ცხოვრება და ერთადერთი სიყვარული ხარ - ამ სიტყვებმა დამაბნია, არ ვიცოდი მასაც თუ ვუყვარდი, სიტყვეს ვერ ვალაგებდი, ვფიქრობდი რა მეთქვა, თავიდან ბიფიქრე მეტქი ჯერ არ გავუმხელ მეც რომ მიყვარსთქო მაგრამ თავი ვეღარ შევიკავე და ვიყვირე.
მეც მეც უზომოდ მიყვარხარ - რიკი მომეხვია და მაკოცა
რიკიმ სახლში დამმაბრუნდა და შემპირდა ხვალ გამოგივლიო. რიკი ძალიან ზრუნავდა ჩემზე ყველანაირად ცდილობდა თავი ბედნიერად მეგრძო, უზომოდ მიყვარდა სულ მინდოდა მასთან ყოფნა, მისი სასიამოვნო ხმის გაგონება, ჩახუტება, სულ მასზე ვფიქრობდი. ჩემი ცხოვრების ზრი იყო, უიმისოდ არ ვიცოდი რა მომივიდოდა.
ერთხელაც ჩემთან მოვიდა და ისევ იმ ადგილას წამიყვანა სადაც სიყვარულში გამომიტყდა
– ნამი შენთან სალაპარაკო მაქვს
– რა ხდება?
– ინგლისში ვბრუნდები მშობლებთან ერთად
– მარტო მტოვებ? - ავტირდი
-არა წასვლა არც მე მინდა, უბრალოდ იძულებული ვარ. მე შემ მიყვარხარ და იტალიაში დარჩენაც მინდა, მაგრამ...
– მაგრამ მაინც ვერ დარჩები
– ხო ასეა, თუმცა ჩამოვალ ხოლმე და გნახავ
– შენ მე მართლა რომ გყვარებოდი არ მიმატოვებდი მითუმეტეს მაშინ როცა ყველაზე მეტად მჭირდები
– მართლა მიყვარხარ ჩემო ლამაზო - მოფერება სცადა
არ შემეხო! წადიი! აღარასდროს დაბრუნდეე, ვითომ შენ ცხოვრებაში არასდროს გამოვჩენილვარ! დამივიწყე! მეც იგივეს გაკეთებას ვაპირებ. დღეიდან მე შენ არ გიცნობ შენ მე არ მიცნობ.
– ნამი გთხოვ
– ნურაფელს ნუ მთხოვ. უბრალოდ წადი
- სახლამდე მიგაცილებ - არაფელი მითქვამს
სახლთან რომ მივედით კიდევ ცადა ჩემთან ლაპარაკი
- ნამი კარგად დაფიქრდი ასე ნუ დაამთავრებ ყველაფერს, შენ ჩემი ცხოვრება ხარ მართლა ძალიან მიყვარხა
- შემეშვი მეთქი
– კარგად და იცოდე რომ მართლა მიყვარხარ
რიკი წავიდა, მიმატოვა, ჩემი ცხოვრებიდან გაქრა მაშინ როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა. მე ის მიყვარდა, თუმცა ამავე დროს მძულდა, მეზიზღებოდა. ასე იყო თუ ისე ზუსტად ვიცოდი რომ დავიწყებით ვერასდროს დავივიწყებდი. ჩემი დატანჯული ცხოვრება (რომელიც კაცმა არ იცის რა ჭირად მინდა) კიდევ უფრო დაიტანჯა სამწუხაროდ ტირილით საქმეს ვერ ვუშელიდი, იძულებული ვიყავი რიკი დამევიწყებინა.
ამ დღეებში დედაჩემი ექიმს ელაპარაკა და უთხრა რომ თვალებს გადმომინერგავდნენ. ამას საკმაოდ დიდხანს ველოდი და როგორც იქნა დადგა ეს დღე.
დედაჩემმა მეორე დღესვე სავადმყოფოში გამაქანა. ანალიზები ამიღეს ორ დღეში პასუხიც ჩამოვიდა. ექიმმა ოპეაციის დრო დანიშნა. ამისთვის განსაკუთრებით ვემზადებოდი ერთი სული მქონდა თვალებს როდის გავახელდი.
აი საოპერაციოდ შემიყვანეს, ნარკოზი გამიკეთეს და მეც გავითიშე ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა.
– საყვარელო გაიღვიძე?
– ოპერაციამ როგორ ჩაიარა?
– მშვენივრად. ხვალ სახვევებს მოგხსნით. ერთი კვირა აქ მოგიწევს ყოფნა, შემდეგ კი გაგწერთ.
– კარგი გავძლებ როგორმე
– საყვარელო მე საჭმელს მოგიტან ამასობაში მერიც მოვა
– ხოოო, ძალიან მშია
- კარგი მე სხვა პაციენტებიც მიცდიან და დაგტოვებთ
- კარგად ექიმო
როგორ კი დედაჩემი ოთახიდან გავიდა უცნაური გრძნობა დამეუფლა, თითქოს ვიღაც მომსდევდა, ძალიან შემეშინდა, ყურში რაღაც ხმები მესმოდა, თუმცა მალევე ჩამეძინა.
– გადით არ შემეხოთ! არააა! ვინ ხართ?! - უაზროდ ვყვიროდი - მომშორდით! დეე...- ამ დროს გამომეღვიძა, შვებით ამოვისუნთქე. ოთახში დედაჩემი და მერი შემოვარდა.
– რა მოხდა საყვარელო?
– არაფერი უბრალოდ ცუდი სიზმარი ვნახე
– კარგი შენ არ ინერვიულო ყველაფერი კარგად იქნება - შუბლზე მაკოცა და ისევ გავიდა, ჩემთან მერი დარჩა, რაღაცეებს მიყვებოდა მეხუმრებოდა მოკლედ ძალიან გამამხიარულა.
მეორე დღეს ექიმი შემოვიდა ჩემთან. ახლა სახვევებს მოგხსნით. სიმშვიდე შეინარჩუნე, სინათლემ შეიძლება თვალი მოგჭრას, შენ ამას შეუჩვეველი ხარ.
– კარგი დროზე მომხსენით, ერთი სული მაქ როდის გავახელ თვალებს და ამ სამყაროს დავინახავ
– ახლავე მოითმინე
ექიმმა სახვევის მოხსნა დაიწყო, ძალიან ნელა მომხსნა, თვალები დახუჭული მქონდა გახელის მეშინოდა, სამამდე დავითვალე და გავახილე, დიდხანს ვერ გავჩერდი სინათლემ ეგრევე თვალი მომჭრა, ამტკივდა და მაშინვე დავხუჭე
– კარგად ხარ? - მკითხა ექიმმა
– კი კი ცოტაც მაცადეთ - ისევ სამამდე დავითვალე და თვალები ნელნელა გავახილე, ისე ძლიერ არა მაგრამ ახლაც ამეწვა, თუმცა თვალები ვაიძულე შეჩვეოდა ამ სინათლეს ნელნელა მიაჩვია, მერე ექიმი და ჩემ ირგვლივ შეკრებილი ხალხი დავინახე, ჩემი მშობლები და მერი ეგრევე ვიცანი დანარჩენი ვერა, როგორც მერე მითხრეს ჩემი ბიძაშვილები ყოფილან – მაგარია ვხედავ, ახლა უკვე ყველაფრის დანახვა შემიძლია - აღტაცებულმა წამოვიყვირე
– ხოოო, ნამი ერთი ექიმის მისამართს მოქცემ და მასთან უნდა იარო
– კი მაგრამ რატო?
–- რაღაც კურსები უნდა გაიარო, საგნების აღქმა რომ ისწავლო
- კარგი არ არის პრობლემა ვივლი
- ძალიანაც კარგი, კარგი ახლა მე დაგტოვებთ
- დროებით
- აბა როგორია თვალებით დანახული სამყარო - მხიარულად მკიტხა მერიმ
- რა სამყარო მე ჯერ ამ პალატის და თქვენს მეტი არავინ მინახავს
- უი ხო მართლა. კარგი ამას მერე გკითხავ რომ გამოგწერენ
- თავს როგორ გრძნობ?
- ძალიან უჩვეულოდ
- ეს ლოგიკურია. კარგი ახლა მე წავალ, მშია და მერე მოვალ
- სულ როგორ უნდა ჭამდე, გეტობოდეს მაინც რამე - მერი დამეჭყანა და ოთახიდან გავიდა
მე მალევე ჩამეძინა, ამ ბოლო დროს ძილის მეტს არაფერს ვაკეთებდი. როცა გამომეღვიძა უკვე ღამე იყო. ამდენი წოლით დაღლილი ვიყავი, ამიტომ ავდექი და დერეფანში გავედი, ვიფიქრებ ცოტას გავოსეირნებდთქო. დერეფანში ახალგაზრდა გოგონა იდგა, მასთან გასაუბრება გადავწყვიტე
- ჰეი როგორ ხართ? მე ნამი მქვია. თქვენ? - არაფერი მიპასუხა, გაშეშებული იდგა არ მოძრაობდა მგონი არც სუნთქავდა. ცოტა არ იყოს იმ გოგოსი შემეშინდა - არ გესმით? - ფრთხილად და შიშნარევი ხმით ვკითხე - გოგონა არც კი განძრეულა. მასთან ვიღაც კაცი მოვიდა გოგონას ხელი ჩაჰკიდა და წავიდნენ, მგონი ვერც კი შემამცნიეს. დერეფანში მხოლოდ ერტი პატარა ნათურა ბჟუტავდა, შემეშინდა გამოვიქეცი, ოთახში დავბრუნდო, დავწექი და საბანში ჩვიმალე. მალე ჩამეძინა.
ერთი კვირა მალე გავიდა და სავადმყოფოდან გამწერეს. დედაჩემმა სახლში წამიყვანა.
