ნინო ქორიძე: "ჩემსა და თორნიკეს შორის რაღაც აფეთქება მოხდა"

ჯერ კიდევ 6 წლის ასაკში ითამაშა ფილმში და მაშინვე კარგად იგრძნო თავი გადასაღებ მოედანზე. პოპულარული "ღიმილის ბიჭის", კახა ქორიძის უფროსმა ქალიშვილმა მას შემდეგ ბევრი ბილიკი მოსინჯა – მხატვრობა, კინო, მოდა... ცვალებადი ხასიათის გამო გაუჭირდა, გაეგო, საით უნდა წასულიყო, ახლა კი ხვდება, რომ მისი ცხოვრების საქმე მსახიობობაა. ეს სურვილი იმდენად ძლიერია, ხშირად უბრუნდება ფიქრს, თუნდაც ამ ასაკში თეატრალურში ხომ არ ჩააბაროს და არტისტობას პროფესიულ დონეზე დაეუფლოს. ჯერჯერობით კი მისი ძირითადი და მთავარი "საქმიანობა" ქმარ–შვილია.
პირველად ძალიან ადრე, 16 წლის ასაკში გათხოვდა. ოჯახი ვერ შედგა. ორსულად იყო, როცა დათო კვირიკაძისგან წავიდა. უკვე მოზრდილი ვაჟი ჰყავს – ირაკლი კვირიკაძე. სიყვარული, რომელიც მის ოჯახად იქცა, წლების შემდეგ ეწვია – ახალგაზრდა მსახიობი თორნიკე გოგრიჭიანი. მეორე შვილი 38 წლის ასაკში გააჩინა. ნატალია ნინომ და თორნიკემ მარტოებმა, ძიძის დახმარების გარეშე გაზარდეს. მისი ცხოვრების ამ ეტაპს ნინო ბედნიერს უწოდებდა, რომ არა დიდი ტკივილი – ორი წლის წინ დედა დაკარგა. იარა დღემდე მოუშუშებელი აქვს და ამ თემაზე საუბარი უჭირს.
დიდი ოჯახი
– ძალიან მხიარულად ვიზრდებოდით. მე უფროსი შვილი ვარ. ორი ძმა და სამი და მყავს. ჩემი და–ძმები ბევრად პატარები იყვნენ და არასოდეს ვკამათობდით. საინტერესო ბავშვობა მქონდა. ყოველი დედმამიშვილის დაბადების შემდეგ ჩემს ცხოვრებაში ახალი ეტაპი იწყებოდა. ბოლომდე ვერ ვასწრებდი გააზრებას, რომ დედმამიშვილი მყავდა და უკვე მომდევნო იბადებოდა. ეს ყველაფერი ისე სწრაფად ხდებოდა, რომ მათზე ვერც კი ვეჭვიანობდი. დედას ვეხმარებოდი. ჩვენ შორის ყველაზე პატარა, ელენე რომ გაჩნდა, მე 13 წლის ვიყავი. ელენეს მომზადებული დავხვდი. ეტლი ვუყიდე, ცოტა რომ წამოიზარდა, თავისი მაგიდაც კი მოვუწყვე.
მთელ ჩემს დროს და–ძმებს ვუთმობდი. სკოლის საგნების სწავლა, მგონი, ყველას ეზარება, მხოლოდ ერთეულები არიან მოწადინებული ხუთოსნები.
პირველი როლი
– მამა კინომსახიობთა თეატრში მიხეილ თუმანიშვილის სპექტაკლებს აფორმებდა და სულ თან დავყავდი. მგონი, 6 წლის ვიყავი, ფილმში "დემეტრე თავდადებული" მთავარი გმირის შვილის როლი რომ შევასრულე. მახსოვს, ამით როგორი კმაყოფილი ვიყავი. 14 წლის ასაკში ვითამაშე ფილმში "ბესამე". როცა როლზე დამამტკიცეს, ძალიან მიხაროდა. მერე მხატვრობამ გამიტაცა, პატარაობიდან ძალიან კარგად ვხატავდი.
