ზაფხულის სევდიანი ამბავი...(სრულად)

საზაფხულო არდადეგები სწრაფად გავიდა.უკვე სკოლაში წასვლის დროც მოვიდა.მარიმ გაიგო,რომ სხვა სკოლაში უნდა გადასულიყო,დიდად გული არც დასწყვეტია.მარის წასვლამ გადაწყვეტინა მის დაქალსაც,რომ სკოლა შეეცვალა და დაქალს არ დაშორებოდა.მოვიდა 15 სექტემბერიც.ნინიმ მარის გაუარა და სკოლაში ერთად წავიდნენ.
ნინი ამ ქალაქში დაბადებიდან ცხოვრობდა.მარი კი ორი წლის გადმოსული იყო.ბოლო წელი იყო და უნდოდათ ერთად ყოფილიყვნენ სკოლის დამთავრებისას.გზაში მხიარულობდნენ და ამასობაში სკოლასაც მიუახლოვდნენ.ეზოში უამრავი ბავშვი ირეოდა.მარის ცოტა შეეშინდა უცხო გარემოში ყოფნის,მაგრამ თავი ხელში აიყვანა.რამდენიმე ბავშვი გაიცნეს.ეზოს შუაგულში ერთი სიმპატიური ბიჭი იდგა,მარიმ ის შემოსვლისთანავე შეამჩნია და გულში რაღაცამ მტკივნეულად გაუელვა,მაგრამ არ უთქვამს ნინისთვის.ზარიც დაირეკა და საკლასო ოთახში შევიდნენ.რამდენიმე ბიჭმა დააგვიანა,ვიღაც ნიკას და გიორგის კითხულობდნენ.შუა გაკვეთილზე კარი გაიღო და დაინახა ის...გაიგო,რომ ნიკა ერქვა. გაკვეთილებზე შებოჭილი იჯდა მარი.როგორც იქნა დასრულდა ტანჯვა და სკოლიდან წამოვიდნენ.ტრანსპორტს ელოდებოდნენ,როცა ნიკა და გიორგი გოგოებთან მივიდნენ და უთხრეს,რომ ამ საღამოს ახალი კლასელები ეპატიჟებოდნენ რესტორანში გასაცნობად.ნინი მაშინვე დასთანხმდა,მარი კი თავს იკავებდა,რადგან იცოდა,არ გაუშვებდნენ.
-ნომერი მომეცი,დაგირეკავთ და გაგაგებინებთ სად და როდის მოხვიდეთ,-უთხრა ნიკამ ნინის და მარის თვალს არ აშორებდა.
-მარი მიეცი შენი ნომერი.ხო იცი,რომ მე ტელე გამიტყდა.-თან მარის თვალი ჩაუკრა.სხვა გზა არ ჰქონდა,თავისი ნომი უნდა მიეცა,რადგან ნინის მართლა არ ჰქონდა ტელე.ნიკამ მარის ნომერი ჩაიწერა და წავიდნენ.სანამ წავიდოდა სახელი სამჯერ ჰკითხა,თითქოს ასეთი ძნელი დასამახსოვრებელი ყოფილიყოს.სახლში მივიდნენ.ნინი ბევრს ეცადა,მაგრამ მარი მაინც არ გაუშვეს.ტელეფონზე ზარი შემოვიდა,მარიმ დახედა და უცხო ნომერი იყო.მიხვდა,ნიკა ურეკავდა.
-ალო...-მარიმ ისე უპასუხა თითქოს ვერ ხვდებოდა რომ ნიკა იყო.
-მარი ნიკა ვარ.ხომ მოდიხართ?რესტორან „მწვანე კონცხში“ მოდით.
-იცი ნიკა მე ვერ მოვდივარ სტუმრები მყავს და ვერ დავტოვებ...-იცრუა მარიმ.
-ნინი მოდის?
-კი გავაგებინებ ადგილს სად უნდა მოვიდეს.
-კარგი.კარგად.
-კარგად.-ტელეფონი გათიშა და ამოისუნთქა.

დილით ადრე გაუარა ნინიმ სკოლაში წასასვლელად.გზაში კი ცოტას წაიჭორავებდნენ.

-გუშინ რატო არ წამოხვედი?რომ გეთქვა დედაშენისთვის გამოგიშვებდა.
-დედა კი,მაგრამ მამა არ გამომიშვებდა,ხომ იცი ასეთი შეკრებები არ უყვარს.-მარის თითქოს შერცხვა და თავი ჩაღუნა.
