შეხვედრა (სრულად)
სალამი. ჰელლო. რას შვები? რავი, არაფერს, შენ? ვფიქრობ. როგორ ხარ? არამიშავს, შენ? მეც. გამისწორდა რო მომწერე, მეთქი აღარ ვახსოვარ თქო. ნომერს წავაწყდი და რატომღაც მომინდა ლაპარაკი შენთან უცებ. ოოოხ ისევ ისე იცი ყველაფრის მიხლა? –იმედია რამე სენტიმენტალურს არ ელოდი. :D არა, სენტიმენტალური რო გეთქვა შენგან გამიტყდებოდა. მიყვარს ასე რო იცი. –კაია. მეც მიყვარს. –გაეცინა გოგოს. …………………
–დღეს დილით ცუდად იყავი? –ჰო სიცხე მქოდა და სველი თავით წავედი სამსახურში. –და სიცხე რატომ გქონდა? –იმიტომ რო სველი თავით წავედი სამსახურში. –ა..ჰო.. ქუდი მაინც დაგეხურა. –არ მინდოდა. ლამაზი თოვლი იყო და. გამისწორდა. –ჰო თოვლი მეც გამისწორდა. –სად დაიკარგეო არ გეტყვი. ვხვდები. –ვიცოდი რო მიხვდებოდი და ტყუილი ატმაზკები აღარ მოვიფიქრე. –კაია. არ მინდა რო მომატყუო. –ჰო. –რა ჰო? –არ მინდა რო მოგატყუო. –კაი. …………………
–ისევ მარტო ხარ არა? –ჰო, შენც? –კი. –რატომ? –მოღალატე აღმოჩნდა. შენ რატომ?–შეუბრუნა კითხვა გოგომ. –მოღალატე აღმოვჩნდი. გაეცინათ. –გინდა მოწიო? –აუ არა რა, თავი დავანებე და არ მოწიო ჩემთან გთხოვ. –”ებრძვი?”–ირონიულად ჰკითხა ბიჭმა. –ჰო რა… ორი კვირაა დღე არ ჩამიგდია და ეხლა რო მოვწიო, შენ დაგაბრალებ, თვალებს ამოგთხრი და მტკვარში გადაგაგდებ! ბიჭს ჩაეცინა.–ფანტაზია ისევ გაქვს. –ისა და.. ცურვა კიდე არ გისწავლია ხო?–ჩაეკითხა გოგო. –არა, არ მისწავლია.–ახარხარდა ბიჭი. თვალით გაზომა მასზე თითქმის ორჯერ დაბალი გოგო, თითქოს შეეპარა ეჭვი რომ გოგო მის მტკვარში გადაგდებას მართლა აპირებდა. ქუჩაში სიგნალიზაცია ჩაირთო, ორივემ მექანიკურად გაიხედა მანქანისკენ. დუმილი ჩამოვარდა. …………….
–როგორ ფიქრობ, არის სიცოცხლე სიკვდლის შემდეგ? –ზუსტად არ ვიცი მარა მინდა რო იყოს. –რატომ? –მაშინ რამე აზრი ექნებოდა ამ ყველაფერს. –მართალი ხარ. –რატომ მკითხე? –რავი ისე. –გავიგე სალოზე… –ჰო. არ თქვა არაფერი, ისედაც ვიცი.–წამით გოგო მოიღრუშა. –კაი. გამიხარდა ეგ რო თქვი. –ვიცი. –საიდან იცი? –გიცნობ. –ეგ სულ დამავიწყდა.. –გაეცინა ბიჭს. ……………………………
–მომენატრე ხო იცი. –მეც. რამდენი ხანია არ გვილაპარაკია. –ჰო.. საუკუნეა. –ეგ სიტყვა კიდე ვერ მოიშორე? –ვერა. გადავეკიდე უშნოდ ვიცი.–გაეცინა ბიჭს. –რავი მე მომწონს. –მეც. ერთმანეთს პირველად შეხედეს საუბრის განმავლობაში. –თვალის ფერი შეგცვლია.–თქვა ბიჭმა. –მადლობა. –რატომ? –რომ შენიშნე. –რა შევნიშნე? –რომ თვალის ფერი შემცვლია. –ა, ეგ?? ჰო… –კიდე რამე შენიშნე რო? :D –რაღაცეები..–ეშმაკურად გაწელა ბიჭმა სიტყვა. –არ მეტყვი? –ეხლა არა. –კაი. –კაი… ღიმილით ჩასცქეროდნენ ერთმანეთს თვალებში. –გიხდება ეს ფერი ძაან. –მადლობ, მეც მომწონს. –ჭრელია. ადრე უფრო ნაცრისფერი იყო. –ნაცრისფერებს ვიცმევდი და მიტო! –ნუ ხო.. მწვანე ჩაიცვი მერე. –კაი მასე ვიზამ. –რამდენ უაზრობას ვლაპარაკობთ ამჩნევ? –მეც ეგ ვიფიქრე ეხლა. –რავი. ჩემთვის ამ უაზრობას მაინც რო აქვს აზრი? –ჩემთვისაც. თორე მოგაკეტინებდი აქამდე. –ეჭვიც არ მეპარება. გაეცინა ბიჭს. …………………..