- საყვარელო მე და მამა ვენეციაში მივდივართ
- ვენეციაში? რა გინდათ იქ? როდის მიდიხართ?
- იცი მე და მამას დიდი ხანია მოგზაურობა გვინდა, მაგრამ შენი მდგომარეობის გამო ვერავისთან გტოვებდიტ, მარტო დატოვებაზე ხომ ზედმეტია საუბარი. ახლა კი შენი მარტო დატოვება საფრთხეს არარ წარმოადგენს. როდის და დღესვე, ბილეთები უკვე ნაყიდი გვაქ
- მარტო რატომ მერიც ხომ იქნება
- კი მერი იქნება, მაგრამ ხო იცი ეგ როგორი თავქარიანია, იქეთ შენი მისახედია
- კარგი დე წადით და გაერთეტ, არაფერზე ინერვიულოთ.
- კარგი საყვარელო. მიყვარხარ
- მეც დე
მამამ ბარგი ძირს ჩამოიტანა, ამასობაში ტაქსიც მოვიდა- აბა კარგად ძვირფასებო. თავს გაუფრთხილდით
- კარგი დე გვიყვარხარ - ერთმანეთს გადავეხვიეთ, შემდეგ ისინი ტაქსში ჩასხდნენ და წავიდნენ
- ესეც ასე წავიდნენ. ახლა რასაც გვინდა იმას ვიზამთ
- მერი არ დაიწყო ახლა
- კარგი რა... წამოგავისეირნოთ, საყიდლებზე გავიდეთ. შენი თვალები ხომ უნდა შეეჩვიოს ამ სამყაროს. მიდი რა გთხოოვ
- მერი არა
- კი კი... გთხოვ გხთხოვ...
- ოო შენთნ კამათს აზრი არ აქვს. კარგი წავიდეთ
- მიყვარხარ დაიკო
საღამოს მე და მეი სასეირნოდ გავედით. მაღაზიებში დავბორიალობდით, რაღაცეები ვიყიდეთ კიდეც. ვიცინოდით, ვერთობოდით, მოკლედ ძალიან კარგ დროს ვატარებდით. უკვე წამოსვლას ვაპირებდით როცა მანქანამ პატარა ბავშვი გაიტანა, ყველამ ამ ბავშვის ირგვლივ მოიყარა თავი, მე და მერიც მივედით
- მკვდარია არაფერი აღარ ეშველება - ეს თქვეს თუ არა დავინახე ამ ბიჭის სხეულიდან მისი სული როგორ ამოვიდა, შევკრთი, ერთიანად გავთეტრდი, ძალიან შემეშინდა, მერის ხელი მაგრად მოვუჭირე. ეს ბიჭუნდა ჩემთან მოვიდა. მომესალმა, შორიდან ვიღაც ქლმა დაუძახა, ქალს ფეხები არ ქონდა და თან პატარა ბავში ეჭირა ხელში. ესეც გაიქცა მათ ხელი ჩაჰკიდა და გაქრნენ. გაოგნებული ვიყავი, გონზე ვერ მოვდიოდი, არ ვიცოდი რა ხდებოდა, რა მემართებოდა. როცა გამოფხიზლდი მერის ხელი კიდევ უფრო მაგრად მოვუჭირე და გავიქეცი. მერი უკან მომსდევდა
ვაიმე ნამი რა მოხდა რა გჭირს? რა დაგემართა? - არაფერი მითქვამს, ტაქსი გავაჩერე და სახლში წამოვედით
ნამი ამიხსენი რა გჭირს? - მინდოდა მისთვის ყველაფერი მომეყოლა, მაგრამ ლაპარაკის უნდარი წართმეული მქონდა, თანაც ვიცოდი რომ არ დამიჯერებდა. სახლთან მივედით, მანქანიდან გადმოვედით, მერიმ ფული გადაუხადა და ტაქსიც წავიდა. ქუჩაში ერთი ხანში შესული კაცი იდგა, ცვენგან ზურგით, მე და მერი ნელნელა წავედით, ეს კაცი ძალიან მეუცნაურა. მასთან მისვლა გადავწყვიტე, მაგრამ ძალიან მეშინოდა და ვერ გავბედე. ის კაცი ნელნელა ჩვენკენ შემოტრიალდა, დავინახე ნახევარი სახე არ ქონდა, სულ დასისხლიანებული იყო, ჩვენკენ წამოვიდა, შემეშინდა, ვიკივლე და სახლისკენ გავიქეცი, ძალიან ვნერვიულობდი და ამიტომ კარებს გასაღებს ვერ ვარგებდი, ბოლოს როგორც იქნა მოვარგე სახლში შევვარდი , კარი მაგრად მივიჯახუნე და ჩავკეტე. მთელი სახლი დავიარე, ყველა ფანჯარა ჩავკეტე.
- ნამი რა გწირს? ამიხსენი რა ხდება?!
- ჩშშშშ - თითი ავაფარე პირზე - გაჩუმდი ხმა არ ამოიღო
ოთახში ავედით, საწოლზე ჩამოვჯექი. მერი გაკვირვებული მიყურებდა, ელოდა პასუხს როდის გავცემდი მე კი მასთან ლაპარაკს ნამდვილად არ ვაპირებდი
ჯერ კიდევ შოკში ვიყავი.
ღამე ცუდად მეძინა, კოშმარებს ვხედავდი. დილას იმ ექიმთან წასვლა გადავწყვიტე რომლის მისამართიც ჩამაწერინეს, რატომრაც მეგონდა რომ მხოლოდ ის დამიჯერებდა. როგორც კი საწოლიდან ავდექი ეგრევე ჩავიცვი და წასასვლელად მოვემზადე
- სად მიდიხარ?
- ექიმთან
- რატო?
- დაგავიწყდა ექიმმა რამითხრა? კურსებზე უნდა იაროო
- აააა... ხოო... მეც წამოგყვები
- არა! დაიზინე!
- გთხოვ
- არა!
გარეთ გავედი. ცოტა გავისეირნე (სეირნობა ყოველთვის მიყვარდა). გადავწყვიტე ერთი ორი ლუკმა შემეჭამა და სასადილოში შევედი. სანამ საჭმელს შევუკვეთავდი. პატარა გოგონას ხმა მომესმა
- დეიდა აქ მე მინდოდა დაჯდომა
- უკაცრავად არ ვიცოდი, არაუშავს აი იმ მაგიდასთან დაჯექი
- არა მე აქ მინდაა - შიშის მომგვრელი ხმით მიპასუხა
როდესაც გოგონას კარგად დავაკვირდი დავინახე რომ ცალი ფეხი და ხელის მტევანი არ ჰქონდა, მაგიდიდან წამოვხტი და გარეთ გავიქეცი. ძალიან შემეშინდა. ექიმთან წავედი, გზაში ათაას რამეზე ვფიქრობდი, თავი საშინელი აზრებით მქონდა გამოტენილი. ბოლოს როგორც იქნა მივედი.
- გამარჯობათ
- გაგიმარჯოთ. რა გნებავთ?
- მე ექიმ სერხიოს ნახვა მინდა
- ცაწერილი ბრძანდებით?
- არა
- მაშინ ვერ შეგიშვებთ
- იცით მე მისი პაციენტი ვარ. რაღაც პრობლემა მაქვს
- მოიცა დავრეკავ... ექიმო სერხიო თქვენთან ერთი პაციენტია, მიღებაზე ჩაწერილი არ არის, ამბობს რაღაც პრობლემა მაქვსო... უკაცრავად თქვენი სახელი?
- ნამი
- სახელად ნამი. კარგით... შეგიძლია შეხვიდეთ
- მადლობთ... გამარჯობათ ექიმო მე ნამი ვარ
- გაგიმარჯოს, ხოოო ვიცოდი რომ მოხვიდოდი, მაგრამ დღეს არ გელოდი რამე მოხდა? მხედველობასთან დაკავშირებით გაქვს პრობლემა?
- არა, უფრო სწორად შეიძლება ასეც ითქვას
- კარგი დაწყნარდი და მომიყევი რა მოხდა?
- უცნაურ რაღაცეებს ვხედავ და ძალიან მეშინია
- და მაინც რას ხედავ?
- არ ვიცი ეს ზალიან ძნელი ასახსნელია, არ ვიცი შენთან მოსვლა და მოყოლა რატომ გადავწყვიტე, მაგრამ რატომღაც მგონია რომ დამიჯერებ და დამეხმარები
- თუ არ მეტყვი რა გჭირს როგორ დაგეხმარები?
- სულებს ვხედავ და კიდევ რაღაცეები მეჩვენება. აი მაგალითად გუშინ ერთი კაცი დავინახე ნახევარი სახე არ ქონდა, დავინახე ვიღაც ბიჭის სხეულიდან როგორ ამოვიდა სული როცა მანქანამ გიტანა, ამ დროს ვიღაც ქალი მოვიდა ბავშვით ხელში და ის ბიჭი წაიყვანა, იმ ქალს კიდევ ფეხები არ ქონდა. არ ვიცი რა მჭირს და ძალიან მეშინია. დამეხმარებით?
- ნამი არც კი ვიცი რა გითხრათ.
- თქვენ ჩემი არ გჯერათ ტყუილად მქონდა თქვენი იმედი
- ნამი როგორ არა მჯერა, მაგრამ ეს ცოტა უჩვეულო რაღაცაა არ ვიცი როგორ დაგეხმაროთ?
- თქვენ ხომ ექიმი ხართ, ადამიანებს თვალებზე მკურნალობთ ხოდა მეც მიმკურნალეთ. ამ ყველაფერს ხომ თვალებით ვხედავ?
