რა აღუთქვა ეკა კვალიაშვილმა 20 წლის წინ ახალდაბადებულ ქალიშვილს

მომღერალ ეკა კვალიაშვილის დედისერთა ქალიშვილს, 20 წლის ნუკა გვალიას, დედის მხრიდან საუკეთესო მუსიკალური გენები ერგო. ჯერჯერობით მან ერთხელ გაიბრწყინა ერთ–ერთ ფესტივალზე, რომელიც დიდი ხმაურით დაიწყო და ასეთივე დიდი გაუგებრობით დამთავრდა – ეს იყო ბათუმის "გოლდენ ტალანტი". მას შემდეგ ნუკა არსად გამოჩენილა, დღეს კი ისევ კონკურსისთვის ემზადება. პროექტ "საქართველოს ვარსკვლავში" აპირებს მონაწილეობას. ეს გადაწყვეტილება დედისგან დამოუკიდებლად მიიღო. წინ კიდევ ბევრი გეგმა აქვს, მაგრამ ჯერჯერობით ამაზე საუბარი არ სურს.
ეკამ ერთადერთი ქალიშვილი, როგორც თვითონ ამბობს, დიდი სიფრთხილით, ტაქტითა და მოთმინებით გაზარდა. იყო პერიოდი, როცა დედა–შვილს არც ერთმანეთის ცხოვრების სტილი ესმოდათ და გემოვნებითაც ძალიან განსხვავდებოდნენ, მაგრამ რთულმა პერიოდმა მშვიდობით გადაიარა და ახლა საუკეთესო მეგობრები არიან. ახალგათხოვილი ნუკა ახლა თავად ზრუნავს დედაზე, რაც ეკასთვის ძალიან სასიამოვნოა.
– ქალბატონო ეკა, ის ემოცია გაიხსენეთ, რომელიც მაშინ დაგეუფლათ, როცა გააცნობიერეთ, რომ დედა გახდით.
ეკა: რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი, რომ გოგო მეყოლებოდა. გამოკვლევაზე რომ მივედი, ვერ მოვასწარი, გამეფრთხილებინა, სქესი არ ეთქვათ. მინდოდა, სიურპრიზი ყოფილიყო, მაგრამ ექიმმა მაშინვე მითხრა, გოგო გყავსო. ვფიქრობდი, რა დამერქმია. მისი დაბადების მომენტს ველოდებოდი, რომ გამეგო, ვის ჰგავდა, როგორი ცხვირ–პირი ჰქონდა. პალატაში ჩემი პატარა რომ შემოიყვანეს, ჩემი პირველი სიტყვები იყო, ჩათვალე, რომ მე დავიბადე, თუკი ცხოვრებაში რამე დამაკლდა, მინდა, ის ყველაფერი შენ გქონდეს–მეთქი.
მას შემდეგ ჩემი ცხოვრება ძალიან შეიცვალა. მთელი ჩემი ყურადღება ბავშვზე გადავიდა. როცა ვაჭმევდი, თვალებში მიყურებდა. ეს ნამდვილი საოცრება იყო! ყველა ნორმალური დედა დამეთანხმება, რომ შვილის მოვლა, მასზე ზრუნვა ულამაზესი მომენტია. ოღონდაც ბავშვს ჰქონოდა და მე ყველაფერს ვიკლებდი. დღემდე ასეა, ჩემი შვილი ჩემთვის ყველაზე წინ არის.
– რას ასწავლიდით ერთადერთ შვილს, როგორი ადამიანი გინდოდათ გამოსულიყო?
ეკა: მინდოდა, ნუკაში სამართლიანობის გრძნობა გამეღვივებინა და ჭორიკანა არ ყოფილიყო. თბილისში მაშინ პლეხანოვზე, იტალიურ ეზოში ვცხოვრობდით, სადაც ბევრი ბავშვი იყო. ნუკა მათთან ერთად თამაშობდა. ვეუბნებოდი, იცოდე, არ გავიგო, რომ ვიღაცის საიდუმლო გათქვი, ენა მიიტან–მოიტანე და შენ გამო სხვებმა იჩხუბეს–მეთქი. ვერ ვიტან ჭორაობას, სხვების ცხოვრებაში ჩარევას! ეს ყოველგვარ ღირსებას არის მოკლებული. მინდოდა, ეს ყველაფერი ჩემი შვილისთვის კარგად მესწავლებინა.