–პრავას რო დამიბრუნებენ სადმე წაგიყვან. –პრავა აგახიეს?–გადაიხარხარა გოგომ –ჰო, არ მკითხო როგორ. შენ მოგეწონება.–ღიმილით უპასუხა ბიჭმა. –კაი მართლა მითხარი როგორ. –მთვრალი ცალმხრივ ქუჩაზე პროტივზე მივდიოდი, 190 სიჩქარით როცა ლიმიტი 60 იყო ღამით. –სულ ეგაა?–სიცილისგან თავი ძლივს შეიკავა გოგომ. –არა, მანქანას შევასკდი. –საღოლ.
–პატრულს. –აააააააააააააა :D :D :D –ჰო.. –ნორმალურად რო ატარო არა? –რავი დავიკიდე და. -ტვინს არ გაგიბურღავ ეხლა მორალით, შენით იცი ყველაფერი. –ჰო, მადლობ. –ააჰ!–ხელი ააქნია გოგომ. –ჰოდა… სადმე წაგიყვან მეთქი–მიუბრუნდა ბიჭი. –სად? –სადმე. –კაი, იყოს სადმე. არც მკითხავ სად? –გენდობი!–მოგონილი სინაზით უპასუხა გოგომ და თვალები დააფახულა.
გაეცინათ. ……………….. –შენები სად არიან? –არ გაგიგია?–ოდნავშესამჩნევად მოიღრუშა გოგო. რა, რამე მოხდა?–შეშფოთებით იკითხა ბიჭმა. გაეყარნენ. დედა წავიდა ინგლისში. მიიწვიეს. –მოიც, აბა შენ რას შვები ეხლა? –ჩემი დემოგრაფიული მდგომარეობა გაინტერესებს,სოციალური თუ ფსიქოლოგიური?–ნახევრად ხუმრობით ჩაეკითხა გოგო. –ყველანაირი. –ისევ იქ ვცხოვრობ. უახლოესი 5 წელი მაინც. მადლობა ღმერთს. ვმუშაობ. და რავი. ვარ რა. ვაჰ. არ ვიცოდი!რატომ არაფერი მითხარი. –რა არი სალაპარაკო. ტირილს ხო არ დავიწყებ. ტირილს ვიცი რო არ დაიწყებ მარა.. –კაი შევეშვათ. პროექტს ვაკეთებ ერთს, რო რამე, ვიცი რო დამეხმარები შენ მოგეწონება. რა პროექტს. ბავშვთა საავადმყოფოში მივდივარ,სადაც ონკოლოგიური და ეგრეთი პაციენტებია,ბავშვებს ზღაპარი უნდა მოვუწყო.. მინდა იცოდნენ რო ფერიები არსებობს..სერიოზული სახით თქვა გოგონამ. ბიჭმა ახლებურად შეხედა. გოგო პირდაპირ იყურებოდა მტკვრისკენ და ოდნავ იღიმოდა. –დაგეხმარები. რითიც გინდა. –მადლობ.–ესიამოვნა რომ შეკითხვები არ დაუსვა. –გამისწორდა მაგრად. –რა? –რო ეხმარები ბავშვებს. და რა რო ვეხმარები? უცებ დაიბნა გოგო. გამისწორდა. ააა :D კაია. ………………. ზარი.