ბუნდოვნად მახსოვს, რომ თეატრალურში მინდოდა ჩაბარება, მაგრამ საბოლოოდ უპირატესობა ხატვას მივანიჭე. არ ვიცი, მსახიობობა რატომ არ მომინდა. ახლა რომ ვფიქრობ, ალბათ იმანაც შემიშალა ხელი, რომ ძალიან მორცხვი ვიყავი. მიუხედავად იმისა, რომ თეატრალური გარემო ჩემთვის უცხო არ იყო და ამის გამო თავდაჯერებული უნდა ვყოფილიყავი, პირიქით დამემართა.
შეიძლება მამაჩემის გავლენის ბრალიც იყო. ბავშვობაში მამას რომ ვეკითხებოდი, თავად რატომ არ გაჰყვა მსახიობობას, მპასუხობდა, რომ მისთვის ხატვა და არქიტექტურა უფრო მნიშვნელოვანი იყო.
"ღიმილის ბიჭი"
– თავის დროზე მამაც შემთხვევით მოხვდა კინოში. რეზო ჩხეიძის ფილმში "ღიმილის ბიჭები", მამამ ერთი, მაგრამ დაუვიწყარი როლი ითამაშა და ამან ძალიან დიდი პოპულარობა მოუტანა. მახსოვს, ძალიან მომწონდა, ყველა რომ ცნობდა. ჯერ კიდევ ძალიან პატარას მეც მცნობდნენ, მეკითხებოდნენ, "ღიმილის ბიჭებში" რომ ბიჭი თამაშობს, იმისი შვილი ხომ არ ხარო. მამას ვგავარ, განსაკუთრებით თვალებით. სულ მიკვირდა, მე და მამა ასე როგორ ვგავდით ერთმანეთს, რომ სრულიად უცხო ადამიანები ხვდებოდნენ, მისი შვილი ვიყავი.
ვფიქრობ, კარგი მამაშვილობა გვაქვს. გარდატეხის ასაკში კი ტრადიციული გაუცხოება მეც მქონდა. დედასთან უფრო მეტ საერთოს ვპოულობდი, მასთან უფრო გახსნილი ვიყავი. დღეს მამასთან ურთიერთობაში არანაირი ბარიერი არ მაქვს. მისი სიმკაცრე არც ერთ შვილს არ გვახსოვს. დღეს რაც კი შემოთავაზება მაქვს ხოლმე კინოდან, მაშინვე მამას ვაკითხებ და მის აზრს ვისმენ.
დედა რომ ცოცხალი აღარ არის, ცოტა მიჭირს, სამი წელია ყველაფერი ერთმანეთს მიეწყო...
მხატვარი მსახიობი
– ხატვა ძალიან მიყვარდა და ვიცოდი, რომ აუცილებლად სამხატვრო აკადემიაში უნდა ჩამებარებინა. ნათელი იყო, რომ კარგად ვხატავდი, მსახიობობა კი სხვა რაღაც არის, საკუთარი თავი უნდა წარადგინო, რომ ვიღაცამ შენში არტისტული ნიჭი დაინახოს.
რაღაც ისე მოხდა, რომ კასტინგებზე ხშირად მეძახდნენ. სხვათა შორის, ფილმში "იავნანამ რა ჰქმნა" ქეთოს როლი უნდა მეთამაშა, კოსტიუმიც კი შეკერილი მქონდა, მაგრამ გადაღებებზე ფეხმძიმობის გამო ვერ წავედი, ორსული ქეთო არ გამოვიდოდა. დედის როლი ლიკა ქავჟარაძეს უნდა ეთამაშა, მაგრამ ისიც შეიცვალა.
