სოსო თოლორაია ამერიკულ ცხოვრებასა და ოჯახზე

პროფესიით მსახიობია, მაგრამ საზოგადოებამ ტელეგადაცემებით გაიცნო. მოგვიანებით სიმღერაშიც სცადა ბედი და არცთუ ურიგო კარიერა "გაიკეთა". მის სახელს არაერთი სკანდალი უკავშირდება, რომელიც ტელეწამყვან თიკო სადუნიშვილთან ქორწინებამ გამოიწვია. 2005 წელს ამერიკაში გაემგზავრა და ქართველმა მაყურებელმა თითქოს, მიივიწყა კიდეც. რვაწლიანი პაუზის შემდეგ, სოსო თოლორაია სამშობლოში დაბრუნდა. რატომ გაემგზავრა ამერიკაში, რა მიზნები აქვს განსახორციელებელი და როგორ შექმნა მყარი მესამე ოჯახი? - ამ ყველაფერზე თავად სოსო გვესაუბრა.

- სამშობლოში შენი დაბრუნება რას უკავშირდება?
- საამისოდ ორი ძირითადი მიზეზი მქონდა: მამუკა ღლონტმა ახალი პროექტის წამყვანად მომიწვია. ეს "მაგთიკომისა" და "მაესტროს" ერთობლივი, მუსიკალური რეალითი შოუა, რომელიც ეთერში 24 აპრილიდან გავა. ამ მუსიკალურ კონკურსს ერთი გამარჯვებული კი არ ეყოლება, არამედ საუკეთესო მონაწილეებით ბენდი ჩამოყალიბდება. კონკურსის წამყვანები მე და მომღერალი ქეთი ორჯონიკიძე ვიქნებით. რაც შეეხება საქართველოში ჩამოსვლის მეორე მიზეზს: მე და ჩემმა ძმამ, კოტიკო თოლორაიამ დავაარსეთ კომპანია "სოკო" (სახელწოდება ჩვენი სახელის ინიციალებისგან შედგება), რომელიც სხვადასხვა ივენთსა და ღონისძიებას აწყობს. მოკლედ, თუ ვინმეს საქართველოში გართობასთან დაკავშირებული პრობლემა აქვს, ჩვენ უნდა მოგვმართოს. "სოკო ივენთ გრუპი" რამდენიმე ახალ გადაცემაზეც მუშაობს, რომელიც სავარაუდოდ, "მაესტროს" ეთერში გავა.

- როგორც მივხვდი, საქართველოში დიდხანს დარჩები...
- ჩვენი მუსიკალური პროექტი სამთვიანია, მერე კი გავემგზავრები, რადგან ამერიკაში ბევრი საქმე მაქვს გასაკეთებელი. გარდა ამისა, იქ ჩემი ახლად შეძენილი რძალი, კოტიკოს მეუღლეც იმყოფება, რომელიც აგვისტოში იმშობიარებს - პატარა გაბრიელ თოლორაიას ველოდებით...

- საქართველოში საბოლოოდ დაბრუნებას არ აპირებ?
- რა თქმა უნდა, ამის სურვილი მაქვს, მაგრამ ეს არც ისე იოლია. პატრიარქი გვიქადაგებს, რომ ყველანი სამშობლოს უნდა დავუბრუნდეთ და მინდა, მისი მოწოდება შევასრულო.

- საქართველოდან რომ გაემგზავრე, უკვე ძალიან პოპულარული იყავი. აქ დაბრუნებულს თანამემამულეები როგორ შეგხვდნენ?
- სულ ნაბახუსევი დავდივარ (იცინის). ახლა ხალხი ისე მცნობს, როგორც კოტიკოს ძმას. არადა, ადრე პირიქით იყო... ამერიკაში რამდენიმე ფილმში პატარ-პატარა როლები შევასრულე, მაგრამ რადგან საქართველოს ისევ დავჭირდი, მამუკას წინადადებას სიამოვნებით დავთანხმდი. ჯობია, ადამიანი შენს ხალხს ემსახურო. მართალია, მიმაჩნია, რომ ამერიკაში მყოფიც ჩემს ხალხს ვემსახურები, მაგრამ ამერიკა ძალიან შორს არის და იქ წამოსროლილმა სიტყვამ შესაძლოა, აქამდე ვერ ჩამოაღწიოს. ჩემი ტვინი ყოველთვის იქ არის, გული კი აქ რჩება.

- როგორც ვიცი, საქართველოდან 2005 წელს გაემგზავრე. რა იყო შენი აქედან წასვლის მიზეზი?
- ჯერ ჩემი აქ დაბრუნების პირველ და ყველაზე მთავარ მიზეზს გაგიმხელ: ეს ჩემი შვილი - ანდრიაა, რომელიც 7 წელია, არ მინახავს და ამან გარკვეული დაღი დაასვა ჩვენს ურთიერთობას. დიდი იმედი მაქვს, რომ ყველაფერი გამოსწორდება. საერთოდ, ბიჭისა და მამის ურთიერთობა ასაკის მატებასთან ერთად ღრმავდება ისევე, როგორც ჩემი და მამაჩემის შემთხვევაში მოხდა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი მშობლები გაშორებულები არ იყვნენ, მამასთან მაინც დისტანციას ვიცავდი, მასთან ურთიერთობისას მორიდებული ვიყავი და არაფერს ვთხოვდი. ადამიანის ცხოვრებაში კარგიც და ცუდიც უფლის ნებით ხდება.

