კაცი ამბობს – ეჭვიანი იყოო…

დღეს ერთერთ ჩემს მეგობართან დიდი ხნის საუბრის შემდეგ, დავფიქრდი – რა არის მაინც ეს საშინელი სენი, რასაც ეჭვიანობა ჰქვია? პირველი კითხვა – სენია კი? ვიბადებით ავადმყოფები და განკურნება არსად არის? თუ რაღაც უფრო შეძენილი ვირუსივით არის, ანდაც, დროებითი მოვლენა გაზაფხულის გაციებასავით? მახსოვს, რამოდენიმე წლის წინ, ერთ ბიჭს ვხვდებოდი, ახალი დაწყებული გვქონდა შეხვედრები, როდესაც საზღვარგრეთ წავიდა მივლინებაში. იქ ვიღაც გოგო გაიცნო და დროს ერთად ატარებდნენ. იმ ეტაპზე მე არ ვთვლიდი თავს უფელბამოსილად რამე მეთქვა – ბოლოსდაბოლოს ბიჭს მომწონხარო-ც არ ჰქონდა ნათქვამი. ერთმანეთის მიმართ სტატუსები არ გვქონდა განსაზღვრული. სურათები დანამანახა და თავის ვოიაჟის ამბებში იმ გოგოს სახელი არაერთხელ ახსენა. ყურში უხეშად მომხვდა, მაგრამ ” ჩვენ ხომ სტატუსები არ გვქონდა გარკვეული და მეც აღარაფერი მითქვამს… გადავიტანე ჩვეულებრივად და აღარც დავფიქრებულვარ… ვივახშმეთ მაროკოულ რესტორანში შარდენზე, მომიბრუნდა და მითხრა: კარგია- ეჭვიანი არა ხარ… სხვა სცენებს ატეხავდაო… ამ ბიჭის და იმ გოგოს ურთიერთობის ამბავი აღარ მიკითხავს… მალევე დავიშალეთ – უფრო სწორად ის აორთქლდა  დღესაც არ ვიცი სად წავიდა -და არც მაინტერესებს. ამ ეტაპზე არ ვიცი, მართლაც არ ვიყავი ეჭვიანი თუ სტატუსების ამბავი იყო… შეყავრებულის, ცოლის, ან ქმარის სტატუსს თან მოყვება ეჭვიანობის უფლება თუ როგორ არის? ალბათ, ესეც ინდივიდუალურია… რაც უფრო მეტი უფლება გაქვს, მით მეტი ვალდებულება… და ალბათ ეს ყველაფერი ერთმანეთს აბალანსებს… შემდეგ იყო სხვა ურთიერთობა. სადაც ყველაფერი საწინააღმდეგოდ იყო. დღითი დღე უფრო ეჭვიანი ვხდებოდი… ინტერნეტში რა სტატია აღარ წავიკითხე, – როგორ მოვიცილოთ ეს საშინელება – არაფერი დამეხმარა… მაგრამ ყველა სტატიაში ერთი რამ ამოვიკითხე – ეჭვიანობა იმათ იპყრობს, ვინც საკუთარ თავში არ არის დარწმუნებულიო. და საკუთარ თავში დარწმუნებულობაში ავტორი არ გულისხმობდა იმას, რომ ვიცით, რა ჭკვიანები ვართ, ან ვიცით, რა ლამაზები ვართ… ავტორები, ჩემი აზრით, ურთიერთობის მიმართ დარწმუნებულობას გულისხმობდნენ. დღეს, როდესაც უკან ვიხედები – ვხედავ, რომ ეს იყო ყველაზე დიდი ეჭვი რაც კი მქონდა მე პირადად – დიდი ეჭვი კი პატარებს ბადებს.. და ეს პატარები, ყოველ კონრეტულ შემთხვევებში დიდ ბომბად იქცეოდნენ… ბომბა ზამედლენოგო დეისტვია! ყველა ის პატარა ეჭვი ერთ დიდ ატომად აფეთქდა, როცა მოთმინების ფიალა აივსო. მაგრამ ეგრე ცალსახად არის საქმე? მარტო იმ ადმიანის ბრალია ვინც ეჭვიანობს? და უარესი, მარტო იმ ადამიანის ბრალია, ვინც საბაბის გარეშე ეჭვიანობს? და საერთოდ, რა არის ეს საბაბი? ჩემს შემთხვევაში იყო კი საბაბი სხვა ქალი? თუ პირიქით ჩემი კაცი? ასე ვიტყოდი: ქალში ეჭვიანობა შეიძლება 3-მა ფაქტორმა შეიძლება გამოიწვიოს:

1. თუ მართლაც პათოლოგია – რისიც მე პირადად არ მჯერა, მაგრამ ძალიან ვგავდი;

2. თუ საბაბი აქვს;