მოკლე ცალმხრივი საუბრიდან დაასკვნა, რომ სამსახურში გამოიძახეს. –უნდა წავიდე.–დამნაშავის ტონით უთხრა ვაჟმა. წადი. მაგრად გამიხარდა რო გნახე.. მერე შეგეხმიანები და შემოგივლი როგორმე კაი? –კაი. ბიჭმა გაუღიმა. –მაგრად მიყვარს ასე რო იცი.. რა რო ვიცი? აი ეს რა… აი ინგლისურად the way YOU are. ზუსტად ეს იქნებოდა, ქართულად ვერ ვაყალიბებ. –სირცხვილი,მშობლიური ქართული რა დღეში გაქვს ბიჭო!–ხუმრობით გაკიცხა გოგომ.–მივხვდი რასაც ამბობ. მეც მომწონს ესე რო ვიცი. :D –კაი.–ბიჭი ყოყმანობდა. კაი. წავედი. წადი. და გნახავ მერე კაი? –კაი.–ორივეს გაეცინათ. –ბიჭი ქუჩის მოპირდაპირე მხრისკენ წავიდა. ლეპტოპის ჩანთა მხარზე წამოიგდო და კოლოფიდან სიგარეტი ამოიღო, მოუკიდა,მეორე მხრიდან გოგო დაინახა, მას უყურებდა ღიმილით. ხელი აუწია დამშვიდობების ნიშნად და მომვალი ტაქსი გააჩერა. მისამართი მექანიკურად უკარნახა და გოგონაზე დაიწყო ფიქრი…. ამდენი წელი იცნობდა და მაინც არ იცნობდა ბოლომდე…. არ სცნობია.. უკან მოიხედა. მდინარის პირას, ხიდზე შემომჯდარიყო გოგონა, ზურგზე ჩანთა მოეგდო და ტელეფონში რაღაცას კრეფდა სერიოზული სახით. უცებ მოეჩვენა, რომ გოგონა უფრო დიდი იყო, უფრო კარგი, და უფრო ღრმა, ვიდრე აქამდე იცოდა.. “დღესვე ვნახავ. დღესვე ვეტყვი.”–მიიღო გულში გადაწყვეტილება და გაეღიმა. უკვე ზუსტად იცოდა, რომ ამდენი ხნის მერე, გოგონა მაინც უყვარდა.. -გაცივდები ამდენი ქვაზე ჯდომით. -არაფერი, მაქსიმუმ საჯდომი გამიცივდეს. -მე უნდა ვიღელვო შენს საჯდომზე მერე? -ნამდვილი მეგობრები ასე აკეთებენ. :დ-მიუგო გოგონამ და უხალისოდ წამოდგა.-კაი მაშინ წამოყვანე სადმე. -წავიდეთ.-ხალისით დათანხმდა ბიჭი. წინა საუბრიდან ერთი კვირა გასულიყო, მაგრამ მას მაინც ვერ მოეკრიბა გამბედაობა გოგოს დალაპარაკებოდა, როგორც იმ დღეს გადაწყვიტა. -მისმინე ნიკა მეკითხება შენს ამბებს, რას შვებაო… არ გინდა შევხვდეთ? -აუ არა რა. -დაიმანჭა გოგო. -არ ვარ მის ხასიათზე ეხლა. -კაი მაშინ მომინდვია არჩევანი, რა ვაკეთოთ? -რაღაც ნამეტანი თავაზიანი ხარ შენ, ხომ კარგადაა ყველაფერი?-დაეჭვებულმა შეავლო ბიჭს თვალი, რომელსაც სახეზე ღიმილი გადაჰფენოდა. -ჰო, ნარმალნა.. შენ რას შვრები? ემოციური სტრესი გადაიტანე უკვე თუ ჯერ არა? -ჯანდაბა შენ!-ხუმრობით გაუჯავრდა გოგო.ბიჭს გაეცინა. -”ემოციური სტრესი”… ბარემ ის მკითხე “თავს როგორ გრძნობთ”…-ძალით ირონიულად თქვა გოგომ. არა მაგას არ გკითხავ, ისედაც ვიცი. ვხვდები. -კაია. ხოდა. სად მივდივართ?-ერთბაშად გახალისდა გოგო. -მოისვენე და წამომყევი! ვახ! -ოოო….