-მემგონი შენ ეგენი ბანკეტზეც არ გამოგიშვებენ.-გაეხუმრა ნინი
-შენ იხუმრე და შეიძლება მართლა ასე მოხდეს.
ამასობაში სკოლასაც მიუახლოვდნენ.ნიკა და გიორგი გარეთ იდგნენ..მარისთვის კი ყურადღება არც მიუქცევია ნიკას.ნიკა ნინის მიესალმა და გადაკოცნა.მარი გუნებით ეჭვიანი არასდროს ყოფილა,მაგრამ ახლა იეჭვიანა.“ნუთუ მას ნინი მოსწონს?-გაიფიქრა მარიმ,-არა ეს შეუძლებელია!"
-ნი შევიდეთ გაკვეთილზე,ზარი დაირეკა.-ცოტა დაბნეულად ლაპარაკობდა მარი.
-კაი წავიდეთ.-დაეთანხმა ნინი-თქვენ არ მოდიხართ?
-არა,მეორე გაკვეთილზე ამოვალთ.–უპასუხა გიორგიმ.
-მარი რა იყო რა ფერი გადევს?ნუ იმჩნევ რო მოგწონს თორემ მიხვდება(ნინი)
-კი,მაგრამ მე არ მითქვამს,რომ მომწონს.-გაკვირვებული უყურებდა თავის დაქალს.
-მარი მესამე წელია დაქალები ვართ,კარგად გიცნობ და ვიცი რომ მოგწონს,მაგრამ უნდა გითხრა,გუშინ სახლამდე მოგვაცილეს ნიკამ და გიომ მე და ჩვენი კლასელი თამთა,ისიც ჩვენკენ ცხოვრობს,გზაში კი ნიკამ მითხრა,რომ მოვწონვარ.მე ეს სიმთვრალეს დავაბრალე და გავატარე.უბრალოდ ეს უნდა გცოდნოდა.მე მართლა ძალიან მინდა,რომ თქვენ რამე გამოგივიდეთ და ყველაფერს გავაკეთებ ამისთვის დამიჯერე მარი.-ნინი მარის მიუახლოვდა და ჩაეხუტა.მარი გაუნძრევლად იდგა, თითქოს გაშტერდა.ცოტა ხანში გამოცოცხლდა და ნინის გადაეხვია.
-კაი ავიდეთ,ისედაც დავაგვიანეთ და ამაზე მოგვხდება.-მარიმ ხელი მოკიდა და ავიდნენ გაკვეთილზე .მეორე გაკვეთილის დაწყებისას მარის გული აუჩქარდა,იცოდა რო მოსვლას აპირებდა,მაგრამ არ მოვიდა.მთელმა დღემ უაზროდ ჩაიარა.
-მარ დროზე თორე მასწთან დაგვაგვიანდება და დიდხანს დაგვტოვებს ისედაც 10ზე მოვდივართ იქიდან.
-წავედით.
მასწავლებლის სახლს მიუახლოვდნენ.სადარბაზოსთან ორი ბიჭი იდგა და რაღაცაზე საუბრობდნენ.გოგოები თანდათან უახლოვდებოდნენ და ბიჭების ხმა უფრო მკვეთრად ისმოდა.“ღმერთო ეს ხმა.ოღონდ აქ და ახლა არა“.-აღარ იცოდა მარიმ სად წასულიყო.
–კი მაგრამ ამათ აქ რა უნდათ?-ხმამაღლა გაიფიქრა.
-ვის?-გაოცებული იყურებოდა ნინი.
-ვის და ნიკას და გიორგის.
-ალბათ აქ ახლოს ცხოვრობენ.
-ვაა.. თქვენ აქ რა გინდათ?.-იკითხა გიორგიმ
-მასავლებელთან დავდივართ ამ ბინაში და თქვენ რას აკეთებთ აქ?-ეშმაკური ღიმილით ჰკითხა ნინიმ.მარის ტელეზე შეტყობინება მოუვიდა და კითხულობდა.
-ჩვენს ძმაკაცს ველოდებით.-ნიკამ უპასუხა და მარისკენ გააპარა თვალი.ამ დროს მარი მართლაც რომ ძალიან საყვარელი იყო,კითხვისას კი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე.
-კარგი წავედით ჭორაობის დრო არ არის.კარგად გიო.ნიკას კი ცინიკურად შეჰღიმა მარიმ.
-კარგი.ნახვამდის.
