დათო დარჩიას ცოლი "ტორტუკებს" უცხობს

მსახიობ დათო დარჩიას დედა, ცოლი, სიდედრი და 12 წლის ქალიშვილიც კი ნაირ–ნაირი კერძებით ანებივრებენ. ყველანი ერთიმეორეზე უკეთესი კულინარები არიან. მისი ცოლი, ვიქტორია ბუხნიკაშვილი, პროფესიით ასევე მსახიობია, მაგრამ დიდიხანია თავი ხელოვნების სულ სხვა სფეროში იპოვა – ორიგინალურ, საოცრად ლამაზ ტორტებს, ტკბილეულს "ქმნის". მათ ოჯახს კარგ დროს ვესტუმრეთ. ინტერვიუს შემდეგ ბატონი დათო საქეიფოდ მიდიოდა და შესაფერის განწყობაზეც იყო. როგორც საუბარში გაირკვა, ქართული სუფრის თაყვანისმცემელი და რაინდული თამადაა, სასმელს არავის აძალებს და გამუდმებით იმაზე ზრუნავს, რომ სუფრასთან თავი ყველამ კარგად იგრძნოს.
დათო: ქართულ სუფრასთან ძირითადად ლოცვაა. ახლახან ჩვენთან მსოფლიო პატრიარქი რომ იყო ჩამობრძანებული, რა თქმა უნდა, სუფრასთანაც მიიპატიჟეს და თურმე იკითხა, რას შვრება ეს ხალხიო. უთქვამთ, სადღეგრძელოებით ერთმანეთს ლოცავენო. პატრიარქს უთქვამს, ახლა ვხვდები, ქართველმა ერმა 21–ე საუკუნემდე როგორ მოაღწიაო.
– ხშირად ქეიფობთ?
დათო: კი, სადღაც 3 ლიტრ ღვინოს ვსვამ და ეს ნორმალურია. ადრე არაყიც მიყვარდა და სხვა დანარჩენი სასმელიც, მაგრამ მაისში ინფარქტი გადავიტანე და მას შემდეგ ჩემთვის არაყი სასურველი აღარაა. ამიტომ ღვინო პირველია. ამ სასმელით დალოცვას სხვანაირი მადლი აქვს. მე მოქეიფე მამაკაცებში უფრო შევდივარ, ვიდრე მსმელებში.
– თქვენი თამადობით წაყვანილი სუფრა როგორია?
დათო: ქორწილის და ქელეხის სუფრასაც გავძღოლივარ. ცხონებულმა ბაბუაჩემმა ერთი კარგი რაღაც მითხრა, ეცადე, სულ თამადა იყო, სხვისი ბჟუტურის მოსმენას ეს გერჩივნოსო, თუმცა მე სხვის ბჟუტურსაც სიამოვნებით ვუსმენ. თანაც, ვისთან ერთადაც მიწევს დალევა, ყველა კარგი მთქმელია და თითოეულს კარგად გამოსდის სუფრის წაყვანა. ქეიფის დროს არავის არაფერს ვაძალებ, ვისაც როგორ უხარია, ისე სვამს. შენ რომ ერთ ლიტრ ღვინოს სვამ და მე – სამს, ამიტომ დაგჩაგრო და დაგათრო, რომ მეორე დღეს სასწრაფო დახმარება გამოგიძახონ? ეს ჩემთვის აბსოლუტურად მიუღებელია. მე თუ სუფრაზე ყანწს ვითხოვ, ვკითხულობ, ვის გნებავთ–მეთქი. ვისაც სურვილი გვაქვს, მხოლოდ ისინი ვსვამთ. დანარჩენები ჭიქებით მიირთმევენ. სადაც ძალადობას აქვს ადგილი, შემიძლია ავდგე, ბოდიში მოვიხადო და წამოვიდე.
– თქვენმა ოჯახურმა სუფრებმა რესტორანში ხომ არ გადაინაცვლა?