- ნამი კი თვალებით ხედავ, მაგრამ მე ესეთი შემთხვევა პრაქტიკაში არ მქონია, ეს ძალიან უჩვეულო რაღაცაა, არ ვიცი როგორ დაგეხმაროთ, მაგრამ გპირდებით ყველაფერს გავაკეთებ დასახმარებლად. კარგი წამო ახლა სადმე წავიდეთ და ყველაფერი დეტალურად მომიყევი
იქვე ახლოს პატარა რესტორანში წამიყვანა ყველაფერი დეტალურად მოვუყევი. მითხრა რომ ყველაფერს გააკეთებდა ჩემს დასახმარებლად. ამ დრის შემდეგ სერიო ხშირად მოდიოდა ჩემთან, ციდილობდა როგორმე დამხმარებოდა, თან მამხიარულებდა. სერხიო უკეთ გავიცანი, შესანიშნავი ადამიანი იყოო, დავმეგობრდით, დროის უმეტეს ნაწილს ერთად ვატარებდით, მასთან თვს კარგად ვგრძნობდი
- აი ნამი პირობას გაძლევ დაგეხმარები - მითხრა ერთხელ სერხიომ
- იმას ნუ მპირდები რასაც ვერ შეძლებ
- შევძლებ აი ნახავ
- ვითომ?
- მართლა მე ხომ შეგპირდი
დრო გადიოდა, სერხიომ ვერ მიშველა, ყველაფერს აკეთებდა ჩემს დასახმარებლად, თუმცა უშედეგოდ... ნელნელა მივეცვიე კიდეც ამ ყველაფერს. ზოგ მათგანს ველაპარაკებოდი... მაფრთხილებდნენ, ხანდახან ვიცოდი რა მოხდებოდა მომავალში და წინასწარ ვიღებდი ზომებს მაგრამ მათი მაინც მეშინოდა, ამ შიშს ალბათ ვერასდროს დავძლევდი, წესიერად ვერც ვიძინებდი, ყოველღამე უცნაური რაღცები მესიზმრებოდა, რაც დაძინების საშვალებას არ მაძლევდა.
სერხიომ იმ გოგონას მისამართი გაიგოო რომლის თვალებიც გადმომინერგეს, ის ფიქრობდა რომ რაც მჭირდა ამ თვალების ბრაკუ იყო და იმ გოგონასაც იგივე ჭირდა.
- ალო
- ნამი
- ხოო. რა ოყო?
- შენტან მოვდივარ
- რა მოხდა?
მოვალ და გეტყვი
- კარგი
15-20 წუთში სერხიო ჩემთან იყო.
- რა მოხდა?
- ნამი იმ გოგოს მისამართი გავიგე, ახლავე წავიდეთ და გავარკვიოთ ყველაფერი.
- ახლა? ახლა ვერ წამოვალ. სადაცაა მერი მოვა. იმას რა ვუთხრა?
- არაუშავს დაურეკე და უთხარი რომ სხვაგან მიდიხარ, აი მაგალითად მე დაგპატიჟე. სახლის გასაღები ხომ აქვს?
- კი აქვს...
- ხოდა დარეკე
- ხო კარგი - ყურმილი ავიღე და მერის ნომერი ავკრიფე - ალო მერი, მე და სერხიო სხვაგან მივდივართ და... ო მერი არ დაიწყო ახლა. კარგი ჭკუით იყავი, მე არ ვიცი როდის დავბრუნდები. მიყვარხარ
- წავედით?
- ხო წავიდეთ
გარეთ გავედით, მანქანაში ჩავსხედით, ახლა ლაპარაკის ხასიათზე ნამდვილად არ ვიყავი, ამტიომ ჩემთვის ჩუმად ვიჯექი და გზას ვუყურებდი, ვერც კი ვიაზრებდი სად მივდიოდით, ეს დიდად არც მაინტერესებდა. მგზავრობა საკმაოდ გრძელი და დამღლელი აღმოჩნდა.
- მთელი გზა ხმა არ ამოგიღია. რა გჭირს?
- რა მჭირს? კიდე რა მჭირს? ცოტა უცნაური კითხვაა იცი?
- ხო ვიცი ვიცი. მესმის შენი, მაგრამ საკუთარ თავში ჩაკეტვით ვერაფელს უშველი
- არა შენ ჩემი არ გესმის, ეს რომ გაიგო საკუტარ თავზე უნდა გამოსცადო, იცი რა ძნელია ჩემ ადგილზე ყოფნაა? რათქმაუნდა არა და ვერც ვერასდროს გაიგებ
- შენი ტკივილი ჩემი ტკივილიც არის
- არა არ არის
- მე შენ მიყვარხარ
- რააა?
- რაც გაიგეე, ხო ამის თქმას ახლა ნამდვილად არ ვაპირებდი მითუმეტეს ასეთ მდგომარეობაში, მაგრამ შენ მაიძულე, ახლა გაიგე რომ შენი ტკივილი ჩემი ტკივილიც არის, შენ საკუტარ თვზე მეტად მიყვარხარ
არაფერლი აღარ ვუპასუხე, არ ვიცოდი რა მეთქვა. მის მიმართ რაღაც გრძნობა მქონდა, მაგრამ ეს სიყვარული ნამდვილად არ იყო.
როგორც იქნა მივაღწიეთ იმ სახლამდე. კარი შავებში ჩაცმულმა, ხანში შესულმა ქალმა გაგვიღო, შიგნით შეგვიპატიჟა, იქვე სავარძელში იჯდა ასევე ხანში შესული მამაკაცი
- გამარჯობათ, თქვენ ალბათ მარიას მშოობლები ბრძანდებით - საუბარი წამოიწყო სერხიომ. მე კი ჩუმად ვიყავი იქაურობას ვაკვირდებოდი
- დიახ. რით შეგვიძლია დაგეხმაროთ?
- ეს ნამია, მე სერხიო ვარ, იცით ნამის თქვენი შვილის თვალები გადაუნერგეს
- მერე?
- მერე ის რომ ნამისაც იგივე პრობლემა ჭირს რაც თქვენ ქალიშვილს ჭირდა, იქნებ როგორმე შეძლოთ ჩვენი დახმარება
- ჩემ გოგონას არანაირი პრობლემა არ ქონია, ახლა კი თუ სხვა საქმე არ გაქვთ თუ შეიძლება დაგტოვეთ
- უკაცრავად ქალბატონო, ჩვენ ვიცით რომ ეს თემა თქვენთვის მწარეა და მტკივნეულია, მაგრამ მშობლები ნამისაც ყავს, ისინიც გაუბედურდებიან თუ იგივე დაემართება რაც თქვენს ქალიშვილს, გთხოვთ დაგვეხმარეთ ნუ დაუშვებთ რომ სხვამაც გამოსცადოს ეს ტკივილი
- მე ერთხელ უკვე გითხარით ჩემ გოგონას არაფელი სჭირდათქო, ახლა კი დაგვტოვეთ
- ძალიან გთხოვთ
- რამდენჯერ უნდა გაგიმეოროთ რომ აქიდან წახვიდეთ
- აქიდან ფეხს არ მოვიცვლით მანამ სანამ არ დაგვეხმარებით
- ნუ მაიძულებთ პოლიცია გამოვიძახო
- გამოიძახეთ, ჩვენ პრობლემა არ გვაქვს, მგონი არაფელი დაგვიშავებია
- თქვენ ჩემს სახლში შემოიჭერით
- არა ქალბატონო შინ თქვენ თვითონ შეგვიპატიჟეთ
- ძალიან გთხოვთ... წყობილებიდან ნუ გამოგყავართ, უბრალოდ წადით აქიდან
- არსადაც არ წავალთ მეთქი
- ჩვენ როგორ უნდა დაგეხმაროთ - მთელი ამ დიალოგის განმავლობაში პირველად ამოიღო ხმა ხანში შესულმა მამაკაცმა, ალბათ მარიას მამა იყო. ღმერთო როგორ გატეხა ეს ხალხი შვილის სიკვდილმა.
- როგორ და მოგვიყევით თქვენს ქალიშვილზე, ზუსტად უნდა მითხრათ რა ჭირდა და როგორ განიკურნა - პასუხი სერხიომ გასცა
- კი განიკურნა სიკვდილით - ამ იტყვების გაგონებაზე რაღაც ვიგრძენი - ან კიდევ ეს თვალები მოიშოროს რაც მგონი გამორიცხულია. ვერ ხვდებით, რომ ამის განკურნება შეუძლებელია?
- არა რაღაც გზა იარსებებს
- მარიას ოთახი სად არის? - მთელი ამ საუბრის განმავლობაში პირველად ამოვიღე ხმა, მათი საუბარი ზედმეტად უაზრო მეჩვენებოდა და ჩარევის სურვილი არ მქონდა, ამიტომ გადავწყვიტე მარტო მემოქმედა
- ზემოთ - მიპასუხა მამამისმა
- მაჩვენეთ
- კარგი გამომყევი
მარიას ოთახისკენ წავედით...
- აი ეს არის
ეს ოთახი ადრეც მქონდა ნანახი, კარგად მახსოვდა იქაურობა, არეული იყო, ალბათ მარიას სიკვდილის შემდეგ აქ არც არავინ შემოსულა. უცნაური ოთახი იყო, ბნელი შიშის მომგვრელი, მაგრამ მე უკვე იმდენი რამე მენახა ამ ოთახს ნამდვილად არ შეუშინებივარ.
- გამარჯობა, ვიცოდი რომ მოხვიდოდი
- მარია? აქ რატომ მომიყვანე?
- შენი დახმარება მჭირდება
- ჩემი? მე რაში უნდა დაგეხმარო?