-აბუზღუნდა გოგო მაგრამ მაინც მორჩილად გაჰყვა მასზე მაღალ ბიჭს. -სამსახურში რაო?-სხვათა შორის კითხა ბიჭმა. -სირები არიან. -რატომ კაცო :დ -ვმუშაობ ვმუშაობ ვმუშაობ და შედეგი ნოლი! ლამისაა ვიფიქრო რომ ფულისთვის ვაკეთებ ამას. -რას “ამას”-განგებ ირონიულად ჩაეკითხა ბიჭი. -არ იცოდე ვითომ.-მუჯლუგუნი წაჰკრა გოგომ და გზა განაგრძეს. -აი… რა არი იცი, მაგრად მიტყდება ეს მომენტი და რა ვქნა. ყველაფრით რო ასჯერ მეტი ხარ, მაგრამ სხვა, შენზე დიდი ნაგავი რო დაწინაურდება, იმიტომ რომ საჭირო “გენეტიკა” აქვს, არ გაგიტყდება?-სერიოზულად კითხა ბიჭს.-და ის იდიოტი რომ მე მეტყვის რა ვაკეთო. -ტეხავს ხო. -კაი გავატაროთ. უკვე დავიკიდე. -რა მალ მალე იკიდებ რაღაცეებს შენ კიდე უიმე! -რო არ დავიკიდო და “განვიცადო”, აღარ დავრჩები.-გაეცინა გოგოს. -წუწუნებ ეხლა. რა გჭირს?-სერიოზულად ჩაეკითხა ბიჭი. ასეთი გოგო არ ახსოვდა. -ააახ, фигня , ხელი აუქნია გოგომ და მოეშვა. იცოდა, ძალით ვერაფერს ამოგლეჯდა,სანამ თითონ არ იტყოდა მზად რომ ეთქვა სათქმელი. ………………
იმ დღეს სურათები ვნახე შენი, სად იყავით? -ააა, ხო,პაბში წავედით ხალხი. -კარგი იყო? -რავი გაასწორა. კაი ხანია არ მინახავს არავინ ანას გარდა და. ასე მგონია, სხვა პლანეტაზე ვარ და შეუძლებელია შევხვდე ხოლმე. -ხარ კიდევაც.-სერიოზულად მიუგო ბიჭმა. -კაი, ვარ.-მარტივად დაეთანხმა გოგო. -ჯიგარსონ! -ეს სიტყვა საიდან აიკიდე კიდევ?-უსიამოდ დაიმანჭა გოგო. -რავი “მომწყდა”. -აწი აღარ მოიწყვიტო. არ მომწონს. -როგორც მიბრძანებთ დედოფალო. -ხშირად არ მიმეორო, შევიფერო იქნებ. -კაი გავითვალისწინებ.-ჩაეცინა ბიჭს და გოგოს გვერდულად გახედა. ეშმაკურად იღიმოდა. რაღაცის მუღამი მაქვს და ვერ ვხვდები რის, არადა მიტყდება რომ არ ვაკეთებ. ასე ყოფილხარ? -შენ ხომ ნორმალური არაფერი დაგემართება-გადაიხარხარა ბიჭმა. -ნუ მეკაიფები, ლამისაა დავიგრუზო. ვერ ვისვენებ რა ამ შეგრძნებით და ხან რას ვაკეთებ ხან რას.. -გადაარჩინე სამყარო განადგურებას და შეგრძნება მოგეშვას იქნებ-პათეტიკურად წარმოთქვა ბიჭმა. -ჰმ, ეგეც იდეაა ხო იცი. მოდი შენ დაემუქრე სამყაროს და მე დავიცავ მას შენგან! -კაი, ეგრე იყოს. ვსო, შუღლი ჩამოვაგდოთ? -არა უფრო “პო გალივუდსკი” გავაკეთოთ, ვიკაიფებთ მაინც. -თან გეცოდინება რომ მოიგებ ხომ? “ჰეფი ენდი” და რამე. ნწ. არ მოსულა. -ცუდი ხარ!