ნანა ფაჩუაშვილი: "ვარსკვლავის გახსნის დღეს ვიტყვი, რამდენი წლის ვარ"
50 წელი სცენაზე, 100–ზე მეტი როლი თეატრსა და კინოში, სიხარული, წარმატება, ბევრი აპლოდისმენტი და ცოტა წყენაც – დაახლოებით ასეთია მსახიობ ნანა ფაჩუაშვილის შემოქმედებითი ცხოვრება, რის მიღმაც კიდევ ბევრი საინტერესო იმალება. 31 მარტს რუსთაველის თეატრის წინ, სადაც მრავალი წელი გაატარა, მის ვარსკვლავს გახსნიან. ამ დღისთვის განსაკუთრებით ემზადება. სურს, მაყურებლის წინაშე თავისი მრავალწლიანი შემოქმედება შეაჯამოს. ისე ნერვიულობს, როგორც მაშინ, როცა სცენაზე პირველ ნაბიჯებს დგამდა.
ქალბატონმა ნანამ "სარკეს" თავისი ემოციები გაუზიარა.
– ქალბატონო ნანა, რას დაარქმევდით თქვენი ცხოვრებისა და შემოქმედების ამ ეტაპს?
– ის ეტაპი დადგა, როცა ასე თუ ისე უნდა წარდგე მაყურებლის წინაშე, შეაჯამო და წარმოაჩინო შენი საქმიანობა. როდესაც ხურჯინი აივსება, ის გვერდზე უნდა გადადო და ახალი ხურჯინის ავსება დაიწყო, თუ, რა თქმა უნდა, ამის უნარი შეგწევს. ვერ ვიტყოდი, რომ იოლია ჩვენი პროფესია. მსახიობებს სპორტსმენებს ვადარებ. 31 მარტს ვნახავ, რა წონის გირის აწევა შემიძლია.
– როგორ ემზადებით ამ დღისთვის?
– სამზადისი დაწყებულია, ჩემი ძველი სპექტაკლებიდან ნაწყვეტებს ვამონტაჟებ. ამ ყველაფერს რომ ვუყურებ, ვხვდები, საკმაოდ ბევრი მაქვს ნათამაშევი. გული მწყდება იმ პარტნიორებზე, ვის გვერდითაც მთელი ცხოვრება გავატარე და ახლა აღარ არიან. სამწუხაროდ, ჩემი საქმიანობის შეჯამება მათ გარეშე მომიწევს. ჩემი ბოლო სპექტაკლებიდან პატარ–პატარა ეპიზოდებს ვითამაშებ. ამ ყველაფერს ჩვენი თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი რობერტ სტურუა უდგას სათავეში. იმედი მაქვს, რომ საინტერესო საღამო გამოვა. ამისთვის ძალ–ღონეს ნამდვილად არ დავიშურებ. ერთი კი არის, რომ, როდესაც ადამიანი გარკვეულ ასაკში შედის, იმ წონის გირს ვეღარ სწევს, რასაც წლების წინ ერეოდა, მაგრამ მე მაინც შევეჭიდები. თუ ავწევ, ხომ კარგი, თუ არადა, მაყურებელი მაპატიებს, თუმცა არ მინდა, ისეთი რამ გავაკეთო, მაყურებლის საპატიებელი გავხდე. სცენაზე ბოლომდე დავიცლები. მინდა, თეატრიდან ხალხი კმაყოფილი წავიდეს და თქვან: "ყოჩაღ, ნანა!".
– საღამოს რეჟისორი ვინ არის?
– ნიკო მშველიძე. სხვადასხვა ეპოქის და სხვადასხვა სტილის, ერთმანეთისგან განსხვავებულ გმირებს ვითამაშებ.
– რა რეაქცია გქონდათ, როცა გაიგეთ, რომ თეატრის წინ ვარსკვლავს გიხსნიდნენ?