- ჩემ მშობლებთან ლაპარაკი მინდა, ჩემ სიკვდილში ისინი თვლიან თავს დამნაშავედ, როცა არაფელ შუაში არ არიან, მე მათ კი არა ამ ცხოვრებამ გამანადგურა, ამ ხალხმა მომიღო ბოლო. ადამიანებს არ ვუყვარდი, მლანძღავდნენ, მცემდნენ, ჩემზე ამბობდენ საშიშიაიო და ყველას უკრძალავდნენ ჩემს გვერდით გავლას იმის გამო რაც მჭირდა, თითქოსდა რამეს დავუშავებდი, თუმცა ეს ასე არ იყო, , მაგრამ ეს ხომ ჩემი ბრალი არ ყოფილა, ასე გაგრძელება კი აღარ შეიძლებოდა, ამ ცხოვრებისგან უნდა წავსულიყავი და მეც ამის გადაწყვეტის მარტივი გზა ავირჩიე. ახლა კი შენ უნდა დამეხმარო, ცოტახნით შენი სხეული მათხოვე
- რააა? - ამის თქმაღა იყო და უცებ რაღაც ვიგრძენი, უცნაური რამ იყო, უკიდეგანო სივრცეში ავრმოჩნდი. ისე ეს მესიამოვნა კიდეც, სხეულის სიმძიმე აღარ მაწვებოდა, საოცრად მსუბუქად ვიყავი.
დავინახე ჩემი სხეული როგორ წამოდგა ფეხზე და ქვევით ჩავიდა, მივხვდი რომ ეს მარია იყო. ამ სცენას ჯერ კიდევ გონზე მოუსვლელად და გაკვირვებული ვუყურებდი, შემდეგ მოვიაზრე რომ მეც უნდა გავყოლოდი და ქვევით ჩავედი. მარიამ დამინახა, მაგრამ არაფელი უთქვამს.
- ძალიან გთხოვ სერხიო მათთან მარტო დამტოვე
- კი მაგრამ რატო?
- უბრალოდ გთხოვ
- კარგი გარეთ დაგელოდები - სერხიო გაბრაზებული გაემართა გასასვლელისკებ და კარი მაგრად მიიჯახუნა
- დედა, მამა ეს მე ვარ მარია, თქვენთან რაღაც მაქვს სათქმელი
- მარიაა? ჩემი გოგონა? - მარიას დედამ ტერეზამ ცრემლი ვერარ შეიკავა და აქვითინდა
- დედა გთხოვ არ იტირო უბრალოდ წყნარად მომისმინე და არ შემაწყვეტინოთ. მე თქვენ ძალიან მიყვარხართ და არ მომწონს თავს დამნაშავედ რომ გრძნობთ, რაც დამემართა ის თქვენი კი არა ამ ცხოვრების და ადამიანების ბრალია. არ მინდა ასე ცხოვრობდეთ და იტანჯებოდეთ. თუ ოდნავ მაინც გიყვარდით და თუ გინდათ რომ მე ამ ქვეყნიდან მშვიდად წავიდე, ისევ უნდა ისწავლოთ სიცილი და ცხოვრება გაიფერადოთ. მიყვარხართ - მარიას თვალზე ცრემლი ჩამოუვარდა, ის ტიროდა, მის თვითეულ ცრემლში ძალიან დიდი ტკივილი იყო, გული ამიჩუყდა, ამ ოჯახის და მარიას მიმართ რაგაც განსხვავებული გრძნობა დამეუფლა.
მარია წავიდა და მე ისევ ჩემს სხეულში აღვმოჩნდი, საშინლად არ მესიამოვნა, სხეულის სიძიმე ისევ მხრებზე დამაწვა, დაღლა და ტკივილი ვიგრძენი, სხეული მტკიოდა, ცოდვებისგან მეწვოდა
- გოგონი კარგად ხართ?
- კი კარგად ვარ. მარია უკვე წავიდა მეც აღარაფელი მესაქმება აქ, მადლობთ რომ შემომიშვით. კარგად იყავით!
- პირიქით მადლობა შენ და ძალიან დიდი ბოდიში უხეშად რომ გელაპარაკეთ
- ნახვამდის
გარეთ გამოვედი, ცოტა ციოდა, სერხიო მანქანასთან მიცდიდა, უჩვეულო გამოხედვა ქონდა, აშკარად არ მოეწონა ოთახიდან გასვლა რომ თხოვეს, მგონი გაბრაზებულიც იყო.
- იქნებ ამიხსნა რატომ გამომაგდე?
- მე არავინ გამომიგდია
- ხო როგორ არა დაგიჯერე
- მე არ გამომიგდიხართქო
- აბა ვინ გუდიანი ჩასახლდა შენს სხეულში და იმან?
- არა მარიამ - რაც შეიძლებოდა გაბრაზებულმა ვუყვირე - მშობლებთან ლაპარაკი უნდოდა, ახლა კი შემეშვი და სახლში წამიყვანე - მანქანაში ჩავსხედით და სახლისკენ გავემართეთ. მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია, ლაპარაკის ხასიათზე არცერთი არ ვყოფილვართ. სერხიომ სახლამდე მიმიყვანა, მანქანიდან გადავედი, კარი გაბრაზებულმა მივიჯახუნე და სახლში შევედი. სერხიოზე გაბრაზებული ვიყავი, მაგრამ ამავე დროს მადლიერიც ერთხელ რომ ეთხოვა ალბათ შევურიგდებოდი.
- დედა? მამა? - აღტაცებულმა წამოვიყვირე და მშობლებს გადავეხვიე - როდის ჩამოდით? ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ მომენატრეთ.
- ეს წუთია ჩამოვედით შენ სად იყავი?
- მე სერხიოს ვახლდი სადღაც
- სერხიო ვინ არის?
- ჩემი ექიმი
- მარტო ექიმი? - თავი გამოყო მერიმ თან უაზროდ იცინოდა როგორც ყოველთვის
- მერი გეყოს ახლა შენი ნერვები არ მაქ
- აჰა გასაგებიაა - დედაჩემსაც გაეღიმა
- კარგი დე დაღლილი ვარ წავალ დავიძინებ - უკვე საკმაოდ გვიანი იყო, თან ძილი მჭირდებოდა, ბოლოს წესიერად
– მეც მესროლეთ ბურთი მეც მინდა, მეც
– ჰა მიდი დაეწიეე
ბურთის დასაჭერად გავიქეცი, ბურთი გზაზე გადავარდა და მეც გავეკიდე, ამ დროს მოსახვევიდან მანქანა გამოვარდა და დამეტაკა, წავიქეცი, ხალხი ჩემს ირგვლივ შეიკრიბა, მათი ხმა მესმოდა, მაგრამ მე ვერ ვლაპარაკობდი ვერც ვინძრეოდი.
– ნამი, ნამი
– სასწრაფოში დარეკეთ დროზეე
– ცოცხალია სუნთქავს, იმედია გადარჩებაა
– ვინმემ მისი მშობლების ნომერი იცით?
– ჩვენ ვიცით მისი ამხანაგები ვართ
– მშობლებთან დარეკეთ
სასწრაფო მოვიდა და სავადმყოფოში წამიყვანა, საოპერაციოში შემიყვანეს და მერე არაფელი აღარ მახსოვს. გონს პალატაში მოვედი
– ვაიმეე როგორ არის ჩემი გოგონაა? რა დაემართა? ექიმოო ხო იცოცხლებს?
– ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარაა, ნამი იცოცხლებს თუმცა დაბრმავდა, ძალიან ვწუხვარ
– ჩემი საბრალოო გოგონაა
– თვალებზე სახვევი რატომ მიკეთიაა – სახვევის მოხსნა დავიწყე – ახლავე მომაშორეთ - რაც შემეძლო ბოლო ხმაზე ვყვირე. უკვე ვხვდებოდი რაც დამემართა
– ნუ გეშინია საყვარელოო მთლიანად რომ გამოკეთდები მოგხსნიან - მიპასუხა კატიმ (დედაჩემს ასე ერქვა)
– ხო ყველაფერი კარგად იქნებაა - გამოექომაგა მამაჩემიც
ამის შემდეგ გავითიშე და ორი დღის განმავლობაში ასე გათიშული ვიყავიი. სიმართლე მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ მითხრეს, ამასთან შეგუება ძალიან გამიჭირდა(მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი ესე რო მოხდებოდა). სახლში ჩავიკეტე და აღარსად გავდიოდიი ასე გაგრძელდაა ათი წელი, მერე ყველაფერს შევეგუეეე. თავიდან სადმე რომ მივდიოდი ყოველთვის ვიღაც მიმყვებოდა, ყველაფერში ვიღაც მეხმარებოდა, ერთი წლის შემდეგ თითქმის ყველაფერს დამოუკიდებლად ვაკეთებდი.
ერთხელ სასეირნოდ გავედიი. მიყვარდა სეირნობა მიუხედავად იმისა რომ ვერაფელს ვხედავდიი.
– დე ცოტას გავისეირნებ და მოვალ
– კარგი საყვარელოო, ფრთხილად იყავი
– კარგი, მიყვარხარ - ლოყაზე ვაკოცე და წამოვედი
ქუჩაში მივაბიჯებდი, სიო ნაზად მელამუნებოდა. ყურში ჩამჩურჩულებდა, წყნარად და ნაზად ღიღინებდა. ეს მსიამოვნებდა და იმ მომენტში საოცრად ამაყი გავხდი, ყველფერი დამავიწყდა, აღარავის და აღარაფლის ხმა აღარ მესმოდა. სრულ ჰარმონიაში გადავეშვი, მაგრამ ვინ მაცადა, ვიღაც შემეჯახა და წავიქეცი ჩემი ჰარმონიაც დავკარგე.
– უკაცრავად დიდი ბოდიში ძალით არ მინდოდა - მიპასუხა ვიღაც ბიჭმა და ფეხზე წამომაყენა
– არაუშავს ყველაფერი რიგზეა
– ძალიანაც კარგი. მე რიკი მქვია თქვენ?
– ნამი
– სასიამოვნოა
- ჩემთვისაც
– ლამაზი სახელია
– ვიცი - რიკიმ გაიცინა
– საიდან?