-მუჯლუგუნი წაჰკრა გოგომ, ბიჭი წაბარბაცდა. არ გინდა სხვანაირად იცხოვრო? -ეგ როგორ, სამსახურის მერე წავიდე კოლეგებთან ერთად ბარში და ვიწუწუნო დირექტორზე, მერე ვინმე კაცი ავიყოლო სახლში, გავატარო ღამე მასთან და თან მოვატყუო რომ მომეწონა და დილით გალეწილი სახით ისევ სამსახურში მივიდე? -არა, რატომ მაინცდამაინც ასე.. -ნუ, ყოველდღე თუ არა მუდმივი ხასიათი ხომ უნდა ქონდეს, აბა რა “პონტია”, მაშინ ხომ ცხოვრებით არ ვცხოვრობ.-ირონიულად თქვა გოგომ. -ცოტა დამახინჯებული წარმოდგენა გაქვს “სხვანაირზე”. ეს შენ იფიქრე, მე არ მითქვამს. -წადი შენი ფსიქოლოგი დედაც!…-ბიჭს გაეცინა, იცოდა, გააბრაზა გოგო.-ასე მინდა და ასე ვცხოვრობ. სხვანაიარად მენდომება-სხვანაირად ვიცხოვრებ. ვინ თქვა რომ კარჩაკეტილი მარტო ცხოვრება, სიწყნარეში დასვენება, კარგი ფილმის ყურება, წიგნის წაკითხვა, მუსიკის მოსმენა, რამე ახალი ისტორიის შესწავლა ან ძველის გადაკითხვა, მეგობრის სტუმრობა და მსგავსი რამეები არ არის ცხოვრება და არ ასწორებს! -გემოვნებაზე არ დაობენ.-დაუთმო ბიჭმა. მათი ცხოვრებისეული შეხედულებები მსგავსი იყო, დიდხანს კამათი არ გამოსდიოდათ. უბრალოდ ბიჭი უფრო კონტაქტური იყო და უფრო მეგობრებთან დროის გატარებას ამჯობინებდა მარტო ფილმის ყურებას, გოგონასგან განსხვავებით. -აქ მოგყავდი ამოდენა გზაზე? R U fucking kidding me? – სიცილით დააყოლა, ახედა ბიჭს და სვლა შეანელა. -წამო მეთქი. -კაი სად მიმათრევ. -იქ, სადაც ჯერ არ ყოფილხარ, იქ სადაც სიყვარული ბუდობს, იქ სადაც ქალაქს სიყვარულის ქალაქს ეძახიან.-პათეტიკურად წარმოთქვა ბიჭმა. -საიდან მოგებლანდა?-გადაიხარხარა გოგომ. -უცებ ვიფიქრე რომ კარგი ხანია არ წავსულვართ, არ მინახავს მე პირადად და შენთან ერთად მინდა ვნახო. სხვებთან მუღამი არ აქვს. -რატომ ვითომ? -შენებური ხედვით დანახული უფრო ასწორებს. -სერიოზულად მიუგო ბიჭმა და პაუზა გააკეთა. გოგო ეშმაკურად უღიმოდა. -კაი წავიდეთ, შენ თავს დააბრალე სასტიკ ცინიკოსად თუ ვიქეცი იქ. იცი ჩემი აზრი ამგვარ რამეებზე. -ეგ აზრი არაა, პოზიციაა. მაიც, შეგიყვარდეს და მერე ვნახოთ. -შენც ამ აზრზე იყავი და რამე შეიცვალა?-უსინდისოდ ჰკითხა გოგომ, არადა პასუხი მისთვის ცნობილი იყო. ბიჭმა პასუხად ბილეთის ფული გადაიხადა და ავტობუსში მოკალათდნენ. -აუუ სანამ ეს იჩაქჩაქებს..-ძალით დაიწუწუნა გოგონამ. _აიტან როგორმე, ზატო მთელი ეს დრო ჩემს კომპანიაში იქნები, რას იტყვი ხომ საოცრეებაა?