სადარბაზოში შესვლისას მარი თავისთვის,მაგრამ ოდნამ ხმამაღლა ჩაილაპარაკა „იდიოტი“ .
-ვინ?–ნინი მარის მიაშტერდა.
-არავინ.
-შეგეშვები თორე ვატყობ ტორნადო გადამივლის.
-მაპატიე უხეშად გამომივიდა ნათქვამი .
-არა უშავს.კარგი დღე ნაღდად არ გქონია.
დღე-დღეს მიყვებოდა.ნიკა და მარი ერთმანეთს გამარჯობასაც არ ეუბნებოდნენ.ნინი კი ორ ცეცხლ შუაში იდგა.ერთ საღამოს ნინი მარისთან დარჩა.ბევრი იმხიარულეს.დაწოლისას კი მარი ნინის გამოუტყდა,რომ მართლაც ძალინ შეუყვარდა ნიკა.
მართლა ძალიან გიყვარს?
-კი.როგორ აგიხსნა?სადაც არ უნდა გავიხედო მეჩვენება მისი სახე,თვალებს რომ ვხუჭავ წარმომიდგება თითქოს მიდის,ბრუნდება და მიღიმის.იცი ღიმილი როგორ უხდება?-და ჩაეღიმა მარის.
-აუუ რა მაგარია,მაგრამ ცოტა მაშინებ.-და გადაიხარხარა.
-ჩუ რა გაცინებს,გააღვიძებ ჩემებს.
-კარგი...კარგი ჩუმად ვარ.
უცნაური რამ ხდებოდა...ნიკა მარისთან სახლში მოვიდა.
-პირველივე დღიდან ვიცოდი,რომ გიყვარდი(ნიკა)
-შენ როგორ გაიგე პირველივე დღეს,როცა მე თვითონ ცოტახნის წინ მივხდი მაგას.
-მაგას მნიშვნელობა აღარ აქვს.იცი მეც მიყვარხარ?
-და მერე რა?
-რა რა?-გაოგნებული უყურებდა მარის.
-მეც მიყვარხარ მაგრამ არ მინდა შენთან ურთიერთობა,არანაირი სურვილი არ მაქვს.-მარი იმ ყველა ცივი მზერისთვის უხდიდა სამაგიეროს.
-მარი გაიღვიძე ჩაგვეძინა და სკოლაში ვაგვიანებთ.
-ოო ღმერთო არა სიზმარი ყოფილა.
-რა მოხდა?
–არაფერი სიზმარი ვნახე და სიმართლე მეგონა.კიდევ 5 წუთი გავაგრძელებ ძილს რაა.
-არა რა 5წუთი,დედაშენი საუზმეს გვიმზადებს
-აუ შენ ხო კაცს სიცოცხლეს არ დააცდი რაა.
გოგოებმა სწრაფად მიირთვეს სადილი და სკოლაში გაიქცნენ.საკლასო ოთახში შესვლისას ნიკა იქ დახვდათ,პირველად მოხდა პირველივე გაკვეთილზე დაუგვიანებლად რომ მოვიდა.
-გამარჯობათ- ერთხმად თქვეს გოგოებმა.
ნინი როგორც ყოველთვის ნიკასთან მივიდა,მარი კი ანასთან და თეონასთან(კლასელები)ნიკა ხანდახან თვალს აპარებდა მარისკენ,მარი კი ვერ ხვდებოდა რატომ.
საღამოს ლიზიმ(კლასელი) მარის დაურეკა,ცოტა ელაქლაქა თავის ახალ ლოვეზე,მერე კი უთხრა:
-მარი ნინიმ მითხრა,რომ დღეს ნიკას შეხვდა პარკში შემთხვევით და ილაპარაკეს.შენზე უთხრა,რომ გიყვარს,ისიც უთხრა როგორ ხედავ მას როცა თვალებს ხუჭავ და იცი მან რა უპასუხა?-ამ დროს ნინი კარებში შემოვიდა.
-რაა?-ძლივს უთხრა
-დედამიწაზე მარტო მარი რომ დარჩეს არ შევხედავ ისეთი მახინჯიაო.
ტელეფონო გაუვარდა მარის და ჩაიკეცა,შოკში იყო და არ იცოდა რა ეთქვა.
-რა მოხდა მარი?
-მე მეკითხები რა მოხდა?-ცინიკურად ჩაიღიმა-გეყოფა.მითხარი სად იყავი დღეს?
-მასწავლებელი რო მქონდა დაგავიწყდა?-მაგას მე უკვე დიდიხანია

-ნიკას რატომ შეხვდი?