ნუკა: ეკას ყოველთვის ვუსმენდი. ვგრძნობდი, რომ ძალიან სამართლიანი იყო. მართლაც ისეთი ჩამოვყალიბდი, როგორიც დედას უნდოდა: მეზიზღება ჭორიკნობა, ამბების მიტან–მოტანა, უსამართლობა, შეუგნებლობა...
ეკა: ბევრი მშობელი ცდილობს, შვილი საოჯახო საქმეებს აარიდოს, მე კი პირიქით ვიყავი. ნუკა არც პრობლემებისთვის ამირიდებია და არც საქმეებისთვის. გოგოა და ყველაფერი უნდა იცოდეს – პატივისცემა, სიყვარული... რწმენა უნდა გააჩნდეს. პატარაობიდან ეკლესიაში დამყავდა, საგალობლებს ვასმენინებდი. დაძინებისას ყოველთვის ვუმღეროდი. მოგეხსენებათ, ჩემი დიდი ბებია, მარო თარხნიშვილი, მომღერალი იყო. მაროს მამაჩემი და მამიდაჩემი ქართულ "იავნანაზე" ჰყავდა გაზრდილი. ეს სიმღერა ფაქტობრივად არც არავინ იცის. ნუკას სწორედ ამ "იავნანას" და თამრიკო ჭოხონელიძის შესრულებულ "იავნანას" ვუმღეროდი. ჩემი შვილი ასე სიმღერ–სიმღერით, მოფერებით გავზარდე.
გარდატეხის ასაკში მძაფრი მუსიკით, როკით დაინტერესდა. ცოტა ხანს ვაცადე. მერე დავინახე, რომ ძალიან მაგრად მღეროდა, მაგრამ ამბობდა, ხალხში არ გამოვჩნდებიო. ამ შემთხვევაშიც ვაცადე. ყველა მეუბნებოდა, საჯაროდ რატომ არ მღერისო, მაგრამ ჩემი პასუხი იყო, რომ მოვიდოდა დრო და ნუკა ვეღარ გაძლებდა. ეს ისეთი ნიჭია, რომელიც ოდესმე აუცილებლად ამოხეთქავდა.
– ისეთი ოჯახის შვილია, გასაკვირი ის იქნებოდა, რომ არ ემღერა, მაგრამ თარხნიშვილის "იავნანაზე" გაზრდილმა გოგონამ როკის მღერა რომ დაიწყო, რა რეაქცია გქონდათ?
ეკა: გარკვეულ ასაკში მეც ვიყავი როკით დაინტერესებული. მივხვდი, რომ ეს გენეტიკური დამთხვევა იყო. გარდატეხის ასაკში ადამიანის ჩამოყალიბება ხდება, ჰორმონალური ქარიშხალია, რომელიც დალაგებას იწყებს. არ მომწონდა, მაგრამ არაფერს ვეუბნებოდი, შორიდან ვადევნებდი თვალს, რომ ეს ყველაფერი ზედმეტობაში არ გადასულიყო. მერე თავად შეეცვალა მუსიკალური გემოვნება, ჩამოყალიბდა და სულ სხვანაირად დაიწყო მღერა. ნუკასთვის თითი არასოდეს დამიქნევია და მისთვის წინააღმდეგობა არ გამიწევია. არ მომწონდა, მაგრამ არასოდეს მითქვამს, არ დავინახო, როკს მოუსმინო–მეთქი. ეს დიდი სისულელე იქნებოდა. რაც უფრო ავუკრძალავდი, მით უფრო "გემრიელად" მოეჩვენებოდა.
ნუკა: ეკა არასოდეს მაძალებდა ამა თუ იმ მიმდინარეობის მოსმენას. უბრალოდ მეუბნებოდა, ეს ძალიან კარგია და, თუ გინდა, მოისმინეო.
ეკა: ბავშვი თავად უნდა მიხვდეს, რომ ის კონკრეტული რაღაც კარგი არ არის, შენ უბრალოდ უნდა აუხსნა. ბავშვებს ხშირად ებადებათ კითხვა – "რატომ?". მშობლებს კი ხშირად ეზარებათ პასუხის გაცემა, ეუბნებიან: "არ შეიძლება და მორჩა!". ბავშვთან ასე ლაპარაკი დამღუპველია. ის ვერ არკვევს, თუ რატომ არ შეიძლება, ამიტომ თავი მართალი ჰგონია.