- გოგოს ძალით განაზებულ და დამტკბარ ბიჭზე გაეცინა და მუჯლუგუნი ჰკრა. -სიღნაღში მალე ჩავიდნენ. გოგონა მართლა არ იყო ნამყოფი განახლებულ ქალაქში და ერთბაშად მოეწონა. სწრაფი ნაბიჯით დადიოდა და ათვალიერებდა შენობებს, თუმცა დიდხანს მაინც ვერ გაიტაცა ქალაქმა. ბიჭი ღიმილით დაყვებოდა და მის რეაქციებს აკვირდებოდა. მთელი დღე სეირნობაში გაატარეს, კაფეში დასხდნენ, ივახშმეს და სასტუმროში ნომრებიც დაჯავშნეს. -როგორ მოგეწონა ახალი ქალაქი? -არის რა. კარგია რომ გააკეთეს. -ყველაზე მეტად რა მოგეწონა?-ჩაეკითხა ბიჭი და პასუხს ჩაუსაფრდა. ერთი ადგილი მოსწონდა განსაკუთრებით მას,უკაცრიელი, ჩუმი, ქალაქის ზევით, საიდანაც ყველაფერი ხელისგულივით ჩანდა. -ვირი მომეწონა ყველაზე მეტად. ხიდზე რომ იყო.-მიუგო გოგომ დაფიქრების გარეშე და ბიჭის იმედგაცრუებულ სახეს რომ შეხედა გადაიხარხარა. -რა იყო, რა პასუხს ელოდი ჩემგან? -ნუ, ამ პასუხს არა. შენს ამპლუაში ხარ.-გაჯავრებით დაუმატა, მაგრამ იმავე წამს გაიღიმა. გოგოზე დიდხანს გაჯავრება არ გამოსდიოდა. -რა არის ცუდი სიყვარულში ან, ურთიერთობებში? -არაფერი ცუდი. კარგია. საერთოდ, სიყვარული ერთადერთი ღირებული რამაა ჩვენს ცხოვრებაში და თუ იპოვი, ძალიან გაგიმართლა ჩათვალე და უნდა ეცადო არ დაკარგო შენი დებილობით.-სერიოზულად მიუგო გოგომ. -ზოგადად ვსაუბრობთ თუ კონკრეტულად?-ეშმაკურად იკითხა ბიჭმა. -როგორც გინდა რომ ვისაუბროთ, ისე წამოგყვები დიალოგში.-თამამად მიუგო გოგომ. -მოდი კონკრეტულად. -კარგი.კონკრეტულად მე, არასოდეს მყვარებია, ამიტომ საუბარი იმაზე რა მაგარია სიყვარული-ჩემი მაგალითით ვერ დავიწყებ. მე ამ შემთხვევაში ქალ-ვაჟის სიყვარულს ვგულისხმობ და არა მეგობრულს და ასე შემდეგ. -მესმის. აი მე ვიცი რა არის სიყვარული. -მერე რა არის? მომიყევი.-ინტერესით ჰკითხა და პასუხის მოლოდინში იდაყვს დაეყრდნო. -როგორ გითხრა.. ბედნიერდები ყველა წამით, მასთან რომ ატარებ. გრძნობ რომ ცოცხლობ. გული სითბოთი გაქვს სავსე, მუცელში პეპლები დაფრინავენ, დებილივით იღიმი, როცა არაფერია საღიმარი. სულ მასზე ფიქრობ. გინდა გააბედნიერო, რომ კიდევ ერთხელ დაინახო მისი ღიმილი, ხვდები, რომ ის შენი მეორე ნახევარია და უფრო ცხოველურად გრძნობ რომ აქამდე მთელი არ იყავი. არამედ, მთელის ნაწილი.აი ეს ასწორებს ძალიან..-ბიჭი შეჩერდა და გოგოს შეხედა, ყურადღებით რომ უსმენდა. -WOW. მართლა მაგარი რამე ჩანს. იმედია მეც გავიგებ რა არის. -გაიგებ აბა რა.. -მოწყვეტით მიუგო ბიჭმა და ყავა მოსვა. გჯერა, რომ შეიძლება ერთხელ შეხვდე ადამიანს და იფიქრო: “ის გადაატრიალებს ჩემს სამყაროს.”? აი მე არ მესმის ერთი ნახვის სიყვარულის. ადამიანი ხომ უნდა გაიცნო, გაიგო, შეიცნო და მერე მოდის ეს გრძნობები.. მეგობრობაშიც ასე არაა? თანდათან, ნელ ნელა..