დარწმუნებული ვარ, ჩემი და ანდრიას ურთიერთობა დალაგდება.

- რაც შეეხება საქართველოდან გამგზავრების მიზეზს...
- ამის ბევრი სოციალური და პირადული მიზეზი არსებობდა.

- უიღბლო ქორწინებებს ხომ არ გაექეცი?
- მიმაჩნია, რომ უიღბლო ქორწინება არ არსებობს. ადამიანმა ყველაფერი ისე უნდა მიიღო, როგორც ღმერთის საჩუქარი. თუ მე ამ საჩუქრებს ვერ გავუფრთხილდი, ეს უკვე ჩემი ბრალია. ჩემი აზრით, ყველაფერი ისე ხდება, როგორც უნდა მოხდეს. ჩემი წარსულის ნამდვილად არ მრცხვენია. ამერიკაში ცხოვრებამ ბევრი რამ მასწავლა. აქ რომ დავრჩენილიყავი, ბევრი ისეთი რამ შეიძლებოდა მომხდარიყო, რაც ჩემთვის სასურველი არ იქნებოდა. ეს 8-წლიანი პაუზა ზოგადად, ყველაფერს წაადგა: ჩემი ძმა საზოგადოებაში ასე ლამაზად და კარგად წარმოჩინდა; გარდა ამისა, ბევრმა მეგობარმა, რომლებმაც თავის დროზე ჩემთან ურთიერთობაში ბევრი შეცდომა დაუშვა, ეს შეცდომები კოტიკოსთან გამოასწორა; ოჯახის ყოფილი წევრებიც ახლა ჩემი საუკეთესო მეგობრები არიან და რაც მთავარია, რომ არ წავსულიყავი, ვერასოდეს შევხვდებოდი ჩემს ამჟამინდელ მეუღლეს - სოფო ბედოშვილს და ასეთი ბედნიერი ვერ ვიქნებოდი.

- სიტყვამ მოიტანა და რამდენიმე დღის წინ, ერთ-ერთ სოციალურ ქსელში, შენს პირად სტატუსში სოფოს ბოდიშს უხდიდი. რა დააშავე?
- ურთიერთობაში ვერ "ვქაჩავ" და სოფოს მუდმივად ბოდიშს ვუხდი. ის იმდენად დიდია თავის სიყვარულში, რომ ძნელია მასთან შეჯიბრება.

- ანუ რომ არა სოფო, შესაძლოა, ოჯახი კიდევ ერთხელ დაგენგრია?
- სოფო რომ არ ყოფილიყო, ოჯახს აღარასოდეს შევქმნიდი! ადამიანს ერთხელ და ორჯერ ურთიერთობა რომ არ აგეწყობა, ეს იმას ნიშნავს, რომ შენ უნდა იყო ეული, გადარეული... ახლა კოტიკოს მეუღლე და სოფო ამერიკაში ერთად ცხოვრობენ. ჰოდა, ვინაიდან ჩემი რძალი ორსულად არის, ეს იმას ნიშნავს, რომ სოფო ოჯახში კაციც არის და ქალიც; გარდა იმისა, რომ უნდა იმუშაოს, ორსულ დაიკოზეც უნდა იფიქროს. აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ ჩემი რძალი - მარიამ აბდუშელიშვილი "ბერკლიში" სწავლობს. მოგეხსენებათ, "ბერკლი" ამერიკაში ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული მუსიკალური სასწავლებელია.

- საინტერესოა, ამერიკაში ჩასულმა თავი როგორ დაიმკვიდრე?
- იქ მყოფი ქართველი ემიგრანტები დამეხმარნენ და პირველი სამუშაო მათი წყალობით მივიღე. იქ ჩასულმა არც ენა ვიცოდი, არც სტატუსი მქონდა, არც - საბუთები. მოკლედ, არალეგალი გახლდით. ის ფაქტი, რომ თავის დროზე აქ ტელეწამყვანად ვმუშაობდი, წინ დამხვდა და ამის გამო, ბევრი ადამიანი ამომიდგა მხარში... ემიგრაციაში ყოფნის პერიოდში რელიგიაც ძალიან დამეხმარა. ღმერთის ყოველთვის მწამდა, მაგრამ საქართველოში მამაო არ მყოლია. პენსილვანიის შტატში გაიხსნა პირველი ქართული მართლმადიდებლური მონასტერი, რომელსაც მამა საბა ინწკირველი ხელმძღვანელობს და იგი ახლა ჩემი მოძღვარია. 40 დღე იმ მონასტერში ცხოვრება მომიხდა და მაშინ ახლებურად ვეზიარე ჩვენს რელიგიას. უკვე თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ აღარ მეშინია ცხოვრების გამოწვევების, რადგან ღმერთის დიდ მხარდაჭერას ვგრძნობ.