– ნუკა, ახლა კარგად გესმით, დედას რისი თქმა უნდა?
ნუკა : მე და ეკა დღეს უკვე ერთმანეთს ვარიგებთ. მას ყოველთვის ვუსმენ და ისიც ბევრ რაღაცაში მეთანხმება. ძალიან მიყვარს მასთან საუბარი, მსჯელობა, კამათიც კი, მაგრამ ჩვენ შორის კონფლიქტი თითქმის არასოდეს ხდება.
ეკა: ნუკა ჯიუტი გოგო არ არის, მაგრამ არც მე ვაწუხებ, რჩევა–დარიგებებით ტვინს არ ვუბურღავ. ახლა უკვე დიდი გოგოა, ვიცი, რაში ცდებოდა და რაში – არა. ძალიან ლამაზად, პატარ–პატარა კორექტივებს ვუკეთებდი, რასაც ნელ–ნელა, მაგრამ მაინც ყოველთვის იღებდა.
– ნუკა დედისერთაა, მას მარტო ზრდიდით, ალბათ ძალაუნებურად ანებივრებდით კიდეც.
ეკა: ნუკა გათამამებული არასოდეს ყოფილა. პირველ რიგში, ბავშვმა ზრდილობა, ეთიკის ნორმები უნდა იცოდეს, სისუფთავე უყვარდეს. როცა პატარებს ისე ათამამებენ, რომ უზრდელობაში გადადის, ყოველთვის მშობელს ვადანაშაულებ. როცა დედ–მამა პასუხისმგებლობას იღებენ და შვილს აჩენენ, მისი აღზრდა არ უნდა დაეზაროთ. ჩემს შვილთან ლაპარაკით ყბა მქონდა მოქცეული.

– რითი ჰგავხართ და განსხვავდებით ერთმანეთისგან?
ეკა: ჩემი შვილი ზუსტად ჩემნაირი პირდაპირი და სამართლიანი ტიპია. ბოლო დროს გარეგნობითაც დავემსგავსეთ ერთმანეთს. მე ყოველთვის მორიდებული ვიყავი და რაღაცეებს "ვატარებდი". ბოლოს მივხვდი, რომ ჯობია, შენი მოსაზრება ყოველთვის დააფიქსირო და არც არაფერი "გაატარო".
– ანუ ნუკა თქვენ უფრო გგავთ, ვიდრე მამას? 

ეკა: მამას საერთოდ არ ჰგავს. ჩემი გაზრდილია და ამიტომ მე მგავს! მამას გარეგნობით, იუმორით ჰგავდა, მაგრამ მეც საკმაოდ კარგი იუმორი მაქვს და ახლა გარეგნობითაც დამემსგავსა.

ნუკა: ეკა ჩემგან განსხვავებით უფრო მიმტევებელია.
– ქალბატონო ეკა, ნუკას არასოდეს გასჩენია კითხვა, რატომ არ იყავით ერთად თქვენ და მამამისი?
ეკა: არასოდეს. ჩვენ ამ თემაზე არასოდეს გვისაუბრია. მე და ნუკას მამას ყოველთვის კარგი დამოკიდებულება გვქონდა ერთმანეთთან და არ იგრძნობოდა კონფლიქტი, მტრული განწყობა. ნუკას ეგ კითხვა ალბათ ამიტომაც არასოდეს დაბადებია.
– თქვენი გემოვნება, შეხედულებები, ინტერესები ერთმანეთთან თანხვედრაშია?