– ეს ძალიან საპასუხისმგებლოა. რა თქმა უნდა, დიდი პრესტიჟია, რომ შენი თეატრის წინ იქნება შენი გვარი და სახელი. ვფიქრობ, ამისთვის ღირდა ცხოვრება. მე ნამდვილად მინდოდა თეატრის ისტორიაში ჩემი სახელისა და გვარის დამკვიდრება, მაგრამ ვარსკვლავის გახსნაზე არ მიფიქრია. მთელი ცხოვრება იმისთვის ვშრომობდი, რომ რაღაც საინტერესო შემექმნა. კიდევ კარგი, ეს ჟინი დღემდე მაქვს – ვიყო სასურველი და საინტერესო. ამისთვის ბრძოლაა საჭირო და მეც ვიბრძვი.
– კიდევ რა ელის სტუმრებს 31 მარტს?
– ჩემი წიგნის პრეზენტაცია მოეწყობა. ვინც შემქმნა, ვგულისხმობ ჩემს რეჟისორებს, ვინც გამომძერწა, მწვანე გზა გამიხსნა და დამიმეგობრდა, მათ ვცემ უდიდეს პატივს. წიგნს ჰქვია "მე და ჩემი რეჟისორები". მასში შევა წერილები, თუ რას ფიქრობენ ჩემზე რეჟისორები. წიგნში იქნება ფოტოალბომი. ამ წიგნის იდეა მე მეკუთვნის, მისი ბედი კი ჩემს კოლეგა მანანა თევზაძეს მივანდე. მადლობას ვუხდი თბილისის მერიას და კულტურის სამსახურის უფროს ნეკა სებისკვერაძეს. რომ არა ურთიერთგაგება, მე ამ წიგნის გამოცემას ვერ შევძლებდი. მათ მაჩუქეს ეს წიგნი. ჩემს ბენეფისს და ჩემს ვარსკვლავს კი რუსთაველის თეატრი აკეთებს. მათი მადლობელი ვარ, ეს ყველას ხვედრი არ არის.
– კულტურის სამინისტრომ არ შეგიწყოთ ხელი?
– კულტურის სამინისტრომ თქვა სიტყვა "არა". ადრე თუ კულტურის სამინისტრო ხსნიდა ვარსკვლავებს, ახლა ეს პრეროგატივა გადაეცა თეატრებს და დავით ოქიტაშვილს. ჩემი საღამოს ორგანიზატორია რუსთაველის თეატრი, ხარჯებსაც ის გაიღებს.
– ალბათ ამ სამზადისმა თქვენი დღის რეჟიმიც შეცვალა, გაართულა.
– კი, ეს მართლაც ძალიან რთულია. ისედაც ბევრს ვმუშაობ, ყოველდღე ტელევიზიაში ვარ, სპექტაკლებში ვმონაწილეობ, თანაც პატარაც აღარ ვარ. ვარსკვლავის გახსნის დღეს ვიტყვი, რამდენი წლის ვარ. ჯერჯერობით ყველაფერი ისე მიდის, როგორც მე მინდა, თეატრი ყველანაირად მიწყობს ხელს. შეიძლება ეს იყოს გედის სიმღერა, ღმერთმა იცის.
– თქვენ არაერთ თეატრში გითამაშიათ. ალბათ იმ წლებიდანაც ბევრი გაქვთ გასახსენებელი.
– კი, ასეა. რუსთაველის თეატრიდან პირველად მე გადავდგი ასეთი ნაბიჯი და ზუგდიდის თეატრში წავედი, სადაც ვითამაშე სპექტაკლში "თავადის ქალი მაია". "სარდაფის" თეატრი მე, კახი კავსაძემ და რამაზ ჩხიკვაძემ გავხსენით. მერე "თავისუფალ თეატრში" ვიყავი, შემდეგ – ახმეტელის თეატრში, მერე – "თეატრში ათონელზე". ვფიქრობ, ძალიან საინტერესო წლები იყო ჩემს ცხოვრებაში.
– ბოლო რამდენიმე წელია ტელეწამყვანობაც შეითავსეთ.
– 10 წელია, რაც ვცდილობ, ტელეწამყვანი ვიყო. "პირველ არხზე" გადაცემა "სამოთხის ვაშლები" მიმყავს. წლების წინ ტელეკომპანია "ევრიკაზე" ვმუშაობდი, "თეატრალური სალონი" მიმყავდა. ამ ყველაფრის მიუხედავად, ჟურნალისტობაზე თავს ვერ დავდებ.
– თქვენს წარმატებულ კარიერას ახლდა იმედგაცრუებები?