დათო: ძალიან მიყვარს სახლში დაბადების დღის გადახდა. რესტორანში შებოჭილი ხარ, რადგან სხვა მაგიდებთან უცხო ადამიანები სხედან. სახლში კი, გურულად რომ გითხრათ, ჩვენებურად ვაბდლობთ. რესტორანშიც ვცადე დაბადების დღეების აღნიშვნა, მაგრამ არ გამოვიდა, ამიტომ ბოლო 2–3 წელია, ისევ სახლში გადავინაცვლე. დაბადების დღე 9 დეკემბერს მაქვს. ამ დღეს ხშირად დამთხვევია სპექტაკლი და სახლში რომ დავბრუნებულვარ, ჩემი მეგობრები დამხვედრიან. კონიაკები, ვისკები ამოუტანიათ და დილამდე გვიქეიფია. მერე ნაბახუსევზე კარგი წვნიანიც მიგვიყოლებია.
– თქვენს სუფრებს ძირითადად ვისი ნახელავი ამშვენებს?
დათო: მეუღლის, რომელსაც ჩემი სიდედრისგან ბევრი გემრიელი კერძი აქვს ნასწავლი. თუმცა ვიქტორია ახლა ხშირად ვეღარ ამზადებს საჭმელებს, მთლიანად ცხობაზეა გადართული. საოცარ ტკბილეულს აკეთებს. ვფიქრობ, რომ ესეც ხელოვნებაა. ოჯახურ სადილებზე სიდედრი ზრუნავს, რომელიც ჩვენთან ერთად ცხოვრობს. საოცარი ხელი აქვს. დედაჩემიც ძალიან მაგარი კულინარია. ჩემმა შვილმაც, რომელიც ახლა 12 წლის არის, სალათების კეთება უკვე დაიწყო. მოკლედ, ჩემთვის ძვირფასი ქალებისგან გემრიელი კერძებით ვარ განებივრებული.
– ქალბატონო ვიქტორია, როდის აღმოაჩინეთ, რომ ცხობა თქვენი ცხოვრების საქმე იყო?
ვიქტორია: ერთი კულინარიული წიგნი ვიყიდე, ვიფიქრე, იქნებ მეც შემიძლია ნამცხვრების ცხობა–მეთქი. პირველად ჩიზქეიქი გავაკეთე და კარგი გამომივიდა, მერე შოკოლადის ტორტი გამოვაცხვე. მას შემდეგ დავიწყე ტორტების კეთება. მერე ჩემი და დათოს საერთო მეგობარმა საცხობი გამიხსნა. პირველი საქორწილო ტორტი ანი გიუნტერს გავუკეთე. ბერლინის კედელი იყო აწყობილი. ტორტის გაკეთება არის შემოქმედება, ჯერ ესკიზს ვხატავ და მერე იმის მიხედვით ვაკეთებ. ზოგს ეიფელის კოშკი უნდა და ა.შ.
– სპეციალური კურსები გაიარეთ?
ვიქტორია: არა, ამ ყველაფერს ჩემი ფანტაზიით ვაკეთებ. ხატვა ყოველთვის მიყვარდა და ეს ძალიან დამეხმარა. ბევრ წიგნსაც ვყიდულობ. თუ ვინმე სადმე მიდის, ყოველთვის წიგნებს ვაბარებ. ინტერნეტის საშუალებით რამდენიმე ამერიკულ საცხობთან მაქვს ურთიერთობა. ქორწილში როგორც კაბაა მნიშვნელოვანი, ასევეა ტორტიც. შეიძლება მაგიდაზე საჭმელი არ იდოს, მაგრამ ტორტი აუცილებელია. შემდეგ ისე მოხდა, რომ ფრანგული ნამცხვრების გამოცხობა ვისწავლე და კაფე "გარდენსი" გავხსენი.
– თქვენთვის ეს ყოველდღიური საქმეა, არადა ცხობას ხომ განწყობა სჭირდება. ამის ხასიათზე სულ ხართ?