– მე ხომ ყველაფერი ვიცი
– მაშინ ისიც გეცოდინება რომ ძალიან ლამაზი ხარ
– აი ეგ არ ვიცოდი
– აკი ყველაფერი ვიციო - გამეცინა - შეიძლება სადმე დაგპატიჟო
– არ ვიცი
– ესეიგი თანახმა ხარ
– არ ვიცი მეთქი
– ძალიან რომ გთხოვო
– კარგი ხო დამპატიჟე
რიკი ძალიან საყვარელი ბიჭი იყო. ამდენი ხნის მანძილზე პირველად გამამხიარულა ადამიანმა ასე. მასთან თავს კარგად ვგრძნობდიი. იმ დღის მერე რიკის ხშირად ვხვდებოდი, დღის უმეტეს ნაწლის ერთად ვადარებდიტ, მართალია, სულ რაღაც ერთი თვის გაცნობილი მყავდა, მაგრამ მან ჩემს გულში საკმაოდ დიდი ადგილი დაიკავა .
– როგორ ხარ? - როგორც ყოველთვის მყუდროება დამირღვია მერიმ
– მშვენივრად
– და ეს რიკის დამსახურებაა
– გარკვეულწილად
– გარკვეულწილად კი არა შენ რიკი გიყვარს - ყველაფერს მიხვდა
– რა? საიდან მოიტანე ეგ სისულელე? - უარყოფა ვცადე, თუმცა არ გამომივიდა
– აღიარე რომ გიყვარს. მე ვერ მომატყუებ. უმეტეს დროს მასთან ატარებ, თუ მასთან არ ხარ სულ მასზე ფიქრობ, ბედნიერი ხარ და აბა რა დავარქვა ამ გრძნობას
– შენ რა იცი მე რაზე ვფიქრობ, და რაც გინდა ის დაარქვი ოღონდ სიყვარული არა
– ნამიი, რიკი მოვიდა შენთან - საუბარი შეგვაწყვეტინა დედაჩემმა
– აი ჯერ არ გათენებულა და უკვე მოგაკითხა, ვერანაირად ვერ დამარწმუნებთ რომ ერთმანეთი არ გიყვართ - მერის კომენტარს ყურადღება აღარ მივაქციე და დედაჩემს გავძახეე
– დეე რიკი ჩემს ოთახში შემოუშვი
– კარგი
– გამარჯობა როგორ ხარ ლამაზო? შენ მერი?
- ორივენი კარგად ვართ. კარგი მე წავალ მარტო დაგტოვებთ, დროებით
- ნამი არ გინდა სადმე წავიდეთ? რაღაც მაქ შენთვის სათქმელი
- რავე წავიდეთ
- მაშინ აქვე ერტი მყუდრო ადგილი ვიცი
მე და რიკი ქვევით ჩვედით
- დეე მე და რიკი გავალთ და მალე მოვალთ
- კარგი საყვარელო
რიკიმ გარეთ გამიყვანა
- სად მივდივართ
- აქვე ახლოს პატარა ტყე ვიცი, როცა სიმშვიდე მინდა იქ მივდივარ ხოლმე.
მგზავრობამ ცოტა დამღალა. მართალია ვერაფერს ვხდედავდი, მაგრამ ვგრძნბდი რომ ძლიან ლამაზი ადგილი უნდა ყოფილიყო
- აი მოვედით, ახლა პატარა ბილიკს გავუყვებით და ტყის შუაგულში მივალთ
ტყეში შევედით, ცოტა ვიარეტ შემდეგ გავჩერდიტ
- რატო გავერდით?
- უკვე მოვედით - რიკიმ პატარა ქვაზე დამსვა
- ნამი არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყოო, მაგრამ ახლა მხოლოდ ერთი რამ ვიცი და აქ იმ ერთი რამის სათქმელად მოგიყვანე
- რის სათქმელად?
- ცოტა არ იყოს მიჭირს ამის თქმა, მაგრამ აუცილებლად უნდა გითხრა. ნამი იცი ძალიან ძალიან მიყვარხარ, ჩემი ცხოვრება და ერთადერთი სიყვარული ხარ - ამ სიტყვებმა დამაბნია, არ ვიცოდი მასაც თუ ვუყვარდი, სიტყვეს ვერ ვალაგებდი, ვფიქრობდი რა მეთქვა, თავიდან ბიფიქრე მეტქი ჯერ არ გავუმხელ მეც რომ მიყვარსთქო მაგრამ თავი ვეღარ შევიკავე და ვიყვირე.
მეც მეც უზომოდ მიყვარხარ - რიკი მომეხვია და მაკოცა
რიკიმ სახლში დამმაბრუნდა და შემპირდა ხვალ გამოგივლიო. რიკი ძალიან ზრუნავდა ჩემზე ყველანაირად ცდილობდა თავი ბედნიერად მეგრძო, უზომოდ მიყვარდა სულ მინდოდა მასთან ყოფნა, მისი სასიამოვნო ხმის გაგონება, ჩახუტება, სულ მასზე ვფიქრობდი. ჩემი ცხოვრების ზრი იყო, უიმისოდ არ ვიცოდი რა მომივიდოდა.
ერთხელაც ჩემთან მოვიდა და ისევ იმ ადგილას წამიყვანა სადაც სიყვარულში გამომიტყდა
– ნამი შენთან სალაპარაკო მაქვს
– რა ხდება?
– ინგლისში ვბრუნდები მშობლებთან ერთად
– მარტო მტოვებ? - ავტირდი
-არა წასვლა არც მე მინდა, უბრალოდ იძულებული ვარ. მე შემ მიყვარხარ და იტალიაში დარჩენაც მინდა, მაგრამ...
– მაგრამ მაინც ვერ დარჩები
– ხო ასეა, თუმცა ჩამოვალ ხოლმე და გნახავ
– შენ მე მართლა რომ გყვარებოდი არ მიმატოვებდი მითუმეტეს მაშინ როცა ყველაზე მეტად მჭირდები
– მართლა მიყვარხარ ჩემო ლამაზო - მოფერება სცადა
არ შემეხო! წადიი! აღარასდროს დაბრუნდეე, ვითომ შენ ცხოვრებაში არასდროს გამოვჩენილვარ! დამივიწყე! მეც იგივეს გაკეთებას ვაპირებ. დღეიდან მე შენ არ გიცნობ შენ მე არ მიცნობ.
– ნამი გთხოვ
– ნურაფელს ნუ მთხოვ. უბრალოდ წადი
- სახლამდე მიგაცილებ - არაფელი მითქვამს
სახლთან რომ მივედით კიდევ ცადა ჩემთან ლაპარაკი
- ნამი კარგად დაფიქრდი ასე ნუ დაამთავრებ ყველაფერს, შენ ჩემი ცხოვრება ხარ მართლა ძალიან მიყვარხა
- შემეშვი მეთქი
– კარგად და იცოდე რომ მართლა მიყვარხარ
რიკი წავიდა, მიმატოვა, ჩემი ცხოვრებიდან გაქრა მაშინ როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა. მე ის მიყვარდა, თუმცა ამავე დროს მძულდა, მეზიზღებოდა. ასე იყო თუ ისე ზუსტად ვიცოდი რომ დავიწყებით ვერასდროს დავივიწყებდი. ჩემი დატანჯული ცხოვრება (რომელიც კაცმა არ იცის რა ჭირად მინდა) კიდევ უფრო დაიტანჯა სამწუხაროდ ტირილით საქმეს ვერ ვუშელიდი, იძულებული ვიყავი რიკი დამევიწყებინა.
ამ დღეებში დედაჩემი ექიმს ელაპარაკა და უთხრა რომ თვალებს გადმომინერგავდნენ. ამას საკმაოდ დიდხანს ველოდი და როგორც იქნა დადგა ეს დღე.
დედაჩემმა მეორე დღესვე სავადმყოფოში გამაქანა. ანალიზები ამიღეს ორ დღეში პასუხიც ჩამოვიდა. ექიმმა ოპეაციის დრო დანიშნა. ამისთვის განსაკუთრებით ვემზადებოდი ერთი სული მქონდა თვალებს როდის გავახელდი.
აი საოპერაციოდ შემიყვანეს, ნარკოზი გამიკეთეს და მეც გავითიშე ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა.
– საყვარელო გაიღვიძე?
– ოპერაციამ როგორ ჩაიარა?
– მშვენივრად. ხვალ სახვევებს მოგხსნით. ერთი კვირა აქ მოგიწევს ყოფნა, შემდეგ კი გაგწერთ.
– კარგი გავძლებ როგორმე
– საყვარელო მე საჭმელს მოგიტან ამასობაში მერიც მოვა
– ხოოო, ძალიან მშია
- კარგი მე სხვა პაციენტებიც მიცდიან და დაგტოვებთ
- კარგად ექიმო
როგორ კი დედაჩემი ოთახიდან გავიდა უცნაური გრძნობა დამეუფლა, თითქოს ვიღაც მომსდევდა, ძალიან შემეშინდა, ყურში რაღაც ხმები მესმოდა, თუმცა მალევე ჩამეძინა.
– გადით არ შემეხოთ! არააა! ვინ ხართ?! - უაზროდ ვყვიროდი - მომშორდით! დეე...- ამ დროს გამომეღვიძა, შვებით ამოვისუნთქე. ოთახში დედაჩემი და მერი შემოვარდა.
– რა მოხდა საყვარელო?
– არაფერი უბრალოდ ცუდი სიზმარი ვნახე
– კარგი შენ არ ინერვიულო ყველაფერი კარგად იქნება - შუბლზე მაკოცა და ისევ გავიდა, ჩემთან მერი დარჩა, რაღაცეებს მიყვებოდა მეხუმრებოდა მოკლედ ძალიან გამამხიარულა.