ეკა: გარდატეხის ასაკში ნუკას სულ სხვა ინტერესები ჰქონდა და არც ჩვენი გემოვნება ემთხვეოდა ერთმანეთს, მათ შორის – არც მუსიკალური. სხვადასხვანაირი სამოსი მოგვწონდა, გასართობი ადგილებიც. ახლა ჩვენი გემოვნება ბევრ რაღაცაში ერთნაირია. ვფიქრობ, ნუკა კმაყოფილია, რომ ასეთი დედა ჰყავს. ამას კარგად ვგრძნობ და მადლობა ღმერთს, რომ ასეთი შვილი მყავს. ნუკას მეგობრები ჩემი მეგობრებიც არიან. ერთად გადასარევად ვერთობით. ისინი ძალიან მიყვარს, ყველა ჩემს ხელშია გაზრდილი და რატომღაც "დეს" მეძახიან. ჯერ კიდევ პატარები იყვნენ, როცა ავუკრძალე, ჩემთვის დეიდა დაეძახათ. ვუთხარი, სახელით მოემართათ და ამით ბარიერი მოვუხსენი. ნუკას ბავშვობის მეგობარი, გიგი, ეკუშას მეძახის, ამბობს, ჩემი დაქალიაო. ყველაზე მეტად ის მიხარია, რომ შეუძლიათ, ნებისმიერ თემაზე მელაპარაკონ, ჩემგან დარიგებებიც მოისმინონ და ხანდახან საყვედურებიც მიიღონ.
ნუკა : დედა ჩემი ყველაზე ახლო მეგობარია. კარგი დაქალები ვართ და ერთმანეთს დისკომფორტს არასოდეს ვუქმნით. მისი მჯერა, ყველაფერში ვენდობი. რომ დავფიქრდე, მასთან არც არაფერი მაქვს დასამალი, ამიტომ შემიძლია გითხრათ, რომ ეკასთან ბოლომდე გახსნილი ვარ.
– მაგრამ გარკვეული ბარიერი ყოველთვის ყველასთან არსებობს, ამის გარეშე შეუძლებელია. თქვენს შემთხვევაში სად გადის ზღვარი?
ნუკა: მე ამ ბარიერს ზრდილობას ვეძახი. ეკა ძალიან მიყვარს და დიდ პატივს ვცემ, ის ყველაზე მაგარი დედა და საუკეთესო მეგობარია.

– ეკა, ნუკას აზრით თუ ინტერესდებით, როცა საქმე თქვენს შემოქმედებას ეხება?
ეკა: რა თქმა უნდა, მხოლოდ ნამღერთან დაკავშირებით კი არა, ყოველთვის ბევრ რაღაცას ვეკითხები. ის ახალი თაობის წარმომადგენელია და ამიტომ მისი აზრი მუდამ მნიშვნელოვანია ჩემთვის. პატარა რომ იყო, მაშინაც ვეკითხებოდი რჩევებს რაღაც–რაღაცეებთან დაკავშირებით. მინდოდა, ეაზროვნა და დასკვნები გამოეტანა. კითხვებს ვუსვამდი და დიდი ინტერესით ვუსმენდი, ამა თუ იმ საკითხზე როგორ დასკვნებს აკეთებდა.
– დამოუკიდებლობა ადრეულ ასაკში მიეცით?
ეკა: მისი გადმოსახედიდან ის ყოველთვის დამოუკიდებელი იყო, მაგრამ ჩუმად მაინც ვაკონტროლებდი, რომ შეცდომა არ დაეშვა. როდესაც ზედმეტად მკაცრი ხარ, არ არსებობს, ურთიერთობაში ტყუილი არ გაჩნდეს. ჯობია, დედა–შვილს შორის ყოველთვის გახსნილი ურთიერთობა იყოს. ნუკას ყოველთვის ვეუბნებოდი, რა ვიცი, შენ როგორც გინდა, ისე მოიქეცი, მაგრამ მე თუ მკითხავ, ეს სწორი არ არის–მეთქი. ამ ყველაფერს დიდი მოთმინება სჭირდება და მართლაც ბევრი რამ მოვითმინე.
– ყველაზე მეტად როდის გაგიჭირდათ ამის გაკეთება?
ეკა: ნუკას ცხოვრებაში იყო პერიოდი, როდესაც ვხვდებოდი, რომ ვერც ერთი კუთხიდან ვეღარ ვუდგებოდი. ვცდილობდი, ისეთი მომენტი შემერჩია, როცა გაიხსნებოდა და მენდობოდა. შვილი ერთი თუ გაგექცა და გზიდან გადაუხვია, მერე მოტრიალება ძალიან რთულია. მისი ცხოვრებიდან უმნიშვნელო დეტალიც არ უნდა გამოგეპაროს.
– ერთ შვილზე რატომ შეჩერდით?