-არ შევხედრილვარ.შემთხვევით მივდიოდი და შევხვდი,მერე დამელაპარაკა.
-რატომ უთხარი ჩემზე.
-მე არ მითქვამს არაფერი თვითონ მითხრა,რომ ყველაფერი იცოდა და დამალვას რა აზრი ჰქონდა?
–ის რაღაზე უთხარი,რომ ვხედავ?სულ გააფრინე შეენ.
-ლიზიმ გითხრა ხო?
-ხო და კიდევ მითხრა მისი სიტყვები -დედამიწაზე მარტო მარი რომ დარჩეს არ შევხედავ ისეთი მახინჯიაო.
-ეგრე გითხრა?-ნინის გაეცინა - რატო გამომჭრა ყელი ლიზიმ.
-მარტო მინდა ყოფნა.გთხოვ წადი.
ნინი ოთახიდან გამოვიდა მარი კი მარტო დარჩა და მწარედ ატირდა.სულ ნიკას ნათქვამი სიტყვები უტრიალებდა თავში.არადა მარი მართლაც რომ ლამაზი იყო.რა ძნელია შეყვარებული ადამიანის ხვედრი.როგორ მინდა ვიტირო,გულიდან ეს დარდი ჩამოვიხსნა,მაგრამ ვერ ვტირი.სულ ვამბობდი,რომ სისულე იყო ბიჭის გამო ტირი და სულელებად ვთვლიდი მათ,ვინც ტიროდა ბიჭის გამო.ახლა ჩემი სიამაყე არ მაძლევს უფლებას ცრემლით დავინამო სახე.შინაგანად ვტირი მაგრამ გარეგნულად არ მეტყობა.ო, როგორ მეძნელება ახლა სკოლაში წასვლა.შეიძლება თავი ვერ შევიკავო და რამე ვუთხრა.
-მარი გაიღვიძე სკოლაში წასვლის დროა.
-დედა მღვიძავს უკვე და გამოვალ მალე.
სწრაფად წამოვხტი ლოგინიდან,ჩავიცვი და გარეთ გავვარდი.
-ისაუზმე,ისე ნუ მიდიხაარ
-არ მინდა დე..წავედი
გარეთ გასვლისას დედას ვაკოცე და სკოლის გზას დავადექი.სკოლაში მისვლისას შევნიშნე რო სკოლის გარეთ იდგნენ ნიკა,გიო და რამდენიმე ბიჭი, ყურადღება არც მიმიქცევია.ისე შევვარდი სკოლაში.
-გამარჯობა მარ.-მომესმა ნინის ხმა
-გაგიმარჯოს ნინი-და ჩემს ადგილზე დავჯექი.მალე კი ისინიც შემოვიდნენ.
ზიზღნარევი სახე ვესროლე ნიკას და თითქოს შემამჩნია.გაკვეთილებზე ვგრძნობდი როგორ მიყურებდა და ბრაზი უფრო მემატებოდა.
-მარი რა გჭირს-ანის ხმა მომესმა
-მერე გეტყვი კარგი?
-არაა პრობლემა-და ლოყაზე მაკოცა.მართლა ძალიან საყვარელი და თბილი ბავშვები იყვნენ ისიც და თეონაც.ორევეს ჩემს მეგობრებად ვთვლიდი და შეიძლება დაქალობაშიც გადაზრდილიყო.ამ სამ თვეში ძალიან დავუახლოვდი ამ კლასის სამ გოგოს.მესამე თამთა იყო.მართლაც რომ განსხვავდებოდნენ სხვა ბავშვებისგან ამ კლასში.ბიჭებთანაც არ მქონია ცუდი ურთიერთობა, მაგრამ მაინც არ ვიყავი ახალ კლასთან ისეთი როგორც სინამდვილეში ვარ.ნიკას თითქოს არ სიამოვნებდა რომ სხვა ბიჭებთან კარგი ურთიერთობა მქონდა.რამდენჯერმე შევამჩნიე როგორ მიყურებდა დაბღვერილი თვალებით,მეც იგივე მზერა ვესროლე,სახე მიაბრუნა და ნინის დაუწყო ლაპარაკი და სიცილი ატეხეს.ოხ როგორ მინდოდა მიმეხრჩო.
ჩემი სკოლაში ყოფნა მშვიდობიანად დამთავრდა.გზაში ანის ყველაფერი მოვუყევი.ის კი მარწმუნებდა,რომ ნიკას კარგად იცნობდა და ამას არ იტყოდა.მე არ მჯეროდა,მაგრამ სადღაც გულის სიღრმეში მინდოდა მართალი ყოფილიყო ანა.