მეორე დღეს ექიმი შემოვიდა ჩემთან. ახლა სახვევებს მოგხსნით. სიმშვიდე შეინარჩუნე, სინათლემ შეიძლება თვალი მოგჭრას, შენ ამას შეუჩვეველი ხარ.
– კარგი დროზე მომხსენით, ერთი სული მაქ როდის გავახელ თვალებს და ამ სამყაროს დავინახავ
– ახლავე მოითმინე
ექიმმა სახვევის მოხსნა დაიწყო, ძალიან ნელა მომხსნა, თვალები დახუჭული მქონდა გახელის მეშინოდა, სამამდე დავითვალე და გავახილე, დიდხანს ვერ გავჩერდი სინათლემ ეგრევე თვალი მომჭრა, ამტკივდა და მაშინვე დავხუჭე
– კარგად ხარ? - მკითხა ექიმმა
– კი კი ცოტაც მაცადეთ - ისევ სამამდე დავითვალე და თვალები ნელნელა გავახილე, ისე ძლიერ არა მაგრამ ახლაც ამეწვა, თუმცა თვალები ვაიძულე შეჩვეოდა ამ სინათლეს ნელნელა მიაჩვია, მერე ექიმი და ჩემ ირგვლივ შეკრებილი ხალხი დავინახე, ჩემი მშობლები და მერი ეგრევე ვიცანი დანარჩენი ვერა, როგორც მერე მითხრეს ჩემი ბიძაშვილები ყოფილან – მაგარია ვხედავ, ახლა უკვე ყველაფრის დანახვა შემიძლია - აღტაცებულმა წამოვიყვირე
– ხოოო, ნამი ერთი ექიმის მისამართს მოქცემ და მასთან უნდა იარო
– კი მაგრამ რატო?
–- რაღაც კურსები უნდა გაიარო, საგნების აღქმა რომ ისწავლო
- კარგი არ არის პრობლემა ვივლი
- ძალიანაც კარგი, კარგი ახლა მე დაგტოვებთ
- დროებით
- აბა როგორია თვალებით დანახული სამყარო - მხიარულად მკიტხა მერიმ
- რა სამყარო მე ჯერ ამ პალატის და თქვენს მეტი არავინ მინახავს
- უი ხო მართლა. კარგი ამას მერე გკითხავ რომ გამოგწერენ
- თავს როგორ გრძნობ?
- ძალიან უჩვეულოდ
- ეს ლოგიკურია. კარგი ახლა მე წავალ, მშია და მერე მოვალ
- სულ როგორ უნდა ჭამდე, გეტობოდეს მაინც რამე - მერი დამეჭყანა და ოთახიდან გავიდა
მე მალევე ჩამეძინა, ამ ბოლო დროს ძილის მეტს არაფერს ვაკეთებდი. როცა გამომეღვიძა უკვე ღამე იყო. ამდენი წოლით დაღლილი ვიყავი, ამიტომ ავდექი და დერეფანში გავედი, ვიფიქრებ ცოტას გავოსეირნებდთქო. დერეფანში ახალგაზრდა გოგონა იდგა, მასთან გასაუბრება გადავწყვიტე
- ჰეი როგორ ხართ? მე ნამი მქვია. თქვენ? - არაფერი მიპასუხა, გაშეშებული იდგა არ მოძრაობდა მგონი არც სუნთქავდა. ცოტა არ იყოს იმ გოგოსი შემეშინდა - არ გესმით? - ფრთხილად და შიშნარევი ხმით ვკითხე - გოგონა არც კი განძრეულა. მასთან ვიღაც კაცი მოვიდა გოგონას ხელი ჩაჰკიდა და წავიდნენ, მგონი ვერც კი შემამცნიეს. დერეფანში მხოლოდ ერტი პატარა ნათურა ბჟუტავდა, შემეშინდა გამოვიქეცი, ოთახში დავბრუნდო, დავწექი და საბანში ჩვიმალე. მალე ჩამეძინა.
ერთი კვირა მალე გავიდა და სავადმყოფოდან გამწერეს. დედაჩემმა სახლში წამიყვანა.
- საყვარელო მე და მამა ვენეციაში მივდივართ
- ვენეციაში? რა გინდათ იქ? როდის მიდიხართ?
- იცი მე და მამას დიდი ხანია მოგზაურობა გვინდა, მაგრამ შენი მდგომარეობის გამო ვერავისთან გტოვებდიტ, მარტო დატოვებაზე ხომ ზედმეტია საუბარი. ახლა კი შენი მარტო დატოვება საფრთხეს არარ წარმოადგენს. როდის და დღესვე, ბილეთები უკვე ნაყიდი გვაქ
- მარტო რატომ მერიც ხომ იქნება
- კი მერი იქნება, მაგრამ ხო იცი ეგ როგორი თავქარიანია, იქეთ შენი მისახედია
- კარგი დე წადით და გაერთეტ, არაფერზე ინერვიულოთ.
- კარგი საყვარელო. მიყვარხარ
- მეც დე
მამამ ბარგი ძირს ჩამოიტანა, ამასობაში ტაქსიც მოვიდა- აბა კარგად ძვირფასებო. თავს გაუფრთხილდით
- კარგი დე გვიყვარხარ - ერთმანეთს გადავეხვიეთ, შემდეგ ისინი ტაქსში ჩასხდნენ და წავიდნენ
- ესეც ასე წავიდნენ. ახლა რასაც გვინდა იმას ვიზამთ
- მერი არ დაიწყო ახლა
- კარგი რა... წამოგავისეირნოთ, საყიდლებზე გავიდეთ. შენი თვალები ხომ უნდა შეეჩვიოს ამ სამყაროს. მიდი რა გთხოოვ
- მერი არა
- კი კი... გთხოვ გხთხოვ...
- ოო შენთნ კამათს აზრი არ აქვს. კარგი წავიდეთ
- მიყვარხარ დაიკო
საღამოს მე და მეი სასეირნოდ გავედით. მაღაზიებში დავბორიალობდით, რაღაცეები ვიყიდეთ კიდეც. ვიცინოდით, ვერთობოდით, მოკლედ ძალიან კარგ დროს ვატარებდით. უკვე წამოსვლას ვაპირებდით როცა მანქანამ პატარა ბავშვი გაიტანა, ყველამ ამ ბავშვის ირგვლივ მოიყარა თავი, მე და მერიც მივედით
- მკვდარია არაფერი აღარ ეშველება - ეს თქვეს თუ არა დავინახე ამ ბიჭის სხეულიდან მისი სული როგორ ამოვიდა, შევკრთი, ერთიანად გავთეტრდი, ძალიან შემეშინდა, მერის ხელი მაგრად მოვუჭირე. ეს ბიჭუნდა ჩემთან მოვიდა. მომესალმა, შორიდან ვიღაც ქლმა დაუძახა, ქალს ფეხები არ ქონდა და თან პატარა ბავში ეჭირა ხელში. ესეც გაიქცა მათ ხელი ჩაჰკიდა და გაქრნენ. გაოგნებული ვიყავი, გონზე ვერ მოვდიოდი, არ ვიცოდი რა ხდებოდა, რა მემართებოდა. როცა გამოფხიზლდი მერის ხელი კიდევ უფრო მაგრად მოვუჭირე და გავიქეცი. მერი უკან მომსდევდა
ვაიმე ნამი რა მოხდა რა გჭირს? რა დაგემართა? - არაფერი მითქვამს, ტაქსი გავაჩერე და სახლში წამოვედით
ნამი ამიხსენი რა გჭირს? - მინდოდა მისთვის ყველაფერი მომეყოლა, მაგრამ ლაპარაკის უნდარი წართმეული მქონდა, თანაც ვიცოდი რომ არ დამიჯერებდა. სახლთან მივედით, მანქანიდან გადმოვედით, მერიმ ფული გადაუხადა და ტაქსიც წავიდა. ქუჩაში ერთი ხანში შესული კაცი იდგა, ცვენგან ზურგით, მე და მერი ნელნელა წავედით, ეს კაცი ძალიან მეუცნაურა. მასთან მისვლა გადავწყვიტე, მაგრამ ძალიან მეშინოდა და ვერ გავბედე. ის კაცი ნელნელა ჩვენკენ შემოტრიალდა, დავინახე ნახევარი სახე არ ქონდა, სულ დასისხლიანებული იყო, ჩვენკენ წამოვიდა, შემეშინდა, ვიკივლე და სახლისკენ გავიქეცი, ძალიან ვნერვიულობდი და ამიტომ კარებს გასაღებს ვერ ვარგებდი, ბოლოს როგორც იქნა მოვარგე სახლში შევვარდი , კარი მაგრად მივიჯახუნე და ჩავკეტე. მთელი სახლი დავიარე, ყველა ფანჯარა ჩავკეტე.
- ნამი რა გწირს? ამიხსენი რა ხდება?!
- ჩშშშშ - თითი ავაფარე პირზე - გაჩუმდი ხმა არ ამოიღო
ოთახში ავედით, საწოლზე ჩამოვჯექი. მერი გაკვირვებული მიყურებდა, ელოდა პასუხს როდის გავცემდი მე კი მასთან ლაპარაკს ნამდვილად არ ვაპირებდი
ჯერ კიდევ შოკში ვიყავი.
ღამე ცუდად მეძინა, კოშმარებს ვხედავდი. დილას იმ ექიმთან წასვლა გადავწყვიტე რომლის მისამართიც ჩამაწერინეს, რატომრაც მეგონდა რომ მხოლოდ ის დამიჯერებდა. როგორც კი საწოლიდან ავდექი ეგრევე ჩავიცვი და წასასვლელად მოვემზადე
- სად მიდიხარ?
- ექიმთან
- რატო?
- დაგავიწყდა ექიმმა რამითხრა? კურსებზე უნდა იაროო
- აააა... ხოო... მეც წამოგყვები
- არა! დაიზინე!
