ერთი სევდიანი ისტორია..

ჩაფიქრებული მიდიოდა, როცა გამვლელებს შორის მოჰკრა თვალი, თვალები გაუბრწყინდა და დაეწია:
-ლიზ, როგორ ხარ?
-კარგად, შენ?
-მეც კარგად.. მენატრებოდი.-გაიღიმა და თვალებში ჩახედა.კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ გადაიფიქრა. გოგონა ელოდებოდა.
-უნდა წავიდე..-ორიოდე წუთში ჩუმად თქვა ლიზიმ.
-კარგი.. სასიამოვნო იყო შენი ნახვა, გამიხარდა..-წაიბორძიკა, კიდევ რაღაც დარჩა უთქმელი, მაგრამ ვერ ამბობდა. გოგონა წავიდა.
-რა გჭირს, რა!უბრალოდ უთხარი, რა დაგემართა!-საკუთარ თავს უბრაზდებოდა ვაჟი. მაგრამ, ვერ გაბედა გოგოსთან მისულიყო.
გავიდა ორი წელი და ისევ, შემთხვევით ქუჩაში დაინახა ის, ვისზე ფიქრს ვერ იშორებდა.
-ლიზ, როგორ ხარ? რა უცნაურია, რომ გნახე!- მისი გულისცემა აჩქარდა.
-ვაიმე, ზურა, შენ ხარ?? ძლივს გიცანი, როგორ შეცვლილხარ!- გოგო გულწრფელ სიხარულს ვერ მალავდა, თვალები უცინოდა. – როგორ ხარ??
-კარგად.. ვმუშაობ, ეხლახანს ბინა შევიძინე და ასე.. შენ?
-კარგია მომილოცავს, მიხარია, კარგად რომ ხარ.. მეც კარგად..ვმუშაობ, ეხლა მალე დაწინაურებას ველოდები და.. ყველაფერი კარგადაა მადლობ.- თბილად უღიმოდა. ვაჟს გულში სითბო ჩაეღვარა.
-ვაა, ძალიან კარგი.. შენგან სხვას არც მოველოდი.. მისმინე.. შენი ნომერი მომეცი, რომ კიდევ 2 წელი არ დამჭირდეს შენს სანახავად. არ მინდა დავკარგოთ ერთმანეთი, დაგირეკავ როგორმე..
-კარგი, ჩაიწერე.. -ნომრები გაცვალეს. უეცრად, ზურას მოესმა თითქოს ლიზის ეძახდნენ, გოგომ მიიხედა და დაიბნა. მათ სიმპატიური ვაჟი უახლოვდებოდათ.
-ზურა, გაიცანი- დათო, დათო-ზურა, ჩემი ძველი მეგობარი..
-სასიამოვნოა. ვაჟებმა ხელი ჩამოართვეს ერთმანეთს. -საინტერესოა, არასოდეს მოგიყოლია მის შესახებ- დათო ლიზისკენ მიბრუნდა.
-არა აქვს მნიშვნელობა, უკვე მივდივარ, მეჩქარება..-არ აცალა პასუხის გაცემა ზურამ და სწრაფად გამოემშვიდობა, გულის არეში ტკივილი იგრძნო. ლიზი ხმას არ იღებდა. სხვადასხვა მხარეს განაგრძეს გზა.
-”მალე, მალე წადი აქედან, რომ აღარ ხედავდე, არ იცოდე რომ აქვეა და არაა შენთან”- ბრაზიანი ნაბიჯებით მიდიოდა, როცა ხმა მოესმა, რომელსაც ნებისმიერ ადგილას იცნობდა: “ზურა!”
მოტრიალდა, მის წინ ის იდგა, მძიმედ სუნთაქავდა, ლოყები ასწითლებოდა, ეხლა იყო ისეთი ლამაზი, როგორც არასდროს..
-მაპატიე.. არც კი ვიცი რაზე ვითხოვ პატიებას.-ხელები გაშალა გოგომ
-არა, ეს ჩემი ბრალია, დიდი ხნის წინ უნდა მეთქვა.-შეჩერდა.
-რა უნდა გეთქვა?- თვალებით სთხოვდა პასუხს.-
-რომ მიყვარხარ ყველაზე მეტად და ყოველთვის მიყვარდი.-ერთ ამოსუნთქვაში ჩაამთავრა და გულმა ბაგაბუგი დაიწყო.
-და.. ეხლა მეუბნები მაგას? ამდენი ხნის მერე?-დიდი კითხვით სავსე თვალებით მზერა გაუსწორა.
-ვიცი.. ჩემი ბრალია, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს ეხლა.. შენ მასთან ხარ..- შეეცადა გაეღიმა.
-ჰო, მასთან ვარ. შენ.. შენ გელოდი და.. დააგვიანე..- ბორძიკით ჩაილაპარაკა გოგომ.
-რომ იცოდე რამხელა ტკივილს ვგრძნობ, როცა მაგაზე ვფიქრობ და ვხვდები რომ გავუშვი მომენტი.
შეეცადა ეპასუხა მაგრამ, უცებ დათო მოვიდა.
-ყველაფერი კარგადაა? მოვიხედე და აღარ იყავი..- ვაჟი დაბნეული იყო.
-ჰო მოვდივარ.. დათოს ტელეფონმა დარეკა. ლიზი რამდენიმე ნაბიჯით გაშორდა მას.
-მე შენზე ყოველთვის ვფიქრობდი. და.. ასეც იქნება..- უჭირდა საუბარი.
ზურას გული შეეკუმშა, რა საყვარელი, სუფთა და გულწრფელი იყო ეხლა, ისეთი, როგორიც უყვარდა.
-მაპატიე, თუ შეძლებ, ჩემი ბრალია.
-უკვე გაპატიე.. მე ის.. მომწონს, კარგი ბიჭია, მასთან ბედნიერი ვიქნები..-შეეცადა გაღიმებას.
-მე მხოლოდ ის მინდა რომ შენ იყო ბედნიერი.
-ჰო..კარგად.
-კარგად.
ლიზი დათოს მიუბრუნდა და ორივე თავ თავის გზაზე წავიდა. მათ ერთმანეთი აღარასოდეს უნახავთ.