სიყვარული სწორედ ეს ერთი ნახვით და ერთი საუბრით შეყვარებაა. ეგ არის წმინდა სიყვარული, ყოველგვარი მომდევნო გაანალიზების, დაფიქრების, რაციონალური გადაწყვეტისგან თავისუფალი, მაგალითად, ეწყობით თუ არა ერთმანეთს და ასე შემდეგ..-არ დაეთანხმა ბიჭი. გოგო დაფიქრებით უყურებდა. -ჰმ, ამ თემაზე არასოდეს გვისაუბრია. არადა რა საინტერესო ყოფილა. -აჰა!-ხალისით დაეთანხმა და სიგარეტს წვალება დაუწყო.-გახსოვს როგორ გაგიცანი? -რა დამავიწყებს.-სიცილი დაიწყო გოგომ. -პირველად რომ გნახე, რამდენი ხალხი იყო და მე შენ ეგრევე მომხვდი თვალში. სხვა იყავი. სხვები ლაქლაქებდნენ რაღაცეებს და მიდიოდა ერთი ამბავი, შენ ჩუმად იდექი და ირონიულად გეღიმებოდა. მომეწონა უსიტყოდ რომ “ეკაიფებოდი”. -ააახ, მე კიდე რა იმედი მქონდა ვერავინ მიხვდებოდა რომ ვკაფობდი მაგათზე!-ვითომ დანანებით თქვა გოგონამ.-მერე რომ მოხვედი და რაღაცის ბოდიალობა დაიწყე ის თუ გახსოვს? -რა რაღაცის, კაცი ლექსად გავიკრიფე..არ გესმოდა რას ვამბობდი? -არა. მარტო გავიგე საცეკვაოდ რომ მიმიწვიე და მეტი არაფერი. -აუუხ მე კიდე რამდენი ვილაპარაკე.. -რაღა მნიშვნელობა აქვს.-დაამშვიდა გოგომ. -აი მე ეგრევე მივხვდი რომ მომეწონებოდი. და მერეც, საუბარში მხოლოდ გამიმტკიცდა აზრი. -მეც მომეწონე, ოღონდ ჯერ ცოტათი, საუბრის მერე მეც განმიმტკიცდა აზრი.-გოგო ეშმაკურად ეთამაშებოდა სიტყვებით. აქამდე საუბარი ნახევრად ხუმრობის ტონში, მსუბუქად მიდიოდა, უცებ ბიჭს სახე დაუსერიოზულდა. -მე შენ მაშინვე მაგრად მომეწონე და მერე.. მივხვდი რომ შენნაირად არავინ მომწონებია. სხვა ხარ, ჩემიანი ხარ. “ჩემი” ხარ. თუ ხვდები რას ვამბობ. -კი. ვხვდები. -აი, მაგაშია საქმე რომ ხვდები. შენთან გაშიფრვა არ მჭირდება, ჩემი გესმის უსიტყვოდ. და ეს ძალიან მაგარია! დებილი უნდა ვიყო რომ დაგკარგო. -და დებილი არ ხარ.-ღიმილით ჩაერთო გოგო.ბიჭი უცებ გაჩერდა, მისთვის უჩვეულოდ ბევრს ლაპარაკობდა, მიხვდა. -რომ გითხრა რომ ძალიან მიყვარხარ და მინდა ყოველი დღე შენით დავიწყო და შენით დავასრულო, რას მეტყვი?-ჯიქურად შეეკითხა გოგოს, რომელიც ამგვარ ტემპს არ ელოდა. -??? ბიჭი მოთმინებით ელოდა პასუხს. გოგო ფიქრობდა. -გეტყოდი, რომ უნდა დავფიქრდე რას ვგრძნობ. არ მიფიქრია აქამდე ასე.. შენზე.. -კარგი.-დაეთანხმა ბიჭი და სულ სხვა თემებზე დაიწყეს საუბარი, ვითომ არაფერი მომხდარა. გოგო ცოტა დაბნეული ჩანდა. დილით გვიან გაეღვიძა. ბიჭის მესიჯი დახვდა. “ბრექვესტში ვარ, ამო შენც.” სწრაფად გადაიცვა კაბა და ავიდა.