- გთხოვ
- არა!
გარეთ გავედი. ცოტა გავისეირნე (სეირნობა ყოველთვის მიყვარდა). გადავწყვიტე ერთი ორი ლუკმა შემეჭამა და სასადილოში შევედი. სანამ საჭმელს შევუკვეთავდი. პატარა გოგონას ხმა მომესმა
- დეიდა აქ მე მინდოდა დაჯდომა
- უკაცრავად არ ვიცოდი, არაუშავს აი იმ მაგიდასთან დაჯექი
- არა მე აქ მინდაა - შიშის მომგვრელი ხმით მიპასუხა
როდესაც გოგონას კარგად დავაკვირდი დავინახე რომ ცალი ფეხი და ხელის მტევანი არ ჰქონდა, მაგიდიდან წამოვხტი და გარეთ გავიქეცი. ძალიან შემეშინდა. ექიმთან წავედი, გზაში ათაას რამეზე ვფიქრობდი, თავი საშინელი აზრებით მქონდა გამოტენილი. ბოლოს როგორც იქნა მივედი.
- გამარჯობათ
- გაგიმარჯოთ. რა გნებავთ?
- მე ექიმ სერხიოს ნახვა მინდა
- ცაწერილი ბრძანდებით?
- არა
- მაშინ ვერ შეგიშვებთ
- იცით მე მისი პაციენტი ვარ. რაღაც პრობლემა მაქვს
- მოიცა დავრეკავ... ექიმო სერხიო თქვენთან ერთი პაციენტია, მიღებაზე ჩაწერილი არ არის, ამბობს რაღაც პრობლემა მაქვსო... უკაცრავად თქვენი სახელი?
- ნამი
- სახელად ნამი. კარგით... შეგიძლია შეხვიდეთ
- მადლობთ... გამარჯობათ ექიმო მე ნამი ვარ
- გაგიმარჯოს, ხოოო ვიცოდი რომ მოხვიდოდი, მაგრამ დღეს არ გელოდი რამე მოხდა? მხედველობასთან დაკავშირებით გაქვს პრობლემა?
- არა, უფრო სწორად შეიძლება ასეც ითქვას
- კარგი დაწყნარდი და მომიყევი რა მოხდა?
- უცნაურ რაღაცეებს ვხედავ და ძალიან მეშინია
- და მაინც რას ხედავ?
- არ ვიცი ეს ზალიან ძნელი ასახსნელია, არ ვიცი შენთან მოსვლა და მოყოლა რატომ გადავწყვიტე, მაგრამ რატომღაც მგონია რომ დამიჯერებ და დამეხმარები
- თუ არ მეტყვი რა გჭირს როგორ დაგეხმარები?
- სულებს ვხედავ და კიდევ რაღაცეები მეჩვენება. აი მაგალითად გუშინ ერთი კაცი დავინახე ნახევარი სახე არ ქონდა, დავინახე ვიღაც ბიჭის სხეულიდან როგორ ამოვიდა სული როცა მანქანამ გიტანა, ამ დროს ვიღაც ქალი მოვიდა ბავშვით ხელში და ის ბიჭი წაიყვანა, იმ ქალს კიდევ ფეხები არ ქონდა. არ ვიცი რა მჭირს და ძალიან მეშინია. დამეხმარებით?
- ნამი არც კი ვიცი რა გითხრათ.
- თქვენ ჩემი არ გჯერათ ტყუილად მქონდა თქვენი იმედი
- ნამი როგორ არა მჯერა, მაგრამ ეს ცოტა უჩვეულო რაღაცაა არ ვიცი როგორ დაგეხმაროთ?
- თქვენ ხომ ექიმი ხართ, ადამიანებს თვალებზე მკურნალობთ ხოდა მეც მიმკურნალეთ. ამ ყველაფერს ხომ თვალებით ვხედავ?
- ნამი კი თვალებით ხედავ, მაგრამ მე ესეთი შემთხვევა პრაქტიკაში არ მქონია, ეს ძალიან უჩვეულო რაღაცაა, არ ვიცი როგორ დაგეხმაროთ, მაგრამ გპირდებით ყველაფერს გავაკეთებ დასახმარებლად. კარგი წამო ახლა სადმე წავიდეთ და ყველაფერი დეტალურად მომიყევი
იქვე ახლოს პატარა რესტორანში წამიყვანა ყველაფერი დეტალურად მოვუყევი. მითხრა რომ ყველაფერს გააკეთებდა ჩემს დასახმარებლად. ამ დრის შემდეგ სერიო ხშირად მოდიოდა ჩემთან, ციდილობდა როგორმე დამხმარებოდა, თან მამხიარულებდა. სერხიო უკეთ გავიცანი, შესანიშნავი ადამიანი იყოო, დავმეგობრდით, დროის უმეტეს ნაწილს ერთად ვატარებდით, მასთან თვს კარგად ვგრძნობდი
- აი ნამი პირობას გაძლევ დაგეხმარები - მითხრა ერთხელ სერხიომ
- იმას ნუ მპირდები რასაც ვერ შეძლებ
- შევძლებ აი ნახავ
- ვითომ?
- მართლა მე ხომ შეგპირდი
დრო გადიოდა, სერხიომ ვერ მიშველა, ყველაფერს აკეთებდა ჩემს დასახმარებლად, თუმცა უშედეგოდ... ნელნელა მივეცვიე კიდეც ამ ყველაფერს. ზოგ მათგანს ველაპარაკებოდი... მაფრთხილებდნენ, ხანდახან ვიცოდი რა მოხდებოდა მომავალში და წინასწარ ვიღებდი ზომებს მაგრამ მათი მაინც მეშინოდა, ამ შიშს ალბათ ვერასდროს დავძლევდი, წესიერად ვერც ვიძინებდი, ყოველღამე უცნაური რაღცები მესიზმრებოდა, რაც დაძინების საშვალებას არ მაძლევდა.
სერხიომ იმ გოგონას მისამართი გაიგოო რომლის თვალებიც გადმომინერგეს, ის ფიქრობდა რომ რაც მჭირდა ამ თვალების ბრაკუ იყო და იმ გოგონასაც იგივე ჭირდა.
- ალო
- ნამი
- ხოო. რა ოყო?
- შენტან მოვდივარ
- რა მოხდა?
მოვალ და გეტყვი
- კარგი
15-20 წუთში სერხიო ჩემთან იყო.
- რა მოხდა?
- ნამი იმ გოგოს მისამართი გავიგე, ახლავე წავიდეთ და გავარკვიოთ ყველაფერი.
- ახლა? ახლა ვერ წამოვალ. სადაცაა მერი მოვა. იმას რა ვუთხრა?
- არაუშავს დაურეკე და უთხარი რომ სხვაგან მიდიხარ, აი მაგალითად მე დაგპატიჟე. სახლის გასაღები ხომ აქვს?
- კი აქვს...
- ხოდა დარეკე
- ხო კარგი - ყურმილი ავიღე და მერის ნომერი ავკრიფე - ალო მერი, მე და სერხიო სხვაგან მივდივართ და... ო მერი არ დაიწყო ახლა. კარგი ჭკუით იყავი, მე არ ვიცი როდის დავბრუნდები. მიყვარხარ
- წავედით?
- ხო წავიდეთ
გარეთ გავედით, მანქანაში ჩავსხედით, ახლა ლაპარაკის ხასიათზე ნამდვილად არ ვიყავი, ამტიომ ჩემთვის ჩუმად ვიჯექი და გზას ვუყურებდი, ვერც კი ვიაზრებდი სად მივდიოდით, ეს დიდად არც მაინტერესებდა. მგზავრობა საკმაოდ გრძელი და დამღლელი აღმოჩნდა.
- მთელი გზა ხმა არ ამოგიღია. რა გჭირს?
- რა მჭირს? კიდე რა მჭირს? ცოტა უცნაური კითხვაა იცი?
- ხო ვიცი ვიცი. მესმის შენი, მაგრამ საკუთარ თავში ჩაკეტვით ვერაფელს უშველი
- არა შენ ჩემი არ გესმის, ეს რომ გაიგო საკუტარ თავზე უნდა გამოსცადო, იცი რა ძნელია ჩემ ადგილზე ყოფნაა? რათქმაუნდა არა და ვერც ვერასდროს გაიგებ
- შენი ტკივილი ჩემი ტკივილიც არის
- არა არ არის
- მე შენ მიყვარხარ
- რააა?
- რაც გაიგეე, ხო ამის თქმას ახლა ნამდვილად არ ვაპირებდი მითუმეტეს ასეთ მდგომარეობაში, მაგრამ შენ მაიძულე, ახლა გაიგე რომ შენი ტკივილი ჩემი ტკივილიც არის, შენ საკუტარ თვზე მეტად მიყვარხარ
არაფერლი აღარ ვუპასუხე, არ ვიცოდი რა მეთქვა. მის მიმართ რაღაც გრძნობა მქონდა, მაგრამ ეს სიყვარული ნამდვილად არ იყო.
როგორც იქნა მივაღწიეთ იმ სახლამდე. კარი შავებში ჩაცმულმა, ხანში შესულმა ქალმა გაგვიღო, შიგნით შეგვიპატიჟა, იქვე სავარძელში იჯდა ასევე ხანში შესული მამაკაცი
- გამარჯობათ, თქვენ ალბათ მარიას მშოობლები ბრძანდებით - საუბარი წამოიწყო სერხიომ. მე კი ჩუმად ვიყავი იქაურობას ვაკვირდებოდი
- დიახ. რით შეგვიძლია დაგეხმაროთ?
- ეს ნამია, მე სერხიო ვარ, იცით ნამის თქვენი შვილის თვალები გადაუნერგეს
- მერე?