ეკა: ნუკასაც უნდოდა დედმამიშვილი და მეც მინდოდა შვილი, მაგრამ რაღაც არ გამოვიდა. მეორე ფეხმძიმობაზე, როცა მე და ნუკას მამა ჯერ კიდევ ერთად ვიყავით, ბათუმის ფესტივალზე მომიწია წასვლა. მაშინ არ ვიცოდი, რომ ორსულად ვიყავი და ზუსტად კონკურსის დროს, კულისებში, ნაყოფი მომეშალა, მაგრამ სცენაზე მაინც გავედი და ვიმღერე.
– რუსეთში რამდენიმე წელი იყავით წასული შვილის გარეშე. ერთმანეთთან ასე მიჯაჭვული დედა–შვილი დაშორებას როგორ უძლებდით?

ეკა: ძალიან რთული იყო. არავინ თქვას, რომ "სკაიპით" ურთიერთობა დეფიციტს ავსებს. ნუკას კომპიუტერით რომ ვხედავდი, მინდებოდა, ჩავხუტებოდი. "სკაიპის" გამორთვის შემდეგ კი საშინელი დეპრესია მემართებოდა. პირველად რომ წავედი, ნუკასგან მესიჯი მომივიდა: "დე, იცი, როგორ მჭირდები?". ამ დროს უკვე გადამეკეტა და იქ აღარც გავჩერებულვარ. იცით, იქ რა კარგი შემოთავაზებები მქონდა? მაგრამ ყველაფერზე უარი ვთქვი და წამოვედი, რადგან ჩემი შვილის გარეშე არ შემიძლია. რა კარიერა, როცა შვილი გყავს ადამიანს! იქ ისე ვიყავი, სულ არ მემღერებოდა.
ნუკა: ბოლოს სანამ წავიდა, მე გავთხოვდი. ახლა უკვე ჩემი ოჯახი მაქვს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ეკას გარეშე გავძლებ. სულ მინდა, გვერდით მყავდეს, მაგრამ მისი დეფიციტი ჩემმა ოჯახმა და ნიკუშამ შემივსეს. ნიკასაც ძალიან უყვარს ეკა. მე და ნიკა 13 წლის ვიყავით, როცა ერთმანეთი გავიცანით და ორივე ეკას თვალწინ გავიზარდეთ.
– ქალბატონო ეკა, თქვენი აზრით, ნუკა მზად იყო ოჯახის შესაქმნელად?
ეკა: ნუკამ და ნიკუშამ ერთად მითხრეს, რომ ოჯახის შექმნას აპირებდნენ. 5 წლის განმავლობაში უყვარდათ ერთმანეთი. კარგად მახსოვს, სახლში რომ მოვიდნენ, წამოწოლილი ვიყავი. ნუკამ მითხრა, ერთი წუთი მოდიო. უკვე ვხვდებოდი, რაც უნდა ეთქვათ. ნიკუშამ მითხრა, ჩვენ გადავწყვიტეთ, რომ ოჯახი შევქმნათო. მე მხოლოდ ის ვუთხარი, ღმერთმა დაგლოცოთ–მეთქი.
– ნუკა, როგორ მიდის თქვენი ოჯახური ცხოვრება, მოგწონთ გათხოვილი ქალის სტატუსი?
ნუკა: უკვე კარგად გავაცნობიერე, რომ ჩემი ოჯახი მაქვს, რაც ბევრ პასუხისმგებლობასთან არის დაკავშირებული. მეტი არც არაფერი შეცვლილა. ჩემი და ნიკუშას ერთმანეთისადმი დამოკიდებულება, რა თქმა უნდა, უცვლელია.
– ეკა, როგორი ცოლი და დიასახლისი დადგა ნუკასგან?
ეკა: ნუკა ძალიან, ძალიან კარგი გოგოა. მას პატარაობიდან ეხერხება საოჯახო საქმეები. სულ რაღაც ორი დღის გათხოვილი იყო, ჩემთან რომ მოვიდა. კარგად იცის, რომ ჩემი რაციონი ძალიან მწირია, შეიძლება სადილი ორ თვეში ერთხელ მოვიმზადო. რაც ნუკა გათხოვდა, საკუთარი თავისთვის სადილი არც გამიკეთებია. დიდი–დიდი კარტოფილი ან კვერცხი მოვხარშო. ერთი სიტყვით, ჩემთან რომ მოვიდა, მკითხა, დღეს რა ჭამეო. ვუთხარი, ყავა დავლიე–მეთქი. მაშინვე სამზარეულოში შევარდა და საჭმლის გაკეთება დაიწყო. მერე ნიკუშამ გამოუარა და წავიდა. ნახევარ საათში კი დამირეკა და მკითხა, საჭმელი თუ ჭამეო. სულ მაკონტროლებს.