– არა, წარუმატებელი მსახიობი ნამდვილად არ ვარ, არც ჩავარდნები მქონია და არც პაუზები. ნებისმიერ მსახიობს აქვს ხოლმე ასეთი მომენტი, უბრალოდ მე ვცდილობდი, ყოველთვის გამომენახა გზა, რომ დაკავებული ვყოფილიყავი.
– როგორ ახერხებდით ამას?
– ძალიან იოლად, ყოველთვის ვეძებდი საქმეს. ახალგაზრდობაში კვირაში 6 სპექტაკლში ვთამაშობდი, დღეს ასე აღარ არის. მსახიობმა თავად უნდა იზრუნოს, რომ იყოს სასურველი. ამისთვის მუშაობა და იმის მტკიცებაა საჭირო, რომ შენ ჯერ კიდევ შეგიძლია.
– ამ წლების განმავლობაში ალბათ იქნებოდა სინანული, შეცდომები.
– სინანული ნამდვილად იყო, მაგრამ შეცდომები?.. რუსთაველის თეატრში შეცდომა არ დამიშვია. ჩემი დევიზია: მე უფრო მჭირდება თეატრი, ვიდრე მე ვჭირდები თეატრს. თუ ამ ლოზუნგით იცხოვრებ, ყველაფერი გაგიიოლდება. შეუცვლელი მსახიობი არ არსებობს. როგორ გიყვართ "სარკის" ჟურნალისტებს შიდა დინებების გამოკითხვა!.. სინანულზე მეტად წყენა მქონია, მაგრამ ამის გამო ხელი არასოდეს ჩამიქნევია.
– როგორ მიიღეს კოლეგებმა თქვენი ვარსკვლავის გახსნის ამბავი?
– როგორ ფიქრობთ, მოვა ვინმე და მეტყვის, შენ ვარსკვლავის ღირსი არ ხარო? რა თქმა უნდა, არა. რაც კი ვარსკვლავი გახსნილა, იმ საღამოებისთვის თავი არასოდეს დამიზოგავს, მეც ბევრი ვიმუშავე.
– თქვენი ოჯახის წევრები ამ დღისთვის განსაკუთრებით ემზადებიან?
– ჩემი ოჯახის წევრებისთვის ეს მნიშვნელოვანი დღეა, ყველა ხელს მიწყობს. ქალიშვილი სპეციალურად ამ დღისთვის ჩამოდის უცხოეთიდან. ჩემი დაც უცხოეთში ცხოვრობს და იმედია, ისიც შეძლებს ჩემ გვერდით ყოფნას. შვილიშვილები განსაკუთრებით მგულშემატკივრობენ, რამდენიმე თვეში დიდი ბებიაც გავხდები... მინდა, ამ დღის შემდეგ ცოტა ხნით სადმე დავისვენო. წლებია დილის 9 საათიდან საღამოს 9–მდე სახლში ვერ შევდივარ. ასეთი ცხოვრება თავად ავირჩიე. ფარ–ხმალი არასოდეს უნდა დაყარო, ბოლომდე უნდა იბრძოლო, რომ ბედი გწყალობდეს... ისე, შეიძლება წარმატებისთვის იღბლიან ვარსკვლავზე უნდა დაიბადო. ალბათ ძალიან დიდი ხნის წინ აენთო ჩემი ვარსკვლავი ზეცაში, იარა, იარა და 31 მარტს ხელში უნდა დავიჭირო!
– ამ საღამოსთვის საგანგებოდ იკერავთ სამოსს?
– ახლა ყველაზე ნაკლებად ამაზე ვფიქრობ. დიზაინერი მანანა მანია ძალიან სადა, ლამაზ კაბას მიკერავს. ის ზრუნავს ჩემზე. როდესაც მეგობარი ხელს გამოგიწვდის, ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს. იმედი მაქვს, მანანა ისეთ კაბას შემიკერავს, რაც ჩემს წლებს შეეფერება.
– ელოდებით ქვეყნის პირველ პირებს თქვენს ღონისძიებაზე?
– ამაზე ვერაფერს გეტყვით. რადგან თეატრი აკეთებს ამ საღამოს, ბილეთების უმეტესი ნაწილი გაიყიდება.
ლანა კიკნაძე