3. თუ საყვარელი მამაკაცი იმ სითბოს და იმ სიყვარულს არ აძლევს რაც მას სჭირდება, იმისთვის რომ თავი განსაკუთრებულად და იმ ერთადერთად იგრძნოს. პათოლოგობის ამბავი, არ ვიცი, ალბათ არსებობს ეგეთი რამე – თუმცა მე არ მჯერა. არ მჯერა, რომ შეიძლება იყოს ადამიანი დაბადებიდან ეგეთი და წითელზე შავს იძახდეს, მარტო იმიტომ რომ ეჭვიანია. თუმცა, ეს არ გამორიცხავს, იმას რომ მეორე კატეგორიის და თუნდაც მესამე კატეგორიის ადამიანი არ შეიძლება პათოლოგს დაემსგავსოს. და როგორც, უკვე აღვნიშნე, თავად გახლდით ამ სიტუაციაში. მეორე კატეგორია – ეს ის სამყაროა, სადაც, ალბათ, ეჭვიანობა გამართლებულია და საჭიროა კიდეც. დაველოდები და ჩუმად ვიქნები ამ შემთხვევაში არ უნდა იყოს ქალის ტაქტიკა- თუ რა თქმა უნდა, მამაკაცი უყვარს და ადარდებს. მესამე ის კატეგორიაა, სადაც 100დან 97 % შემთხვევაში ქალი იწყებს ეჭვიანობას. მისთვის ის სიყვარული, სითბო და ყურადღება, რასაც მისი საყვარელი ადამიანი აძლევს არ არის საკმარისი, მუდმივად რაღაც აკლია და პრობლემაც იბადება. ჩნდება ეჭვი, რომ ქალი საკმარისად არ უყვართ, ჩნება შიში იმისა, რომ მამაკაცი ადრე თუ გვიან წავა, ჩნდება საკუთარ თავთან კითხვები: მე ხომ ვაკლებ რამეს? ამ დროს ცდილობ მეტს და უკან არ ღებულობ იმის ნახევარსაც კი… და გრძნობ, რომ შენი სიყვარული, გრძნობა და სითბო სათანადოდ გაზიარებული არ არის. შემდეგ იწყებ საკუთარი გრძნობების მოთოკვას. იწყებ თავის დაფასებას, მაგრამ ხედავ რომ არც ეს მოქმედებს, და დაზიანებული მხოლოდ შენი ნერვებია … და ალბათ, გადაგიხარ პათოლოგიის ფაზაში – სადაც პატარა ბომბებს ნელნელა და რეგულარულად აფეთქებ… ყველაზე დიდი უბედურება მანდ ფანტაზიაა, ე.წ. “კუდების მობმა.” ამ დროს მამაკაცი ძალიან გაღიზიანებულია იმით, რომ ქალი უმიზეზოდ ეჩხუბება, ეჭვიანობს… იმას კი ვერ ხვდება, რომ საბაბი ყოველთვის სხვა ქალი არ არის… იმას ვერ იაზრებს, რომ საბაბი თავად არის… შეიძლება ხვდება კიდევაც გულის სიღრმეში, მაგრამ თავადაც არ უნდა სიმართლისთვის თვალებში ჩახედვა… ყველაზე საშინელი ამ დროს არის ქალის გონებაში – აცნობიერებს იმას, რომ მიქარა… ხვდები, რომ არასწორი დასკვნები გააკეთე, იაზრებს, რომ მიზეზი რა მიზეზითაც ჩხუბობს, სულაც არ არის რეალური მიზეზი – და უბრალოდ მეტი ყურადღება უნდა… და ყურადღების მიღებას ჩხუბით ცდილობს. ჰგონია, რომ ამით გაახსენებს თავის საყვარელ ადამიანს, რომ არსებობს ამ დედამიწაზე, რომ უყვარს და ენატრება თუმდაც 5 წუთის განშორების შემდეგ… მაგრამ არასწორ საბრძოლო იარაღს იღებს… და საკუთარი თავი ეზიზღება მას შემდეგ რაც ამხელა სპექტაკლი დადგა… სამწუხაროდ ცხოვრებაში წაშლის ღილაკი არ არსებობს – და ადამიანს უწევს ამ ყველაფერთან ცხოვრება… პატარა ბომბები პერიოდულად კვლავ ფეთქდება… ქალი კვლავ ცუდად არის… კაცი იღლება… ზოგი ბომბა იზრდება და ისე ფეთქდება… და ერთ დღესაც ურთიერთობა მთავრდება… კაცი ამბობს – ეჭვიანი იყოოო… ქალი ამბობს- არ ვუყვარდიო… რეალურად კი ეს ორი ადამიანი ერთად ალბათ არც არასდროს არ უნდა ყოფილიყვნენ…