"ჩემი ვაჟის ცოლი შვილს სხვა კაცისგან ელოდება"(შოკირებული ამბავი)
დედამ ბედნიერება წამართვა. დიახ, წამართვა, რადგან უფლება არ მომცა, იმას გავყოლოდი ცოლად, ვინც ამქვეყანაზე ყველაზე მეტად მიყვარდა. ბავშვობის სიყვარულს დამაშორა. ვერ გეტყვით, რომ სიყვარულისთვის არ ვიბრძოლე, გავიპარეთ კიდეც, მაგრამ დედამ გვიპოვა, სახლში დამაბრუნა და სასწრაფოდ საქმროც მომიძებნა. ახალგაზრდებს ეს ისტორია ნუ გაგაკვირვებთ, რადგან იმ დროს ქალი ასეთი დამოუკიდებელი არ იყო, როგორიც დღესაა. ჩემგან ისიც დიდი გმირობა იყო, რომ გავიპარე, მაგრამ საბოლოოდ მაინც ისე გავაკეთე ყველაფერი, როგორც დედას უნდოდა.
ჩემი პირველი და უკანასკნელი სიყვარული ახლაც მენატრება. ყველაზე ცუდად როცა ვარ, მას ველაპარაკები. ის სულ ჩემს გულშია. პრობლემებს მასთან "დიალოგში" ვწყვეტ ხოლმე. უხილავად დამყვება. ეს შეგრძნება მაძლებინებს, თორემ ქმართან იმდენი რამ გადავიტანე, აქამდე ცოცხალი აღარ უნდა ვიყო. მან და მისმა ოჯახის წევრებმა სიცოცხლე გამიმწარეს. საბოლოოდ მათთან ცხოვრებას მარტოხელა დედობა ვამჯობინე და ქმრის სახლიდან წამოვედი. შვილთან ერთად ცხოვრება ავაწყვე. ბედს არ ვუჩივი, ყოველ შემთხვევაში, აქამდე ასე იყო.
ჩემი ვაჟის გრძნობებს, ყოველთვის პატივს ვცემდი. ჩემგან დიდი სიყვარულის უნარი გამოჰყვა. მასაც თავდავიწყებით შეუყვარდა ერთი გოგონა, მაგრამ ბევრი დაბრკოლება შეხვდა. სიყვარული ორმხრივი იყო, მერე კი მათ შორის რაღაც მოხდა, ერთმანეთს დაშორდნენ და ძალიან მალე ის გოგო სხვისი ცოლი გახდა. ჩემი შვილი ამ ამბავმა ლამის ჭკუიდან შეშალა. ისე იქცეოდა, ვეღარ ვცნობდი. არაფერს ვეუბნებოდი, რადგან ვიცი, ამ დროს ყველაზე კარგი მკურნალი მარტოობა, საკუთარ თავში ჩაღრმავებაა. თუ თავად არ იპოვე ძალა, რომ ეს ტკივილი დაძლიო, ვერაფერი გიშველის. შორიდან ვადევნებდი თვალს, ზედმეტ კითხვებს არ ვუსვამდი, არც ზედმეტი ყურადღებით ვაწუხებდი.
რამდენიმე თვე გავიდა და ჩემს შვილს სახე დაუმშვიდა, თუმცა ვატყობდი, რომ რაღაცის თქმა სურდა ჩემთვის, მაგრამ თან ვერც მიმხელდა. ისევ ვაცალე, როდის დადგებოდა გულახდილად საუბრის ხასიათზე. ერთ დღესაც გამიმხილა, რომ მისი საყვარელი გოგო ქმარს გაშორდა და ერთმანეთი ისევ უყვარდათ. მითხრა, რომ ამის გამო ძალიან ბედნიერი იყო. მოვეფერე, თუ თვლი, რომ სიყვარულისთვის უნდა იბრძოლო, ასეც მოიქეცი–მეთქი. გაოცებულმა მკითხა, შენთვის პრობლემა არ იქნება, განათხოვარი ქალი რომ ცოლად მოვიყვანოო. ვუპასუხე, ჩემთვის პრობლემა ის იყო, განადგურებულს რომ გხედავდი, შენს ბედნიერებას გულსაც გავუღებ და სახლის კარსაც–მეთქი. გადამეხვია, კოცნა დამიწყო და ცრემლები წამოუვიდა. მითხრა, შენ ერთი რამ არ იცი, თორემ ამას არ მეტყოდი, ის ყოფილი ქმრისგან ორსულად არისო. გავშეშდი, ამას აღარ მოველოდი, მაგრამ ძალა მოვიკრიბე და ვუთხარი, ეს ყველაფერი შენი გადასაწყვეტია–მეთქი.
ჩემმა შვილმა გადაწყვიტა, რომ ის ცოლად უნდა მოეყვანა და ასეც მოიქცა. თბილი გულით დავხვდი, თავს დიდხანს ვამზადებდი მასთან შესახვედრად. ახლაც სულ საკუთარ თავს ვებრძვი, რომ ის დარდი, რაც გულში მაქვს, გარეგნულად არ დამეტყოს. ჩემი რძალი ძალიან ლამაზი, საყვარელი გოგოა. მისი შვილი მუცელში ყოველდღე იზრდება, მე კი გული მიკვდება, რადგან ის ჩემი სისხლი და ხორცი არ არის. ჩემი შვილის სახეზეც ხშირად შემიმჩნევია ტკივილი. მას კარგად ვიცნობ, მისი მიმიკა არ შემეშლება, ამიტომ ვცდილობ, გავამხნევო. პატარასთვის ოთახი მოვაწყობინე, ვეუბნები, რომ კარგი მამა უნდა იყოს. ბოლოს და ბოლოს მეორე შვილს ხომ მისგან გააჩენს!
ერთი სიტყვით, მეც და ჩემი შვილიც გამოცდას გავდივართ. ღმერთს ვეხვეწები, რომ ეს პერიოდი ღირსეულად გადამატანინოს. არ მინდა, უცოდველ ბავშვს და მის დედიკოს თუნდაც ოდნავი ტკივილი მივაყენო. ალბათ ეს წერილიც დამეხმარება, ჩემს ყოფას გვერდიდან შევხედო და ემოციებზე მაღლა დავდგე. მადლობა ამისთვის!
თქვენი ერთგული მკითხველი