ვიქტორია: ხასიათზე თუ არ ვარ, შეიძლება შეკვეთა არ ავიღო. ბოლო 5 თვე განწყობა არ მქონდა და ყველა შეკვეთა გავაუქმე. როცა შეკვეთას ვიღებ, ტორტები ადგილზე მიმაქვს, სხვებს არ ვანდობ. მას პატარა დეტალიც რომ ჩამოვარდეს, თავის ვიზუალს კარგავს. არ მიყვარს, როდესაც არ მენდობიან და ინტერნეტიდან ამოღებული ფოტოები მოაქვთ. მირჩევნია, მითხრან, შენ როგორიც გინდა, ისეთი გააკეთეო. ასეთ შემთხვევაში ტორტი უფრო კარგი გამოდის. მასში მთელ ჩემს ენერგიას, ემოციას ვდებ, ჩვეულებრივი შემოქმედებითი პროცესია. 
– ბატონო დათო, თქვენ როგორ აფასებთ ცოლის "ქმნილებებს"?
დათო: ძალიან ბევრი მუსი და კრემი არ მიყვარს. მირჩევნია, ბისკვიტი მეტი იყოს, ვიდრე კრემი. ეს ჩემმა მეუღლემ იცის და ჩემს დაბადების დღეზე სწორედ ასეთ ტორტუკას მიცხობს ხოლმე. მე ხორცის მოყვარული ვარ. ღვინოს ხორცზე მეტად არაფერი უხდება. ღვინო და ნამცხვარი კი ერთად არავითარ შემთხვევაში არ მიდის. ტკბილეულთან შამპანურია კარგი. ნაბახუსევზეც მიდის ორი კოვზი ტკბილი.
ვიქტორია: არა, ტორტს ყველაზე მეტად ჩაი უხდება. თუ ხილის ტორტია, მაშინ შამპანურიც შეიძლება, მაგრამ მე მაინც ჩაის მომხრე ვარ.
– თქვენს საქორწინო სუფრას როგორი ტორტი ამშვენებდა?
ვიქტორია: ეს რა გამახსენეთ! ძალიან ჩვეულებრივი, ბეზეებიანი ყავის ტორტი გვქონდა. ჩემმა მეჯვარემ გაგვიკეთა. 20 წლის წინ გავთხოვდი და მაშინ ცხობა საერთოდ არ ვიცოდი, ისეთი გაჭირვება იყო, ქორწილებს არც იხდიდნენ.
– ქალბატონო ვიქტორია, მართალია, რომ ამბობენ, როცა ბისკვიტი ცხვება, ამ დროს ხმაური არ შეიძლებაო?
ვიქტორია: არა, ჩემი ბისკვიტები ხმაურშიც მშვენივრად ამოდის, მაგრამ ჩემს განწყობას ყოველთვის გრძნობენ. როცა ცოტა ვაფუჩეჩებ, მიბრაზდებიან.
– რომელიმე მარტივად მოსამზადებელი ტორტის რეცეპტი იქნებ ჩვენს მკითხველებსაც შესთავაზოთ?
ვიქტორია: 200 გრამი შოკოლადი და 200 გრამი კარაქი გაადნეთ. ცალკე ათქვიფეთ 4 კვერცხი და 80 გრამი ფქვილი დაამატეთ. ეს ყველაფერი ერთმანეთში აურიეთ და, რა თქმა უნდა, ვანილი არ დაგავიწყდეთ. 180 გრადუს ტემპერატურაზე გამოაცხვეთ. ამ ტორტს ბრაუნი ჰქვია.
– ბატონო დათო, თქვენ თუ გეხერხებათ თუნდაც ერთი რომელიმე კერძის გაკეთება?
დათო: რაღაცეების კეთება ვიცი, მაგრამ სახლში იმდენი ქალი მყავს, ჩემს თავს სამზარეულოში შესვლის და კერძების კეთების უფლებას არ ვაძლევ. დიდი–დიდი, სოსისი მოვხარშო და კვერცხი შევიწვა. როცა საქმე წვნიანებს და სხვა სერიოზულ კერძებს ეხება, მირჩევნია, ასპარეზი მათ დავუთმო.
– ხორცეულის მომზადებასაც ქალებს უთმობთ?