თეატრალურში ჩაბარებაზე ძალიან გვიან, სულ ახლახან ვიფიქრე. სერიალის "გოგონა გარეუბნიდან" შემდეგ ვითამაშე ქეთი მაჭავარიანის ფილმში "მარილივით თეთრი". ძალიან საპასუხისმგებლო, მთავარი როლი იყო. სწორედ მაშინ ვიგრძენი, რომ ეს პროფესია ჩემთან ძალიან ახლოსაა, უფრო დავინტერესდი. მანამდე ზედაპირულად ვუდგებოდი, ხან მუზა ვიყავი და ხან – რა, ამიტომ ამ პროფესიაზე სიღრმისეულად არასოდეს დავფიქრებულვარ. მას შემდეგ ვხუმრობდი, ისე ჩამითრია ამ როლმა და პროფესიამ, სამსახიობოზე ხომ არ ჩავაბარო, მერე, რა, რომ დიდი ვარ–მეთქი. მთელ მსოფლიოში, ვისაც როდის უნდა, მაშინ იწყებენ სწავლას და ამაზე მეც ვფიქრობდი, მაგრამ ნათქვამი ნათქვამად დამრჩა. გავთხოვდი, ნატალია გავაჩინე. ოჯახის იქით ყველაფერი გადადებულია, მაგრამ – დროებით. მერე რას ვიზამ, არ ვიცი.
ხატვა და მსახიობობა – ეს ორი რამ ძალიან მიყვარს და მაინტერესებს. პოდიუმი ყველაზე ნაკლებად იყო ჩემი. დიდი ინტერესი არ მქონია, რომ ამ საქმეს გავყოლოდი. არ მინდოდა, ამ საქმისთვის ენერგია დამეხარჯა და 24 საათი მემუშავა.
პირველი ქორწინება
– 16 წლის გავთხოვდი, 18 წლის ასაკში დედა გავხდი. ირაკლი რომ 16 წლის იყო, ვიფიქრე, ახლა ამან რომ ცოლი მოიყვანოს, რამხელა სისულელე იქნება–მეთქი. ჩემი და, ელენე, 16 წლის რომ გახდა, მაშინ მივხვდი, რა პატარას შემიქმნია ოჯახი. როცა გავთხოვდი, ჩემი თავი უკვე დიდი მეგონა და დარწმუნებული ვიყავი, რომ ზუსტად ვიცოდი, რა მინდოდა. მაშინ მეგონა, მთელი სამყარო ჩემ წინააღმდეგ იყო და მე მარტო ვიყავი. მომიტაცეს და ამან დააჩქარა ჩემი გათხოვება, მაგრამ ხომ დავრჩი და ხომ ვიცოდი, რას ნიშნავდა ოჯახი? მას შემდეგ უკვე ბევრი რამ იყო ისეთი, რისი გადაწყვეტაც მარტოს მიხდებოდა. როცა გავთხოვდი, უცებ ბევრი რამ შეიცვალა, სხვა გარემო, ადამიანები...
ირაკლიზე ფეხმძიმედ ვიყავი, როდესაც ქმრის ოჯახიდან წამოვედი. ძალიან გამიჭირდა, მაგრამ უცებ რაღაც რომ შემიპყრობს, მალე ვიღებ გადაწყვეტილებას. არ შემიძლია საკუთარ თავს ძალა დავატანო. ეს ჩემთვის ძალიან ცუდია, ბევრ რამეში ხელს მიშლის. აუცილებლად უნდა შეგეძლოს რაღაცეების გადალახვა და მოთმენა, ცხოვრება ასეთი ადვილი არ არის... იმ მომენტში ვიცოდი, რომ რაც ჩემს თავს ხდებოდა, არ მინდოდა და ეს ნაბიჯი ამიტომ გადავდგი. დრო რომ გავიდა და მარტო შევეჯახე პრობლემებს, მერე ყველაფერი უფრო გართულდა. პატარა შვილი მყავდა, რომელიც ამ ამბავს განიცდიდა. ვფიქრობდი, რამდენად სწორი იყო ჩემი გადაწყვეტილება. მე კი ვიცოდი, რა მინდოდა, მაგრამ, როცა შვილი გყავს, მასზე პასუხისმგებლობა გაქვს და უკვე იმაზე ფიქრობ, მისთვის რა იქნება კარგი.