– ნუკა, საზოგადოებას ახსოვს 2011 წლის ფესტივალი "გოლდენ ტალანტი", რომელიც თქვენ პროტესტის ნიშნად დატოვეთ, მეორე ტურში გასვლა აღარ ისურვეთ. ახლა შეგიძლიათ მოგვიყვეთ, რა მოხდა მაშინ?

ნუკა: კონკურსზე ბევრი ცუდი რამ მოხდა. მეორე ტურში გამოსვლაზე უარი იმიტომ ვთქვი, რომ ჟიურის წევრები არაობიექტურ შეფასებებს აკეთებდნენ. სხვა კონკურსანტებიც უკმაყოფილონი იყვნენ, რადგან მომღერალს, რომელიც 3 ან 4 ქულას იმსახურებდა, 7 ქულას უწერდნენ. როცა ეს ყველაფერი დავაფიქსირე, მივხვდი, რომ ამ კონკურსში არაფერი მესაქმებოდა.
– ქალბატონო ეკა, თქვენ ხომ არ ჩაერიეთ ნუკას გადაწყვეტილებაში?
ეკა: არა, დარბაზში ვიჯექი, როცა შემატყობინეს, რომ კონკურსში დარჩენაზე უარი თქვა, თუმცა ესეც მე დამაბრალეს, თითქოს ნება არ დავრთე, მეორე ტურში ემღერა.
– ქალბატონო ეკა, თქვენი ცხოვრების ამ ეტაპზე რა სიახლეებია?
ეკა: ჯერჯერობით ჩემი ცხოვრება დალაგების პროცესშია, რომელიც მთელი 9 წლის განმავლობაში ირეოდა, იწეწებოდა, ინგრეოდა. ჩემს დასაბლოკად ყველაფერი გააკეთეს. ფინანსური გასაქანი არ მქონდა. როცა ნიჭიერ ადამიანს ფინანსური დამოუკიდებლობა აქვს, კარიერაში ბევრი კარგი რამის გაკეთება შეუძლია. ქვეყანაში გყავდეს ეკა კვალიაშვილი, რომელიც ცუდს არასოდეს გისურვებს და თავისი სიმღერით გასიამოვნებს, უნდა დაბლოკო?! როცა ასეთ ადამიანს ბლოკავ, გამოდის, რომ შენ ძალიან იაფფასიანი მეძავის ფსიქიკა გაქვს. ზუსტად ვიცი, ვის რა წვლილი მიუძღვის ჩემს დამუხრუჭებაში. მინდა, წყნარად იყვნენ, მათგან განსხვავებული ვარ. იაფფასიანი მეძავის მსგავსად არ მოვიქცევი, რაც მათ იკადრეს. ნუ შეეშინდებათ, სამაგიეროს არავის გადავუხდი. უბრალოდ, ღმერთის ეშინოდეთ, მე მიპატიებია!
– ნუკა, ეს ყველაფერი თქვენზე როგორ აისახა?
ნუკა: უამრავი გაჭირვება გამოვიარეთ როგორც მორალური, ისე ფინანსური. ეკასაც და მეც ძალიან ბევრი დრო დაგვაკარგვინეს. უკვე გავიზარდე და ამის შემდეგ ყოველთვის ეკას გვერდით ვიდგები. დამერწმუნეთ, ვეღარავინ გაბედავს, ასე არაადამიანურად მოგვექცნენ!
ეკა: მისთვის მე აბსოლუტურად ყველაფერი ვარ. ჩემი შვილის გამო შემიძლია ვიღაცას ხორხი კბილებით გამოვუღო. ნუკა კარგად ხვდება, რამდენი რამ გადავიტანე და ეს ძალიან აღიზიანებს. აცნობიერებს, რა ძლიერი ვყოფილვარ, რომ ამდენი წელი მოვითმინე. იმ ადამიანებმა ღვთისგან ბოძებული სიცოცხლიდან 10 წელი წამართვეს და წვალებისთვის გამიმეტეს.
ქეთი დინოშვილი