- მერე ის რომ ნამისაც იგივე პრობლემა ჭირს რაც თქვენ ქალიშვილს ჭირდა, იქნებ როგორმე შეძლოთ ჩვენი დახმარება
- ჩემ გოგონას არანაირი პრობლემა არ ქონია, ახლა კი თუ სხვა საქმე არ გაქვთ თუ შეიძლება დაგტოვეთ
- უკაცრავად ქალბატონო, ჩვენ ვიცით რომ ეს თემა თქვენთვის მწარეა და მტკივნეულია, მაგრამ მშობლები ნამისაც ყავს, ისინიც გაუბედურდებიან თუ იგივე დაემართება რაც თქვენს ქალიშვილს, გთხოვთ დაგვეხმარეთ ნუ დაუშვებთ რომ სხვამაც გამოსცადოს ეს ტკივილი
- მე ერთხელ უკვე გითხარით ჩემ გოგონას არაფელი სჭირდათქო, ახლა კი დაგვტოვეთ
- ძალიან გთხოვთ
- რამდენჯერ უნდა გაგიმეოროთ რომ აქიდან წახვიდეთ
- აქიდან ფეხს არ მოვიცვლით მანამ სანამ არ დაგვეხმარებით
- ნუ მაიძულებთ პოლიცია გამოვიძახო
- გამოიძახეთ, ჩვენ პრობლემა არ გვაქვს, მგონი არაფელი დაგვიშავებია
- თქვენ ჩემს სახლში შემოიჭერით
- არა ქალბატონო შინ თქვენ თვითონ შეგვიპატიჟეთ
- ძალიან გთხოვთ... წყობილებიდან ნუ გამოგყავართ, უბრალოდ წადით აქიდან
- არსადაც არ წავალთ მეთქი
- ჩვენ როგორ უნდა დაგეხმაროთ - მთელი ამ დიალოგის განმავლობაში პირველად ამოიღო ხმა ხანში შესულმა მამაკაცმა, ალბათ მარიას მამა იყო. ღმერთო როგორ გატეხა ეს ხალხი შვილის სიკვდილმა.
- როგორ და მოგვიყევით თქვენს ქალიშვილზე, ზუსტად უნდა მითხრათ რა ჭირდა და როგორ განიკურნა - პასუხი სერხიომ გასცა
- კი განიკურნა სიკვდილით - ამ იტყვების გაგონებაზე რაღაც ვიგრძენი - ან კიდევ ეს თვალები მოიშოროს რაც მგონი გამორიცხულია. ვერ ხვდებით, რომ ამის განკურნება შეუძლებელია?
- არა რაღაც გზა იარსებებს
- მარიას ოთახი სად არის? - მთელი ამ საუბრის განმავლობაში პირველად ამოვიღე ხმა, მათი საუბარი ზედმეტად უაზრო მეჩვენებოდა და ჩარევის სურვილი არ მქონდა, ამიტომ გადავწყვიტე მარტო მემოქმედა
- ზემოთ - მიპასუხა მამამისმა
- მაჩვენეთ
- კარგი გამომყევი
მარიას ოთახისკენ წავედით...
- აი ეს არის
ეს ოთახი ადრეც მქონდა ნანახი, კარგად მახსოვდა იქაურობა, არეული იყო, ალბათ მარიას სიკვდილის შემდეგ აქ არც არავინ შემოსულა. უცნაური ოთახი იყო, ბნელი შიშის მომგვრელი, მაგრამ მე უკვე იმდენი რამე მენახა ამ ოთახს ნამდვილად არ შეუშინებივარ.
- გამარჯობა, ვიცოდი რომ მოხვიდოდი
- მარია? აქ რატომ მომიყვანე?
- შენი დახმარება მჭირდება
- ჩემი? მე რაში უნდა დაგეხმარო?
- ჩემ მშობლებთან ლაპარაკი მინდა, ჩემ სიკვდილში ისინი თვლიან თავს დამნაშავედ, როცა არაფელ შუაში არ არიან, მე მათ კი არა ამ ცხოვრებამ გამანადგურა, ამ ხალხმა მომიღო ბოლო. ადამიანებს არ ვუყვარდი, მლანძღავდნენ, მცემდნენ, ჩემზე ამბობდენ საშიშიაიო და ყველას უკრძალავდნენ ჩემს გვერდით გავლას იმის გამო რაც მჭირდა, თითქოსდა რამეს დავუშავებდი, თუმცა ეს ასე არ იყო, , მაგრამ ეს ხომ ჩემი ბრალი არ ყოფილა, ასე გაგრძელება კი აღარ შეიძლებოდა, ამ ცხოვრებისგან უნდა წავსულიყავი და მეც ამის გადაწყვეტის მარტივი გზა ავირჩიე. ახლა კი შენ უნდა დამეხმარო, ცოტახნით შენი სხეული მათხოვე
- რააა? - ამის თქმაღა იყო და უცებ რაღაც ვიგრძენი, უცნაური რამ იყო, უკიდეგანო სივრცეში ავრმოჩნდი. ისე ეს მესიამოვნა კიდეც, სხეულის სიმძიმე აღარ მაწვებოდა, საოცრად მსუბუქად ვიყავი.
დავინახე ჩემი სხეული როგორ წამოდგა ფეხზე და ქვევით ჩავიდა, მივხვდი რომ ეს მარია იყო. ამ სცენას ჯერ კიდევ გონზე მოუსვლელად და გაკვირვებული ვუყურებდი, შემდეგ მოვიაზრე რომ მეც უნდა გავყოლოდი და ქვევით ჩავედი. მარიამ დამინახა, მაგრამ არაფელი უთქვამს.
- ძალიან გთხოვ სერხიო მათთან მარტო დამტოვე
- კი მაგრამ რატო?
- უბრალოდ გთხოვ
- კარგი გარეთ დაგელოდები - სერხიო გაბრაზებული გაემართა გასასვლელისკებ და კარი მაგრად მიიჯახუნა
- დედა, მამა ეს მე ვარ მარია, თქვენთან რაღაც მაქვს სათქმელი
- მარიაა? ჩემი გოგონა? - მარიას დედამ ტერეზამ ცრემლი ვერარ შეიკავა და აქვითინდა
- დედა გთხოვ არ იტირო უბრალოდ წყნარად მომისმინე და არ შემაწყვეტინოთ. მე თქვენ ძალიან მიყვარხართ და არ მომწონს თავს დამნაშავედ რომ გრძნობთ, რაც დამემართა ის თქვენი კი არა ამ ცხოვრების და ადამიანების ბრალია. არ მინდა ასე ცხოვრობდეთ და იტანჯებოდეთ. თუ ოდნავ მაინც გიყვარდით და თუ გინდათ რომ მე ამ ქვეყნიდან მშვიდად წავიდე, ისევ უნდა ისწავლოთ სიცილი და ცხოვრება გაიფერადოთ. მიყვარხართ - მარიას თვალზე ცრემლი ჩამოუვარდა, ის ტიროდა, მის თვითეულ ცრემლში ძალიან დიდი ტკივილი იყო, გული ამიჩუყდა, ამ ოჯახის და მარიას მიმართ რაგაც განსხვავებული გრძნობა დამეუფლა.
მარია წავიდა და მე ისევ ჩემს სხეულში აღვმოჩნდი, საშინლად არ მესიამოვნა, სხეულის სიძიმე ისევ მხრებზე დამაწვა, დაღლა და ტკივილი ვიგრძენი, სხეული მტკიოდა, ცოდვებისგან მეწვოდა
- გოგონი კარგად ხართ?
- კი კარგად ვარ. მარია უკვე წავიდა მეც აღარაფელი მესაქმება აქ, მადლობთ რომ შემომიშვით. კარგად იყავით!
- პირიქით მადლობა შენ და ძალიან დიდი ბოდიში უხეშად რომ გელაპარაკეთ
- ნახვამდის
გარეთ გამოვედი, ცოტა ციოდა, სერხიო მანქანასთან მიცდიდა, უჩვეულო გამოხედვა ქონდა, აშკარად არ მოეწონა ოთახიდან გასვლა რომ თხოვეს, მგონი გაბრაზებულიც იყო.
- იქნებ ამიხსნა რატომ გამომაგდე?
- მე არავინ გამომიგდია
- ხო როგორ არა დაგიჯერე
- მე არ გამომიგდიხართქო
- აბა ვინ გუდიანი ჩასახლდა შენს სხეულში და იმან?
- არა მარიამ - რაც შეიძლებოდა გაბრაზებულმა ვუყვირე - მშობლებთან ლაპარაკი უნდოდა, ახლა კი შემეშვი და სახლში წამიყვანე - მანქანაში ჩავსხედით და სახლისკენ გავემართეთ. მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია, ლაპარაკის ხასიათზე არცერთი არ ვყოფილვართ. სერხიომ სახლამდე მიმიყვანა, მანქანიდან გადავედი, კარი გაბრაზებულმა მივიჯახუნე და სახლში შევედი. სერხიოზე გაბრაზებული ვიყავი, მაგრამ ამავე დროს მადლიერიც ერთხელ რომ ეთხოვა ალბათ შევურიგდებოდი.
- დედა? მამა? - აღტაცებულმა წამოვიყვირე და მშობლებს გადავეხვიე - როდის ჩამოდით? ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ მომენატრეთ.
- ეს წუთია ჩამოვედით შენ სად იყავი?
- მე სერხიოს ვახლდი სადღაც
- სერხიო ვინ არის?
- ჩემი ექიმი
- მარტო ექიმი? - თავი გამოყო მერიმ თან უაზროდ იცინოდა როგორც ყოველთვის
- მერი გეყოს ახლა შენი ნერვები არ მაქ
- აჰა გასაგებიაა - დედაჩემსაც გაეღიმა
- კარგი დე დაღლილი ვარ წავალ დავიძინებ - უკვე საკმაოდ გვიანი იყო, თან ძილი მჭირდებოდა, ბოლოს წესიერად