იმ დროისათვის ალბათ რაღაცეები განვიცადე, მაგრამ დღეს რომ ვუყურებ, ჯობდა, ასე მომხდარიყო. შეიძლება გარეგნულად არ მეტყობა, მაგრამ ძალიან ძლიერი ქალი ვარ. ყოველ შემთხვევაში, წინააღმდეგობების გადალახვა მეხერხება. 18 წლის ასაკში ჩემი ოჯახის დანგრევით გამოწვეული ტკივილის გადატანაში ჩემი დიდი ოჯახი დამეხმარა, თან შვილი მყავდა, რომელიც ჩემგან დიდ სითბოსა და სიყვარულს მოითხოვდა...
ირაკლის უკითხავს ჩემთვის, რატომ დავშორდით მე და მამამისი ერთმანეთს. ეს სულ აინტერესებდა, მაგრამ ამ თემაზე აღარ ღირს ლაპარაკი.
საბედისწერო სერიალი
– სერიალში "გოგონა გარეუბნიდან" შემთხვევით მოვხვდი. მარინა კახიანის პერსონაჟის კასტინგზე მივედი. აშკარად მიხვდნენ, რომ პროფესიონალი მსახიობი არ ვიყავი და მითხრეს, კიდევ დაგიბარებთ, იქნებ სხვა როლზე დაგამტკიცოთო. მერე მომცეს ის როლი, რასაც ვთამაშობდი. დღემდე ვერ ვხვდები, რანაირად მოვხვდი სერიალში და ისიც მიკვირს, როგორ დავთანხმდი. სერიალზე მუშაობისას კვირაში სამჯერ მიდიხარ, რამდენიმე საათი მუშაობ და მოდიხარ. ასეთ რეჟიმს მიჩვეული არ ვიყავი და მეშინოდა, ვამბობდი, არ მომბეზრდეს და წამოსვლა არ მომინდეს–მეთქი. ძალიან ცვალებადი ხასიათი მაქვს, ამიტომ პასუხისმგებლობასაც ნაკლებად ვიღებ ჩემს თავზე. რადგან გადავწყვიტე, სერიალში ვყოფილიყავი, საქმეს პასუხისმგებლობით მოვეკიდე.
საშინლად მეზარება დილით ადგომა, ეს ჩემთვის ნამდვილი ტრაგედიაა. რაც ნატაშა მყავს, ამ მხრივ ცოტა გამოვსწორდი. ირაკლი რომ მეყოლა, მაშინაც ცოტა ხნით გამოვსწორდი, მერე ისევ ავურიე. სერიალზე მუშაობისას სულ "ვაიმე", "ვაიმე"–ს გავიძახოდი, არ უნდა დამეგვიანა, ტექსტი მესწავლა და ბოლოს დავიღალე, გავგიჟდი!
ამ სერიალმა პოპულარობის წუთიერი ეფექტი მომიტანა, რაც მე საერთოდ არ მხიბლავს. ჩემთვის არ არის საინტერესო, როცა მთელი ქვეყანა უცებ შენზე იწყებს ლაპარაკს. ეს ალბათ ჩემი ხასიათია. გაცილებით საინტერესოა, როცა ნელ–ნელა მიდიხარ წინ. როგორც წესი, პოპულარობის უეცარი ეფექტი ძირითადად სერიალებს აქვს. რა თქმა უნდა, ერთი მხრივ, სასიამოვნოა, როცა ყველგან გცნობენ, უცხო ადამიანების მხრიდან სიყვარულს გრძნობ, მაგრამ აქვე ეს გაწუხებს. ამ დროს ყველას უჩნდება სურვილი, რომ შენს ცხოვრებაში შემოიჭრას.