ნინის არ „გავებუტე“,პატარა ხომ არ ვიყავი,მაგრამ ხვდებოდა ,რომ მწყინდა ის რაც გააკეთა. ერთმანეთს ოდნავ დავშორდით–ჩემთან აღარ ამიდიოდა.მასწავლებლებსაც აცდენდა ხანდახან.ბევჯერ მითქვამს,რომ არ დავკარგავდი დაქალს ბიჭის გულისთვის,ნინისთვისაც მქონდა ეს ნათქვამი და არ ვაპირებდი მეგობრის დაკარგვას ნიკას გულისთვის,მაგრამ ნინი თვითონ ჩამომშორდა და აღარც მე მითქვამს მისთვის რამე.
ამ დროს კი მეგონა,რომ ნიკა ყველაზე მეტად მძულდა,მაგრამ თან ყველაზე მეტად მიყვარდა.პირველი სემესტრიც დამთავრდა.საახალწლო არდადეგები იყო და მიხაროდა,რომ არ ვნახავდი იქნებ უფრო დამევიწყებინა და ჩემს თავს ვარწმუნებდი,რომ მძულდა ნიკა.
აღდგომის დასვენებამაც ჩაიარა.სკოლის დამთავრება ახლოვდებოდა და სულ უფრო ვნერვიულობდი გამოცდებზე.ყოველ დღე რაღაც ხდებოდა.კლასელს დაბადების დღე ჰქონდა და მთელი კლასი დაგვპატიჟა,წასვლა არ მსურდა,მაგრამ ანამ წამიყვანა.მეუბნებოდა კარგად გავერთობითო.
-წამოდი,ნიკაც იქ იქნება
-ხოდა ეგ იდიოტი სადაც არის,იქ მე არ მინდა.
-კარგი ნუ ბავშვობ პირიქით,სულ თვალწინ უნდა იტრიალო თან ყურადღება არ უნდა მიაქციო.
-შენ მაინც წამათრევ:)კაი წამო,სახლში ამომყევი გაკვეთილების მერე,გამოვიცვლი და წავიდეთ.
-მიყვარხარ მაარ.ვიცოდი,დაგითანხმებდი.
გაკვეთილზე ნიკას ხმა მომესმა.
-მოდიხაარ?
ყურადღება არ მიმიქცევია.არ მეგონა მე თუ მეკითხებოდა.
-მოდიხაარ?-და ამ დროს ანამ ხელი მკრა
-რა გინდა ანა?
-რომ გეკითხებიან პასუხი გაეცი-თვალი ჩამიკრა ანამ.
-ვის ვუპასუხო?
-მოდიხაარ?
-სად?
-დაბადების დღეში?
-არ ვიცი.ვნახოთ.-არ მითქვამს,რომ მივდიოდი,არადა უკვე გადაწყვეტილი მქონდა წასვლა.ეს იყო ჩვენი პირველი საუბარი
მე და ანა ჩემთან ავედით სახლში,უცებ გამოვიცვალე,ფული ავიღე და წამოვედით.წამოსვლისას დედამ შემახსენა,რომ მალე მოვსულიყავი.
სუფრაზე ჩემს გვერდით ზურა(კლასელი) იჯდა და მთელი საღამოს განმავლობაში მელაპარაკებოდა.ნიკას აშკარად არ სიამოვნებდა და დაბღვერილი მიყურებდა.ვცდილობდი მაგარ ხასიათზე ვყოფილიყავი ნიკას ჯინაზე.თერთმეტამდე ვიყავით მე და ანა და გიომ გამოგვაცილა ცოტაზე მერე კი მიბრუნდა.
სახლში მოვედი ლოგინზე დავეგდე და ავტირდი.ეს ერთადერთი ადგილი იყო,სადაც არ მიწევდა მაგარი გოგოს როლის თამაში.
ნინი სულ მსაყვედურობდა,რომ მასთან არ მივდიოდი.რადგან შაბათი იყო და წავედი.
–მარი მაპატიე გთხოვ...–მითხრა ნინიმ,როგორც კი მივედი
-კარგი რაც იყო იყო.აზრი აღარ აქვს უკვე იცის.
