ჩაკლული სიცოცხლის საზარელი სტატისტიკა

ოფიციალური მონაცემებით, 2010 წელს საქართველოში 25.585, ხოლო 2011 წელს - 30 590 აბორტი გაკეთდა (რატომღაც 2012 წლის სტატისტიკა არ არსებობს). აბორტების ძირითადი წილი 20-დან 44 წლის ქალებზე მოდის, თუმცა, სპეციალისტები ამბობენ, რომ ბოლო წლებში გაორმაგდა აბორტის შემთხვევები 15-19 წლის გოგონებშიც. კანონმდებლობით, საქართველოში აბორტი ორსულობის 12 კვირამდეა დასაშვები, თუმცა, კვლევები აჩვენებს, რომ ქალები აბორტს გვიანი ორსულობის დროსაც იკეთებენ. საერთაშორისო ორგანიზაციების მონაცემებით, საქართველოში 4-ჯერ მეტი აბორტი კეთდება, ვიდრე ოფიციალურად არის რეგისტრირებული, ანუ, ექსპერტების გამოთვლებით, ყოველწლიურად აბორტების რაოდენობა 100 ათასს აჭარბებს. არადა 12 კვირის შემდეგ აბორტის გაკეთება დანაშაულად არის მიჩნეული და სისხლის სამართლის კოდექსის 139-ე მუხლით ისჯება.

ლადო კახაძე, გინეკოლოგი: - ხშირად აბორტი აუცილებლად უნდა გაკეთდეს, რადგან ორსულობა დედის სიცოცხლეს უქმნის საფრთხეს, მაგრამ სულ სხვა საკითხია ხელოვნური აბორტი, ანუ ნორმალურად მიმდინარე ორსულობის შეწყვეტა. მთელ რიგ ქვეყნებში უკვე დგას საკითხი, რომ ასეთი აბორტები აიკრძალოს, ამავე დროს, ადამიანის უფლებათა დამცველები დედას იცავენ და ამბობენ, რომ ეს საკითხი სწორედ მან უნდა გადაწყვიტოს. სიმართლე კი ერთია: დედის სხეულში მყოფ სიცოცხლესაც აქვს უფლება, რომ ქვეყანას მოევლინოს და არა მარტო ქალის, არამედ მამაკაცის ვალიცაა, მარტო ვნებას არ დაემორჩილონ და უფრო გონივრულად გადაწყვიტონ ეს საკითხი. დღესდღეობით ძალიან ბევრი საშუალება არსებობს - მექანიკური, ქიმიური, ჰორმონალური, რომელთა დახმარებითაც შეიძლება ადამიანმა ამ უმძიმესი ცოდვისაგან თავი დაიზღვიოს. არავის აქვს უფლება სიცოცხლეს გზა გადაუღობოს, თუნდაც იმიტომ, რომ არავინ იცის, რა გადამრჩენი ძალა მოდის. იმ ექიმის გამართლება, რომელიც ხელოვნურ აბორტს წაახალისებს, ძნელია, იმიტომ, რომ ეს არის ძალადობა უმწეო ჩანასახის მიმართ. ჩემი დიდი მასწავლებლები სულ გვიმეორებდნენ: ხელი სისხლში არ გაისვაროთო, თითქოს საკვირველია, გინეკოლოგს ამას რომ ეტყვი, მაგრამ ისინი აბორტს გულისხმობდნენ.

ნანა ჩაჩუა, ფსიქოლოგი: - ქალი ძალადობის მსხვერპლიც რომ იყოს და მომავალი შვილი საერთოდ არ უნდოდეს, იმის გაცნობიერება, რომ სიცოცხლე მოსპო, მისთვის ყოველთვის მძიმე ტვირთია. ამიტომ შინაგანად დანაშაულის განცდა უყალიბდება, ამ განცდის მატარებელი ადამიანი კი ვერასოდეს იქნება ბედნიერი.

მღვდელი მიქაელ მეკრავიშვილი: - მართლმადიდებლური სარწმუნოების მიხედვით, აბორტი განიხილება ერთ-ერთ უმძიმეს ცოდვად. სჯულის კანონში მითითებულია, რომ აბორტის გამკეთებელი დედაკაცნი უნდა დაისაჯონ "კანონითა კაცისმკვლელთათა". ქალი, რომელიც მუცელს მოიშლიდა, 20 წლის განმავლობაში უზიარებლობით ისჯებოდა. სხვათა შორის, არც ერთი ეკლესია, არც ერთი რელიგიური მოძრაობა აბორტს არ ემხრობა. ქალები, რომლებიც მატერიალური სიდუხჭირის გამო შვილზე უარს ამბობენ, დიდ შეცდომას უშვებენ. თუ ჭეშმარიტი მორწმუნე ხარ და უფალს მიენდობი, ისიც შეგეწევა და შვილების მოვლის საშუალებას მოგცემს. მატერიალური გასაჭირით თავის მართლება კი დაუშვებელია. ამავე დროს, შეიძლება ქალი ძალადობის ან სიცრუის მსხვერპლი გახდა და არ უნდა შვილის გაჩენა, მაგრამ ხომ შეიძლება, სხვას მისცეს? ბავშვმა რა დააშავა?! ამ ქვეყანაში რამდენი ოჯახია, რომელიც შვილს ნატრობს და არ ჰყავს?!

ანზორ სახვაძე, დემოგრაფი, პროფესორი: - რადგანაც აბორტის გასაკეთებლად ქალები ყოველთვის არ მიმართავენ სამედიცინო დაწესებულებებს და ხშირად იყენებენ ტრადიციულ, არცთუ მთლად უსაფრთხო მეთოდებს, აბორტების სტატისტიკა ზუსტი არაა. ოფიციალური სტატისტიკა კი აქვეყნებს მონაცემებს სამედიცინო დაწესებულებებში ჩატარებული და შესაბამისად, რეგისტრირებული აბორტების შესახებ. ამ მონაცემების მიხედვით, თითქმის ყოველი მეორე ორსულობა საქართველოში აბორტით მთავრდება, რაც ისედაც დაბალი შობადობის მქონე საქართველოსათვის უდიდესი დანაკლისია.

აბორტების დინამიკა საქართველოში 2005-2011 წლებში:

2005 წ. - 19 700

2007 წ. - 20 600

2008 წ. - 22 100

2009 წ. - 24 300

2010 წ. - 25 600

2011 წ. - 30 600

ხა­თუ­ნა ჩი­გო­გი­ძე

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"