სერიალში მოხვედრას ბედს ვუკავშირებ. ფაქტია, რომ თორნიკესთან ურთიერთობა მაშინ ავაწყვე. როცა ჩემს ცხოვრებაში თორნიკე გამოჩნდა, სიყვარულის ან ოჯახის მოლოდინი საერთოდ არ მქონდა. როგორც წესი, ასეთ რაღაცეებს ვერ დაგეგმავ. ჩვენი სიყვარული ძალიან სწრაფად განვითარდა, ყოველ შემთხვევაში, დღევანდელი გადმოსახედიდან ასე ჩანს. შეიძლება ითქვას, რომ ჩვენ შორის რაღაც აფეთქება მოხდა. მართალია, სერიალზე მუშაობისას გავიცანი, მაგრამ ისეთი შეგრძნება მაქვს, ეს სერიალი რომ არ ყოფილიყო, ჩვენ მაინც შევხვდებოდით ერთმანეთს.
სიყვარული
– გამორიცხულია, სიყვარულს მტერი არ ჰყავდეს და არც ჩვენ ვართ გამონაკლისები. დღემდე არ ვიცი, ვიღაცეებს ჩვენი ერთად ყოფნა რატომ არ უნდოდათ. ყველაფერი გადავლახეთ, დღეს კი ოჯახური ცხოვრება ძალიან ჰარმონიულია. ყოფითი პრობლემები ყოველთვის არსებობს და არ აქვს მნიშვნელობა, საყვარელ ადამიანთან ერთად ცხოვრობ, მშობლებთან თუ მარტო. ამიტომ არარეალობად მიმაჩნია, როცა ამბობენ, ყოფითმა პრობლემებმა ჩვენი სიყვარული შეიწირაო. უაზრო პრობლემების გამო ნერვების აშლა არ ღირს, პირიქით, თორნიკეს სიყვარული ჩემთვის ყველა ყოფით პრობლემას ფარავს. მიხარია, რომ ერთად ვართ და ამით ყველაფერია ნათქვამი.
არ ვეთანხმები იმ აზრს, რომ ოჯახის და სიყვარულის შენარჩუნებაში ქალის როლია მნიშვნელოვანი, პირიქით, კაცის როლიც დიდია. ქალი მარტო ვერასდროს "ქაჩავს" და, მათ შორის, ვერც ოჯახში. ისეთი ოჯახი არ მინდა, რომელიც მარტო ჩემი შესანარჩუნებელი იქნება.
როცა ვთხოვდებოდი, ამბობდნენ, ძალიან ცუდია, როდესაც ქალი კაცზე უფროსიაო. წარმოდგენა არ მაქვს, რა არის ამის პლუს–მინუსები. ამის შემჩნევა ალბათ გვერდიდან უფრო შეიძლება. თორნიკე ჩემზე პატარა იქნება, დიდი თუ ჩემი ასაკის, რა მნიშვნელობა აქვს? ეს მთავარი არ არის. ჩვენ შორის ურთიერთობა შედგა, აღმოჩნდა, რომ თანამოაზრები ვართ და თანხვედრა მოხდა.
ჩემთვის მხოლოდ ის იყო მნიშვნელოვანი, ირაკლი როგორ მიიღებდა თორნიკეს, მეტი არაფერი. თორნიკე და ირაკლი კარგად უგებენ ერთმანეთს, ძალიან კარგი ურთიერთობა აქვთ.
ბედნიერი ოჯახისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი სიყვარულია, ესაა ყველაფრის თავი და თავი. ვინ როგორ აღიქვამს სიყვარულს და რას დაარქმევს, ეს უკვე ინდივიდუალურია. ყველას თავისი სიყვარული ყველაზე მაგარი ჰგონია.