დათო: კი, თუმცა ვაღიაროთ, რომ ყველაზე მაგარი მზარეულები კაცები არიან. მწვადს კაცი რომ შეწვავს, ქალი ისეთს ვერ გააკეთებს. ხორცეულის მომზადება ვიცი, მაგრამ სახლში ისეთი დაღლილი მივდივარ, რომ კერძების კეთებას ვეღარ დავიწყებ.
ვიქტორია: დათოსგან არასოდეს გამიგონია, საჭმელი გამიკეთეო. სახლში რომ მოდის, სადილს გააცხელებს, რასაც ნახავს, გაიკეთებს, ხშირად მჭადებიც გამოუცხვია. უყვარს, როცა მაქებს და სულ აღნიშნავს, რომ კერძი გემრიელია.
– ქალბატონო ვიქტორია, შეგიძლიათ, მაგალითად, მამაკაცებს სახელდახელოდ მოსამზადებელი კერძი ასწავლოთ?
ვიქტორია: კი, დავუშვათ, გაქვთ ერთი სტაფილო, ერთი ბულგარული წიწაკა, ერთი კვერცხი, ყველის ერთი ნაჭერი. ამისგან უკვე შეიძლება კერძი მომზადდეს. ამ ყველაფერს მოვშუშავთ, ზემოდან დავასხამთ არაჟანს და კვერცხში გახსნილ ფქვილს. ბოლოს ღუმელში შევდგამთ და გამოვაცხობთ.
– ქართულ მსუყე, კალორიულ სამზარეულოზე რა აზრის ხართ?
დათო: საკმაოდ ბევრ ქვეყანაში ვარ ნამყოფი და შემიძლია გითხრათ, რომ ქართველებს ნამდვილად მაგარი სამზარეულო გვაქვს. ერთი ისაა, რომ ჩვენი საჭმელები ბევრ ქოლესტერინს შეიცავს. სამაგიეროდ კარგი უცხიმო ხაშლამაც ხომ გვაქვს? მიყვარს კარგი მწვადი, ხინკალი. ნაბახუსევზე წვნიანი ხინკალი ძალიან კარგია. ბევრი უცხო კერძი მაქვს გასინჯული, მაგალითად, ხორცზე მოსხმული თაფლი და ზემოდან მოყრილი ნიგოზი. მე კი ხაშლამაზე თაფლს ნამდვილად ვერ დავასხამ. ხორცს ხორცად შევჭამ და თაფლს ცალკე გეახლებით. არ ვძრახავ მათ, ვისაც ასეთი კერძები უყვარს, მაგრამ მე მათ რიცხვს არ მივეკუთვნები. ვიღაცამ შეიძლება თქვას, რა გოიმიაო, მაგრამ ამას ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს.
ამბობენ, ინდური სამზარეულო ქართულს ჰგავსო. იქ არ ვარ ნამყოფი და რომც მოვხვდე, ისეთი სიბინძურეა, ალბათ საერთოდ არაფერს შევჭამ. ვერაფრით მივხვდი, ლონდონში ტრადიციული საჭმელები რა აქვთ. საფრანგეთისგან განსხვავებით, ძალიან სუსტები ყოფილან კულინარიაში. უცხოეთში ქართველები მაინც ჩვენებურად ვიქცევით ხოლმე. დავივლით სუპერმარკეტებს, ვიყიდით ვისკის, არყებს, სოსისებს, მჟავეს და სასტუმროში დიდ სუფრას ვშლით. მოგეხსენებათ, მსახიობებს იმდენი ფული არ გვაქვს, რომ უცხოეთში რესტორნიდან რესტორანში ვიაროთ, ამიტომ ჩვენებურად, მოკრძალებულად მშვენივრად ვქეიფობთ. ერთს გეტყვით, ორ–სამ მსახიობს თუ დაპატიჟებთ, ქეიფი შედგება, მაგრამ თუ მთელ დასს მიიპატიჟებთ, იქ ქეიფის ნაცვლად სპექტაკლი გაიმართება.
ქეთი დინოშვილი