-მეგონა რომ გაიგებდა,რომ გიყვარდა ყურადღებას მოგაქცევდა და ერთად იქნებოდით.ძალიან მინდოდა,რომ ერთად ყოფილიყავით.მაარ იცი რა მითხრა,როცა შენზე ვუთხარი ყველაფერი,თუ როგორ გიყვარს,როგორ შეგიძლია წარმოიდგინო?..თავი ჩაღუნა და მითხრა „აუ მაგ გოგოს რა მაგარი სიყვარული შესძლებიაო“
-კარგი ნი,ვიცი კარგი გინდოდა,მოდი დავივიწყოთ ეგ ყველაფერი.კარგი?
-კარგი.-და ერთმანეთს ჩავეხუტეთ.
ცალ-ცალკე მე და ნინი გიჟები ვიყავით და ხომ წარმოგიდგენიათ ერთად როგორები ვიქნებოდით.სკოლის მერე მხიარულად მოვდიოდით სახლამდე.ხასიათი მხოლოდ მაშინ მიფუჭდებოდა,როცა ნიკა შეგვხვდებოდა შემთხვევით. როგორც იქნა გავიდა მაისიც და მოვიდა დრო სკოლა დაგვეტოვებინა.
სანამ სკოლას დავამთავრებდი მივედი ნიკასთან და დაველაპარაკე.გაუგია ლიზიმ რაც მითხრა.ლაპარაკიდან გავარკვიე,რომ მას არ უთქვამს ჩემზე ის საძაგლობა, მაგრამ ისიც გაირკვა,რომ საერთოდ არ ვაინტერესებდი.ეს ორი სიტყვა დამამახსოვრდა კარგად „არ მაინტერესებ“,მაგრამ ის ვერ გავიხსენე როგორ მითხრა.ლაპარაკის დროს ვუყურებდი.მწვანე თვალები ღმერთო რა ლამაზია.როგორ მინდა ეგ თვალები ჩემთვის ანათებდნენ.როგორ მიჭირს იმის თქმა,რომ ჩემთვისაც არაფერს წარმოადგენ და არ მაინტერესებ..ის ლაპარაკობდა,მე კი არც ვუსმენდი ჩემ ფიქრებში ვიყავი ქართული.მხოლოდ ორი რამ დამახსოვრდა...რომ არ უთქვას ჩემზე ის რაც ლიზიმ მითხრა და ის,რომ არ ვაინტერესებ.არაფერი შემიმჩნევია,ვითომ ჩემთვის არ ჰქონდა არანაირი მნიშვნელობა გულზე ფეხს რომ მადგამდა.ღმერთო რა ლამაზი იყო,როცა იღიმოდა,ლოყები ეჩუტებოდა და ეს უფრო მიმზიდველს და ლამაზს ხდიდა მას. მის წინ ვიდექი და მხოლოდ ამაზე ვფიქრობდი.
მისგან შორს ყოფნა თითქოს მავიწყებდა,მაგრამ საკმარისი იყო შემხვედროდა სადმე ისევ თავიდან ვიწყებდი მის დავიწყებას.
-მაარ დროზე სალონში უნდა წავიდეთ თმა უნდა გავიკეთოთ ხომ არ დაგავიწყდა
-ხო მოვდივარ ცეცხლი ნუ გიკიდია..
-მარ დაჩი(ნინის შეყვარებული) მოვა და წაგვიყვანს სალონში,იქიდან კი რესტორანში.
საათ–ნახევარი სალონში ვიყავით,იქიდან დაჩიმ პირდაპირ რესტორანში მიგვიყვანა.ნინი მეუბნეოდა,რომ არაჩვეულებრივად გამოვიყურებოდი,მე კი როგორც ყოველთვის ჩემი თავი არ მომწონდა.
ბანკეტმა კარგად ჩაიარა.ძალიან ბევრი ვიგიჟეთ როგორც ყოველთვის მე და ნინიმ.თავიდან ნიკა არ ცეკვავდა,მაგრამ როცა ცეკვა დაიწყო სულ ნინის ეცეკვებოდა.არც კი გავბრაზებულვარ მასზე,უბრალოდ ჩემს თავზე ვბრაზობდი, რომ კიდევ მქონდა რაღაცის იმედი.
მის მერე ერთხელ შევხვდით მე და ნინი მას და ჩვენს კლასელ ბიჭებს.ამ შეხვედრიდან ერთი თვე გავიდა,მაგრამ ვგრძნობ,რომ მაინც მიყვარს.უკვე სტუდენტი ვარ...ჩემს ცხოვრებაში ახალი ეტაპი დაიწყო და იმედი მაქვს,რომ ეს ყველაფერს შეცვლის...