დედაშვილობა
– მეორე შვილი 38 წლისამ გავაჩინე. 18 წლის ასაკში სხვა რაღაცეებზე ვფიქრობდი, 38 წლისა კი – სხვაზე. როცა ნატალია მეყოლა, მეტი გამოცდილება, მეტი ტკივილი მქონდა გავლილი, პასუხისმგებლობაც მეტი ვიგრძენი. ორივე შვილზე ერთნაირად ბედნიერი ვიყავი. როცა 9 თვე ბავშვი შენს მუცელშია, რა ასაკშიც უნდა იყო, არ შეიძლება, უზომო ბედნიერება არ განიცადო. ნატაშა რომ მეყოლა, იმ დროს ვადარებდი, როდესაც ირაკლი გავაჩინე. ვფიქრობდი, მაშინ როგორ იყო, როგორ ვუვლიდი. ბევრი რამ აღარ მახსოვდა, მას შემდეგ ძალიან დიდი დრო გავიდა. ირაკლი რომ მეყოლა, მშიშარა დედა არ ვიყავი, ნატალიაზე კი სულ დაფეთებული ვარ. პირიქით დამემართა, იმის გამო, რომ უკვე დიდი გამოცდილება მაქვს და ზუსტად ვიცი, რა უნდა გავაკეთო, როდესაც ნატაშას ტემპერატურა მაღლა აუწევს, მაინც რაღაც სხვანაირად მეშინია.
პატარა ასაკში გადაწყვეტილებებსაც სწრაფად იღებ, ემოციას ჰყვები და არა – გონებას. როცა წლები გემატება, მერე უფრო გონებას უჯერებ.
მკაცრი დედა არ ვარ, მე და ირაკლი ვმეგობრობთ. ის რომ მეყოლა, გავაცნობიერე, რომ უნდა აღმეზარდა, რაღაცეებზე შენიშვნა უნდა მიმეცა. სხვათა შორის, ეს ძალიან მიჭირდა, ვერ ვუბრაზდებოდი, ვერ ვეუბნებოდი, რომ რაღაც არ შეიძლებოდა. ხანდახან ისეც იყო, რომ არაადეკვატურ შენიშვნებსაც ვაძლევდი, მაგრამ მაშინ მეგონა, რომ, რადგან დედა ვიყავი, შვილისთვის აუცილებლად შენიშვნა უნდა მიმეცა. ნატალიამ რაც უნდა გააკეთოს, ალბათ არაფერზე გავუბრაზდები. ჩემთვის ბევრჯერ უთქვამთ, ირაკლის ძალიან ათამამებო. მე კი ვფიქრობ, რომ სულაც არ ვათამამებდი. ბავშვობაში ჩემთვის ბევრჯერ მოუციათ ისეთი შენიშვნა, რომელმაც ცხოვრებაში ხელი ძალიან შემიშალა. მაშინ რომ ჩემს ნებაზე მივეშვი, ალბათ რაღაცეებს უფრო კარგად გავაკეთებდი.
შვილის გაზრდაში დედაც რჩევებს მაძლევდა, მამაც, მათი მეგობრებიც. ვიღაცეები მითვლიდნენ კიდეც, შვილი როგორ უნდა გამეზარდა. ჩვენთან რატომღაც მიაჩნიათ, რომ სხვების ცხოვრებაში კომპეტენტურები არიან და მათი აზრი აუცილებლად სწორია. ფიქრობენ, რომ მათ იციან, ჩემთვის როგორაა უკეთესი, მე კი ეს არ ვიცი. იმ ასაკში ყველას ნათქვამს გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს. წლების შემდეგ ხვდები, რომ არავის უნდა მოუსმინო, რადგან ყველაზე კარგად შენ იცი, რისი გაკეთება შეგიძლია. თუ რამე შეგეშლება, ჯობს, საკუთარ თავს დააბრალო. როცა სხვისი ნათქვამის გამო შეცდომას უშვებ, სულ ნანობ, რატომ დაუჯერე.
ირაკლი საზღვარგარეთ, ინგლისში სწავლობდა, უკვე დიდი ხანია ჩამოვიდა. ჯერ კიდევ ძალიან პატარა იყო, როდესაც თქვა, რომ მსახიობობა უნდოდა და ახლა თეატრალური უნივერსიტეტის პირველი კურსის სტუდენტია.
რისი გაკეთებაც ძალიან გინდა, აუცილებლად უნდა გააკეთო. ირაკლის უნდოდა მსახიობობა და მეც და თორნიკემაც მხარი ავუბით, ვამხნევებდით. ძალიან ნერვიულობდა და ჩვენი მხარდაჭერა ნამდვილად სჭირდებოდა. როცა საკუთარ თავში ეჭვი ეპარებოდა, ჩვენ სტიმულს ვაძლევდით.