- შენ და სოფომ როგორ იპოვეთ ერთმანეთი?
- ჩემი მეუღლის მეგობარმა ნინო ქავთარაძემ და ჩემმა მეგობარმა - ზურა კვანტრიშვილმა იფიქრეს, რომ მე და სოფო კარგი წყვილი ვიქნებოდით და ერთმანეთი გაგვაცნეს. მაშინ მე ფილადელფიაში ვცხოვრობდი, სოფო - ნიუ-იორკში. ჯერ ჩვეულებრივი ურთიერთობა გვქონდა, მერე გრძნობაც მოვიდა. სოფომ თავისი განსხვავებულობით მომხიბლა. თან - ბევრ რამეში ვგავართ ერთმანეთს.

- რამდენი წელია, რაც სოფო ამერიკაში ცხოვრობს?
- ის იქ 2001 წელს ჩავიდა. საქართველოში იურიდიული ფაკულტეტი აქვს დამთავრებული, მერე ამერიკაშიც სწავლობდა. როცა საბუთების პრობლემა მეც მოვაგვარე, გადავწყვიტეთ, ერთ-ერთ მდიდარ ოჯახში ერთად გვემუშავა. სიცილიელების ოჯახი, გვარად კაიოლები გავიცანით, რომლებსაც ძალიან შევუყვარდით. მოგეხსენებათ, ქართველები და იტალიელები ერთმანეთს ვგავართ. ალფრედი - ჩვენი უფროსი აღმოჩნდა ის ადამიანი, რომელმაც გვიპატრონა. უკვე მეხუთე წელია, მათთან ვმუშაობთ. სოფოს ოჯახის დიასახლისის, მე კი ალფრედის საქმეების წარმართვა გვევალება. ქართულად რომ გადმოვთარგმნოთ, ჩვენ მათი მოურავები ვართ. ძალიან საინტერესო საქმე გვაქვს...

- როგორც ვიცი, ამერიკაში სპექტაკლში თამაშიც მოასწარი. ამ თეატრში როგორ მოხვდი?
- ნიუ-იორკში ქართული სკოლა-თეატრი არსებობს, სადაც ქართველი ემიგრანტების შვილები იკრიბებიან, სწავლობენ ქართულ ცეკვას, მეტყველებას და ა.შ. ამ სკოლაში ჩამოყალიბდა თეატრი, რომელსაც სულ რამდენიმე სპექტაკლი აქვს დადგმული. ხათუნა იოსელიანმა გადაწყვიტა, ნოდარ დუმბაძის "თეთრი ბაირაღები" დაედგა. მსახიობმა მიშა ინაძემ ხათუნასთან მეც მიმიყვანა და ამ სპექტაკლში შოშიას როლი მოვირგე. წარმატებული სპექტაკლი აღმოჩნდა.

- ამხელა კარიერული პაუზის მერე, სცენაზე დგომა არ გაგიჭირდა?
- როგორც კი სცენაზე ფეხი შევდგი, ღრმად ამოვისუნთქე. იმდენად ბუნებრივად მოვირგე ეს როლი, თითქოს არანაირი კარიერული პაუზა არ მქონია.

- ფილმები ახსენე. რა ფილმებში გადაგიღეს და როგორ მოხდა ეს?
- მე და სოფო სადაც ვმუშაობთ, იქვე ვცხოვრობთ. ჩვენს მეზობლად ძალიან ცნობილი ფილმების პროდიუსერი ცხოვრობდა, რომელსაც ერთ-ერთ საიტზე ჩემი ვიდეოები ვუჩვენე. ჰოდა, ეპიზოდური როლების შესრულება შემომთავაზა. მოკლედ, ამერიკულ ფილმებში მონაწილეობის შანსი მომეცა...

- საქართველოშიც ხომ არ აპირებ რომელიმე თეატრთან თანამშრომლობას?
- დიდი სიამოვნებით, მაგრამ ეს ჩემზე კი არა, ქართველ რეჟისორებზეა დამოკიდებული.

- მაგრამ როგორც ამბობენ, აქ მსახიობებს მწირი ანაზღაურება აქვთ...
- მსახიობი არასოდეს ფიქრობს ანაზღაურებაზე. ისე კი, მშიერი არტისტი ყოველთვის უფრო წარმატებულია, ვიდრე - მაძღარი. ქართულ სინამდვილეში არაერთი მაგალითი გვაქვს იმისა, რომ როგორც კი ადამიანი ფულს იშოვის, მაშინვე კარგავს ხარისხს...

ნათია ჟივიძე
ჟურნალი ”გზა”