ბიჭი კუთხეში მაგიდასთან მიმჯდარიყო და დიდი ჭიქით ყავას სვამდა, ფანჯარაში იყურებოდა. გოგომ შორიდან შეხედა. გულში სითბო ჩაეღვარა. ღამე დიდხანს ფიქრობდა და ცდილობდა გრძნობებში გარკვეულიყო. როცა დაიჭირა, რომ მასაც იგივე “სიმპტომები” ჰქონდა, რაზეც ბიჭი საუბრობდა, გული აუჩქარდა.. “აქამდე რატომ არ მიფიქრია და მივხვედრილვარ???” ეხლა კი-კარიდან მალულად თვალს ადევნებდა მას, თითქოს პირველად ხედავდა. გულში სითბოს კიდევ უფრო მძლავრი ნაკადი იგრძნო. მაგიდას მიუახლოვდა. ბიჭმა ამოხედა და გაუღიმა. “წავალ ყავა მოგიტანო”-ამ სიტყვებით ფეხზე წამოდგა. გოგომ არ აცალა და მძლავრად ჩაეხუტა. ბიჭმა მაგრად მიიკრო მასზე გაცილებით დაბალი გოგონა და არაფერი ჰკითხა. ასე, მდუმარედ ისაუზმეს. სასტუმროდან კიდევ ქალაქში გაისეირნეს და როგორც იქნა, გოგომ ხმა ამოიღო: -ეხლა რომ ვიკვირდები, ვხვდები რას გულისხმობდი გუშინ.-ბიჭმა დაკვირვებით შეხედა. -შენთან ყოფნა სულ მსიამოვნებს და მიხარია, შენ რომ გესმის ჩემი-ისე არავის. შენთან შემიძლია ბოლომდე ვიყო ის, რაც ვარ, როგორიც ვარ და არ მეშინოდეს, რომ იფიქრებ რომ მაკლია კარგად.. და კიდევ.. აი შენი ნახვისას ძალიან ბედნიერი ვხდები ხოლმე.. მე მეგონა უბრალოდ მიხაროდა კარგი ადამიანის ნახვა და საუბარი მაგრამ ეხლა ვხვდები, რომ ასე მარტო შენი ნახვისას ვარ ხოლმე.. და კიდევ.. მუცელში პეპლები დაფრინავენ.
გოგო გაჩერდა და კითხვით სავსე დიდრონი თვალები მიაპყრო ბიჭს. -ეს არის ჩემთვის სიყვარული, ისეთი, როგორიც მე მგონია რომ არის.. პეპლები შენ რომ არ გეთქვა, კარგა ხანს ვერ მივხვდებოდი კიდევ ალბათ. ბიჭმა ვერ მოითმინა, გოგონა აიტაცა და დააბზრიალა. ქალაქში ბინდდებოდა, გაზაფხულის სასიამოვნოდ თბილი ამინდი იდგა. სკვერში ხალხი ირეოდა, გოგოს კისკისმა დაარღვია მყუდროება. ქალაქი მათთვის სიყვარულით სუნთქავდა.