დაკარგული შანსი
– არა მგონია, მხოლოდ ერთი შეცდომა მქონდეს დაშვებული. საკმაოდ ბევრჯერ შევცდი. მეტად უნდა მეფიქრა საკუთარ თავზე და რაც ცხოვრებაში მომეცა, უარი არ უნდა მეთქვა. როგორც წესი, როდესაც რაღაცას მთავაზობენ, პირველად "არა"–ს ვამბობ. ასეთი ხასიათი ჩამომიყალიბდა.
ახალგაზრდობაში ჩემი გამოუცდელობის და დაუფიქრებლობის გამო საზღვარგარეთიდან ბევრ შემოთავაზებაზე ვთქვი უარი. ჩემი ფოტოები მეგობარმა ნიუ იორკში წაიღო და სააგენტო "ჯიემსი"–ში მიიტანა, სადაც ძალიან მოეწონათ და დაინტერესდნენ. იმ პერიოდში მეც ამერიკაში ვიყავი, ჩემს დასთან. ნიუ იორკში ისედაც ვაპირებდი ჩასვლას და ამიტომ სააგენტოს ხელმძღვანელთან შეხვედრას დავთანხმდი. ოცნების კოშკები ამიგეს. მეორე დღესვე პოდიუმზე გამიყვანდნენ, ძალიან სერიოზულ მომავალს მიწინასწარმეტყველებდნენ. მეორე დღეს ჩვენებაზე გასვლას დავთანხმდი, მაგრამ ტელეფონი გამოვრთე და ნიუ იორკში სასეირნოდ გავედი...
წლების შემდეგ მივხვდი, რამხელა სისულელე გავაკეთე. დღემდე ვერ ვხვდები, რატომ მოვიქეცი ასე. მეუბნებოდნენ კიდეც, თუ დიდხანს არ აპირებ ამერიკაში დარჩენას, სამ თვეში 60 ათას დოლარს გამოიმუშავებო, რაც 20 წლის წინ დიდი ფული იყო. ძალიან დაუფიქრებელი და ემოციური ნაბიჯი გადავდგი. პრინციპში, ჩემი ცხოვრება სავსეა ასეთი ემოციური ნაბიჯებით, შეიძლება ბევრიც მინანია, მაგრამ რა ვქნა, ასე აეწყო ჩემი ცხოვრება.
გუნება–განწყობა სწრაფად მეცვლება. ამ ყველაფერთან ერთად ძალიან ემოციურიც ვარ. რაც გავიზარდე, საკუთარი თავი კარგად შევიცანი და ამიტომ ვცდილობ, ემოციები მოვთოკო, თორემ იყო დრო, როდესაც უცებ ვფეთქდებოდი, მერე ასევე უცებ სხვა ტალღაზე გადავდიოდი. ეს კარიერისთვის ძალიან ხელისშემშლელი ფაქტორია. ახლა, მგონი, ცოტა რაღაცეები ვისწავლე... თუმცა ჯერ კიდევ არ ვიცი, ვისწავლე თუ არა.
დაბოლოს
– ახლა ჩემი ცხოვრების ძალიან კარგ ეტაპზე ვარ. ყველაფერი იდეალურად არ არის, მაგრამ კარგი პერიოდი მაქვს. ამჟამად მხოლოდ პირადი ცხოვრებით ვარ დაკავებული, მაგრამ უკვე ვხვდები, რომ სამსახური მჭირდება. ორსულობა, ბავშვის გაჩენა – ეს ყველაფერი სტრესია. ერთი წელი მხოლოდ მე და თორნიკე ვიყავით ნატაშასთან, დამხმარე არ გვყავდა და ძალიან გადავიწვით, სტრესი მივიღეთ. ახლა უკვე ძიძა გვყავს და შემიძლია მუშაობა დავიწყო.
ქეთი დინოშვილი